Chapter Four

CHAPTER FOUR

MAUREEN's POINT of VIEW

"What the hell are you talking about?" nanggagalaiti kong tanong kay Reich dahil nababaliw na siya sa pinagsasabi niya.

Kung trip niyang magbiro, pwes! Hindi tamang biro ang sabihin niyang buntis ako. At ano daw? Papanagutan niya 'ko? Naririnig ba niya ang lumalabas sa kanyang bibig?

"Pinalaki ka namin ng maayos, Kiana. Paano mo nagawa samin 'to?" Hindi makapaniwalang usal ni mom dahilan para tumabi ako sa pagkakaupo sa kanya at naiiling na tinitigan siya.

"I'm not pregnant! Swear to God!" I even raised my right hand, showing my sincerity na hindi ako nagsisinungaling. "He's insane." dagdag ko pa na ang tinutukoy ay si Reich.

"Bakit kailangan pang humantong sa ganito? Nagkulang ba kami sa pagpapalaki sayo?" sabat naman ni Dad kaya kaagad akong napatingin sa kanya.

"I told you, I'm not pregnant. That's the truth!" giit ko kay Dad at inis na binalingan si Reich.

"Teacheeeeeer!" 

Halos mapatalon ako sa gulat nang bigla akong kinalabit ng estudayante ko. Mas lalo lang nanakit ang ulo ko habang inaalala ang nangyari kagabi. Muntikan pa akong mapalayas ni Mom kagabi dahil sa pag-aakalang buntis daw ako, pero mabuti na lang at napaniwala ko silang nagsisinungaling lang ang siraulong 'yon.

"Clyde took my pencil case." nguso sakin ng bata kaya nginitian ko lang siya at naglakad papunta sa upuan ng batang tinutukoy niya.

I worked as a full-time teacher sa isang pribadong paaralan, because teaching and nourishing young one's mind is my passion. Kalahati ng stocks ng school na 'to ay pagmamay-ari ng family namin. Pero dahil benenta na ni Dad ang company kay Reich, obviously kay Reich na din nakapangalan ang shares na dating sa amin. 

"Clyde?" pag-aagaw ko sa atensyon ng batang lalaki at napaupo pa para mapantayan ko ang taas niya. "Is it true na kinuha mo ang pencil case ni Lauren?" malambing kong tanong at marahang hinila si Lauren palapit sa amin.

I love handling childish act, kaya minsan nagiging childish din ako when it comes sa mga maliit na bagay.

"Hiniram ko lang naman po e," rason nito.

"Pero hindi ka nagpaalam sakin." panunumbat naman ng katabi ko.

Okay, this is the actual scene sa classroom at ganito palagi ang ganap ko. Ang maging referee sa pagitan ng mga batang nagsasagutan. 

"That's enough, kids. Next time, magpaalam ka muna bago mo hiramin ang gamit ng iba. Okay?" malumanay kong bilin kay Clyde as I tapped his head.

Tumango naman siya at inabot kay Lauren ang pencil case. "Sorry," nakabusangot pa nitong sabi. 

"Okay, everyone! Please take your seat!" masigla kong sambit tsaka tumayo at pumunta sa harapan. "Please pass all your work at the center." sabi ko pa at nagbilang hanggang sampo para ma-alarma sila.

Habang abala ako sa kakabilang sa harap, bigla akong nakarinig ng katok sa pinto. Pagkabaling ko dito, nakita ko si Fhaye na sinesenyasan akong lumapit sa kanya. 

"Napadaan ka?" tanong ko habang naglalakad palapit sa kanya.

"Dala mo ba ngayon ang curriculum guide mo?" tanong niya.

"Oo, bakit?" 

"Hays, thanks God!" Parang nabunutan naman siya ng tinik at napasandal pa sa pinto sabay hawak sa kanyang dibdib. "Pwede pahiram? Naiwan ko kasi 'yong akin, e gusto lang i-check kung tama ba ang lesson na idi-discuss ko mamaya." sabi pa niya.

Tumalikod ako sa kanya at pumunta sa teacher's table para kunin ang flashdrive kung saan naka-save ang curriculum guide ko. "For sure, nag-aadjust ka pa dahil nanggaling ka sa grade six, tapos biglang grade two." sambit ko sabay abot sa kanya ng flashdrive at natawa ng mahina.

"Yon nga ang nakakainis e. Binigyan pa ako ng pasakit sa ulo." Halata sa boses niya ang inis at napa-roll eyes pa. "I'll return it to you later after class." she said then wave her goodbye. 

"Teacher! I'm not yet done pa po." Nag-aalalang lumapit sakin ang isang bata at pinakita sakin ang gawa niya. 

Nakangiwi kong kinuha sa kanya ang bondpaper at tinitigang mabuti ang gawa nito. "You can go back to your seat. Gagawan natin 'yan ng paraan." I rest assured as smile plastered on my lips. 

"Sige po." 

Balak ko na sanang bumalik sa harapan nang makarinig na naman ako ng katok dahilan para bumaling ulit ako dito. 

Ano na naman ang ginagawa niya dito? Hindi na ako magtataka kung bakit niya ako nahanap. Psh

"Hi," He said and even wave at me.

Akala ko ba, CEO 'to? Wala ba siyang trabaho ngayon?

"What are you doing here, Mister Lionel?" I narrow my eyes at him, making him feel na hindi ko gusto ang presensya niya dito.

He's only wearing a tailored short and tee on top. He has this luminous Raven hair, pair of dense dark brows with sweeping eyelashes that perfectly fits its sparkling smoky gray eyes. Though he's only wearing a simple outfit, but his glossy lips and smoky eye goes out best with any attire. Not to mention his pointed nose.

"Are you done examining my face?" Nakangising tanong niya at sumandal pa sa pinto habang nakahalukipkip.

"Yes. Now, can you tell me if what brings you here?" I casually answered without minding his smirk.

Bakit ko pa itatanggi na ini-examine ko ang mukha niya, kung totoo naman?

"Woah, babygirl. Don't you have any denials in your thoughts?" Kunwaring namamangha niyang usal at napahawak pa sa magkabila kong pisngi. "Pa-check nga." 

Hindi ko alam kung baliw ba siya o hindi, pero bigla-bigla na lang niya tiningnan ang magkabila kong pisngi hanggang sa mapahinto siya at kunot noo akong tinitigan.

"Are you done checking your so-called-denial?" I sarcastically asked and take his hand off my face. "You know, I still have class. If you want to annoy me that's why you're here, then can you just postpone it as of this moment? May trabaho ako." I calmly said

Kahit na napipikon na ako sa kanya ay pilit ko pa ding pinigilan ang sarili ko na huwag makaagaw ng atensyon sa mga bata.

"I sold your dad's company." 

"Anong sinabi mo?" nakakunot noong tanong ko at hinila siya palabas ng room. "Binenta? Kanino?" muli kong tanong.

"You know, I hate investing. That's why I sell and buy companies." tila balewala pa niyang sagot na mas lalong nakapagpainis sakin.

Kung binenta niya? Paano ko pa mababawi? Sa kanya pa lang nga, five hundred million na. How much more sa bagong may-ari na nakabili? Gosh, this guy is getting into my nerves.

"Pumunta ka lang ba dito para sabibin sakin 'yan?" mapakla kong tanong.

Umiling siya bago sumagot. "I am here to asked you to marry me." 

He's into marrying thing parin pala. Pwes! Manigas ka. Binibigyan mo na naman ako ng sakit ng ulo kung paano mabawi ang kompanya.

"Umalis ka na-"

"I sold it for eight hundred million." he cut

"Eight hundred million? Bakit ang laki naman yata? Three hundred million lang ang benta sayo ni Daddy." 

Mandurugas talaga. Ang laki naman ng kita niya dahil lang sa company namin. From three hundred million, ginawa niyang eight hundred million? Hindi man lang ba siya dinadapuan ni karma?

"I tried getting it back from the new owner dahil kahit papano'y naisip ko din kung ano ang mararamdaman mo. . . Naks! Akalain mo 'yon? Ikaw parin ang naiisip ko kahit na-"

"Did you get it back?" nag-aalala kong tanong at hindi namalayang napahawak pa ako sa braso niya.

"Relax, bumabanat pa nga ako." 

Inis ko siyang binitiwan at tatalikod na sana nang bigla niya akong pigilan. "Hindi pa nga-"

"I'm not fond of hearing someone's making some banat." I retorted in irreverent manner.

"Fine! The new owner refused to return-"

"So, you are trying to say na hindi mo na mababawi ang kompanya, tama ba?" putol ko at umiwas ng tingin tsaka napasinghap dahil sa inis.

Paano na si Mom? Lagi ko na lang ba maririnig ang bangayan nila sa tuwing uuwi ako sa bahay? Mom loves our company so much at halos ibuhos na niya ang lahat sa kanya para mairaos ito, that's why hindi ko siya masisisi kung nagagalit siya ngayon kay Dad sa kadahilanang binenta ang company namin na wala man lang permiso galing sa kanya. 

"Yeah. That's why you need to marry me as soon as possible."

"Ano ako? Tanga? Anong konek ng pagpapakasal ko sayo, kung binenta mo na ang company namin, aber?" tanong ko at pinagtaasan pa siya ng kilay.

"I am willing to spend a billion of money para makuha ulit ang company niyo. Just marry me and I'll settle everything off." nanunuyo niyang usal at seryoso ang mga mata nito.

Masyado naman yata akong maganda dahil sa inaasta niya ngayon. Anong nakita niya sakin at nagpupumilit siyang maikasal ako sa kanya? 

"Paano ako makakasiguro sa sinasabi mo?" hamon ko sa kanya.

"I'll give you fifty percent of my possessions including-"

"Fifty percent lang? Make it seventy-five." putol ko sa kanya. Kung pera lang din naman ang kapalit sa pagpapatali ko sa kanya, kulang ang fifty percent.

"Masyadong malaki ang seventy-five. Baka nakakalimutan mong I ranked as 9th richest person in the world? Hindi basta-basta ang mga pagmamay-ari na meron ako." pagmamayabang niya sabay pitik sa noo ko.

Kaya pala mayabang, kasi mayaman. Edi mabuti at nang mapakinabangan ko ang kayamanan niya.

"Okay. Make it eighty."

"Pinagloloko mo ba ako?"

"Anong masama do'n? Hindi ba't magpapakasal na lang din naman tayo? I will be using your surname at pagmamay-ari mo, pagmamay-ari ko na din. Exception sa eighty percent ng properties mo dahil sa akin lang 'yon." paliwanag ko at ginawaran siya ng malapad na ngiti. "Deal?" tanong ko at inilahad pa ang kamay.

Saglit siyang napaisip at nag-aalinlangang inabot ang kamay ko. "Deal." 

"Okay, then. We'll talk about our wedding after my class." sabi ko at tinalikuran siya. Balak ko na sanang pumasok sa classroom nang umepal na naman siya.

"I fooled you!" bigla niyang sambit kaya napalingon ako sa gawi niya. "Wala nang bawian. Sinabi mong magpapakasal na tayo." napatawa pa siya na daig pa ang baliw sa kanto.

"May sayad ka yata." I mockingly said.

"Actually, nasa akin pa naman talaga ang kompanya ng daddy mo. Pero dahil pumayag kang magpakasal sakin, wala nang bawian." sabi niya at muli na namang napatawa.

Anak ng-

"So . . ." saglit akong napahinto at nanlilisik ang mga matang tinitigan siya. "Sinasabi mo, na naloko mo 'ko?" taka kong tanong at napahawak pa sa baba ko na kunwari'y may iniisip.

Ang galing naman ng panloloko niya. Grabe, nakakabilib. Tch

"Parang gano'n na-"

"Then, it's a quits." Malapad kong ngisi at inabot pa ang pisngi niya tsaka ito kinurot. "Remember the eighty percent?" makaluhugan kong tanong pero hindi pa din naaalis ang ngisi ko.

Napabitaw ako sa kanya at unti-unting nawala ang galak sa kanyang mukha na nararamdaman niya kanina. Napalitan ito ng pagtataka at puno ng pagtatanong base sa nakikita ko ngayon sa kanyang mga mata.

"You fooled me? Well, you got fooled too." I ended and leaving him in confusion.

Akala niya maloloko niya 'ko. Tch.