Hindi pa man lubusang naglalayo ang distansya sa pagitan nila, sumayad na ang ilang hibla ng buhok ni Amelia sa leeg ni Cormac. Mahigpit na isinapo ni Cormac ang kamay sa bewang nito bago magbulong nang mababa, “Maganda... Sobrang ganda na hindi ko kayang ipagmalaki sa iba.”Hindi inaasahan ni Amelia na ang madalas na tahimik na si Cormac ay makakapagsalita rin ng ganitong mga nakakakilig na salita. Namula ang kanyang mukha at hindi siya nakasagot.Bahagyang natawa si Cormac, pinaandar ang wheelchair, at dinala si Amelia palabas ng villa papunta sa nakaparadang sasakyan.Pagkaupo sa loob ng sasakyan, agad nagmaneho ang driver papunta sa villa ng pamilya Fortalejo.Habang nasa sasakyan, hindi napigilang kabahan ni Amelia.Bukod pa sa makikita niya sina Aurora at Jerome ngayon, iniisip niyang baka mapahiya siya sa harap ng maraming tao sa handaan.Napansin ni Cormac ang tensyon sa mukha nito at mahina siyang nagtanong, “Kinakabahan ka ba?”“Hmm,” pag-amin ni Amelia. “Baka mapahiya kita.
Nakita siya sa litrato. Namumula ang mukha niya, magulo ang damit, nagkalat ang buhok, at nakahiga sa pagitan ng mga futon. Kitang-kita ang malagkit na ekspresyon sa kanyang mukha.Kahit walang nakalantad na hindi dapat makita, ang namumulang mukha at kilos niya ay sapat para mag-isip ng hindi maganda ang sinumang makakakita nito.Kahit maging abo ang mga larawang ito, tiyak na makikilala pa rin ni Amelia ang mga ito.Mga litrato ito mula dalawang taon na ang nakalilipas — mga larawan na ginamit ni Jerome noon para pagdudahan siya.Mabilis niyang iniwas ang tingin, pero nang muling bumaling ang kanyang mga mata kay Jerome, hindi na pagkabigla ang naroon kundi matinding galit — galit na mahirap itago.Alam niyang galit si Jerome sa kanya dahil sa maling akala nitong pinagtaksilan niya ito noon. Ngunit hindi niya inakala na magagawa nitong ilabas ang mga larawang iyon sa harap ng lahat sa isang pormal na party tulad nito.Handa ba talagang sirain ni Jerome ang buong pagkatao niya?Kahit
"Saan ka nagmula, batang walang modo?" malamig na sabi ni Cornel. "Lolo lang ang tawag mo? Hindi ka pa nga kasal sa pamilya Fortalejo pero nakikialam ka na sa mga usapin namin!"Nanlamig si Aurora sa kaba at agad na pinagpawisan ng husto dahil sa pagsisisi.Hindi niya inakala na matapos ang lahat ng kanyang plano para sirain si Amelia, siya pa ang nakapag-iwan ng masamang impresyon kay Cornel.Hindi na siya naglakas-loob magsalita pa. Yumuko na lamang siya habang mahigpit na kinakagat ang mapulang labi sa sobrang inis.Bakit?! Bakit ganito?!Bakit si Amelia na lang palagi ang laging maswerte? Bakit hindi niya ito tuluyang mapabagsak?!Tahimik ang lahat sa natitirang oras ng hapunan.Matapos ang pagkain, nagpunta ang mga bisita sa hall na katabi ng dining room para sa sayawan.Nagpatugtog ang banda sa entablado. Ang banayad na musika ay kumalat sa malawak na bulwagan habang maraming pares ng kalalakihan at kababaihan ang nagyakapan para sumayaw.Ang mga waiter ay paikot-ikot habang nag
Narinig iyon mula kay Cormac, bahagyang nakahinga nang maluwag si Amelia, saka sumunod sa matandang tagapamahala at naglakad patungo sa study sa ikalawang palapag.Ang study ni Cornel ay may antigong istilo, mabango ang amoy ng sandalwood, at nang pumasok si Amelia, parang nagkaroon siya ng pakiramdam na bumalik sa nakaraan.Nakapagpalit na ng robe ang matanda at nakaupo sa likod ng desk. Simula nang pumasok siya sa silid, nakatutok na agad ang matalim nitong tingin sa kanya.Sinubukan ni Amelia na huwag kabahan, lumapit siya sa desk at magalang na nagsabi, "Sir Cornel.""Ano ang tawag mo sa akin?" tanong ni Cornel na may awtoridad sa boses.Natigilan si Amelia at hindi agad naka-react."Dahil kasal ka na kay Cormac, dapat tawagin mo akong 'Lolo,'" paliwanag ni Cornel nang may bahagyang pasensya nang makita niyang hindi ito naintindihan ni Amelia. Ngunit sa dulo, may halong pang-aasar ang boses nito, "Talagang malayo ang pagkakaiba niyo ng kapatid mong si Aurora. Isa, halos hindi maka
Amelia ay natigilan.Gagawin namin ngayong gabi?!Bago pa siya makareact sa gulat, biglang sumigaw si Cornel nang malakas. "Kyel!"Bumukas ang pinto ng study, at mabilis na pumasok ang matandang butler."Kyel, dali! Dalhin mo na sina Amelia at Cormac sa kwarto." Hindi mapigilan ni Cornel ang ngiti sa kanyang mukha. "Doon sa kwartong 'yon!"Nataranta si Amelia. Wala na siyang pagkakataong magtanong kung anong kwarto ang tinutukoy nito, dahil bago pa siya makapagsalita, hinila na siya palabas ng study ng butler. Habang naglalakad palabas, rinig pa rin niya ang malakas na halakhak ni Cornel.Dinala si Amelia sa ikatlong palapag, sa harap ng isang kwarto. Bago sila pumasok, sinabi ni Kyel sa mahinahong boses, "Kayong dalawa lang ng pangalawang batang master ang nandito sa floor na 'to, kaya malaya kayong gawin ang gusto niyo. Wala rin kayong dapat ipag-alala, walang makakarinig o manggugulo sa inyo."Nanlaki ang mata ni Amelia sa narinig. Alam niya ang gustong ipahiwatig ni Kyel, kaya nam
Ang nangyari dalawang taon na ang nakalilipas ay ang pinakamasamang bangungot para kay Amelia. At hindi lang ito dahil nawala sa kanya ang pinakamahalagang bagay nang isang iglap. Sa gabing iyon, tila nawasak ang kanyang pagkatao.Matagal bago siya naka-recover. Hindi niya nagawang makalapit sa sinumang lalaki; kahit ang simpleng pakikipagkamay ay nagbibigay sa kanya ng takot.Kahit pa unti-unti na siyang bumabalik sa dati, inakala niyang kaya na niyang tanggapin si Cormac. Pero nang mapunta na sila sa sitwasyon, tila biglang tumanggi ang kanyang katawan.Nang makita niyang nagiging malamig muli ang tingin ni Cormac, napuno si Amelia ng matinding pagkailang at guilt. Siguradong iniisip ni Cormac na nagda-drama siya, hindi ba? Kasal na sila, nagkasundo na rin naman sila, pero sa huling sandali, tinanggihan niya ito.Sino bang lalaki ang hindi masasaktan sa ganito?Napaisip si Amelia. Gusto niyang bumawi. Kaya dahan-dahan siyang lumapit kay Cormac, yumakap sa kanyang leeg, at kusang hin
Kung ikukumpara sa tahimik na kwarto ni Amelia, napaka-tense ng atmosphere sa kabilang kwarto ng lumang mansyon ng pamilya Fortalejo.Pumasok si Jerome sa kwarto na namumula ang mukha. Agad siyang sinalubong ni Aurora na nakasuot na ng silk lace pajamas. Yumakap ito sa braso niya at malambing na nagsabi, "Jerome, saan ka ba galing? Kanina pa kita hinihintay matapos kong maligo."Sa ilalim ng dim na ilaw, mas lalong lumitaw ang kagandahan ni Aurora. Ang malambot nitong dibdib ay bahagyang dumidiin sa braso ni Jerome.Ngunit kahit nasa tabi na niya ang kagandahan, nanatili itong walang pakialam. Malamig ang boses nang tanungin si Aurora, "Aurora, may gusto ka bang ipaliwanag sa akin?"Bahagyang nagulantang si Aurora, "I-I-ipaliwanag? Anong ibig mong sabihin, Jerome?""Tungkol sa mga litrato kanina," madiing sabi ni Jerome, nawawalan na ng pasensya. "Sino ang nagbigay sa'yo ng karapatang ipakalat ang mga litratong iyon ni Amelia?"Nanlumo si Aurora."Jerome… ikaw… baka naman nagkakamali
Kung naging katulad lang sana ni Amelia si Aurora—kung kaya niyang mahalin ang sarili niya nang lubusan at gawin ang kahit ano para sa sarili niya—gaano kaya kaganda ang buhay niya…Sa isang saglit ng pag-aalinlangan, napailing si Jerome at sinabing, "Kalimutan na natin ito ngayon, pero sa susunod, huwag mo nang gagawin ang ganito nang hindi ako kinokonsulta, okay?"Nang marinig iyon, nagliwanag ang mukha ni Aurora sa tuwa at agad na niyakap si Jerome. "Siyempre hindi na!" Masaya niyang sagot. "Jerome, ang bait mo talaga sa akin."Tinitigan ni Aurora si Jerome, at biglang kumislap ang kanyang mga mata. Umayos siya ng upo, at sa mapanuksong tinig ay sinabi, "Jerome, simula nang bumalik tayo sa bansa, parang matagal na nating hindi nagagawa ‘yun..."Sandaling natigilan si Jerome.Tanging ilaw mula sa lampshade ang nagbibigay liwanag sa kwarto, kaya’t bahagyang madilim ang paligid. Sa malabong liwanag, tila naghalo ang mukha ni Aurora sa imahe ng isang taong nasa kanyang alaala.Dahan-da
Naramdaman ni Amelia na isang maliit na buto ang itinanim sa kanyang puso, at patuloy itong sinusubukang kumawala sa lupa. Ang ilang mga bagay ay medyo malinaw, ngunit hindi siya nangahas na harapin ito. Bago siya magkaroon ng oras para pag-isipan ito ng mabuti, biglang may napagtanto si Cormac, hinawakan niya ang kanyang baba, kumunot ang noo at tumingin sa kanya, "Amelia, anong problema?" Ngayon lang, dahil sa sobrang galit, hindi niya napansin na sobrang pula ng mga mata ni Amelia. Ngayon lang niya napagtanto na hindi lang iyon, medyo malabo pa ang mga mata niya. Agad siyang nataranta, at mabilis na binuhat si Amelia sa kama at inihiga, winawagayway ang kamay sa harap niya. Mabilis na sumimangot si Amelia, "Huwag mo akong tratuhin na parang isang bulag, nakakakita ako, ngunit malabo ko lang itong makita." "Malabo?" Medyo mahina ang boses ni Cormac, "Damn it, bakit hindi mo agad sinabi sa'kin at nang tumawag ako ng doktor." Habang sinasabi niya iyon,
Saglit na natigilan si Amelia. Hindi pa niya narinig na nagmumura si Cormac sa ganoong kagalit na tono matapos siyang makilala nang matagal. Hindi niya maiwasang sumimangot, "Cormac, bakit ka--" Ngunit bago pa niya matapos ang kanyang mga salita, patuloy siyang sinigawan ni Cormac, "Para lang sa ganoong kwintas! Tumakbo ka pabalik sa ating silid? Alam mo bang maswerte ka sa pagkakataong ito? Kung walang tumulong sa'yo, maaari patay ka na sana ngayon!" Talagang galit na galit si Cormac sa oras na iyon. Ang babaeng takagang ito! Para lang sa pendant na iyan, wala iting pakialam sa sarili nitong buhay! Oo, importante talaga sa kanya ang pendant na ito, dahil ito lang ang iniwan ng taong iyon para sa kanya. Ngunit gaano man kahalaga ang isang kuwintas, paano ito maihahambing kay Amelia! Mula nang malaman niyang nasusunog ang kanyang bahay hanggang ngayon, nag-aalala siya kay Amelia mula simula hanggang katapusan, at nakalimutan pa niya ang pagkakar
"Anong sabi mo?" Hindi siya lumingon, bagkus ay nagtanong siya sa malamig na boses. Hindi sumagot si Jerome. Nakilala niya ang kwintas na pilit na sinisikap na iligtas ni Amelia. Minsan nang nalasing si Jerome, sinabi niya sa panunuya na si Cormac ay isang walang kwentang lalaki. Si Sirena ay patay na sa loob ng sampung taon, ngunit siya ay may katangahang pinahahalagahan pa rin ang isang walang kwentang kristal na kuwintas. Samakatuwid, ang kwintas na sinubukang iligtas ni Amelia ay pagmamay-ari ni Cormac. Halos mag-alab ang selos sa kanyang puso. Ayaw sagutin ni Jerome ang tanong ng tiyuhin, kaya napangiti na lang siya: "Kung gusto mong malaman, tanungin mo na lang si Amelia." Bahagyang kumunot ang noo ni Cormac, masyadong tamad na magsalita pa kay Jerome, at pinalabas ang wheelchair palabas ng ward. Bumalik si Cormac sa ward ni Amelia, mahimbing pa ring natutulog ang asawa, nakabaon ang maliit na mukha nito sa puting unan ng kama, parang medyo ma
"Mukhang may concern ka talaga sa asawa ko." Pagkaraan ng mahabang oras, dahan-dahang nagsalita si Cormac, ang kanyang tono ay sobrang kalmado, ngunit sa ilang kadahilanan, nagkaroon ng mahinang pakiramdam ng pang-aapi. Naririnig ni Jerome na ang tono ni Cormac ay palaging naghahayag na pag-aari nito si Amelia, at sa walang dahilan, isang pagdagsa ng masamang apoy ang umusbong sa kanyang puso. Pagkatapos ng lahat, ang relasyon nina Jerome at Cormac ay palaging tense. Wala talaga siyang respeto sa tiyuhin, kaya hindi siya nag-abala na magpanggap sa oras na ito. Ngumuso lang siya, "Oo nga, after all, first love yun, siyempre mas may pakialam talaga ako." Sinabi niya ito para galitin ang tiyuhin, ngunit si Cormac ay may malamig na ngiti at dahan-dahang sinabi, "Salamat sa iyong pag-aalala." Tumikhim si Jerome at hindi makapagsalita. Sa pagtingin sa likas na pagmamataas sa mga kilay ni Cormac, sa wakas ay nainis siya at umupo ng tuwid sa kama, sumisigaw, "Uncle,
Masyadong tamad si Amelia para bigyang pansin ang mga sinabi ni Aurora sa kanya, ngunit nang marinig niya ito ng nga sinabi nito, nanlamig ang kanyang mga mata, "Aurora, maging tapat ka naman sa iyong sarili, mula pagkabata hanggang sa pagtanda, sino ang mahilig mang-agaw ng pag-manay-ari ng iba?" Si Amelia ay pumasok sa mga pribadong paaralan para sa elementarya at junior high school, at nag-aral kasama ni Aurora. Sa oras na iyon, hindi niya alam kung gaano karaming hinaing ang dinanas niya dahil kay Aurora. Nagkaroon siya ng crush sa isang senior, at si Aurora ay inakit ang lalaki, kaya ipinagpalit siya ng lalaki pagkatapos ng tatlong araw na pakikipag-date rito; gusto nitong makuha ang tatlong magagaling na estudyante, hiniling ni Aurora si James na magbigay ng mga regalo, at siya ang naging tatlong mabubuting estudyante; sumali siya sa isang club, at direktang hiniling ni Aurira sa guro na buwagin ang club. Hindi niya naiintindihan mula noong bata pa sila, si
Sa katunayan, nang iligtas niya si Amelia, malinaw niyang nakita na ang bagay na itinaya ni nito sa kanyang buhay para makabalik ay isang kristal na kuwintas? Bahagyang hinawakan ng mga kamay ni Amelia ang kanyang hospital gown, at bumulong: "Sa totoo lang, hindi mo kailangang gawin ito." "Hindi kailangan?" Biglang nagtaas ng kilay si Jerome, "Amelia, kailangan ba ang tanong na ito? Sa tingin mo ba ay talagang panoorin kitang mamatay?" Biglang hindi alam ni Anelia kung paano haharapin ang tingin ni Jerome, kaya kinailangan niyang italikod, "Sa totoo lang, kailangan mo lang alagaan ang iyong sarili. Hindi ako karapat-dapat sa iyong buhay upang iligtas." Naririnig ang mga salita ni Su Kexin tulad ng "hindi kailangan" at "hindi katumbas ng halaga" sa lahat ng oras, bagama't patuloy na pinapaalalahanan ni Jerome ang kanyang sarili na huwag magalit kay Amelia, hindi niya maiwasang magalit. Tumayo siya, at gamit ang kanyang kamay sa gauze, hinawakan niya ang baba n
Kinaladkad lang niya si Jerome palabas ng villa, at wala siyang lakas para tingnan ang kalagayan nito. Napagtanto ng bumbero na nagtatanong siya tungkol kay Jerome, kaya mabilis niyang tiningnan at sinabing, "Ayos lang siya, nahimatay lang siya, huwag kang mag-alala!" Nakahinga ng maluwag si Amelia, nanginginig ang kanyang mga talukap, at sa wakas ay nahimatay siya. ... Nang magising si Amelia, nakahiga na siya sa hospital ward. Si Pablo ay nakaupo sa tabi ng kama. "Madam, gising na po kayo!" Tumayo agad si Pablo nang makita siyang nagising, "Ano ang pakiramdam mo? Nakikita mo ba nang malinaw?" Napagtanto ni Amelia na talagang malabo ang kanyang mga mata at hindi siya makakita ng malinaw. Ngunit wala siyang pakialam, hinawakan lang niya si Pablo at tuyong lalamunan na sinabi, "Nasaan si Jerome?" Pagbuka pa lang niya, napagtanto niyang parang sirang gong ang boses niya. Saglit na napahiya ang mukha ni Pablo, ngunit sinabi pa rin niya,
Habang siya ay umiiyak at nag-iisip ng mga random na bagay, bigla siyang nakarinig ng isang malakas na dagundong - "Amelia!" Si Amelia ay ganap na natigilan. Nang tumingala siya, nakita niya ang isang pigura na tumatakbo sa labas ng apoy. "Jerome!" Nagmamadali siyang tumawag, ngunit matagal nang namamaos ang kanyang lalamunan dahil sa usok. "Nandito ako!" nauubo niyang sigaw. Narinig pa rin ni Jerome ang boses ni Amelia, at kaagad siyang sumugod. Ngunit ang apoy sa pinto ay masyadong malaki, at hindi siya makapasok. Gusto niyang gamitin ang kanyang flamethrower, ngunit ang flamethrower ay wala na sa oras na ito. Desperado si Amelia. Parang gusto talaga siyang mawala ng Diyos? Sa hindi inaasahang pagkakataon, sa sandaling ito, bigla niyang nakita si Jerome sa labas ng apoy, direktang inihagis sa kanyang kamay ang fire extinguisher, at ang buong tao ay direktang sumugod sa apoy! May putok sa ulo ni Su Kexin, at sumigaw siya nang may basag
Ang puting ambon mula sa fire extinguisher ay bahagyang nagpagaan ng apoy sa hagdan. Agad na nakita ni Amelia si Jerome na tumatakbo patungo sa kanya, ngunit sa sandaling ito, ang rehas ng koridor sa tabi nila ay biglang nabasag ng apoy, at bigla silang nahiwalay sa isa't isa, at muling sumiklab ang apoy. "Damn it!" Narinig ni Amelia na tinakpan ni Jerome ang kanyang bibig at nagmumura, at umungal, "Amelia, manatili ka diyan, pupuntahan kita kaagad!" Gustong tumango ni Amelia, ngunit bigla siyang may naisip. Sandali, nasa kwarto pa ba ang kwintas ni Cormac? Ito ay dapat. Pinahahalagahan ni Cormac ang kuwintas na iyon at kadalasan ay hindi ito inaalis sa bahay. Karaniwang inilalagay niya ito sa isang drawer kapag papasok siya sa trabaho o sa isang business trip. Napakalaki ng apoy, at pagkatapos masunog ang mesa, tiyak na nasira ang kristal na kuwintas. Tapos si Cormac.... masasaktan ba ito kapag nasira ang kwintas? Hindi niya maiwasang isipi