Pakiramdam ni Lina ay may dapat siyang sabihin, pero di niya alam kung ano. Sa bawat isang beses na naiisip niya si Zuko, para bang kinakagat ng mga langgam ang puso niya at nagsanhi ng matinding sakit. Gayunpaman, kung wala rito si Zuko, mahihirapan siyang harapin ito nang mag-isa. Kinagat ni Lina ang labi niya, at sa isipan niya, lumitaw ang mga salitang ito sa na parang kidlat—tatlong araw, marriage certificate, pagsira sa tindahan. Huminga siya nang malalim at lumitaw ang isang matapang na kaisipan sa utak niya. “Z-Zeke,” sinubukan niyang tawagin ang pangalan niya, “Zeke ang pangalan mo, tama?”Nanigas ang likod ni Zuko at huminto siya sa pag-aayos ng shelf. Kahit na nakatalikod siya sa kanya, naramdaman niya pa ring nanginginig siya. “Zeke, paano kung… tumira tayo sa iisang bahay?” tanong niya. “Ano?” Nagbago ang tono ni Zuko habang bigla siyang lumingon. Tumitig ang malalim niyang mga mata sa kanya. Anong kalokohan ang sinasabi ng babaeng ito!?Tinulungan lang niya
“Ako si Linna Jenner,” binulong ni Lina ang pangalan niya pagkatapos ng isang sandali at nagpatuloy na tumalikod para maglinis ng istante. Medyo nagulat si Zuko. “Isa ka ring Jenner?”Tumingin si Lina sa kanya. “Anong problema?”Bahagyang umiling si Zuko. Ang malamig at striktong mukha niya ay may bakas ng ngiti. ‘Nagkataon nga naman, isa rin siyang Jenner.'Gayunpaman, ginamit lang ng nanay ni Zuko ang apelyidong Jenner sa unang kalahati ng buhay niya. Para sa espesyal na dahilang ito, hindi napigilan ni Zuko na tumingin kay Lina nang ilan pang beses. Hindi kagaya ng magulong itsura niya noong gabing iyon, mayroon siya ngayong pakiramdam ng kalinawan at kadalisayan. Kahit na suot ang pangkaraniwang puting shirt at maong na pantalon, pambihira ang itsura niya. Higit pa roon, ang ganda niya. Bahagyang tumaas ang gilid ng labi ni Zuko, isang ngiting kahit siya ay di nakapansin. ...Pinagsang-ayunan nila Lina at Zuko na uuwi muna siya at mag-iimpake ngayong gabi at lilipat s
“Wag kang mag-alala, mama!” sabi ni Lina. “Pupunta siya sa bahay natin at walang ibang kwarto para sa kanya, kaya matutulog siya sa sala, sa lapag!”“Pero…” Sabi ni Melissa nang nagngingitngit ang ngipin, “At wag mong asahang magpapakita ako sa kanya ng kabutihan!”Napatalon ang puso ni Lina at niyakap niya ang nanay niya para marahang tapikin ang likod niya. “Mama, ang totoo… meron naman siyang magandang katangian,” nakangiti niyang sabi. Pero tumulo ang luha sa mukha niya habang sinubukan niyang magsabi ng mga positibong bagay lamang, “Tignan niyo kung gaano kalakas at katibay ang itsura niya! Magiging ligtas ang pakiramdam natin sa bahay! Kung di niyo siya matiis, tratuhin niyo na lang siya bilang gwardyang inimbitahan ko.“Kapag naroon siya para bantayan ang pintuan, hindi magtatangkang gumawa ng gulo si Violet!”Naging ngiti ang mga luha ni Melissa nang tumango siya sa mga salita ni Lina, sabay bumuntong-hininga. Sa gabing iyon, natulog ang buong pamilya maliban kay Meliss
Sa sumunod na araw, dumating si Zuko sa mga Jenner dala ang mga gamit niya at naranasan niya ang malamig na pagtratong di pa niya nararanasan noon. Kailangang manatili ni Lina sa school para tapusin ang paper niya bago umuwi kaya pinadala niya sa kanya ang address at sinabihan siyang pumunta roon nang mag-isa. Sinundan ni Zuko ang address at dumating sa maliit na eskinita kung saan nakatira ang mga Jenner. Mukhang luma na ang bahay na may lumalangitngit na kahoy na lapag. Mabuti na lang at hindi masikip ang tirahan nila. Isa itong maliit na bahay na may dalawang palapag, at nakatira ang mga Jenner sa kaliwang bahagi. Nasa baba ang sala, kusina, banyo, master bedroom, at kwarto ni Dave. Sa taas ay isang malawak na attic na nakaharap sa timog na nasisinagan ng araw. Sa labas ng pinto ay isang maliit at marikit na balkonaheng may itim na railings na may disenyong mga rosas. Kaagad na naakit si Zuko sa tanawin at nagtanong, “Ito ay...”Mahina itong pinakilala ni Dave, “Ito ang kwart
Ngumisi si Zuko. Iniisip niyang hindi magaling umarte ang mga aktor na ito!“Hoy, anong tinatawa-tawa mo diyan?” Tinitigan siya nang masama ni Melissa. “Nakakatawa ba? Seryosohin mo to!”Tinitigan sila ni Zuko nang may malalalim na mata na para bang nakatingin siya sa mga tanga. Nagpasya si Melissa na kumilos mag-isa dahil masyadong malambot ang asawa niya. Dinilaan niya ang labi niya at tinaas ang boses niya sa pinakamalakas na tono habang malinaw na binanggit ang bawat isang salita. “Ngayong titira ka na sa bahay na'to, kailangan naming maglagay ng patakaran para sa'yo! May reklamo ka ba?”Umiling si Zuko. “Ang unang patakaran ay wala kang ibang lugar na tutulugan maliban sa lapag ng sala!”Mahina siyang pinaalalahanan ni Dave, “Mama, binili siya ni Lina ng folding bed kaninang umaga. Ito—”“Kalimutan na yang folding bed!” Sigaw ni Melissa, “Kapag sinabi kong sa lapag siya matutulog, sa lapag siya matutulog!”Natawa si Zuko. Wala siyang pakialam kung saan siya matutulog, pe
Ang matinding aura ni Zuko, na nakakatakot kahit walang galit, ay nagpahinto ng lahat ng nasa kwarto sa takot na makagawa ng ingay. Pagkatapos ng ilang sandali, nagtapang si Melissa. “Ikaw… Ano pa bang gusto mo?” tanong niya nang may nanginginig na boses. Tumingin si Zuko sa kanya. Isang pangkaraniwang may edad na babae lang si Melissa. Mataba siya at hindi mukhang sopistikado. Kumpara sa nanay niya, mukang mas matanda ang babaeng ito ng sampung taon. Sa kabila ng takot niya, hinarap niya siya na parang matandang maya na pinoprotektahan ang batang maya gamit ng maliliit na pakpak nito. Biglang naalala ni Zuko ang kasabihan tungkol sa pagmamahal ng isang ina. Ang pagmamahal ni Melissa para kay Lina ay hindi naiiba sa pagmamahal ng nanay niya sa kanya. “Oh, honey…” Marahang hinila ni Jesse si Melissa at mukhang kinakabahan nang bumulong siya, “Wag mo siyang galitin. Hindi mo siya kaya—”“Manahimik ka!” Tinitigan siya nang masama ni Melissa, pagkatapos ay binalik ang nag-iingat n
Ngayong maganda ang panahon, komportableng matulog sa labas, pero maraming mga lamok. Tahimik na lumapit si Lina. Masyadong maikli ang folding bed na binili niya at nakalawit ang mahahabang binti ni Zuko. Hindi rin sapat ang lapad nito. Sa kabuuan, mukha siyang isang magandang natutulog sa kama ng bata. Medyo natawa si Lina at tumalikod. Naghihintay pa rin si Dave sa sala. “Bakit di ka pa natutulog?” tanong niya. Tinuro ni Dave si Zuko at bumulong, “Di mo siya pinapasok?”“Lumabas ba siya nang kusa? O pinalayas siya ng mga magulang natin?” “Kusa siyang lumabas,” sagot ni Dave. “Oo nga pala, gutom ka ba? Bibigyan kita ng makakain!”Pagkatapos itong sabihin, tumalikod siya at nagpunta sa kusina. Kumuha siya ng isang plato ng lobster risotto.“Pinainit to sa palayok!” sabi niya. Nabigla si Lina at tumingin kay Dave. Para bang hindi ganito ang luto ng nanay niya at mahal ang lobster. Kahit bumili ng lobster ang nanay niya, iluluto niya iyon nang buo, at hindi lang hihimayin
“Uy, Lina, takot na takot talaga si Mama sa door guardian kanina!” Natawa si Dave. “Higit sampung taon na niyang ginagamit ang feather duster na yan, tapos bigla nitong narating ang katapusan nito!” Nabigla si Lina. “Ano? Sinubukan bang saktan ni Zeke si Mama?”“Hindi!” Pinaliwanag ni Dave ang sitwasyon sa kanya. “Nagalit si Mama kasi masyadong makalat ang kusina. Kinuha niya ang feather duster para gumawa ng punto, pero nadala siya at aksidente niya siyang nahampas nang malakas…“At nabali sa dalawa ang feather duster.”Nanlaki ang mga mata ni Lina. Tumingin si Dave sa porch at hininaan ang boses niya. “Ate, hindi siya door guardian kundi isang Ironman, ano?”Hindi napigilan ni Lina na tumawa at sinabihan ang kapatid niyang bumalik sa pagtulog. Tumingin siya sandali sa plato ng risotto sa mesa, pagkatapos ay pumunta sa beranda nang walang dahilan. Maingat ang posisyon sa pagtulog ni Zuko. Nakatagilid ang katawan niya, nakapatong ang mga braso niya sa dibdib niya, at natata
Natulala sandali sila Linda at Lina, sabay na bumaling ang atensyon nila sa pinto.Nakatayo doon si Nicholas, na may suot na hindi nakakapinsalang ngiti. Kanina pa siya tumatakbo sa labas ng kwarto ng kanyang anak, bago pa man dinala ni Linda ang tray sa itaas. Siya ay nag-aalala na ang kanyang anak na babae ay hindi kumain at nasa masamang kalooban. Ang takot na mawala ang anak na babae na pinaghirapan nilang hanapin ang sumasagi sa kanya.Gayunpaman, hindi niya alam kung paano siya lalapitan. Siya ay isang ama, isang lalaki, at may ilang mga bagay na maaaring hindi gustong pag-usapan ng mga babae sa isang lalaki.Habang nagdadalawang isip siya ay nakita niyang paakyat na si Linda kaya mabilis siyang nagtago sa gilid. Matapos kumatok si Linda sa pinto at pumasok, inilabas niya ang kalahati ng kanyang katawan at sumilip sa loob, pinipilit ang kanyang tenga sa pakikinig.Pero habang nakikinig siya, parang may kakaiba. Bakit umiiyak ang dalawang ito?Sa pagkabalisa, kumatok si Nicho
Ngumiti si Jacob, natuwa siya sa itsura ni Abigail, wala siyang kaalam-alam sa sakit na nararamdaman ni Abigail.“Hindi natin dapat balewalain ang sprain na ‘to. Kailangan nating pumunta sa ospital ngayon,” ang marahan niyang sinabi ngunit mayroong awtoridad ang kanyang tono. “Makinig ka sa’kin. Sasamahan kita!”Tumango si Abigail, ngumiti siya ng matamis habang nakasandal siya sa kanyang upuan. Pakiramdam niya ay nakalubog siya sa isang lalagyan na puno ng matamis na honey.-Kinagabihan, umuwi si Linda at agad na napansin ang problemadong ekspresyon ni Evelyn.“Anong nangyari?” Nadurog ang puso ni Linda. “Si Pammy ba?”Tumingin sa kanya si Evelyn at tumango. “Nalaman niya na may cancer si Mrs. Jenner, at…”Naalarma si Linda, tatakbo na sana siya paakyat ng hagdan, ngunit pinigilan siya ni Evelyn. “Madam, totoo ba ‘yun?”Nanatiling tahimik si Linda ng ilang sandali bago siya sumagot, “Oo.”“Sa tingin… medyo komplikado ‘to.” Kumunot ang noo ni Evelyn. “Pag-uwi niya, nagkulong
”Anong problema?” Napansin ni Jacob na may mali kay Abigail. Noong papaandarin na niya ang sasakyan, huminto siya at kabado siyang tumingin kay Abigail.‘Hindi ba komportable ang upuan? Masikip ba? Siguro hindi pasok sa standards niya ang kotse ko…”Maraming manliligaw si Abigail, lalo na ang mga mayayamang tagapagmana na hindi magdadalawang-isip na gumastos para sa kanya.Pinanghinaan ng loob si Jacob.Pagkatapos, noong sandaling iyon, napansin niya na hindi sinuot ni Abigail ang kanyang seatbelt. Nagkaroon siya ng ideya. Iyon kaya ang problema?Agad siyang lumapit at inabot niya si Abigail upang isuot ang kanyang seatbelt.Nabigla si Abigail, at kinabahan siya. Noong sandaling iyon, habang malapit sa kanya si Jacob, nalanghap niya ang preskong amoy ni Jacob na parang lavender at napansin niya ang kulay pulang bakas sa puting damit ni Jacob sa ilalim ng sikat ng araw.Noong inangat niya ang kanyang tingin at ngumiti siya pagkatapos niyang ayusin ang seatbelt ni Abigail, pakiram
Pagkatapos ay malinaw na narinig ni Lina na sabihin ng isang boses sa kabilang linya na, “Bed 35, Melissa Jones, oras na para sa gamot mo!”Agad na ibinaba ni Jesse ang tawag.Hawak ni Lina ang kanyang phone, tinititigan niya ang madilim na screen. Pakiramdam niya ay maiiyak siya, at tumulo ang mga luha pababa ng kanyang mukha.-Natapilok si Abigail sa set ngunit tiniis niya ang sakit hanggang sa huling eksena upang hindi maantala ang filming progress. Noong sumigaw ng “Cut” ang direktor, namamaga na ang kanyang paa, at hindi siya nangahas na humakbang.Naawa si Jackie kay Abigail at nakipagtalo siya sa crew, sinabi niya na hindi nila inalagaan ng mabuti ang pinakamamahal niyang artist.Hinila siya ni Abigail. “Ang sakit-sakit na ng paa ko, tapos gusto mo pang pasakitin ang ulo ko?”Agad na lumapit si Jackie upang alalayan siya at tinulungan niya siyang maglakad paalis ng set.Sa kasamaang palad, naka-schedule para sa maintenance ang kotse ngayong araw.Nauubos na ang pasensy
”Lina…” Ngumisi si Gia, nang mapansin niya ang galit sa mga mata ni Lina. Akala niya ay ang galit na ito ay nakatuon kay Linda. “Lina, nauunawaan ko na masama ang loob mo, pero isa itong seryosong bagay. Dapat mong hanapin si Mrs. Thompson para klaruhin ang bagay na ito! “Lina, sa tingin mo ba ay binalak ito ni Mrs. Thompson? Sinadya niyan itago sayo ang bagay na ito, para magdusa si Tita Melissa. At kapag nawala na ito, si Mrs. Thompson na lang ang maiiwan…”“Tapos ka na ba!?” Singhal ni Lina. Ang kape na dala ni Lina ay humulas sa kanyang mga kamay, na nalaglag at bumuhos ang mainit na kape sa likod ng paa ni Gia. Napasigaw si Gia, tumalon-talon na parang payaso. “Lina, ikaw…”“Nilinaw ko na ang sarili ko kanina.” Binitawan ni Lina ang kolyar ni Gia, na naging dahilan para matumba si Gia. “Tutulungan kitang isara yang mabaho mong bibig kung wala kang masasabing maganda!”Nanlaki ang mga mata ni Gia na may halong pagkabigla at takot sa kanyang mukha. Naniniwala siya na a
[Maraming salamat!]Sagot ni Toph: [Hindi mo kailangan maging pormal magkapatid tayo! Sana maging maganda ang iyong gabi~]Kung wala lang si Zuko sa opisina, tiyak na dinala na niya si Toph sa hardin para mag-sparring. -Makalipas ang dalawang araw, nung nasa ibaba si Lina para bumili ng. kape, ng bigla siya may nakitang pamilyar na imahe. “Lina, ang tagal nating hindi nagkita.”Nagulat si Lina, hindi maganda ang itsura ni Gia, hindi na siya kasing sigla nang gaya ng dati sa suot niyang damit at istilo. Tila mas mukha siyang pagod.Gayunpaman, may isang bagay na hindi nagbago—ang katusuhan sa kanyang mga mata.Ngumiti si Lina at sinabing, “Hindi pa naman gaanong matagal. Isang linggo pa lang ang nakakaraan mula nang matanggal ka.”“Pero hindi naging maganda ang buong linggo ko,” sabi ni Gia, at ibinaba niya ang tingin niya. Nagmukha siyang kaawa-awa dahil sa maputla niyang ekspresyon.Ngunit hindi na tinatablan ng ganito si Lina.“Gia, hindi kita pinapahirapan,” sabi ni Lina
Kumunot ang noo ni Zuko. “Ang balat mo? Yung hugis buwan?”“Oo.” Nahihiyang ngumiti si Lina. “Hindi ko kaagad sinabi sayo dahil medyo nag-aalala ako… Hindi ba karamihan ng mga lalaki ay ayaw sa mga babae na nagpapa-plastic surgery?”“Hindi naman lahat.” Marahan na hinaplos ni Zuko ang buhok ni Lina. “Ang mga lalaki ay kayang tanggapin ang lahat para sa babaeng mahal nila. Pero bakit mo nga pala pinatanggal ang balat mo?”Huminto sandali si Lina at marahan na nagsalita. “Si Gia ang kumumbinsi sa akin na ipatanggal ito. Sinabi niya sa akin na… yung balat sa bewang ko ay hindi maganda at naapektuhan nito ang itsura ko sa ilang mga damit.“Sa totoo lang, wala akong kamuwang-muwang noon.” Humagikgik siya. “Ibig kong sabihin, gaano ba ako kadalas magsusuot ng damit na kita ang tiyan at bewang ko? Mahalaga ba talaga kung hindi ito maganda sa paningin!? Pero nagpadala ako at nakinig sa kanya at pinatanggal ko ang balat ko.”Dumilim ang tingin ni Zuko. Matagal na nakausap ni Gia si Melvi
Inakala ni gia na si Jacob, dahil sa wala itong karanasan na makipag-date, ay walang alam at hindi siya tatratuhin ng maayos. Kaagad niyang napagtanto na ginamit niya ang pagiging mautak niyang abogado sa kanilang relasyon, ayaw nga rin siya bigyan ng tsokolate nito. Kung kaya nauwi siya kay Tobias. Yun nga lang…Huminga ng malalim is Gia. Lahat ng mga lalaki ay hindi maaasahan. Nagtataka siya kung bakit may maasahan na lalaki si Lina habang kahit si Renee, na maituturing na kahihiyan, ay may nag-aalaga sa kanya. Kinuyom ni Gia ang kanyang mga kamao sa galit na nagliliyab sa kanyang magata na parang apoy. -Pasado 10 na ng gabi, at hanggang ngayon ay nakasubsob pa rin si Lina sa pag-aaral sa isang disenyo sa kanyang opisina. Nag-unat siya at napansin niya na nakangiti sa kanya si Renee, at sinesenyasan siya gamit ng mga mata nito. At doon napansin ni Lina na nakapasok na pala si Zuko ng hindi niya napapansin. Napasinghap siya ng mahina at sinuntok ito ng mahina. “Paano mo nag
Napasinghap si Gia, bakas sa kanyang mga mata ang pinaghalong galit at takot habang nakatingin siya kay Linda. Saka naman lumapit ang driver ng mga Thompson at tumayo sa harapan nila. Tiningnan ni Linda si Gia ng nakangiti an puno ng panlilibak."Mm! Mmph!"Ng bigla, isang kakaibang tunog ang nanggaling sa kanilang likuran. Lumingon si Linda at nakita niya ag isang lalaki na may balot ang ulo, na pagewang gewang papunta sa kanila habang umaalog ang malaking katawan nito. Nagulat si Linda ngunit napansin niya na parang may kakaiba sa ekspresyon ni Gia. Ang lalaking balot na balot ang ulo ay nagawang ibuka ang ang bahagi ng kanyang bibig at magalang silang binati. Yumuko siya at sinabi, “Mrs. Thompson, ako nga pala si tobias Chambers. Isang karangalan para sa akin ang makita kayo dito!”“Ano naman ang maganda tungkol sa makita mo ako sa ospital?” Tanong ni Linda.“Kasi…” tumigil si Tobias. Binulong ng driver kay Linda, “Siya ang manager ng film studio project at ang punong abala