Kumalma si Hannah at nagpanggap na umubo. Naglakad siya paharap at dahan-dahang nagsabi. “Zen, sa huli, pamilya pa rin tayo. Masama kung magkakaaway-away tayo. “Kahit na anong mangyari, ang order… ay hindi mapupunta sa kamay ng iba! Nakikita kong marami ka ring ginagawa kaya bakit di tayo mag-collaborate? Paghahatian natin ang kita nang 50/50. Titiyakin kong walang mawawala sa'yo!”Naningkit ang mata ni Zephyr at tinawanan siya nang may misteryosong tingin. “Hindi na masama ang solusyon mo, tita.”Sumigla ang mga mata ni Hannah. Mukhang masaya siya. “Pero di ako pumapayag sa 50/50!” malamig niyang sabi. Pinag-isipan ito ni Hannah at nagpanggap na tumawa. Kung paghahatian nila ito, pinapatunayan nito na kaya niyang baliktarin ang lahat. “Kung ganun, sabihin mo sa'kin, Zen…”“Pwede kayong sumali sa proyektong ito, pero hindi tayo pwedeng mag-collaborate. May tao nang nakahawak dito. Ang kailangan niyo lang gawin ay magtrabaho para sa kanya.”“Anong sabi mo?!” Halos lumu
Gaano ba kagaling ang isang buntis? Sisiw lang na mahuli ang pagkakamali niya!Kumalma si Ava at tumawa. “Tama ka, mom. May oras pa tayo! Sa tingin mo palaging mangyayari ang lahat ng gusto niya?”“Anong sinusubukan mong gawin?” Tinaas ni Hannah ang kilay niya. “Ava, wag kang gumawa ng kahit na ano sa kanya ngayon. Naririnig mo ba ako? Habang lalo kang nagpapakita ng pagiging masunurin, mas lalong bababa ang depende nina Zephyr at Cordelia laban sa'yo. Pagkatapos—”“Sige na, alam ko yun!” Pinutol siya ni Ava. Matagal nang masyadong maingat ang nanay niya. Gayunpaman, hindi sila pareho. Kung hindi niya ipapakita kay Cordelia ang kapangyarihan niya mula sa umpisa, magiging mahirap ang buhay niya!…Pagkalipas nang ilang araw, dumating si Cordelia sa oras sa top-floor meeting room ng Baker Group. Ito ang regular na meeting para sa clothing project. Kasabay nito, isa itong pakikipagkita sa buong team. Nasabik siya nang naisip niya kung gaano karami ang gagawin niya sa susuno
Natulala si Ava. Nang tinitigan niya sa mata si Cordelia, naramdaman niyang tumalon ang puso niya. Ang mga mata ni Cordelia ay hindi ang malambot at maamong mga mata na naaalala niya. Sa halip, may nakahalo nang talim dito. Samantala, may kumplikadong ekspresyon sa ngiti niya. Ang ekspresyon niya… ay kahawig na kahawig nang kay Zephyr!Pinakalma ni Ava ang sarili niya at nagpakita ng plastik na ngiti. “Sino pa bang tinatawag ko? Gaano ba karaming cousin-in-law ang meron ako?”“Narinig ko na ikaw na ang Head of Administration ngayon?” Kalmadong ngumiti si Cordelia. Huminto si Ava at tumango. “Ang administrasyon ng kumpanya ay isang importante at gumaganang department. Bilang head, ikaw dapat ang nangunguna sa patakaran at regulasyon ng kumpanya. “Opisina to. Wala ka sa bahay.” Tumingin si Cordelia sa kanya. “Hindi ba ang bastos mo para tawagin mo kong ganyan?”“Ikaw…”Humigpit ang mga kamao ni Ava. Kahit na hindi niya gusto, wala siyang masabing kahit na ano. Lalo na
“Kinakausap kita!” mas seryoso nang pakinggan ngayon si Cordelia. “Sinong naghanda ng meeting room?”Mukhang tuwang-tuwa si Ava. “Hindi ko alam!”“Dahil di mo alam, ilagay mo ang placement card ko sa dapat nitong kinalalagyan!”Seryoso si Cordelia, at nagsalita siya ng perpektong Chaisene. Nanahimik ang mga lokal na dumalo. Napagtanto nila kung anong nangyayari ngayon. Hindi nakayanan ni Ava ang kahihiyan, pero nagmatigas siya. “Miss, matagal na tayong lumampas sa meeting time. Wag mong sabihing pinagpipilitan mo pa rin ang ganito kaliit na bagay? Seryoso ang lahat ng tao rito pagdating sa pagiging maagap! Hindi tama na lalo mo tong pinapatagal. Iisipin nila di mo gustong makipagtrabaho sa kanila!”“Tama ka, seryoso sila sa pagiging maagap at may sarili silang patakaran.” Suminghal si Cordelia, “Pero nasa Baker Group tayo. Ito ang proyektong hawak ko! Sa meeting na hawak ko, ang patakaran ko ang magiging patakaran!”Malinaw ang perpektong Chaisene niya. Mahina ang boses niya,
Tumigil sandali si Ava, pero nilipat naman niya ang atensyon niya kay Trinity. Hindi na nakatanggap si Cordelia ng palagiang messages ngayon. Sa halip, si Trinity naman ang nakatanggap ng araw-araw niyang pangungulit. Isa ngayong maaraw na Sabado. Komportableng nakaupo si Cordelia sa ilalim ng araw sa recliner sa bakuran nang narinig niyang tumunog nang mabilis ang doorbell. Binuksan ng butler ang pinto, at sumugod si Trinity pasok nang may magulong buhok at eyebags. “Gah, Cordelia. Nagmamakaawa ako sa'yo. Palayasin mo na ang demonyong yun, pwede ba? Palayasin mo na siya!”Tumawa si Cordelia at hinila si Trinity para umupo sa tabi niya. Pagkatapos ay nagpakita si Trinity ng sari-saring texts at emails na pinadala ni Ava kay Trinity nitong mga nakaraang araw. Maliban sa kadalasang motivational quotes at messages, napakarami ring larawan roon—mga seksi, walang makeup, may make-up, engrandeng makeup, at mga simpleng pang-araw-araw na larawan—mula sa lahat ng anggulo. Ang pina
Huminto ang puso ni Cordelia habang binalot niya ang braso niya sa balikat ni Trinity. Sinundan ni Zephyr ang pulis sa first floor sa underground. Mabagal silang sinundan nina Cordelia at Trinity. Para bang gawa sa bakal ang mga paa nila at napakabigat ng bawat isang hakbang nila. Bumuntong-hininga ang pulis at nagsabi kay Zephyr, “Ikaw na ang tumingin. Hindi dapat pumasok dito ang buntis.”Tumango si Zephyr at lumingon kay Cordelia. “Maghintay ka rito. Lalabas din ako kaagad.”Dumilim ang mga mata ni Trinity habang nanatili siya sa likuran niya. Dumating sila sa basement pababa ng hagdan. Isa itong madilim at makitid na espasyo. Binuksan ng pulis ang pinto at ang lalaking nakahiga sa loob ay natatakpan ng puting tela. Nakakapangilabot ang fluorescent light na umilaw sa espasyo. Nanatili si Trinity malapit sa pinto. Hindi siya makahakbang pa paharap na para bang naubos ang lahat ng lakas niya. Tinaas ng pulis ang kamay niya para sumenyas. “Mr. Hamerton, pakikilala siya.”
Hindi nagtangka si Fredric na kumilos masyado at maingat na tinaas ang kumot para tignan ang sarili niya. Hindi napalitan ang damit niya at nasa ng dugo at pawis ang pang-itaas niya. Napakadumi na nito. Naka-bandage na ang sugat niya, pero hindi propesyonal ang pagkakabalot dito. Tumingin siya sa babae at nagtanong pagkatapos ng ilang sandali, “Ni… Niligtas mo ako?”Nang kumurap at ngumisi ang babae, mukha siyang isang anghel sa mural ng simbahan. “Bakit? Babayaran mo ba ako sa pagligtas ko sa'yo?”Huminto si Fredric, medyo nahihilo pa siya dahil sa lagnat niya. Pinag-isipan niya ang nangyari sa kanila ng blangkong isipan niya. Nagpunta siya ng Melorian para kay Trinity, at napasakay siya sa isang kaduda-dudang taxi pagkatapos lumapag ng flight niya. Umikot nang ilang beses ang kotse sa isang tahimik na eskinita, tapos pinakita ng driver ang masamang intensyon niya, at nagtawag pa nga siya ng kasabwat. Pagkatapos… nasaksak siya. Hinimatay siya pagkatapos nito at nandito n
Walang pagbabago sa kung paano kumilos at sa itsura ni Zephyr nitong nagdaang ilang araw nang walang balita tungkol kay Fredric, pero alam ni Cordelia ang hirap na pinagdadaanan niya. Hindi niya alam kung paano pagagaanin ang loob niya. Gustong maging sobrang lakas ng lalaki na hindi niya dadalhin ang kahit na anong negatibong emosyon sa kanya. Palagi siyang ang malumanay at nakangiting asawa sa harapan niya. Kumikirot nga lang ang puso ni Cordelia sa bawat isang beses na nakita niya siyang ngumiti. Nakikita niya ang pagod sa ngiti niya. Tinawagan ni Neil si Cordelia para sabihing babalik siya sa Southeast Aciatic para magbakasyon at bisitahin ang mga magulang niya. Walang sigla at parang tuliro ang sagot ni Cordelia. “Anong nangyari sa'yo?” tumawa si Neil. “Parang tulala ka. Wala ka naman sigurong prenatal depression?”“Kalokohan!” Pagkatapos, sinabi sa kanya ni Cordelia ang lahat ng nangyari nitong ilang araw. Nanahimik sandali si Neil bago mahinang sumagot, “Pupunta ako s
Natulala sandali sila Linda at Lina, sabay na bumaling ang atensyon nila sa pinto.Nakatayo doon si Nicholas, na may suot na hindi nakakapinsalang ngiti. Kanina pa siya tumatakbo sa labas ng kwarto ng kanyang anak, bago pa man dinala ni Linda ang tray sa itaas. Siya ay nag-aalala na ang kanyang anak na babae ay hindi kumain at nasa masamang kalooban. Ang takot na mawala ang anak na babae na pinaghirapan nilang hanapin ang sumasagi sa kanya.Gayunpaman, hindi niya alam kung paano siya lalapitan. Siya ay isang ama, isang lalaki, at may ilang mga bagay na maaaring hindi gustong pag-usapan ng mga babae sa isang lalaki.Habang nagdadalawang isip siya ay nakita niyang paakyat na si Linda kaya mabilis siyang nagtago sa gilid. Matapos kumatok si Linda sa pinto at pumasok, inilabas niya ang kalahati ng kanyang katawan at sumilip sa loob, pinipilit ang kanyang tenga sa pakikinig.Pero habang nakikinig siya, parang may kakaiba. Bakit umiiyak ang dalawang ito?Sa pagkabalisa, kumatok si Nicho
Ngumiti si Jacob, natuwa siya sa itsura ni Abigail, wala siyang kaalam-alam sa sakit na nararamdaman ni Abigail.“Hindi natin dapat balewalain ang sprain na ‘to. Kailangan nating pumunta sa ospital ngayon,” ang marahan niyang sinabi ngunit mayroong awtoridad ang kanyang tono. “Makinig ka sa’kin. Sasamahan kita!”Tumango si Abigail, ngumiti siya ng matamis habang nakasandal siya sa kanyang upuan. Pakiramdam niya ay nakalubog siya sa isang lalagyan na puno ng matamis na honey.-Kinagabihan, umuwi si Linda at agad na napansin ang problemadong ekspresyon ni Evelyn.“Anong nangyari?” Nadurog ang puso ni Linda. “Si Pammy ba?”Tumingin sa kanya si Evelyn at tumango. “Nalaman niya na may cancer si Mrs. Jenner, at…”Naalarma si Linda, tatakbo na sana siya paakyat ng hagdan, ngunit pinigilan siya ni Evelyn. “Madam, totoo ba ‘yun?”Nanatiling tahimik si Linda ng ilang sandali bago siya sumagot, “Oo.”“Sa tingin… medyo komplikado ‘to.” Kumunot ang noo ni Evelyn. “Pag-uwi niya, nagkulong
”Anong problema?” Napansin ni Jacob na may mali kay Abigail. Noong papaandarin na niya ang sasakyan, huminto siya at kabado siyang tumingin kay Abigail.‘Hindi ba komportable ang upuan? Masikip ba? Siguro hindi pasok sa standards niya ang kotse ko…”Maraming manliligaw si Abigail, lalo na ang mga mayayamang tagapagmana na hindi magdadalawang-isip na gumastos para sa kanya.Pinanghinaan ng loob si Jacob.Pagkatapos, noong sandaling iyon, napansin niya na hindi sinuot ni Abigail ang kanyang seatbelt. Nagkaroon siya ng ideya. Iyon kaya ang problema?Agad siyang lumapit at inabot niya si Abigail upang isuot ang kanyang seatbelt.Nabigla si Abigail, at kinabahan siya. Noong sandaling iyon, habang malapit sa kanya si Jacob, nalanghap niya ang preskong amoy ni Jacob na parang lavender at napansin niya ang kulay pulang bakas sa puting damit ni Jacob sa ilalim ng sikat ng araw.Noong inangat niya ang kanyang tingin at ngumiti siya pagkatapos niyang ayusin ang seatbelt ni Abigail, pakiram
Pagkatapos ay malinaw na narinig ni Lina na sabihin ng isang boses sa kabilang linya na, “Bed 35, Melissa Jones, oras na para sa gamot mo!”Agad na ibinaba ni Jesse ang tawag.Hawak ni Lina ang kanyang phone, tinititigan niya ang madilim na screen. Pakiramdam niya ay maiiyak siya, at tumulo ang mga luha pababa ng kanyang mukha.-Natapilok si Abigail sa set ngunit tiniis niya ang sakit hanggang sa huling eksena upang hindi maantala ang filming progress. Noong sumigaw ng “Cut” ang direktor, namamaga na ang kanyang paa, at hindi siya nangahas na humakbang.Naawa si Jackie kay Abigail at nakipagtalo siya sa crew, sinabi niya na hindi nila inalagaan ng mabuti ang pinakamamahal niyang artist.Hinila siya ni Abigail. “Ang sakit-sakit na ng paa ko, tapos gusto mo pang pasakitin ang ulo ko?”Agad na lumapit si Jackie upang alalayan siya at tinulungan niya siyang maglakad paalis ng set.Sa kasamaang palad, naka-schedule para sa maintenance ang kotse ngayong araw.Nauubos na ang pasensy
”Lina…” Ngumisi si Gia, nang mapansin niya ang galit sa mga mata ni Lina. Akala niya ay ang galit na ito ay nakatuon kay Linda. “Lina, nauunawaan ko na masama ang loob mo, pero isa itong seryosong bagay. Dapat mong hanapin si Mrs. Thompson para klaruhin ang bagay na ito! “Lina, sa tingin mo ba ay binalak ito ni Mrs. Thompson? Sinadya niyan itago sayo ang bagay na ito, para magdusa si Tita Melissa. At kapag nawala na ito, si Mrs. Thompson na lang ang maiiwan…”“Tapos ka na ba!?” Singhal ni Lina. Ang kape na dala ni Lina ay humulas sa kanyang mga kamay, na nalaglag at bumuhos ang mainit na kape sa likod ng paa ni Gia. Napasigaw si Gia, tumalon-talon na parang payaso. “Lina, ikaw…”“Nilinaw ko na ang sarili ko kanina.” Binitawan ni Lina ang kolyar ni Gia, na naging dahilan para matumba si Gia. “Tutulungan kitang isara yang mabaho mong bibig kung wala kang masasabing maganda!”Nanlaki ang mga mata ni Gia na may halong pagkabigla at takot sa kanyang mukha. Naniniwala siya na a
[Maraming salamat!]Sagot ni Toph: [Hindi mo kailangan maging pormal magkapatid tayo! Sana maging maganda ang iyong gabi~]Kung wala lang si Zuko sa opisina, tiyak na dinala na niya si Toph sa hardin para mag-sparring. -Makalipas ang dalawang araw, nung nasa ibaba si Lina para bumili ng. kape, ng bigla siya may nakitang pamilyar na imahe. “Lina, ang tagal nating hindi nagkita.”Nagulat si Lina, hindi maganda ang itsura ni Gia, hindi na siya kasing sigla nang gaya ng dati sa suot niyang damit at istilo. Tila mas mukha siyang pagod.Gayunpaman, may isang bagay na hindi nagbago—ang katusuhan sa kanyang mga mata.Ngumiti si Lina at sinabing, “Hindi pa naman gaanong matagal. Isang linggo pa lang ang nakakaraan mula nang matanggal ka.”“Pero hindi naging maganda ang buong linggo ko,” sabi ni Gia, at ibinaba niya ang tingin niya. Nagmukha siyang kaawa-awa dahil sa maputla niyang ekspresyon.Ngunit hindi na tinatablan ng ganito si Lina.“Gia, hindi kita pinapahirapan,” sabi ni Lina
Kumunot ang noo ni Zuko. “Ang balat mo? Yung hugis buwan?”“Oo.” Nahihiyang ngumiti si Lina. “Hindi ko kaagad sinabi sayo dahil medyo nag-aalala ako… Hindi ba karamihan ng mga lalaki ay ayaw sa mga babae na nagpapa-plastic surgery?”“Hindi naman lahat.” Marahan na hinaplos ni Zuko ang buhok ni Lina. “Ang mga lalaki ay kayang tanggapin ang lahat para sa babaeng mahal nila. Pero bakit mo nga pala pinatanggal ang balat mo?”Huminto sandali si Lina at marahan na nagsalita. “Si Gia ang kumumbinsi sa akin na ipatanggal ito. Sinabi niya sa akin na… yung balat sa bewang ko ay hindi maganda at naapektuhan nito ang itsura ko sa ilang mga damit.“Sa totoo lang, wala akong kamuwang-muwang noon.” Humagikgik siya. “Ibig kong sabihin, gaano ba ako kadalas magsusuot ng damit na kita ang tiyan at bewang ko? Mahalaga ba talaga kung hindi ito maganda sa paningin!? Pero nagpadala ako at nakinig sa kanya at pinatanggal ko ang balat ko.”Dumilim ang tingin ni Zuko. Matagal na nakausap ni Gia si Melvi
Inakala ni gia na si Jacob, dahil sa wala itong karanasan na makipag-date, ay walang alam at hindi siya tatratuhin ng maayos. Kaagad niyang napagtanto na ginamit niya ang pagiging mautak niyang abogado sa kanilang relasyon, ayaw nga rin siya bigyan ng tsokolate nito. Kung kaya nauwi siya kay Tobias. Yun nga lang…Huminga ng malalim is Gia. Lahat ng mga lalaki ay hindi maaasahan. Nagtataka siya kung bakit may maasahan na lalaki si Lina habang kahit si Renee, na maituturing na kahihiyan, ay may nag-aalaga sa kanya. Kinuyom ni Gia ang kanyang mga kamao sa galit na nagliliyab sa kanyang magata na parang apoy. -Pasado 10 na ng gabi, at hanggang ngayon ay nakasubsob pa rin si Lina sa pag-aaral sa isang disenyo sa kanyang opisina. Nag-unat siya at napansin niya na nakangiti sa kanya si Renee, at sinesenyasan siya gamit ng mga mata nito. At doon napansin ni Lina na nakapasok na pala si Zuko ng hindi niya napapansin. Napasinghap siya ng mahina at sinuntok ito ng mahina. “Paano mo nag
Napasinghap si Gia, bakas sa kanyang mga mata ang pinaghalong galit at takot habang nakatingin siya kay Linda. Saka naman lumapit ang driver ng mga Thompson at tumayo sa harapan nila. Tiningnan ni Linda si Gia ng nakangiti an puno ng panlilibak."Mm! Mmph!"Ng bigla, isang kakaibang tunog ang nanggaling sa kanilang likuran. Lumingon si Linda at nakita niya ag isang lalaki na may balot ang ulo, na pagewang gewang papunta sa kanila habang umaalog ang malaking katawan nito. Nagulat si Linda ngunit napansin niya na parang may kakaiba sa ekspresyon ni Gia. Ang lalaking balot na balot ang ulo ay nagawang ibuka ang ang bahagi ng kanyang bibig at magalang silang binati. Yumuko siya at sinabi, “Mrs. Thompson, ako nga pala si tobias Chambers. Isang karangalan para sa akin ang makita kayo dito!”“Ano naman ang maganda tungkol sa makita mo ako sa ospital?” Tanong ni Linda.“Kasi…” tumigil si Tobias. Binulong ng driver kay Linda, “Siya ang manager ng film studio project at ang punong abala