Chapter 1

MF90D 01

||

Solstice

Grimaldi

"I'm getting married," anunsiyo ko sa hapag na tuluyang nagpatahimik sa lahat.

They know about my long-term relationship. Hindi ko lang tuluyang madala rito ang kasintahan dahil alam ko kung papaano tumakbo ang utak nila. It's better like this.

Wala silang puwedeng maging komento dahil wala naman silang alam na kahit ano tungkol kay Marcos.

Kitang-kita ko kung papaanong nangunot ang noo ng lolo sa narinig na pahayag ko. Ni hindi tinago ng sariling ina ang pagkadismaya na bibihira kong matanggap mula sa kanya.

"What do you mean? You're getting married with Alistair?" madiing tanong ng ama. "If its with him then we're all in."

Agad kong iniling ang ulo, patuloy na pinaglalaruan ang mga kamay sa ilalim ng lamesa.

"Not with Alistair, Dad."

Pabagsak na ilapag ni Lolo ang kubyertos para hawakan ang dibdib. I nervously got up from my seat para daluhan ang nakakatanda ngunit agad rin akong pinigilan ng nakababatang kapatid.

"See the consequences ng katigasan ng ulo mo, Solstice! Alam mong may plano na ang Lolo mo para sa'yo!" tumataas ang boses na sabi ng ina.

Everyone in the dining room glared at me na para bang kasalanan ko ang nangyayari sa Lolo. It's not my fault that he is sick! Mabuti nga at nagsabi pa ako sa kanila tungkol sa mga plano ko! I never asked them to take my side! I just want them to either support me or let me decide on my own pero parang hirap na hirap silang gawin iyon!

Habang tumatagal, mas lalo lang akong nasasakal sa puder nila.

I am told to become the heiress of our company pero bago iyon ay kailangan ko munang pakasalan ang anak ng matalik na kaibigan ng Lolo para mas lalong tumatag ang partnership na nabuo sa pagitan ng dalawang kompanya. But no one asked about what I want, no one asked about my plan for myself, no one bothered asking about my opinion.

"I won't marry anyone that is not Marcos, Mom."

Mas lalong tumalim ang tingin sa akin ni Lolo. I saw how his chest heave a deep breathe, halatang hirap na sa paghinga dahil sa balitang natanggap mula sa akin.

It was what they were saying ever since I graduated from college. Hindi lang nila nailalakad kaagad dahil madalas ay wala naman ako rito sa bahay.

I thought they are done pairing me out with Alistair but I am wrong. Hanggang ngayon pala ay iyon pa rin ang plano nila sa aming dalawa.

"You know how the Balkers saved you back then right? Wala ka bang utang na loob, Solstice?" marahan ngunit may diin ani ni Lolo.

I promptly looked away and pressed my lips tightly together. Ito na naman sila. How can I even respond to that statement? Ni hindi ko nga matanggihan lahat ng pabor na hinihingi sa akin ng matandang Balker, ito pa kayang kasal na hinihiling nila?

But thinking about Marcos, mas lalong tumatag ang paninindigan ko. I never loved anyone in my life, siya lang. The one who gave me freedom, the one who made me feel how to be love in a proper way. Iyong hindi ka didiktahan unlike what my family showed me.

"Did Alistair agreed to what you all are talking about? Did you asked my opinion about that decision?" maingat ngunit may pait na bulong ko.

Walang nakasagot kahit isa sa kanilang lahat na nasa hapag. My Lolo just stared at me in disbelief. His favorite granddaughter going against him, of course it would get in his nerve.

"I don't care if you won't attend my wedding but for once, please let me decide for myself."

Isang malalim na buntong hininga ang pinakawalan ko bago sila tuluyang tinalikuran.

Noon pa man, hindi na bago sa kanya marinig iyon mula sa Lolo. He was so open about his plan for my life. Ani nito ay gusto niyang makita na ikasal ako sa binatang si Alistair bago man lang siya lumisan sa mundo.

I was fine with it at first but as I grew older may mga bagay na patuloy ko ring nalalaman at natututunan. Marcos gave me the true meaning of love and it is never my intention to break his trust just for the sake of the promise the oldies made for us.

Ni hindi ko pa nga nakikita kahit isang beses ang Alistair na paulit-paulit nilang binabanggit.

I already promise to give my hand to Marcos, hinding-hindi ko iyon babaliin kahit na ano pang mangyari.

***

Ilang araw akong hindi umuwi sa mansion. I keep receiving calls and messages from my sister pero pilit ko iyong iniignora kahit na minsan ay gustong-gusto ko na iyong basahin.

Kahit naman may kaunting sama ako ng loob ay nag-aalala pa rin ako para sa kalagayan ng matanda.

"Wala ka bang balak bisitahin ang Lolo mo? I heard sinugod siya sa ospital noong nakaraang araw," Marcos softly queried as he saw me entering the living room.

Nangunot ang noo ko roon. I know that deep inside him, he dislikes my family too hindi niya lang ipinapakita bilang respeto sa akin. I once heard him talking bad about my family back then ngunit ipinagkibit-balikat ko iyon dahil ganoon rin naman ang gagawin ko kung ako ang nasa posisyon niya.

Akmang lalakad na ako papalapit kay Marcos nang may matanggap na tawag mula sa hindi pamilyar na numero.

I scratched the back of my head in annoyance as I answered the call. Noong una ay wala pang maririnig doong kahit ano kung hindi ang mumunting paghinga ng tao sa kabilang linya.

"Who's this?" nauubos ang pasensiyang tanong ko. I gestured Marcos to wait for a while before going out to the terrace.

I heard a soft chuckle on the other line na nagpalukot sa mukha ko.

"Solstice right?" he paused. "The wedding is set to be done in three weeks. You're supposed to be busying yourself in gown fittings and such for our wedding. Bakit kasama mo ang lalaki mo?"

Laglag ang pangang inilibot ko ang tingin sa paligid. Kung pinapasundan man nila ako, paniguradong alam na rin nila maski ang buong impormasyon tungkol kay Marcos.

Is that why they are against my marriage with him? E ano kung hindi gaanong marangya sa buhay ang binata? I don't really care about the wealth, I am here for the love.

"Hibang ka ba? Hindi ako magpapakasal sa estrangherong tulad mo!"

"But you'll marry a cheater? Funny you."

I gasped in disbelief, "Now you're ruining his name for the sake of merging those fucking companies? You just gave me more reason not to marry you!"

Rinig ko kung papaanong may malambing na boses na tumawag sa pangalan niya na nagpangiwi sa akin. He have his girl too kaya bakit ginugulo niya ako ngayon?

"I'll be waiting tomorrow outside your hide out with your guy. See you then," ani ng binata bago ibinaba ang tawag.

I frustratedly pulled my hair as my insides screamed in anger. Alam na alam talaga nila kung papaano ako papasunurin! I hate that despite wanting to get the freedom I've been wishing to have... I am still bothered about their disappointment towards me.

But another thing bothered me the whole morning. It's the fact that he called Marcos a cheater. Hindi ako mapakali kahit na sigurado naman akong hindi gagawin iyon ng binata.

I know how he loves me too much to even look at other woman pero hindi ko alam kung bakit apektadong-apektado ako.

Noong hapon ding iyon ay nagpasya akong bisitahin ang matanda para rin matigil na ang pangungulit sa akin ng nakababatang kapatid.

Agad na tumaas ang kilay ng ina nang makita ang papalapit kong bulto sa silid ng matanda. I held my head high as I face them. Ang ama naman ay masamang tingin lang ang ibinigay sa akin.

Only Giselle gave me a small smile when she saw me.

"Kung gagalitin mo lang rin ang papa, 'wag mo ng subukang pumasok," banta ng ina.

Nagbuntong-hininga ako at hindi pinansin iyon bago pumasok sa silid na puno ng iba't-ibang aparato.

I don't want him to die. My Lolo, despite being to controllable is someone that I can easily lean on. Hindi ako gaanong malapit sa mga magulang kaya madalas ay kay Lolo ako nakadepende. Nito lang ako talagang sumalungat sa mga desisyon niya dahil hindi ko gusto na pinaplano nila ang dapat na ako ang gumawa para sa sarili.

"Lolo..." I softly called.

Agad na bumukas ang mga mata ng matanda. I saw a small smile crept on his face na nagpangiti rin sa akin.

"You're finally here," halos hindi na marinig ang boses niya kaya mas lalo kong inilapit ang sarili sa kinahihigaan niya. "I thought kaya mo na akong tiisin."

My face turned sour at that na ikinahalakhak ng matanda.

"You know my only wish before I die right?" Lolo whispered. "Marry Alistair then I'll be happily leaving this place."

"Lo naman!"

"That's the only thing that would make me happy, Solstice. Don't you want to make the old man happy?" dagdag niya pa.

I sighed. How about me then? Kung patuloy kong isisipin ang mga bagay na magpapasaya sa kanila, papaano naman ako? Am I really born just to obey everything that they say?

"Just this once? Can you give this to your lolo? After all, the Balkers is the reason why you're still here."

I apologetically shook my head, "I really love Marcos, Lolo."

"Does he love you the way you do? Because the way I see it, Sol, he doesn't."

"Why are you all saying that? Do you hate him that much?" hindi ko itinago ang iritasyon sa boses.

"If you only learned to open your eyes, my daughter."

Hindi rin ako nagtagal roon dahil hindi ko na kaya pang makinig sa mga pangaral ng matanda.

Hanggang ngayon, kahit na papauwi na sa kasintahan ay hindi pa rin matanggal sa utak ko ang narinig mula sa dalawang taong gusto lang atang guluhin ang isip ko.

I took my phone out of my pocket and called the man I wished to spend my whole life with. Nakahinga ako ng maluwag nang agad niya 'yong sagutin.

"Pack your things, we're leaving the country."

Minutes later, I just saw myself driving towards nowhere matapos tanggihan ng kasintahan sa sana'y planong paglayo sa sariling pamilya.