Eana Beatrix
Init na init ang pakiramdam ko. Hindi pa rin kami nagbabago ng puwesto mula kanina. Nanatili ang maiinit na halik sa akin ni Juancho. Kung kanina ay mga kamay niya na lang ang nakahawak sa aking bewang, ngayon ang kaniyang mga matitipunong braso na ang mahigpit na nakayakap doon na para bang ayaw niya akong pakawalan.
“Tell me to stop, babe…” wika niya gamit ang kaniyang malalim na baritonong boses.
Naririnig ko ang kaniyang malalalim na paghinga sa aking tenga. “Say it, babe… please…” sambit niya muli. Tunog nagmamakaawa pero iba ang galaw ng kaniyang labi.
Nalulunod ako sa sensasyong ngayon ko na lang ulit naramdaman, ngunit mas kakaiba ang pakiramdam ko rito… nang si Juancho ang aking kasama. Ramdam ko pag-iingat, kilig at pagpipigil.
Sa ilang minuto na nakapikit ang aking mata ay unti-unti ko itong iminulat. Hinabol ko ang aking paghinga, bumaba ang aking tingin sa lalaking nakayakap at kasalukuyang binibigyan n
Farrel Juancho I cannot forget what we almost did the last time. Just by thinking of it, I can’t help myself from getting a hard on. Fuck it. Why does she have to be so sweet, yet sexy. Her lips are haunting me. It’s so soft to the point I can’t let go of it. The way I aggressively kissed her, she’s giving me also the intensity that I am showing her. The way she let herself kiss me back, that’s the cue that I needed to stop. Nakakalasing ang kaniyang mga labi. I know we both wanted to do more, but I force myself to control and pleaded her to stop me. And gladly she did. Damn. Papunta ako ngayon sa kanila, katulad ng napag-usapan, ako ang maghahatid-sundo sa kaniya. All of a sudden, my phone rang. I connected it to my car’s bluetooth speaker and answered. At first, I can only hear noises from the background, then after a couple of seconds. Vera’s voice filled my car. “Hon, stop it! Kakausapin ko si Juancho,” I hea
Eana Beatrix Magdadalawang linggo na ako sa flower shop ni Vera bilang personal secretary niya. At ngayong araw nga ay ibinigay niya sa akin ang araw na ito para raw makapagpahinga ako. Mariin ang naging pagtanggi ko dahil hindi naman kako iyon patas sa dalawang trabahante, dahil bukas pa naman talaga ang day-off namin lahat sa kadahilanan na hindi bukas ang shop kapag linggo. Subalit desidido ito kaya wala akong nagawa kundi tanggapin na lang. “Ma, maglalabada po kayo?” wika ko. Umangat ang ulo niya matapos makapasok sa pintuan. Bitbit ang isang may kalakihang basket ay ngumiti ito sa akin ng maliit. “Oo ‘nak. Dagdag budget din ito,” aniya habang ako naman ay lumapit sa kaniya at kinuha ang dala. “Sabado po ngayon, dapat nagpapahinga kayo.” “Ayos lang naman, kailangan ko na rin tumulong, ngayong wala ng trabaho ang kuya mo.” Gulat akong bumaling sa kaniya na noo’y nakasunod sa aking likuran. Nati
Farrel Juancho “Fuck…” I cursed. Sapo ang masakit na ulo ay bumangon ako upang makaupo. Hindi pa malinaw sa akin ang aking paligid kaya ilang segundo muna akong nakapikit. Nang maimulat ko na ang aking mga mata ay napakunot ang aking noo. This isn’t my room. I scanned the whole place. Natuon ang aking atensiyon sa isang mesang puno ng mga gamit na pambabae. Nagtaka ako at nagsimula na rin umusbong ang kaba sa aking dibdib. Mahinang ungol ang aking narinig sa gawing kaliwa ng queen size bed kung saan ako nakaupo. I immediately shifted my head to the other side of the bed only to found there’s a woman! Mabilis akong tumayo at doon ko lang din naramdaman ang lamig na ibinubuga ng aircon. Hubo’t-hubad akong nakatayo sa babaeng ngayon ay nasa akin na ang atensiyon at may nakaplaster na ngiti sa kaniyang labi. “Want some more, baby?” mapang-akit na turan nito. Lumantad ang isang dibdib nito ngunit hindi man lan
Eana Beatrix Hapon na ng makauwi kami sa bahay at pagpasok pa lang namin sa loob ay nagsimula nang magkuwento si Juancho tungkol sa nangyari kaninang umaga bago siya umuwi rito sa Laguna. “Ano kamo?” gulat kong tanong sa kaniya pagkatapos niyang sabihin na pakana ni Lorena Cortes ang nangyari sa kanila ni Lucy. Nag-init ang ulo ko nang marinig iyon. Tama rin naman pala si Papa, masakit sa ulo ang mag-ina! “Sigurado ka talagang walang nangyari sa inyo?” taas-kilay na paninigurado ko pa sa kaniya. “Babe, promise! I’m telling the truth!” agap niya. Inirapan ko siya. Isa rin pala iyon sa dahilan kung bakit hindi na siya nakatawag sa akin kagabi. Ang sarap manugod! Kung hindi lang ako iniluwal ni Mama na mahaba ang pasensiya, pinatulan ko na ngayon ang mag-inang iyon. Napakawalang kwenta naman ng iginanti nila sa amin. Nagmukha lang desperada ang anak niya. Pasimple kong hinilot ang aking sintido pagkatapos ay
Eana Beatrix “You sure you’ll be okay here?” wika ni Juancho matapos namin makapasok sa opisina ng shop ni Vera. “Ang kulit mo, sinabi ko nang ayos lang ako rito. Sige na, pwede ka nang umalis,” pagtataboy ko sa kaniya. Natawa ako sa nakasimangot nitong mukha. Kanina pa siya ganito mula sa bahay at maihatid namin ang dalawa sa eskwelahan hanggang ngayon, hindi pa rin nababago. “Ano bang problema mo?” kunyaring sabi ko. “Tss. I told you, ayokong pumunta roon, it’s just a meeting, babe. Kaya na nila iyon.” “Juancho, ‘di ba nga sabi mo isa ka sa mga stockholders? Edi um-attend ka ng monthly meeting, sigurado akong hinihintay ka na ng Daddy mo at ng pinsan mo.” Sa huli, labag man sa kaniyang loob na iwan ako wala naman siyang nagawa kundi sundin ako. Napabuntong-hininga siya ng lumapit sa akin at kapagkunway yumakap sa akin. Humalik siya ng tatlong beses sa aking noo na naging dahilan upang mapapikit ako na m
Farrel Juancho Lorena Cortes were busy roaming her eyes around the office. She’s astounded with the style and designs that are imprinted through the walls. After a minute, she then decided to looked at us. Walang halo na kahit ano ang tingin niyang iyon. It’s just plain. Ibang-iba sa kaniyang ipinakita noong birthday ni Lolo at noong pumunta kami sa bahay niya. “Let’s take a seat, shall we?” pang-aaya ko. Agad itong sumunod at ako naman ay inalalayan si Bea. When we are all settled to our respective seats, she began to talk. “I came here peacefully and without intention of causing a scene or harm to the both of you…” Tahimik lamang kaming nakikinig ni Bea habang nakalagay sa aking hita ang magkahawak namin na mga kamay. She was also the one who commanded me to stay here beside her dahil baka raw may gawin si Lorena. My babe is tense, but she still manage to speak. “Ano po ba ang pakay ninyo sa amin… o sa akin?”
Eana Beatrix Ilang araw na ang lumipas nang sinadya ako ni Lorena Cortes upang makausap ako at humingi sa akin ng tawad. Nang makauwi kami noong araw na iyon ay agad kong kinausap si Mama. “Bakit sa akin mo po pinapunta si Lorena?” “Tama lamang iyon, anak. Dahil ikaw mismo ang naapektuhan nang iwan tayo ng Papa mo.” “Ma, hindi po ba kayo ang mas nasaktan? Buntis ka pa po sa akin noong umalis si Papa, pero ako po ang pinakausap mo kay Lorena.” “Oo nga at nasaktan ako, anak. Pero mas mahalaga ang nararamdaman mo kaysa sa akin. Lumaki ka nang wala ang ama mo, tumatak sa isip mo na ayaw ka niya kaya siya umalis…. Kung napatawad mo na siya ay ganoon na rin ako.” Matapos kong marinig iyon sa kaniya ay gumaan na ang loob ko. Talagang ang swerte ko at namin nila kuya dahil wala siyang ibang kagustuhan at iniisip kundi ang kapakanan namin. Isa pa sa gumugulo sa akin sina Lucy at Kuya Arthur. Hanggang ngayon ay walang nasa
Eana Beatrix Mabilis ang mga pangyayari, namalayan ko na lang na tinatahak na namin ang daan papuntang hospital. Nanginginig ang aking mga kamay habang pinagmamasdan si Mama na wala pa rin malay. Naiiyak ako pero pinipigilan ko dahil hindi ito ang tamang oras para roon. Kasunod nang sinasakyan namin ang kotse nila Papa sa likod. Mabilis ang pagmamaneho ng dalawang sasakyan na para bang nakikipagkarera. Nakarating kami sa hospital at agad kaming bumaba, si Papa mismo ang nagbuhat at natawag ang atensiyon ng mga nurses doon. Itinakbo sa emergency room si Mama, hindi kami pinapasok at inabisuhan na hintayin na lang namin hanggang sa matapos. Pagod akong naupo sa waiting area. Si Papa ay palakad-lakad at ganoon din si Kuya Arthur. Si Lucy naman ay bakas pa rin ang ilang sa presensiya ni kuya ngunit may pag-aalala rin sa kaniya. Dinaluhan ako ni Juancho at niyakap. “K-kasalanan ko ito…” “Shh. Babe, walang may