Pilipinas, Villa Catalina “No. . . no. . . Stop it!” sumisigaw na wika ni Yeisha mula sa silid nito. Napatigil sa paghakbang si Hanz nang matapat doon. Pinakiramdaman niya ito mula sa loob. “Please. . . I will not do it again. Please forgive me. . .” paulit-ulit na pagsusumamo nito. Dahan-dahan niyang binuksan ang pintuan ng silid nito. Madilim sa loob at tanging liwanag ng buwan ang nagsisilbing ilaw roon. Lumipad ang mga mata niya sa kama ng babae. Naroon ito at nakapamaluktot habang nanginginig ang buong katawan. Mabilis siyang napalapit dito at binuksan ang lampshade sa side table. “Yeisha. . . Yeisha. . . Wake up. You're having a bad dream,” paanas niyang sambit. Butil-butil ang pawis nito sa noo nang magmulat ng mga mata. “H-Hanz?” nanginginig ang mga labing turan nito. “Yeah, it’s me.” Napabangon ito at mahigpit siyang niyakap. Ramdam na ramdam pa rin niya ang panginginig ng katawan nito. “I’m scared, Hanz. I'm scared. . .” tila nagsusumbong na wika ni
“What’s happening here?” tanong ni Yeisha sa ina at kapatid, nang mabungaran ang mga ito pagkagising. Naroon din si Bella na kalaro ni Harvey sa labas. Lumapit siya rito. “I invited them.” Hinalikan niya ito sa noo. Regular na ganoon sila araw-araw. At nahahalata niyang nasasanay na sa ganoong gawi niya si Yeisha. “Why? Anong mayroon? May okasyon ba?” sunod-sunod na tanong nito na nilapitan sina Andrea at Miranda. “Kailangan bang may okasyon para bisitahin ka namin dito?” ani Andrea pagkatapos itong halikan sa pisngi. Umiling ito at ang ina naman ang ginawaran ng halik. “Hindi naman sa ganoon. This was just. . . unexpected. Sana sinabihan ninyo ako para naipaghanda ko kayo nang pananghalian.” “There’s no need to do that. I already asked Manang Sideng. Maya-maya lang ay luto na ang mga iyon,” singit niya. Nilingon siya ng babae na nakataas ang mga kilay. Kapag titingnan siya nito nang ganoon ay nawawala sa isip niyang may pinagdadaanan ito. At naiisip niyang baka nagk
“Hanz. . .” masuyong tawag niya sa asawa. Subalit ilang sandali na ang nagdaan ay hindi pa rin ito tumutugon. “Babe!” Nilakasan na niya bahagay ang tinig para marinig nito. Humahangos namang lumapit ang lalaki. “What is it, Babe?” tanong nito sa kaniya na sa salamin nakatingin. “Can you help me pulled this zipper?” Itinuro niya ang likuran na hindi makayang abutin ng kamay niya. Mabilis itong tumango. Napansin niyang tahimik lang ito. “May problema ba” tanong niya nang harapin ito. Umiling ito na tutok na tutok ang mga mata sa kaniya. “What’s the matter, Babe? Pangit ba ang suot ko?” takang tanong niya rito. It was Augusto Alvarez’s seventy-fifth birthday. Si Hanz mismo ang pumili ng gown na isusuot niya sa gabing iyon. Sanay na kasi siya sa asawa na alam ang babagay na damit sa kaniya. Daig pa nga nito ang stylist niya noon sa pagmomodelo kung gaano kamitikuloso. But even so, panay papuri naman ang naririnig niya sa mga taong nakakakita sa kaniya. Nakita n
Los Angeles, California"Hanz Eliseo Alvarez, do you take this woman to be your lawfully wedded wife, to live together in holy matrimony, to love her, to honor her, to comfort her, and to keep her in sickness and in health, forsaking all others, for as long as you both shall live?" the judge asked."I do," Hanz quickly replied, then smiles at the woman in front of him.The judge gazed upon the woman and asked, "Yeisha Elizabeth McKenzie, do you take this man to be your lawfully wedded husband, to live together in holy matrimony, to love him, to honor him, to comfort him, and to keep him in sickness and in health, forsaking all others, for as long as you both shall live?""I do," she replied, as her lips formed the sweetest smile she has ever done.Hanz squeezed her hand gently and never left his stares from his soon-to-be wife."Repeat after me." And they both listened to the judge carefully."I,Hanz Eliseo Alvarez, take you Yeisha Elizabeth McKenzie, to be my wife, to have and to ol
Pilipinas Malakas na iyak ng mga bata ang gumising kay Hanz. Mumukat-mukat niyang iginala ang mga mata sa kinaroroonan. Napakunot-noo pa siya nang malamang nasa kaniyang silid siya sa Villa Catalina at wala sa ibang lugar. Tumingin siya sa labas. Palagay niya’y alas-nieve pa lang nang umaga. And he is not a morning person for God's sake! At sa pagkakaalam niya, Linggo sa araw na iyon. Wala siyang ibang gagawin kun’di ang humilata sa kama at matulog maghapon. Ganoon siya simula nang umuwi siya ng Pilipinas six years ago. Hindi man sanay sa buhay probinsya, pero para makaiwas sa pang-uusisa ng ama, napilitan siyang sa Villa Catalina manirahan. Pag-aari iyon ng kanilang pamilya sa San Marcelino at ipinangalan ng kanilang ama sa namayapa nilang ina. For the past years, his dad was convincing him to help Timothy on running their company. Wala raw kasi itong aasahan kay Brando dahil sa klase ng buhay na mayroon ito. At isa pa, siya ang panganay kaya siya dapat ang katulong nito na magpa
Biglang nag-slow motion ang buong paligid ni Hanz. Pakiramdam niya walang ibang taong naroroon kun’di siya at ang babaeng ngayon ay sa kaniya na rin nakatingin. Titig na titig ito sa kaniya, subalit hindi kababakasan nang pagkagulat ang mukha nito. Her ocean blue eyes were staring at him like he was the only man there. Pagkuwa’y naglakad ito papalapit sa kaniya na parang naglalakad sa runway. She was swaying her hips seductively, at alam niyang hindi lang siya ang nakatitig sa babae habang naglalakad ito. “Kuya. . . ?” kalabit sa kaniya ni Letizia. Ito ang bumasag sa tila mahikang bumabalot sa kaniya kanina. Nilingon niya ito. “Are you alright?” nag-aalalang tanong nito. Mabilis siyang tumango at muling hinarap ang babaeng papalapit sa kanila. Pero wala na ito roon. Bigla na lang itong naglaho. Iginala pa niya ang mga mata sa paligid upang hanapin ito, pero hindi niya makita ang babae. “Kuya? Ayos ka lang bang talaga?” Si Letty na hindi pa nakontento sa pagtatanong nito at
Paikot-ikot si Hanz sa kaniyang silid. Hindi niya malaman kung ano ang iisipin o mararamdaman sa mga sandaling iyon. He was in great shock seeing his ex-wife at Andrea's wedding a while ago. Pero ang mas nakakagimbal pa roon ay ang kaalamang may anak na ito. He didn’t expect that coming. Kahit pa nga ang makitang muli si Yeisha ay hindi niya inaasahan. Why, of all places—sa kasal pa talaga ni Andrea sila nagkita! At wala siyang nagawa kanina kun’di iwanan ito roon with so many questions running on his mind. Pakiramdam niya hindi siya patutulugin ng bagay na iyon sa gabing ‘yon. Marahas siyang humugot ng hangin sa dibdib. It was a different thing to see Yeisha with a child. She looks mature and way gentle. Inang-ina ito kapag kaharap ang anak. Iba ang kislap ng mga mata nito, pati na ang tamis ng mga ngiti sa mga labi habang tinitingnan ang bata. At hindi niya mapigilang hindi balikan sa isip ang tagpo kanina sa casa. “Mommy?” anang batang lalaki na nakilala agad niya. Iyon ang k
“Yeisha?” aniya at hindi makapaniwalang binalingan si Andrea. Hindi niya alam kong binibiro ba siya nito. But Andrea was looking at him seriously. Doon niya napagtantong totoo ang sinasabi ng babae.At kung may malalang termino pa ba sa nayanig na mundo, iyon ang tawag niya sa nararamdaman niya sa mga sandaling iyon. Why of all people—ginawa pa talagang magkapatid ang ex-wife at ex-fiancee niya! F**k! Marahas niyang naihilamos ang mga kamay sa mukha.Gusto niyang sumigaw pero lalabas siyang katawa-tawa sa harap ng mga ito. Kung magbiro nga naman ang tadhana—oo! Sinusubukan ba siya niyon noong sabihin niya kay Letizia na hindi sila magkasundo? Dahil ngayon pa lang gusto na niyang mabura sa mundong ibabaw ang katagang iyon. Lumapit sa kanila ang naguguluhan ding siYeisha. “Andrea, what’s the meaning of this?” tanong nito. Mukhang kagagaling lang nito sa restroom kaya hindi niya agad ito napansin kanina. “Yeah. . . Andrea. . . What the heck is this?” tanong din niya. Pareho na silang
“Hanz. . .” masuyong tawag niya sa asawa. Subalit ilang sandali na ang nagdaan ay hindi pa rin ito tumutugon. “Babe!” Nilakasan na niya bahagay ang tinig para marinig nito. Humahangos namang lumapit ang lalaki. “What is it, Babe?” tanong nito sa kaniya na sa salamin nakatingin. “Can you help me pulled this zipper?” Itinuro niya ang likuran na hindi makayang abutin ng kamay niya. Mabilis itong tumango. Napansin niyang tahimik lang ito. “May problema ba” tanong niya nang harapin ito. Umiling ito na tutok na tutok ang mga mata sa kaniya. “What’s the matter, Babe? Pangit ba ang suot ko?” takang tanong niya rito. It was Augusto Alvarez’s seventy-fifth birthday. Si Hanz mismo ang pumili ng gown na isusuot niya sa gabing iyon. Sanay na kasi siya sa asawa na alam ang babagay na damit sa kaniya. Daig pa nga nito ang stylist niya noon sa pagmomodelo kung gaano kamitikuloso. But even so, panay papuri naman ang naririnig niya sa mga taong nakakakita sa kaniya. Nakita n
“What’s happening here?” tanong ni Yeisha sa ina at kapatid, nang mabungaran ang mga ito pagkagising. Naroon din si Bella na kalaro ni Harvey sa labas. Lumapit siya rito. “I invited them.” Hinalikan niya ito sa noo. Regular na ganoon sila araw-araw. At nahahalata niyang nasasanay na sa ganoong gawi niya si Yeisha. “Why? Anong mayroon? May okasyon ba?” sunod-sunod na tanong nito na nilapitan sina Andrea at Miranda. “Kailangan bang may okasyon para bisitahin ka namin dito?” ani Andrea pagkatapos itong halikan sa pisngi. Umiling ito at ang ina naman ang ginawaran ng halik. “Hindi naman sa ganoon. This was just. . . unexpected. Sana sinabihan ninyo ako para naipaghanda ko kayo nang pananghalian.” “There’s no need to do that. I already asked Manang Sideng. Maya-maya lang ay luto na ang mga iyon,” singit niya. Nilingon siya ng babae na nakataas ang mga kilay. Kapag titingnan siya nito nang ganoon ay nawawala sa isip niyang may pinagdadaanan ito. At naiisip niyang baka nagk
Pilipinas, Villa Catalina “No. . . no. . . Stop it!” sumisigaw na wika ni Yeisha mula sa silid nito. Napatigil sa paghakbang si Hanz nang matapat doon. Pinakiramdaman niya ito mula sa loob. “Please. . . I will not do it again. Please forgive me. . .” paulit-ulit na pagsusumamo nito. Dahan-dahan niyang binuksan ang pintuan ng silid nito. Madilim sa loob at tanging liwanag ng buwan ang nagsisilbing ilaw roon. Lumipad ang mga mata niya sa kama ng babae. Naroon ito at nakapamaluktot habang nanginginig ang buong katawan. Mabilis siyang napalapit dito at binuksan ang lampshade sa side table. “Yeisha. . . Yeisha. . . Wake up. You're having a bad dream,” paanas niyang sambit. Butil-butil ang pawis nito sa noo nang magmulat ng mga mata. “H-Hanz?” nanginginig ang mga labing turan nito. “Yeah, it’s me.” Napabangon ito at mahigpit siyang niyakap. Ramdam na ramdam pa rin niya ang panginginig ng katawan nito. “I’m scared, Hanz. I'm scared. . .” tila nagsusumbong na wika ni
“Where are you?” nag-aalalang tanong ni Hanz kay Yeisha, na sa wakas, after calling her for twentieth times ay sinagot din ang telepono. “I-I. . . I went somewhere,” alanganing tugon nito. He can sense the worriedness in her voice. “Tell me the truth, Yeisha. Dahil ayokong pati ikaw ay mawala sa akin,” tumatahip ang dibdib na wika niya. It's been a week since Harvey went missing. Ayon kay Bernard, pinakilos na ng ama nito ang mga tauhan sa paghahanap kay Dereck. And anytime soon ay makikita na rin ito. Sinigurado iyon sa kaniya ng lalaki. But Yeisha seemed to be not herself sa nakalipas na dalawang araw. Hindi niya alam kung bakit. Sa isip niya ay dahil iyon sa hindi pa nila matagpuan ang anak nila. Subalit, lumakas ang kutob niya na may hindi ito sinasabi sa kaniya, nang bigla na lang itong magpaalam at uuwi sa apartment, habang kinakausap nila ang mga pulis kanina. At nang puntahan niya ito roon ay wala oon ang babae. “Don’t try to find me, Hanz. I am doing this
“Still no news?” namamaga ang mga matang tanong ni Yeisha sa kaniya nang balikan niya ito sa apartment. Iniuwi niya muna ito roon kanina, upang kahit papaano ay makapagpahinga ito. Subalit mukhang hindi rin naman iyon nagawa nito dahil sa matinding pag-aalala sa kanilang anak. Apat na araw na ang nakalilipas, ngunit hindi pa rin nila natatagpuan si Harvey o si Dereck. Walang makapagpagsabi kung nasaan ang mga ito. Noong pumunta sila sa eskwelahan ni Harvey ay nakuha sa CCTV ang pagpasok ni Dereck sa school premises nito. Kilala ng eskwelahan na anak nito si Harvey kaya walang kahirap-hirap na naitakas iyon ng lalaki. And the cops were having a hard time tracing Dereck’s location. Kahit sa bahay nito ay wala ang lalaki. At tila pinapatay silang pareho ni Yeisha nang matinding pag-aalala. They knew Dereck’s capabilities. Nasisiguro niyang hindi ito mangingiming saktan si Harvey, lalo pa nga’t malinaw naman na hindi nito anak ang bata. Umiling siya at naupo sa tabi nito. “Th
“Daddy?” ani Harvey nang makita siya nito sa playground sa loob ng eskwelahan. Nakangiting nilapitan niya ang bata. “Hi! I came by to see you,” ani Dereck at bahagyang luminga sa paligid. Walang gasinong tao sa mga sandaling iyon. “Where is Mommy? Have you seen her?” Tumingin ito sa may likuran niya na para bang inaasahan nitong anomang sandali ay lalabas doon si Yeisha. “Yeah. She’s waiting in my car. She asked me to pick you up because she wanted to give something to you.” Hindi nawawala ang ngiti sa kaniyang mga labi habang sinasabi iyon. “Really?” nanunukat ang tinging tanong nito. Mabilis siyang tumango. “Yeah. You could ask her yourself,” malumanay na wika niya. Hindi sumagot si Harvey. Kumibot lang ang mga labi nito. “Don’t you wanna see her?” aniya. Alanganing lumingon ito sa loob ng room nito, pagkuwa’y bumuntonghinga. “Please promise me one thing,” anito nang harapin siyang muli. “Go ahead...” “You will not hit Mommy again. Never,” mariing sambit nito.
Malikot ang mga matang iginala ni Yeisha ang paningin sa paligid. She makes sure na walang makakita sa kaniya ni isa man sa mga kasambahay na naroon. Nang masigurong walang kahit na sino sa paligid, tiyak ang mga hakbang na tinungo niya ang dating silid nila ni Dereck. She quickly managed to get in dahil hindi naman iyon nakakandado. Sanay ang dating asawa na iniiwan iyon nang ganoon. Tinungo niya ang dressing room. Dereck used to have a vault there, na naroroon na mula nang lumipat siya. Hindi niya iyon pinag-aksayahang buksan dati. Pero alam niya ang password niyon nang minsang buksan iyon ni Dereck habang nagbibihis siya. Madali ang mga daliring pinindot ang code na naisip. At isang click ang kaniyang narinig. Palatandaang bumukas iyon. She sighed. Pagkuwa'y dahan-dahan iyong binuksan nang may pag-iingat. Nang tingnan niya ang laman sa loob, may mga kung ano-anong mga mahahalagang dokumento tungkol sa agency nito at ilang ari-arian, kasama na ang bahay nito. Hinalungkat
“Let me...” awat ni Yeisha nang akmang bubuhatin ni Hanz si Harvey na nakatulog na sasakyan. “No. Let me.” At tinalikuran na siya nito pagkatapos kargahin ang anak niya. Napailing na lang siya sa sarili habang nakasunod sa mga ito. Mabilis niyang binuksan ang apartment nila at tuloy-tuloy namang dinala ni Hanz si Harvey sa kwarto nito. Ito na rin ang naghubad ng sapatos at umayos ng pagkakahiga ng anak niya. “Salamat,” mahinang usal niya. Tumango ito. Magkasunod nilang tinungo ang salas. “Do you want some coffee before you went home?” alok niya. Hindi naman siguro masamang gawin iyon. Pakonswelo na rin sa ginawa nito para sa kanilang mag-ina sa maghapong iyon. Harvey enjoyed so much the whole day. Walang sandaling hindi ito nakangiti o tumatawa. And her heart was filled. Punong-puno iyon ng kasiyahan. Seeing her son enjoying the life he should be. At kahit siya man ay hindi rin matatawaran ang sayang nadarama. And that’s all thanks to Hanz. “I’d love to. Kung hindi
“A theme park!? Really!?” nanlalaki ang mga matang bulalas ni Harvey nang makababa ito ng sasakyan. Halatang-halata sa mukha nito ang nadaramang excitement sa mga sandaling iyon. “Yes! And welcome to one of my most favorite place on earth!” hayag niya at sinulyapan si Yeisha na nasa tabi nito. Mataman itong nakatitig sa kaniya na tila ba may ibang tumatakbo sa isip nito. And he knew why. Palihim siyang napangiti nang muling tingnan si Harvey. “Have you been here before?” he asked. Umiling ito. “Not so. Just in small parks with kiddy rides. Mommy said it’s too dangerous to ride those.” Itinuro nito ang nakapakahabang roller coaster na natatanaw. Biglang natawa si Yeisha na ikinalingon nila ni Harvey rito. Hindi ito makatingin nang diretso sa kanila habang patuloy sa pagtawa. Kaya't hindi na maipinta ang pagmumukha niya. Nakikini-kinita kasi niya kung ano ang tumatakbo sa isip ng babae. At iyon ay ang unang beses na sumakay sila sa roller coaster na itinuro ni Harvey. Th