Good evening ✨
Damian's POV Nang lingonin ko si Belle, nakaupo na siya sa kalsada . Napabuntong-hininga ako at binalikan siya. "Bakit ka bumalik?" pagtataray niya. "Iuuwi na kita," kalmadong sabi ko. "Ayoko!" Humugot ako ng malalim na hininga at binuhat siya. Napamura ako nang bigla niyang kagatin ang tainga ko at sinubokang bumaba. Ipinasok ko siya sa loob ng kotse ko at hinawakan ng mahigpit ang braso niya nang subokan niyang tumakbo. "Hahalikan ulit kita kung hindi ka sasama sa akin," pagbabanta ko. Palihim akong ngumiti at isinara ang pinto. Sinulyapan ko si Belle nang makapasok na ako sa driver's seat. Napabuga ako ng hangin nang magtama ang mga mata namin. "Matulog ka muna," saad ko at binuhay ang makina ng kotse. *** Pagdating namin sa bahay, napansin kong nakatulog pala si Belle sa biyahe. Maingat ko siyang binuhat hanggang sa nakarating kami sa kaniyang silid. Nang ibaba ko siya bigla na lang siyang napahawak sa akin. "Tangina, Belle!" Halos mabali ang leeg ko sa gul
Belle's POV Mahapdi ang mata ko. Parang may humahampas na maso sa ulo ko. Napangiwi ako at napasinghap ng hangin. Putangina. Hangover. Pumikit ako ulit, nag-iipon ng lakas para bumangon, pero bigla akong natigilan. May kakaiba. Mainit ang paligid. Hindi dahil sa sikat ng araw na pumapasok sa kwarto, kundi dahil sa isang bagay—o isang tao—na nakadikit sa katawan ko. Nagmulat ako ng mata, at doon ko na-realize ang isang bagay na nagpabangon sa 'kin nang parang na-electrocute. Si Damian ay nakahiga sa tabi ko nang n*******d. Okay, hindi naman totally hubad, pero naka-boxers lang siya at nakalitaw ang matipunong dibdib niya. Ang gwapo pa rin niya kahit tulog. Napalunok ako. Pinilit kong alalahanin ang nangyari kagabi. Nagkipag-inuman ako. Nagwala sa harap ni Damian. Naghalikan kami. Gusto kong mauntog sa pader. Dahan-dahan akong gumapang palayo, pero bago pa ako makalayo nang tuluyan, biglang gumalaw si Damian at umungol nang bahagya. Napahinto ako sa paggalaw. Nagdasal ako
Belle's POV Pagdating namin sa opisina, gusto ko na agad mag-resign.Hindi ko alam kung anong kamalasan ang bumalot sa katawan ko ngayong araw, pero isang malaking pagkakamali ang sumabay kay Damian papunta rito.Kahit anong pilit kong lumayo, talagang ginawa niyang mukhang sweet at normal ang relasyon namin—kahit hindi naman talaga.Pagpasok pa lang namin sa lobby ng kumpanya, nakangisi siyang umakbay sa akin, dahilan para mapatingin ang lahat ng empleyado sa paligid."Good morning, Sir Damian! Good morning, Ma’am Belle!" bati ng ilang staff habang hindi maitatangging nagbubulungan sila.Naririnig ko na agad ang iba’t ibang teorya nila.“Grabe, ang sweet talaga nila!”“Hindi ko akalain na clingy pala si Sir Damian!”“Bagay na bagay sila! Sana all may ganitong boss.”Halos mapangiwi ako sa mga naririnig ko. Ang hindi nila alam, isang malaking palabas lang ang lahat ng ‘to!Pilit kong tinanggal ang braso niya sa balikat ko. "Damian, ano ba! Ang aga-aga, nakakairita ka!" pabulong kong
Belle's POV Hindi ko alam kung paano ako napasok sa sitwasyong ito. Dapat ay nasa harap ako ng laptop ko ngayon, busy sa trabaho at ini-ignore ang lahat ng kaepalan ni Damian. Pero heto ako, nakaupo sa isang high-end restaurant kasama ang lalaking pinakamalaking abala sa buhay ko. At oo, pinilit niya akong makipag-lunch sa kanya. Literal na pinilit. Bago pa man ako makapagdesisyon na hindi sumama, ini-schedule na ni Damian ang lunch namin sa sekretarya niya. At dahil sa galing niya sa pang-iintriga, ipinakalat niya sa opisina na magde-date daw kami. Ang resulta? Hindi ko na nagawang umatras dahil sa dami ng empleyadong nagtatanong kung saan daw kami kakain at kung ano ang espesyal na okasyon. Wala akong nagawa kung' di ang sumama sa demonyong ‘to. Nasa isang private dining area kami ng restaurant, isang bahagi na tila ginawa lang para sa mga big-time na negosyante o celebrities na gusto ng privacy. "Damian, let’s make this quick," sabi ko habang inaayos ang napkin sa kandungan
Belle's POV Isang malalim na buntong-hininga ang pinakawalan ko habang pinagmamasdan ang paglayo ni Damian patungo sa restroom. Kahit paano, gumaan ang pakiramdam ko matapos niyang itaboy si Yumi. Hindi ko rin maitatangging may kaunting satisfaction akong naramdaman nang makita kong napahiya ang babae. Pinakialaman ko ang baso ng tubig sa harapan ko, pilit na itinataboy ang kung anumang emosyon ang unti-unting lumalabas sa sistema ko. Hindi dapat. Hindi ko dapat hinahayaang magkaroon ng puwang si Damian sa puso ko. Contract marriage lang ‘to. Walang emosyon. Walang tunay na pagmamahal. Pero bakit may kung anong init sa dibdib ko kanina nang ipagtanggol niya ako? Napailing ako. Hindi. Hindi ko dapat isipin ‘yun. Siguro ay napagod na lang siya sa pambabastos ni Yumi. ‘Yun lang ‘yon. Walang iba. Sakto namang nasa kalagitnaan ako ng pag-iisip nang may biglang tumabi sa akin. "Belle." Halos matapon ang tubig mula sa baso ko nang marinig ko ang pamilyar na boses na ‘yon. Unti-unti a
Belle's POV Naramdaman ko agad ang sinag ng araw na tumatama sa mukha ko nang magising ako kinabukasan. Pilit kong idinilat ang mga mata ko at napabuntong-hininga habang kinakalma ang sariling puso.Tila hindi pa rin ako makapaniwala sa mga nangyari kahapon. Mula sa muling pagharap ko kay Adrian hanggang sa pagsuntok ni Damian sa kanya—at higit sa lahat, ang huli kong ginawa bago kami umuwi.I kissed him.Napapikit ako habang niyayakap ang unan.Ano ba kasing pumasok sa isip ko? Bakit ko siya hinalikan sa pisngi? Lalo ko lang pinapalala ang sitwasyon namin!Mabilis akong napailing. Hindi. Hindi dapat ako mag-overthink. Siguro, nadala lang ako ng emosyon. Siguro, isang paraan lang ‘yon ng pasasalamat kay Damian sa pagtatanggol niya sa akin.Bumaba ako ng kama at naghilamos bago bumaba. Hindi pa ako gaanong nakakain kagabi, kaya ramdam kong kumakalam ang sikmura ko.Pagdating ko sa dining area, saglit akong natigilan sa nasaksihan ko.Si Damian ay nakatayo sa gilid ng mesa habang inaay
Belle's “Damian, pupunta ako sa party ni Bea sa Friday.” Itinaas ko ang tingin mula sa phone ko at tiningnan si Damian na kasalukuyang abala sa pagtali ng necktie niya sa harap ng salamin. Kadarating lang namin sa penthouse mula sa trabaho, at ngayon pa lang ako nagkaroon ng pagkakataong sabihin sa kanya ang tungkol sa imbitasyon ni Bea. Nagtagal ng ilang segundo bago siya sumagot, pero hindi niya ako nilingon. “No.” Napakunot ang noo ko. “No?” Binitiwan niya ang necktie at saka humarap sa akin, nakataas ang isang kilay. “Hindi ka pupunta.” I stared at him, baffled. “What do you mean, ‘hindi ako pupunta?’ Damian, kaibigan ko si Bea. Birthday niya. Siyempre kailangan kong pumunta!” He exhaled sharply. “I don’t care. You’re not going.” Napasinghap ako sa sobrang inis. “Excuse me? Sino ka para pagbawalan ako?” Tumawa siya nang sarcastic. “Sino pa ba? Asawa mo ako, Belle.” “Oh, wow. Ngayon mo lang naisip na asawa mo ako? Kapag gusto mong kontrolin ang kilos ko?” Naglakad siya
Belle's POV Pagpasok pa lang namin sa exclusive bar kung saan ginaganap ang birthday party ni Bea, alam ko na agad na hindi mapapakali si Damian. His entire aura screamed disapproval—mula sa pagtaas ng kilay niya sa malalakas na music hanggang sa paraan ng pag-scan niya sa paligid na parang may hinahanap na kaaway. But what really set him off was my outfit. “Belle.” His voice was sharp as he leaned down towards me. “Ano ‘yang suot mo?” Napairap ako at mabilis na lumayo sa kanya bago pa niya ako mahawakan. “Damit.” “You call that a dress?” Napatigil ako sandali at binalingan siya. “Anong problema mo sa dress ko?” Tiningnan niya ako mula ulo hanggang paa, and I could literally feel his disapproving gaze. My dress was a silky, backless number that hugged my curves just right. Medyo above the knee, but nothing too scandalous. At least, not in my opinion. “You’re practically naked,” he hissed. Napahinto ako sa gitna ng dance floor at tumingala sa kanya, nakapamewang. “Naked? Damia
Belle's POV Maagang tumunog ang cellphone ko, ang soft chime nito ay parang bumabasag sa tahimik na umaga. Medyo antok pa ako, ngunit nang makita ko ang pangalan na naka-display sa screen—Mrs. Darlene Villareal—agad akong napabangon.Napakagat-labi ako habang tinititigan ang pangalan. Hindi ko inaasahan na tatawagan ako ng mismong ina ni Damian. Sa ilang araw kong pananatili sa kanilang estate, hindi pa kami masyadong nagkaroon ng pagkakataon na makapag-usap nang matagal. Magalang naman siya sa akin, pero nararamdaman ko pa rin ang subtle distance sa pagitan namin.Dahan-dahan kong sinagot ang tawag. “Good morning, Mrs. Montiero.”“Good morning, Belle,” ang boses niya ay elegante at kalmado. “Are you free today?”Napakurap ako. “Uh… yes, po.”“Good,” sagot niya. “I’d like to take you shopping. Just the two of us.”Halos mahulog ako sa kama sa gulat. Did I hear that right?“A-Ako po?”“Yes. Be ready in an hour. Damian already knows. I’ll have the driver pick you up.”Bago pa ako makas
Belle’s POV Wala akong ibang naririnig kundi ang tunog ng mga hininga namin at ang malambot na alon na humahaplos sa dalampasigan. Ang mga labi ni Damian ay nakakabit pa rin sa mga labi ko, at sa sandaling iyon, nakalimutan ko na kung nasaan kami at kung sino kami. Ang tanging mahalaga sa akin ay si Damian—ang init ng katawan niya, ang haplos ng kanyang mga kamay, at ang pakiramdam na ako lang ang babae sa buong mundo. Ramdam ko ang matinding emosyon ni Damian sa halik na iyon. Hindi lang ito basta pagnanasa; ito ay lahat ng nararamdaman niya na matagal nang nakatago. Ang tensyon sa pagitan namin ay matagal nang nabuo—mga araw, linggo ng mga hindi nasabi at hindi naipaliwanag—at ngayon na kami ay magkasama, talagang magkasama, parang may isang bagay kaming binubuksan na mas malalim pa. “Belle,” mahina niyang bulong habang binibreak ang halik. Ang noo niya ay dumampi sa noo ko, at pareho kaming humihingal. “I’m not going to lie. You’re making it hard for me to control myself.” Buman
Belle’s POV After breakfast, Damian kept his promise. We left the Villarreal estate, escaping the suffocating atmosphere of silent judgments and unspoken words. He drove in silence, his grip on the steering wheel tight. His jaw clenched, his mind obviously replaying everything that had happened earlier. Alam kong hindi pa rin niya natatanggap ang mga pang-iinsulto ni Violeta. I reached out and placed my hand over his, my fingers gently brushing against his knuckles. “Damian, relax.” He let out a slow breath. “I hate them.” I let out a small chuckle. “No, you don’t. You’re just mad.” “I’m not mad,” he countered. “I’m furious.” Napatingin ako sa kaniya, watching the storm brewing in his eyes. He was a man who always had control over every situation, but when it came to me, he was different—reckless, possessive, and ready to burn the world down if it meant keeping me safe. "You don't have to fight everyone for me, Damian," I said softly. He scoffed. “You’re my wife. They should
Belle’s POV Morning light seeped through the curtains, painting golden streaks across the room. Damian’s arms were still wrapped tightly around me, as if refusing to let me go. His breathing was even, his chest rising and falling against my back. For a moment, I allowed myself to stay still, savoring the warmth of his embrace. After what happened last night, his presence felt like a protective cocoon, shielding me from the cruel world outside. Pero hindi ako mananatili lang dito. I needed to get up. I needed to breathe. Dahan-dahan akong kumawala mula sa pagkakayakap niya, careful not to wake him. Nang makatayo ako, dumiretso ako sa bintana, tinanaw ang malawak na hardin ng mansion. Everything looked peaceful, yet inside me, a storm still raged. Violeta’s words echoed in my mind. “You don’t belong here.” “You’re just hopping from one Villarreal to another.” “Damian deserves someone better.” Napalunok ako, my fingers curling against the windowsill. I thought I was stronger than
Belle's POV Nakahiga ako sa kama, nakabalot sa malambot na kumot na ipinilit ni Damian na itakip sa akin. He sat on the edge of the bed, his elbows resting on his knees, his hands clasped tightly together—his entire posture radiating tension. Tahimik lang siya, but the storm in his eyes was impossible to miss. Alam kong gigil na gigil siyang harapin si Violeta, pero pinili niyang manatili sa tabi ko. “Damian,” I called softly. He didn't respond immediately. Instead, he exhaled sharply before running a hand down his face. “You need to rest, Belle.” Alam kong iniwasan niya lang ang gusto kong pag-usapan, pero hindi ako papayag na hayaan siyang magpakain sa galit. I reached out and touched his arm. “Damian, look at me.” His muscles tensed under my touch, but he obeyed. Slowly, he turned to face me, his dark eyes locking onto mine. “I should have been there sooner,” he muttered, his voice tight with frustration. “I should have—” I placed my hand over his, stopping him. “You were t
Belle's POV The night had been going smoothly—or so I thought. Habang abala ako sa pagmamasid sa engrandeng pagtitipon, hindi ko maiwasang mapangiti nang makita si Damian na kausap ang ilang bisita, his demeanor confident yet effortless. His mother, Darlene Villareal, stood proudly beside him, beaming with approval. For a moment, I let myself breathe, sipping on my wine as I tried to blend into the background. Ngunit ang katahimikan ko ay hindi nagtagal nang lumapit sa akin si Violeta—the woman who exuded elegance yet carried an air of superiority that was impossible to ignore. I felt her gaze rake over me, mula ulo hanggang paa, her perfectly arched brows slightly raised as if she couldn’t believe what she was seeing. "Here we go," I thought, keeping my face neutral. “Ex-fiancé mo si Adrian Villareal, right?” she asked, her tone dripping with mockery. Hindi ako agad sumagot. I simply lifted my glass and took a slow sip of wine, my eyes flickering toward Damian, who was still en
Belle's POV Nakaupo ako sa harap ng isang full-length mirror habang si Damian ay abala sa paghahalungkat ng mga designer dresses na pinadala ng isang high-end boutique. Mula kanina, hindi na siya tumigil sa pagsasalansan ng iba't ibang damit na gusto niyang ipasuot sa akin para sa upcoming family gathering."Try this one," he said, handing me a sleek, champagne-colored gown. "I think this will look good on you."Napatingin ako sa kanya at napairap nang bahagya. "Damian, I’ve tried ten dresses already."He smirked, obviously enjoying my misery. "And we’re just getting started, sweetheart."Napabuntong-hininga na lang ako. I knew this was important for him, so kahit pagod na ako sa paulit-ulit na pagsukat, I let him do his thing.He was surprisingly good at choosing outfits. Alam ko namang may taste talaga siya pagdating sa fashion, pero hindi ko in-expect na ganito siya ka-particular sa bawat detalye. Lahat ng gowns na ipinapasuot niya sa akin ay elegante, pero may halong sensuality—s
Damian's POV Nagising ako sa malamig na pakiramdam sa tabi ko. Wala si Belle. Agad akong bumangon, bumaba ang kamay ko sa kama, hinahanap ang init ng katawan niya. Ngunit ang natagpuan ko lang ay ang malamig na espasyo kung saan siya dapat nakahiga. Napakunot ang noo ko. Anong oras na ba? Dumiretso ako sa bedside table at kinuha ang phone ko. Alas otso na ng umaga. Nag-inat ako at tumayo mula sa kama. Hindi ko nagustuhan ang pakiramdam na gumising nang wala siya sa tabi ko. Hindi ko maintindihan kung bakit, pero parang hindi buo ang umaga ko nang hindi siya ang unang taong nakikita ko. Napailing ako sa sarili ko. Damn it, Damian. You’re getting too attached. Isinuot ko ang isang plain black shirt at lumabas ng kwarto. Habang bumababa ako ng hagdanan, biglang bumungad sa akin ang isang malakas na sigaw. "Ay! Huwag mo akong niloloko, Belle! Alam kong ikaw lang ang nakakaintindi sa anak kong ‘yun!" Nanlaki ang mga mata ko. Si Mom? Napabilis ang hakbang ko pababa, nag-aalala
Damian's POV Tahimik ang paligid nang makarating ako sa penthouse. Tanging ang mahinang tunog ng wall clock ang bumati sa akin. Hindi ko na nagawang alisin ang suot kong coat, mabilis akong naglakad papasok sa loob, hinahanap ang presensya ni Belle.Nang marating ko ang living room, doon ko siya nakita.Mahimbing siyang natutulog sa sofa, suot pa rin ang kanyang work clothes. Nakapatong sa kandungan niya ang laptop, bukas pa rin ang screen. Mukhang napagod siya sa pagtatrabaho at hindi na nagawang lumipat sa kama.Napailing ako."Lagi mo na lang pinapagod ang sarili mo," bulong ko, lumalambot ang boses ko nang hindi ko namamalayan.Lumapit ako sa kanya at maingat na inalis ang laptop mula sa kandungan niya. Inayos ko ang gamit niya sa mesa at siniguradong walang babagsak o masisira. Nang ibalik ko ang tingin ko sa kanya, hindi ko mapigilang titigan siya.Maliwanag ang ilaw mula sa lampshade kaya kitang-kita ko ang maamong mukha ni Belle. Mahinahon ang kanyang paghinga, ang mahaba niy