Kabanata 3 Ang Aking Puso

Nakaramdam ako ng paghila. Biglang dinala ang kaluluwa ko sa morge ng isang ospital. Pina-autopsy ang katawan ko.

Ang coroner na namamahala ay si Ian Jensen, ang kasalukuyang asawa ng aking ina. Matapos hiwain pabukas ang dibdib ko, sumimangot siya at tumawag.

Makalipas ang ilang minuto, pumasok si Wendy. Bagama't nasa kwarenta na ang edad niya, maganda pa rin siya gaya ng dati. Sayang naman at hindi ko namana ang kagandahan niya.

"Tingnan niyo ang bangkay. Nagkaroon ng congenital heart disease ang batang babae, partikular na isang bihirang primary aortic dilatation," sabi ni Ian.

Inabot ni Wendy at kinumpirma para sa kanyang sarili ang natuklasan ni Ian. Pagkatapos, kinuha niya ang scalpel gamit ang guwantes na mga kamay at hiniwa ang puso ko. Mabilis siyang pinigilan ni Ian. "Illegal yan!"

Walang pakialam si Wendy. "Nagkataon lang na kailangan ko ang pusong ito bilang teaching tool sa aking klase. Gusto ko rin iresearch ang isang targeted cure para sa congenital heart disease. Tiyak na karangalan ang pamilya niya kung alam nila ang tungkol dito. Hayaan mo na ako. Alam ko ang ginagawa ko."

Maingat na itinabi ni Wendy ang puso ko at kumilos na umalis kasama nito. Muling nagsalita si Ian, nagtanong, "Pag-aaralan mo ba ang puso para sa iyong anak?"

Iniisip ko kung mahal ba ako ni Wendy noon pa. Iniisip niya pa ba ako?

"Syempre. Sampung taong gulang pa lang si Yuna. Ayaw ko nang magdusa pa siya. Kailangan ko humanap ng pinakamabuting treatment sa madaling panahon."

Ang sagot na iyon ang nagparamdam sa akin na para akong binuhusan ng nagyeyelo na tubig.

Paano ko ba nakalimutan na may sariling anak sina Wendy at Ian? Nagkataon, naranasan ng anak nila ang parehong sakit sa puso na mayroon ako.

Gayunpaman, lumaking maganda at malusog si Yuna sa malambing na pangangalaga ng kanyang ina. Bihira kong makita ang aking ina pagkatapos ko maging limang taong gulang, at lahat ng retirement funds ng aking lola ay napunta sa aking mga operasyon. Natural, ako ay hindi lubos na payat dahil sa kakulangan ng nutrisyon.

Pagkatapos, sinundan ko si Wendy pauwi at pinanood ko siyang magiliw na hinihiga si Yuna sa kama at pagkatapos ay plantsahin ang bawat sulok ng damit ni Yuna para sa susunod na araw.

Sa pagkakataong iyon, binalot ako ng selos. Pareho kami ni Yuna an anak ni Wendy. Gayunpaman, hindi ko kailanman na-enjoy ang pagmamahal ni Wendy.

"Mama, tingnan niyo ako," sabi ko.

Kahit anong tawag ko sa kanya, wala akong natanggap na sagot mula kay Wendy.

Kinabukasan, iniharap ni Wendy ang puso ko sa kanyang mga estudyante. Bilang isang guro sa ospital, maraming mga gusto maging doktor sa ilalim ng kanyang gabay.

Tuwang-tuwa siyang ipinakita ang puso ko. "Lahat kayo, tumingin dito. Ito ang puso ng isang taong may congenital heart disease. Mula sa mga tube sa puso, malinaw na dumaan ang pasyente sa maraming operasyon. Ngayon, pag-aaralan natin ito sa pag-asang makahanap ng mas magandang treatment plan."

Pagkatapos ay naglabas siya ng isang scalpel bago hiniwa ang bawat sulok ng aking puso, inilagay ang bawat hiwa ng aking puso sa ilalim ng microscope para masayang pag-usapan ng lahat.

Samantalang ako, nakatayo ako doon at pinagmamasdan ang puso kong hiniwa sa isang milyong piraso.

Bigla kong naalala kung gaano kabait sa akin si Wendy bago nalaman ni John na nakikipag-ugnayan pa rin siya sa kanyang unang pag-ibig.

Tinanong ko ng may batang boses, "Mama, makikilala niyo pa ba ako kung magiging ipis ako?"

Marahan niyang hinaplos ang ulo ko at sumagot, "Syempre. Ako ang nagsilang sayo, Denise. Kahit maging kahit ano ka, makikilala pa rin kita."

'Mama, nasa harapan niyo ang puso ko. Nakikilala niyo ba ako?' naisip ko.

Maliwanag, hindi niya ito ginawa.

Sa kalagitnaan ng klase, tinawagan ni John si Wendy. Sa isang basta-basta na boses, tinanong niya, "Tawagan si Denise at alamin kung saan siya nagpunta. Si Zack ay patuloy na nag-aalala na ang walang ulo na bangkay na hinukay namin ilang araw na ang nakalipas ay kay Denise. Binura ko na ang lahat ng contact information niya pagkatapos kung gaano ako nagalit sa kanya."

Lalong nagalit si Wendy sa narinig. "Ikaw mismo ang tumawag sa kanya! Busy ako!"

Binaba niya ang tawag pagkatapos noon. Gayunpaman, ilang sandali siyang nag-aalangan na tinitigan ang hinihiwa na puso bago bumulong sa sarili, "Imposible iyon." Pagkatapos, nagpatuloy siya sa pagtuturo.

Sa mga sumunod na araw, nagtago si Wendy sa laboratoryo, na nire-record ang bawat bagong pagtuklas na ginawa niya. Pagkatapos noon, tinawagan niya si Ian. "Malaki talaga ang tulong ng pusong ito. May bagong treatment plan na akong nasa isip ko. Bukas, pag uusapan muna namin ng mga director bago magsagawa ng surgery kay Yuna."

Naging masaya si Ian sa telepono. Nang i-end na ni Wendy ang tawag ay nakangiti pa rin siya.

Dahil siguro sa good mood niya, tinawag niya talaga ako. Natural, hindi nasagot ang tawag. Galit na galit siyang nagpadala kay John ng voice message. "Tinawagan ko si Denise, pero hindi niya sumasagot. Malamang may kasama na naman siyang lalaki. Wag mo siyang pansinin. Malakas siya."

Gayunpaman, hindi nagtagal ay nakatanggap siya ng tawag mula sa pulisya. "Kayo ba si Dr. Wendy Sawyer? Ayon sa mga paunang pagsisiyasat, ang walang ulo na bangkay na natagpuan namin noong isang linggo sa Mount Fang ay malamang na anak niyo, si Denise Chance. Mangyaring bumaba kayo sa istasyon upang tumulong sa aming mga imbestigasyon."