Sa huli, hindi na pumasok si Luna sa ward para kunin ang mga gamit. Tumalikod siya at bumaba. Pagkaraan ng mahabang panahon na paikot-ikot sa bintana, hiniling niya sa nurse na naka-duty na gumawa ng exception at muling magbigay ng sertipiko para sa procedure para sa operasyon ni Nigel bukas. Ang kawalang puso ni Joshua...ay nangangahulugang mas gugustuhin pa niyang maging makapal ang balat at aminin sa nurse na naka-duty na nawala ang mga dokumento, kaysa pumunta kay Joshua at hiyain ang sarili. Matapos ang trabaho ng nurse na naka-duty para sa araw na iyon, sa wakas ay naghanda na rin siya ng isa pang kopya ng mga dokumentong kailangan ni Luna. Upang ibigay ang kanyang pasasalamat, sinadya ni Luna na sumakay ng taxi patungo sa sentro ng lungsod at bumili ng ilan sa mga pinakamasarap na pagkain para sa nars at kanyang mga kasamahan bilang hapunan. Nang matapos gawin ni Luna ang lahat ng ito, pasado alas-11 na ng gabi. sa gabi. Pagkalabas ng elevator, humikab siya habang itinat
Pagkasara ng pinto ay pumikit siya at sumandal dito. Ang tunog ng paatras na mga yabag ni Joshua sa sahig ay maririnig. Gaya ng inaasahan niya. Dumating siya para ibalik ang mga dokumento. Matapos ibigay sa kanya ang mga dokumento, hindi na siya nag-abalang tingnan ang mga bata at tumalikod at umalis. Napasandal si Luna sa pinto, isang layer ng yelo ang bumabalot sa kanyang puso. Dati sa kanyang silid sa ibaba, malinaw niyang narinig ang sinabi nito na hindi siya bibisita kay Nigel bukas. Ngunit sa kanya, sinabi niyang gagawin niya ang kanyang makakaya. Alam niya na ang ibig sabihin ng ‘trying his best’ ay hindi siya makakapunta.Sinungaling..…Kinabukasan, natuloy ang operasyon ni Nigel gaya ng naka-iskedyul. Madaling-araw, sina Anne at Bonnie ay parehong nakatayo na naghihintay sa ospital na may malaking bouquet ng bulaklak sa kanilang mga bisig. Nandoon din sina Zayne, Shannon at ang iba pa. Tinulungan ni Samson si Arianna habang naninginig siya sa ospital. Maging si Gwe
Nagsimula ang operasyon ni Nigel mula alas-10 ng umaga hanggang alas-5 ng hapon.Hindi nagpakita si Joshua.Nakaalis na sina Shannon, Bonnie, at ang iba pa, si Anne na lang ang natitira, kasama si Luna hanggang sa matapos. "Gabi na, hindi pa talaga dadating si Joshua?" Sinulyapan ni Anne ang oras, at hindi napigilang magsimulang sumpain muli si Joshua. "Nasaan ang kanyang konsensya?" Kinagat ni Luna ang kanyang mga labi sa isang mapait na ngiti. "Ngayong araw...may operasyon din si Ms.Blake." Marahil siya ay masyadong abala at hindi makapaglaan ng oras upang bumisita. Kaya lang niyang aluin ang sarili ng ganito. Galit na galit na nanlaki ang mga mata ni Anne. "Pupunta ako at titingnan ko!" Dahil doon, hindi niya pinansin ang mga protesta ni Luna, itinaas ang kanyang mga paa, at nagtungo sa ward ni Fiona. Parehong nag-aalala si Luna kay Anne na magdulot ng gulo at mag-usisa sa sitwasyon ni Fiona. Bumuntong hininga siya at umupo sa bench. Bawat minuto at bawat segundong lum
Ang mga tunog ng tawa nina Nigel, Nellie, at Anne ay naririnig mula sa loob ng silid. Siya ay nakatayo sa pasukan, sa isang anggulo kung saan hindi nila ito nakikita, at pinapanood sila nang tahimik. Kung nangyari ang eksenang ito bago ang operasyon ni Nigel, mababagbag si Luna, iisipin niyang may lugar pa si Nigel sa puso ng lalaking ito. Ngunit gabi na ngayon. Matagumpay na natapos ang operasyon ni Nigel. Ngayon lang nakita siya ni Anne na sinusuyo niya pa si Fiona na matulog. Pupunta ngayon dito... Siguradong matagumpay niya itong nahikayat na matulog, at saka pumunta pagkatapos. Kabalintunaan ang natagpuan ni Luna. Bakit siya bulag na nagmamahal kay Joshua noon? Sa sandaling iyon, lumingon siya at nakita si Luna na nakatayo sa kanyang pwesto, may hawak na isang basong tubig. Nagtama ang kanilang mga mata, may bakas ng pagkagulat sa kanyang mga mata. "Mr. Lynch, aalis ka na kaagad? Sandali mo lang silang nakita?" Tumingin si Luna sa kanya, ang kanyang ngiti ay maliwanag
“Nigel, sabi ko sayo! Sabi ko naman sa'yo tiyak na bibisitahin ka ni Daddy!" Tuwang-tuwang sigaw ni Nellie habang hinihila si Joshua papasok ng kwarto.Sa gilid ng kwarto, napatingin si Anne kay Nellie at nanlaki ang mga mata sa gulat. Dahil na-diagnose na may autism si Nellie, bihira siyang magsalita nang kusa at kaagad. Minsan, kapag kinakausap siya ng iba, tatahimik pa siya at ayaw sumagot. Buong araw na sinamahan ni Anne sina Luna at Nellie habang hinihintay nila si Nigel at ito ang unang pagkakataong nagkusa si Nellie na magsalita. Tiningnan ni Luna ang gulat na ekspresyon ni Anne at hindi niya maiwasang mapabuntong-hininga. Naalala niya ang huling pagkakataong magsalita si Nellie ay nang hilingin ni Nellie sa kanya na manatili sa tabi ni Joshua, upang alagaan ito nang ito ay na-coma. Ngayon, muli siyang nagsalita sa sarili niyang inisyatiba, at muli, para kay Joshua iyon. Kitang-kita ang pagmamahal ni Nellie sa kanyang ama. Hindi naman nagagalit si Luna na gustong-gusto ni
Ang lumabas, kahit na binisita niya si Nigel, isang tawag lang ni Fiona ang kailangan para makaalis nang hindi man lang lumilingon."Baka busy si Daddy sa trabaho." Nag-aalala si Nellie na masasaktan si Nigel, kaya dali-dali niya itong inaliw. "Baka seryoso..." Hinawakan ng batang babae ang kamay ng kanyang kapatid. “Huwag kang mag-alala, Nigel, may pakialam si Daddy sa iyo. Mahal na mahal ka niya.” Napangiti si Nigel. "Alam ko." Pagtingin sa dalawang bata na nagpapanggap na matigas, hindi lang si Luna, pati si Anne ay nakaramdam ng galit.Kinagat niya ang labi niya at sinumpa si Joshua sa sarili, saka tinapik ang balikat ni Luna at pilit itong inalo ng marahan.Hindi naman talaga kailangan ni Luna na aluin. Nakita na niya ang sarili para sa lalaking ito matagal na. Pero…Napatingin siya sa dalawang cute na bata sa kanyang harapan at hindi niya napigilan ang pagsiklab ng kawalan ng pag-asa sa kanyang dibdib. Katulad din nila noon, basta mas mabait si Joshua sa kanila, pakiramdam
Sa sandali na naisip niya ang ideya na ito, agad itong pinigilan ni Luna.Umiling siya.Ano ba ang naiisip niya?Ang isang tao na tulad ni Fiona ay hindi magbibigay ng bone marrow na tugma kay Nigel. Kahit na totoo man ito, idodonate niya ba ang bone marrow sa anak ni Luna ng walang kapalit?Imposible.Kinabukasan pagkatapos ilabas ni Nigel ng hospital, bumalik si Luna sa trabaho sa Lynch Group.Naghanda si Shannon ng isang simpleng welcome party para kay Luna.Sa sandali na buksan ni Luna ang pinto ng opisina, isa isa siyang binigyan ng bulaklak ng lahat.“Director Luna, welcome back po!” “Director Luna, congratulations po sa matagumpay na pag galing ng anak niyo!”“Sana po ay makuha ko rin ang swerte niyo! Sana po ay mamuhay ng masaya at mahaba ang anak ni Director Luna!”“…”Si Shannon, Bonnie, at Arianna na kakagaling pa lang mula sa paso niya ay bumalik na sa trabaho…Sa buong opisina, may dalawang staff member lang na hindi nagbigay ng bulaklak na galing kay Shannon
“Tama!”Suminghal si Charmaine, “Gusto niyo lahat na batiin ang anak niya, kaya bakit hindi kayo pumunta sa bahay niya para batiin siya ng personal? Nasa opisina tayo, habang oras ng trabaho ay babatiin niyo ang bata na hindi naman nagtatrabaho dito?”Pagkatapos, lumingon siya at tumingin ng maingat kay Fiona. “Fiona, kailangan mong sabihin ito kay President Lynch!”“Ayos lang.”Nahihiyang yumuko si Fiona. “Binati at ipinagdiwang din naman ako ni Joshua habang oras ng trabaho… Sa totoo lang, gusto niya na magsama sama ang buong opisina para ipagdasal ang pag galing ko, pero ayaw kong abalahin ang lahat…”Pagkatapos, yumuko siya habang pula ang mga pisngi niya. “Sa totoo lang, wala akong pakialam kung batiin ako ng iba o hindi, masaya ako basta’t kasama ko si Joshua.”Sumingkit ang mga mata ni Luna dahil sa sinabi ng babaeng ito. Alam niya na sinasadya itong sabihin ni Fiona. Sadya niyang binanggit si Joshua, sadya niyang binanggit na tinanggihan niya ang mungkahi ni Joshua para b
Kumunot ang noo ni Luna nang marinig niya ito.Kailangan niyang itago si Gwen kapag bumisita si John sa kanila. Kasabay nito, kailangan niya ng ibang tao para magpanggap na si ‘Andie Larson’.Habang iniisip ito, nagbuntong hininga si Luna at tumingin siya ng makahulugan kay Tara.Naintindihan ito ni Tara at tumango siya, pagkatapos ay naglakad siya pabalik ng elevator kasama si Luna.Nang sumara ang pinto, nagbuntong hininga si Tara at sinabi niya ng pagod na tono, “Salamat sa Diyos at nabigo si Robyn ng memorya niya. Kung hindi, sira na ang lahat ng plano natin.”Tumango si Luna. Pagkatapos, tumingin siya kay Tara at tinanong niya, “Oo nga pala, paano nagkakilala si John at ang tatay ni Gwen?”Kahit na si Andy ay dinala ng mga tauhan ni Tyson sa Sharnwick City. Paano napunta sa parehong kwarto si John at sumalo pa siya ng bala para dito?Kinidnap rin ba si John ng mga taong ito? Kung ganun, bakit nila ito ginawa?Nang mabanggit ito, nagbuntong hininga si Tara at nagpaliwang si
Sumilip si Luna sa crack mula sa pinto.May suot na hospital gown si John, nakaupo ito sa kama at kumakain habang kausap si Robyn. “Sinabi ba talaga ‘yun ni Miss Moore?”Tumango si Robyn. “Nakasalubong ko rin sa elevator ‘yung babae na bumili ng tanghalian na ito kanina. Hindi ka maniniwala, konektado din siya kay Miss Moore! Magpinsan sila sa kasal!”Huminto ang kamay ni John, halata na nabigla siya. Tumawa siya at tinanong niya, “Talaga? Nagkataon nga naman.”“Tama ka! Maliit ang mundo natin!” Tumango si Robyn. “Hindi lang ‘yun, pero dahil magpinsan sila sa kasal, may koneksyon din siya sa lalaking niligtas mo kagabi. Sa tingin ko ay ang pangalan niya ay…”Napatalon ang puso ni Luna sa lalamunan niya nang marinig niya ito.Nagkaroon siya ng isang malaking pagkakamali. Hindi niya sana babanggitin ang pangalan ni Gwen kung alam niya lang na si John ang lalaking nagligtas sa tatay ni Gwen!Malapit na masira ang sikreto nila!Habang iniisip ito, hindi niya mapigilan na tumingin k
Tumaas ang mga kilay ni Luna kay Tara. “Sinasabi mo ba na anim na buwan mo nang alam ang tungkol kay Anne at John?”Tahimik ng ilang sandali si Tara bago siya tumango. “Oo.”Huminga siya ng malalim at tumitig siya ng seryoso kay Luna. “Dati, ang lahat lang ng alam ko tungkol sayo ay pinakasalan mo ang pinsan ko at biniyayaan kayo ng triplets. Nabalitaan ko rin na sa isang punto, naging malapit ka kay Christian, pero wala na akong ibang impormasyon maliban dito. Isang araw, sinabi ng tita ko sa akin na ikaw, ang asawa ng pinsan ko, ay walang iba kundi si Moon, ang paboritong jewelry designer ko.”“Simula nang matuklasan ko ito, napunta ang atensyon ko sayo at naghanap ako ng mga balita tungkol sayo. Dahil dito, alam ko ang tungkol sa murder at trial mo, kaya alam ko ang tungkol kela Anne at John.”Lumaki ang mga mata ni Luna sa gulat.Hindi siya makapaniwala na si Tara ay palihim na isa sa mga fans niya, sa punto na binabantayan nito ang balita tungkol kay Luna kahit na nakatira si
Matagal na natulala si Luna.Sa huli, bumalik siya sa sarili at humawak siya ng sabik sa braso ni Robyn. “Sinasabi mo ba na ang kapatid mo ang nagligtas sa lalaki na hinahanap ng lahat sa buong bayan?”Hindi inaasahan ni Robyn ang reaksyon ni Luna. Napaatras siya sa takot at tumango siya. “O… Oo.”Bakit sabik si Luna na marinig ito?Kumunot ang noo niya at tinanong niya, “Miss, kilala… mo ba ang kapatid ko? O may koneksyon kayo sa matandang lalaki kagabi?”Sasagot sana ng oo si Luna sa mga tanong na ito nang sumingit si Tara. “Syempre may koneksyon siya sa matandang lalaki. Asawa siya ng pinsan ko, kaya may koneksyon siya sa matandang lalaki na niligtas ng kapatid mo. Sabik lang siya na makilala ang lalaki na lumigtas sa buhay ng matandang lalaki.”Pagkatapos, tumingin siya kay Luna. “Hindi ba, Luna?”Napahinto ng ilang sandali si Luna, pagkatapos ay tumango siya. “Oo, masaya lang ako na ligtas siya ngayon.”Pagkatapos, lumingon siya para tumitig ulit kay Robyn. “Kamusta na ang
“Um…”Ngunit, bago pa sumagot si Tara, sumingit si Robyn. “Hindi ba’t sinabi ko sayo na ang kapatid ko ay nabaril? Ito ay dahil pinoprotektahan niya ang isang matandang lalaki kagabi.”“Nakidnap silang pareho, at ang lalaki na ‘yun ay papatayin dapat ng kidnapper. Kung hindi humarang ang kapatid ko para iligtas ang lalaking ‘yun, patay na dapat siya ngayon.”“Si Miss Moore ay ang kamag anak ng lalaki at pumunta siya dito para pasalamatan kami.”Pagkatapos, pinakita niya ang card kay Luna at sinabi niya, “Gusto niya kaming bigyan ng gantimpala kapalit ng kabaitan ng kapatid ko. Desperado kami sa pera, pero ayaw itong tanggapin ng kapatid ko. Ayaw niyang isipin ng iba na may ibang rason ang kabaitan niya.”Napahinto si Luna nang marinig niya ito. Kumunot ang noo niya, tumingin siya kay Tara. “Ang ‘kamag-anak; na ito ay ang tatay ni Gwen, hindi ba?”Alam ni Luna ang tungkol sa nangyari kagabi. Dahil niligtas ng mga tauhan ni Joshua si Andy kagabi at ang kapatid ni Robyn ay nabaril d
“Hindi ko kailangan ng special treatment.” Ngumiti si John kay Tara. “Ang gusto ko lang ay ang isang oportunidad para sumama.”Kumunot ang noo ni Tara dahil dito, ngunit wala siyang sinabi. Sa huli, tumalikod siya at umalis na siya ng kwarto.Sa kanyang ikinagulat, nakasalubong niya si Luna, na siyang kakalabas lang ng elevator.Nabigla din si Luna na makita si Tara.Siguradong si Tara, na siyang obsessed kay Joshua, ay nasa Moore Group dapat kasama si Joshua, nagpapalipas ng oras kasama ang paboritong ‘pinsan’ nito. Bakit pala nasa hospital si Tara?“Hello, Luna.” Ngumiti ng nahihiya si Tara nang makita niya si Luna.Kumunot ang noo ni Luna at tumingin siya ng malamig kay Tara. “Ano ang ginagawa mo dito?”Nandito ba si Tara para makita si Gwen? Hindi niya maintindihan; hindi kilala nila Tara at Gwen ang isa’t isa. Bakit bibisita si Tara kay Gwen?Huminto si Tara, ngunit bago pa siya makagawa ng dahilan, tumunog ang boses ni Robyn sa likod niya. “Miss Moore!”Tumakbo si Robyn
Bumangon si John mula sa kama nang mabanggit ang matandang lalaki. Pagkatapos ay tumitig siya ng nakakunot ang noo kay Tara. “Ayos lang ba siya? Nawalan ako ng malay pagkatapos akong mabaril kagabi, kaya hindi ko alam kung ano ang nangyari sa kanya. Naaalala ko na dumating ang mga tauhan niyo sa oras… Ayos lang ba siya ngayon?”Kahit na ang ginawa ng matandang lalaki ang rason kung bakit nabaril si John, naiintindihan ni John ang pananaw ng lalaking ito. Pagkatapos makulong ng maraming araw, hindi nakakapagtaka na magiging balisa ito na makatakas.Hindi mapigilan ni John na isipin na kung ang lalaking ito ay nakakuha ng sakit mula sa pagkakakulong, lalo na at matanda at mahina na ito.Kumunot ang noo ni Tara nang mapansin niya na nag aalala si John. Mukhang hindi nagpapanggap si John sa pag aalala niya.Ayon kay Joshua, hindi alam ni John na ang lalaking niligtas niya ay ang tatay ni Gwen. Base sa reaksyon ni John, alam na ni Tara na tama si Joshua.Ngumiti si Tara at sumagot siya
Hindi kaya’t sinasabi ni John ang katotohanan?Habang iniisip ito, tumingin ulit si Tara kay Robyn.Medyo kinakabahan si Robyn habang sinusuri ng ganito. Nahihiya siyang tumawa at sinabi niya, “Nice to meet you, Miss Moore. Ako ang kapatid ni John, si Robyn.”Pagkatapos, tinaas niya ang kamay niya kay Tara.Kumunot ang noo ni Tara habang kinamayan niya si Robyn. “Nabalitaan ko na may sakit ka?”Tumigas ang kamay ni Robyn. Nakalimutan niya ang tungkol sa instructions ni John!Ngumiti siya, sinubukan niyang maging kalmado. “Opo. Nagkaroon ako ng kakaibang sakit at humihina ang katawan ko, at kailangan ko ng surgery para mabuhay.”Pagkatapos, lumingon siya para tumingin ng masama kay John. “Sinabi mo ba ito sa lahat? Hindi ba’t sinabi ko sayo na ‘wag mo ipagkalat ang tungkol sa sakit ko?”Tumawa si John. “Malalaman din naman ni Miss Moore ang tungkol dito dahil magkakasama kami sa trabaho.”Medyo naabala si Tara dahil dito. Pinadala siya ni Joshua para bantayan si John at malaman
“Ayos lang. Hindi ko siya niligtas para sa pera.” Ngumiti si John habang tinaas niya ang kamay niya para kunin ang kutsara at tinidor mula kay Robyn.Nagtataka rin siya tungkol sa binanggit ni Robyn, ngunit sa katotohanan, hindi siya nagsisi sa desisyon niya. Kahit na pumunta siya doon para sa pera, hindi ito ang motibasyon niya noong tumalon siya sa harap ng bala.Ginawa niya ito ng hindi nag iisip. Kahit na ibalik niya ang oras, ililigtas niya pa rin ang lalaking ‘yun ng hindi nagdadalawang isip.Nagbuntong hininga si Robyn at tumingin siya kay John. “Pero John… makakapunta ka pa ba sa public bid sa katayuan mo ngayon?”Namutla si John dahil dito. Makalipas ang ilang sandali, ngumiti siya kay Robyn at sinabi niya, “Syempre naman. Ang balikat ko lang ang nasaktan, hindi ang utak ko, kaya makakapag trabaho pa rin ako tulad ng dati at makapag handa ako para sa bid. ‘Wag kang mag alala. Alagaan mo na lang sina Anne at Sammie, at ako na ang bahala sa lahat.”Pagkatapos, tumingin siya