Emily’s POVTumakbo ako nang hindi lumilingon. Ang bigat sa dibdib ko ay parang isang mabigat na kadena na pilit akong hinihila pababa. Para akong nauubusan ng hangin habang patuloy na lumalayo kay Marco, mula sa lalaking minahal ko… at sa lalaking hindi ko na sigurado kung kaya ko pang pagkatiwalaan.Parang sumisigaw ang buong katawan ko na bumalik, na hayaang ipaliwanag niya ang panig niya. Pero paano? Paano kung totoo ang sinabi ni Ethan? Paano kung siya talaga ang dahilan kung bakit nawala ang tatay ko?Napahinto ako sa isang madilim na sulok malapit sa parking lot. Sumandal ako sa pader at pinilit pakalmahin ang sarili ko. Ngunit kahit anong gawin ko, patuloy lang sa pagpatak ang luha ko.Bakit hindi niya sinabi?Bakit niya itinago sa akin ang lahat?Nang mga sandaling iyon, para akong binagsakan ng mundo. Ang lalaking minahal ko nang buo, pinagkatiwalaan ko… siya rin ang nagdala sa akin sa ganitong klase ng sakit."Emily!"Nagpikit ako ng mariin nang marinig ko ang tinig niya. N
Emily’s POVTumakbo ako palayo. Hindi ko alam kung saan ako pupunta, basta kailangan kong lumayo. Ang bawat hakbang ko ay parang tinutulak ng bigat ng emosyon na hindi ko kayang saluhin nang sabay-sabay.Nagmamadali akong sumakay ng taxi at ibinigay ang address ng apartment ko. Pagdating ko, halos hindi ko na naihakbang ang mga paa ko papasok. Mabilis kong sinara ang pinto at isinandal ang likod ko roon, hinahabol ang hininga habang pinipigilan ang luhang kanina ko pa gustong pakawalan.Pero hindi ko na kaya.Bumigay na ako.Bumagsak ako sa sahig, niyakap ang sarili, at hinayaan ang bawat patak ng luha na dumaloy sa pisngi ko.Bakit?Bakit kailangang sa amin pa ito mangyari? Bakit kailangang siya? Bakit kailangang ako?Hinayaan ko ang sarili kong masaktan. Sinubukan kong hanapin ang sagot sa pagitan ng mga hikbi ko, pero walang sagot na dumarating. Ang natitira lang ay sakit—isang sakit na hindi ko alam kung paano magagamot.Maya-maya lang ay may malalakas na katok sa pinto."Emily, p
Emily’s POVDumaan ang mga araw, pero ang bigat sa dibdib ko ay hindi nabawasan. Paulit-ulit kong naiisip ang huling pag-uusap namin ni Marco—ang sakit sa mata niya, ang desperasyon sa boses niya. Pero kahit anong gawin ko, hindi ko magawang burahin ang nararamdaman kong galit at pagtataksil.Bumalik ako sa trabaho matapos ang ilang araw na pagliban, pero pakiramdam ko, wala ako sa sarili. Ang bawat sulok ng Montevallo Enterprises ay nagpapaalala sa akin sa kanya—sa amin. Sa mga sandaling magkasama kami, sa mga lihim naming sulyapan, sa mga ngiting para lang sa isa't isa.Pero paano ko pa magagawang ngumiti ngayon, kung ang taong minahal ko nang buong-buo ay may kinalaman sa pinakamalaking trahedya ng buhay ko?"Emily!"Nagulat ako nang biglang sumulpot si Tina sa harapan ng desk ko, may dalang dalawang tasa ng kape. Agad niyang inilapag ang isa sa harap ko bago siya naupo sa tabi ko."Girl, anong nangyayari sa 'yo? Hindi ka na namin makausap nang maayos ni Luna," aniya, puno ng pag-a
Emily’s POVHindi ko na alam kung ilang beses ko siyang tinulak palayo.Pero hindi siya umaalis.Kahit anong pilit kong isara ang pintuan ng apartment ko, lagi siyang nakatayo sa harapan nito, pilit na humihingi ng kahit kaunting puwang.Pero hindi ko na siya kayang pakinggan. Hindi ko na kayang makita ang mukha niya, hindi ko na kayang marinig ang boses niya. Dahil sa tuwing tinitingnan ko siya, ang nakikita ko lang ay ang mukha ng lalaking dahilan kung bakit nawala sa akin ang ama ko. At para iyong lason na unti-unting pumapatay sa puso ko.“Emily, pakinggan mo naman ako,” mahina ang boses ni Marco, pero ramdam ko ang desperasyon doon.Nasa harapan ko siya ngayon, nakayuko, parang isang batang nagmamakaawang mapatawad.Pero paano?Paano ko siya mapapatawad kung siya ang dahilan kung bakit ako nawalan?"Umalis ka, Marco."Napakuyom siya ng kamao, pero nanatiling nakatayo sa harapan ko. "Hindi ako aalis hangga’t hindi mo ako pinapakinggan."Natawa ako, pero walang saya sa tawa kong iy
Emily’s POVNaglalakad ako sa walang tiyak na direksyon, pilit na nilalabanan ang sakit na bumabalot sa puso ko. Parang wala na akong ibang maramdaman kundi galit, hinanakit, at isang matinding kirot na bumabalot sa bawat hibla ng pagkatao ko.Hindi ko alam kung saan ako pupunta. Hindi ko alam kung paano ko kakayanin ang bigat ng emosyon na bumabalot sa akin.Hanggang sa may isang pamilyar na tinig ang pumigil sa mga yapak ko."Emily?"Napahinto ako.Dahan-dahan akong lumingon at bumungad sa akin ang isang taong matagal ko nang hindi nakikita.Si Ethan.Ang lalaking minsang minahal ko. Ang lalaking minahal ako… at sinaktan.Dati, sa tuwing nakikita ko siya, may lungkot na bumabalot sa puso ko. Pero ngayon, iba. Ngayon, parang wala akong maramdaman kundi pagod. Parang wala nang puwang ang emosyon ko para sa kanya—hindi na gaya ng dati.Pero tila hindi niya iyon alintana. Dahil ang unang ginawa niya?Ngumiti. Isang ngiting puno ng pagkukunwari."Kumusta ka?" tanong niya, may bahid ng pa
Emily’s POVMaaga pa lang, bumangon na ako. Halos wala akong tulog, puro pagod at sakit lang ang nararamdaman ko. Hindi ako sigurado kung ilang oras akong nakatulala lang sa kisame kagabi, pilit na iniisip kung paano ko tatanggapin ang katotohanan.Si Marco.Siya ang dahilan kung bakit nawala si Papa.Paulit-ulit na dumadagundong sa utak ko ang mga salitang iyon. Kahit anong pilit kong ipikit ang mata ko, hindi ko maitaboy ang bigat sa dibdib ko. Kaya imbes na manatili sa loob ng apartment, nagpasya akong lumabas at maglakad-lakad. Baka sakaling kahit sandali, makalayo ako sa sakit.Pero pagkabukas ko ng pinto—Napasinghap ako.Sa harapan ko, sa malamig at makipot na hallway ng apartment, nakaupo sa sahig si Marco. Tulog.Nanlumo ako sa nakita ko.Nakasandal siya sa dingding, nakayuko ang ulo, at halatang galing sa isang gabi ng walang tulog. Gusot ang suot niyang coat, bahagyang nakabukas ang unang dalawang butones ng kanyang polo, at ang buhok niyang laging maayos ay magulo ngayon,
Emily’s POVTahimik lang ako habang naglalakad palayo kay Marco, kasabay si Ethan. Hindi ako lumilingon. Hindi ko siya tinitingnan. Pilit kong pinapakalma ang mabilis na tibok ng puso ko, pilit na nilulunok ang sakit na gumagapang sa dibdib ko.“Good choice, Emily,” bulong ni Ethan sa tabi ko, may bahagyang ngiti sa labi. “I knew you’d come to your senses.”Hindi ako sumagot.Ang totoo, hindi ko alam kung tama ba ang ginagawa ko. Pero isang bagay lang ang malinaw—kailangan ko siyang layuan. Kailangan kong tapusin ang lahat bago ko pa tuluyang hindi kayanin ang sakit. Dahil kung hindi, baka sa huli… ako lang ang tuluyang masaktan.***Nasa loob kami ngayon ng isang tahimik na café. Nasa harapan ko si Ethan, at kahit anong pilit kong ituon ang pansin ko sa kanya, hindi ko magawa.My mind keeps drifting back to Marco.“Emily?” tawag ni Ethan, bahagyang kumukunot ang noo. “You’re spacing out.”Napakurap ako. “Sorry.”Tumingin siya sa akin nang matagal bago dahan-dahang ngumiti. “I get it.
Emily’s POVDapat masaya ako. Dapat kampante na ako.Nandito ako kasama si Ethan, ang ex-boyfriend kong minahal ko noon, ang taong dapat ay makapagpapanumbalik ng dating ako. Pero habang naglalakad kami pauwi, mahigpit ang hawak niya sa kamay ko—parang sinisiguradong hindi na ako makakawala.Parang hindi pagmamahal, kundi pagpigil.Tahimik akong sumabay sa kaniya habang tinatahak namin ang sidewalk. Ang lamig ng hangin, pero pakiramdam ko mas malamig ang puso ko."Emily," basag ni Ethan sa katahimikan. Napahinto ako at tumingin sa kaniya."Hmm?"Tiningnan niya ako ng matagal bago siya nagsalita. "Alam kong hindi mo pa ako lubusang matanggap ulit."Nagbuntong-hininga ako. "Hindi naman sa ganun, Ethan. Kailangan ko lang ng oras."Pero alam kong kasinungalingan 'yon. Hindi oras ang kailangan ko. Kundi sagot.Kailangan kong malaman kung bakit hindi mawala sa isip ko ang mga mata ni Marco kanina—ang sakit sa ekspresyon niya, ang para bang gusto niyang lumapit pero alam niyang hindi na pwed
Emily's POV Pagkalipas ng ilang buwan, mas lalo pang naging matibay ang pagsasama namin ni Marco. Simula nang bumalik siya sa buhay namin ni Frost, wala na akong ibang hinangad kundi ang magkaroon ng isang buong pamilya kasama siya. Ngayon, nandito kami sa isang pribadong beach resort na pagmamay-ari ng pamilya niya. Isang linggo na kaming nandito, at hindi ko akalaing magiging ganito ako kasaya. "Mommy! Daddy!" sigaw ni Frost habang tumatakbo sa buhanginan. "Tara na! Malapit nang lumubog ang araw!" Nakangiting hinila ako ni Marco papunta sa dalampasigan. Hawak-kamay kaming naglakad patungo kay Frost, na masayang naglalaro sa buhangin. Napakaganda ng tanawin—ang papalubog na araw, ang malamig na simoy ng hangin, at ang masayang tawanan ng aming anak. Pakiramdam ko, wala na akong mahihiling pa. Nang makarating kami sa tabi ni Frost, biglang bumitaw si Marco sa kamay ko. Napatingin ako sa kanya, at laking gulat ko nang bigla siyang lumuhod sa harapan ko. "Marco?!" gulat kong tawa
Emily's POV Pagkalipas ng ilang araw, unti-unting bumalik sa normal ang buhay namin. Matapos ang lahat ng gulong idinulot ni Serenity, ngayon lang ulit ako nakahinga nang maluwag. Pero kahit tapos na ang laban, hindi maalis sa isip ko ang trauma at sakit na dinaanan namin ni Marco.Maaga akong nagising isang umaga at lumabas ng kwarto para maghanda ng almusal. Napangiti ako nang makita kong mahimbing pa ring natutulog si Frost sa kama niya. Para siyang anghel na walang kamalay-malay sa lahat ng pinagdaanan namin.Sa kusina, inihanda ko ang paboritong agahan ni Marco—garlic rice, tapa, at scrambled eggs. Pero bago ko pa man matapos ang pagluluto, naramdaman kong may mga bisig na biglang pumalibot sa bewang ko."Good morning, Mrs. Montevallo," malambing na bulong ni Marco sa tenga ko.Napangiti ako at sinandig ang ulo ko sa dibdib niya. "Good morning, Mr. Montevallo. Ang aga mong gumising.""Hindi ako sanay na hindi ikaw ang unang bumabati sa akin pagkagising," sagot niya, sabay halik
Emily's POV Tahimik ang paligid ng safehouse, pero hindi ako mapanatag. Kahit nasa bisig na ako ni Marco, kahit mahimbing na ang tulog ni Frost sa kwarto, hindi mawala ang kaba sa dibdib ko."Morgan said we’re safe here," bulong ni Marco habang hinahaplos ang likod ko."I know," mahina kong sagot, pero hindi ko pa rin kayang itago ang pag-aalala. "Pero hanggang kailan tayo magtatago? Hanggang kailan tayo matatakot na baka bigla na lang siyang sumulpot?"Naramdaman ko ang pagpisil ni Marco sa kamay ko. "We’re not running forever, Emily. This is just temporary. Kapag nahanap na natin ang ebidensyang magsasangkot kay Serenity sa lahat ng ginawa niya, she will pay for everything."Bumuntong-hininga ako at tumango. Gusto kong maniwala. Gusto kong isipin na may katapusan ang bangungot na ito.Biglang bumukas ang pinto ng kwarto at lumabas si Morgan. Halatang puyat at pagod."May balita na ba?" tanong agad ni Marco.Tumango si Morgan, pero seryoso ang ekspresyon niya. "She’s looking for you
Emily's POV Nagising ako sa mahina at malamig na haplos sa aking buhok. Dahan-dahang bumalik ang aking ulirat, at nang iminulat ko ang aking mga mata, bumungad sa akin ang maamong mukha ni Marco. Nakaupo siya sa gilid ng kama, nakasuot ng isang simpleng itim na shirt at pajama, pero kahit ganoon, bakas pa rin sa kanya ang awtoridad at lakas ng isang Montevallo."Good morning, sweetheart," mahina niyang sabi habang marahang inaayos ang ilang hibla ng buhok ko.Saglit akong natulala. Ilang taon ko siyang hindi nakasama nang ganito. Ilang taon kong inakala na nawala na siya sa buhay ko, at ngayon, nasa tabi ko na siya ulit.Napayakap ako sa kanya, mahigpit, para lang masiguradong hindi ito isang panaginip."I'm here," bulong niya sa tenga ko. "And I'm never leaving again."Napapikit ako habang pilit na pinipigilan ang luhang nagbabadyang tumulo."Huwag mo akong iiwan ulit, Marco..." mahina kong bulong.Hinawakan niya ang mukha ko at marahang tinapik ang ilong ko. "I promised you before,
Emily's POV Matapos ang pag-uusap namin ni Marco, mabilis na umandar ang mga pangyayari. Halos hindi ko na namalayan ang oras sa dami ng kailangang ayusin. Gusto ko mang manatili at ipaglaban ang tahanan namin, pero mas nangingibabaw ang takot na baka isang araw ay magising na lang ako na may nangyaring masama kay Frost."Mommy, are we going on vacation?" inosenteng tanong ni Frost habang abala ako sa pag-aayos ng maleta niya.Napatingin ako sa kanya. Kita ko sa mga mata niya ang excitement, hindi niya alam na hindi ito basta isang simpleng bakasyon lang."Yes, baby," pilit kong nginitian siya. "It’s going to be fun. We’ll be in a different place for a while.""Where?""Secret," singit ni Marco na kakapasok lang sa kwarto. Lumapit siya at kinarga si Frost bago nito ginulo ang buhok ng bata. "But I promise you, you’ll love it.""Yay! Can we go to Disneyland?"Napatawa si Marco. "Of course. Anything for my little prince."Nakita ko ang saya sa mukha ni Frost kaya kahit papaano ay nabaw
Emily's POV Mula nang mapansin ko ang itim na sasakyan na tila sumusunod sa akin, hindi na nawala ang kaba sa dibdib ko. Kahit anong gawin kong pagpapakalma sa sarili, may bumubulong sa isip ko na may hindi tama, na may paparating na panganib.Kinagabihan, habang mahimbing na natutulog si Frost sa kanyang kwarto, ako naman ay nakatayo sa veranda ng kwarto namin ni Marco. Mahigpit kong niyakap ang sarili habang nakatitig sa madilim na kalangitan. Malamig ang hangin, ngunit hindi sapat iyon para maibsan ang init ng kaba sa katawan ko."Kanina ka pa tahimik," malalim na boses ni Marco ang gumising sa malalim kong pag-iisip. Lumapit siya sa akin at marahang hinaplos ang aking likuran. "Anong iniisip mo?"Napayuko ako at mariing napakagat sa labi bago siya tiningnan. "Marco, hindi ko gusto ‘tong nararamdaman ko. Hindi ako mapakali. Hindi ko alam kung sino ang sumusunod sa akin at kung ano ang gusto nilang mangyari.""Alam ko," sagot niya habang mas hinigpitan ang yakap sa akin. "At hindi
Emily's POV Pagkalipas ng ilang araw, unti-unti nang bumalik sa normal ang takbo ng buhay namin ni Marco at Frost. Pero kahit anong pilit kong itago ang pag-aalala, alam kong hindi pa tapos ang lahat. Lalo na nang malaman kong umalis na ng bansa si Serenity. Hindi ko alam kung dapat akong matuwa o matakot.Alam kong hindi siya susuko nang ganoon lang.Ngunit sa kabila ng pangambang iyon, pinili kong ituon ang sarili ko sa pamilya namin.Isang gabi, habang nagpapahinga kami ni Marco sa kwarto…“Emily…”Napalingon ako sa kanya. Katatapos lang naming ihatid si Frost sa kwarto niya, at ngayon ay kami na lang dalawa ang natira sa master's bedroom.May seryoso siyang ekspresyon sa mukha, halatang may bumabagabag sa kanya.Hinawakan ko ang kamay niya. “What’s wrong?”Huminga siya nang malalim bago nagsalita. “Kinausap ako ni Morgan kanina. May sinabi siya tungkol kay Serenity.”Napakunot ang noo ko. “Anong sinabi niya?”Tila nag-alinlangan si Marco bago nagsalita. “Baka hindi pa siya tapos
Emily's POV Matapos umalis ni Serenity, nanatili akong nakaupo sa sofa, ramdam ko pa rin ang panginginig ng mga kamay ko. Hindi ko alam kung dahil sa galit, kaba, o takot sa kung ano pang kayang gawin ng babaeng iyon. Isa lang ang sigurado ako—hindi pa siya tapos.“Emily.”Napatingin ako kay Marco na ngayon ay nakaluhod sa harapan ko. Nakahawak siya sa magkabilang balikat ko, at sa kabila ng galit sa mga mata niya kanina, ngayon ay puno ito ng pag-aalala.“You okay?” tanong niya, mas mahina ang boses.Tumango ako, pilit na ngumiti. “I’m fine.”Pero alam kong hindi siya kumbinsido. “Are you sure?”Muli akong tumango, pero this time, pinilit kong itago ang kaba sa puso ko. Ayoko nang dagdagan pa ang iniisip niya. Sapat na sa akin na alam kong pinagtanggol niya ako.Biglang bumukas ang isang pinto.“Mommy?”Napalingon kami ni Marco sa direksyon ng boses. Si Frost. Nakatayo siya sa tapat ng pintuan ng kwarto niya, kinakagat ang ibabang labi, kita sa mukha niya ang pag-aalalang hindi niya
Emily's POVKinabukasan, nagising ako sa malalakas na katok mula sa pintuan. Agad akong bumangon, sinilip si Frost na mahimbing pa ring natutulog sa tabi ko, at mabilis na lumabas ng kwarto. Pagbaba ko, nakita kong si Marco ang nagbukas ng pinto—at bumungad sa amin si Morgan."Anong ginagawa mo rito?" tanong ni Marco, bakas sa boses niya ang gulat at pagtataka.Mukhang hindi maganda ang balita dahil seryoso ang mukha ni Morgan. "Kailangan nating mag-usap. Tungkol kay Serenity."Napakunot ang noo ko. "Ano na naman ang ginawa niya?"Pumasok si Morgan at agad naming isinara ang pinto. Pinaupo namin siya sa sala, at hindi ko maiwasang kabahan sa magiging sagot niya."Nagbanta siya," diretso niyang sabi. "Hindi siya titigil hangga't hindi niya nakukuha ang gusto niya."Napalunok ako. "At ano ang gusto niya?""Ikaw, Marco," sagot ni Morgan. "Gagawin niya ang lahat para makuha ka pabalik. At kapag hindi siya nagtagumpay…" Natigilan siya sandali, bago tumingin sa akin. "...si Emily ang pagbab