TWO

Biglang nag-slow motion ang buong paligid ni Hanz. Pakiramdam niya walang ibang taong naroroon kun’di siya at ang babaeng ngayon ay sa kaniya na rin nakatingin. Titig na titig ito sa kaniya, subalit hindi kababakasan nang pagkagulat ang mukha nito. 

Her ocean blue eyes were staring at him like he was the only man there. Pagkuwa’y naglakad ito papalapit sa kaniya na parang naglalakad sa runway. She was swaying her hips seductively, at alam niyang hindi lang siya ang nakatitig sa babae habang naglalakad ito. 

“Kuya. . . ?” kalabit sa kaniya ni Letizia. Ito ang bumasag sa tila mahikang bumabalot sa kaniya kanina. 

Nilingon niya ito. 

“Are you alright?” nag-aalalang tanong nito. 

Mabilis siyang tumango at muling hinarap ang babaeng papalapit sa kanila. Pero wala na ito roon. Bigla na lang itong naglaho. Iginala pa niya ang mga mata sa paligid upang hanapin ito, pero hindi niya makita ang babae. 

“Kuya? Ayos ka lang bang talaga?” Si Letty na hindi pa nakontento sa pagtatanong nito at hinawakan pa siya sa braso. 

Nang harapin niyang muli ang mag-asawa ay pareho ang nakalarawan sa mga mata ng mga ito. They were concerned about him. 

Nagpilit siyang ngumiti. “I’m fine. Don’t worry about me, okay?” tugon niya. 

Ngunit, tila hindi naman kumbinsido ang mga ito. 

“Hey. . .” anang tinig mula sa kaniyang may likuran. 

Mabilis niya iyong hinarap upang makaiwas sa mapanuring tingin ng mag-asawa. There she saw Andrea looking as astonishing as ever in her silky-white wedding gown. Nagniningning ang mga mata nito, habang malapad ang pagkakangiting nakatitig sa kaniya. 

Gumanti siya ng ngiti rito. 

“Hey. . . Congratulations,” aniya at niyakap ang babae. 

“I’m glad you made it,” anito. 

“Yeah. . . Glad I’ve made it,” saad niyang para lamang sa sarili. 

At pasimpleng muli niyang pinasadahan ng tingin ang mga taong naroroon. Napukaw lang siya nang malakas na pagtikhim sa kanilang tabi. Paglingon niya roon ay serysosong nakamata sa kanila si Fred. 

“You’re hugging my wife for too long,” anito na ikinatawa nilang pareho ni Andrea. Binitawan niya ang babae. 

“Congratulations, Pare,” aniya at inilahad ang kamay sa harapan nito. 

“Thanks.” Tinanggap naman iyon nang huli. 

“Kumain ka na ba?” tanong ni Andrea. 

“No. Kararating n'ya lang, Andie,” sabat ni Letizia. 

“Ganoon ba? Kumain ka muna,” anang babae sa kaniya. 

“Don’t worry about him. Kami na ni Antonio ang bahala sa kaniya. Estimahin niyo na lang ang mga bisita ninyo. I saw Mama was calling both of you now,” ani Letty at nilingon ang tinutukoy. 

Sa di-kalayuan ay katabi ni Donya Consuelo ang ilang business associate's ng mga ito. Habang sa isang lamesa naman sa likod nito ay naroon ang tunay na ina ni Andrea na si Miranda, katabi ang apong si Bella at isa pang batang lalaki na hindi nagkakalayo ang edad kay Bella. 

“Are you sure okay lang na iwan ka muna namin dito?” untag sa kaniya ni Andrea. 

Tumango siya. “Yeah. Sige na. . . harapin niyo na muna ang mga bisita ninyo. I’ll be fine here. Go.” Pagtataboy niya sa dalawa. 

Natatawang tumalikod ang mga ito sa kanila at muling hinarap ang mga naroong bisita. 

Masaya ang buong paligid. Lahat ay nagagalak sa pag-iisang dibdib ng dalawa nina Andrea at Fred. Ganoon man ang nararamdaman niya, but he can’t focus himself on that happy celebration. 

Bakit ba kasi sa dinami-rami nang araw ay iyon pa ang napili ng isip niya na ibalik ang isang taong matagal na niyang ibinaon sa limot? He knew it was just his imagination. Dahil kung totoo ang nakita niya, the woman will just be around. Pero kahit anong ikot ng mga mata ang gawin niya, wala roon ang babaeng nakita niya kanina. 

At isa pa, imposibleng mapadpad ang babaeng iyon doon. Ano namang gagawin nito sa kasal nina Andrea at Fred? They didn’t even know each other. Walang koneksyon ang mga ito sa isa’t isa, kaya imposible talaga ang nakita niya kanina lang. 

Napailing na lang siya sa sarili. Maybe, marriage was really not his cup of tea. Dahil kahit sa mga ganoong okasyon ay bumabalik ang anino nang kahapong matagal na niyang nilimot. 

Samantalang, humihingal na malalaki ang mga hakbang na pumasok si Yeisha sa loob nang mala-palasyong tahanan na iyon. Dire-diretso niyang tinungo ang bar sa isang sulok at kumuha roon ng kahit anong maiinom. 

Mabuti na lang at nasa labas yatang lahat ang tao roon. Mag-isa niyang naokupa ang lugar, dahil pakiramdam niya ay kanina pa siyang nagpipigil ng hininga. And she wanted something to drink para mahimasmasan. 

Tila hinang-hinang naupo s’ya sa highchair na naroon nang lumapat ang alak sa kaniyang may lalamunan, at bahagyang nakahinga nang maluwag. Muli niyang binalikan sa isip ang nakita kanina. What she saw earlier shocked her and almost made her faint. Paano bang naroon din si Hanz sa pagtitipong iyon? Sinusundan ba siya nito? Gusto ba nitong gumanti sa kaniya? Ano nga ba ang dahilan? 

Pero ni isa sa mga katanungang iyon ay wala siyang maisagot. Paano ba niya sasagutin ang isang tila pira-pirasong mga tanong na iyon? Hindi siya kasing-talino gaya ng lalaki. She’s just an average woman, with an average mind. Aminado siyang mas lamang ang ganda na mayroon siya. At pagdating sa usaping pangkaisipan ay hindi siya papasa. 

Malakas siyang napabuntonghininga. 

Kararating niya lang kahapon sa Pilipinas. Her mother begged her to attend her sister’s wedding. Dahil wala raw ibang pamilya ang kapatid kun’di sila. Hindi naman niya ito matanggihan kaya heto s’ya ngayon—sitting at the far corner of a bar thinking crazy things. 

Matagal n'ya nang alam na nasa Pilipinas si Hanz. Hindi na ito bumalik sa Amerika pagkatapos ng nangyari sa kanila. Subalit, wala siyang kaalam-alam kung saang parte ba ito ng Pilipinas nakatira. Basta ang alam niya galing sa mayamang angkan ang lalaki. Iyon lang at ang pangalan nito ang tanging impormasyon na alam niya tungkol dito. 

Muli siyang nagsalin ng alak sa hawak na baso at inisang lagok iyon. 

Sa tuwing maaalala niya ang lalaki, bumabalik lahat ng masasaya at masasakit nilang alaala sa kaniya. It was like clear running water that continuously flowed in her mind. Parang sirang video na mabilis na nag-re-rewind. 

But she didn’t want to linger those thoughts longer in her head. Kaya ang nababalingan niya minsan ay ang pag-inom. She’s not a drunkard. It’s just that those familiar feelings and pains could easily go away kapag nakatikim siya ng alcohol—isa o kahit dalawang baso man lang. 

Well, t***a na kung t***a, pero affected pa rin talaga siya kahit napakahabang panahon na ang lumipas. Sino nga bang hindi maaapektuhan kung minahal mo naman talaga nang totoo ‘yong tao? 

“No one,” tila baliw na kausap niya sa sarili. 

Pagak siyang natawa. 

Kung babalikan niya lang ang huling araw ng pagsasama nila ni Hanz, nakinig na lang sana siya rito. Disin sana'y sila pa rin nito hanggang ngayon. But she was very ambitious back then. She’s at the peak of her career na kahit ang dating asawa ay hindi siya makayang pigilan. 

At pinagsisisihan pa rin niya iyon hanggang ngayon. She admits long time ago na kasalanan niya ang lahat kaya nawala ang taong pinakamamahal niya. Wala siyang ibang masisisi kun’di ang sarili. At kahit ilang beses niyang sabihin sa sarili na kalimutan na ito, palagi pa rin itong sumasagi sa isipan niya. 

“There you are,” anang baritonong tinig na nagpaigtad kay Yeisha. Napatuwid siya ng upo at hindi makuhang lingunin ang nagsalita. 

“I thought I just saw a ghost earlier. Pero, totoo palang naririto ka,” patuloy nito na hindi itinago ang galit sa tinig. “How come na naimbitahan ka rito? Was this one of your ambitious plans, huh? Hindi ka pa ba kontento sa mayaman mong kalaguyo?” sarkatiskong tanong nito. 

Huminga siya nang malalim para ihanda ang sarili. Wala nang atrasan ito. Nakita na siya ni Hanz at imposibleng maiwasan pa niya ito. 

Dahan-dahan siyang humarap sa lalaki. Pagkuwa’y diretso itong tinitigan sa mga mata at bahagyang ngumiti; na para bang hindi niya narinig ang pangungutya nito. 

“Hi! It’s nice seeing you here,” aniya habang pilit na itinatago ang panginginig ng mga labi. 

My, oh my! Hindi pa rin kasi nagbabago ang dating ng lalaki sa kan’ya. He could still shake her world just by staring at him. 

Pinaglandas niya ang mga mata sa kabuuan nito. He’s still as gorgeous as ever! Mas gumwapo pa ito sa pagdaan nang panahon. 

Ang mga mata nitong itim na itim na animo’y nanunuot ang mga titig ay hindi siya hinihiwalayan ng tingin. Ang may kalaguang buhok nito na palagi niyang pinag-aamutan noon nang lakas ay hindi pa rin nagbabago. Ang matangos nitong ilong na hindi yata niya pagsasawaang paglandasin ang mga daliri kailanman. His alluring lips were so enticing to look at. Ilang beses na nga ba niyang natikman iyon? 

Hindi na niya maalala. 

Pero sa tuwing lalapat ang mga iyon noon sa kaniya, pakiramdam niya nag-iinit ang buong paligid pati na ang katawan nito. Nagsisilbi iyong posporo na unti-unting tumutupok sa matino niyang pag-iisip. It makes her became wild. 

But, added to his old feature was now a not so bearded face; na lalong nagpatingkad sa kagwapuhan nito. Kung dati, he's much better than Zeus. . . Ngayon, he’s far way. . .  way. . . way. . . better than him. Pinaghalong semi-badboy at mala-Greek god kasi ang datingan nito na talaga namang kahit sinong babae ay mahuhulog dito. 

Dumako ang mga mata niya sa umbok sa pagitan ng pantalon nito. Wala sa loob siyang napalunok. Kahit yata anong tago ang gawin doon ng lalaki ay nagsusumigaw pa rin ang kakisigan niyon. And she knew na maraming babae ang napapaligaya niyon kabilang na siya. 

“Tapos ka na?” tanong nitong nagpabalik ng kaniyang pansin sa mukha nito. Nakaismid ito habang naniningkit ang mga matang nakatitig sa kaniya. 

Bigla naman siyang nakaramdam ng pagkapahiya. At ang kaninang pinukaw nitong damdamin sa kaloob-looban niya ay unti-unting naglaho. Parang gusto na niyang itago ang sarili sa mga sandaling iyon. At nahiling niyang sana ay lumubog na lang siya sa kinatatayuan. 

“Are you following me?” muling tanong ng lalaki sa nagngangalit na mga bagang. 

Doon na siya tuluyang natauhan. Hindi pa rin pala siya nito napapatawad hanggang ngayon. At hindi naman niya ito masisisi. Kahit pa nga ipaliwanag pa niya ang sarili rito, matagal nang tapos ang lahat sa kanila. Kaya’t pinatigas niya ang anyo. 

“Why would I be?” mataray niyang tugon sabay tayo. Tatalikuran na sana niya ito, pero mabilis nitong nahaklit ang braso niya. 

“Don’t you think it’s rude to turn your back on someone who’s talking to you?” 

“Are we talking?” sikmat niya. Lumipad ang mga mata niya sa brasong mariing hawak nito. “Please take your hands off me. Bago pa ako magsisigaw rito at maeskandalo ang lahat,” may halong babalang wika niya nang muling tingnan ang lalaki. 

Subalit, sa halip na bitawan s’ya nito ay hinila pa siya nito palapit at bumulong sa may punong tainga niya. “Don’t you dare talk to me that way. Dahil kung may dapat na mahiya rito, hindi ako iyon—kun’di ikaw!” mariing wika nito. 

Sandali siyang napapikit nang tumama ang mainit nitong hininga sa may pisngi niya. It was intoxicating, causing her to think of running away from him. Dahil baka kung saan pa mauwi ang binubuhay nitong damdamin sa kaloob-looban niya. At noon niya nahiling na sana, kahit isa man lang—sana may taong magawi roon upang pigilan siya. 

At mukhang narinig naman siya. Dahil mula sa kung saan ay may lumitaw na isang batang lalaki. 

“Mommy?” anito na sa kaniya nakatingin.