Si Cormac ay karaniwang nagsusuot ng mga kamiseta at pormal na damit, ngunit ang pakiramdam sa ilalim ng kanyang kamay ay napakakinis at maluwag. Ito ay malinaw na sutla na pajama na karaniwang isinusuot ni Cormac. Ngunit bakit hindi umuwi si Cormac para matulog, pero heto katabi pa niya sa kama at naka-pajama? Habang iniisip ito ni Amelia, mas kakaiba ang pakiramdam nito. Hindi niya maiwasang gamitin ang dalawang kamay para mas maingat na maramdaman si Cormac. Ngunit pagkatapos ng pagpindot na ito, ang focus sa kanyang isip ay biglang naging mali - well, bagama't nakita na niya ang magandang pigura ni Cormac noon, iba talaga ang pakiramdam kapag nahahawakan. Palagi niyang naririnig na sinasabi ng mga tao na parang ice cubes ang eight-pack abs, at palagi niyang iniisip na exaggerated ito, pero napatunayan niya na ganu'n pala talaga iyon. Naroon din ang linya sa may bandang puson nito, na may kakaibang kurba at bangin, ito ay simpleng... Medyo nasas
"Ang kwintas na ito ay may espesyal na bahagi sa puso ko." Nagulat si Amelia, direktang inamin ito ni Cormac. Nkaramdam ng kalungkutan si Amelia na halos nangingilid na ang luha sa kanyang mga mata, ngunit nawala iyon nang marinig niya ang aunod na sinabi ni Cormac, "Ngunit kung ipagsapalaran mo ang buhay mo para sa kuwintas na ito sa susunod, mas gugustuhin kong basagin na lang ito." Natigilan si Amelia. Tila may sinabi si Cormac sa isang katulad na bagay noong araw, ngunit sa oras na iyon, naisip niya na siya ay pabigla-bigla lamang, kaya hindi niya ito inisip. Ngunit sa oras na ito, talagang seryoso iyong sinabi ni Cormac. Sa tahimik na gabi, tila may kapangyarihan ito, at bawat salita ay tumatak sa puso ni Amelia. "Kaya sa hinaharap, anuman ito, huwag mong ipagsapalaran ang iyong buhay para dito. Kung talagang nagmamalasakit ka sa aking nararamdaman, protektahan mo ang iyong sarili, dahil sa akin, ikaw ang pinakamahalaga," sabi pa nito sa mababang boses
Naramdaman ni Cormac na lalong uminit ang taong nasa kanyang mga bisig, tumawa, at sa wakas ay tumigil sa pagpapahirap sa kanya. Tinulungan lang niya itong takpan ang kubrekama at bumulong, "Matulog ka na." Sumandal si Amelia sa dibdib ni Cormac at narinig niya ang malakas na tibok ng kanyang puso. Bigla na naman siyang natahimik at inaantok. Ito ay talagang nakapagtataka. Kapag nasa tabi niya si Cormac, maaaring siya ay labis na kinakabahan na ang kanyang puso ay malakas na tumitinok, o kaya siya ay napakalma na siya ay nakatulog nang mahimbing. Noong gabing iyon, napakasarap ng tulog niya. Ang ikinagulat ni Amelia ay talagang nanatili si Cormac sa ward sa mga susunod na araw. Paminsan-minsan, may pumupunta para kay Cormac upang pag-usapan ang tungkol sa kumpanya, ngunit gaano man kalaki ang negosyo, walang balak umalis si Cormac sa kanyang tabi. At tuwing gabi, natutulog sila sa iisang kama kasama nito. Si Amelia ay hindi naapektuhan, ngunit palagi s
PAGDATING ni Amelia sa Civil Affairs Bureau, hindi pa dumarating ang lalaking pakakasalan niya.Lumipas na ang kalahating oras mula sa napagkasunduang nilang oras, pero hindi pa rin dumarating ang lalaki. Tatawagan na sana ito ni Amelia nang biglang tumawag ang lalaki."Amelia, sinungaling ka, pinaglaruan ka na’t lahat at niloko noong kolehiyo, ngayon gusto mong humanap ng tapat na lalaki na mapapangasawa? Sinasabi ko sa iyo, mangarap ka!” sabi nito mula sa kabilang linya nang sagutin niya ang tawag."No wonder, kaya ka nag-propose ka ng kasal sa'kin sa loob ng tatlong araw ng date natin. Kung hindi lang sa university mo nag-aaral ang ex-girlfriend ko, muntik na akong magpaloko sayo. Walanghiyang babae! Pweh!" sabi pa nito. Pagkatapos ni'yon ay tumunog ang end call tone tanda na binaba na nito ang tawag.Hindi na nagkaroon pa ng pagkakataon si Amelia para magpaliwanag bago siya nito hinusgahan.Namumutla ang kanyang mga daliri habang hawak ang cellphone niya. Bumuka ang kanyang mga la
MAKALIPAS ang isang oras, lumabas si Amelia mula sa Civil Affairs Bureau dala ang pulang libro na nasa kanyang kamay. Pakiramdam niya sa mga oras na iyon ay para siyang lumulutang dahil tila panaginip lang ang lahat.Hindi niya akalain na magpapakasal siya ng biglaan sa isang lalaki, at sa isang lalaking kakakilala lang niya.Bumaba ang tingin ni Amelia sa marriage certificate at nakita niya sa litratong nandun at sa litarato ay magkatabi silang dalawa ng lalaki. Ang lalaki ay kalmado lang, habang siya naman ay mukhang balisa at hindi mapakali. Sa ibaba naman ng litrato ay nandoon ang pangalan nilang dalawa.Nakakatawang isipin na sa marriage certificate lang niya nalaman ang pangalan ng bago niyang asawa.Cormac Fortalejo.Isang simple ngunit maawtoridad na pangalan, na tumutugma sa pagkatao ng lalaking ito."Amelia Herera?" Nakatingin din ang lalaki sa pulang libro at dahan-dahang binasa ang pangalan ni Amelia.Ang kanyang namamaos na boses ay parang isang balahibo na humahaplos sa
SAGLIT na natigilan si Amelia bago niya napagtanto na ang dahilan kung bakit nagbihis ng maganda si Matet ay dahil sa taong iinterbyuhin nila mamayang hapon at iyon ay ang president ng F Incorporation.Ang F Incorporation ay isang maalamat at matatag na kumapanya sa buong Alta Syudad. Naitatag ang F Incorporation tatlong taon na ang nakalilipas at mabilis na nakilala sa financing industry sa bansa.Sa sumunod na tatlong maikling taon, ang kumpanyang ito ay mabilis na naging isa sa pinakamalaking family business sa bansa, at sa loob ng ilang panahon ay kapantay na ito ng tatlong kilalang kumpanyang matagal nang itinatag sa bansa.Ang presidente ng F Incorporation ay higit na kainte-interisado kaysa sa kumapanya nito mismo.Sa loob ng tatlong taon na iyon ay hindi pa alam ang mga inpormasyon tungkol sa presidenteng ito, ni walang nakakaalam ng buo nitong pangalan at hitsura. Ngunit ito ay hindi nakakaapekto sa pagiging diterminado ng lahat para makilala ang misteryosong pangulo na ito.
PAKIRAMDAM ni Amelia ay lutang ang isip niya sa mga sandaling iyon. Hindi siya naka-react nang ngitian sila ni Cormac. "Fashion magazine? Please sit down.""Ate Amelia, ano ba ang iniisip mo?"Kung hindi lang siya pinaalalahanan ni Matet na nasa tabi niya ay hindi pa siya babalik sa tamang kaisipan niya. Kurap-kurap na naupo siya sa sofa kasama ni Matet at ng iba pa.Pinagulong naman ni Cormac ang wheelchair palapit sa kanila."Mr. Fortalejo, can we start?" Excited na tanong naman ni Matet. Halatang interisado na itong may malaman tungkol sa lalaki."Please," walang emosyong sagot nito.Hindi man lang tiningnan ni Cormac si Amelia mula umpisa hanggang dulo, na para bang hindi sila magkakilalang dalawa.Dahil sa malayong ugali na pinapakita ni Cormac sa mga oras na iyon, naisip ni Amelia kung ang lalaking kaharap nila ngayon ay kamukha lang ba ng kanyang asawa na si Cormac?Tumikhim si Matet. "Um... Mr. Fortalejo, you are so mysterious that no one even knows your full name. Do you mind
SA SANDALING iyon ay naramdaman ni Amelia ang pagbilis ng tibok ng kanyang puso.Siya ba ang pinapahula nito? Ano naman kaya ang dapat niyang isagot? Dapat ba niyang sabihin na ikinasal na ito gayong ikinasal naman na sila?Kahit pa walang kasiguraduhan ang sasabihin niya ay kusang buka ang kanyang bibig para sagutin ang tanong nito."Y-you look handsome... I guess... I guess you're married?"Dahil sa sinabi niya ay nakaramdam siya ng pagkakunsensya at hiya at hindi na magawang tumingin pa kay Cormac. Pero mapaisipsiya. Bakit naman siya makokonsensya at mahihiya? Kasalanan ba niya na wala siyang kaalam-alam sa pagkato nito? Isa pa, ito naman ang unang nagkunwaring hindi sila magkakilala.Habang nagtatalo ang sarili at isipan ni Amelia, nakita ni Cormac ang pagbabago ng ekspresyon sa kanyang mukha.Lihim na napangiti si Cormac. Bago pa man maganap ang interview, alam na niya na si Amelia ang isa sa mag-iinterview sa kanya. Nang malaman niya na sa Fashion magazine ito nagtatarabaho ay p
Naramdaman ni Cormac na lalong uminit ang taong nasa kanyang mga bisig, tumawa, at sa wakas ay tumigil sa pagpapahirap sa kanya. Tinulungan lang niya itong takpan ang kubrekama at bumulong, "Matulog ka na." Sumandal si Amelia sa dibdib ni Cormac at narinig niya ang malakas na tibok ng kanyang puso. Bigla na naman siyang natahimik at inaantok. Ito ay talagang nakapagtataka. Kapag nasa tabi niya si Cormac, maaaring siya ay labis na kinakabahan na ang kanyang puso ay malakas na tumitinok, o kaya siya ay napakalma na siya ay nakatulog nang mahimbing. Noong gabing iyon, napakasarap ng tulog niya. Ang ikinagulat ni Amelia ay talagang nanatili si Cormac sa ward sa mga susunod na araw. Paminsan-minsan, may pumupunta para kay Cormac upang pag-usapan ang tungkol sa kumpanya, ngunit gaano man kalaki ang negosyo, walang balak umalis si Cormac sa kanyang tabi. At tuwing gabi, natutulog sila sa iisang kama kasama nito. Si Amelia ay hindi naapektuhan, ngunit palagi s
"Ang kwintas na ito ay may espesyal na bahagi sa puso ko." Nagulat si Amelia, direktang inamin ito ni Cormac. Nkaramdam ng kalungkutan si Amelia na halos nangingilid na ang luha sa kanyang mga mata, ngunit nawala iyon nang marinig niya ang aunod na sinabi ni Cormac, "Ngunit kung ipagsapalaran mo ang buhay mo para sa kuwintas na ito sa susunod, mas gugustuhin kong basagin na lang ito." Natigilan si Amelia. Tila may sinabi si Cormac sa isang katulad na bagay noong araw, ngunit sa oras na iyon, naisip niya na siya ay pabigla-bigla lamang, kaya hindi niya ito inisip. Ngunit sa oras na ito, talagang seryoso iyong sinabi ni Cormac. Sa tahimik na gabi, tila may kapangyarihan ito, at bawat salita ay tumatak sa puso ni Amelia. "Kaya sa hinaharap, anuman ito, huwag mong ipagsapalaran ang iyong buhay para dito. Kung talagang nagmamalasakit ka sa aking nararamdaman, protektahan mo ang iyong sarili, dahil sa akin, ikaw ang pinakamahalaga," sabi pa nito sa mababang boses
Si Cormac ay karaniwang nagsusuot ng mga kamiseta at pormal na damit, ngunit ang pakiramdam sa ilalim ng kanyang kamay ay napakakinis at maluwag. Ito ay malinaw na sutla na pajama na karaniwang isinusuot ni Cormac. Ngunit bakit hindi umuwi si Cormac para matulog, pero heto katabi pa niya sa kama at naka-pajama? Habang iniisip ito ni Amelia, mas kakaiba ang pakiramdam nito. Hindi niya maiwasang gamitin ang dalawang kamay para mas maingat na maramdaman si Cormac. Ngunit pagkatapos ng pagpindot na ito, ang focus sa kanyang isip ay biglang naging mali - well, bagama't nakita na niya ang magandang pigura ni Cormac noon, iba talaga ang pakiramdam kapag nahahawakan. Palagi niyang naririnig na sinasabi ng mga tao na parang ice cubes ang eight-pack abs, at palagi niyang iniisip na exaggerated ito, pero napatunayan niya na ganu'n pala talaga iyon. Naroon din ang linya sa may bandang puson nito, na may kakaibang kurba at bangin, ito ay simpleng... Medyo nasas
Matapos iyon marinig ni Cormac ay inihinto niya ang wheelchair at pagkatapos ay ngumisi siya.Si Tatay Ben ay talaga namang tapat kay Dominic. "Isinasaalang-alang ang pamilya?" Puno ng panunuya ang boses ni Cormac, "Tatay Ben, mukhang hindi ka oa rin pinagkakatiwalaan ni Dominic, dahil hindi niya sinabi sa iyo ang totoong nangyari sa kaso ng kidnapping sampung taon na ang nakalipas." Biglang namutla ang mukha ni Tatay Ben, "Anong ibig mong sabihin..." Hindi pinansin ni Cormac ang matanda, pinadulas lang ang wheelchair at lumabas ng bodega. Bumalik siya sa koridor ng ospital, at tsaka niya inutusan si Pablo, "Tulungan mo akong harapin ito." "Sige ho, Señorito." Sumang-ayon si Pablo, ngunit hindi pa rin maiwasang sumimangot, "Pero, Señorito, hindi mo ba ito aasikasuhin?" Ang reaksyon ni Cormac sa pagkakataong ito ay mas kalmado kaysa noong nasugatan si Amelia noon. Akala niya magagalit siya. Ngumisi si Cormac, "Chess piece lang 'yan, bakit mo kailang
Nanlaki ang mga mata ni Cormac, "Sigurado ka ba?" Natural na naiintindihan ni Pablo ang iniisip ni Cormac, at tumango siya ng mariin. Ang anti-theft equipment sa villa ni Cormac ay masasabing world-class. Kung walang pinsala, kung gayon mayroon lamang isang posibilidad para sa sunog na ito - ito ay itinakda ng isang tagaloob. Bahagyang kumuyom ang mga kamay ni Cormac sa mga armrest ng wheelchair, at nang magsalita siyang muli, ang kanyang boses ay napakalamig, "Tawagan mo sina Nanay Maris at Tatay Ben." Makalipas ang kalahating oras, inayos ni Cormac ang ilang security guard para bantayan ang ward ni Amelia, at mag-isa siyang pumunta sa bodega sa ilalim ng ospital. Sa bodega, dalawang tao ang nakatali sa lupa, nakayuko, isang lalaki at isang babae. Bumukas ang pinto ng bodega, at dahan-dahang pumasok ang isang payat na lalaki, nakaupo sa wheelchair, at huminto sa harap ng dalawang tao. Nang makitang malinaw ang taong nasa harapan niya, nangingi
Naramdaman ni Amelia na isang maliit na buto ang itinanim sa kanyang puso, at patuloy itong sinusubukang kumawala sa lupa. Ang ilang mga bagay ay medyo malinaw, ngunit hindi siya nangahas na harapin ito. Bago siya magkaroon ng oras para pag-isipan ito ng mabuti, biglang may napagtanto si Cormac, hinawakan niya ang kanyang baba, kumunot ang noo at tumingin sa kanya, "Amelia, anong problema?" Ngayon lang, dahil sa sobrang galit, hindi niya napansin na sobrang pula ng mga mata ni Amelia. Ngayon lang niya napagtanto na hindi lang iyon, medyo malabo pa ang mga mata niya. Agad siyang nataranta, at mabilis na binuhat si Amelia sa kama at inihiga, winawagayway ang kamay sa harap niya. Mabilis na sumimangot si Amelia, "Huwag mo akong tratuhin na parang isang bulag, nakakakita ako, ngunit malabo ko lang itong makita." "Malabo?" Medyo mahina ang boses ni Cormac, "Damn it, bakit hindi mo agad sinabi sa'kin at nang tumawag ako ng doktor." Habang sinasabi niya iyon,
Saglit na natigilan si Amelia. Hindi pa niya narinig na nagmumura si Cormac sa ganoong kagalit na tono matapos siyang makilala nang matagal. Hindi niya maiwasang sumimangot, "Cormac, bakit ka--" Ngunit bago pa niya matapos ang kanyang mga salita, patuloy siyang sinigawan ni Cormac, "Para lang sa ganoong kwintas! Tumakbo ka pabalik sa ating silid? Alam mo bang maswerte ka sa pagkakataong ito? Kung walang tumulong sa'yo, maaari patay ka na sana ngayon!" Talagang galit na galit si Cormac sa oras na iyon. Ang babaeng takagang ito! Para lang sa pendant na iyan, wala iting pakialam sa sarili nitong buhay! Oo, importante talaga sa kanya ang pendant na ito, dahil ito lang ang iniwan ng taong iyon para sa kanya. Ngunit gaano man kahalaga ang isang kuwintas, paano ito maihahambing kay Amelia! Mula nang malaman niyang nasusunog ang kanyang bahay hanggang ngayon, nag-aalala siya kay Amelia mula simula hanggang katapusan, at nakalimutan pa niya ang pagkakar
"Anong sabi mo?" Hindi siya lumingon, bagkus ay nagtanong siya sa malamig na boses. Hindi sumagot si Jerome. Nakilala niya ang kwintas na pilit na sinisikap na iligtas ni Amelia. Minsan nang nalasing si Jerome, sinabi niya sa panunuya na si Cormac ay isang walang kwentang lalaki. Si Sirena ay patay na sa loob ng sampung taon, ngunit siya ay may katangahang pinahahalagahan pa rin ang isang walang kwentang kristal na kuwintas. Samakatuwid, ang kwintas na sinubukang iligtas ni Amelia ay pagmamay-ari ni Cormac. Halos mag-alab ang selos sa kanyang puso. Ayaw sagutin ni Jerome ang tanong ng tiyuhin, kaya napangiti na lang siya: "Kung gusto mong malaman, tanungin mo na lang si Amelia." Bahagyang kumunot ang noo ni Cormac, masyadong tamad na magsalita pa kay Jerome, at pinalabas ang wheelchair palabas ng ward. Bumalik si Cormac sa ward ni Amelia, mahimbing pa ring natutulog ang asawa, nakabaon ang maliit na mukha nito sa puting unan ng kama, parang medyo ma
"Mukhang may concern ka talaga sa asawa ko." Pagkaraan ng mahabang oras, dahan-dahang nagsalita si Cormac, ang kanyang tono ay sobrang kalmado, ngunit sa ilang kadahilanan, nagkaroon ng mahinang pakiramdam ng pang-aapi. Naririnig ni Jerome na ang tono ni Cormac ay palaging naghahayag na pag-aari nito si Amelia, at sa walang dahilan, isang pagdagsa ng masamang apoy ang umusbong sa kanyang puso. Pagkatapos ng lahat, ang relasyon nina Jerome at Cormac ay palaging tense. Wala talaga siyang respeto sa tiyuhin, kaya hindi siya nag-abala na magpanggap sa oras na ito. Ngumuso lang siya, "Oo nga, after all, first love yun, siyempre mas may pakialam talaga ako." Sinabi niya ito para galitin ang tiyuhin, ngunit si Cormac ay may malamig na ngiti at dahan-dahang sinabi, "Salamat sa iyong pag-aalala." Tumikhim si Jerome at hindi makapagsalita. Sa pagtingin sa likas na pagmamataas sa mga kilay ni Cormac, sa wakas ay nainis siya at umupo ng tuwid sa kama, sumisigaw, "Uncle,