Chapter 3

HUMINGA nang malalim si Jacob bago damputin ang kaniyang cellphone na halos limang minuto niya nang tinititigan sa ibabaw ng mesa. Pinindot niya ang isang button para mabuhay ang screen, at sa pag-ilaw ay dali dali niya ring ibinagsak ito pabalik sa mesa.

Ano pa nga ba ang hinihintay niya? Simple lang, ang pagdating ni Freddie para subaybayan siya sa pakikipagusap. Saka niya lamang napagtanto na ni hindi manlang sinabi ni Freddie sa kaniya ang pangalan ng kumpanyang pinakilala sa kaniya. Tinext niya ang kaibigan ngunit hindi ito nag-reply, sinubukan niya itong tawagan ngunit ang paulit ulit na boses lamang ng operator ang sumagot sa kaniya.

Bahala na! Baka mawalan pa ako ng chance dito. Freddie, lagot ka sa’kin kapag ito scam!

Muli niyang dinampot ang cellphone at isa isang itinipa ang numerong nakaukit sa itim na card. Nagpakawala ng isang malalim na hininga si Jaocb bago niya pinindot ang call button ng kaniyang cellphone.

Isang ring.

Pangalawa.

Pangatlo.

Kumunot ang noo ni Jacob at inilayo sa tainga niya ang cellphone, patuloy lamang sa ito sa pagri-ring ngunit walang sumasagot.

Sabi ko na loko lang ‘to eh, tarantado talaga!

“Mr. Jacob.”

Halos mabitawan ni Jacob ang cellphone niya dahil sa gulat nang narinig niya ang boses mula sa kabilang linya. Dali dali niya itong inilagay sa kaniyang tenga pagkatapos niyang umubo nang walang boses para ihanda ang kaniyang boses.

“H-Hello, Sir! Yes, ako po si Jacob!” nauutal niyang pagsagot. Hindi na niya pinansin kung paano siya nakilala nito dahil baka binigay na ni Freddie sa kanila ang kaniyang pangalan.

“972A, Building three, Highland street.”

Akmang sasagot pa sana si Jacob nang putulin ng lalaking kausap niya ang tawag. Tanging ang toot toot na lamang ang bumanda sa kaniyang tainga habang ang bibig niya ay nanatiling nakaawang ng bahagya sa hangin. Agad niyang tiningnan ang card at ang numerong kaniyang tinawagan.

Tama naman, ah? Bakit tunog mali?

Napailing na lamang siya sa pagkalito. Hindi niya gaanong naintindihan ang sinabi ng lalaki ngunit tiyak siya na isa itong address. Hindi na siya nagsayang pa ng oras at dumeretso na sa banyo upang maligo. Halos magdugo ang kaniyang balat sa madiin niyang pagkuskos dahil gusto niyang maging presentable sa kaniyang employer. Sinuot niyang muli ang polo shirt na regalo ni Kyla, at ang pantalon na laking pasalamat niya na hindi pa kinukuha ng anak ni Mrs. Dela Vega.

Pinihit niya ang pinto pabukas, habang ang kabilang kamay niya ay abala sa pag-send ng text kay Kyla na siya ay kitain mamayang gabi para sa magandang balita. Nakangiti siyang lumabas ng bahay at bahagyang nanginig dahil sa malakas na hanging tumama sa kaniyang balat. Tumingin siya sa madilim na langit na tila nag-iipon ng galit dahil sa nakapundong ulan.

“Please, ‘wag muna. Wala akong payong,” bulong niya sa sarili at tinakbo ang kalsada upang sumakay sa jeep. Labis ang kaniyang tuwa, tiwala siya na makukuha niya ang trabaho na ito sapagkat si Freddie na rin ang nagsabi na kayang kaya niya ito.

Huminto ang jeep sa labas ng isang mataas na building, naalala ni Jacob ang street na sinabi ng lalaki ngunit ang ibang detalye ay malabo na sa kaniyang isip. Luminga linga siya sa paligid, unang beses niya pa lamang nakarating sa lugar na ito sapagkat labas na ito ng kanilang syudad. Napansin niya na ang karamihan sa mga taong nasa daan ay mukhang mayayaman, hila hila ang kanilang mga naka-damit pang mga aso at sukbit ang mga bag na may matitingkad na kulay, tila mga artistang naglalakad lamang sa kalsada ang mga nakikita ni Jacob.

Sa mataas na building sa kaniyang harapan ay nakaukit malapit sa glass door ang 972A B3. Hindi man tiyak kung iyon ang narinig niya na sinabi ng lalaki sa tawag, malalaking hakbang ang kaniyang ginawa papasok sa gusali.

Sa loob ay napakaaliwalas, maganda ang interior at halatang mamahaling materyales ang ginamit—mga bagay na nalaman niya sa isang taong pagtatrabaho sa construction. Lumapit si Jacob sa front desk kung saan isang babae ang nakaupo at abala sa ginagawa niya sa laptop. Kinailangan pang tumikhim ni Jacob upang mapansin nito na may tao sa kaniyang harapan.

“Ako po si Jacob Ignacio, pinapunta ako—”

“Penthouse,” agad na sabi ng babae at muling bumalik ang kaniyang mga mata sa laptop. Hindi na muling nagtanong pa si Jacob, nausisa niya na tila inaabangan na siya ng mga ito at napagbigay alam na ang kaniyang pagpunta. Dumeretso siya sa elevator, halos maduling siya sa napakaraming buttons sa gilid ng pinto. Sa pinakatuktok ay may isang button na may letter P sa gitna. Pinindot ito ni Jacob, at hinayaang sumara ang mga pinto ng elevator.

Ang halos isang minutong nilakbay ng elevator papunta sa Penthouse na siyang pinakatuktok na bahagi ng gusali, ay ang siyang buong minuto na halos mabingi si Jacob sa lakas ng tibok ng kaniyang puso. Sa di mawaring dahilan ay nakaramdam siya ng kaba, halos mamawis ang buo niyang katawan at ang kinaugalian niyang pagkutkot sa gilid ng kaniyang hinlalaki ay nagsimulang muli.

Halos mapatalon siya sa gulat nang tumunog ang elevator at dahan dahang bumukas ang mga pinto nito.

Halos mapanganga siya sa ganda at lawak ng lugar. Naglalakihang mga glass windows ang bumubuo sa pader ng Penthouse na abot tanaw ang kalawakan ng buong syudad. Nagmistulang isang malaking living room ang bumungad sa kaniya. Dahan dahan siyang lumabas mula sa elevator, inilibot niya ang kaniyang mga mata upang hanapin ang nagpatawag sa kaniya.

Maya maya pa ay may isang lalaking lumabas mula sa isang pinto sa dulo ng silid, ang katawan nito ay tila puputok na sa mga naglalakihang muscles na lalo pang nahubog dahil sa itim at hapit nitong t-shirt. Nakabusangot itong nakatingin kay Jacob, dahilan upang siya ay matakot ng husto. Gayunpaman, binigyan niya ito ng tipid na ngiti. Lumapit ito sa kaniyang kinatatayuan habang hindi inaalis ang mga nanlilisik na mata nito sa kaniya.

“Sumunod ka sa'kin,” tipid nitong sabi gamit ang malalim na boses. Nag-aalinlangan man, tahimik na sumunod si Jacob sa kaniya. Pumunta silang muli sa pinto kung saan nanggaling ang lalaki kanina, binuksan niya ito at ang napaka aliwalas at nakamamanghang tanawin ay napalitan ng madilim, at tahimik na silid.

Nang maisara ang pinto ng kaniyang kasamang lalaki ay itinulak siya nito papasok pa, tumigil sila sa harap ng lamesang tanging natatanglawan ng ilaw. Sa magkabilang dulo ay may tig-isang upuan.

“T-Teka ho, anong ginagawa natin dito?” tanong ni Jacob. Hindi na maganda ang pakiramdam niya sa nangyayari. Hindi sumagot ang lalaki sa kaniya bagkus muli siyang itinulak nito at pinaupo sa upuan. Tumingin si Jacob sa likod ngunit wala na siyang nakita pa, tila nilamon ng dilim ang lalaking kasama niya kanina. Akmang aalis na sana siya nang biglang narinig niya ang paggalaw ng upuan sa kabilang dulo ng mesa.

Nang ibalik niya ang kaniyang tingin ay isang lalaking naka-suot ng pormal na damit ang nakaupo at nakatingin sa kaniya. Ang itim na suit na suot nito ay tumingkad ang kulay sa ilalim ng ilaw, ‘di katulad ng lalaking kasama niya kanina, ito ay may katamtamang katawan lamang. Nakaramdam siya ng kaunting ginhawa.

“Jacob Ignacio…” sambit ng lalaki. Wala itong dala-dalang kung anuman, ang mga kamay nito ay nakapatong lamang sa mesa at nakatuop sa isa’t isa. “We’re very happy that you have accepted the job.”

“P-Po?” Muntik nang walang lumabas na boses kay Jacob nang siya ay magsalita. “Wala pa ho akong tinatanggap na trabaho. Pinapunta lang ako ng kaibigan ko rito, si Freddie. Freddie Manuel?”

Bahagyang natawa ang lalaki at sumandal sa upuan niya. “Sa tingin ko ay dapat mong muling ikonsidera kung dapat mo siyang tawaging kaibigan.”

Kumunot ang noo ni Jacob. “Siya ang nagrekomenda sa’kin dito. Hindi ba?”

“Sinabi ba niya ang trabaho?”

Natigilan si Jacob, sa sandaling ‘yon ay naramdaman na niya agad ang init ng kaniyang galit kay Freddie.

Sinabi nito sa kaniya na hindi niya kaya ang trabaho, marahil dahil ito ay ilegal.

“Kung ano man ang iniisip mo ay tama ka,” sagot ng lalaki. Tumayo ito at naglakad papunta sa kaniya habang tinatanggal ang isang butones sa kaniyang mamahaling suit. “Isang napakalaking pabuya ang ibibigay namin sa kung sino man ang makapagdadala sa’min ng isang…magiliw na tatanggap ng trabaho.”

Huminto ang lalaki sa harap niya. Nanginginig na ang mga kamay ni Jacob na madiing nakatikom. “And Mr. Freddie Manuel have won the search, naipadala na namin ang pera sa kaniya nang makatapak ka sa loob ng building na ‘to.”

Tumayo si Jacob at hinarap ang lalaki. “Kung anuman ang ilegal na ipagagawa niyo, ngayon pa lang ay tinatanggihan ko na. Ninakawan lang kayo ng pera ni Freddie, at hindi ko na problema ‘yon,” madiin niyang sabi at tumalikod. Nakakaisang hakbang pa lamang siya ay biglang lumitaw sa harap niya ang lalaking kasama niya kanina.

“Hindi ka na pwedeng tumanggi, Mr. Ignacio.”

Pinanlisikan niya lamang ng mata ang lalaking nasa harap niya. “Tumabi ka.”

“At kahit saang sulok ka ng mundo magtago, mahahanap at mahahanap ka namin.” Hindi pa rin humaharap si Jacob sa kaniya at patuloy na nakikipagtitigan sa lalaking nakaharang sa kaniyang harapan. Naramdaman niya ang presensya ng lalaki sa kaniyang likuran, alam niya na malapit lamang ito sa kaniya.

“We promise that you will get everything that you need, you just have to do one simple job.”