Nang natapos magbihis si Lina, lumabas siya ng kwarto nang hawak ang kamay ni Zuko. Gayunpaman, bago umalis, hindi niya napigilang lumingon. Nakatayo roon si Linda nang hindi kumikilos sa kinakatayuan niya. Inobserbahan ni Lina ang mapayat na anyo niya. Nakayuko siya nang parang isang matandang babae na para bang tutumba siya sa isang ihip ng hangin. Naglaho ang pananabik sa mga mata niya at napalitan ng kawalan. Isang hindi maipaliwanag na kalungkutan ang pumuno sa puso ni Lina. Sina Linda at Nicholas ay dalawang hindi pamilyar na pangalan sa kanya, pero sila ang dalawang pinakamalapit na tao sa kanya sa mundong ito. Huminga si Lina nang malalim, yumuko, at nanatiling tahimik. Naintindihan ni Zuko ang mga emosyon niya at marahan siyang niyakap, sabay malambing na hinalikan ang noo niya. “Magiging ayos lang ang lahat,” bulong niya. “Hindi ito ganun kahirap kagaya ng iniisip mo… Mahal na mahal ka nila at dalawampung taon ka na nilang hinahanap.”“Alam ko.” Hinawakan ni Lin
Nabigla si Lina. “Ano?”“Kinuha ng brand manager ng LC Skincare ang store surveillance footage,” paliwanag ni Carter. “Pinakita sa footage na nagsabwatan ang dalawang empleyado at naglagay ng pekeng face cream sa counter na may marka sa balot nito. Hindi nabenta ang cream hanggang sa ang kaklase mong si Chapman ay pumasok sa duty-free shop at hinanap ito. Doon nila ito binenta sa kanya. “At ang substance sa face cream ay isa talagang tipo ng drug. Dinagdag ito pagkatapos itong ihandang maigi na nagsanhi ng isang chemical reaction. Kaunti lang nito ay sapat na para magsugat ang balat mo at hindi gumaling.”Nagsalubong ang mga kilay ni Zuko. “Tito Carter, nalaman mo ba kung sino ang dalawang taong ito?”“Syempre,” ngumiti si Carter. “Nahuli ang dalawang taong iyon sa police operation para hulihin si Justin.”Parehong natulala sina Zuko at Lina. “Mga… tao sila ni Justin?”“Tama ka.”“Kung ganun, ibig mong sabihin…” bahagyang nagbago ang ekspresyon ni Lina. “Hindi lang may koneks
“Sandali!” Tinulak ng maliit na kamay ni Lina ang matibay na dibdib ni Zuko. Kumurap ang mga mata niya nang mahina siyang nagsalita. “Hindi ba kilala ang Kamahalan sa pagiging mabuti sa mga bisita niya? Hindi ko maintindihan kung bakit niya tayo binigyan ng ganito kaliit na kwarto. At saka, napakalaki ng palasyo—”“Sabi ng Kamahalan na ito na lang ang kwarto!” seryosong sagot ni Zuko. “Lina, hindi magandang guluhin ang Kamahalan nang dahil sa ganito kaliit na bagay…”Bahagya siyang umubo at ngumiti. “Pagtiyagaan na natin to ngayong gabi, okay?”“Pero…” Bago pa nagsalita ulit si Lina, sinara ang labi niya ng masigasig na halik ni Zuko. Ang tagal na simula nang nahalikan niya siya nang ganito…Niyakap siya nang mahigpit ni Zuko. Kuntento siya na para bang nasa kanya ang buong mundo. Dahan-dahang naglakad ang kamay niya sa maliit na likod niya, huminto sa malambot na batok niya nang para bang hinahaplos ang leeg ng isang kuting. Dahan-dahang nagkaroon ng sariling pag-iisip ang kabil
Nahirapan si Remus na pigilan ang tawa niya at sumakit ang tiyan niya. Pinanatili niya ang seryosong ekspresyon niya habang kinakausap si Zuko. “Anong ibig mong sabihin, my lord? Hindi pa kayo kasal ni Ms. Lina. Paano kayo matutulog sa isang kwarto? Strikto ang patakaran sa palasyo at napakahalaga ng pagpapanatili ng distansya sa pagitan ng lalaki at babae. Siguro naman hindi mo nakalimutan yan, sir?”Nagsalubong ang kilay ni Zuko at naging seryoso ang tono niya. “Kung ganun… saan pala ako dapat tutuloy?”“Sa Splendor Pavilion.”“Ano!?” Bakas ang gulat ni Zuko at muntik siyang napatalon sa reaksyon niya. Kapag sinuri mo ang mapa, mukhang parisukat ang palasyo. Nasa itaas na kaliwang sulok sa ng Pearl Spring at nasa ibabang kanang sulok ang Splendor Pavilion. Para bang sinadya ito, malinaw na ginawa para paghiwalayin sila. Huminga nang malalim si Zuko habang nakatitig kay Remus. “Kahit gaano pa kastrikto ang patakaran, kailangan mo ba kaming paghiwalayin nang ganito kalayo?”Tah
Tumango si Lina nang may magalang na ngiti. Maraming bagay para sa kanya ang mahirap makasanayan nang una siyang dumating sa bahay na ito. Kahit na ganun, tiniyak nina Nicholas at Linda na nakaayon sa gusto niya sng lahat sa Thompson residence. Pinadala pa nila ang staff na madalas na nagsisilbi sa kanila para paglingkuran siya. Naluha si Lina. Pakiramdam niya ay nailigtas niya ang mundo sa nakaraang buhay niya: nakilala niya ang mga umampon sa kanya na trinato siyang parang tunay na anak, at ang tunay niyang mga magulang na hindi tumigil sa paghahanap sa kanya. At naroon si Zuko, ang perpekto niyang boyfriend at magiging asawa. Napuno ng init si Lina nang ngumiti siya. Kuminang ang maliwanag na hinaharap sa mga inosente niyang mata. “Mayroon ka bang kailangan, miss?” tanong ni Tita Evelyn. Bumalik si Lina sa katotohanan at umiling. “Hindi sa ngayon.”“Sige pala, iiwanan ka na muna namin.” Ngumiti si Tita Evelyn. “Ipaalam mo lang sa'min kung may kailangan ka.”“Sige.”Tuma
Hindi intensyon ni Linda na matapon ang bote—isa itong bugso ng mga emosyon na hindi niya makontrol. Hindi sa hindi niya gustong inumin ang gamot, pero naaalala niya ang sakit niya tuwing nakikita niya ang bote. Hindi niya matiis ang pagkahilo at hapdi ng sikmura niya pagkatapos inumin ang gamot. Mas gusto niyang hindi na lang ito inumin. Nang nakapikit at nakasimangot, walang kulay ang maputlang balat ni Linda. Sa gitna nito, nakarinig siya ng ingay sa pintuan. Tinaas niya ang ulo niya at tamad na lumingon nang hindi man lang nagtanong kung sino iyon. Gayunpaman, bumukas ang pinto at sinamahan ng isang matamis na boses ang pagpasok ng isang nakakatawang oso na naglakad nang pagiwang-giwang. Napuno ng pag-awit at sinag ng araw ang balkonahe at nagdala ng saya sa eksena ang kaaya-aya at nakakatawang sayaw ng oso. Nang natapos ang sayaw, tinaas ng oso ang mga braso nito at gumawa ng hugis puso. Hindi napigilan ni Linda na matawa. Pagkatapos ay natanggal ang ulo ng oso at nakita roo
Ngumiti si Lina at nagtanong, “Kaya mo bang bilangin ang mga poste sa model na'to?”Nabigla si Linda, pero nagpasya siyang seryosohin ito at nagsimulang magbilang. Gayunpaman, sa liit ng mga poste sa model ay nahirapan siyang bilangin ito nang maayos. "55, 56, 57..."Sa wakas, pagkatapos ng ilang sandali, nagpakita ng kalmadong ngiti si Linda at kampanteng nagsabi, “May 82 poste rito, tama?”“Tama! Pero isang parte lang yan ng palasyo. Ang tunay na palasyo ay may mas madaming poste,” sabi ni Lina at tinikom niya ang mga labi niya. Pagkatapos ay nagtanong siya, “Ngayon, kaya mo bang bilangin kung gaano karami ang bintana rito?”Mukhang namroblema si Lina dahil matagal na siyang kinakabahan pagdating sa mga numero. Sinubukan niyang makiusap sa anak niya, “Pwede bang… wag na tayong magbilang? Sasakit ang ulo ko kapag nagpatuloy tayo!”Ngumiti si Lina at sumagot, “Hindi pwede. Pero ang galing mo kanina, kaya ibibigay ko sa'yo ang pinangako kong reward!”Nabigla si Linda nang nakita
Mabilis na napagtanto ni Linda na mayroon sigurong nagbigay sa anak niya ng ganito kagandang pag-aalaga at suspetsa niya ay iyon ay ang nanay na umampon sa kanya. Bumaha ang nagtatalong emosyon sa loob ni Linda. Magkahalo itong pasasalamat at lihim na pag-asang sana naging masama ang pamilya kay Lina. Gusto ni Linda na bumalik sa kanya ang anak niya nang walang pag-aalinlangan, na tawagin siyang “mom” nang walang pag-aalangan.Huminga nang malalim si Linda na nanginig sa takot sa sarili niyang masamang kaisipan. Nahirapan siyang magsalita at nanginig ang boses niya. “Pammy… Pwede ka nang umalis… Kailangan kong magpahinga.”Natigilan sandali si Lina, pagkatapos ay maingat na tinulungan si Linda sa kama, minumurang siya, at pinalitan ang tsinelas niya ng mga komportableng tsinelas gawa sa satin. Ngumiti siya nang may luhaang mga mata at marahan siyang pinaalalahanan, “Babalik ako pag oras na ng pag-inom mo ng gamot! At bibigyan kita ng espesyal na reward kapag nabilang mo ng tama ang
Natulala sandali sila Linda at Lina, sabay na bumaling ang atensyon nila sa pinto.Nakatayo doon si Nicholas, na may suot na hindi nakakapinsalang ngiti. Kanina pa siya tumatakbo sa labas ng kwarto ng kanyang anak, bago pa man dinala ni Linda ang tray sa itaas. Siya ay nag-aalala na ang kanyang anak na babae ay hindi kumain at nasa masamang kalooban. Ang takot na mawala ang anak na babae na pinaghirapan nilang hanapin ang sumasagi sa kanya.Gayunpaman, hindi niya alam kung paano siya lalapitan. Siya ay isang ama, isang lalaki, at may ilang mga bagay na maaaring hindi gustong pag-usapan ng mga babae sa isang lalaki.Habang nagdadalawang isip siya ay nakita niyang paakyat na si Linda kaya mabilis siyang nagtago sa gilid. Matapos kumatok si Linda sa pinto at pumasok, inilabas niya ang kalahati ng kanyang katawan at sumilip sa loob, pinipilit ang kanyang tenga sa pakikinig.Pero habang nakikinig siya, parang may kakaiba. Bakit umiiyak ang dalawang ito?Sa pagkabalisa, kumatok si Nicho
Ngumiti si Jacob, natuwa siya sa itsura ni Abigail, wala siyang kaalam-alam sa sakit na nararamdaman ni Abigail.“Hindi natin dapat balewalain ang sprain na ‘to. Kailangan nating pumunta sa ospital ngayon,” ang marahan niyang sinabi ngunit mayroong awtoridad ang kanyang tono. “Makinig ka sa’kin. Sasamahan kita!”Tumango si Abigail, ngumiti siya ng matamis habang nakasandal siya sa kanyang upuan. Pakiramdam niya ay nakalubog siya sa isang lalagyan na puno ng matamis na honey.-Kinagabihan, umuwi si Linda at agad na napansin ang problemadong ekspresyon ni Evelyn.“Anong nangyari?” Nadurog ang puso ni Linda. “Si Pammy ba?”Tumingin sa kanya si Evelyn at tumango. “Nalaman niya na may cancer si Mrs. Jenner, at…”Naalarma si Linda, tatakbo na sana siya paakyat ng hagdan, ngunit pinigilan siya ni Evelyn. “Madam, totoo ba ‘yun?”Nanatiling tahimik si Linda ng ilang sandali bago siya sumagot, “Oo.”“Sa tingin… medyo komplikado ‘to.” Kumunot ang noo ni Evelyn. “Pag-uwi niya, nagkulong
”Anong problema?” Napansin ni Jacob na may mali kay Abigail. Noong papaandarin na niya ang sasakyan, huminto siya at kabado siyang tumingin kay Abigail.‘Hindi ba komportable ang upuan? Masikip ba? Siguro hindi pasok sa standards niya ang kotse ko…”Maraming manliligaw si Abigail, lalo na ang mga mayayamang tagapagmana na hindi magdadalawang-isip na gumastos para sa kanya.Pinanghinaan ng loob si Jacob.Pagkatapos, noong sandaling iyon, napansin niya na hindi sinuot ni Abigail ang kanyang seatbelt. Nagkaroon siya ng ideya. Iyon kaya ang problema?Agad siyang lumapit at inabot niya si Abigail upang isuot ang kanyang seatbelt.Nabigla si Abigail, at kinabahan siya. Noong sandaling iyon, habang malapit sa kanya si Jacob, nalanghap niya ang preskong amoy ni Jacob na parang lavender at napansin niya ang kulay pulang bakas sa puting damit ni Jacob sa ilalim ng sikat ng araw.Noong inangat niya ang kanyang tingin at ngumiti siya pagkatapos niyang ayusin ang seatbelt ni Abigail, pakiram
Pagkatapos ay malinaw na narinig ni Lina na sabihin ng isang boses sa kabilang linya na, “Bed 35, Melissa Jones, oras na para sa gamot mo!”Agad na ibinaba ni Jesse ang tawag.Hawak ni Lina ang kanyang phone, tinititigan niya ang madilim na screen. Pakiramdam niya ay maiiyak siya, at tumulo ang mga luha pababa ng kanyang mukha.-Natapilok si Abigail sa set ngunit tiniis niya ang sakit hanggang sa huling eksena upang hindi maantala ang filming progress. Noong sumigaw ng “Cut” ang direktor, namamaga na ang kanyang paa, at hindi siya nangahas na humakbang.Naawa si Jackie kay Abigail at nakipagtalo siya sa crew, sinabi niya na hindi nila inalagaan ng mabuti ang pinakamamahal niyang artist.Hinila siya ni Abigail. “Ang sakit-sakit na ng paa ko, tapos gusto mo pang pasakitin ang ulo ko?”Agad na lumapit si Jackie upang alalayan siya at tinulungan niya siyang maglakad paalis ng set.Sa kasamaang palad, naka-schedule para sa maintenance ang kotse ngayong araw.Nauubos na ang pasensy
”Lina…” Ngumisi si Gia, nang mapansin niya ang galit sa mga mata ni Lina. Akala niya ay ang galit na ito ay nakatuon kay Linda. “Lina, nauunawaan ko na masama ang loob mo, pero isa itong seryosong bagay. Dapat mong hanapin si Mrs. Thompson para klaruhin ang bagay na ito! “Lina, sa tingin mo ba ay binalak ito ni Mrs. Thompson? Sinadya niyan itago sayo ang bagay na ito, para magdusa si Tita Melissa. At kapag nawala na ito, si Mrs. Thompson na lang ang maiiwan…”“Tapos ka na ba!?” Singhal ni Lina. Ang kape na dala ni Lina ay humulas sa kanyang mga kamay, na nalaglag at bumuhos ang mainit na kape sa likod ng paa ni Gia. Napasigaw si Gia, tumalon-talon na parang payaso. “Lina, ikaw…”“Nilinaw ko na ang sarili ko kanina.” Binitawan ni Lina ang kolyar ni Gia, na naging dahilan para matumba si Gia. “Tutulungan kitang isara yang mabaho mong bibig kung wala kang masasabing maganda!”Nanlaki ang mga mata ni Gia na may halong pagkabigla at takot sa kanyang mukha. Naniniwala siya na a
[Maraming salamat!]Sagot ni Toph: [Hindi mo kailangan maging pormal magkapatid tayo! Sana maging maganda ang iyong gabi~]Kung wala lang si Zuko sa opisina, tiyak na dinala na niya si Toph sa hardin para mag-sparring. -Makalipas ang dalawang araw, nung nasa ibaba si Lina para bumili ng. kape, ng bigla siya may nakitang pamilyar na imahe. “Lina, ang tagal nating hindi nagkita.”Nagulat si Lina, hindi maganda ang itsura ni Gia, hindi na siya kasing sigla nang gaya ng dati sa suot niyang damit at istilo. Tila mas mukha siyang pagod.Gayunpaman, may isang bagay na hindi nagbago—ang katusuhan sa kanyang mga mata.Ngumiti si Lina at sinabing, “Hindi pa naman gaanong matagal. Isang linggo pa lang ang nakakaraan mula nang matanggal ka.”“Pero hindi naging maganda ang buong linggo ko,” sabi ni Gia, at ibinaba niya ang tingin niya. Nagmukha siyang kaawa-awa dahil sa maputla niyang ekspresyon.Ngunit hindi na tinatablan ng ganito si Lina.“Gia, hindi kita pinapahirapan,” sabi ni Lina
Kumunot ang noo ni Zuko. “Ang balat mo? Yung hugis buwan?”“Oo.” Nahihiyang ngumiti si Lina. “Hindi ko kaagad sinabi sayo dahil medyo nag-aalala ako… Hindi ba karamihan ng mga lalaki ay ayaw sa mga babae na nagpapa-plastic surgery?”“Hindi naman lahat.” Marahan na hinaplos ni Zuko ang buhok ni Lina. “Ang mga lalaki ay kayang tanggapin ang lahat para sa babaeng mahal nila. Pero bakit mo nga pala pinatanggal ang balat mo?”Huminto sandali si Lina at marahan na nagsalita. “Si Gia ang kumumbinsi sa akin na ipatanggal ito. Sinabi niya sa akin na… yung balat sa bewang ko ay hindi maganda at naapektuhan nito ang itsura ko sa ilang mga damit.“Sa totoo lang, wala akong kamuwang-muwang noon.” Humagikgik siya. “Ibig kong sabihin, gaano ba ako kadalas magsusuot ng damit na kita ang tiyan at bewang ko? Mahalaga ba talaga kung hindi ito maganda sa paningin!? Pero nagpadala ako at nakinig sa kanya at pinatanggal ko ang balat ko.”Dumilim ang tingin ni Zuko. Matagal na nakausap ni Gia si Melvi
Inakala ni gia na si Jacob, dahil sa wala itong karanasan na makipag-date, ay walang alam at hindi siya tatratuhin ng maayos. Kaagad niyang napagtanto na ginamit niya ang pagiging mautak niyang abogado sa kanilang relasyon, ayaw nga rin siya bigyan ng tsokolate nito. Kung kaya nauwi siya kay Tobias. Yun nga lang…Huminga ng malalim is Gia. Lahat ng mga lalaki ay hindi maaasahan. Nagtataka siya kung bakit may maasahan na lalaki si Lina habang kahit si Renee, na maituturing na kahihiyan, ay may nag-aalaga sa kanya. Kinuyom ni Gia ang kanyang mga kamao sa galit na nagliliyab sa kanyang magata na parang apoy. -Pasado 10 na ng gabi, at hanggang ngayon ay nakasubsob pa rin si Lina sa pag-aaral sa isang disenyo sa kanyang opisina. Nag-unat siya at napansin niya na nakangiti sa kanya si Renee, at sinesenyasan siya gamit ng mga mata nito. At doon napansin ni Lina na nakapasok na pala si Zuko ng hindi niya napapansin. Napasinghap siya ng mahina at sinuntok ito ng mahina. “Paano mo nag
Napasinghap si Gia, bakas sa kanyang mga mata ang pinaghalong galit at takot habang nakatingin siya kay Linda. Saka naman lumapit ang driver ng mga Thompson at tumayo sa harapan nila. Tiningnan ni Linda si Gia ng nakangiti an puno ng panlilibak."Mm! Mmph!"Ng bigla, isang kakaibang tunog ang nanggaling sa kanilang likuran. Lumingon si Linda at nakita niya ag isang lalaki na may balot ang ulo, na pagewang gewang papunta sa kanila habang umaalog ang malaking katawan nito. Nagulat si Linda ngunit napansin niya na parang may kakaiba sa ekspresyon ni Gia. Ang lalaking balot na balot ang ulo ay nagawang ibuka ang ang bahagi ng kanyang bibig at magalang silang binati. Yumuko siya at sinabi, “Mrs. Thompson, ako nga pala si tobias Chambers. Isang karangalan para sa akin ang makita kayo dito!”“Ano naman ang maganda tungkol sa makita mo ako sa ospital?” Tanong ni Linda.“Kasi…” tumigil si Tobias. Binulong ng driver kay Linda, “Siya ang manager ng film studio project at ang punong abala