CHAPTER 3: New Owner

Chapter 3

Vivi's POV

REQUIRED BANG MAGTITIGAN?

Ilang minuto na kasi kaming nagtitigan. Nagandahan ba siya sa akin? Well, maganda naman talaga ako... parang alambre nga lang ang hair.

"So, why are you shouting and cursing the owner of this restaurant?" His left eyebrow raised. He's looking at me intensely. Naku po, kapag tinitigan niya pa ako baka matunaw ako.

Super guwapo niya kasi talaga. Look at him. His eyes! Nakakatunaw mga besh! From his thick eybrows down to his tantalizing gray eyes to his proud nose and cherry lips. And oh la la! Clear skin siya mga besh. 

Fit na fit ang gray shirt at black jeans niya sa kanya. Ehem... bumabakat ang abs. Wow naman! Mukhang yummy si Mr. Calviet—

Wait! Erase erase! 

Siya rin ang lalaking nagpakaladkad sa akin. How ungentleman! Hindi pasok sa pagiging prince charming ko. Duh! Hindi rin naman kami bagay, masyado akong maganda para sa kanya. Lugi ako mga beshy!

Nakita ko ng ibubuka niya ang bunganga niya, ready na ready na ako sa sermon. Kaso... biglang may sumingit. Napairap tuloy ako, heto nanaman siya.

Ang slutshamer namin na Manager!

Sabay namain siya na nilingon. Kitang-kita ko ang gulat sa mukha ni Miss Mango. Nang makabawi, agan niya ako pinanlisikan ng mata. Pero noong bumaling siya kay Mr. Calviet, ayon nag-puppy eyes. Mukha siyang aso, infairness!

Tumikhim si Miss Mango. "Ehem... Sir, mag-start na po ang program," pabebe niyang sabi. Halatang nagpa-pacute. May paayos buhok effect pa. 

Nakita ko na binigyan niya ako ng sandaling tingin, galit ang mga mata niya. Paranf kahit anong otas ay susugurin niya ako. Hindi na lang ako kumibo. Oh no! I am dead na talaga! Knowing this Miss Mango, napaka-bitter at papansin. Gusto niya lagi siyang mapapansin.

Paanong hindi siya mapapansin, e mukhang mangga siya?!

"Pagpasensyahan niyo na po itong employee namin. Medyo mahina lang talaga ang utak niya." Naglakad si Miss Mango palapit sa akin at hinawakan nang mahigpit ang braso ko. Pasimple akong napaigik sa pagbaon ng kuko niya.

Haler! Ako pa talaga ang mahina utak? Siya nga itong parang hangin lang ang laman ng utak e.

Nagulat ako nang may magtanggal ng pagkakahawak ni Miss Mango sa braso ko. Nang sabay kaming tumingala ni Miss Mango, nakita namin ang kamay ni Mr. Calviet.

Mr. Calviet's left eyebrow raised. "You don't have to hurt her."

Is this true stone? Napanganga naman ako. Pinagtatanggol niya ba ako kay Miss Mango? So, mabait pa rin pala ang heaven sa akin.

"But, sir—"

"As far as I know, you are my employee. My words are the rule here; you only have two choices obey or leave."

Mahinahon lang ang pagkakasabi niya no'n pero may diin. Iyong tipong automatic na mapapasunod ka. Paano ko ba i-explain ito... parang... authority! 'Yun tama! Maawtoridad ang boses niya.

Mabilis pa sa alas-singko na binitawan ni Miss Mango ang braso ko. Nakita ko na medyo naluluha pa siya at nanginginig.

"Okay, sir. Sorry for that," sabi ni Miss Mango at napatungo.

"Now leave."

Mabilis namin siya na tinalikuran at iniwan sa rooftoop. Nilingon ko muna siya nang isang beses bago ako tuluyang umalis para bumaba na sa pinaka-restaurant.

Argh! Nakalimutan ko! Dapat pala tinanong ko siya kung puwede ko siya ma-interview. Nasayang ko nanaman ang isang pagkakataon. Ano ka ba naman, self!

Awit!

•••

NAGKAROON ng program kanina na hindi naman bago. Umakyat lang si Mr. Calviet sa stage para iparamdam ang presensya niya. Pero noong umakyat siya sa stage, naka-formal attire na siya. Ang pinagsalita niya ay ang secretary niya na ang pangalan ay Ralph.

Panakaw-nakaw ako ng tingin kay Mr. Calviet. Paano ba naman kasi! Kailangan ko bumuwelo, kailangan ko humanap ng tamang tyempo para makausap siya. Para sa ito sa interview. Para sa one million!

Hindi nakikipag-usap si Mr. Calviet o nakikipag-interact. Mukhang kilala siya ng mga dumalo sa opening: mga investors, businessmen, and elites. 

Siguro ay balak gawin na bonggang-bongga ang Celestine. Baka gawing 10th floor na restaurang. E 'di ang angas no'n! Daig pa number ng floors ng SOGO.

Balik tayo kay Mr. Calviet, agad na hinanap siya ng mga mata ko. Nakita ko siya sa mgay bandang unahan. May hawak siyang kopita sa kanang kamay niya na may champagne. Ang weird... hindi siya nakikipag-interact sa mga partners niya.

Nakatalikod siya mula sa direksyon ko, nakaharap kasi siya sa stage. Nasisilip ko lang ang mukha niya kapag nag-side view siya.

Maya-maya naramdaman ko na may sumiko sa akin. Nang lumingon ako, nakita ko si Noreen na nakatingin sa direksyon ni Mr. Calviet at yakap ang isang tray.

"Ang guwapo pala talaga ni Mr. Calviet. Siya iyong laging nagsa dyaryo na mysterious bachelor," sabi niya na may pa-dreamy eyes effect pa.

Napakunot naman ang noo ko. "Hindi kaya!" angal ko.

Well, guwapo naman talaga... pero hindi ko aaminin! Duh! Oo nga guwapo siya kanina, nakadagdag pogi points ang pagtatanggol niya sa 'kin kay Miss Mango. Pero syempre, akin lang iyon. Hindi ko aaminin na nagaguwapuhan ako sa kanya!

"Eh? Hindi ka nagaguwapuhan kay Mr. Calviet?" Nakanganga siya nang nilingon ako.

"Hindi," pag-deny ko.

"Ba't naman?" naguguluhang tanong niya.

Umirap ako. "Not my type."

"Ay gano'n! Pero mukhang hindi ka rin naman type ni Mr. Calviet. So, quits lang kayo!"

Aba! Pasmado itong si Noreen ah! Oo! Hindi namab kasi talaga kami bagay. Ang kagandahan ko ay para lang sa isang greek god. CEO who? I only know greek gods!

Matapos nang maiksi naming pag-uusap ay bumalik na agad ako sa trabaho. Sinigawan nanaman kasi kami ni Miss Mango. Like duh! Nagpahinga lang sandali e. Wala pa ngang five minutes iyon. Pero gets ko naman din point niya, nandito ako para magtrabaho hindi para magpahinga. 

May performer sa stage, banda sila. Galing pa raw ibang bansa. And O to the M and to the G! Sobrang guwapo nila! Mga One Direction level ang kaguwapuhan at boses. 

Kumanta sila ng mga hindi ko alam na kanta. Basta english songs ang mga kinanta nila.

Kanina ko pa sinisilip si Mr. Calviet, kanina pa kasi ako naghahanap ng tamang tyempo. Bahala na! Basta magbi-behave ako at magpapakabait kay Mr. Calviet. Para mapapayag ko siya. First step, idaan muna sa magandang usapan.

"Akala ko ba ay hindi ka nagaguwapuhan. Bakit kanina ka pa tingin nang tingin?" Naningkit ang mga mata ko dahil sa mapanuksong tingin ni Noreen sa akin.

Napasinghap ako. "Duh! Hindi ako nakatingin sa kanya, sa vase ako nakatitig."

Nakita ko na naiiling siya at natatawa. "Ge, sabi mo e!"

Okay... Alam ko na hindi gumana ang palusot ko. Napakahilig talaga mag-usisa ni Noreen. 

Nakahanap ako ng tiyempo nang makita ko na wala ng laman ang bote ng wine ni Mr. Calviet. So, I grabbed the opportunity. Mabilis na kumuha ako ng wine at pumunta sa mesa niya para kunwari na mag-serve. So, naglagay ako ng bote ng wine plus dalawang kopita.

Ehem! Kailangan maganda ang ngiti ko. Kailangan ko magpa-good shot kay Mr. Calviet para makausap siya at mapapayag sa interview. 

Akmang papunta na ako sa lamesa niya nang biglang— shit na malagkit! Nabasag ang wine at ang wine glass! Nabangga ko kasi ang secretay ni Mr. Calviet.

"What a clumsy employee," sabi nito. Galit ang mukha niya at masama ang tingin sa akin.

Oh shet! I messed up again! "S-Sorry po..."

"You must pay all the damage you'd cost."

"Ralph, just let her be." Napalingon ako sa nagsalita, si Mr. Calviet pala. 

Isang sabi lang ni Mr. Calviet ay bumalik sa pormal ang ekspresyon ng mukha nito. Kanina ay galit, ngayon ay hindi na. 

Nakatulala ako kay Mr. Calviet na kalmado lang habang nakaupo at may hawak na glass na may kaunting wine. Bumalik ako sa huwisyo nang sumingit nanaman bigla si Miss Mango. Heto nanaman tayo!

"Please, pakituruan 'yang empleyado niyo nang maayos. We don't want clumsy employee here," masungit na sambit ng alalay ni Mr. Calviet. Ang kausap niya ay si Miss Mango.

"Copy, Mr. Ralph."

Mahina akong napaigik nang pisilin nanaman niya ang isang braso ko. Ngayon ay mas mariin. Linapit niya ang bibig niya sa kanang tainga ko at bumulong.

"Kaunti na lang bibingo ka na sa akin," mahina pero mariin niya sabi.

Akmang hihilain niya na ako pero bigla naming narinig ang langitngit ng upuan. Nagulat ako nang bigla akong hilahin ni Mr. Calviet at tanggalin niya ang kamay nj Miss Mango. Maging ang tauhan niya na hindi ko na tanda ang name ay nabigla. Syempre ako naman ay shock na shock.

"You shouldn't treat your subordinates that way. You can discipline them but in a better and private way. You're making a scene."

"I'm very sorry sir," paghingi ng tawad ni Miss Mango. "I promise, I will treat them better. Hindi na po mauulit." Liar! Asa pa sa kanya. Hindi ko na nga mabilang kung pang-ilang beses na siyang nagsabi na hindi niya na uulitin.

"Good. Now, fix these mess," kalmado niyang sabi at bumalik sa pagkakaupo niya. 

So, ako ang naglinis sa katangahan na nagawa ko. Shet! Bakit ba parang minamalas ako?! Bad luck siguro si Bulma tapos nadagdagan pa ni Miss Mango. The stress is real!

Akala ko makakatakas na ako sa parusa ni Miss Mango pero hindi pa pala. Ang parusa na binigay niya sa akin ay ako ang pinaghugas niya ng pinggan . . . na ako lang mag-isa! T'saka hindi naman ako dito naka-assign.

Nag-volunteer si Noreen na tulungan ako. Kaso, mukhang walang effect. Galit na galit pa rin si Miss Mango. O kita? Iyan ba ang 'treat better'? Liars go to hell naman! 

Dahil sa paghuhugas ko ng pinggan ni Miss Mango, hindi ko na naabutan si Mr. Calviet. Umalis ito bago pa dumilim. Umalis ito mga alas-singko ng hapon. Tapos iyong event ng alas-otso.

"Kung minamalas ka nga naman!" mahinang pagkausap ko sa sarili ko.

Nang matapos na ang trabaho namin. Umuwi na kami ni Noreen. Pero hindi maiwasan na sumagi sa isip ko ang pagkakataon na nasayang ko.

Shet! Malas talaga!

••• 

MATAPOS ang event ay agad akong umuwi at inasikaso ang kapatid at magulang ko. Si papa kasi ay hindi nanaman maganda ang pakiramdam. Gusto ko sana ipa-check up kaso wala na akong pera.

Ah! Alam ko na!

Ite-text ko si Bulma. Tutal naman ay pinapatrabaho niya ako, manghihingi na ako ng down payment. Siguro kahit fifty thousand lang. 

Agad ako umakyat sa kuwarto ko at nakipag-chat kay Bulma. Heto nanaman at makikipagplastikan ako sa kanya.

Vivi Javier: Hi Bulma! :)

Nakita ko na naka-online siya. Wala pang isang minuto ay nakita niya na ang message ko. Agad naman siyang nag-type. Nakikita kasi iyon kapag 'typing' na iyong ka-chat mo.

Bulma Official Account: Hi BFF! Nagawa mo na ba ang pinagagawa ko? I'm si excited na!

Vivi Javier: Medyo... malapit na siya matapos.

Shemay naman Vivi! Bakit ka ganito self? E sa desperada na talaga ako. T'saka totoo namab na ginagawan ko na ng paraang.

Bulma Official Account: Wow good to know! Anyway, may kailangan ka ba?

Mabilis ako na nag-reply sa kanya.

Vivi Javier: Sa totoo lang, mayro'n.

Bulma Official Account: Woah! What's is it? Spill mo na!

Huminga ako nang malalim bagi mag-type. You can do it, self! Kaya mo ito!

Vivi Javier: Pwede ba manghingi ng downpayment? Like, 50k? Urgently needed kasi e.

Kinakabahan ako sa magiging reply niya. Omg! Sana pumayag siya. Mabait naman ako sa kanya e... nang kaunti.

Bulma Official Account: Oh... Okay! Send your account. Same pa rin ba?

Vivi Javier: Yes...

Bulma Official Account: Okay, I see... Basta don't forget your mission, ha? And Vivi...

Vivi Javier: Bakit?

Bulma Official Account: Bawal ka ma-inlove kay Gedeon Calviet. He's mine! 

Bulma Official Account: By the way, bye na! Asikasuhin ko na iyong fifty thousand mo.

Ibinaba ko na ang cellphone ko. Hindi ako makapaniwala sa ni-chat niya sa akin. So, she likes that man? Tapos baka raw ma-in love ako. Bawal daw ma-inlove. Utot! As if naman mai-in love ako ro'n! He's not my type!

Pero hindi ko malaman bakit ginugulo ng sinabi ni Bulma sa akin ang isip ko! Hanggang sa pagtulog ko ay dala-dala ko siya. Shemay naman!

Kinabukasan, pumasok na naman ako sa Celestine. This time, hindi na lang si Noreen ang kasama ko. Nandito na si Blue.

"Blue! Buti naman at present ka na ngayon," sabi ko sa kanya. In fairness! Ang guwapo niya ngayon. Mukhang fresh na fresh siya ha!

Si Blue ay matalik ko na kaibigan. Part-time lang siya rito dahil nag-aaral siya ng masteral. Balita ko ay sa malaking unibersidad siya nag-aaral e. Hindi niya naman nababanggit kaya hindi ako sure.

Matangkad si Blue, moreno siya, maganda ang hazel brown eyes niya, pinkish lips, kulot ang buhok niya noong nakaraan pero ngayon ay iba na. Natural na matuwid naman talaga ang buhok ni Blue at itim na itim. Maganda ang built ng katawan niya. Pwedeng Mister Universe siya, pang-model! Kaya nga hindi ko masisi na takam na takam si Miss Mango kay Blue.

Asa pa siya na magustuhan siya ni Blue!

"Hindi ka pa pala nagpapa-rebond. Akala ko nagpa-rebond ka na," natagawang sabi niya sa akin. Seriously? Ayan talaga ang bungad niya sa akin.

"Wala pa akong budget. Kaya rebond no more muna."

Mahina siyang tumawa. "Maganda ka naman kahit hindi ka magpa-rebond. Nabanggit ko lang, kasi iyan ang huli mong sinabi sa akin noong last time na nagkita tayo," pahayag niya.

"Oo nga e. Kaso nawalan nga ng budget. So, tiis-tiis muna ako sa alambre hair ko," natatawang sabi ko.

Matapos ang maiksi naming pagkukuwentuhan ni Blue ay bumalik na kami sa trabaho. Oh! Mukhang good mood si Miss Mango dahil nakita niya nanaman si Blue!

Namilog ang mga mata ko nang makita na papunta si Miss Mango sa area ni Blue. Nagliligpit kasi si Blue ng isang pinagkainan kanina. 

"Hi Blue!" Iyong ang narinig ko. Aba! 

Nakita ko na binati siya ni Blue pabalik pero pagkataos no'n ay ni-snob na siya. Hindi nga kasi siya type ni Blue! 

Pumunta ako sa kitchen area at doon na lang ako naglinis at tumulong. Kasama ko si Noreen. Hindi puwede mag-chikahan sa kitchen area. Kaya tahimik ang paligid.

"Vivi, pakitapon nga itong mga b****a," mataray na utos ni Miss Mango. May nilapag siya na papel. "Pakibili rin itong nasa listahan. Naubusan tayo ng stocks diyan e. Kailangan na makabili bago agad. Bukas pa madadala ang stock. Naiintindihan mo ba?" yanong niya sa akin.

"Yes po."

"Good."

Syempre, heto ako at sumunod sa kanya. Mabilis ko na binuhat ang itim na trashbag. Maraming itatapon sa likuran, pero isa-isa kong dinala para hindi matapon at hindi ako mahirapan.

After ten minutes, naitapo ko na lahat. Kaya mabilis ako na inayos ang sarili ko para makapunta sa grocery store at mabili ang iilang pinapabili ni Miss Mango.

At ang lintek! Hindi pala nagpadala ng pamasahe! Tapos naiwan ko pa ang wallet ko. Dios mio! Bakit ngayon ko lang naalala! Napasabunot ako sa sarili ko dahil sa frustration. Kaya naglakad na lang ako.

Tiis-tiis muna ako. Buti na lang may payong akong dala. 

Sa supermarket, isa-isa na akong namili ng mga pinapadala ni Miss Mango. Katulad ng lettuce, tomato, potato, buns, at iba pa. Ang haba pa nga ng pila sa cashier.

Siguro ay umabot ako ng thirty minutes sa pagbili ng mga pinapabili ni Miss Mango. Naku naku, saktong-sakto lang iyong pera. No choice talaga ako kundi maglakad. Ano ba naman ito! 

Nang patawid na ako, nagulat ako nang may sasalubong na jeepney sa akin at ilang pulgada na lang at mababangga na ako. Teka lang! Naka-red sign ah. Ibig sabihin ay dapat tumigil ito. Mariin na lang ako napapikit at napadasal. Bakit naman ganito? Hanggang sa biglang—

Expected ko na may babangga sa akin nang biglang... 

Wala!

Anong nangyari? Bakit walang bumangga sa akin? Hindi naman sa gusto ko mabangga, pero paano?

Pagkamulat ng mga mata ko ay nakita ko ang isang pamilyar na mukha, at buhat-buhat niya ako sa bisig niya. Nakatutok ang mga mata niya sa akin.

Napanganga ako nang mapagtanto ko kung sino iyon. Anong ginagawa niya rito? At bakit ang guwapo niya? Lalo siyang gumuwapo siya kaysa noong nakaraan. Siguro at dahil naka-suit siya ngayon.

"Are you okay?" tanong niya sa akin.

Hindi ako makapagsalita. Parang biglang naumid ang dila ko. Napakurap-kurap pa ako nang ilang beses. Gosh! Is this real? Is he even real?

"M-Mr. Calviet?"

©TheDeadlySinner