CHAPTER 1

"Mom?." A girl called her mom.

"Yes, baby?." Her mother answered while brushing her hair.

"Why are they saying I'm adopted?." She asked innocently. Napahinto naman ito sa tanong niya.

"Of course not baby, you're our daughter, okay?." Her mother said and kiss her temple

..................

"Baby… Don't make a noise, okay?." Her father whispered to her. Then, looking at her mother, her mom nodded. Her father went to the walk-in-closet.

"Baby, take this." Then put a necklace in her hand and a piece of paper.

"What is this mom?." She asked. She was about to open it when her mother stopped her. She looked at her mom with a forehead creased.

"Don't open it. Mamaya mo na yan buksan okay?." Her mother said. "Remember, don't lose it, don't let anyone take it from you. Someday it will help you. Take care baby, and remember I love you." Her mother hugged her, then kissed her temple.

"They're here." Her father said.

"Don't go out baby okay? Whatever happens, or you hear, don't go out. Promise me." Her father said to her then handed something, more like a stick, to her mother.

"I promise.” Her father smiled sadly, then a tear fell from his eyes, he looked at her for the last time.

Nang lumabas ang mga magulang niya agad siyang nagtago sa ilalim ng kama. After a minute, she heard a loud noise. It look likes something hit the wall so strong. Napa pikit siya nang marinig ng nakakabinging ingay, tapos biglang may sumabog. 

After several minutes. Tumahimik ang paligid, kaya naman lumabas siya, nang maka-labas sa ilalim nang kama idinikit niya ang tenga sa pinto at pinakinggan kung may tao ba sa labas. Nang masiguradong walang tao dahan-dahan niyang binuksan ang pinto. She don't know, but she can feel how nervous she is right now. Habang naglalakad sa hallway nang second floor ng mansion. Nang malapit na siya sa hagdanan naalala niya ang sinabi ng papa niya

'Don't go out baby okay? Whatever happens, or you hear, don't go out.'

Akmang babalik siya nang may marinig siyang sumigaw, nanlaki ang mata niya dahil sa narinig. It was her mom. Sumisigaw ang kanyang ina at sinasabing tama na. Kaya naman agad siyang tumakbo papuntang kusina. Napatigil siya sa nakita niya. Her father flooded with his own blood.

She can see three men with a black cloak standing in front of her parents, but she can't see their faces. But, what freezes her more, when one of the men raises his hand like he was holding something, then her father floats in the air holding his neck like someone was choking him.

She was about to step inside the kitchen, when her father saw her. He immediately shakes his head, signaling her not to.

'No. Don't let them see you.’ Napatitig siya sa kanyang ama ng may mga-salita sa kanyang isipan, just to see her father giving her serious face.

She know her father was serious about it. Dahil kahit kailan hindi siya pinakitaan nang ama nang seryosong expresiyon nito. 

'Run baby. Run. Go!.' That's her cue. She ran so fast. As fast as she can. She doesn't even know where she is going. All she knows is, she's running, obeying what her father said.

Nang makalabas ng mansion agad siyang nag tungo sa bakuran.

'Please… God, don't let anything happen to Mom and Dad.' she prayed in her mind while running.

Nang makalapit sa fountain, agad niyang inikot ang batong hugis buwan. Nang bumukas ang daan papasok dito agad siyang pumasok at ni lock ang daan.

Her dad always tells her about this place. That once something happened that she needed to hide, this place is good and fully protected that no one knew except for her, her mother and her father.

Nang maka pasok siya sa underground haven nila agad siyang nag tungo sa computer at in-open ang CCTV ng buong bahay. Pinindot niya ang camera sa kusina at napa-iyak siya ng makita kung paano i****k sa puso ng mommy niya ang isang itim na yelo ng lalaki.

"N-No… no!." She cried. Habang nakatingin sa mga magulang niyang walang awang pinatay ng mga lalaking nakaitim.

"NO!!!" pinag tatapon niya lahat nang bagay sa loob ng kwarto. 

"No..." She can feel her knees shaking. Nang tumingin siya sa camera nakita niyang bigla nalang naglaho ang mga ito na para bang bula.

Biglang nanlaki ang mga mata niya sa nakita. H-How did they do that?!. Maraming katanungan ang nabuo sa isipan niya. Bakit nila pinatay ang mga magulang niya?. Paano nila ito nagawa?. Anong klase ng mga tao ba yun? o tao ba talaga ang mga yun?.

Napahawak siya sa ulo niya nang sumakit iyon.

*KRINGGG*

"Shit!.” Napabalikwas ako ng bangon at napahawak sa ulo ko. Damn. Another dream. This past few months, lagi ko nalang napapa-naginipan yun. I don't know why? hindi ko nga kilala ang mga yun, tapos blurry pa ang mga mukha ng mga tao.

But, what caught my attention was the tattoo of the guy in black cloak. It's like a B.M. It looks like the initials of something. 

Napatingin ako sa pinto nang bumukas ito. I saw manang outside with a tray of breakfast.

"Manang." I said coldly then nodded at her. She entered looking at me smiling. But, when she looks at me and sees me sweating while holding my temple. I saw worry in her eyes.

"Sumakit na naman ba ang ulo mo dahil sa panaginip mo?." Malumanay nitong saad sa akin.

Tumango lang ako at nag unat-unat.

"Mag agahan ka muna hija.. ikukuha nalang kita nang gamot.” Then, she put the tray on my bed bago lumabas.

Kumain na ako dahil talagang kanina pa ako gutom. Napangiti ako nang buksan ang takip ng plato. My favorite adobong manok. Kaya naman agad ko itong nilantakan.

Today is my first day of class. I'm already a first year college student at Wilford University. Another boring year.

"Oh, heto na hija." Pagka-pasok ni manang sa kwarto ko, agad niyang inabot sakin ang gamot.

"Thanks po." Plain kong sabi sa kanya.

"Oo nga pala hija, kumpleto na ang mga gamit mo para sa paaralan." Sabi ni manang, kaya tumango na ako.

"Maligo kana, at baka ma-late kapa sa first day mo." She said, before she closed the door.

Napabuga naman ako nang hangin. Pumasok nako sa banyo at agad naligo. Pagkatapos kong maligo agad akong nagbihis as usual simple white jeans, V-neck shirt, tapos pinatungan ng polo then sneakers. I look at the mirror. Then wear my lenses. Because  I still want to look normal in front of other people.

They might freak out if they see my eyes. So, it's better if I hide it. I wear my necklace, I don't know who owns this, but I keep it because I like its style. Nang masigurado kong wala akong nakalimutan, agad na akong bumaba.

"Oh!, mabuti naman at bumaba ka na hija." Mang Ranie said.

"Good morning, ate Levy." Ana greeted me. I just nodded at her.

"Nga pala, hija heto ang mga gamit mo." Manang handed me my bag.

"Are you coming with me?." I ask Anna plainly.

"Hindi po, susunduin po ako ng mga kaibigan ko." She said politely, kaya naman tumango lang ako.

"Mauuna na po ako." Paalam ko sa kanila, even though I act cold in front of them. I still respect them.

"Mag-ingat ka hija." Narinig ko pang sabi ni manang bago ako makalabas ng bahay, agad akong nag tungo sa motor ko.

Nang makasakay ako tiningnan ko ang relo ko. 8:26 A.M na 10 palang ang unang klase ko. Kaya agad ko nang sinuot ang helmet ko bago paandarin ang motor.

After 10 minutes, I arrived at W.U I parked my bike. I can hear people talking about who I am. I can hear the gasp when I remove my helmet.

'Who is she?.'

'She's so hot.'

'Cool.'

May iba namang.

'Bitch.’

'Attention seeker.’

'She's not beautiful, maputi lang.'

I secretly roll my eyes on them, tsk. I have no time for their bitchiness. I still need to find the Dean's Office. Nang masigurado kong ayos lang ang baby ko, nag simula na akong mag lakad papasok. Habang naglalakad papasok napansin kong maraming estudyante ang naglalakad mukhang hinahanap rin ang room nila.

Habang naglalakad ako sa hallway maraming nagbubulungan. As usual positive and negative.

'Mukhang may bagong laruan si queen’ Someone said.

'Yeah, I agree.'

I just pass them like nothing, nang maka lapit ako sa kumpol ng mga tao. How can I see the map if they're to many?. I was thinking how to pass this crowd, when someone gave me a paper.

I look at beside me, kinunotan ko ito ng nuo.

"Hi! Are you new here?." She ask, pero inisnob ko lang siya at tiningnan ang papel. It's a map of the whole University. "Okay." Awkward niyang sabi.

"Here." Binalik ko na agad sa kanya ang mapa. After I memorized it. I turn my back on her, then started to walk away.

Nang makarating ako sa harapan ng Dean's Office. I didn't mind to knock, I just entered nonchalantly. Napatigil naman ako nang makitang hindi lang ako ang estudyante rito, marami pang iba. Nakatulala lang silang nakatingin sakin, at mukhang wala silang balak magsalita o gumalaw kaya naman binasag ko na ang katahimikan nila.

"Who's the dean?." I ask coldly with a poker face.

"H-Him.” Napatingin naman ako sa lalaking singkit ng tinuro niya yung naka tayo malapit sa bintana.

"Don't you know how to knock?." The Dean said.

I just shrug my shoulders then sit on one of the table in front of his table. 

"Can I get my dorm no. and my sched?." I ask him plainly

"Sure. What's your name?." He smiled, then sat on his chair.

"Naiara Montmeyer." I said plainly.

"Okay. Wait a minute." He said then hinanap ang pangalan ko. I roam my eyes around.

"What?" I ask. Nang makitang nakatingin sakin lahat ng mga kasama ni Dean na nakaupo sa sofa.

Nagsi-iwas naman sila nang tingin. tiningnan ko sila isa isa sa pinakadulo malapit sa pinto isang singkit na lalaki. blonde hair siya then matangos ang ilong at moreno pero gwapo parin siya. Yung katabi niya naman ay babae I think kambal sila kasi pareho sila ng features parang boy version ni singkit.

Sa gitna naman ay lalaking naka glasses nagbabasa ng libro at parang walang pakialam sa mundo. Sa tabi niya naman ay babaeng nakaharap sa cell phone nito at mukhang may ka text, at sa pinaka dulo naman ay mukhang playboy.

"Here." Napa-balik naman ang paningin ko sa dean, agad ko itong kinuha at tumayo na. Akmang bubuksan ko na ang pinto ng mag salita siya.

"Wait…" Napa-hinto naman ako at napa tingin sa kanya. Tiningnan ko siya. "Uhm..." napahawak naman siya sa batok niya na para bang nahihiya.

"If you have nothing to say, stop wasting my time." Cold kong sabi sa kanya.

"Can I get your no.?." He said.

"What for?". I ask kinunotan ko pa siya ng nuo

"Nothing.”

"No." I said then closed the door.

Style niya bolok, agad nakong nag lakad papuntang Engineering Building. Nang makarating ako sa elevator, tiningnan ko yung papel na hawak ko. 7th floor/ room 14/ class elite.

Napatingin ako sa elevator ng bumukas ito, bumungad sakin ang isang lalaking malamig ang tingin. Ngunit hindi ko na siya pinansin, at agad na akong sumakay sa elevator. Agad kong pinindot ang 7th floor, I can feel him staring at me. Like seriously! lagi na lang bang may titingin sa akin.

But strange, I can feel my heart jumping, beating and growling so loud. Shit! What's happening to me?

Baka! I cursed.

The moment the door opened. I made my way out.

Nang bumukas ang elevator agad akong lumabas. Whoo! Feeling ko nakahinga ako nang maluwag. That feeling is weird, but I don't wanna be late. Kaya, naglakad na ako sa pathway papuntang room ko. It's in the east way.

3...

7...

10...

12..

13..

There you go!.

I look at my watch. 9:35, I still have 25 minutes.

Pagka pasok ko nakita ko kung paano napatigil ang lahat sa kaniya kaniya nilang ginagawa, pero hindi ko na sila pinansin at naglakad na ako papunta sa pinaka dulo ng room namin. 

Hindi ko na pinapansin ang tingin nila ng makaupo ako sa pinaka likod ng upuan, dahil naiinis nako sa titig nila kaya agad kong sinuot ang headphone ko at pinikit ang mga mata ko. That's better.

Nararamdaman kong may naglalakad papunta sa direksiyon ko kaya agad kong idinilat ang mata ko. Napa-kunot ang noo ko ng makita yung babae kanina, na nagbigay sakin ng papel.

"Hi!." Masiglang bati niya sakin, I can't feel negative things to her, but still. I don't want to talk to someone. Kaya naman agad kong pinikit ulit ang mga mata ko, sa pag aakala na aalis na siya.

Napa-kunot ang noo ko ng hindi parin siya umaalis, naramdaman ko nalang na umupo siya sa tabi ko.

Hindi ko nalang siya pinansin, hinayaan ko nalang siya sundutin ang tagiliran ko. Pero, mukhang makulit ang lahi ng isang to.

"Sh*t!." Napa-hawak ako sa tenga ko nang kilitiin niya ako dun. Tiningnan ko naman siya nang masama.

"Finally! Pinansin mo rin ako." She said, then pouted.

"Leave me alone." Sinadya ko talagang gawing napaka-lamig ng boses ko para takutin siya.

"I'm Rica." Then, she extended her hand. Pero inisnob ko lang siya kaya siya na ang kumuha sa kamay ko. "Di ka rin snob noh." Sarcastic niyang sabi at natawa.

"Alam mo first time ko kanina na hindi pansinin." Then she pouted. "Kaya alam kong, your not like those other people that looks like a bitch." She said.

I just reply her with my poker face at muling pinikit ang mga mata ko.

"So, I say to myself you're going to be my friend." She said, taas noo pa talaga.

"Tss... you're just wasting your time." I said.

"No I'm not. And, if I am, I know you're worth it." She said, then stood and walked to the front. Napa-mulat naman ako ng mata at napatingin sa kawalan, because it's been a long time since someone said that to me. Someone important.