Emily’s POVNagkakasalubong ang mga tingin namin ni Marco sa buong araw, at sa kabila ng lahat ng trabaho at abala, ang bawat sulyap na iyon ay tila may kasamang lihim na hindi kayang ipaliwanag ng kahit anong salita. Sa mga mata niya, may isang hindi matatawarang kalaliman, parang ang bawat hakbang at desisyon na ginagawa namin ay nagiging mas makulay at puno ng kahulugan.Habang abala kami sa pagpapatuloy ng mga proyekto, may mga sandaling tumitigil ang oras—ang lahat ng ingay sa opisina ay nagiging malabo at hindi ko na naririnig. Tanging ang malalim na tingin ni Marco sa akin ang nararamdaman ko. Hindi ko kayang itanggi, hindi ko kayang lumikha ng mga dahilan para umiwas. Ang bawat pagtingin niya ay nagsasabi ng higit pa sa mga salitang hindi namin kayang iparating.Sa isang pagkakataon, naglakad kami papunta sa conference room para tapusin ang isang usapin na matagal nang ipinagpapaliban. Ngunit bago kami makapasok, huminto siya sa isang bahagi ng hallway, at ang mga mata niya ay
Emily’s POVPagkatapos ng mahabang araw sa opisina, wala na akong ibang gustong gawin kung 'di umuwi at magpahinga. Pero ang katotohanang si Marco ang kasama ko sa iisang condo ay parang isang matamis na lihim na nagbibigay sa akin ng kakaibang kilig at kaba.Pagkapasok ko ng unit, inihagis ko ang handbag ko sa sofa at dumiretso sa kusina para kumuha ng malamig na tubig. Pero bago ko pa man maabot ang baso, naramdaman kong may mainit na katawan na dumikit sa likuran ko."Pagod ka?" bulong ni Marco sa tainga ko, at ramdam ko ang init ng kanyang hininga na dumampi sa balat ko.Napapikit ako saglit bago ko siya nilingon. Nakatitig siya sa akin, ang mga mata niyang puno ng kakaiba na hindi ko maipaliwanag—parang paghanga, pagmamahal, at kaunting pang-aasar na pinaghalo."Obviously," sagot ko, pilit na hindi nagpapahalata ng kilig. Pero hindi ko maiwasang mapangiti nang hinaplos niya ang pisngi ko gamit ang likod ng kanyang mga daliri."Hmm, paano kita mapapagaan?" tanong niya, at bago ko
Emily’s POVPagkalipas ng ilang minuto ng katahimikan habang nakahiga kami sa sofa, marahang hinaplos ni Marco ang buhok ko. Nasa kandungan niya ang ulo ko, at habang nilalaro-laro niya ang ilang hibla ng buhok ko sa pagitan ng mga daliri niya, ramdam ko ang init ng katawan niya na nagbibigay ng hindi maipaliwanag na ginhawa.“Emily…” tawag niya sa akin, mababa ang boses, parang may gustong sabihin.“Hm?” sagot ko, hindi pa rin idinidilat ang mga mata ko.“Paano kung hindi na natin kailangan itago ‘to?”Biglang bumilis ang tibok ng puso ko. Hindi ako agad nakasagot. Naramdaman ko ang dahan-dahang paghigpit ng yakap niya sa akin, waring hinihintay ang magiging reaksyon ko.Kahit anong pilit kong itago, hindi ko maitanggi na minsan, napapagod din akong magpanggap na wala kaming relasyon. Sa opisina, kailangang magpaka-professional—walang malalagkit na tinginan, walang lambingan, walang kahit anong pahiwatig na magbubunyag sa kung anong meron sa amin.Pero ang tanong niya… posible ba tal
Emily’s POVPagmulat ng mga mata ko kinabukasan, ang unang bagay na naramdaman ko ay ang init ng bisig ni Marco na mahigpit pa ring nakayakap sa akin. Nakapulupot ang mga braso niya sa bewang ko, para bang natatakot siyang mawala ako sa tabi niya.Napangiti ako. Hindi pa man ako gumagalaw, ramdam ko na ang mahinang paghinga niya sa leeg ko. Ipinikit ko ulit ang mga mata ko, ninanamnam ang sandaling ito. Ilang beses ko nang naisip kung paano kung hindi namin kailangang itago ang ganitong klaseng umaga—'yung gigising ako sa tabi niya nang walang pangamba, walang iniisip na ibang tao.Habang nakikiramdam ako, naramdaman kong gumalaw si Marco. Mas humigpit ang yakap niya, sabay bulong sa tainga ko, "Bakit gising ka na?"Napangiti ako at hindi agad sumagot. Pinaglaruan ko ang mga daliri niyang nakapulupot sa akin. "Bakit, bawal?""Hmm, mas gusto ko sana kung mahimbing ka pang natutulog sa yakap ko."Napatawa ako nang mahina. "Ang clingy mo sa umaga.""Only with you," sagot niya kaagad.Bag
Emily’s POVHabang naglalakad ako pabalik sa desk ko matapos ang meeting ni Marco, panay ang kabog ng dibdib ko. Hindi ko alam kung dahil ba ito sa panakaw niyang sulyap kanina o dahil na rin sa kaba na baka may makahalata sa amin."Uy, girl!" sigaw ni Tina habang papalapit siya kasama si Luna.Napakurap ako at mabilis na inayos ang expression ko. "Oh, bakit?"Umupo sila sa tapat ng desk ko, parehong nakangiti nang pilya."May tsika kami!" excited na sabi ni Luna.Napalunok ako. Please, hindi tungkol sa amin ni Marco…"Ano?" tanong ko, pilit na nagpapaka-casual.Nagkatinginan ang dalawa bago sabay na sumabog sa kilig. "Si Sir Marco! Napansin mo ba?"Bigla akong nanlamig. "A-Anong meron kay Sir Marco?""Girl, parang ang blooming niya lately!" sabi ni Tina, kumikislap ang mga mata. "Tsaka parang may kakaiba sa kanya. Mas approachable, mas chill, at… aminin mo, mas gwapo!"Diyos ko, tulungan Mo ako.Napangiti ako nang pilit at iniwas ang tingin ko. "Baka naman nagbabakasyon siya kaya rel
Emily’s POVPagkalabas ko ng opisina ni Marco, hindi ko alam kung paano ko maitatago ang pamumula ng mukha ko. Pakiramdam ko, naka-imprinta pa sa labi ko ang mainit niyang halik kanina.Diyos ko, Emily. Ayusin mo ang sarili mo!Huminga ako nang malalim bago bumalik sa desk ko. Kailangan kong magpaka-professional. Kailangan kong kalimutan na ilang minuto lang ang nakalipas, hawak-hawak ako ni Marco sa baywang at nakadikit sa kanya.Pero pagdating ko sa station ko, bumungad agad sa akin sina Tina at Luna na parehong may mapanuksong tingin."Ano na naman ‘yan?" kunot-noo kong tanong, pilit na inilalagay ang atensyon ko sa mga papeles sa harap ko."Hmmm…" Tina crossed her arms, looking at me suspiciously. "Bakit parang… blooming ka?"Napakurap ako. "Ha?""Oo nga!" dagdag ni Luna, nakangisi. "At bakit parang medyo—" tinapat niya ang mukha niya sa akin, parang inaaral ang expression ko, "—kinakabahan ka?"Hindi ko alam kung anong itsura ko ngayon, pero ramdam kong nasa mukha ko ang ebidensy
Emily’s POVKahit anong iwas ko, ramdam kong patuloy nang lumalakas ang hinala nina Tina at Luna. Hindi pa man sila nagtatanong ulit, pero sa paraan ng tingin nila sa akin tuwing may tatawag sa akin si Marco, halatang may kung anong naglalaro sa isip nila.Kaya naman ngayong lunch break, wala akong choice kundi sumama sa kanila sa cafeteria—kahit na alam kong ang main topic nila ay ako."Ano ba talaga, Emily?" Tina leaned closer, her eyes full of curiosity. "May tinatago ka, no?"Napangiti ako nang pilit at sinubukang magpaka-deadpan. "Anong tinatago? Wala!"Luna raised an eyebrow. "Then why do you look extra glowing these days?""Oo nga!" Tina agreed. "At parang ang saya-saya mo palagi.""Hindi ba pwedeng masaya lang ako?" sagot ko, pilit na hinahanap ang best way para iwasan ang topic."Pwede naman," Luna smirked. "Pero may dahilan kung bakit ganyan kasaya.""Hindi ko kayo maintindihan," sagot ko, kunwaring clueless.Tina narrowed her eyes at me. "Sabihin mo nga sa amin, Emily… may
Emily’s POVMakalipas ang ilang oras, sinubukan kong ibalik ang sarili ko sa trabaho. Hindi ako pwedeng magpatalo kay Marco. Nakakainis dahil parang natutuwa pa siya sa tuwing nag-papanic ako kapag nasa opisina kami.Buti na lang at may meeting siya sa labas. Kahit papaano, nagkaroon ako ng oras para huminga nang maluwag.Bandang alas singko na ng hapon, nagdesisyon akong tapusin ang natitira kong reports. Kailangan kong tapusin ang lahat ng pending tasks para wala nang dahilan si Marco na tawagin ako sa office niya mamaya. Ayokong madiskubre ng mga tao rito kung paano siya manukso kapag wala nang ibang nakakakita.Habang abala ako sa harap ng laptop ko, biglang tumunog ang phone ko. Napakunot ang noo ko nang makita ang nag-message.Marco: I’m outside. Let’s go home.Muntik na akong mapatalon sa kaba. Hala! Bakit nandito na siya?Luminga ako sa paligid. Nasa kabilang desk lang sina Tina at Luna, parehong abala sa pag-aayos ng gamit nila. Hindi ako pwedeng umalis nang sabay kami ni Mar
Emily's POV Pagkalipas ng ilang buwan, mas lalo pang naging matibay ang pagsasama namin ni Marco. Simula nang bumalik siya sa buhay namin ni Frost, wala na akong ibang hinangad kundi ang magkaroon ng isang buong pamilya kasama siya. Ngayon, nandito kami sa isang pribadong beach resort na pagmamay-ari ng pamilya niya. Isang linggo na kaming nandito, at hindi ko akalaing magiging ganito ako kasaya. "Mommy! Daddy!" sigaw ni Frost habang tumatakbo sa buhanginan. "Tara na! Malapit nang lumubog ang araw!" Nakangiting hinila ako ni Marco papunta sa dalampasigan. Hawak-kamay kaming naglakad patungo kay Frost, na masayang naglalaro sa buhangin. Napakaganda ng tanawin—ang papalubog na araw, ang malamig na simoy ng hangin, at ang masayang tawanan ng aming anak. Pakiramdam ko, wala na akong mahihiling pa. Nang makarating kami sa tabi ni Frost, biglang bumitaw si Marco sa kamay ko. Napatingin ako sa kanya, at laking gulat ko nang bigla siyang lumuhod sa harapan ko. "Marco?!" gulat kong tawa
Emily's POV Pagkalipas ng ilang araw, unti-unting bumalik sa normal ang buhay namin. Matapos ang lahat ng gulong idinulot ni Serenity, ngayon lang ulit ako nakahinga nang maluwag. Pero kahit tapos na ang laban, hindi maalis sa isip ko ang trauma at sakit na dinaanan namin ni Marco.Maaga akong nagising isang umaga at lumabas ng kwarto para maghanda ng almusal. Napangiti ako nang makita kong mahimbing pa ring natutulog si Frost sa kama niya. Para siyang anghel na walang kamalay-malay sa lahat ng pinagdaanan namin.Sa kusina, inihanda ko ang paboritong agahan ni Marco—garlic rice, tapa, at scrambled eggs. Pero bago ko pa man matapos ang pagluluto, naramdaman kong may mga bisig na biglang pumalibot sa bewang ko."Good morning, Mrs. Montevallo," malambing na bulong ni Marco sa tenga ko.Napangiti ako at sinandig ang ulo ko sa dibdib niya. "Good morning, Mr. Montevallo. Ang aga mong gumising.""Hindi ako sanay na hindi ikaw ang unang bumabati sa akin pagkagising," sagot niya, sabay halik
Emily's POV Tahimik ang paligid ng safehouse, pero hindi ako mapanatag. Kahit nasa bisig na ako ni Marco, kahit mahimbing na ang tulog ni Frost sa kwarto, hindi mawala ang kaba sa dibdib ko."Morgan said we’re safe here," bulong ni Marco habang hinahaplos ang likod ko."I know," mahina kong sagot, pero hindi ko pa rin kayang itago ang pag-aalala. "Pero hanggang kailan tayo magtatago? Hanggang kailan tayo matatakot na baka bigla na lang siyang sumulpot?"Naramdaman ko ang pagpisil ni Marco sa kamay ko. "We’re not running forever, Emily. This is just temporary. Kapag nahanap na natin ang ebidensyang magsasangkot kay Serenity sa lahat ng ginawa niya, she will pay for everything."Bumuntong-hininga ako at tumango. Gusto kong maniwala. Gusto kong isipin na may katapusan ang bangungot na ito.Biglang bumukas ang pinto ng kwarto at lumabas si Morgan. Halatang puyat at pagod."May balita na ba?" tanong agad ni Marco.Tumango si Morgan, pero seryoso ang ekspresyon niya. "She’s looking for you
Emily's POV Nagising ako sa mahina at malamig na haplos sa aking buhok. Dahan-dahang bumalik ang aking ulirat, at nang iminulat ko ang aking mga mata, bumungad sa akin ang maamong mukha ni Marco. Nakaupo siya sa gilid ng kama, nakasuot ng isang simpleng itim na shirt at pajama, pero kahit ganoon, bakas pa rin sa kanya ang awtoridad at lakas ng isang Montevallo."Good morning, sweetheart," mahina niyang sabi habang marahang inaayos ang ilang hibla ng buhok ko.Saglit akong natulala. Ilang taon ko siyang hindi nakasama nang ganito. Ilang taon kong inakala na nawala na siya sa buhay ko, at ngayon, nasa tabi ko na siya ulit.Napayakap ako sa kanya, mahigpit, para lang masiguradong hindi ito isang panaginip."I'm here," bulong niya sa tenga ko. "And I'm never leaving again."Napapikit ako habang pilit na pinipigilan ang luhang nagbabadyang tumulo."Huwag mo akong iiwan ulit, Marco..." mahina kong bulong.Hinawakan niya ang mukha ko at marahang tinapik ang ilong ko. "I promised you before,
Emily's POV Matapos ang pag-uusap namin ni Marco, mabilis na umandar ang mga pangyayari. Halos hindi ko na namalayan ang oras sa dami ng kailangang ayusin. Gusto ko mang manatili at ipaglaban ang tahanan namin, pero mas nangingibabaw ang takot na baka isang araw ay magising na lang ako na may nangyaring masama kay Frost."Mommy, are we going on vacation?" inosenteng tanong ni Frost habang abala ako sa pag-aayos ng maleta niya.Napatingin ako sa kanya. Kita ko sa mga mata niya ang excitement, hindi niya alam na hindi ito basta isang simpleng bakasyon lang."Yes, baby," pilit kong nginitian siya. "It’s going to be fun. We’ll be in a different place for a while.""Where?""Secret," singit ni Marco na kakapasok lang sa kwarto. Lumapit siya at kinarga si Frost bago nito ginulo ang buhok ng bata. "But I promise you, you’ll love it.""Yay! Can we go to Disneyland?"Napatawa si Marco. "Of course. Anything for my little prince."Nakita ko ang saya sa mukha ni Frost kaya kahit papaano ay nabaw
Emily's POV Mula nang mapansin ko ang itim na sasakyan na tila sumusunod sa akin, hindi na nawala ang kaba sa dibdib ko. Kahit anong gawin kong pagpapakalma sa sarili, may bumubulong sa isip ko na may hindi tama, na may paparating na panganib.Kinagabihan, habang mahimbing na natutulog si Frost sa kanyang kwarto, ako naman ay nakatayo sa veranda ng kwarto namin ni Marco. Mahigpit kong niyakap ang sarili habang nakatitig sa madilim na kalangitan. Malamig ang hangin, ngunit hindi sapat iyon para maibsan ang init ng kaba sa katawan ko."Kanina ka pa tahimik," malalim na boses ni Marco ang gumising sa malalim kong pag-iisip. Lumapit siya sa akin at marahang hinaplos ang aking likuran. "Anong iniisip mo?"Napayuko ako at mariing napakagat sa labi bago siya tiningnan. "Marco, hindi ko gusto ‘tong nararamdaman ko. Hindi ako mapakali. Hindi ko alam kung sino ang sumusunod sa akin at kung ano ang gusto nilang mangyari.""Alam ko," sagot niya habang mas hinigpitan ang yakap sa akin. "At hindi
Emily's POV Pagkalipas ng ilang araw, unti-unti nang bumalik sa normal ang takbo ng buhay namin ni Marco at Frost. Pero kahit anong pilit kong itago ang pag-aalala, alam kong hindi pa tapos ang lahat. Lalo na nang malaman kong umalis na ng bansa si Serenity. Hindi ko alam kung dapat akong matuwa o matakot.Alam kong hindi siya susuko nang ganoon lang.Ngunit sa kabila ng pangambang iyon, pinili kong ituon ang sarili ko sa pamilya namin.Isang gabi, habang nagpapahinga kami ni Marco sa kwarto…“Emily…”Napalingon ako sa kanya. Katatapos lang naming ihatid si Frost sa kwarto niya, at ngayon ay kami na lang dalawa ang natira sa master's bedroom.May seryoso siyang ekspresyon sa mukha, halatang may bumabagabag sa kanya.Hinawakan ko ang kamay niya. “What’s wrong?”Huminga siya nang malalim bago nagsalita. “Kinausap ako ni Morgan kanina. May sinabi siya tungkol kay Serenity.”Napakunot ang noo ko. “Anong sinabi niya?”Tila nag-alinlangan si Marco bago nagsalita. “Baka hindi pa siya tapos
Emily's POV Matapos umalis ni Serenity, nanatili akong nakaupo sa sofa, ramdam ko pa rin ang panginginig ng mga kamay ko. Hindi ko alam kung dahil sa galit, kaba, o takot sa kung ano pang kayang gawin ng babaeng iyon. Isa lang ang sigurado ako—hindi pa siya tapos.“Emily.”Napatingin ako kay Marco na ngayon ay nakaluhod sa harapan ko. Nakahawak siya sa magkabilang balikat ko, at sa kabila ng galit sa mga mata niya kanina, ngayon ay puno ito ng pag-aalala.“You okay?” tanong niya, mas mahina ang boses.Tumango ako, pilit na ngumiti. “I’m fine.”Pero alam kong hindi siya kumbinsido. “Are you sure?”Muli akong tumango, pero this time, pinilit kong itago ang kaba sa puso ko. Ayoko nang dagdagan pa ang iniisip niya. Sapat na sa akin na alam kong pinagtanggol niya ako.Biglang bumukas ang isang pinto.“Mommy?”Napalingon kami ni Marco sa direksyon ng boses. Si Frost. Nakatayo siya sa tapat ng pintuan ng kwarto niya, kinakagat ang ibabang labi, kita sa mukha niya ang pag-aalalang hindi niya
Emily's POVKinabukasan, nagising ako sa malalakas na katok mula sa pintuan. Agad akong bumangon, sinilip si Frost na mahimbing pa ring natutulog sa tabi ko, at mabilis na lumabas ng kwarto. Pagbaba ko, nakita kong si Marco ang nagbukas ng pinto—at bumungad sa amin si Morgan."Anong ginagawa mo rito?" tanong ni Marco, bakas sa boses niya ang gulat at pagtataka.Mukhang hindi maganda ang balita dahil seryoso ang mukha ni Morgan. "Kailangan nating mag-usap. Tungkol kay Serenity."Napakunot ang noo ko. "Ano na naman ang ginawa niya?"Pumasok si Morgan at agad naming isinara ang pinto. Pinaupo namin siya sa sala, at hindi ko maiwasang kabahan sa magiging sagot niya."Nagbanta siya," diretso niyang sabi. "Hindi siya titigil hangga't hindi niya nakukuha ang gusto niya."Napalunok ako. "At ano ang gusto niya?""Ikaw, Marco," sagot ni Morgan. "Gagawin niya ang lahat para makuha ka pabalik. At kapag hindi siya nagtagumpay…" Natigilan siya sandali, bago tumingin sa akin. "...si Emily ang pagbab