Ang seryosong sinabi ni Cordelia, “Hindi ko alam kung anong klaseng mga tao ang tinutukoy mo, Ava. Ang tanging alam ko lang ay may mga tao na hindi pinalad noong ipinanganak sila, ngunit ang mga puso at karakter nila ay marangal. Gusto kong makasama ang mga taong ganito! “Pero, may mga taong hindi marunong lumugar kahit na umaasa lang sila sa iba at wala silang ibang ginagawa kundi puro masasamang bagay. Ang mga taong gaya nito na mga ahas sa pamilya ay dapat hulihin!”Ngumisi si Cordelia. “Ava, tama ba ako?”Hindi man lang nakalaban si Ava sa sitwasyon at tumalikod siya upang tumakas. “Isara niyo ang pinto,” ang sabi ni Cordelia sa mga butler. “Palayasin niyo siya kapag narinig niyo ulit yung mga aso sa susunod. Bakit hinintay niyo pa akong dumating at makipag-away?”Nagkatinginan ang mga butler at sinubukan nilang pigilan ang mga tawa nila. Talagang kakaiba ang madam nila—ni hindi niya kailangang magmura upang kagalitan ang isang tao. “Betty!” Natawa si Cordelia. “Paki gawa
Nabigla si Aurelia. Yung totoo, hindi niya naisip ang tungkol sa hinaharap.Para sa mga taong gaya niya, ang isa pang araw na buhay siya ay isa pang araw na biyayang ipinagkaloob sa kanya. Ang mabuhay ang pinakamahalaga sa lahat.Para naman sa kung ano ang gagawin niya sa hinaharap, anong klaseng bahay ang titirhan niya, o maging kung magpapakasal ba siya o hindi, ang mga bagay na ito ay mistulang ibang mundo para sa kanya."Ang iyong pinakamalaking problema mo dito ay hindi ka dokumentado." Pinag-isipan ito ni Cordelia. "Babalik kami sa Centrolis pagkatapos kong manganak. Kung ayos lang sa’yo, pwede kang sumama sa’kin pabalik. Maaaring may paraan si Zephyr upang maasikaso ang dokumentasyon ng iyong pagkatao.""Hindi, hindi..." Ikinumpas ni Aurelia ang kanyang kamay. “Hindi ko na kayo pwedeng abalahin! Sa totoo lang, wala akong ginawa para sa inyo, pero napakabait mo sa’kin…”Naramdaman ni Cordelia ang kirot sa kanyang puso.Ilang gabing hindi natulog ang babaeng ito sa pagbuburd
Habang nakikinig si Cordelia sa kanya, lalo siyang nag-aalala."Aurelia, mas mabuting magpadala ako ng ilang bodyguard para samahan ka..."“Ayos lang talaga ako!” Ngumisi si Aurelia. "Pamilyar ako sa lugar na iyon. At saka, mas madali akong makakakilos ng mag-isa. Maliban sa pagkuha ng gamit ko, gusto kong magpaalam sa matandang nomad na babae at sa iba pa. Hindi ako magiging komportable kung sinusundan ako ng mga bodyguard!"“Kung ganun—”“Bye-bye, Cordelia!” Bago natapos ni Cordelia ang kanyang sasabihin, tumakbo si Aurelia na parang usa, at lumingon siya upang tumingin sa kanya. “Hindi ako babalik mamayang gabi. Magpapaalam ako sa kanila! Kita na lang tayo bukas!"Mabagal kumilos si Cordelia at hindi siya agad nakatawag ng mga bodyguard. Mabilis ding tumakbo si Aurelia at naglaho sa isang kisap-mata.Pagbalik ni Zephyr kinagabihan, humiga sila sa kama. Nagtatrabaho siya sa laptop habang si Cordelia ay umiikot sa kama at hindi makatulog.“Honey, anong problema?” Maingat siya
Ngumiti ng matamis si Cordelia. "Sabi ko na nagugutom ka, darling!"Hindi makaimik si Zephyr.“Anong gusto mong kainin, honey?”Isang multiple-choice na tanong ang lumitaw sa isipan ni Zephyr, ngunit ang pinakamahalaga ay ang pagpili ng tamang sagot. Naisip niya na ang kasambahay nila ang nag-aalaga kay Cordelia araw-araw mula noong dumating siya sa Melorian, kaya sapat na siguro ang kakayahan ni Betty sa pagluluto..."Bakit hindi tayo kumain ng steak at bun?"Nanatiling tahimik si Cordelia, at nakatingin sa kanya."Hindi, hindi, ako ang may gusto nun!" Mabilis na binawi ni Zephyr ang sinabi niya.Tahimik pa rin si Cordelia.“Kung ganun... gusto ko ng spaghetti? Mac and cheese? Pritong manok at fries?"Kumurap ang makikintab na matang nasa harap ni Zephyr, wala pa ring ekspresyon ang kanyang mukha.Biglang may napagtanto si Zephyr. “Ah, alam ko na! Gusto ko ng Acian food!”Napangiti si Cordelia. "Anong klase?"Mukhang papalapit na si Zephyr sa tamang sagot! Natuwa siya at p
Huminto si Cordelia bago sumambulat ang isang hagikhik."Pasensya na, darling." Medyo naawa siya kay Zephyr nang lumingon siya sa kanya. "Ipapaliwanag ko sa kanila na ako ang biglang nakaramdam ng kagustuhan na kumain ng in-flight meal, at hindi ikaw...""Hindi na kailangan." Hinawakan ni Zephyr ang kamay niya. "Ang mawala sa tamang pag-iisip sa kalakasan ko, kaya kong tiisin ‘yun!""Ah..." Hindi rin alam ni Cordelia kung ano ang nangyayari sa kanya. Ang kanyang panlasa ay naging kakaiba sa mga nagdaang araw. Patuloy siyang naghahanap ng kakaibang pagkain.Matagal na niyang gusto ang mga pagkain sa eroplano at naisip niyang lilipas ito kung pipigilan niya ito, ngunit lalo lamang lumakas ang kagustuhan niyang kumain nito. Hindi naman siya nasasarapan sa ganitong pagkain noon."Maraming hinahanap na iba't ibang bagay ang mga babaeng buntis. Wala na tayong magagawa." Malambing ang tingin ni Zephyr habang hinahalikan ang likod ng kamay ni Cordelia. "Ang kaya ko lang gawin ay ibigay sa
Nanlaki ang mga mata ni Aurelia at namutla siya na para bang nakakita siya ng multo. Mabilis niyang inayos ang kanyang emosyon at pinilit na ngumiti.Kung sabagay, sa ganitong paraan siya nabuhay sa mga nakalipas na taon.“Hi, James! Libre ka ngayon?"Itinuon ni James ang kanyang mga mata sa bakal na kahon na hindi niya naitago agad. Mukhang kumita ng malaking pera ang dalaga kamakailan!Si James ay isa sa mga miyembro ng gang sa kalye. Wala siyang kakayahan at pangit siya, kaya madalas siyang inaapi ng ibang mga tulisan noong una siyang sumali sa gang.Ang kanyang sikolohikal na estado ay unti-unting naging baluktot sa gayong kapaligiran.Pagkatapos ng ilang taong pagsusumikap, noong sa wakas ay naging isa na siyang tulisan na may bahagyang mas mataas na katayuan, sinimulan niyang apihin ang mahihina sa kanyang paligid bilang paghihiganti, madalas niyang bugbugin ang mga tao hanggang sa dumugo sila kapag nangongolekta siya ng mga proteksyon fee.Maraming beses na itong nakita n
Kinabahan si Aurelia at nagpaplano kung paano tatakas nang bigla niyang narinig ang tili ng babae. "Ah, sino— Sino ito!?"Wika ng babae sa Chaisene, pero ang "darling" na sinabi niya noong kakapasok lang niya ay nasa Acian.Naisip ni Aurelia na ang Chaisene na sinabi ng babae ay nagtatanong kay James, na nasa pintuan, o... ang babae ay isang halo-halong katulad niya."Oh, Madam, andito ka na pala!" Ito ang nanginginig na boses ni James.'Madam?'Tumigil si Aurelia. Kung pinagsasama ang termino ng address at boses ng babae, malamang na hindi pa siya masyadong bata. Mukhang nagulat din siya. Halatang hindi niya alam na nandoon si Aurelia.Nawalan ng gana ang babae at nagmura kay Chaisene, "You b*stard, son of a b*tch! Hah, you and your boss got this little sl*t to anger me!?"Titingnan ko kung sino siya!""Madam, stop... Stop. Calm down!"Narinig ni Aurelia ang mga ingay ng pagtulak at paghila. Pakiramdam niya ay may ilang beses na siyang sasampalin ng babae, ngunit pinigilan si
"Wala nang ibang babae na kasinggaling mo, sweetheart...""Paano mo ako masusuklian? Hahaha..."Halos masuka si Aurelia mula sa kinauupuan niya sa kama.Malinaw niyang narinig ang paglabas ng mag-asawa, at tila nakaalis na sila bago dumating ang mas malakas na halinghing mula sa katabi.Bumilis ang tibok ng puso ni Aurelia. Maingat niyang tinanggal ang kanyang piring at tumingin sa paligid. Nasa ikalawang palapag ang kwarto.Hindi niya alam ang istraktura ng gusali, at maaaring may mga bantay sa ibaba. Baka tumalon din siya pababa dito.Makalipas ang ilang segundong pag-aalinlangan, nakapikit siyang nagpasya at tumalon sa bintana! Na-sprain ang kanyang bukung-bukong ngunit hindi niya inalintana ang sakit habang buong lakas siyang tumakbo pasulong.Nabubuhay ng 18 taon sa Melorian, matagal na siyang pamilyar sa mga kalye doon, kahit na ang mga hindi kilalang eskinita.Lumingon sa kaliwa't kanan si Aurelia, hindi naglakas-loob na lumingon o huminto. Hindi niya alam kung gaano na
Natulala sandali sila Linda at Lina, sabay na bumaling ang atensyon nila sa pinto.Nakatayo doon si Nicholas, na may suot na hindi nakakapinsalang ngiti. Kanina pa siya tumatakbo sa labas ng kwarto ng kanyang anak, bago pa man dinala ni Linda ang tray sa itaas. Siya ay nag-aalala na ang kanyang anak na babae ay hindi kumain at nasa masamang kalooban. Ang takot na mawala ang anak na babae na pinaghirapan nilang hanapin ang sumasagi sa kanya.Gayunpaman, hindi niya alam kung paano siya lalapitan. Siya ay isang ama, isang lalaki, at may ilang mga bagay na maaaring hindi gustong pag-usapan ng mga babae sa isang lalaki.Habang nagdadalawang isip siya ay nakita niyang paakyat na si Linda kaya mabilis siyang nagtago sa gilid. Matapos kumatok si Linda sa pinto at pumasok, inilabas niya ang kalahati ng kanyang katawan at sumilip sa loob, pinipilit ang kanyang tenga sa pakikinig.Pero habang nakikinig siya, parang may kakaiba. Bakit umiiyak ang dalawang ito?Sa pagkabalisa, kumatok si Nicho
Ngumiti si Jacob, natuwa siya sa itsura ni Abigail, wala siyang kaalam-alam sa sakit na nararamdaman ni Abigail.“Hindi natin dapat balewalain ang sprain na ‘to. Kailangan nating pumunta sa ospital ngayon,” ang marahan niyang sinabi ngunit mayroong awtoridad ang kanyang tono. “Makinig ka sa’kin. Sasamahan kita!”Tumango si Abigail, ngumiti siya ng matamis habang nakasandal siya sa kanyang upuan. Pakiramdam niya ay nakalubog siya sa isang lalagyan na puno ng matamis na honey.-Kinagabihan, umuwi si Linda at agad na napansin ang problemadong ekspresyon ni Evelyn.“Anong nangyari?” Nadurog ang puso ni Linda. “Si Pammy ba?”Tumingin sa kanya si Evelyn at tumango. “Nalaman niya na may cancer si Mrs. Jenner, at…”Naalarma si Linda, tatakbo na sana siya paakyat ng hagdan, ngunit pinigilan siya ni Evelyn. “Madam, totoo ba ‘yun?”Nanatiling tahimik si Linda ng ilang sandali bago siya sumagot, “Oo.”“Sa tingin… medyo komplikado ‘to.” Kumunot ang noo ni Evelyn. “Pag-uwi niya, nagkulong
”Anong problema?” Napansin ni Jacob na may mali kay Abigail. Noong papaandarin na niya ang sasakyan, huminto siya at kabado siyang tumingin kay Abigail.‘Hindi ba komportable ang upuan? Masikip ba? Siguro hindi pasok sa standards niya ang kotse ko…”Maraming manliligaw si Abigail, lalo na ang mga mayayamang tagapagmana na hindi magdadalawang-isip na gumastos para sa kanya.Pinanghinaan ng loob si Jacob.Pagkatapos, noong sandaling iyon, napansin niya na hindi sinuot ni Abigail ang kanyang seatbelt. Nagkaroon siya ng ideya. Iyon kaya ang problema?Agad siyang lumapit at inabot niya si Abigail upang isuot ang kanyang seatbelt.Nabigla si Abigail, at kinabahan siya. Noong sandaling iyon, habang malapit sa kanya si Jacob, nalanghap niya ang preskong amoy ni Jacob na parang lavender at napansin niya ang kulay pulang bakas sa puting damit ni Jacob sa ilalim ng sikat ng araw.Noong inangat niya ang kanyang tingin at ngumiti siya pagkatapos niyang ayusin ang seatbelt ni Abigail, pakiram
Pagkatapos ay malinaw na narinig ni Lina na sabihin ng isang boses sa kabilang linya na, “Bed 35, Melissa Jones, oras na para sa gamot mo!”Agad na ibinaba ni Jesse ang tawag.Hawak ni Lina ang kanyang phone, tinititigan niya ang madilim na screen. Pakiramdam niya ay maiiyak siya, at tumulo ang mga luha pababa ng kanyang mukha.-Natapilok si Abigail sa set ngunit tiniis niya ang sakit hanggang sa huling eksena upang hindi maantala ang filming progress. Noong sumigaw ng “Cut” ang direktor, namamaga na ang kanyang paa, at hindi siya nangahas na humakbang.Naawa si Jackie kay Abigail at nakipagtalo siya sa crew, sinabi niya na hindi nila inalagaan ng mabuti ang pinakamamahal niyang artist.Hinila siya ni Abigail. “Ang sakit-sakit na ng paa ko, tapos gusto mo pang pasakitin ang ulo ko?”Agad na lumapit si Jackie upang alalayan siya at tinulungan niya siyang maglakad paalis ng set.Sa kasamaang palad, naka-schedule para sa maintenance ang kotse ngayong araw.Nauubos na ang pasensy
”Lina…” Ngumisi si Gia, nang mapansin niya ang galit sa mga mata ni Lina. Akala niya ay ang galit na ito ay nakatuon kay Linda. “Lina, nauunawaan ko na masama ang loob mo, pero isa itong seryosong bagay. Dapat mong hanapin si Mrs. Thompson para klaruhin ang bagay na ito! “Lina, sa tingin mo ba ay binalak ito ni Mrs. Thompson? Sinadya niyan itago sayo ang bagay na ito, para magdusa si Tita Melissa. At kapag nawala na ito, si Mrs. Thompson na lang ang maiiwan…”“Tapos ka na ba!?” Singhal ni Lina. Ang kape na dala ni Lina ay humulas sa kanyang mga kamay, na nalaglag at bumuhos ang mainit na kape sa likod ng paa ni Gia. Napasigaw si Gia, tumalon-talon na parang payaso. “Lina, ikaw…”“Nilinaw ko na ang sarili ko kanina.” Binitawan ni Lina ang kolyar ni Gia, na naging dahilan para matumba si Gia. “Tutulungan kitang isara yang mabaho mong bibig kung wala kang masasabing maganda!”Nanlaki ang mga mata ni Gia na may halong pagkabigla at takot sa kanyang mukha. Naniniwala siya na a
[Maraming salamat!]Sagot ni Toph: [Hindi mo kailangan maging pormal magkapatid tayo! Sana maging maganda ang iyong gabi~]Kung wala lang si Zuko sa opisina, tiyak na dinala na niya si Toph sa hardin para mag-sparring. -Makalipas ang dalawang araw, nung nasa ibaba si Lina para bumili ng. kape, ng bigla siya may nakitang pamilyar na imahe. “Lina, ang tagal nating hindi nagkita.”Nagulat si Lina, hindi maganda ang itsura ni Gia, hindi na siya kasing sigla nang gaya ng dati sa suot niyang damit at istilo. Tila mas mukha siyang pagod.Gayunpaman, may isang bagay na hindi nagbago—ang katusuhan sa kanyang mga mata.Ngumiti si Lina at sinabing, “Hindi pa naman gaanong matagal. Isang linggo pa lang ang nakakaraan mula nang matanggal ka.”“Pero hindi naging maganda ang buong linggo ko,” sabi ni Gia, at ibinaba niya ang tingin niya. Nagmukha siyang kaawa-awa dahil sa maputla niyang ekspresyon.Ngunit hindi na tinatablan ng ganito si Lina.“Gia, hindi kita pinapahirapan,” sabi ni Lina
Kumunot ang noo ni Zuko. “Ang balat mo? Yung hugis buwan?”“Oo.” Nahihiyang ngumiti si Lina. “Hindi ko kaagad sinabi sayo dahil medyo nag-aalala ako… Hindi ba karamihan ng mga lalaki ay ayaw sa mga babae na nagpapa-plastic surgery?”“Hindi naman lahat.” Marahan na hinaplos ni Zuko ang buhok ni Lina. “Ang mga lalaki ay kayang tanggapin ang lahat para sa babaeng mahal nila. Pero bakit mo nga pala pinatanggal ang balat mo?”Huminto sandali si Lina at marahan na nagsalita. “Si Gia ang kumumbinsi sa akin na ipatanggal ito. Sinabi niya sa akin na… yung balat sa bewang ko ay hindi maganda at naapektuhan nito ang itsura ko sa ilang mga damit.“Sa totoo lang, wala akong kamuwang-muwang noon.” Humagikgik siya. “Ibig kong sabihin, gaano ba ako kadalas magsusuot ng damit na kita ang tiyan at bewang ko? Mahalaga ba talaga kung hindi ito maganda sa paningin!? Pero nagpadala ako at nakinig sa kanya at pinatanggal ko ang balat ko.”Dumilim ang tingin ni Zuko. Matagal na nakausap ni Gia si Melvi
Inakala ni gia na si Jacob, dahil sa wala itong karanasan na makipag-date, ay walang alam at hindi siya tatratuhin ng maayos. Kaagad niyang napagtanto na ginamit niya ang pagiging mautak niyang abogado sa kanilang relasyon, ayaw nga rin siya bigyan ng tsokolate nito. Kung kaya nauwi siya kay Tobias. Yun nga lang…Huminga ng malalim is Gia. Lahat ng mga lalaki ay hindi maaasahan. Nagtataka siya kung bakit may maasahan na lalaki si Lina habang kahit si Renee, na maituturing na kahihiyan, ay may nag-aalaga sa kanya. Kinuyom ni Gia ang kanyang mga kamao sa galit na nagliliyab sa kanyang magata na parang apoy. -Pasado 10 na ng gabi, at hanggang ngayon ay nakasubsob pa rin si Lina sa pag-aaral sa isang disenyo sa kanyang opisina. Nag-unat siya at napansin niya na nakangiti sa kanya si Renee, at sinesenyasan siya gamit ng mga mata nito. At doon napansin ni Lina na nakapasok na pala si Zuko ng hindi niya napapansin. Napasinghap siya ng mahina at sinuntok ito ng mahina. “Paano mo nag
Napasinghap si Gia, bakas sa kanyang mga mata ang pinaghalong galit at takot habang nakatingin siya kay Linda. Saka naman lumapit ang driver ng mga Thompson at tumayo sa harapan nila. Tiningnan ni Linda si Gia ng nakangiti an puno ng panlilibak."Mm! Mmph!"Ng bigla, isang kakaibang tunog ang nanggaling sa kanilang likuran. Lumingon si Linda at nakita niya ag isang lalaki na may balot ang ulo, na pagewang gewang papunta sa kanila habang umaalog ang malaking katawan nito. Nagulat si Linda ngunit napansin niya na parang may kakaiba sa ekspresyon ni Gia. Ang lalaking balot na balot ang ulo ay nagawang ibuka ang ang bahagi ng kanyang bibig at magalang silang binati. Yumuko siya at sinabi, “Mrs. Thompson, ako nga pala si tobias Chambers. Isang karangalan para sa akin ang makita kayo dito!”“Ano naman ang maganda tungkol sa makita mo ako sa ospital?” Tanong ni Linda.“Kasi…” tumigil si Tobias. Binulong ng driver kay Linda, “Siya ang manager ng film studio project at ang punong abala