When I walked through the door, the weight of everything I was feeling hit me again. My mind was still foggy, unclear about so many things. The accident left gaps in my memory, things I couldn’t recall, and a lot of it felt like it didn’t belong to me. But there was one thing I felt, and that was this heavy, gnawing pain whenever I looked at Kalix. I didn’t understand why, but the discomfort in my chest wouldn’t go away. I couldn’t remember the incident that might have caused it, but it was there, lingering.Si Kalix, nakaupo sa sofa, relaxed na parang walang nangyari. Nang narinig niyang bumukas ang pinto, parang nag-freeze ako. Parang ang tagal ng katahimikan bago siya nagsalita.“Hey,” sabi niya, malambing ang tono. “How was your day?”Huminto ako sandali, parang hindi ko alam kung anong sasabihin ko. Wala sa isip ko, pero ramdam ko ang bigat sa dibdib. Tumagal ang ilang segundo bago ko naisip mag-reply.“It was alright,” sagot ko, kahit na parang hindi ko maintindihan kung bakit.
As I finished preparing lunch for Kalix, I couldn’t shake off this strange feeling. I couldn’t exactly place it, but something about today felt different. I packed the adobo, rice, some vegetables, and a little dessert I made, and just like that, it was ready. I was excited to bring it to him. Cooking for him always felt… right.I quickly changed into something simple—just jeans and a blouse—nothing too formal but still presentable. I grabbed the lunch and headed out, feeling the warmth of the sun on my skin. The street was filled with people, each absorbed in their own world, and here I was, walking down the road, unsure of what exactly I was doing.I made my way to my car, alam ko naman ang way papunta sa office ni Kalix, Nag park na ako at pumasok sa building, the front desk officer greeted me as soon as I reached the lobby, kilala naman ako nang ilan sa mga employee ni Kalix. but as I was walking, I suddenly bumped into someone. I stepped back, looking up, and realized it was Jame
“You like this? Hmm?” hindi ko alam na ganito pala ka-sexy ang boses niya.“Ahh..” hindi ko mapigilan na mapaliyad dahil sa sensasyong bumabalot sa katawan ko, hindi ko alam, dahil hindi ko pa naman nararanasan to sa buong buhay ko, ngayon pa lang!“I see, you like finger fucking, huh?” mas binilisan pa niya ang pag labas at pasok ng tatlo niyang daliri sa bukana ko, “I am the only person who will do this to you, do you understand?”“Ahhhh, yes,” hindi ko na ma-control kung ano ang lalabas sa bibig ko, nagiging tunog ungol na lahat, mahigpit ang hawak ko sa bed sheet, at ang isa ay hawak niya, dumilat ako, at nakita ko na pinag sasawa niya ang mga mata sa kahubaran ko ngayon.Bigla akong nakaramdam ng hiya at tinangka natakpan ang dibdib, at isara ang mga hita ko, pero agad niya rin akong pinigilan, “Don’t, it’s beautiful,” bulong niya at pinadapo ang kamay niya sa buong kaatawan ko, “How did I fucking miss this kind of body?”May matigas akong naramdaman sa tagiliran ko, agad na nanl
“Oh, Castro! Castro! Aandar na! dalawa pa, punuan na!” kanina pa ko nahihilo sa usok, at sa dami ng tao na nakikita ko, hindi ko alam nag anito pala talaga ang itsura ng siyudad.Ito ang unang beses na lumuwas ako, nagbabaka sakali na may makuha akong trabaho para matustusan ang pamilya ko. Hindi na rin ako nakapag tapos nang pag aaral dahil maaga ko sila sinuportahan. Nalulong sa sugal ang tatay ko, ang nanay ko ipapakulong na, dahil nagpapakalat ng mga mali na impormasyon na halos makasira sa relasyon ng mag-asawa sa kabilang kanto namin. Ang kapatid ko naman na akala ko todo aral, ayun, nabuntis sa edad na sixteen years old.“Oh, neng, sasakay ka ba? Kasya ka pa dyan, para makaalis na kayo.” Sabi nang caller sa akin, tinignan ko ang loob ng jeep, mukhang kalahati na lang ng puwet ko ang makakaupo dito, pang siyaman lang ang upuan, pero sampu na ang nakaupo.“Oho, sasakay ho.” Pinili ko na lang sumakay, dahil hindi naman ako pamilyar sa lugar na ito, hindi ko alam kung anong oras ul
“Okay, so, may oras din ang labas ng basura, dapat seven am, nailabas ko na, nang naka segregate. Gets ko to,” sabi ko sa sarili ko habang nag lilista ng mga kailangan gawin, kahapon ako nag simula sa paglilinis ng bahay, so far hindi umuuwi ang boss ko, ganon siguro siya ka-busy? Hindi ko alam.“Psst!” napahawak ako sa dibdib ko dahil sa biglang pag sitsit ng kung sino mula sa likod ko, “Uyyy!” tumalikod ako agad at nakita ang isang babae na may suot katulad ng akin, “Bago ka dito, neng?”Bahagya akong lumapit at tumango, sa tantya ko mga trenta mahigit na siya, “Opo, kakasimula ko lang po kahapon.”“Ay, wow. Ang swerte mo naman dyan, madalang umuwi amo mo dyan, pero ang gwapo ng nakatira dyan, agree ka sakin?”Tumango na lang ako, kahit sa totoo lang hindi ako makarelate sa kaniya, hindi ko pa kasi nakikita ang amo ko, baka assistant nya lang yung kahapon na nag instruct sakin kung anong gagawin ko, pati ang mini tour sa akin.“Buti ka pa, ito kasing amo ko, araw araw umuuwi, nakaka
“Ano ba masarap lutuin, ah adobo, teka, masarap yon pag matagal bago kinain, bibili din ako ng bacon, hotdogs, tapa na rin, ito, itlog.” Para akong tanga sa supermarket, habang nakatingin sa listahan ko.Buti na lang sanay ako gumamit ng maps, at mahusay ako sa direction, hindi na ko naligaw papunta dito, isang sakay lang naman ng jeep, nagtagal lang ako bago makarating dahil sa walang kamatayan na traffic.Tinignan ko ang pushcart ko, ang dami nang laman, kaya ko ba buhatin to? Bahala na, basta napamili ko, sanay naman ako mamalengke, pero grabe, ang mamahal dito, tapos bawal tumawad, kanina pa nangangati bibig ko sabihin na “Ate, bente na lang to?” kaso syempre, ako lang ang mapapahiya. Hay.Para sa breakfast, may bacon, may hotdogs, may ham, tapa, may egg, sa lunch at dinner, good for five days lang, kumuha akong rekado para sa adobo, sweat and sour, kaya may meatballs ako, beef steak, tokwa’t baboy na rin, kumuha din ako ng ilan sa mga nakita ko na wala na sa bahay, gaya ng mga pa
“Sorry talaga boss, hindi ko naman alam na ikaw ang amo ko dito,” hinging paumanhin ko habang nilalagyan ng yelo ang ice pack, halos nakayuko na ko, at hindi ko na makita ang ginagawa ko dahil sa sobrang hiya. “Weren’t you informed? My god, ano ba laman ng utak mo?” medyo nasaktan ako sa sinabi nya, pero hindi ko na lang pinansin, kasalanan ko naman din kasi, kaya sya nagagalit ngayon, at may malaki pa siyang pasa sa mukha. “Sorry na po, hindi ko po talaga alam, hindi po ako nasabihan,” hindi ko na alam kung ilang beses na ako nag sorry. “Whatever, what’s your name?” doon lang ako nakahinga nang maluwag, nag iba na sya ng topic, siguro naman tapos na sya magsalita ngayon. “Naya Feliciano po, Naya na lang po para maigsi,” sagot ko, kinuha ko ang ice pack sa kanya dahil napansin ko na medyo ubos na ang laman non, kumuha ulit ako sa ice bucket, tsaka inabot sa kanya. Nakaupo lang ako sa sofa, at sya naman sa katapat ko na upuan. Hindi na masyadong masama ang tingin nya sakin, hindi k
“Hindi ba talaga nito sasagutin tawag ko? Pasabi sabi pa sya na personal number nya daw to, paano kung sinaksak na ko? At wala ako mahingan ng tulong?”Para akong baliw na kausap ang halaman sa paso na nasa harap ng condominium. Dalawang oras na ko nandito sa labas. Balak ko sana kumain, pero hindi ko sigurado kung hindi ako maliligaw. Kailangan ko hintayin si bossing, dahil itatanong ko kung lalayas ba talaga ko.Dahil na rin sa sobrang gutom, naglakad na ko para makahanap ng tuhok tuhog sa labas, halos sampung minuto din ako naglakad bago tuluyang nakakita ng naglalako, nakisawsaw agad ako, at nakituhog. Isang daan ang naubos ko, sa sobrang gutom ko.Nag libot libot na rin ako, pero hindi ako masyadong lumayo. Napansin ko na parami na ng parami ang mga tao, tsaka ako napatingin sa mumurahin ko na relo, pasado alasingko na.May ilan na rin na estudyante, yung iba may kasamang mga magulang, napako ang tingin ko sa isang pwesto, kung saan may dalawang bata, kasama ang nanay at tatay ni
As I finished preparing lunch for Kalix, I couldn’t shake off this strange feeling. I couldn’t exactly place it, but something about today felt different. I packed the adobo, rice, some vegetables, and a little dessert I made, and just like that, it was ready. I was excited to bring it to him. Cooking for him always felt… right.I quickly changed into something simple—just jeans and a blouse—nothing too formal but still presentable. I grabbed the lunch and headed out, feeling the warmth of the sun on my skin. The street was filled with people, each absorbed in their own world, and here I was, walking down the road, unsure of what exactly I was doing.I made my way to my car, alam ko naman ang way papunta sa office ni Kalix, Nag park na ako at pumasok sa building, the front desk officer greeted me as soon as I reached the lobby, kilala naman ako nang ilan sa mga employee ni Kalix. but as I was walking, I suddenly bumped into someone. I stepped back, looking up, and realized it was Jame
When I walked through the door, the weight of everything I was feeling hit me again. My mind was still foggy, unclear about so many things. The accident left gaps in my memory, things I couldn’t recall, and a lot of it felt like it didn’t belong to me. But there was one thing I felt, and that was this heavy, gnawing pain whenever I looked at Kalix. I didn’t understand why, but the discomfort in my chest wouldn’t go away. I couldn’t remember the incident that might have caused it, but it was there, lingering.Si Kalix, nakaupo sa sofa, relaxed na parang walang nangyari. Nang narinig niyang bumukas ang pinto, parang nag-freeze ako. Parang ang tagal ng katahimikan bago siya nagsalita.“Hey,” sabi niya, malambing ang tono. “How was your day?”Huminto ako sandali, parang hindi ko alam kung anong sasabihin ko. Wala sa isip ko, pero ramdam ko ang bigat sa dibdib. Tumagal ang ilang segundo bago ko naisip mag-reply.“It was alright,” sagot ko, kahit na parang hindi ko maintindihan kung bakit.
“So, you’re really not gay or something?” Tanong ko kay Macoy habang magkasabay kami kumain sa cafeteria. May mga taon nang hindi kami nagkita, at marami pa akong hindi alam tungkol sa kanya. Kahit pitong taon na ang nakalipas.Napatingin siya sa akin, nagtaas ng kilay, at tumawa ng konti. “Huh? Seriously, Naya? Why would you even think that?”“Eh kasi… noong unang kita ko sa’yo, you were about to be given, and way too soft.” Sagot ko, medyo naiilang. “Kasi, you were always so quiet, and wala, basta!”Macoy smiled, pero parang may halong kung ano sa mga mata niya. “Naya, I’m not gay. I mean, if that’s what you’re asking.” Tumingin siya sa akin, parang sinisigurado na naiintindihan ko. “I was just… I didn’t expect you to remember me. And I didn’t really know how to reach out until now.”Napakunot ang noo ko. “Wait, what do you mean, ‘reach out’? Anong ibig mong sabihin?”Tumingin siya sa paligid, parang nag-iwas ng kaunti, bago siya nag-salita muli. “Naya, I’ve been looking for you for
FLASHBACK CONTINUATIONNapakislot ako nang maramdaman ang malamig na hangin mula sa aircon na tumatama sa balat ko. Unti-unti kong idinilat ang aking mga mata, naninibago sa liwanag ng puting kisame. Nang mapansin ko ang benda sa braso ko, para bang biglang bumalik lahat ng nangyari—ang dugo, ang sigawan, ang malamig na kamay ni Cosme na parang hahablot sa akin.“Nasa’n ako?” mahinang tanong ko, halos pabulong.“You’re in the hospital, Naya,” sabi ng boses mula sa gilid ko.Napatingin ako, at naroon si Michael—Macoy, nakaupo sa tabi ng kama. Hawak niya ang kamay ko, pero hindi na siya yung batang umiiyak sa likod ko kagabi. Ngayon, ang nakikita ko ay isang binata, seryoso at tila may halong pagkabahala sa mga mata niya.“Anong nangyari?” tanong ko, pilit inaalala ang huli kong nakita.“You passed out. You were shot.” Tumingin siya sa benda sa braso ko. “Don’t worry, minor lang naman daw. The bullet didn’t hit anything serious.”Hindi ko alam kung maiiyak ba ako o matatawa. Napaka-casu
HINDI ko alam kung nakatulog na ba ko o naka idlip pa lang, pero naalimpungatan ako dahil wala akong katabi, napadilat ako, at nakita na wala na si Macoy—Michael pala sa kama. Tinignan ko ang oras, alas tres na nang madaling araw.Tumayo agad ako, maliit lang ang kwarto ko kaya alam ko na wala sya dito, lumabas ako, patay ang ilaw maliban sa kusina, marahan akong bumaba, dahil nasa ilalim nang hagdan ang kwarto nila nanay, mabubugbog ako non pag nagising sila sa ingay ko.“Macoy?” mahinang tawag ko, habang hinanap siya nang mga mata ko. Pero wala, dumiretso ako sa kusina, kumunot ang noo ko nang marinig ko ang boses ni tatay.Dahan dahan akong pumasok sa kusina, at nanlaki ang mata ko nang makita ang libuhin na pera sa mesa, magkatapat si nanay at tatay sa mesa at abala sa pag bibilang.“Tangina, ang dami naman nito Gardo. Hindi ko inaakala na makakahawak ako nang ganito kalaking pera!”“Huwag ka na nga mag reklamo dyan at bilangin mo na lang, baka mamaya ginulunagan tayo nung matandan
FLASHBACKFIFTEEN YEARS AGO“Huwag ka nga makupad diyan, gayahin mo to si Naya, medyo tanga lang pero mabilis kumilos!”Umiling lang ako at hindi na nagsalita, habang patuloy sa pag sa-shine nang mga sapatos, bakasyon ngayon kaya naman naisip ko na mag hanap nang trabaho para may pang bili ako nang mga gamit ko sa pasukan, wala naman kasing ibang gagawa non kung hindi ako.“Baka pwede mo naman bagalan yang pag tatrabaho mo, para hindi ako makumpara sayo? Pasikat, tignan mo nga oh, hindi naman masyadong makinis yang gawa mo, mabilis ka lang,”Tumigil ako sa pagkakaskas at tumingin kay Magnolia, hindi iyon ang pangalan niya pero kasi laging madilaw ang ngipin at mabaho ang hininga, kaya ayun ang naisip ko itawag.“Alam mo, Magnolia, kung ako sayo, unahin mo kasi ang trabaho bago ka makipag te0xt sa boyfriend mo na hindi pa tuli,”Nakita ko kung paano umapoy ang mata niya at umusok ang ilong, buti na lang hindi binuka ang bibig, “How dairy—”“How dare me yun, mag aral ka mabuti, buti ka n
“You look lovely,” bungad ni Kalix nang lumabas ako mula sa kwarto, at nakita ko siya na hawak ang laptop niya, pero sa akin nakatingin, kumunot ang noo ko, “Oh, I’m just finalizing some papers, baby. Pero tapos na ko,” sabi niya at isinara ang laptop.“I’m just wearing my uniform, Kalix. Nothing lovely about this,” sagot ko at dumiretso sa kusina, nakita ko na may pagkain na sa table, kaya gumawa na lang ako nang kape.Past six-thirty na nang umaga, and I can’t still believe that I need to go to school. I am a third-year-college student.I did not really study actually, because I have to support my ‘family’, at basically, pinag aral ulit ako ni Kalix.“Don’t you want to just fasten your education to get your degree? You can just get an exam or assessment for that, right?” umirap lang ako sa kaniya.Nung isang araw pa niya sinasabi yon sakin, but the idea of going to school excites me. I mean, he’s right, I wasn’t able to finish my schooling because of the responsibilities I had to ca
R-18Warning: Please be advised that the following scenes may depict instances of sexual content, or other sensitive topics that may not be suitable for readers at young age. Reader discretion is advised.“Zy, calm down first,” tumango ako at pinipilit ikalma ang sarili ko, my panic and confusion won’t help me to solve my problems, but this is freaking confusing, what the actual— “Naya Zyle,”Napahinto ako, “Yes?”He sighed, “You haven’t fully rest since you were discharge, why don’t we spend this time relaxing? Let’s do an out of town, let’s breath, is that okay with you?” Nakita niya siguro na alanganin ang mukha ko, “Love, I’m not asking you to forget everything, all I’m asking is for you to breath, a two or three days is okay,”And finally, I agreed.Maybe, Kalix is right. I need a break from all of these overwhelming-roller coaster emotion and turn of events, and besides, I got a problem with my memories.“Let’s go shopping, then I’ll take care of everything, the only thing you n
I can’t still accept the fact that everything happend nine years ago. Na wala na ang mga anak ko, pero akala ko, iyon na ang pinaka masakit na pwedeng mangyari sa akin. Hindi pala, may isa pa pala, nakatayo ako sa harap nang dalawang puntod, puntod nang mga anak ko—at nang tatay ko. Isang linggo na simula nang pilitin ni Kalix na ipaalala sakin ang mga nangyari. I can't remember the memories, but the emotions, the prickling sensation, the shattering feeling--it lingers in my heart. Nine years ago, he was framed up and drugged, nalaman din niya na wala naman pala talagang nangyari sa kanila nang babae, nawalan ako nang memorya dahil sa trauma, at bumalik ako sa bahay namin sa probinsya, namuhay na akala mo hindi nag e-exist si Kalix sa buhay ko. And now, ang tatay ko. Pinag tulungan nang mga pinagkakautangan niya at pinatay. Ngayon, ako ang sinisisi ni nanay dahil aa pagkamatay nang tatay ko, o tatay ko nga ba talaga? Hindi. Hindi ko talaga siya ama, hindi ko talaga sila pam