Kabanata 2 Ang Gintong Bracelet

Sa kabila ng sinabi ni John, binisita ko siya tatlong araw na ang nakakaraan na may dala-dalang mga mamahaling regalo. Nais kong manatili ng ilang araw kasama ang aking ama. Gayunpaman, pinalayas niya ako dahil kumain ako ng isang extra na paa ng manok.

Ang snowstorm ay rumaragasa ng gabing iyon. Habang nakatayo ako sa kapatagan ng puti habang suot ang manipis na jacket na nakabalot sa akin, nanginginig ako at giniginaw. Masisilungan ko lang ang kwebang pinagtataguan ko noong bata pa ako.

Ang paborito kong pagkain ay cauliflower. Bagama't mura, bihirang bilhin ito ni John dahil ayaw ni Fred ng cauliflower. Kaya naman, hindi ko makukuha ang mga ito.

Nang malaman ni John na nakikipag-ugnayan pa rin si Wendy sa unang pag-ibig nito, agad siyang kumilos at nakahanap ng isang mistress para sa sarili. Nagkaroon sila ng isang sanggol na lalaki sa susunod na taon, at inilipat pa niya ang mga ito sa amin.

Galit na galit si Wendy kaya humingi siya ng divorce. Gayunpaman, wala sa kanila ang may gusto sa akin. Sa huli, ang lola ko ang kumuha sa akin. Gayunpaman, tumagal lang iyon hanggang sa pumanaw siya noong nakaraang taon. Simula noon, wala na akong maaasahan.

Sinundan ko si John habang patuloy siya sa pamimili. "BIbilhin ko ito para sa anak ko. Nag-improve ang grades niya. Umakyat pa siya ng sampung rank sa klase niya. Kailangan ko siyang bigyan ng reward."

Sa totoo lang, nagpunta lang si Fred mula sa huli ng klase papunta sa ikasampung huli. Kahit na ako ang palaging nangungunang estudyante sa aking year, hindi ako pinuri ni John. Sa halip, sasabihin niya sa akin, "Ano ang silbi ng magandang grades? Tiyak na namana mo ang maluwag na moral ng nanay mo. Mapapatalsik ka sa bahay kapag niloko mo pa rin ang asawa mo. Sa sobrang pangit mo, wala man lang magkakagusto sa iyo."

Dahil sa galit niya sa nanay ko, galit din siya sa akin. Sa totoo lang, siguradong malalaman niya kung anak niya ako sa isang DNA paternity test lang.

Gayunpaman, wala siyang lakas ng loob na gawin ito. Natatakot siya na kinasusuklaman niya ang mga maling tao sa loob ng maraming taon.

Nang makarating si John sa bahay, nagsimula siyang magtrabaho nang husto sa kusina. Hindi nagtagal, napuno ng mabangong aroma ang hangin. Si Isla Jordan, ang aking step-mother, ay lumabas ng kwarto na may facial mask sa mukha. Tinanong niya si John, "Narinig ko na natagpuan mo ang walang ulo na bangkay ng isang babae kaninang umaga sa lugar ng paghuhukay. Nakilala na ba siya?"

"Paano natin siya makikilala na walang ulo? Gayunpaman, hinala ko na pinalayas siya ng kanyang lalaki sa bahay dahil may ginawa siyang mali. Ang katawan na iyon ay puno ng mga pasa. Madaling makita na siya ay madalas na bugbugin."

Dahil doon ay nakahinga ng maluwag si Isla. Pagkatapos ay lumakad siya para yakapin si John at malambing na sinabing, "Ang asawa ko ang pinakamabuting asawa sa mundo. Hinding-hindi mo ako sasaktan."

Binigyan siya ni John ng malaking halik sa pisngi. "Syempre naman. Binigyan mo ako ng isang anak. Isa kang malaking bayani ng pamilya at hindi tulad ng hindi tapat na dati kong asawa. Syempre, hindi kita sasaktan kahit kailan."

Napansin niya tuloy ang gintong bracelet sa pulso ni Isla at agad siyang nag-ingat. "Kailan mo binili itong bracelet?"

"Ito? Binigay sa akin ni Fred. Nanalo siya ng cash prize sa drone competition ng school. Binili niya ito para sa akin gamit ang perang iyon."

"Tulad ng inaasahan ko sa anak ko. Napakabait niyang bata!"

Hindi nagtagal, umuwi si Fred mula sa paaralan. Umupo ang pamilya ng tatlo at nasiyahan sa kanilang pagkain sa gitna ng tawanan at saya. Umupo din ako sa isang upuan para tahimik na panoorin sila.

Pinatira ako ng lola ko sa tatay ko noong nagsimula ako sa middle school, dahil mas malapit siya sa bago kong paaralan. Gayunpaman, ni minsan ay hindi ako kumain sa hapagkainan. Kinailangan kong umupo sa likod ng pinto sa isang bangkito nang mag-isa habang sila ay masayang kumakain ng kanilang pagkain.

Habang kumakain sila, patuloy na pinupuri ni John si Fred para sa kanyang tumaas na mga marka at regalo para kay Isla. Bigla siyang nagtanong, "Bakit parang pamilyar ang bracelet?"

Agad na nagsalita si Isla. "Pare-pareho ang hitsura ng mga gintong bracelet. Baka nakita mo na ito sa isang tindahan noon."

Bumalik si John sa kanyang pagkain nang walang kahit isang pahiwatig ng hinala.

Sana lang at nagtanong pa siya. Iyon ang bracelet na suot ko noong binisita ko siya ilang araw na ang nakakaraan.

Gayunpaman, kahit gaano ako kalakas sumigaw, hindi ako narinig ni John.