Kabanata 2

“Bale sinasabi mong totoo?” Nag-umapaw ang boses ko, matalas at malakas. “Ginalaw ako, at hindi ko man lang maalala? Ibig sabihin ay may pinainom sa akin. Kung nakita mong nangyari iyon, sasama ka sa’kin sa istasyon ngpulis para iulat iyon. Magdedemanda ako.”

Ang mga salita ko ay halos agad na nagtipon ng madla. Tumigil ang mga tao sa mga hakbang nila, at lumitaw ang mga phone sa kamay nila habang nagpapadala sila ng message sa iba. Sa loob ng dalawang minuto, napapalibutan kami, napapaligiran ng pader ng mga nang-uusisang mukha.

Mukhang nataranta si Harvey, ang kanyang kumpiyansa ay naglalaho sa ilalim ng presyon. “Yvette, mali ang sinabi ko, okay? Wala sa mga iyon ay totoo! Hindi ka tinira ng bawat lalaki sa campus–nakikipaglokohan lang ako.”

“Kinuha niya ang phone niya at dali-daling binura ang mga komento sa harap ko.

“Kita mo? Wala na. Hindi ka ganito kababaw–palampasin mo na lang ito, okay?”

Sumingit si Rose, sinusubukang pakalmahin ang mga bagay. “Oo nga, Yvette, hindi sinasadyang manakit ni Harvey. Napagkamalan niya sigurong ikaw yung litrato ng iba. Palampasin mo na lang–hindi ito malaking bagay.”

Napagkamalang ako yung litrato ng iba?

Litrato, oo, pwede pa. Pero ang pangalan ko?

Ang pangalan ko ay nasa mga komento, paulit-ulit na binanggit. Hindi siya nalito. Tiyak na nagkutsaba silang dalawa, sinusubukang isantabi ito na parang wala lang.

Naningkit ang mga mata ko at inangat ang phone ko, nagso-scroll ng isa pang komento. “Sige, bale sinasabi mong hindi totoong tinira na ako ng bawat lalaki sa campus. Pero ano ito? Sinabi mong nakikipagtalik ako sa sikat ng araw. Saan iyon mismo? Sa campus?

Namula ulit ang mukha ni Harvey, mahigpit at kinakabahan ang kanyang ngiti. “Ano ka ba, mag… panggap ka na lang na hindi ko rin sinabi iyon, okay? Lumagpas ako sa linya. Hindi ako dapat nagsabi ng ganoon. Matalino ka, Yvette, top student–huwag mong sayangin ang oras mo sa’kin.”

Agad na tumango si Rose, nagpapakita ng plastik na ngiti. “Tama siya, Yvette. Kasalanan ito lahat ni Harvey, at humingi na siya ng paumanhin. Ano kaya kung kalimutan na natin ito? Pwede ka pa niya ilibre mamaya ng makakain para makabawi. Ano sa palagay mo?”

Tinignan ko silang dalawa–si Harvey na may nakakalokong ngiti, si Rose na nagpapanggap na maalalahanin at resonable–at pinanatili kong seryoso ang ekspresyon ko.

“Pagkain lang?” patag kong tanong.

Natigilan si Harvey, nagulat siya. “Eh anong gusto mo?”

“Buweno, kung hindi totoo ang sinabi mo, nagkalat ka ng maling tsismis tungkol sa’kin. Sa public platform pa. Nasira na ang reputasyon ko.”

Pinagkrus ko ang mga braso ko at sinalubong ang kanyang mga mata. “Gusto kong humingi ka ng pasensya sa publiko. Magpo-post ka ng pahayag na nagsinungaling ka sa lahat ng social media accounts mo. Ipi-print at ipo-post mo rin iyon sa paligid ng campus. At aasa ako ng kabayaran para sa emosyonal na distress na binigay mo sa’kin.”

Agad na nagdilim ang mukha ni Harvey. “Yvette, kailangan mo ba talagang umabot sa ganoon? Sinabi ko nang nagkamali ako. Humihingi lang ako ng paumanhin dahil roommate ka ng girlfriend ko. Huwag mong iisipin na hindi ko alam lahat ng madudumi mong maliit na sikreto.”

Nagbago rin ang tono ni Rose, unti-unting naglalaho ang kanyang pilit na ngiti. “Yvette, sobra naman yata ‘yang hinihingi mo. Binura niya na ang mga komento. Hindi pa ba sapat iyon? Ipilit mo pa, at ikaw ang mapapahiya kapag nagkalat ito.”

Talagang malakas ang loob nilang dalawa na umasta na parang may utang na loob pa ako sa kanila.

Hinawakan ko si Harvey sa shirt niya, pinipilit siyang tumingin sa akin. “Bale, sinasabi mong talagang nakita mo akong ‘tinitira’ ng iba. Eksaktong sino ba ‘yan? Saan? Kailan? Bibigyan mo ako ng mga totoong sagot, o dadalhin ko ito sa korte para sa defamation!”

Malinaw na may napukaw ang pagiging matapang ko. Namilipit sa galit ang mukha ni Harvey, at sa wakas ay bumigay na siya.”

“Gusto mo ang katotohanan! Sige! Isang buwan ang nakalilipas, ikaw at ang faculty advisor mo ay nasa grove sa likod ng campus noon. Akala ninyo ay walang makakakita dahil walang pasok, pero hulaan mo? May nakakuha ng video.

“Huwag kang magpanggap na walang nakakaalam kung saan galing ang outstanding student title at scholarship mo. Sa tingin mo ba ay patas ito para sa lahat ng ibang talagang karapat-dapat?”

Winakasan niya na parang nagmamabait pa siya, tinititigan ako na parang ako pa yung mali. Nang hindi ako nakasagot agad, nagkaroon siya ng kumpiyansa.

“Kita mo? Binigyan kita ng pagkakataon, pero nagpumilit ka.”

Pero hindi napansin ni Harvey ang paraan ng pagbago ng ekspresyon ni Rose sa sandaling sinabi niya ang eksaktong oras at lugar.