Good evening ✨
Belle's POV Isang malalim na buntong-hininga ang pinakawalan ko habang pinagmamasdan ang paglayo ni Damian patungo sa restroom. Kahit paano, gumaan ang pakiramdam ko matapos niyang itaboy si Yumi. Hindi ko rin maitatangging may kaunting satisfaction akong naramdaman nang makita kong napahiya ang babae. Pinakialaman ko ang baso ng tubig sa harapan ko, pilit na itinataboy ang kung anumang emosyon ang unti-unting lumalabas sa sistema ko. Hindi dapat. Hindi ko dapat hinahayaang magkaroon ng puwang si Damian sa puso ko. Contract marriage lang ‘to. Walang emosyon. Walang tunay na pagmamahal. Pero bakit may kung anong init sa dibdib ko kanina nang ipagtanggol niya ako? Napailing ako. Hindi. Hindi ko dapat isipin ‘yun. Siguro ay napagod na lang siya sa pambabastos ni Yumi. ‘Yun lang ‘yon. Walang iba. Sakto namang nasa kalagitnaan ako ng pag-iisip nang may biglang tumabi sa akin. "Belle." Halos matapon ang tubig mula sa baso ko nang marinig ko ang pamilyar na boses na ‘yon. Unti-unti a
Belle's POV Naramdaman ko agad ang sinag ng araw na tumatama sa mukha ko nang magising ako kinabukasan. Pilit kong idinilat ang mga mata ko at napabuntong-hininga habang kinakalma ang sariling puso.Tila hindi pa rin ako makapaniwala sa mga nangyari kahapon. Mula sa muling pagharap ko kay Adrian hanggang sa pagsuntok ni Damian sa kanya—at higit sa lahat, ang huli kong ginawa bago kami umuwi.I kissed him.Napapikit ako habang niyayakap ang unan.Ano ba kasing pumasok sa isip ko? Bakit ko siya hinalikan sa pisngi? Lalo ko lang pinapalala ang sitwasyon namin!Mabilis akong napailing. Hindi. Hindi dapat ako mag-overthink. Siguro, nadala lang ako ng emosyon. Siguro, isang paraan lang ‘yon ng pasasalamat kay Damian sa pagtatanggol niya sa akin.Bumaba ako ng kama at naghilamos bago bumaba. Hindi pa ako gaanong nakakain kagabi, kaya ramdam kong kumakalam ang sikmura ko.Pagdating ko sa dining area, saglit akong natigilan sa nasaksihan ko.Si Damian ay nakatayo sa gilid ng mesa habang inaay
Belle's “Damian, pupunta ako sa party ni Bea sa Friday.” Itinaas ko ang tingin mula sa phone ko at tiningnan si Damian na kasalukuyang abala sa pagtali ng necktie niya sa harap ng salamin. Kadarating lang namin sa penthouse mula sa trabaho, at ngayon pa lang ako nagkaroon ng pagkakataong sabihin sa kanya ang tungkol sa imbitasyon ni Bea. Nagtagal ng ilang segundo bago siya sumagot, pero hindi niya ako nilingon. “No.” Napakunot ang noo ko. “No?” Binitiwan niya ang necktie at saka humarap sa akin, nakataas ang isang kilay. “Hindi ka pupunta.” I stared at him, baffled. “What do you mean, ‘hindi ako pupunta?’ Damian, kaibigan ko si Bea. Birthday niya. Siyempre kailangan kong pumunta!” He exhaled sharply. “I don’t care. You’re not going.” Napasinghap ako sa sobrang inis. “Excuse me? Sino ka para pagbawalan ako?” Tumawa siya nang sarcastic. “Sino pa ba? Asawa mo ako, Belle.” “Oh, wow. Ngayon mo lang naisip na asawa mo ako? Kapag gusto mong kontrolin ang kilos ko?” Naglakad siya
Belle's POV Pagpasok pa lang namin sa exclusive bar kung saan ginaganap ang birthday party ni Bea, alam ko na agad na hindi mapapakali si Damian. His entire aura screamed disapproval—mula sa pagtaas ng kilay niya sa malalakas na music hanggang sa paraan ng pag-scan niya sa paligid na parang may hinahanap na kaaway. But what really set him off was my outfit. “Belle.” His voice was sharp as he leaned down towards me. “Ano ‘yang suot mo?” Napairap ako at mabilis na lumayo sa kanya bago pa niya ako mahawakan. “Damit.” “You call that a dress?” Napatigil ako sandali at binalingan siya. “Anong problema mo sa dress ko?” Tiningnan niya ako mula ulo hanggang paa, and I could literally feel his disapproving gaze. My dress was a silky, backless number that hugged my curves just right. Medyo above the knee, but nothing too scandalous. At least, not in my opinion. “You’re practically naked,” he hissed. Napahinto ako sa gitna ng dance floor at tumingala sa kanya, nakapamewang. “Naked? Damia
Damian's POV Hindi ko alam kung bakit ako pumayag na sumama sa party na 'to. Alam ko namang hindi ko magugustuhan. Ang ingay ng music, ang siksikan ng mga tao, at higit sa lahat—ang suot ni Belle.Damn.Nang makita ko siya kanina, halos mawalan ako ng hininga. The dress she wore clung to her body like second skin, highlighting every curve, every inch of her that should only be for my eyes. Pero ang mas lalong nagpainit sa ulo ko? Ang mga lalaking hindi mapakali sa tuwing nadadaan siya.Tulad na lang ngayon.Mula sa kinalalagyan ko, kitang-kita ko kung paano siya sinusundan ng tingin ng halos kalahati ng kalalakihan dito. They weren’t even trying to be discreet. May ilan pang mukhang nagbabalak lumapit sa kanya, pero dahil nandito ako, hindi sila makalapit. Tama lang. Dahil kapag may lumapit? Sisiguraduhin kong pagsisisihan nila."Damian, relax," bulong ni Belle habang inaabot ang isang cocktail mula kay Bea. "Parang gusto mo nang gulpihin lahat ng lalaki rito, eh.""Kung may paraan l
Damian's POV Pagkalabas na pagkalabas namin ng bar, nagsimula na agad si Belle sa walang katapusang litanya niya. "Damian! Ano bang problema mo?!" sigaw niya habang pilit na hinahatak ang braso niya mula sa hawak ko. "Ikaw ang problema ko," sagot ko nang hindi man lang nilingon siya. Tuloy-tuloy lang ako sa paglalakad patungo sa parking lot, habang siya naman ay pilit na nagpupumiglas. "Let me go!" mariing sabi niya, pero lalo ko lang hinigpitan ang hawak ko sa kanya. "Bakit? Para makabalik ka sa loob at magpasilip pa sa ibang lalaki?" tumaas ang tono ng boses ko. Napahinto siya at tuluyang nabawi ang kamay niya mula sa akin. "Excuse me?!" Nakasalubong ko ang nag-aapoy niyang mga mata. "I am not—" "Not what, Belle?" madiin kong tanong habang unti-unti akong lumalapit sa kanya. "Not enjoying the attention? Huwag mo akong gawing tanga. Nakita ko kung paano ka tinitingnan ng mga lalaki sa loob. At anong ginawa mo? Hinayaan mo lang!" Nagtaas siya ng kilay. "So, kasalanan ko na nga
Damian's POV Nakahinto pa rin ang sasakyan sa gilid ng kalsada. Sa loob ng makipot na espasyo ng kotse, nanatiling nakakapit ang tingin ko kay Belle—ang mga mata niya nag-aapoy sa galit, pero sa ilalim ng matalim na tingin na ‘yon, may isang bagay na hindi niya maitago.Desperadong itinulak niya ako palayo. "Damian, tama na!" sigaw niya, pero kahit siya ay alam na huli na ang lahat.Napangisi ako. "Tama na? Bakit? Natatakot kang aminin ang totoo?""Anong totoo?!"Napailing ako, pinagpapasensyahan ang kakulitan niya."The truth that you liked that kiss, Belle."Bakas sa mukha niya ang frustration. Hindi niya maamin, hindi niya matanggap. At lalo akong naiinis sa kakulangan niya ng honesty."Alam mo, Damian?" Nagpahid siya ng labi niya gamit ang likod ng palad niya, animo'y may lason ang halik ko. "Napakasama mong tao! Walang kang respeto sa akin!"Napatawa ako nang mapait. "Respect? Belle, huwag mo akong turuan tungkol sa respeto. Dahil sa atin dalawa, ikaw ang mas walang respeto sa s
Damian's POV Tahimik ang biyahe namin pauwi. Ang tanging naririnig ko lang ay ang marahang ingay ng makina at ang mababaw na paghinga ni Belle. Nakatingin siya sa labas ng bintana, hindi ko alam kung nagmamatigas lang siya o iniisip ang nangyari kanina. Ang kaninang tensyon sa pagitan namin ay hindi pa rin nawawala. Hindi ko rin alam kung anong mas matimbang—ang inis ko dahil sa pagiging stubborn niya o ang hindi mapigilang pagnanasa kong muli siyang mahawakan. Hindi ko na lang pinansin ang pangungutya ng utak ko. Mas mabuting manatili na lang akong tahimik. Pero puta, ang hirap. Gustong-gusto kong basagin ang katahimikan sa pagitan namin. Gusto kong ipaalala sa kanya ang halik na hindi niya nagawang iwasan kanina. Pero nagtiis ako. Hanggang sa makarating kami sa penthouse. Pagkapasok namin sa loob, dumiretso agad siya sa hagdan, halatang iniiwasan ako. "Hindi mo ba balak mag-usap?" tanong ko, hindi ko na matiis ang katahimikan. Huminto siya saglit sa gitna ng hagdan, hindi lu
Belle's POV Maagang tumunog ang cellphone ko, ang soft chime nito ay parang bumabasag sa tahimik na umaga. Medyo antok pa ako, ngunit nang makita ko ang pangalan na naka-display sa screen—Mrs. Darlene Villareal—agad akong napabangon.Napakagat-labi ako habang tinititigan ang pangalan. Hindi ko inaasahan na tatawagan ako ng mismong ina ni Damian. Sa ilang araw kong pananatili sa kanilang estate, hindi pa kami masyadong nagkaroon ng pagkakataon na makapag-usap nang matagal. Magalang naman siya sa akin, pero nararamdaman ko pa rin ang subtle distance sa pagitan namin.Dahan-dahan kong sinagot ang tawag. “Good morning, Mrs. Montiero.”“Good morning, Belle,” ang boses niya ay elegante at kalmado. “Are you free today?”Napakurap ako. “Uh… yes, po.”“Good,” sagot niya. “I’d like to take you shopping. Just the two of us.”Halos mahulog ako sa kama sa gulat. Did I hear that right?“A-Ako po?”“Yes. Be ready in an hour. Damian already knows. I’ll have the driver pick you up.”Bago pa ako makas
Belle’s POV Wala akong ibang naririnig kundi ang tunog ng mga hininga namin at ang malambot na alon na humahaplos sa dalampasigan. Ang mga labi ni Damian ay nakakabit pa rin sa mga labi ko, at sa sandaling iyon, nakalimutan ko na kung nasaan kami at kung sino kami. Ang tanging mahalaga sa akin ay si Damian—ang init ng katawan niya, ang haplos ng kanyang mga kamay, at ang pakiramdam na ako lang ang babae sa buong mundo. Ramdam ko ang matinding emosyon ni Damian sa halik na iyon. Hindi lang ito basta pagnanasa; ito ay lahat ng nararamdaman niya na matagal nang nakatago. Ang tensyon sa pagitan namin ay matagal nang nabuo—mga araw, linggo ng mga hindi nasabi at hindi naipaliwanag—at ngayon na kami ay magkasama, talagang magkasama, parang may isang bagay kaming binubuksan na mas malalim pa. “Belle,” mahina niyang bulong habang binibreak ang halik. Ang noo niya ay dumampi sa noo ko, at pareho kaming humihingal. “I’m not going to lie. You’re making it hard for me to control myself.” Buman
Belle’s POV After breakfast, Damian kept his promise. We left the Villarreal estate, escaping the suffocating atmosphere of silent judgments and unspoken words. He drove in silence, his grip on the steering wheel tight. His jaw clenched, his mind obviously replaying everything that had happened earlier. Alam kong hindi pa rin niya natatanggap ang mga pang-iinsulto ni Violeta. I reached out and placed my hand over his, my fingers gently brushing against his knuckles. “Damian, relax.” He let out a slow breath. “I hate them.” I let out a small chuckle. “No, you don’t. You’re just mad.” “I’m not mad,” he countered. “I’m furious.” Napatingin ako sa kaniya, watching the storm brewing in his eyes. He was a man who always had control over every situation, but when it came to me, he was different—reckless, possessive, and ready to burn the world down if it meant keeping me safe. "You don't have to fight everyone for me, Damian," I said softly. He scoffed. “You’re my wife. They should
Belle’s POV Morning light seeped through the curtains, painting golden streaks across the room. Damian’s arms were still wrapped tightly around me, as if refusing to let me go. His breathing was even, his chest rising and falling against my back. For a moment, I allowed myself to stay still, savoring the warmth of his embrace. After what happened last night, his presence felt like a protective cocoon, shielding me from the cruel world outside. Pero hindi ako mananatili lang dito. I needed to get up. I needed to breathe. Dahan-dahan akong kumawala mula sa pagkakayakap niya, careful not to wake him. Nang makatayo ako, dumiretso ako sa bintana, tinanaw ang malawak na hardin ng mansion. Everything looked peaceful, yet inside me, a storm still raged. Violeta’s words echoed in my mind. “You don’t belong here.” “You’re just hopping from one Villarreal to another.” “Damian deserves someone better.” Napalunok ako, my fingers curling against the windowsill. I thought I was stronger than
Belle's POV Nakahiga ako sa kama, nakabalot sa malambot na kumot na ipinilit ni Damian na itakip sa akin. He sat on the edge of the bed, his elbows resting on his knees, his hands clasped tightly together—his entire posture radiating tension. Tahimik lang siya, but the storm in his eyes was impossible to miss. Alam kong gigil na gigil siyang harapin si Violeta, pero pinili niyang manatili sa tabi ko. “Damian,” I called softly. He didn't respond immediately. Instead, he exhaled sharply before running a hand down his face. “You need to rest, Belle.” Alam kong iniwasan niya lang ang gusto kong pag-usapan, pero hindi ako papayag na hayaan siyang magpakain sa galit. I reached out and touched his arm. “Damian, look at me.” His muscles tensed under my touch, but he obeyed. Slowly, he turned to face me, his dark eyes locking onto mine. “I should have been there sooner,” he muttered, his voice tight with frustration. “I should have—” I placed my hand over his, stopping him. “You were t
Belle's POV The night had been going smoothly—or so I thought. Habang abala ako sa pagmamasid sa engrandeng pagtitipon, hindi ko maiwasang mapangiti nang makita si Damian na kausap ang ilang bisita, his demeanor confident yet effortless. His mother, Darlene Villareal, stood proudly beside him, beaming with approval. For a moment, I let myself breathe, sipping on my wine as I tried to blend into the background. Ngunit ang katahimikan ko ay hindi nagtagal nang lumapit sa akin si Violeta—the woman who exuded elegance yet carried an air of superiority that was impossible to ignore. I felt her gaze rake over me, mula ulo hanggang paa, her perfectly arched brows slightly raised as if she couldn’t believe what she was seeing. "Here we go," I thought, keeping my face neutral. “Ex-fiancé mo si Adrian Villareal, right?” she asked, her tone dripping with mockery. Hindi ako agad sumagot. I simply lifted my glass and took a slow sip of wine, my eyes flickering toward Damian, who was still en
Belle's POV Nakaupo ako sa harap ng isang full-length mirror habang si Damian ay abala sa paghahalungkat ng mga designer dresses na pinadala ng isang high-end boutique. Mula kanina, hindi na siya tumigil sa pagsasalansan ng iba't ibang damit na gusto niyang ipasuot sa akin para sa upcoming family gathering."Try this one," he said, handing me a sleek, champagne-colored gown. "I think this will look good on you."Napatingin ako sa kanya at napairap nang bahagya. "Damian, I’ve tried ten dresses already."He smirked, obviously enjoying my misery. "And we’re just getting started, sweetheart."Napabuntong-hininga na lang ako. I knew this was important for him, so kahit pagod na ako sa paulit-ulit na pagsukat, I let him do his thing.He was surprisingly good at choosing outfits. Alam ko namang may taste talaga siya pagdating sa fashion, pero hindi ko in-expect na ganito siya ka-particular sa bawat detalye. Lahat ng gowns na ipinapasuot niya sa akin ay elegante, pero may halong sensuality—s
Damian's POV Nagising ako sa malamig na pakiramdam sa tabi ko. Wala si Belle. Agad akong bumangon, bumaba ang kamay ko sa kama, hinahanap ang init ng katawan niya. Ngunit ang natagpuan ko lang ay ang malamig na espasyo kung saan siya dapat nakahiga. Napakunot ang noo ko. Anong oras na ba? Dumiretso ako sa bedside table at kinuha ang phone ko. Alas otso na ng umaga. Nag-inat ako at tumayo mula sa kama. Hindi ko nagustuhan ang pakiramdam na gumising nang wala siya sa tabi ko. Hindi ko maintindihan kung bakit, pero parang hindi buo ang umaga ko nang hindi siya ang unang taong nakikita ko. Napailing ako sa sarili ko. Damn it, Damian. You’re getting too attached. Isinuot ko ang isang plain black shirt at lumabas ng kwarto. Habang bumababa ako ng hagdanan, biglang bumungad sa akin ang isang malakas na sigaw. "Ay! Huwag mo akong niloloko, Belle! Alam kong ikaw lang ang nakakaintindi sa anak kong ‘yun!" Nanlaki ang mga mata ko. Si Mom? Napabilis ang hakbang ko pababa, nag-aalala
Damian's POV Tahimik ang paligid nang makarating ako sa penthouse. Tanging ang mahinang tunog ng wall clock ang bumati sa akin. Hindi ko na nagawang alisin ang suot kong coat, mabilis akong naglakad papasok sa loob, hinahanap ang presensya ni Belle.Nang marating ko ang living room, doon ko siya nakita.Mahimbing siyang natutulog sa sofa, suot pa rin ang kanyang work clothes. Nakapatong sa kandungan niya ang laptop, bukas pa rin ang screen. Mukhang napagod siya sa pagtatrabaho at hindi na nagawang lumipat sa kama.Napailing ako."Lagi mo na lang pinapagod ang sarili mo," bulong ko, lumalambot ang boses ko nang hindi ko namamalayan.Lumapit ako sa kanya at maingat na inalis ang laptop mula sa kandungan niya. Inayos ko ang gamit niya sa mesa at siniguradong walang babagsak o masisira. Nang ibalik ko ang tingin ko sa kanya, hindi ko mapigilang titigan siya.Maliwanag ang ilaw mula sa lampshade kaya kitang-kita ko ang maamong mukha ni Belle. Mahinahon ang kanyang paghinga, ang mahaba niy