Kabanata 2

Buong tiwala niyang tinawagan ang number sa harap ko.

Mabilis itong sinagot, at narinig ko ang malamig na boses ng isang lalaki, "Nasa meeting ako. Tatawagan kita mamaya."

Agad na naputol ang tawag—dalawang segundo lang—napakalayo at walang emosyon ang dating. Wala akong nasabi, pero malinaw kong nakilala ang boses ni Felix.

Hinablot ni Darcy ang buhok ko at binagsakan ng sampal gamit ang kanyang cellphone. "Narinig mo ba iyon? number ito ng boyfriend ko. Mukhang kulang ka pa sa research!"

Sa sakit na naramdaman ko sa anit, napangiwi ako, at hindi ko napigilan na itulak siya palayo.

"Sobrang weird ba na magkaroon ng dalawang number? Bakit hindi mo na lang tawagan at itanong?"

Nang makita ng tatlo niyang kasama na lumalaban ako, sabay-sabay silang sumugod para bugbugin ako, halatang gusto nilang magpasikat.

"Kerida ka lang, tapos umaasta kang ikaw ang asawa! Ang kapal ng mukha mong saktan si Darcy! Siya ang magiging Mrs. Palmer. Talagang gusto mong masaktan!"

"Pumili ka lang ng random na number at sinasabi mong kay Mr. Palmer iyon? Gaano ka kabobo?"

"Tingnan mo ang sarili mo. Ano bang nagbibigay sayo ng lakas ng loob para agawin ang boyfriend ko? Hintayin mong mahuli ni Mr. Palmer ang kasinungalingan mo. Pagsisisihan mo 'yan!"

Nakatingin sa akin si Darcy nang may nakakalokong ngiti. "Sige, tawagan mo. Tingnan natin kung ilan ang number ng boyfriend ko."

Ang number na nasa phone ko ay pribadong number na nilagay ni Felix para lang sa akin.

Natatakot siyang hindi ko ma-contact, kaya kahit nasa meeting siya, hindi niya ito isa-silent.

Siya pa nga ang nagpumilit na tawagin ko siyang "Honey" sa contacts, kung hindi ay titigilan niya ang gamutan ng lola ko.

Kaya sigurado akong sasagutin ni Felix ang tawag.

Nang nakita ni Darcy na kalmado ako, bigla siyang naging seryoso, at agad na pinindot ang dial.

Akala ko kapag nasagot iyon, mapapatunayan na mag-asawa kami at titigilan na nila ako.

Nang mag-ring ito, sinabi ng cellphone na unreachable ang number.

Natulala ako, gulat na gulat sa resulta.

Nakahinga nang maluwag si Darcy, buong tiwalang naniwalang nagsisinungaling lang ako, at agad niya akong sinampal nang malakas.

Nag-iwan ng malalim na galos ang mahahaba niyang kuko sa mukha ko, at sobrang hapdi.

"Ang taas ng pangarap mo, ano? Akala mo talaga magiging Mrs. Palmer ka? Sino kaya ang sugar daddy na tinatawagan mo, ha?"

"Ni hindi ka sinasagot. Kaya pala naghahanap ka ng ibang mayaman. Kaso malas mo, nasukol ka namin ngayon."

Ang mga tauhan niya, kumbinsidong isa lang akong desperadong kabit na nang-aakit kay Felix, ay lalo pang lumapit para saktan ako.

"Darcy, turuan mo ng leksyon ang babaeng walang hiya na 'to para malaman niya ang lugar niya."

"Tama, para malaman ng ibang cheap na babae diyan na hindi sila makakalapit kay Mr. Palmer!"

Naglabas pa sila ng mga cellphone at sinimulan akong i-video.

Ibinaling ko ang mukha ko palayo para umiwas sa kamera, pero hinawakan nila ang buhok ko at pinilit akong humarap sa camera, sabay sampal at ininsulto.

"Ang babaeng 'to, nagpa-plastic surgery para magmukhang ako, at palihim na nanirahan sa villa ng boyfriend ko, gusto pang mahiga sa kama niya. Nahuli ko siya mismo! Kailangan natin siyang turuan ng leksyon! Grabe, pinintahan pa niya ng mga bulaklak ang buong villa, akala niya masisiyahan ang boyfriend ko. Siya pa ang magbabayad sa paglilinis nito! Hindi mo ba alam na ayaw ng boyfriend ko sa sunflower? Minsan, nagalit pa nga siya nang mag-suot ako ng hairpin na sunflower. Tapos ngayon, pinuno mo pa ang buong bakuran!"

Nang marinig iyon, lalo silang ginanahan at sinira ang mga sunflower na parang adik sa pananakit.

Labis akong nagalit at sinubukan ko silang pigilan. "Wala kayong karapatang hawakan ang mga bulaklak ko!"

Kinawayan ako ni Darcy at sinipa ako pabalik sa lupa. Pagkatapos, tinapakan niya ang sikmura ko nang mariin.

Napakasakit, halos hindi ako makatayo.

"Yang mga bulaklak na 'yan? Walang kuwenta 'yan. Kung masira, edi masira. Villa ito ng boyfirned ko; sino ang nagbigay sa'yo ng karapatang gawin ito?"

Hindi ang halaga ng mga bulaklak ang mahalaga sa akin, kundi ang katotohanang personal itong itinanim ni Felix.

Naalala ko nang minsang may tagapag-alaga na nakabasag ng isa habang dinidiligan; binali ni Felix ang braso niya.

Hindi ako naaawa sa mga taong naninira, kundi sa mga sunflower—sila ang nagsilbing pag-asa ko sa madilim kong depresyon.

Pagkatapos kong masaksihan ang pagpatay sa aking mga magulang, sampung taon nang itinatanim ni Felix ang mga sunflower na ito, sinisikap na tulungan akong gumaling.

Ngayon, winawasak nila sa harapan ko, na para bang tinulak nila ako pabalik sa bangin.

Hindi pa sila nakuntento, binuhusan pa nila ng pintura ang mga dingding sa loob, sinira rin ang lahat ng iginuhit kong sunflower.

Hawak-hawak nila ako, nakadikit ako sa lupa, pulang-pula ang mga mata na parang isdang nag-aagaw-buhay at wala nang pag-asa.

Kung anong ikinasaya ng mukha ni Darcy, ay yun naman ang ikinalungkot ng akin.

Nanalangin ako na sana'y dumating na agad si Mona.

Araw-araw, bumababa siya ng bundok para bumili ng sariwang gulay, karaniwang isang oras siya bago bumalik. Kung tama ang kalkulasyon ko, malapit na siyang dumating.