Inihagis si Mona sa isang madilim at malamig na silid.Gumagapang siya sa buong sahig nang bigla niyang hinawakan ang isang leather na sapatos. Natakot siya sa ginaw, at napasigaw siya.Nakabukas ang ilaw sa kwarto. Ito ay nanlilisik na maliwanag.Noon lang niya nakita ang nasa paligid niya.Umupo si Nicholas sa gitna. Pinalibutan siya ng walang ekspresyon niyang maskuladong mga kababata.Samantala, si Nicholas ay parang Diablo na lumabas sa impiyerno. Nakakatakot ang layunin ng pagpatay sa kanyang mga mata kaya walang nangahas na tumingin sa kanya ng diretso.Natulala si Mona. Hindi siya makapagsalita.Naglalaro siya ng punyal sa kamay habang nagpapakita ng tusong ngisi sa gilid ng labi. "MS. Adams, sa palagay ko ay hindi mo narinig... Ang aking asawa ay nalaglag!"Nanginginig si Mona, namumutla ang mukha.“Ano ba talaga ang nangyari noong gabing iyon? Hindi mo ba sasabihin sa akin ang totoo?""Mr. Thompson, ano…”Nauutal siya. Wala siyang masabi.Inabot ni Nicholas ang pu
Tumayo si Nicholas at inilabas ang kanyang baril. Pagkatapos ay naglakad siya patungo sa pinto ng may malalaking hakbang.…Nang lumabas si Rowan sa ward ni Kelly, tumango siya kay Mandy, na naghihintay sa pintuan upang ipakita ang kanyang paggalang."Mr. Irwin." Namumula ang kanyang mga mata habang nakayuko nang may paggalang. “Salamat sa pagpayag mong iligtas ang anak ko! Tatandaan ko ang ginawa mo para sa amin magpakailanman!"Kumaway si Rowan.“Masyado kang mabait, Mrs. Tanner. Ang mga doktor ay katulad ng mga magulang ng mga pasyente. Paano natin mapapanood ang mga pasyente na nagdurusa nang hindi sila naliligtas?""Sa tingin mo ba may pag-asa pa para sa kanya, Mr. Irwin?"Saglit na nag-isip si Rowan at sinabing, “Tinatrato siya sa tradisyonal na paraan. Para sa akin, bagama't mahirap gamutin ang mga congenital disease, mabubuhay siya."Naningkit ang mga mata ni Mandy. "Talaga?"Tumango si Rowan, “Ang holistic healing ay magpapakita ng mas magandang resulta. Dahil sa mara
"Grabe lang!" Malungkot ang mukha ni Joe. “Sino ang tinatawag mong outsider? Higit 20 taon na naming anak si Nelly, anuman ang mangyari. Kamusta na siya ngayon!?""Siya ay isang tagalabas, tama!" Nataranta si Mandy at napasigaw, “Anak natin si Kelly. Ang b*tch na iyon ang nanakit sa kanya!"“Mandy!” Nagtaas ng boses si Joe. “Wag kang maglalabas ng kalokohan kapag wala kang ebidensya! Ikaw ang nag-imagine na sinasaktan siya ni Nelly!""Hindi!" Pinandilatan siya nito. “Nagpumilit si Nelly na sumama sa akin sa doktor noong araw na iyon. Nagkaroon siya ng masamang intensyon. Gusto niyang saktan si Kelly kapag lumayo ako! Kung hindi, paano siya dinukot kapag umalis ako sa ward? Paano ito nagkataon?"Napabuntong-hininga si Joe. Sa huli, sinabi niya, "Kakatawa ka!"I've made up my mind," malamig niyang sabi. “May sakit si Kelly. Ngayong nawalan na siya ng alaala, imposibleng magpakasal siya o pumalit sa negosyo... Kaya, hayaan si Nelly na gawin ito!"Nawala ang isip ni Mandy. Parang may
Sumulyap si Nelly kay Joe nang katutubo bago ibinaling ang mukha para tingnan si Mandy. Mahina siyang tumawag, "Mom."Gayunpaman, hindi ito ang karaniwang magalang at mapang-akit na paraan ng pagtawag sa kanya. Bakas sa mukha niya ang pangungutya at pangungutya.Nakaramdam ng kirot si Mandy sa kanyang puso."Ah, anong nangyari sa mukha mo, dad?" sigaw ni Nelly.Ikinaway ni Joe ang kanyang kamay bilang senyales na wala lang. Gayunpaman, siya ay patuloy na sumisigaw at kukuha ng first-aid na bata.Nakakunot ang noo ni Mandy habang tahimik na nanonood.'Yung dalawa sa kanila ay mukhang mag-ama sa dugo...'Mag-ama sa dugo!?'Nanlalabo ang kanyang mga mata nang mabilis na pumasok sa kanyang ulo ang ideyang iyon."Mom, paano mo natamaan si dad?" tanong ni Nelly sa kanya. "Bakit hindi kayo makapagsalita? Bakit kailangan mong gumamit ng karahasan!?""Ano sa tingin mo ay makokontrol mo ang ginagawa ko, b*tch?""Ikaw..." Pinandilatan siya ni Nelly. Ilang sandali pa ay sumilay ang isan
Ginugol ni Cordelia ang mga araw na ito na kasama si Linda.Malaki ang epekto nito sa kalusugan ni Linda, at dapat siyang magpahinga sa kama. Karaniwan siyang natutulog at nakasandal sa headboard kapag gising siya, nakatingin sa labas ng bintana nang walang sinasabi. Ang kanyang maputla at mahinang estado ay ikinalungkot ng isang tumingin.Pinasa ni Cordelia ang kanyang chicken soup na bagong gawa.“Linda...” Bahagyang napahikbi siya nang ibuka niya ang kanyang bibig. “Kumain ka ng kaunting chicken soup. Masarap ang lasa. Nagdagdag ako ng ilang mga petsa upang gawin itong pampalusog at matamis.Walang tugon mula kay Linda. Pumutok ang labi niya dahil sa pagkatuyo nito.Naiintindihan ni Cordelia ang kanyang nararamdaman.Nabuo na ang kanyang sanggol, ngunit hindi man lang ito nakuhang batiin ang mundo. Bata rin daw ito. Nagustuhan ni Nicholas ang mga lalaki.Ipinangako rin sa kanya ni Cordelia na ang kanilang mga anak ay magpapakasal sa isa't isa sa hinaharap upang sila ay maging
“Pasensya na lang, Tita Tanner,” nakangiting sabi ni Cordelia. "Manatili ka sa kung ano ka sa ngayon."Mukhang balisa si Mandy.“Ako ang nagmamay-ari ng kalahati ng Tanner Group... To be precise, 2/3 nito ay akin! Bago ako pinakasalan ni Joe, wala siya! Pinuno ng regalong kasal na dinala ko ang puwang at butas sa mga Tanner!“Ngunit pinagtaksilan niya ako at pinalaki ang kanyang anak sa labas sa ilalim ng aking ilong sa loob ng 20 taon! Pinaglaruan niya ako na parang tanga!" Habang nagsasalita si Mandy, mas lalo siyang nabalisa habang nakakuyom ang mga kamao sa gilid ng kama.Sa sandaling naisip niya ito, siya ay naiinis at nagsisisi.Siya ay nag-alaga ng isang iligal na anak na babae ngunit hindi pinansin ang damdamin ng kanyang kapanganakang anak na babae para sa napakaraming luha. Hindi siya karapat-dapat bilang isang ina!"Tita Tanner, huwag kang ganyan." Mabilis siyang pinigilan ni Cordelia. “Huwag kang mag-alala. Hindi magkakaroon ng Tanner Group si Nelly, at hindi si Mr. T
“Ikaw…” napabuntong-hininga si Cordelia."Anyway, may nagsabi na aalagaan niya ako forever!" Sabi ni Zephyr, entitled.Binigyan siya ng suntok ni Cordelia. Bakit napakawalanghiya niya!? At muli, hindi siya magiging Zephyr kung mayroon siyang anumang kahihiyan.Tumawa ang lalaki at kiniliti siya ng mahina kaya napayuko siya. Pareho silang nagkagulo sa swing, umalingawngaw ang mga hagikgik nila sa front porch. Huminto pa sa pagkain si Ginger para mainggit sila.Makatarungan si Cordelia. Medyo pink ang mukha niya habang tumatawa.Naipit siya sa ilalim ni Zephyr. Ang kanyang malinaw at basang mga mata ay nagpapahayag at tanging nagpainit kay Zephyr.Ang kamay nito ay sumandok sa kanyang slim waist nang sabay-sabay, at naramdaman niya ang malakas na pagkalalaking sumugod sa kanya."Huwag..." Ang kamay ni Cordelia ay nasa kanyang dibdib. "Nasa labas pa tayo!"Napangisi si Zephyr. "Alam ko... wala akong sinabing gagawin ko!"Lalong namula si Cordelia.Pinasadahan niya ng kamay ang b
Ang nagyeyelong tingin ni Nicholas ay bumaon sa lahat ng naroon.Nakasuot ng itim na suit, siya ay halos walang awa na walang awa na may matinding uhaw sa dugo sa kanyang mga mata. Ang mga nakatayo sa paligid niya ay ang kanyang mga kampon na may mga aktwal na baril at bala.Walang boss ng entertainment company sa Centrolis ang nangahas na magkaroon ng lineup na ganyan sa ngayon."Walang nangyari sa pagitan namin ni Ms. Adams," mahigpit na sabi ni Nicholas. “Before that grand event, I barely known her. Nanghina ako pagkatapos kong inumin ang alak na dinaanan niya sa akin. Ha, sasangguni ako sa aking abogado tungkol dito. Kung na-spike niya ang inumin ko, kailangan kong kasuhan!"Tinuya siya ng isang walang ingat na reporter. “Pero Mr. Thompson, paano mo mapapatunayan na walang nangyari sa inyong dalawa?”Madilim ang ekspresyon ni Nicholas, habang hindi mapigilan ni Ian ang sarili. Naglabas siya ng pistol mula sa kanyang bulsa, ngunit napansin ito ni Nicholas at pinigilan siya ng k
Natulala sandali sila Linda at Lina, sabay na bumaling ang atensyon nila sa pinto.Nakatayo doon si Nicholas, na may suot na hindi nakakapinsalang ngiti. Kanina pa siya tumatakbo sa labas ng kwarto ng kanyang anak, bago pa man dinala ni Linda ang tray sa itaas. Siya ay nag-aalala na ang kanyang anak na babae ay hindi kumain at nasa masamang kalooban. Ang takot na mawala ang anak na babae na pinaghirapan nilang hanapin ang sumasagi sa kanya.Gayunpaman, hindi niya alam kung paano siya lalapitan. Siya ay isang ama, isang lalaki, at may ilang mga bagay na maaaring hindi gustong pag-usapan ng mga babae sa isang lalaki.Habang nagdadalawang isip siya ay nakita niyang paakyat na si Linda kaya mabilis siyang nagtago sa gilid. Matapos kumatok si Linda sa pinto at pumasok, inilabas niya ang kalahati ng kanyang katawan at sumilip sa loob, pinipilit ang kanyang tenga sa pakikinig.Pero habang nakikinig siya, parang may kakaiba. Bakit umiiyak ang dalawang ito?Sa pagkabalisa, kumatok si Nicho
Ngumiti si Jacob, natuwa siya sa itsura ni Abigail, wala siyang kaalam-alam sa sakit na nararamdaman ni Abigail.“Hindi natin dapat balewalain ang sprain na ‘to. Kailangan nating pumunta sa ospital ngayon,” ang marahan niyang sinabi ngunit mayroong awtoridad ang kanyang tono. “Makinig ka sa’kin. Sasamahan kita!”Tumango si Abigail, ngumiti siya ng matamis habang nakasandal siya sa kanyang upuan. Pakiramdam niya ay nakalubog siya sa isang lalagyan na puno ng matamis na honey.-Kinagabihan, umuwi si Linda at agad na napansin ang problemadong ekspresyon ni Evelyn.“Anong nangyari?” Nadurog ang puso ni Linda. “Si Pammy ba?”Tumingin sa kanya si Evelyn at tumango. “Nalaman niya na may cancer si Mrs. Jenner, at…”Naalarma si Linda, tatakbo na sana siya paakyat ng hagdan, ngunit pinigilan siya ni Evelyn. “Madam, totoo ba ‘yun?”Nanatiling tahimik si Linda ng ilang sandali bago siya sumagot, “Oo.”“Sa tingin… medyo komplikado ‘to.” Kumunot ang noo ni Evelyn. “Pag-uwi niya, nagkulong
”Anong problema?” Napansin ni Jacob na may mali kay Abigail. Noong papaandarin na niya ang sasakyan, huminto siya at kabado siyang tumingin kay Abigail.‘Hindi ba komportable ang upuan? Masikip ba? Siguro hindi pasok sa standards niya ang kotse ko…”Maraming manliligaw si Abigail, lalo na ang mga mayayamang tagapagmana na hindi magdadalawang-isip na gumastos para sa kanya.Pinanghinaan ng loob si Jacob.Pagkatapos, noong sandaling iyon, napansin niya na hindi sinuot ni Abigail ang kanyang seatbelt. Nagkaroon siya ng ideya. Iyon kaya ang problema?Agad siyang lumapit at inabot niya si Abigail upang isuot ang kanyang seatbelt.Nabigla si Abigail, at kinabahan siya. Noong sandaling iyon, habang malapit sa kanya si Jacob, nalanghap niya ang preskong amoy ni Jacob na parang lavender at napansin niya ang kulay pulang bakas sa puting damit ni Jacob sa ilalim ng sikat ng araw.Noong inangat niya ang kanyang tingin at ngumiti siya pagkatapos niyang ayusin ang seatbelt ni Abigail, pakiram
Pagkatapos ay malinaw na narinig ni Lina na sabihin ng isang boses sa kabilang linya na, “Bed 35, Melissa Jones, oras na para sa gamot mo!”Agad na ibinaba ni Jesse ang tawag.Hawak ni Lina ang kanyang phone, tinititigan niya ang madilim na screen. Pakiramdam niya ay maiiyak siya, at tumulo ang mga luha pababa ng kanyang mukha.-Natapilok si Abigail sa set ngunit tiniis niya ang sakit hanggang sa huling eksena upang hindi maantala ang filming progress. Noong sumigaw ng “Cut” ang direktor, namamaga na ang kanyang paa, at hindi siya nangahas na humakbang.Naawa si Jackie kay Abigail at nakipagtalo siya sa crew, sinabi niya na hindi nila inalagaan ng mabuti ang pinakamamahal niyang artist.Hinila siya ni Abigail. “Ang sakit-sakit na ng paa ko, tapos gusto mo pang pasakitin ang ulo ko?”Agad na lumapit si Jackie upang alalayan siya at tinulungan niya siyang maglakad paalis ng set.Sa kasamaang palad, naka-schedule para sa maintenance ang kotse ngayong araw.Nauubos na ang pasensy
”Lina…” Ngumisi si Gia, nang mapansin niya ang galit sa mga mata ni Lina. Akala niya ay ang galit na ito ay nakatuon kay Linda. “Lina, nauunawaan ko na masama ang loob mo, pero isa itong seryosong bagay. Dapat mong hanapin si Mrs. Thompson para klaruhin ang bagay na ito! “Lina, sa tingin mo ba ay binalak ito ni Mrs. Thompson? Sinadya niyan itago sayo ang bagay na ito, para magdusa si Tita Melissa. At kapag nawala na ito, si Mrs. Thompson na lang ang maiiwan…”“Tapos ka na ba!?” Singhal ni Lina. Ang kape na dala ni Lina ay humulas sa kanyang mga kamay, na nalaglag at bumuhos ang mainit na kape sa likod ng paa ni Gia. Napasigaw si Gia, tumalon-talon na parang payaso. “Lina, ikaw…”“Nilinaw ko na ang sarili ko kanina.” Binitawan ni Lina ang kolyar ni Gia, na naging dahilan para matumba si Gia. “Tutulungan kitang isara yang mabaho mong bibig kung wala kang masasabing maganda!”Nanlaki ang mga mata ni Gia na may halong pagkabigla at takot sa kanyang mukha. Naniniwala siya na a
[Maraming salamat!]Sagot ni Toph: [Hindi mo kailangan maging pormal magkapatid tayo! Sana maging maganda ang iyong gabi~]Kung wala lang si Zuko sa opisina, tiyak na dinala na niya si Toph sa hardin para mag-sparring. -Makalipas ang dalawang araw, nung nasa ibaba si Lina para bumili ng. kape, ng bigla siya may nakitang pamilyar na imahe. “Lina, ang tagal nating hindi nagkita.”Nagulat si Lina, hindi maganda ang itsura ni Gia, hindi na siya kasing sigla nang gaya ng dati sa suot niyang damit at istilo. Tila mas mukha siyang pagod.Gayunpaman, may isang bagay na hindi nagbago—ang katusuhan sa kanyang mga mata.Ngumiti si Lina at sinabing, “Hindi pa naman gaanong matagal. Isang linggo pa lang ang nakakaraan mula nang matanggal ka.”“Pero hindi naging maganda ang buong linggo ko,” sabi ni Gia, at ibinaba niya ang tingin niya. Nagmukha siyang kaawa-awa dahil sa maputla niyang ekspresyon.Ngunit hindi na tinatablan ng ganito si Lina.“Gia, hindi kita pinapahirapan,” sabi ni Lina
Kumunot ang noo ni Zuko. “Ang balat mo? Yung hugis buwan?”“Oo.” Nahihiyang ngumiti si Lina. “Hindi ko kaagad sinabi sayo dahil medyo nag-aalala ako… Hindi ba karamihan ng mga lalaki ay ayaw sa mga babae na nagpapa-plastic surgery?”“Hindi naman lahat.” Marahan na hinaplos ni Zuko ang buhok ni Lina. “Ang mga lalaki ay kayang tanggapin ang lahat para sa babaeng mahal nila. Pero bakit mo nga pala pinatanggal ang balat mo?”Huminto sandali si Lina at marahan na nagsalita. “Si Gia ang kumumbinsi sa akin na ipatanggal ito. Sinabi niya sa akin na… yung balat sa bewang ko ay hindi maganda at naapektuhan nito ang itsura ko sa ilang mga damit.“Sa totoo lang, wala akong kamuwang-muwang noon.” Humagikgik siya. “Ibig kong sabihin, gaano ba ako kadalas magsusuot ng damit na kita ang tiyan at bewang ko? Mahalaga ba talaga kung hindi ito maganda sa paningin!? Pero nagpadala ako at nakinig sa kanya at pinatanggal ko ang balat ko.”Dumilim ang tingin ni Zuko. Matagal na nakausap ni Gia si Melvi
Inakala ni gia na si Jacob, dahil sa wala itong karanasan na makipag-date, ay walang alam at hindi siya tatratuhin ng maayos. Kaagad niyang napagtanto na ginamit niya ang pagiging mautak niyang abogado sa kanilang relasyon, ayaw nga rin siya bigyan ng tsokolate nito. Kung kaya nauwi siya kay Tobias. Yun nga lang…Huminga ng malalim is Gia. Lahat ng mga lalaki ay hindi maaasahan. Nagtataka siya kung bakit may maasahan na lalaki si Lina habang kahit si Renee, na maituturing na kahihiyan, ay may nag-aalaga sa kanya. Kinuyom ni Gia ang kanyang mga kamao sa galit na nagliliyab sa kanyang magata na parang apoy. -Pasado 10 na ng gabi, at hanggang ngayon ay nakasubsob pa rin si Lina sa pag-aaral sa isang disenyo sa kanyang opisina. Nag-unat siya at napansin niya na nakangiti sa kanya si Renee, at sinesenyasan siya gamit ng mga mata nito. At doon napansin ni Lina na nakapasok na pala si Zuko ng hindi niya napapansin. Napasinghap siya ng mahina at sinuntok ito ng mahina. “Paano mo nag
Napasinghap si Gia, bakas sa kanyang mga mata ang pinaghalong galit at takot habang nakatingin siya kay Linda. Saka naman lumapit ang driver ng mga Thompson at tumayo sa harapan nila. Tiningnan ni Linda si Gia ng nakangiti an puno ng panlilibak."Mm! Mmph!"Ng bigla, isang kakaibang tunog ang nanggaling sa kanilang likuran. Lumingon si Linda at nakita niya ag isang lalaki na may balot ang ulo, na pagewang gewang papunta sa kanila habang umaalog ang malaking katawan nito. Nagulat si Linda ngunit napansin niya na parang may kakaiba sa ekspresyon ni Gia. Ang lalaking balot na balot ang ulo ay nagawang ibuka ang ang bahagi ng kanyang bibig at magalang silang binati. Yumuko siya at sinabi, “Mrs. Thompson, ako nga pala si tobias Chambers. Isang karangalan para sa akin ang makita kayo dito!”“Ano naman ang maganda tungkol sa makita mo ako sa ospital?” Tanong ni Linda.“Kasi…” tumigil si Tobias. Binulong ng driver kay Linda, “Siya ang manager ng film studio project at ang punong abala