Namutla si John dahil dito.Makalipas ang ilang sandali, bumalik siya sa sarili at tumingin siya kay Tara ng nakangiti. “Ang kondisyon niya ay medyo komplikado para ipaliwanag ngayon.“Meron na akong doctor na nag aalaga sa kanya, kaya nahihirapan na lang ako sa pera kaya naging desperado ako, kaya hindi ko kailangan ang tulong niyo sa ngayon, President Moore. Pero, salamat sa pagmamalasakit niyo.”“‘Wag kayong mag alala. Tatawag ako kung kailangan ko ng tulong sa susunod.”Alam ni Tara na wala nang punto ang ipagpatuloy ang topic na ito, kaya ngumiti siya at nakipag toast siya kay John. “Sige pala. Tawagan mo lang ako kung kailangan, araw o gabi, nandito ako para tumulong.”Huminto si John, pagkatapos ay inubos niya ang buong baso ng wine. “Kailangan ko nang umalis, President Moore. Magkita na lang tayo sa bid!”Pagkatapos, ibinaba niya ang baso at umalis na siya.Pinanood ni Tara na umalis si John habang nakangiti siya, pagkatapos ay tumawag siya sa number ni John.Sa sandali
Dumilim ang ekspresyon ni John nang mabanggit ang tungkol sa surgery.Huminto siya ng ilang sandali. Pagkatapos, nilabas nia ang isang piraso ng papel na binigay sa kanya ni Tara at sinabi niya, “Hindi ako sinubhukang tulungan ni President Moore. Ang ginawa niya lang ay ang bigyan ako ng chansa para makipag kompetensya sa ibang mga competitor.”Nagbuntong hininga siya at sinabi niya, “Sinabi niya sa akin na ang taong gumagawa ng desisyon ay hindi mula sa Scarnfield City at garantisado na patas ang bid. Basta’t ipresenta ko ang kumpanya at ipakita ang sinseridad ko, sa tingin niya ay may chansa ako. Syempre, hindi rin ako sigurado dito.”Nagbuntong hininga ulit siya at tumitig siya sa babaeng nasa harap niya. “Robyn, mukhang kailangan ko munang mabigay ng mas maraming oras at lakas sa kumpanya, at ikaw…”“‘Wag kang mag alala!” Ngumiti si Robyn. “Tutulungan kitang alagaan si Anne at Sammie! Hindi ako walang kwenta na tulad ng iniisip mo. Graduate ako ng nursing school, kaya’t ‘wag ka
“Kailangan lang natin maghintay.” Nagbuntong hininga si John at tinapik niya sa balikat si Robyn. “Matagal na proseso ang pag galing, at hindi natin ito dapat madaliin.”Ngumiti si Robyn. “Masaya ako na positibo ka mag isip, John. Maswerte si Anne na makasama ka.”Tumawa si John nang marinig niya ito. “Hindi ako sang ayon dito.”Minsan, iniisip niya kung siya ang humila pababa kay Anne.Pagkatapos makilala ang social circle ni Anne, napagtanto ni John na hindi dapat nagpakasal si Anne sa isang ordinaryong lalaki na tulad niya.Ang lahat ng mga kaibigan ni Anne ay miyembro ng social elite. Halimbawa, si Luna ay mula sa isang makapangyarihan na pamilya kahit na dati siyang inampon ng mga Gibson.Samantala, si Bonnie naman ay ang tagapagmana ng malaking halaga ng pera.Si Anne ay isang prestihiyoso na plastic surgeon at may mataas na reputasyon siya sa larangan na ito. Madali lang na magpakasal siya sa isang mayaman at makapangyarihang pamilya na kayang kumuha ng mga bodyguard para
“Kailangan kong dumalo sa isang social obligation, at uminom ako ng konti.” Ngumiti si John nang makita niya ang mga mata ni Anne. Umupo siya sa tabi nito sa kama at umakbay siya sa balikat ni Anne.Maraming timbang ang nabawas kay Anne at ang nararamdaman ni John ay ang buto ni Anne mula sa balat nito. Kahit na isang payat na babae si Anne dati, at least ay malusog siya. Ngunit, hindi na ito ang sitwasyon ngayon.Nagbuntong hininga si John. “Sinabi ni Robyn sa akin na natutulog ka na. Bakit pala hindi ka pa tulog?”Tinikom ni Anne ang mga labi niya at nagsimula siyang magtype sa phone niya. [Narinig ko ang lahat ng sinabi mo kay Robyn.]Tahimik ng ilang sandali si Jon bago niya hinalikan ang noo niya. “Anne, sa tingin ko ay… hindi ka mauuwi sa ganito kung hindi dahil sa akin.”“Lagi kitang sinisisi at sumama ka sa mga taong hindi dapat samahan at tumanggi pa ako sa tulong ni Joshua, pero ang katotohanan, hindi ko mapigilan na sisihin ang sarili ko para sa lahat. Kung hindi mo pin
Nagbuntong hininga si Anne at pinunasan niya ang mga luha ni John. Pagkatapos ay pinilit niyang ngumiti.“Pwede ka bang magsalita, Anne?” Nanginginig ang boses ni John. “Sinabi ng doctor na ayos lang ang vocal cords mo, at wala ring problema sa mga tainga at bibig mo. Walang pumipigil sayo sa pagsasalita. Isang mental block lang ito…”“Sabihin mo sa akin ang nasa isip mo, Anne. Sabihin mo sa akin, at haharapin natin ito ng magkasama.”Tumulo ang mga luha ni John sa leeg ni Anne at papunta sa shirt nito. “Anne, gusto ko talaga marinig ang boses mo. Hindi ko mahintay na marinig ulit ang boses mo.”Malaki ang pressure sa kanya simula noong umalis sila ng Banyan City, at lalo na ngayon at dumating sila sa Scarnfield City.Pinili niya na pumunta dito dahil akala niya ay maganda ang buhay ni Robyn, ngunit sa huli ay nagkamali siya.Hirap na si Robyn, at ang pagdating nila ay nagpalala lang ng sitwasyon niya.Si John ay isang masipag na tao, at hindi niya intensyon na gumawa ng gulo pa
Matagal na niyakap ni John si Anne bago siya bumalik sa pagiging kalmado. Hinalikan niya ito sa noo at hinawakan niya ng malambing ang mukha nito. “Matulog na tayo? Gagawa ako ng isang baso ng maligamgam na gatas para sayo kung hindi ka makatulog.”Tumango si Anne.Pagkatapos, ngumiti si John at hinalikan niya ulit si Anne bago siya umalis ng kwarto.Madilim ang sala, ibig sabihin ay tulog na si Robyn.Binuksan ni John ang ilaw, pagkatapos ay naglakad siya patungo sa kusina at kinuha niya ang karton ng gatas at pinainit niya ang isang tasa ng gatas.Bumalik siya sa bedroom dala ang tasa ni Anne, nakita niya na nakatitig si Anne sa apartment building sa labas ng bintana.Sa sandaling ito, ang buong gusali ay puno ng ilaw at puno ng sigla. May mga kotse na nakapark sa labas ng gusali at maraming mga lalaking nakasuot ng itim ang pumasok sa gusali na para bang may hinahanap sila.Kumunot ang noo ni John. “Mga pulis ba ‘yun?”Hindi mukhang mga pulis ang mga lalaking ‘yun, pero kung
Nabigla si Anne nang marinig niya ang ideya ni John.Makalipas ang ilang sandali, nagbuntong hininga siya at tumango siya.“Sige. Aalis na ako ngayon.” Nagbuntong hininga si John at kinuha niya ang tasang walang laman mula kay Anne. “Alam ko na wala tayong pakialam sa sampung libong dolyar noon, pero…”Nagbago na ang sitwasyon nila.Ang 10,000 dollars ay higit na para sa mga bayarin nila ng tatlong buwan at para mabawasan ang problema nila sa pera. Gusto niyang gawin ang lahat para makuha niya ang pera na ito.Tumingin si Anne sa kanya ng malungkot.Yumakap si Anne sa katawan ni John at hinalikan niya ang pisngi nito. Sa huli, tumitig siya kay John, na para bang sinasabi nito sa kanya na susuportahan siya nito kahit ano ang mangyari.Kahit na hindi nakakapagsalita si Anne, soulmates sila at naiintindihan nila ang isa’t isa mula sa isang tingin lang. Kaya naman, naiintindihan ni John kung ano ang gustong sabihin sa kanya ni Anne.Tumango siya bago siya lumabas ng kwarto at sinar
Ang dating bersyon ni John ay mahihimatay kapag tinutukan siya ng baril, ngunit dahil muntik na mawala sa kanya si Anne at dahil may pinatay na siyang tao, hindi na siya natatakot na tutukan siya ng baril.Tumitig siya sa lalaking may hawak ng baril. “Nandito lang ako para sa pera.”Kumunot ang noo ng lalaki at tinanong niya, “Anong pera?”Tumuro si John sa maliwanag na gusali sa labas ng bintana. “Kung tama ang hula ko, nandito ang lahat ng mga taong ‘yun para sa inyo.”Kumunot ang noo ng lalaki. “Tama ka.”Napansin nila ang kaguluhang ito.Sa kasamaang palad, hindi sila nakatanggap ng utos mula kay Tyson para umalis, at kahit na gusto nila, napapalibutan sila at wala silang chansa para tumakas.Nag iisip sila ng pwede nilang gawin, at ang lalaking ito ay nagkataon na pumasok. Syempre, agad silang maghihinala sa mga motibo niya.“Ano ang ginagawa niyo dito?”Nagbuntong hininga si John at tumuro siya sa apartment building niya. “Nakatira ako sa kabilang kanto. Nabalitaan namin
Kumunot ang noo ni Luna nang marinig niya ito.Kailangan niyang itago si Gwen kapag bumisita si John sa kanila. Kasabay nito, kailangan niya ng ibang tao para magpanggap na si ‘Andie Larson’.Habang iniisip ito, nagbuntong hininga si Luna at tumingin siya ng makahulugan kay Tara.Naintindihan ito ni Tara at tumango siya, pagkatapos ay naglakad siya pabalik ng elevator kasama si Luna.Nang sumara ang pinto, nagbuntong hininga si Tara at sinabi niya ng pagod na tono, “Salamat sa Diyos at nabigo si Robyn ng memorya niya. Kung hindi, sira na ang lahat ng plano natin.”Tumango si Luna. Pagkatapos, tumingin siya kay Tara at tinanong niya, “Oo nga pala, paano nagkakilala si John at ang tatay ni Gwen?”Kahit na si Andy ay dinala ng mga tauhan ni Tyson sa Sharnwick City. Paano napunta sa parehong kwarto si John at sumalo pa siya ng bala para dito?Kinidnap rin ba si John ng mga taong ito? Kung ganun, bakit nila ito ginawa?Nang mabanggit ito, nagbuntong hininga si Tara at nagpaliwang si
Sumilip si Luna sa crack mula sa pinto.May suot na hospital gown si John, nakaupo ito sa kama at kumakain habang kausap si Robyn. “Sinabi ba talaga ‘yun ni Miss Moore?”Tumango si Robyn. “Nakasalubong ko rin sa elevator ‘yung babae na bumili ng tanghalian na ito kanina. Hindi ka maniniwala, konektado din siya kay Miss Moore! Magpinsan sila sa kasal!”Huminto ang kamay ni John, halata na nabigla siya. Tumawa siya at tinanong niya, “Talaga? Nagkataon nga naman.”“Tama ka! Maliit ang mundo natin!” Tumango si Robyn. “Hindi lang ‘yun, pero dahil magpinsan sila sa kasal, may koneksyon din siya sa lalaking niligtas mo kagabi. Sa tingin ko ay ang pangalan niya ay…”Napatalon ang puso ni Luna sa lalamunan niya nang marinig niya ito.Nagkaroon siya ng isang malaking pagkakamali. Hindi niya sana babanggitin ang pangalan ni Gwen kung alam niya lang na si John ang lalaking nagligtas sa tatay ni Gwen!Malapit na masira ang sikreto nila!Habang iniisip ito, hindi niya mapigilan na tumingin k
Tumaas ang mga kilay ni Luna kay Tara. “Sinasabi mo ba na anim na buwan mo nang alam ang tungkol kay Anne at John?”Tahimik ng ilang sandali si Tara bago siya tumango. “Oo.”Huminga siya ng malalim at tumitig siya ng seryoso kay Luna. “Dati, ang lahat lang ng alam ko tungkol sayo ay pinakasalan mo ang pinsan ko at biniyayaan kayo ng triplets. Nabalitaan ko rin na sa isang punto, naging malapit ka kay Christian, pero wala na akong ibang impormasyon maliban dito. Isang araw, sinabi ng tita ko sa akin na ikaw, ang asawa ng pinsan ko, ay walang iba kundi si Moon, ang paboritong jewelry designer ko.”“Simula nang matuklasan ko ito, napunta ang atensyon ko sayo at naghanap ako ng mga balita tungkol sayo. Dahil dito, alam ko ang tungkol sa murder at trial mo, kaya alam ko ang tungkol kela Anne at John.”Lumaki ang mga mata ni Luna sa gulat.Hindi siya makapaniwala na si Tara ay palihim na isa sa mga fans niya, sa punto na binabantayan nito ang balita tungkol kay Luna kahit na nakatira si
Matagal na natulala si Luna.Sa huli, bumalik siya sa sarili at humawak siya ng sabik sa braso ni Robyn. “Sinasabi mo ba na ang kapatid mo ang nagligtas sa lalaki na hinahanap ng lahat sa buong bayan?”Hindi inaasahan ni Robyn ang reaksyon ni Luna. Napaatras siya sa takot at tumango siya. “O… Oo.”Bakit sabik si Luna na marinig ito?Kumunot ang noo niya at tinanong niya, “Miss, kilala… mo ba ang kapatid ko? O may koneksyon kayo sa matandang lalaki kagabi?”Sasagot sana ng oo si Luna sa mga tanong na ito nang sumingit si Tara. “Syempre may koneksyon siya sa matandang lalaki. Asawa siya ng pinsan ko, kaya may koneksyon siya sa matandang lalaki na niligtas ng kapatid mo. Sabik lang siya na makilala ang lalaki na lumigtas sa buhay ng matandang lalaki.”Pagkatapos, tumingin siya kay Luna. “Hindi ba, Luna?”Napahinto ng ilang sandali si Luna, pagkatapos ay tumango siya. “Oo, masaya lang ako na ligtas siya ngayon.”Pagkatapos, lumingon siya para tumitig ulit kay Robyn. “Kamusta na ang
“Um…”Ngunit, bago pa sumagot si Tara, sumingit si Robyn. “Hindi ba’t sinabi ko sayo na ang kapatid ko ay nabaril? Ito ay dahil pinoprotektahan niya ang isang matandang lalaki kagabi.”“Nakidnap silang pareho, at ang lalaki na ‘yun ay papatayin dapat ng kidnapper. Kung hindi humarang ang kapatid ko para iligtas ang lalaking ‘yun, patay na dapat siya ngayon.”“Si Miss Moore ay ang kamag anak ng lalaki at pumunta siya dito para pasalamatan kami.”Pagkatapos, pinakita niya ang card kay Luna at sinabi niya, “Gusto niya kaming bigyan ng gantimpala kapalit ng kabaitan ng kapatid ko. Desperado kami sa pera, pero ayaw itong tanggapin ng kapatid ko. Ayaw niyang isipin ng iba na may ibang rason ang kabaitan niya.”Napahinto si Luna nang marinig niya ito. Kumunot ang noo niya, tumingin siya kay Tara. “Ang ‘kamag-anak; na ito ay ang tatay ni Gwen, hindi ba?”Alam ni Luna ang tungkol sa nangyari kagabi. Dahil niligtas ng mga tauhan ni Joshua si Andy kagabi at ang kapatid ni Robyn ay nabaril d
“Hindi ko kailangan ng special treatment.” Ngumiti si John kay Tara. “Ang gusto ko lang ay ang isang oportunidad para sumama.”Kumunot ang noo ni Tara dahil dito, ngunit wala siyang sinabi. Sa huli, tumalikod siya at umalis na siya ng kwarto.Sa kanyang ikinagulat, nakasalubong niya si Luna, na siyang kakalabas lang ng elevator.Nabigla din si Luna na makita si Tara.Siguradong si Tara, na siyang obsessed kay Joshua, ay nasa Moore Group dapat kasama si Joshua, nagpapalipas ng oras kasama ang paboritong ‘pinsan’ nito. Bakit pala nasa hospital si Tara?“Hello, Luna.” Ngumiti ng nahihiya si Tara nang makita niya si Luna.Kumunot ang noo ni Luna at tumingin siya ng malamig kay Tara. “Ano ang ginagawa mo dito?”Nandito ba si Tara para makita si Gwen? Hindi niya maintindihan; hindi kilala nila Tara at Gwen ang isa’t isa. Bakit bibisita si Tara kay Gwen?Huminto si Tara, ngunit bago pa siya makagawa ng dahilan, tumunog ang boses ni Robyn sa likod niya. “Miss Moore!”Tumakbo si Robyn
Bumangon si John mula sa kama nang mabanggit ang matandang lalaki. Pagkatapos ay tumitig siya ng nakakunot ang noo kay Tara. “Ayos lang ba siya? Nawalan ako ng malay pagkatapos akong mabaril kagabi, kaya hindi ko alam kung ano ang nangyari sa kanya. Naaalala ko na dumating ang mga tauhan niyo sa oras… Ayos lang ba siya ngayon?”Kahit na ang ginawa ng matandang lalaki ang rason kung bakit nabaril si John, naiintindihan ni John ang pananaw ng lalaking ito. Pagkatapos makulong ng maraming araw, hindi nakakapagtaka na magiging balisa ito na makatakas.Hindi mapigilan ni John na isipin na kung ang lalaking ito ay nakakuha ng sakit mula sa pagkakakulong, lalo na at matanda at mahina na ito.Kumunot ang noo ni Tara nang mapansin niya na nag aalala si John. Mukhang hindi nagpapanggap si John sa pag aalala niya.Ayon kay Joshua, hindi alam ni John na ang lalaking niligtas niya ay ang tatay ni Gwen. Base sa reaksyon ni John, alam na ni Tara na tama si Joshua.Ngumiti si Tara at sumagot siya
Hindi kaya’t sinasabi ni John ang katotohanan?Habang iniisip ito, tumingin ulit si Tara kay Robyn.Medyo kinakabahan si Robyn habang sinusuri ng ganito. Nahihiya siyang tumawa at sinabi niya, “Nice to meet you, Miss Moore. Ako ang kapatid ni John, si Robyn.”Pagkatapos, tinaas niya ang kamay niya kay Tara.Kumunot ang noo ni Tara habang kinamayan niya si Robyn. “Nabalitaan ko na may sakit ka?”Tumigas ang kamay ni Robyn. Nakalimutan niya ang tungkol sa instructions ni John!Ngumiti siya, sinubukan niyang maging kalmado. “Opo. Nagkaroon ako ng kakaibang sakit at humihina ang katawan ko, at kailangan ko ng surgery para mabuhay.”Pagkatapos, lumingon siya para tumingin ng masama kay John. “Sinabi mo ba ito sa lahat? Hindi ba’t sinabi ko sayo na ‘wag mo ipagkalat ang tungkol sa sakit ko?”Tumawa si John. “Malalaman din naman ni Miss Moore ang tungkol dito dahil magkakasama kami sa trabaho.”Medyo naabala si Tara dahil dito. Pinadala siya ni Joshua para bantayan si John at malaman
“Ayos lang. Hindi ko siya niligtas para sa pera.” Ngumiti si John habang tinaas niya ang kamay niya para kunin ang kutsara at tinidor mula kay Robyn.Nagtataka rin siya tungkol sa binanggit ni Robyn, ngunit sa katotohanan, hindi siya nagsisi sa desisyon niya. Kahit na pumunta siya doon para sa pera, hindi ito ang motibasyon niya noong tumalon siya sa harap ng bala.Ginawa niya ito ng hindi nag iisip. Kahit na ibalik niya ang oras, ililigtas niya pa rin ang lalaking ‘yun ng hindi nagdadalawang isip.Nagbuntong hininga si Robyn at tumingin siya kay John. “Pero John… makakapunta ka pa ba sa public bid sa katayuan mo ngayon?”Namutla si John dahil dito. Makalipas ang ilang sandali, ngumiti siya kay Robyn at sinabi niya, “Syempre naman. Ang balikat ko lang ang nasaktan, hindi ang utak ko, kaya makakapag trabaho pa rin ako tulad ng dati at makapag handa ako para sa bid. ‘Wag kang mag alala. Alagaan mo na lang sina Anne at Sammie, at ako na ang bahala sa lahat.”Pagkatapos, tumingin siya