Chapter 05

Jayde's Pov:

“You’re getting married.” 

Napakunot ang noo ko. Naikuyom ko ng mahigpit ang mga kamao ko nang marinig ang sinabi ni Dad. 

Nakaramdam ako ng inis at lungkot. Parang gusto kong umiyak dahil nasa punto na ako ng buhay ko na para bang wala akong choice kung hindi ang sundin ang mga utos nila. Na hayaan nalang sila na diktahan ang buhay ko.

I've never felt so helpless…

"No," I shook my head and glared at him, "No, I am not marrying anyone."

I need to fight for myself. Kasi tangina, I have to put myself first.

Kung hindi lang dahil sa business na 'yan, I wouldn't be here in the first place.

Ang lakas ng tama ng mga tao sa corporate world. Matatanggap ko pa kung nasa ospital sila dahil posibleng may chance na nababaliw na nga sila o kaya naman may malubha silang sakit gaya na lang ng OFDS o Oral-Facial-Digital Syndrome katulad kay Marcus Gunn. Yung iba kasi rito ay bigla-bigla nalang kikindat ang mata kapag dumaddaa ako.

O kaya naman absence seizure dahil lahat yata ng tao rito ay lutang. 

Tangina, Ate Skye! Inuutusan kitang umakyat mula sa impyerno at bawiin ang kaharian mo mula sa akin!

Tinanong ko lang si Dad kung ano ba ang maitutulong ko pero binigay na sa akin ang lahat! Dinahilan niya pang matanda na sila at dapat kami ngang magkapatid ang humahawak ng kumpanya.

Doktor po ako, tangina!

 First time kong pumasok ng maaga ngayon dahil may importanteng meeting ang magaganap ngayon. Madalas ay madaling araw akong pumapasok dito sa office dahil hindi ko naman pwedeng pabayaan ang trabaho ko sa ospital. 

Kasi nga, doktor ako…

Actually, madali lang naman pala ang ginagawa dito sa opisina eh. Tatawagan lang ako ng sekretarya ni Mommy kung may mga emergency meeting katulad ngayon dahil may isa na namang investor ang gustong masaksakan ng bread knife sa leeg dahil hindi ko gusto ang ugali niya.

“Jaydie, nasa loon na sila. And, uh… you might wanna cover your ears.”

Napakunot ang noo ko, “What? Why would I―”

“Sa ospital nga ay hindi niya magawa ng maayos ang trabaho niya, dito pa kaya? Wala na talaga sa ayos ang pamilyang iyan.”

“Yeah, that is why I’m pulling my shares. Hinding-hindi na ako magtitiwala sa pamilya nila, lalo na at wala na si Analyn. Ano na lang kaya ang kahihinatnan nila.”

“Ay basta, wala na rin akong pakialam. Kukunin ko ang mga shares ko and I will watch them fall and crawl on the ground.”

I scoffed. Binigay ko ang bag ko kay Ate Wendy, ang sekretarya ni Mommy at pumasok ako sa board room. Pumeywang ako sa kanila at tinaasan sila ng kilay.

Tinignan ko ang mga hawak nila at nakita kong mga kontrata ito.

Inilahad ko ang kamay ko, “Give me those.”

Halatang nagulat sila sa sinabi ko. Sinong magugulat? Akala nila ay luluhod ako sa harap nila para mamalimos ng mga shares nila para mabuhay ang kumpanya. 

Tangina nila.

“What―”

“Those are contracts, right?” They nodded. “Give me those para mapirmahan na at makaalis na kayo rito. Nakakasira ng ganda ang mga mukha niyong feeling superior.” sa palengke…

Binigay nila sa akin ang mga kontrata nila na isa-isa ko namang pinirmahan. Pagkatapos kong ibalik sa kanila ang mga kontrata nila ay sinenyasan ko si Ate Wendy na lumapit sa akin.

"Where are the papers?"

"Here, Jaydie."

Kinuha ko ang mga papel sa kanya at isa-isa itong inabot sa mga bwiset na nasa harapan ko.

"What is this?"

"Oh? That?" I smiled at them. "Those are contracts. Nakasaad diyan na aalisin na rin namin ang shares ng kumpanya ni Dad sa kumpanya ninyo sa oras na pirmahan niyo iyan. Hindi niyo pwedeng hindi pirmahan iyan kung ayaw ninyong lumabas dito ng may bread knife na nakatarak sa leeg."

Kitang-kita kong nanlaki ang mga mata nila pagkatapos marinig lahat ng sinabi ko. Daddy's company is one of the most successful corporations in the country. Malaking hatak sa mga kumpanya nila ang pag-alis namin ng investments dahil gagapang talaga sila.

I know… Kung si Ate Skye ang nandito, baka umiiyak na iyon habang kausap ang mga ito na wag bawiin ang mga shares nila. 

Unlucky for them, hindi ako si Analyn. I am Matilda Jayde Silvestre, I was raised to look up on, not the one who is looking up. 

I am going to do it my way…

Nakarinig ako ng punit kaya nag-angat ako ng tingin sa kanila. Lahat sila ay may pinupunit na papel kaya napangiti ako.

“Fine. The shares are staying…”

―

“Your labs confirm what we saw on the ultrasound. You’re in end-stage liver disease.”

Napakunot ang noo nila. “W-what? How? I mean, I am always taking my meds. What went wrong?” Pj, my patient, asked.

Tumango-tango ako, “Yes sweetie, I know… You’re the most compliant patient I have, but autoimmune hepatitis can progress even with treatment.” 

“Then what?” Tanong ng nanay ni PJ

Sasagot na sana ako sa kanya nang biglang tumunog ang telepono ko. Tinignan ko si Dr. makaintal para magpaalam at tinanguan naman niya ako.

Nakita kong tumatawag si Ate Wendy sa akin. 

“Hello?”

“Jaydie, your father is here. He found out about what you did and he’s… angry? I don’t know. You better get your ass here as fast as you can. The company is falling, the investors are crying…”

Napakunot ang noo ko. Ha? Tangina, bakit sila umiiyak?

“I’m… I’m at work,” tinignan ko ang relo ko. “I have a colectomy in 45 minutes.”

“Is that her?”

“Yes, Sir.”

“Tell her to come here as fast as she can or else I will be the one o drag her here.”

Napanganga ako nang marinig ko ang sinabi ni Dad. Ano bang nagawa ko? Tangina, nung isang buwan lang ay ayos naman lahat ng ginagawa ko. 

TANGNA NAMAN!

“Dad―”

“Code blue! Somebody get me a crash cart in here!”

Napatingin ako sa kwarto ni PJ and saw him coding. I sighed, “I have to go…”

I’ll deal with them later. Now, I have to save a life…

Owen’s Pov:

“Dude, napakasama mong tao! Magnanakaw ka ng doktor!”

“Shut up.”

I looked at him and I noticed that he is enjoying the attention that he is getting while walking in the hospital.

I shook my head. Ako lang dapat ang pupunta dito pero nung nalaman ni Travis na doktor ang taong inagaw ko sa kanya.

“Code blue!”

We looked into a room crowded with doctors and nurses. I saw them trying to bring back the life of a boy who was already pale and obviously dead.

This is why I don’t want to be a doctor. I hate to see people dying. I hate to see their loved ones cry. I hate to tell their loved ones that we did everything we can but our patient still died.

"Okay, I'm calling it."

"No!"

"Dr. Silvestre, he's gone."

"Just… wait."

“Dude. That kid is obviously dead. He is not going back—”

Halos mapanganga kami nang may isang babae na sinuntok ang dibdib ng bata, dahilan kung bakit bumalik sa dating ritmo ang pagtibok ng puso niya.

“What the…”

“Nice save, Silvestre…"

I smiled when I saw Jayde wiped her sweat when she stood up. 

She will be an extraordinary doctor someday. 

Nagsimula na ulit akong maglakad kaya sumunod sa akin si Travis.

"Is she…"

"Yeah."

"She's a badass, dude!"

I know…

"I mean. She brought back the dead! Literal na binuhay niya ang patay!"

Kumatok muna ako sa opisina ni Mom bago pumasok. I saw her sitting on the sofa while eating her lunch. Tila para bang namuo na naman ang inis na nararamdaman ko para sa kanya nang makita siyang ngumiti sa akin.

“Sweetie, come in—”

“You’re cutting off our ties with Emma Silvestre? Why?”

Hindi ako umupo at hindi ko siya nilapitan. I saw her become stiff and shocked with what I said. I am literally minding other people’s business right now but I don’t care. That family is in a sinking ship right now and still adjusting for their loss, and now, this? 

“Why?” I asked.

My mother placed down her fork and looked at me. “I hate that family. The only reason why I am still hanging with them is your father and their youngest daughter. Jackson Silvestre is a great friend of your father’s, kahit anong gawin ko ay mananaig pa rin ang pagkakaibigan nila, but Emma? Don’t get me started with her, I hate her guts.”

I sighed, “You do know that it was Jayde who is currently handling the company right now, right?”

Tumaas ang kilay niya at umiling. Napahilot ako sa sentido ko dahil naiistress ako sa nanay ko.

“Wala na, ekis ka na ron, dude.”

I ignored him. I just walked away from Mom's office without saying a word.

“Sasabihin no’n, ang plastic mo, patulong-tulong ka pang nalalaman pero ikaw rin naman sisira ng buhay ko—”

Napatigil kami sa paglalakad nang may mabunggo kaming babae na nagmamadaling naglalakad.

“Tangina…” napataas ang kilay ko nang marinig ko ang pamilyar na boses na iyon. Nag-angat siya ng tingin sa amin, I even caught a glimpse of her annoyed face because of our collision but that also changed immediately when she looked up.

“I’m sorry, I wasn’t looking—"

“No, it’s okay. I’m Travis, you are?”

My lips parted when Travis introduced himself to Jayde. He held out his hand to Jayde and smiled. Jayde was obviously surprised by Travis' sudden introduction but he still accepted his hand so as not to be rude.

“Dr. Silvestre.” My forehead furrowed when I saw Travis caress Jayde's hand.

What the fuck?

“It’s nice to meet you, Dr. Silvestre,” Lumingon siya sa akin. I don't like the way he stares at me.

"Have you met my friend over here? I'm pretty sure na kilala mo siya."

Nilingon ako ni Jayde at binigyan ng maliit na ngiti, "Of course I know him. He was at my sister's funeral."

Napakunot ang noo ni Travis, "At?" Tanong niya kay Jayde na para bamh may hinihintay pa siyang sagot.

Napakunot ang noo ni Jayde, "What do you mean by at? "

"Doon lang kayo nagkita?"

As of now, I want to kick Travis' ass right now for asking that stupid question. He's curious and he wants to know about everything, but what about me? Masakit isipin na ang babaeng gumagambala sa isipan ko magmula noong araw na nakasiping ko siya ay hindi ako maalala.

How low is her alcohol tolerance, anyway? She gets drunk by drinking beer?

"I think so?" Sagot niya. Tinignan niya ang relo niya at nag-angat ng tingin sa amin, "I'm really sorry for bumping in to you, but I really have to go."

Umalis na siya sa harap namin kaya tinanaw ko na lang siya ng tingin. I was about to walk away too when this dumbass grabbed my shoulder.

“Dude, red flag ka na nga sa pagiging gago ng pamilya niyo sa pamilya niya, bumawi ka naman, tanginang ‘to.”

I frowned, “What are you saying?”

“Dude, wala siyang sasakyan. Grab the chance!”

I looked at him and saw him smiling innocently, “How did you know that she doesn't have a car?”

 “Sino ba sa atin ang nakangga? Ako, di ba? Narinig ko kanina,” I narrowed my eyes to see if he’s telling the truth, but I earned a frown.

“Sige, wag ka maniwala. Ako na lang ang maghahatid sa kanya.”

He walked away from me but I immediately grabbed his shoulders. I gave him a glare, “Go away you son of a bitch.”

I shook my head when I heard him laugh. That guy really enjoys making fun of me, huh?

Now, where is she?