I can’t still accept the fact that everything happend nine years ago. Na wala na ang mga anak ko, pero akala ko, iyon na ang pinaka masakit na pwedeng mangyari sa akin. Hindi pala, may isa pa pala, nakatayo ako sa harap nang dalawang puntod, puntod nang mga anak ko—at nang tatay ko. Isang linggo na simula nang pilitin ni Kalix na ipaalala sakin ang mga nangyari. I can't remember the memories, but the emotions, the prickling sensation, the shattering feeling--it lingers in my heart. Nine years ago, he was framed up and drugged, nalaman din niya na wala naman pala talagang nangyari sa kanila nang babae, nawalan ako nang memorya dahil sa trauma, at bumalik ako sa bahay namin sa probinsya, namuhay na akala mo hindi nag e-exist si Kalix sa buhay ko. And now, ang tatay ko. Pinag tulungan nang mga pinagkakautangan niya at pinatay. Ngayon, ako ang sinisisi ni nanay dahil aa pagkamatay nang tatay ko, o tatay ko nga ba talaga? Hindi. Hindi ko talaga siya ama, hindi ko talaga sila pam
R-18Warning: Please be advised that the following scenes may depict instances of sexual content, or other sensitive topics that may not be suitable for readers at young age. Reader discretion is advised.“Zy, calm down first,” tumango ako at pinipilit ikalma ang sarili ko, my panic and confusion won’t help me to solve my problems, but this is freaking confusing, what the actual— “Naya Zyle,”Napahinto ako, “Yes?”He sighed, “You haven’t fully rest since you were discharge, why don’t we spend this time relaxing? Let’s do an out of town, let’s breath, is that okay with you?” Nakita niya siguro na alanganin ang mukha ko, “Love, I’m not asking you to forget everything, all I’m asking is for you to breath, a two or three days is okay,”And finally, I agreed.Maybe, Kalix is right. I need a break from all of these overwhelming-roller coaster emotion and turn of events, and besides, I got a problem with my memories.“Let’s go shopping, then I’ll take care of everything, the only thing you n
“You look lovely,” bungad ni Kalix nang lumabas ako mula sa kwarto, at nakita ko siya na hawak ang laptop niya, pero sa akin nakatingin, kumunot ang noo ko, “Oh, I’m just finalizing some papers, baby. Pero tapos na ko,” sabi niya at isinara ang laptop.“I’m just wearing my uniform, Kalix. Nothing lovely about this,” sagot ko at dumiretso sa kusina, nakita ko na may pagkain na sa table, kaya gumawa na lang ako nang kape.Past six-thirty na nang umaga, and I can’t still believe that I need to go to school. I am a third-year-college student.I did not really study actually, because I have to support my ‘family’, at basically, pinag aral ulit ako ni Kalix.“Don’t you want to just fasten your education to get your degree? You can just get an exam or assessment for that, right?” umirap lang ako sa kaniya.Nung isang araw pa niya sinasabi yon sakin, but the idea of going to school excites me. I mean, he’s right, I wasn’t able to finish my schooling because of the responsibilities I had to ca
FLASHBACKFIFTEEN YEARS AGO“Huwag ka nga makupad diyan, gayahin mo to si Naya, medyo tanga lang pero mabilis kumilos!”Umiling lang ako at hindi na nagsalita, habang patuloy sa pag sa-shine nang mga sapatos, bakasyon ngayon kaya naman naisip ko na mag hanap nang trabaho para may pang bili ako nang mga gamit ko sa pasukan, wala naman kasing ibang gagawa non kung hindi ako.“Baka pwede mo naman bagalan yang pag tatrabaho mo, para hindi ako makumpara sayo? Pasikat, tignan mo nga oh, hindi naman masyadong makinis yang gawa mo, mabilis ka lang,”Tumigil ako sa pagkakaskas at tumingin kay Magnolia, hindi iyon ang pangalan niya pero kasi laging madilaw ang ngipin at mabaho ang hininga, kaya ayun ang naisip ko itawag.“Alam mo, Magnolia, kung ako sayo, unahin mo kasi ang trabaho bago ka makipag te0xt sa boyfriend mo na hindi pa tuli,”Nakita ko kung paano umapoy ang mata niya at umusok ang ilong, buti na lang hindi binuka ang bibig, “How dairy—”“How dare me yun, mag aral ka mabuti, buti ka n
HINDI ko alam kung nakatulog na ba ko o naka idlip pa lang, pero naalimpungatan ako dahil wala akong katabi, napadilat ako, at nakita na wala na si Macoy—Michael pala sa kama. Tinignan ko ang oras, alas tres na nang madaling araw.Tumayo agad ako, maliit lang ang kwarto ko kaya alam ko na wala sya dito, lumabas ako, patay ang ilaw maliban sa kusina, marahan akong bumaba, dahil nasa ilalim nang hagdan ang kwarto nila nanay, mabubugbog ako non pag nagising sila sa ingay ko.“Macoy?” mahinang tawag ko, habang hinanap siya nang mga mata ko. Pero wala, dumiretso ako sa kusina, kumunot ang noo ko nang marinig ko ang boses ni tatay.Dahan dahan akong pumasok sa kusina, at nanlaki ang mata ko nang makita ang libuhin na pera sa mesa, magkatapat si nanay at tatay sa mesa at abala sa pag bibilang.“Tangina, ang dami naman nito Gardo. Hindi ko inaakala na makakahawak ako nang ganito kalaking pera!”“Huwag ka na nga mag reklamo dyan at bilangin mo na lang, baka mamaya ginulunagan tayo nung matandan
FLASHBACK CONTINUATIONNapakislot ako nang maramdaman ang malamig na hangin mula sa aircon na tumatama sa balat ko. Unti-unti kong idinilat ang aking mga mata, naninibago sa liwanag ng puting kisame. Nang mapansin ko ang benda sa braso ko, para bang biglang bumalik lahat ng nangyari—ang dugo, ang sigawan, ang malamig na kamay ni Cosme na parang hahablot sa akin.“Nasa’n ako?” mahinang tanong ko, halos pabulong.“You’re in the hospital, Naya,” sabi ng boses mula sa gilid ko.Napatingin ako, at naroon si Michael—Macoy, nakaupo sa tabi ng kama. Hawak niya ang kamay ko, pero hindi na siya yung batang umiiyak sa likod ko kagabi. Ngayon, ang nakikita ko ay isang binata, seryoso at tila may halong pagkabahala sa mga mata niya.“Anong nangyari?” tanong ko, pilit inaalala ang huli kong nakita.“You passed out. You were shot.” Tumingin siya sa benda sa braso ko. “Don’t worry, minor lang naman daw. The bullet didn’t hit anything serious.”Hindi ko alam kung maiiyak ba ako o matatawa. Napaka-casu
“So, you’re really not gay or something?” Tanong ko kay Macoy habang magkasabay kami kumain sa cafeteria. May mga taon nang hindi kami nagkita, at marami pa akong hindi alam tungkol sa kanya. Kahit pitong taon na ang nakalipas.Napatingin siya sa akin, nagtaas ng kilay, at tumawa ng konti. “Huh? Seriously, Naya? Why would you even think that?”“Eh kasi… noong unang kita ko sa’yo, you were about to be given, and way too soft.” Sagot ko, medyo naiilang. “Kasi, you were always so quiet, and wala, basta!”Macoy smiled, pero parang may halong kung ano sa mga mata niya. “Naya, I’m not gay. I mean, if that’s what you’re asking.” Tumingin siya sa akin, parang sinisigurado na naiintindihan ko. “I was just… I didn’t expect you to remember me. And I didn’t really know how to reach out until now.”Napakunot ang noo ko. “Wait, what do you mean, ‘reach out’? Anong ibig mong sabihin?”Tumingin siya sa paligid, parang nag-iwas ng kaunti, bago siya nag-salita muli. “Naya, I’ve been looking for you for
When I walked through the door, the weight of everything I was feeling hit me again. My mind was still foggy, unclear about so many things. The accident left gaps in my memory, things I couldn’t recall, and a lot of it felt like it didn’t belong to me. But there was one thing I felt, and that was this heavy, gnawing pain whenever I looked at Kalix. I didn’t understand why, but the discomfort in my chest wouldn’t go away. I couldn’t remember the incident that might have caused it, but it was there, lingering. Si Kalix, nakaupo sa sofa, relaxed na parang walang nangyari. Nang narinig niyang bumukas ang pinto, parang natulala ako. The long silence was killing. “Hey,” he said. “How was your day?” Huminto ako sandali, parang hindi ko alam kung anong sasabihin ko. Wala sa isip ko, pero ramdam ko ang bigat sa dibdib. Tumagal ang ilang segundo bago ko naisip mag-reply. “It was alright,” sagot ko, kahit na parang hindi ko maintindihan kung bakit. “How about you? How’s your day been?” Suma
I barely noticed how time flew by. Just a few more weeks and the semester would be over, and finally, I’d be able to breathe a little easier. Even though I returned to studying a bit late because of the accident, I managed to catch up with the requirements. Tired, yes. But it was worth it.Kasalukuyan akong nakaupo sa study desk ko, pilit tinatapos ang isang research paper nang maramdaman kong may mainit na bagay na idinampi sa pisngi ko.“Take a break, love,” bulong ni Kalix habang hawak ang isang tasa ng kape.Napangiti ako at kinuha iyon. “Thank you. Pero kailangan ko pa talagang tapusin ‘to.”“You’ve been staring at your screen for hours. You need to rest.”Huminga ako nang malalim bago ko siya tiningnan. “I know. Pero gusto ko nang matapos lahat ng to para wala na akong iisipin sa trip natin.”Tumabi siya sa akin at ipinatong ang baba sa balikat ko. “Speaking of that… sure ka bang okay ka na sa itinerary natin?”“Mhmm. Mukhang okay naman ‘yung lugar na napili mo.”“Of course. I m
Amoy na amoy na sa buong unit ang niluluto ko. Tinanggal ko ang takip ng kawali at hinayaan ang mainit na singaw ng sabaw na humalo sa hangin. Kailangan kong bilisan—baka dumating si Kalix nang gutom.Saktong nasa kalagitnaan ako ng paghahalo ng sabaw nang biglang bumukas ang pinto nang malakas.“Naya!”Napalingon ako at nakita si Kalix na hingal na hingal, parang tumakbo paakyat. Agad niyang sinuyod ng tingin ang paligid, at nang makita niyang wala nang ibang tao roon, bumuntong-hininga siya.“Are you okay?” tanong niya, mabilis na lumapit sa akin. “Did she say anything to you?”“Who?” Kunot-noo kong tanong habang inilipat ang atensyon sa hinihiwang gulay.Lumapit siya sa likod ko, idinantay ang mga kamay sa magkabilang gilid ng counter. “Finesse. I heard she came here. Why didn’t you call me?”Napahinto ako saglit sa paghiwa bago bumalik sa ginagawa ko. “She didn’t do anything.”Hindi ko man nakikita ang mukha niya, pero ramdam ko ang matinding pag-aalala niya sa likuran ko. “Naya—”
Pagkatapos ng kaguluhan noong nakaraang araw, halos hindi ko na maalala kung paano ako nakatulog. Pakiramdam ko pagod na pagod ang katawan ko, pero mas pagod ang puso ko.But when I opened my eyes, Kalix was there—sitting beside the bed, his laptop in hand, looking busy with whatever he was working on. He wore a black polo, the top two buttons undone, and it was clear he had been awake for a while.Napansin niya agad ang paggalaw ko, kaya ibinaba niya ang laptop at lumapit sa akin. “Hey, baby. How are you feeling?” Tanong niya, banayad ang boses at puno ng pag-aalala.Pilit akong ngumiti. “Medyo masakit pa ‘yung sugat ko, pero okay lang.”Tumango siya, saka hinawakan ang kamay ko. “I took care of everything. You don’t have to worry about them anymore.”Naramdaman ko ang kirot sa dibdib ko. Kahit gaano kasama si nanay at Cris, parte pa rin sila ng buhay ko. Pero alam kong wala nang saysay pang balikan ang nakaraan.“Where are they now?” tanong ko, mahina lang ang boses ko.Huminga nang
“Hanggang Kailan?”Napamulagat ako nang marinig ang malalakas na tawanan mula sa labas ng kwarto ko. Sinilip ko ang oras sa phone—10:23 AM. Halos hindi pa ako nakakatulog nang maayos.Nakahiga pa rin ako, pero ang ingay sa labas ay hindi ko na kayang balewalain. Mga basag-basag na tawanan, tunog ng bote ng alak na nagbabanggaan, at ang nakakairitang tunog ng mga kutsara’t tinidor na hindi ko maalala kung kailan ko nilabas.Ilang araw na ganito.For five days, I felt like a servant in my own home. I was the one waking up early to clean, cook, and tidy up their mess. As if I was the one indebted to them, as if it was my fault they were here. They didn’t care if I was exhausted from studying, falling behind on my modules, or still aching from my past accident.Napabuntong-hininga ako bago bumangon. Masakit ang likod ko, mabigat ang katawan ko.Mula sa bahagyang nakabukas na pinto, natatanaw ko si Cris—ang kapatid kong hindi ko alam kung kailan naging responsibilidad ko. He held a bottle
“Ano bang ginagawa niyo?!” halos pasigaw kong tanong habang pilit kong sinasarado ang drawer na binubuksan ni Cris.“Ano? Tinitingnan lang namin kung ano na ang mga naiipon mo,” sarkastikong sagot ni Nanay, hindi man lang ako tinitingnan habang hinahaplos ang bedsheet ko. “Aba, ang ganda ng buhay mo rito ah, Naya. Hindi mo man lang naisip na kami sa probinsya, naghihikahos!”“Kaya ba kailangan niyong kalkalin ang gamit ko?!” bumibigat na ang dibdib ko, lalo na nang makita kong binubuksan ni Cris ang isang kahon na puro personal kong gamit.“Ano ka ba, Naya? Akala mo naman may tinatago ka rito,” singit ni Cris, nakataas ang kilay. “Baka nakakalimutan mo, utang mo sa amin kung bakit ka buhay ngayon.”Nanlaki ang mga mata ko. Hindi ko alam kung matatawa ako sa sinasabi nila o tuluyan nang magwawala. “Utang?! Kailan pa naging utang ang buhay ko sa inyo?!”Lumapit si Nanay sa akin at tinuro ako sa mukha. “Kung hindi kita tinanggap, baka kung saan ka na lang pulutin! Alam mo bang malaking k
A series of doorbell rings woke us up.Napabalikwas ako ng bangon, gulo-gulo pa ang buhok at habol-habol ang hininga. Sa sobrang lakas ng tunog, pakiramdam ko, pati kaluluwa ko nagising. Sa tabi ko, si Kalix, na halatang galing sa malalim na tulog, ay napamura bago dahan-dahang dumilat.“Ano ‘yon?” garalgal niyang tanong, halatang iritado habang hinimas ang sentido niya.Tumingin ako sa wall clock—alas-sais pa lang ng umaga. Sino bang walang respeto sa oras ng ibang tao at ganito kaaga makapanira ng tulog?!Before I could answer Kalix, the doorbell rang again—faster, louder, almost like it was intentional.“Tangina, kung hindi importante ‘yan, may mabubura akong tao sa mundo,” bulong ni Kalix, bumangon at mabilis na nagsuot ng t-shirt.As for me, even though I was only halfway awake, I still followed. But when I reached the door, I didn’t need to ask who it was—I already knew.I could feel it.Before I could brace myself, Kalix swung the door open.And that’s when I saw them.Nanay at
I sat across from Tito Richard, his posture as stiff as the tension in the air. His eyes were sharp, boring into me with a kind of unnerving calm that made the silence feel heavier. Every second that ticked by seemed to stretch, the weight of his gaze never faltering, always calculating, waiting for something from me.Hindi ko alam kung ano ang iniisip nya, but I know, the moment he laid eyes on Naya, he already knew.“You know,” Tito finally spoke, his voice edged with something dark, “I’ve been hearing whispers—rumors, to be exact. People are saying you’ve got someone new. A new woman in your life.” He said it casually, but there was a definite undercurrent of threat that hung in the air.I tightened my jaw, keeping my gaze steady, unwavering. I wasn’t about to let him drag me into this. Tito had always been the manipulative type, the kind who enjoyed stirring the pot for his own gain. I wasn’t going to let him play me.“No, Tito,” I said flatly, my voice calm but firm. “There’s no
I was busy in the kitchen, stirring the pot of garlic and onions I was sautéing. The scent filled the house, adding warmth to the quiet morning. I was making breakfast, cherishing the rare moments of calm before the day picked up its usual pace.Bigla, narinig ko ang katok sa pinto. Napakunot ang noo ko—wala namang nagbabalak dumalaw ng ganitong oras. Binura ko ang mga palad ko sa tuwalya at tinungo ang pintuan.When I opened it, a tall man stood in front of me. He was dressed in a sharp suit, his face serious. The sight of him stirred an inexplicable unease in my chest.He scanned the house quickly, his eyes darting around as if searching for something—or someone. “Is Kalix here?” he asked, his tone businesslike.Nag-atubili ako saglit, hindi sigurado kung sino ang lalaki. “Sir, wala po si Kalix ngayon. Wala pa po siya,” sagot ko, hindi alam kung anong dapat idagdag.Richard’s face showed slight disappointment. He glanced around the room, then back at me. “Who are you?” he asked, not
As I finished preparing lunch for Kalix, I couldn’t shake off this strange feeling. I couldn’t exactly place it, but something about today felt different. I packed the adobo, rice, some vegetables, and a little dessert I made, and just like that, it was ready. I was excited to bring it to him. Cooking for him always felt… right.I quickly changed into something simple—just jeans and a blouse—nothing too formal but still presentable. I grabbed the lunch and headed out, feeling the warmth of the sun on my skin. The street was filled with people, each absorbed in their own world, and here I was, walking down the road, unsure of what exactly I was doing.I made my way to my car, alam ko naman ang way papunta sa office ni Kalix, Nag park na ako at pumasok sa building, the front desk officer greeted me as soon as I reached the lobby, kilala naman ako nang ilan sa mga employee ni Kalix. but as I was walking, I suddenly bumped into someone. I stepped back, looking up, and realized it was Jame