Kabanata 399

Nahulog si Cordelia sa malamig na dagat.

Naramdaman niya na napapalibutan siya ng kadiliman. Kahit anong gawin niya, hindi siya makatakas sa kadiliman.

Tumawag siya ng tulong, pero ang tubig ay humarang sa ilong at bibig niya. Nawawalan na siya ng pag asa…

May humawak sa kamay niya sa kadiliman na ito.

Akala niya ay ito si Zephyr, kaya mahigpit ang hawak niya. Gayunpaman, ang kamay ay hindi kasing laki ng kamay ni Zephyr, ngunit malakas ito… Naging blanko ang isip niya, at narinig niya ang patuloy na pagtawag ng “Cordelia” habang malabo ang diwa niya…

Umubo siya ng malakas at maraming lumabas na tubig sa bibig niya bago siya gumising ng mabagal.

Nakita niya ang dalawang nag aalalang mukha.

“Nagising ka na rin!” Tinulungan ni Zephyr si Cordelia.

Napagtanto ni Cordelia na nakahiga siya sa beach.

Lumipas na ang bagyo, at sumikat na ang araw. Makinang ang dagat—mapayapa ito—ngunit hindi pamilyar.

“Nasaan… tayo?” Nalilito si Cordelia.

Nakita niya na nakatingin sa kanya si Zephyr,