Kabanata 1

May nag-post ng litrato kong tinatanggap ang Inspirational Scholarship Award sa confession wall ng campus.

Sabi sa caption, [Shoutout kay Yvette Lewis mula sa Class 23. Napakaganda mo. Kung wala kang boyfriend, pwede ba nating kilalanin ang isa’t-isa?]

Sa loob lang ng ilang minuto, natambakan na ng dosenang komento ang post.

[Hindi lang maganda si Yvette. Magaling din siya! Para siyang galing mismo sa fairy tale.]

[Wow! Meron bang nakakaalam ng number niya? Gusto ko rin siyang makilala!]

Nag-scroll ako nang may blangkong ekspresyon hanggang sa may mahabang komento galing sa nagngangalang Harvey Jones ang gumulat sa akin.

[Anong problema ninyo, guys? Paano ninyo nagawang magkagusto kay Yvette? Hindi ninyo ba alam na bisikleta siya ng campus? Kahit sinong may pera ay pwedeng sumakay. Tinira na siya ng halos lahat ng lalaki rito.]

Merong mabilis na sumagot, [Sino ang psycho na ito? Bakit siya nagkakalat ng mga tsismis na ganito?]

Pero hindi papaawat si Harvey. Tila merong pumukaw sa kanya sa sagot na iyon, at sumagot siya ng mahabang komento ulit.

[Tsismis? Nagpapatawa ka ba? Nakita na mismo ng mga mata ko. Nakipagtalik siya sa sikat ng araw. Hindi man lang nag-abalang pumunta sa hotel–pumunta lang sila sa sulok. Nauuto niya ang mga freshmen sa pagiging painosente niyang akto. Alam ng lahat na nakuha niya ang mga scholarship at outstanding student na titulo sa pamamagitan ng maruming paraan.]

Nanginig ang mga kamay ko habang binasa ko ang mga komento. Dumulas ang phone sa pagkakahawak ko at nahulog sa sahig.

“Yvette, ayos ka lang? Para kang nakakita ng multo,” tanong ng roommate ko, pinupulot ang phone ko. Pumasada ang mga mata niya sa screen bago siya nagulat.

“Rose, bakit nagkokomento ang boyfrien mo sa ganitong confession wall?”

Mukhang nalito si Rose Smith at lumapit para suriin. Namula ang mukha niya habang binabasa ang mga komento.

Nabasa ng ng iba kong roommates ang buong talakayan ngayon, ang kanilang mga mukha ay puno ng galit sa ngalan ko.

“Paano nagawa ni Harvey na magsabi ng ganitong nakakadiring bagay? Slander ito, tama? Yvette, dapat mo siyang isumbong sa pulis,” nanggigigil na sabi ng isa sa kanila.

“H-huwag! Huwag kang tumawag ng pulis!” Namumula si Rose. “Yvette, pasensya na talaga. Merong hindi pagkakaunawaan dito. Kakausapin ko siya ngayon at sisiguraduhin kong buburahin niya ang mga komentong iyon at manghihingi siya sa’yo ng paumanhin online.”

Taimtim ang ekspresyon ni Rose, halos namimilit na. Kung hindi ko lang nalampasan ang lahat ng ito noong nakaraan, paniniwalaan ko na siya at hahayaan siyang ayusin ito.

Pero sa nakaraan kong buhay, hindi kailanman binura ni Harvey ang mga komentong iyon. Hindi rin siya humingi ng paumanhin. Sa halip, matapos na sumikat ang partikular na video, ngumiti siya at sinabi, “Kita ninyo? Anong sinabi ko? Maluwag na talaga ‘yang si Yvette Lewis.”

Nang hindi nagsasalita, tumayo ako. Pagkatapos, kinuha ko ang phone ko at lumabas.

Nang makarating ako sa dormitory ng mga lalaki, nakasalubong ko si Harvey habang papalabas siya.

Tumakbo ako papunta sa kanya, hinaharangan ang dinadaanan niya. “Totoo ba ang sinabi mo?”

Natigilan si Harvey, nagulat sa biglaang paglitaw ko. “Ano?”

Iniangat ko ang phone ko, ipinapakita sa kanya ang komento mula sa screen. “Sinabi mong tinira na ako ng bawat lalaki sa campus. Totoo ba iyon? Kailan iyon nangyari? Saan? Ilan? Wala akong maalala–kaya sabihin mo sa’kin, totoo ba iyon o hindi?”

Agad na nagbago ang ekspresyon ni Harvery. Namutla ang mukha niya, saka namula, at sa loob ng ilang segundo hindi siya makasagot.

Saka lamang noong nakahabol si Rose, medyo hinihingal, na nanghimasok siya. Siniko niya ang lalaki at bumulong, “Humingi ka ng tawad.”

Para bang biglang nagising, pautal na sinabi ni Harvey. “P-pasensya na, Yvette. Hindi ko sinasadya–dumulas na lang. Hindi na dapat ako nagsalita.”