Ang lalaki ay nakatayo sa harapan ng aparador, walang sinasabi habang nakatingin sa babaeng na lumuluha ng buong puso. Ang kanyang lalamunan ay nanginginig sa lahat ng salitang dapat niyang sabihin ngunit hindi niya magawa.Sa isang iglap, yinuko niya ang kanyang matangkad na katawan at inabot ang kanyang mga braso para sa kanya.“Huwag mo akong hawakan!” Siya ay sumigaw ng bigla at malakas sa kanyang magaspang na boses. Nakita niya ang malalim na galit sa kanyang mata at ang matalas na sakit sa kanyang puso ay kumalat sa kanyang katawan. Matapos na tignan siya muli, nagpatuloy niyang iabot ang kanyang kamay.“Sabi ko sayo huwag mo akong hawakan!” Tinignan siya ni Jane na para bang siya ang pinaka malaki niyang kaaway. Sa bawat sandaling inabot niya ang kanyang kamay sa kanya, kikilos si Jane na parang porcupine, tinutusok pareho si Sean at ang kanyang sarili.Nagpatuloy si Sean na umunat ng walang sinasabi. Sa sumunod na segundo, nakaramdam siya ng nakakatusok na sakit sa pagitan
Sa gitna ng pagulan, isang babae ang naglakad palabas ng gusali ng East Emperor at dumiretso sa bagyo. Nakakita siya ng payong mula sa aparador. Gaano man kalala ang lalaking iyon, mayroong isang bagay na nakuha niya ng tama.Siya ay isang traydor. Isang duwag.Paano na lang niya ito mapapalampas?Naglakad siya sa gilid ng kalsada at nakita na mayroong itim na Bentley na nag aantay sa kanya doon.Kailangan lang ng isang tingin para makilala niya ang may ari ng kotseng iyon. Sino pa kaya ito kung hindi ang aroganteng si Sean Stewart?Naglakad siya palapit at ang bintana ng kotse ay bumaba, pinapakita ang mukha ng driver.“Pakiusap sumakay ka, Miss Dunn.” Lumabas si Dos sa kotse at naglakad papunta sa upuan sa likod, binuksan ang pintuan ng kotse.Pumasok siya sa kotse at si Dos ay bumalik sa upuan ng driver.“Sinabi niya ba na pumunta ka?”Narinig ni Dos ang boses mula sa likod ng upuan at tinaas ang kanyang ulo para tumingin sa rearview mirror, sa babaeng nasa likod. Siya ay s
Smack! May malutong na sampal ang narinig ng lahat!Wala siyang ekspresyon. “Tapos ka na ba maglaro?”Ang malamig na boses niya ay hindi yung Jane na nakilala ni Haydn. Hinawakan niya ang pisngi niyang mahapdi, ang malisya ay nakita sa kanyang poging itsura. “Maglaro? Sinong sinasabi mong makipaglaro sayo?” Malamig siyang tumawa. “Naglalaro lang ako, hindi mo ba maintindihan yun? Pinaglalaruan lang kita!”Pagtapos niyang sabihin yun, nilapit niya ang mukha niya sa kanya. Nilayo agad ito ni Jane, maangas siyang tinignan nito. “Mr. Soros, para sayo ako’y kasuklam-suklam, hindi ba? Kung ganun, bakit mo ako sinusubukan na hawakan? Gusto mo bang madumihan?”“Ipapaalala ko lang sayo, Mr. Soros. Hindi mahalaga kung saan ako galing, pero ngayon, meron akong Storge. Aking ito nang buong-buo. Eh ikaw, Mr. Soros?”Anong meron ka, Haydn Soros?!“Kahit na pokpok ako…” Ngumiti siya dahil talagang nainis at napikon siya! Nakakurba ang kanyang labi, pagpapatuloy niya, “Mr. Soros, kahit na ako ay
”Ikaw ba gumawa nito?” Ang malamig na boses na yun ay galing sa manipis na labi ni Sea, kasing lamig ng hangin sa Artic.Kinasusuklaman ni Haydn lahat tungkol kay Sean ngayon, kaya niloko pa niya ito sa pamamagitan ng pagtaas ng baba niya. “Oo. Ano naman sayo?”Naningkit ang delikadong mata ni Sean habang tinititigan si Haydn. Ang kanyang magandang katangian ay banat, at ang dulo ng kanyang labi ay kumurba. Nakaramdam si Jane ng mahinang pagtulak sa kanya pagilid; nang magtantuan niya kung anong nangyayari ay tumingala siya, ang kanyang puso ay halos huminto.“Ano naman sakin?” naggulo si Sean ng tahimik, ang kanyang matangkad na katawan ay dali-daling pumunta kay Haydn habang nagngingitngit ang ngipin, sinuntok niya ito gamit ang kanyang kamao. “Ipapakita ko sayo ngayon!”Ang suntok ay patungo sa kanyang mukha. Ang ekspresyon ni Haydn ay biglang nagiba, pero imbis na ilagan ang suntok ni Sean, sinuntok niya rin ito gamit ang kamao niya… Bam!Nagsalubong ang kanilang mga suntok. N
Binuhat ni Sean si Jane. Ang kanyang payat na katawan ay nakaramdam ng lungkot at pagod.Pagkatapos niyang iayos si Jane sa upuan sa tabi ng driver’s seat, agad na tumungo si Dos at nag alok na magmaneho. Kinaway ni Sean ang kamay niya para sumenyas ng pagtanggi, agad namang tumabi si Dos para hindi makaabala sa kanyang daanan.Ang payat na katawan ng lalaki ay umikot sa harap ng sasakyan. Binuksan niya ang pintuan ng driver’s seat at ipinasok muna ang paa saka pumasok.Nakasandal sa sandalan ng upuan, matagal siya nanatiling nakasandal habang ang sasakyan ay nakatigil. Sa wakas ay hinawakan na niya ang steering wheel, pinaandar ang sasakyan, at tinapakan ang accelerator. Sa isang iglap, tumunog harurot ang sasakyan. Ang manipis na labi ni Sean ay bumukas sara para magsabi ng bilang na salita, pero hindi ito marinig dahil sa tunog ng makina. Kaya niyang sabihin ng mahina ang pangalang ‘Jane Dunn’.Lumingon si Jane nang may gulat na mukha. “Anong sabi mo?” Ang pagharurot ng sasakyan
”Kailan pa ako nanghingi ng opinyon mo sa tuwing may iuutos akong gawin mo? Hmm?”Nangatog si Uno at pinagpawisan ng malamig. “Boss… Inisip ko lang naman na tatlong taon na ang nakakalipas simula nung insidenteng yun. Isa pa, pinatunayan naman na yun ng call log at mga text sa telepono ni Miss Rosaline. Wala nang rason para magaksaya ng oras sa pag iimbistiga ng katotohanan dahil napatunayan naman na ito.Ang mga mata ni Sean ay malalim at malamig. Ang matalas niyang mata ay naging malamig at nakatitig lang sa mukha ni Uno. "Bakit pakiramdam ko ayaw niyong imbestigahan ko ang insidente?"Swoosh! Namulta ang mukha ni Uno. Nang hindi masyadong nag-iisip, lumuhod siya. “Boss, hindi yun ang ibig kong sabihin. Sa tinign ko lang na nagbago ka, Boss… Hindi ka ka na tulad ng dati.“Kahit na magiliw at totoo sayo si Miss Jane, lumambot na ang puso mo dahil sa kanya. Pinaulit-ulit ni Old master na hindi pwedeng lumambot ang puso mo dahil ikaw ay susunod sa yapak ng mga Stewart. Magiging kah
”Anong ginagawa mo dito?” Sa ngayon, si Uno ay nagkakalkal sa mga karton at aparador sa isa sa mga kwarto sa bahay ng mga Stewart. Si Mr. Summers ay nakatayo sa pintuan may hawak na tray sa kanyang kamay. Pagkatapos niyang tignan ng malamig si Uno, tinawag niya ito.Medyo nagulat si Uno sa biglang pagtawag sa kanya. Pagtapos ng ilang sandali, tumalikod siya at tinignan kung sino iyon. “Oh, ikaw pala.”Patagong nagsalubong ang kilay ni Mr. Summer. Dahan-dahang bumaba ang tingin nito ay bumagsak sa notebook na hawak ni Uno. “Ano yang nasa kamay mo?”“Ah ito? Ito ang class directory ni Miss Summers, hindi ba?”“Bakit mo kailangan ‘yan?”“Kasi…” Magsasalita na sana si Uno pero may biglang nagsalita, “Dalian mo, Uno. Hinihintay ka na nila para matapos.” Inangat niya ang ulo niya at nakita si Dos na naglalakad papunta kay Mr. Summers.Hindi tanga si Uno. Wala silang usapan ng kapatiran kaya paanong merong hinihintay siya nito? Inisip ni Dos kung dapat ba siyang sumabat… Pagkatapos niya
Sa madilim na nakasinding study, si Sean Stewart ay pinag aralan ang report sa harapan niya habang mayroong nakakalumong tingin sa kanyang muhka.“Ito… ang iyong nakita?” Ang manipis na bulto ng papel ay hindi makakatulong sa babe na mabaliktad ang kanyang kaso. Sa halip, lalo pa tong pinatunaya ang bisyo ng babae.Tumago si Uno. “Boss, wala talagang nakaragong kwento mula sa insidente tatlong taon ang nakalipas ngayon. Wala talagang ibang tao na direktang kasali sa kung ano man ito maliban kay Miss Dunn.”“Tanging masisiumlan ko lang ang imbestigasyon gamit ang kaklase ni Rosaline.”“Ang tatlong tao sa dokumentong ito ay mga roomate ni Miss Rosaline noon. Base sa kung ano ang kanilang naaalala, bago pa man ang insidente tatlong taon ang nakaraan, si Miss Rosaline ay mukhang sobrang saya na ang isa sa kanyang kaklase ay inasar siya sinasabi na natutuwa siya na makilala ang kanyang kasintahan.”“Noon, sinabi ni Miss Rosaline na dadalhin siya ni Miss Dunn papunta sa Nightlight Bar n
Ang pangalan ko ay Luka Stewart. Ito ay kakaibang pangalan, ‘diba? Parang ‘Tignan mo! Sabaw.’Lolo ko ang nagbigay ng pangalan ko. Sa lahat ng maraming taon ng karanasan ko bilang bata ay nagsasabi na ang lolo ko ay hindi mabait na tao.Isang tabi na ang lahat, tignan mo na lang ang pangalan na binigay niya sa akin. Mayroon siyang mahusay na pangalan mismo, ngunit binigyan niya ako ng kakaibang pangalan.Subalit, bawat beses na mag protesta ako tungkol dito sa kanya, lagi niyang sinasabi na ito ay kasalanan ng aking ama. Kung si Dad ay naging babae, siya sana ang magkakaroon ng pangalan na iyon.Tignan mo, SI Grandpa ay ang siyang nagbigay sa akin ng ganito kasamang pangalan, ngunit sinisisi niya ang lahat sa aking ama.Ah, nakalimutan ko silang ipakilala ng ayos.Ang pangalan ng lolo ko ay Sean Stewart.Tila, siya ay medyo gwapo noong kanyang kabataan.Ang aking lolo ay nagngangalang Jane Dunn.Minsan, hindi ko maiwasang mapaisip kung paano sila nauwing magkasama. Sila talaga
Sa ospital, walang tunog na bumukas ang pinto ng ward. Sa oras na ‘to, hindi ipinahayag ni Dos ang pagdating ng mas maaga.Nang nagmamadaling dumating si Elior, mabilis niyang nakita ang babaeng iyon.Bago pa siya makapagsalita, hinila siya ni Alora papunta sa pasilyo. Nagbukas ang pinto at nagsara muli.Ang lalaki sa kama ay tumagilid, mahimbing ang tulog.Walang nakakaalam kung tungkol saan ang napapanaginipan ng lalaki, ngunit ang malalim na pagkakunot ng noo sa kanyang mukha ay nagpakitang hindi maganda ang mga panaginip niya.Ang kanyang kamay ay nagpapahinga sa panlatag, ang kanyang wedding ring ay suot niya pa rin sa kanyang daliri.Mabagal siyang nilapitan ng babae, sa wakas ay tumigil sa harap ng kanyang hospital bed.Ang mga mata nito’y maningning at maaliwalas, ang kanyang tingin ay lumapag sa singsing sa kamay ng lalaki.Wala ring nakakaalam kung ano ang iniisip ng babae.Tinitigan niya ang singsing ng mahabang, mahabang oras, hanggang mawalan siya ng ulirat.Mata
"Jane, hindi paraiso ang Erhai. Ang tinatawag mong kapayapaan ay pagtakas lamang," taimtim na sinabi ni Alora.Hindi nga dapat niya ito sinasabi, pero may mga nakikita siyang bagay na hindi nakikita ng mga taong sangkot.Siguro ang sitwasyon ay laging mas malinaw mula sa labas. Siguro hindi.Kahit na, malinaw niyang nakikita na nag-aalinlangan si Jane.Tatlong taon na ang nakalipas, tinulungan niya si Jane tumakbo palayo dahil taos puso niyang gustong mamuhay si Jane ng payapang buhay mula noon.Marami na ang nagbago sa tatlong taon. Nagmature na rin siya.Ito ay dahil sa bago niyang nalamang maturity na hindi siya tumigil kakaisip tungkol doon.Tama ba siyang tulungan si Jane na makatakas tatlong taon na ang nakalipas? O ito ay isang pagkakamali?Malabo, nagsimula siyang mag-isip na mali siya.Ang babaeng ito ay lubusang natakot. Walang paraan na titigil siya at titingin sa kanyang paligid para makita ang mga tao at katotohanan.Sa loob ng tatlong taon, nakita rin ni Alora k
So pumunta ka nga rito para pag-usapan ang matandang lalaki?” Natawa ang lalaki sa kama, may malinaw na hindi makapaniwala sa kanyang mga mata. “Michael Luther, ang matandang lalaki ay hindi takot na mamatay ako. Mayroon siyang isa pang apo para magmana ng trono niya.Si Michael ay tumawa ironically.“Sa tingin mo talaga na babalik ako sa Stewarts? Ang maruming lugar na iyon.”“Ayaw mo sa Stewart Industries?” malamig na sinabi ni Sean. “Well, sa kasong ‘yan, mukhang mabibigo ka.“Stewart Industries, huh.” Pinadaan ni Michael ang kanyang tingin kay Sean at tumingin sa labas ng bintana. “Mukha maganda, so palagay ko gusto ko nga ito. Ibibigay mo ba ito sa akin?”“Kung hindi, hindi mo ba ‘to kukunin ng pwersahan?”“Kung ikaw ang may hawak, sigurado.” Hindi sinubukan ni Michael itago ang kanyang ambisyon. “Pero kung mamatay ka, hindi ko ito kukunin mula sa kanya.”Naningkit ang mga mata ni Sean. “Well, siguradong tapat ka sa nararamdaman mo para sa kanya. Dapat bang sabihan kitang a
Si Michael Luther ay pumasok sa Stewart Old Manor.“Ikaw ang nasa likod ‘nun, hindi ba?”Walang kahit anong babala o konteksto, sinigawan niya si Old Master Stewart, na simpleng umiinom ng tsaa.“Bigla kang lumabas kung saan… para lang magpakita ng kabastusan sa lolo mo? Ibinaba ni Old Master Stewart ang kanyang tasa, naninigas ang kanyang matandang mukha.“Ikaw ang naglagay kay butler Summers doon, ‘di ba?“Kung hindi man, ay hindi siya maglalakas ng loob, ‘di ba?”“Anong ibig mong sabihin? Anong nagawa ni Summers na dahil sa akin?”“Ikaw ang nasa likod ng aksidente ni Jane. ‘Yan ang gusto kong malaman. Ikaw ba, o hindi ikaw?!” Si Michael ay nasa tabi niya.Sa sandaling narinig ni Old Master Stewart ang pangalan ni Jane, ang kanyang ekspresyon ay mabilisang naging madilim. “Ano ito? Lalabanan mo ang sarili mong lolo para sa kanya?”“Ibig sabihin niyan… inaamin mo.”Tinikom ni Michael ang kanyang kamay sa isang kamao, ang kanyang buong katawan ay nanginginig sa galit. “Ano ba
Sa sumunod na tatlong araw, ang taong iyon ay hindi humakbang kahit isa papasok ng bahay.Tumayo si Tres at si Cuatro sa may pinto na tila isang pares ng walang ekspresyong guardian gods.Ang dating tahanan ng babae ay wasak na, kaya bumalik siya sa Stewart Manor. Sa pinakamalalim na bahagi ng manor, hindi niya marinig ang mga ibon o maamoy ang mga bulaklak. Ang butler ay ganap na ganap na professional din, at lahat ay naayos na para sa kanya.Bukod kay Tres at kay Cuatro, wala siyang ibang makausap.Wala, kahit si Tres at si Cuatro ay hindi siya kinausap.At para sa family butler, laging mabuti ang pagkilos nito at tunay na magalang sa kanya sa tuwing sila’y nagkikita.Ang kanyang tainga ngayon ay halos wala nang pakinabang, ang kanyang bibig ay dekorasyon na lamang.Ang mga naglilingkod sa paligid ng bahay ay pamilyar ang mga mukha, habang ang iba ay mukhang bago. Hindi ito mahalaga. Kahit sino pa ang makakita sa kanya, sila’y tumatango lamang bilang paggalang at maglalakad sa
Nalalapit na ang araw para sa bone marrow transplant ni Jason.Nagpalit na siya sa isang surgical gown. Si Madam Dunn ang kasama niya.“Huwag ka kabahan, Jason. Walang mangyayari na mali.” Inalo siya ni Madam Dunn. Kahit na, ang anak niya ay nanatiling tahimik.Habang tinitignan niya ang payat na pisngi ng anak niya, minura niya ulit si Jane sa puso niya.“Kung hindi dahil sa mabuting-puso na tao na kamatch mo, iyong malditang Jane na iyon ay muntik ka na mapatay.”Mukhang nasaktan si Jason.“Mama! Tumigil ka!”“Huh? Anong mayroon sa iyo?“Naaawa si mama para sayo. Bakit mo ako sinisigawan?”“Mama, huwag ka magsalita ng ganyang kay Jane.”“Bakit hindi ko pwede gawin iyon? Wala nga siya pake sa sariling miyembro ng pamilya niya.”Kinamumuhian ni Madam Dunn ang anak niyang babae mula sa kailaliman ng puso niya.Ngunit kahit na napatunayan niyang na talgang napagkamalan niya na hindi niya sariling anak si Jane, si Madam Dunn ay nanatiling kampi laban sa anak niya.Kung sabaga
Lumipas ang mga araw. Lulutuin ng lalaki lahat ng pagkain niya. Kapag pupunta siya sa trabaho, isasama niya ang babae sa tabi niya, pinapanatili siya sa paningin niya sa lahat ng oras. Mukha silang matamis at mapagmahal na mag-asawa.Mayroon itsura ng kainggitan sa mga mata ng ibang tao kapag nakikita nila si Jane.Sa oras, lahat ng tao mula sa bilog ay alam na.May nag buntong hininga, ‘si Jane Dunn mula sa pamilyang Dunn ay nakaraos na. Noong hinahabol niya pa lang si Sean dati, siya ay isang mapamillit na go-getter.’Ang iba ay may katulad na sentimyento rin. Nakuha na rin Jane kung ano ang gusto niya/Isang katapusan ng linggo.“Gusto ko siya makita.”“Sino?”“...Kuya ko.”May kumislap sa mga mata ng lalaki. Kahit na, pinanatili niya pa rin ang itsura niya.“Hindi mo kailangan mag-alala kay Jason.”Isang casual na ugali.Piniga ni Jane ang mga kamao niya. Pagkatapos ng ilang saglit...“Ang kondisyon niya ay hindi maganda. Gusto ko siya makita.”“Hindi ba maayos ang pa
‘Di kinalauna’y nagising din si Jane. Madilim ang kuwarto nang siya’y magising. Bumangon siya at naglakad-lakad sa sala. Hindi na niya ikinagulat ang lalaking nakaupo sa may sofa sa ilalim ng mainit na ilaw habang nanonood ng telebisyon.Mahina lamang ang tunog ng telebisyon sa sala dahil nag-aalala itong baka magising niya ang kanyang kasama kapag masyado itong malakas.Maririnig ang mga magaang yapak mula sa pasilyo. Napalingon ang lalaki.Nagtagpo ang kanilang mga mata.Ni wala ma lang pagbabago sa kanilang mga emosyon. Tila’y matagal na panahon na silang kasal at nagsasama. Tila ri’y mayroon silang kasunduang hindi na kailangang sabihin pa. Walang nagtangkang pigilan ang kakaibang kapayapaang kanilang nararamdaman.Mistulang… payapa sila sa isa’t isa.Tumayo ang lalaki, naglakad patungo sa gilid na lamesa, ininit ang mga pagkain, at ibinalik ito sa lamesa.Tahimik na tumungo rito ang babae, at umupo sila upang kumain.Mistulang wala silang away-bati na pagsasama, na wala si