Sa sumunod na segundo, nakita ni Zephyr ang mga malumanay na mata ni Alexander. “Mr. Z, ang tagal nating nag-uusap pero di mo pa rin ako nakikilala?”“Anong sinasabi mo?” Kumunot ang noo ni Zephyr. Ngumiti si Alexander at tumalikod para umalis. Nagtaka si Zephyr. Hinalughog niya ang bawat isang sulok ng alaala niya pero wala siyang nahanap na kahit na ano tungkol sa taong ito. Siguro sinusubukan niya lang maging misteryoso. Kung nahulog siya para kay Cordelia, gagawin niya ang lahat para guluhin siya at makapuslit siya. Kumalma si Zephyr at hinatid niya mismo si Alexander sa labas. Nang nakabalik siya sa sala, naroon na si Cordelia. “Kumusta ang anak natin?” tanong niya. “Pinainom ko na siya ng gatas at natutulog na siya ngayon.”“Oh,” diretso niyang sabi at mabilis na umakyat. Sumunod si Cordelia. Pinanood niya siyang huminto sa nursery at pumunta sa kwarto nila. Kasunod nito, nakita niya ang hindi makapaniwalang mga mata niya nang tumingala siya. “N-Nilagay
Alam ni Cordelia na hindi na siya makakatakas ulit ngayon. Binaon ni Zephyr ang mukha niya sa leeg niya at huminga nang malalim habang nagsalita siya. “Darling, matulog tayo dito ngayong gabi…”“Pero mag-isa ang anak natin sa kwarto…”“Ano naman ngayon? Kailangang matutong mapag-isa ang mga lalaki sa murang edad!”“Matatakot siya kapag nagising siya!”“Kung ganun, sinasabi mo bang matutulog ka ulit kasama niya?”Tumaas ang boses niya kasabay ng kilay niya. Simula nang nag-isang buwan si Zuko, si Zephyr mismo ang nagdisenyo ng nursery. Sinabi niyang dapat matutong mapag-isa ang mga lalaki simula kabataan nila habang nasasabik niyang dinekorasyonan ang kwarto. Gayunpaman, dinadala siya ni Cordelia sa malaking kwarto nila. Para madali niya siyang mapadede, hahayaan niyang matulog ang anak niya sa tabi niya. Sa umpisa, may espasyo pa si Zephyr sa kama. Nagbasa ng ilang as articles sa internet si Cordelia at natatakot siyang umikot si Zephyr at mapatay niya ang anak nila haba
“Anong iniisip mo?” Tumingin si Cordelia kay Zephyr gamit ng mga bilugan niyang mata. “Napakasaya ng ngiti mo!”“Iniisip ko lang kung ano kayang mangyayari sa’tin kung nanatili tayo sa Jangasas imbes na lumipat tayo.”Nabigla si Cordelia. “Sa tingin ko hindi tayo magiging masaya.”“Bakit naman hindi?”“Alam kong namimiss mo ang simpleng buhay na meron tayo sa Jangasas.” Seryoso niya siyang tinignan. “Pero imposible para sa'ting manatiling simple. Kailangan nating harapin ang hirap ng buhay at drama ng mga tao. “Dahil kailangan nating harapin yun, mas gugustuhin kong gawin ito sa Centrolis o kaya rito. Kahit papaano ay masusuportahan tayo ng pamilya natin!”Bahagyang ngumiti si Zephyr. Mas naging malalim ang pag-iisip niya. “Gusto ko ang simpleng buhay natin noon,” sabi niya. “Pee gusto ko rin ang kumplikadong buhay na meron tayo ngayon.“Kahit na anong mangyari, gusto ko kapag narito ka sa buhay ko.”Sumigla ang mga mata ni Cordelia at ngumiti siya. Hinawakan ni Zephyr ang
Nagsisi si Victoria kaya lumihis siya ng tingin. Gayunpaman, lumingon siya pabalik at tinitigan nang diretso si Alexander. Ha, kalokohan! Isa siyang prinsesa kaya bakit siya magsisisi? Mayroon siyang matinding kapangyarihan. Dapat ba niyang tanggapin ang hatol para sa paglaban niya kay Cordelia na isang pangkaraniwang tao?Pumikit si Alexander at bumuntong-hininga nang mahaba. ‘Wala na siyang pag-asa!’Magkaiba na ang ugali nila simula noong bata pa sila. Mahilig magyabang ang kapatid niya habang hindi siya masyadong nagpapapansin. Gayunpaman, tuwing nagkakamali siya, palagi siyang nadadamay. Lalo na't pamilya sila. Walang pakialam ang ibang tao sa kung sino ba talagang nagkamali. Isisisi nila ang lahat sa mga maharlika. Tumingin si Alexander sa kanya at nagtanong muli, “Maglalakas ka ba ng loob na mangako?”Nagalit si Victoria sa pagkapahiya “Sino ka ba sa tingin mo? Bakit ko kailangang mangako sa'yo?”“Ha, kung ganun, hindi ka maglalakas ng loob?”Tinikom niya ang mg
Nagdalawang-isip si Alexander bago mahinang nagsabi, “Kung gusto mo si Neil, pwede ko siyang sabihang makipagkita sa'yo.”Huminto si Victoria at ngumisi. Malambot ang puso ng nakababata niyang kapatid. Iisipin niya ang koneksyon nila bilang pamilya basta't kakausapin niya siya nang maayos. Kung kaya't kung may tatagal sa puso ni Alexander balang araw, hindi niya kailanman pagdududahang ang taong nag-abot ng kutsilyo ay si Victoria. Nakangiting ngumiti si Victoria, “Salamat. Pero sa tingin ko mahalaga ang patakaran ng royal family. Hindi tayo ang magdedesisyon sa kasal natin. Kung walang intensyon ang mga Harris, walang kwenta kung magpapatuloy ako!“Sige, pagod na ko sa lahat ng pag-uusap na'to. Ayaw ko munang isipin to.”Tumango si Alexander at pinanood niyang umalis ang kapatid niya. Nanatiling nakakunot ang noo niya kahit pagkatapos mawala ni Victoria sa paningin niya. Hindi siya susuko nang ganun kadali base sa pagkakaunawa niya sa kanya. Nagalit na siya ni Cordelia, p
"Ah!" Napasigaw ang lalaki sa gulat.Tumakbo si Cordelia papunta sa kuna at pinrotektahan ang kanyang anak gamit ang kanyang sarili habang nilalabanan niya ang lalaki gamit ang lahat ng mayroon siya. Hinampas niya ang lalaki ng nakapikit ang kanyang mga mata, at umatras ang lalaki.Ang munting Zuko, na nasa kuna, ay nagising at umiyak ng malakas."Tigilan mo nga ako! Huwag mo akong hampasin!"Umiiyak na ang anak mo, tapos hinahampas mo pa rin ako!"Cordelia, ako ‘to!""Sino!?" Natigilan bigla si Cordelia. Napahinto sa ere ang kanyang mga kamay na nakahawak sa kanyang bag.Ang lalaki, na mas matangkad sa kanya, ay yumuko habang nakaharang ang kanyang mga kamay sa kanyang ulo, at mukhang nakakaawa dahil sa pambubugbog ni Cordelia sa kanya.Biglang tumahimik ang paligid…Mula sa pagitan ng kanyang dalawang braso, ipinakita ng lalaki ang kanyang mukha upang tumingin sa kanya ng may takot na ekspresyon."Ikaw... Neil?" Nagulat si Cordelia.Mapait ang ekspresyon ng mukha ni Neil h
Habang pinagmamasdan ni Aurelia ang kumikinang na insekto sa kanyang palad, tuwang-tuwa siya na hindi na siya makapagsalita. Ang kanyang malalaking kumikislap na mga mata kay Neil ay naglalaman ng kagalakan na hindi pa niya naranasan sa unang 18 taon ng kanyang buhay."Parang..." May bahid ng hikbi ang boses niya dahil sa pagiging emosyonal niya. "Para talaga akong may star!"Hindi napigilan ni Neil ang pag-angat sa sulok ng kanyang mga labi. Mas masaya siya kaysa makita niyang masaya siya. Hindi niya alam kung bakit siya dinala dito ngayon. Basta alam niyang sasabog ang puso niya kapag patuloy niyang pinipigilan ang ilang bagay."Aurelia, ah—"Bago pa siya makasakay, tuwang-tuwa siyang pinutol ni Aurelia. “Manong, nasaan tayo? Para itong isang paraiso!"Marami na akong napuntahan sa Melorian, pero walang kasing ganda sa lugar na ito!"Napangiti si Neil. "Ito ang hardin ng mga Irwin, rainforest din ni Sabe. Tingnan mong mabuti ang mga alitaptap. May dalawang pakpak ang mga ito!"
"Manong!" Ang matamis na boses ay umalingawngaw sa kagubatan.Bukod sa matamis na boses at nanginginig na hagikgik na sumalubong kay Neil, mayroon ding… isang palaka na hawak niya sa kanyang mga kamay!Laking gulat niya nang itulak ni Aurelia ang kanyang mga kamay para ipakita sa kanya ang palaka!Noon pa man ay kinasusuklaman ni Neil ang malamig at malansa na mga hayop na may malamig na dugo. Tinitigan siya ng palaka gamit ang mapupungay nitong mga mata bago nagpakawala ng malakas na hiyawan pagkaraan ng ilang sandali.Ang tanging naramdaman ni Neil ay ang malakas na pag-agos ng dugo sa kanyang ulo bago ang kanyang anit ay manhid, at siya ay nagpakawala ng isang malakas, hindi sinasadyang "Ah!"Napatalon sa gulat si Aurelia at hindi napigilang humigpit ang hawak sa palaka habang nakatitig kay Neil.Namula ang mukha ni Neil na parang pinakuluang hipon maya-maya lang nang maglapat ang labi niya sa manipis na linya. Sandaling katahimikan ang namayani bago umalingawngaw ang kanyang