Dinala na ni Sean si Jane palayo.Sa gilid malayo sa mataong party sa bahay ng mga Dunn, si Zach ay hinawakan ang kanyang baba habang nagiisip. Ang kanyang mababang boses ay sinabi, “Jane Dunn?”Ngayon, si Jane ay binigyan siya ng bagong pananaw sa kanya. Ang mata ni Zach ay kuminang ng siya ay naging interesado. Tinikom niya ang kanyang labi. Pakiramdam niya malaya siya at hindi siya pinipigilan. Inilagay niya ang kamay niya sa bulsa ng kanyang pantalon at umalis sa bahay ng mga Dunn.“Hulaan mo kung sino ang nakita ko ngayon.” Tinawagan niya si Haydn habang naglalakad papunta sa kanyang kotse. “Hindi mo magagawang hulaan ito.”“Tutal hindi ko magagawa, kung gayon hindi ako magtatanong.” Maraming ingay mula sa kabilang dulo ng phone. Ang boses ni Haydn ay tunog wala sa kanyang sarili. “Zach, gusto mo bang sumama para maglaro? Nandito ako sa Magnificent View. Ang mga bagong babae dito ay nakakatuwa.”Pinakinggan ni Zach ang wala sa sarili boses ni Haydn. Hindi niya ito binigyan pa
Sa parehong oras sa 28th floor ng East Emperor.Nasa loob ng banyo ng suite, ang babae ay naligo at tumayo sa harap ng salamin. Mukha siyang naliligaw. Mas naliligaw pa ng inisip niya ang tungkol sa hinaharap. Hindi niya inaasahan na makuha pabalik ang Storge Trust. Wala ito sa kanyang plano. Ginulo nito ang lahat.Subalit, hindi niya ito pinagsisihan.Kahit na kung ang kanyang lolo ay biased, natutuwa siya sa kanya ng marami ng buhay pa ito. Naintindihan ni Jane na merong pag aalala sa pagiging pekeng strikto ng kanyang loloKung hindi, wala sanang Storge Trust. Kung si Grandpa ay talagang nag aalala kung siya ay banta sa mga Dunn, sinunod niya na lang sana ang hindi sinasabing patakaran ng mayaman at kilala. Kung inayos niya lang sana siya para sa arranged marriage.Bago siya mamatay, ang kanyang lolo ay hinawakan ang kanyang kamay at sinabi sa kanya na alagaan ng mabuti ang Storge Trust.Ngayon, ang Storge Trust ay nasa pagmamay ari niya uli. Sa isang iglap, ang madilim na ula
Hindi nagging mas maganda ang pakiramdam ni Jane ng gawin iyon ni Sean.Sa kabilang banda, siya ay halos mabaliw sa kakaibang kinikilos ng lalaking ito.Para siyang hayop na nakakulong. Dahan dahang napipilitan maipit sa kanto dahil sa kanya. Pakiramdam niya na wala siyang lugar na tatakbuhan.Hindi niya alam kung ano ang gagawin niya sa kanya, ngunit hindi niya matagalan na ganito siya. Mas gugustuhin niya na tratuhin siya tulad ng dati. Ayaw niya nag biglaang mainit na pag uugali ng lalaking ito.Nakakatakot ito.Ito ay mas nakakatakot kaysa sa pagpapadala nito sa kanya sa kulungan. Natatakot si Jane.“Mr. Stewart, bakit?” Sa wakas, hindi na niya ito matagalan. Pinikit niya ang kanyang mata at ng binuksan niya itong muli, tinanong niya ito.Bakit siya sobrang mabait sa kanya sa isang iglap? Alam ba ni Sean kung paano maging mabait?Oo!Subalit, hindi siya naging mabait sa kanya.Ang lalaki ay binaba ang hairdryer at hinawi ang kanyang buhok sa likod ng kanyang tenga. Hindi
Ang pagtanggal sa receptionist ay ang pinaka madaling parte. Matapos ang isang araw ng paglilinis ng kalat doon, si Jane ay sobrang pagod, ngunit hindi siya naglakas loob na magpakita ng kahit anong bahid ng kapaguran.Tanging langit lang ang nakakaalam na siya ay halos tumakbo sa takot sa segundo na pumasok siya sa opisina ng chairperson.Subalit, sinabi niya sa kanyang sarili, ‘Hindi. Hindi pwede.’Tama iyon, hindi siya pwedeng tumakbo. Iyon ang dahilan bakit kailangan niyang harapin ang lahat at malagpasan ang lahat. Hindi importante kung ano ang naranasan niya tatlong taon sa kulungan. Hindi importante kung ang kanyang pagkatao ay nagbago sa tatlong taong iyon at hindi importante kung ang tatlong taon na iyon ay kinuha ang kanyang dignidad na tumayo na nakataas ang kanyang ulo ng mataas sa harapan ng ng ibang tao. Simula ngayon, kailangan niyang idiretso ang kanyang likod at lagpasan ang kanyang takot hanggang sa makabawi siya sa inaasahan ng kanyang lolo at ng kanyang sarili pu
Ilang araw matapos iyon, si Jane ay mukhang nagging ibang tao na ng tuluyan. Siya ay naging mas tahimik at matalino, ngunit sa parehong sandali siya ay mukhang mas naging masunurin… kay Sean, kahit papaano.Hindi siya kailanman lumaban sa kahit anong sabihin niya.Subalit, ang kanyang pagsunod ay tinatago ang pusong desperado na kumawala!Nagmadali niyang inayos ang lahat tungkol sa Storge sa sobrang bilis na paraan, pinangunahan niya ang lahat ng pagbabago. Ginawa sa mga Dunn ang eksaktong ginawa nila sa kanya matapos siyang mapunta sa kulungan, disididong ginamit si Vivienne at iba pa na tanggalan ng kapangyarihan ang mga nakakataas. Tulad ng isang balyenang kumain ng bulate, agresibo niyang pinabagsak lahat ng panloob na gulo sa lalong madaling panahon.Inutusan niya si Vivienne at iba pa na ayusin ang mga panloob na gawain ng kumpanya ngayon. Ang kailangan niya lang gawin ay pagkatiwalaan sila ng tuluyan at ibigay sa kanila ang buo niyang suporta.Ang tunay na trabaho ni Jane
”Andito ka ba… para tawanan ako?” Tinaas ni Jane ang kanyang uli at pinilit na ngumiti sa lalaking nasa harapan niya. “Masaya ka siguro na makita akong ganito, tama ba? Mr. Stewart. Mas malala ang kalagayan ko, mas masaya ka, tama ba?”Haha, mas malala ang kalagayan niya, mas nararamdaman niya na napaghiganti niya ang kanyang minamahal na namatay na si Rosaline, tama ba?“Mr. Stewart… Hindi mo talaga kailangan gawin lahat ng ito. Ang mga bagay na ginagawa mo dati ay hindi na parang ikaw. Nagtataka ako bakit bigla mong binago ang pagtratrato mo sa akin… Naintindihan ko na. Ito pala ang dahilan.”Ang itim na mata ni Sean ay nanlaki at ang kanyang paghinga ay naipit sa kanyang lalamunan. Binaba niya ang kanyang mata at tinignan ang babae na namamaluktot na parang bola sa aparador, ang kanyang mata ay puno ng sakit at pagmamahal.Bigla niyang tinanong sa kanyang mababang boses, “Ano ang nakikita mo? Ano ang ibig mong sabihin, bakit?”Ang kanyang boses ay mababa, ngunit ang bawat salit
Ang lalaki ay nakatayo sa harapan ng aparador, walang sinasabi habang nakatingin sa babaeng na lumuluha ng buong puso. Ang kanyang lalamunan ay nanginginig sa lahat ng salitang dapat niyang sabihin ngunit hindi niya magawa.Sa isang iglap, yinuko niya ang kanyang matangkad na katawan at inabot ang kanyang mga braso para sa kanya.“Huwag mo akong hawakan!” Siya ay sumigaw ng bigla at malakas sa kanyang magaspang na boses. Nakita niya ang malalim na galit sa kanyang mata at ang matalas na sakit sa kanyang puso ay kumalat sa kanyang katawan. Matapos na tignan siya muli, nagpatuloy niyang iabot ang kanyang kamay.“Sabi ko sayo huwag mo akong hawakan!” Tinignan siya ni Jane na para bang siya ang pinaka malaki niyang kaaway. Sa bawat sandaling inabot niya ang kanyang kamay sa kanya, kikilos si Jane na parang porcupine, tinutusok pareho si Sean at ang kanyang sarili.Nagpatuloy si Sean na umunat ng walang sinasabi. Sa sumunod na segundo, nakaramdam siya ng nakakatusok na sakit sa pagitan
Sa gitna ng pagulan, isang babae ang naglakad palabas ng gusali ng East Emperor at dumiretso sa bagyo. Nakakita siya ng payong mula sa aparador. Gaano man kalala ang lalaking iyon, mayroong isang bagay na nakuha niya ng tama.Siya ay isang traydor. Isang duwag.Paano na lang niya ito mapapalampas?Naglakad siya sa gilid ng kalsada at nakita na mayroong itim na Bentley na nag aantay sa kanya doon.Kailangan lang ng isang tingin para makilala niya ang may ari ng kotseng iyon. Sino pa kaya ito kung hindi ang aroganteng si Sean Stewart?Naglakad siya palapit at ang bintana ng kotse ay bumaba, pinapakita ang mukha ng driver.“Pakiusap sumakay ka, Miss Dunn.” Lumabas si Dos sa kotse at naglakad papunta sa upuan sa likod, binuksan ang pintuan ng kotse.Pumasok siya sa kotse at si Dos ay bumalik sa upuan ng driver.“Sinabi niya ba na pumunta ka?”Narinig ni Dos ang boses mula sa likod ng upuan at tinaas ang kanyang ulo para tumingin sa rearview mirror, sa babaeng nasa likod. Siya ay s
Ang pangalan ko ay Luka Stewart. Ito ay kakaibang pangalan, ‘diba? Parang ‘Tignan mo! Sabaw.’Lolo ko ang nagbigay ng pangalan ko. Sa lahat ng maraming taon ng karanasan ko bilang bata ay nagsasabi na ang lolo ko ay hindi mabait na tao.Isang tabi na ang lahat, tignan mo na lang ang pangalan na binigay niya sa akin. Mayroon siyang mahusay na pangalan mismo, ngunit binigyan niya ako ng kakaibang pangalan.Subalit, bawat beses na mag protesta ako tungkol dito sa kanya, lagi niyang sinasabi na ito ay kasalanan ng aking ama. Kung si Dad ay naging babae, siya sana ang magkakaroon ng pangalan na iyon.Tignan mo, SI Grandpa ay ang siyang nagbigay sa akin ng ganito kasamang pangalan, ngunit sinisisi niya ang lahat sa aking ama.Ah, nakalimutan ko silang ipakilala ng ayos.Ang pangalan ng lolo ko ay Sean Stewart.Tila, siya ay medyo gwapo noong kanyang kabataan.Ang aking lolo ay nagngangalang Jane Dunn.Minsan, hindi ko maiwasang mapaisip kung paano sila nauwing magkasama. Sila talaga
Sa ospital, walang tunog na bumukas ang pinto ng ward. Sa oras na ‘to, hindi ipinahayag ni Dos ang pagdating ng mas maaga.Nang nagmamadaling dumating si Elior, mabilis niyang nakita ang babaeng iyon.Bago pa siya makapagsalita, hinila siya ni Alora papunta sa pasilyo. Nagbukas ang pinto at nagsara muli.Ang lalaki sa kama ay tumagilid, mahimbing ang tulog.Walang nakakaalam kung tungkol saan ang napapanaginipan ng lalaki, ngunit ang malalim na pagkakunot ng noo sa kanyang mukha ay nagpakitang hindi maganda ang mga panaginip niya.Ang kanyang kamay ay nagpapahinga sa panlatag, ang kanyang wedding ring ay suot niya pa rin sa kanyang daliri.Mabagal siyang nilapitan ng babae, sa wakas ay tumigil sa harap ng kanyang hospital bed.Ang mga mata nito’y maningning at maaliwalas, ang kanyang tingin ay lumapag sa singsing sa kamay ng lalaki.Wala ring nakakaalam kung ano ang iniisip ng babae.Tinitigan niya ang singsing ng mahabang, mahabang oras, hanggang mawalan siya ng ulirat.Mata
"Jane, hindi paraiso ang Erhai. Ang tinatawag mong kapayapaan ay pagtakas lamang," taimtim na sinabi ni Alora.Hindi nga dapat niya ito sinasabi, pero may mga nakikita siyang bagay na hindi nakikita ng mga taong sangkot.Siguro ang sitwasyon ay laging mas malinaw mula sa labas. Siguro hindi.Kahit na, malinaw niyang nakikita na nag-aalinlangan si Jane.Tatlong taon na ang nakalipas, tinulungan niya si Jane tumakbo palayo dahil taos puso niyang gustong mamuhay si Jane ng payapang buhay mula noon.Marami na ang nagbago sa tatlong taon. Nagmature na rin siya.Ito ay dahil sa bago niyang nalamang maturity na hindi siya tumigil kakaisip tungkol doon.Tama ba siyang tulungan si Jane na makatakas tatlong taon na ang nakalipas? O ito ay isang pagkakamali?Malabo, nagsimula siyang mag-isip na mali siya.Ang babaeng ito ay lubusang natakot. Walang paraan na titigil siya at titingin sa kanyang paligid para makita ang mga tao at katotohanan.Sa loob ng tatlong taon, nakita rin ni Alora k
So pumunta ka nga rito para pag-usapan ang matandang lalaki?” Natawa ang lalaki sa kama, may malinaw na hindi makapaniwala sa kanyang mga mata. “Michael Luther, ang matandang lalaki ay hindi takot na mamatay ako. Mayroon siyang isa pang apo para magmana ng trono niya.Si Michael ay tumawa ironically.“Sa tingin mo talaga na babalik ako sa Stewarts? Ang maruming lugar na iyon.”“Ayaw mo sa Stewart Industries?” malamig na sinabi ni Sean. “Well, sa kasong ‘yan, mukhang mabibigo ka.“Stewart Industries, huh.” Pinadaan ni Michael ang kanyang tingin kay Sean at tumingin sa labas ng bintana. “Mukha maganda, so palagay ko gusto ko nga ito. Ibibigay mo ba ito sa akin?”“Kung hindi, hindi mo ba ‘to kukunin ng pwersahan?”“Kung ikaw ang may hawak, sigurado.” Hindi sinubukan ni Michael itago ang kanyang ambisyon. “Pero kung mamatay ka, hindi ko ito kukunin mula sa kanya.”Naningkit ang mga mata ni Sean. “Well, siguradong tapat ka sa nararamdaman mo para sa kanya. Dapat bang sabihan kitang a
Si Michael Luther ay pumasok sa Stewart Old Manor.“Ikaw ang nasa likod ‘nun, hindi ba?”Walang kahit anong babala o konteksto, sinigawan niya si Old Master Stewart, na simpleng umiinom ng tsaa.“Bigla kang lumabas kung saan… para lang magpakita ng kabastusan sa lolo mo? Ibinaba ni Old Master Stewart ang kanyang tasa, naninigas ang kanyang matandang mukha.“Ikaw ang naglagay kay butler Summers doon, ‘di ba?“Kung hindi man, ay hindi siya maglalakas ng loob, ‘di ba?”“Anong ibig mong sabihin? Anong nagawa ni Summers na dahil sa akin?”“Ikaw ang nasa likod ng aksidente ni Jane. ‘Yan ang gusto kong malaman. Ikaw ba, o hindi ikaw?!” Si Michael ay nasa tabi niya.Sa sandaling narinig ni Old Master Stewart ang pangalan ni Jane, ang kanyang ekspresyon ay mabilisang naging madilim. “Ano ito? Lalabanan mo ang sarili mong lolo para sa kanya?”“Ibig sabihin niyan… inaamin mo.”Tinikom ni Michael ang kanyang kamay sa isang kamao, ang kanyang buong katawan ay nanginginig sa galit. “Ano ba
Sa sumunod na tatlong araw, ang taong iyon ay hindi humakbang kahit isa papasok ng bahay.Tumayo si Tres at si Cuatro sa may pinto na tila isang pares ng walang ekspresyong guardian gods.Ang dating tahanan ng babae ay wasak na, kaya bumalik siya sa Stewart Manor. Sa pinakamalalim na bahagi ng manor, hindi niya marinig ang mga ibon o maamoy ang mga bulaklak. Ang butler ay ganap na ganap na professional din, at lahat ay naayos na para sa kanya.Bukod kay Tres at kay Cuatro, wala siyang ibang makausap.Wala, kahit si Tres at si Cuatro ay hindi siya kinausap.At para sa family butler, laging mabuti ang pagkilos nito at tunay na magalang sa kanya sa tuwing sila’y nagkikita.Ang kanyang tainga ngayon ay halos wala nang pakinabang, ang kanyang bibig ay dekorasyon na lamang.Ang mga naglilingkod sa paligid ng bahay ay pamilyar ang mga mukha, habang ang iba ay mukhang bago. Hindi ito mahalaga. Kahit sino pa ang makakita sa kanya, sila’y tumatango lamang bilang paggalang at maglalakad sa
Nalalapit na ang araw para sa bone marrow transplant ni Jason.Nagpalit na siya sa isang surgical gown. Si Madam Dunn ang kasama niya.“Huwag ka kabahan, Jason. Walang mangyayari na mali.” Inalo siya ni Madam Dunn. Kahit na, ang anak niya ay nanatiling tahimik.Habang tinitignan niya ang payat na pisngi ng anak niya, minura niya ulit si Jane sa puso niya.“Kung hindi dahil sa mabuting-puso na tao na kamatch mo, iyong malditang Jane na iyon ay muntik ka na mapatay.”Mukhang nasaktan si Jason.“Mama! Tumigil ka!”“Huh? Anong mayroon sa iyo?“Naaawa si mama para sayo. Bakit mo ako sinisigawan?”“Mama, huwag ka magsalita ng ganyang kay Jane.”“Bakit hindi ko pwede gawin iyon? Wala nga siya pake sa sariling miyembro ng pamilya niya.”Kinamumuhian ni Madam Dunn ang anak niyang babae mula sa kailaliman ng puso niya.Ngunit kahit na napatunayan niyang na talgang napagkamalan niya na hindi niya sariling anak si Jane, si Madam Dunn ay nanatiling kampi laban sa anak niya.Kung sabaga
Lumipas ang mga araw. Lulutuin ng lalaki lahat ng pagkain niya. Kapag pupunta siya sa trabaho, isasama niya ang babae sa tabi niya, pinapanatili siya sa paningin niya sa lahat ng oras. Mukha silang matamis at mapagmahal na mag-asawa.Mayroon itsura ng kainggitan sa mga mata ng ibang tao kapag nakikita nila si Jane.Sa oras, lahat ng tao mula sa bilog ay alam na.May nag buntong hininga, ‘si Jane Dunn mula sa pamilyang Dunn ay nakaraos na. Noong hinahabol niya pa lang si Sean dati, siya ay isang mapamillit na go-getter.’Ang iba ay may katulad na sentimyento rin. Nakuha na rin Jane kung ano ang gusto niya/Isang katapusan ng linggo.“Gusto ko siya makita.”“Sino?”“...Kuya ko.”May kumislap sa mga mata ng lalaki. Kahit na, pinanatili niya pa rin ang itsura niya.“Hindi mo kailangan mag-alala kay Jason.”Isang casual na ugali.Piniga ni Jane ang mga kamao niya. Pagkatapos ng ilang saglit...“Ang kondisyon niya ay hindi maganda. Gusto ko siya makita.”“Hindi ba maayos ang pa
‘Di kinalauna’y nagising din si Jane. Madilim ang kuwarto nang siya’y magising. Bumangon siya at naglakad-lakad sa sala. Hindi na niya ikinagulat ang lalaking nakaupo sa may sofa sa ilalim ng mainit na ilaw habang nanonood ng telebisyon.Mahina lamang ang tunog ng telebisyon sa sala dahil nag-aalala itong baka magising niya ang kanyang kasama kapag masyado itong malakas.Maririnig ang mga magaang yapak mula sa pasilyo. Napalingon ang lalaki.Nagtagpo ang kanilang mga mata.Ni wala ma lang pagbabago sa kanilang mga emosyon. Tila’y matagal na panahon na silang kasal at nagsasama. Tila ri’y mayroon silang kasunduang hindi na kailangang sabihin pa. Walang nagtangkang pigilan ang kakaibang kapayapaang kanilang nararamdaman.Mistulang… payapa sila sa isa’t isa.Tumayo ang lalaki, naglakad patungo sa gilid na lamesa, ininit ang mga pagkain, at ibinalik ito sa lamesa.Tahimik na tumungo rito ang babae, at umupo sila upang kumain.Mistulang wala silang away-bati na pagsasama, na wala si