Pumikit si Joshua at nagbuntong hininga siya. “Luna, kumalma ka, at ipapaliwanag ko ang lahat.” Kumunot ang noo ni Luna nang marinig niya ito. Umupo siya sa lounge chair sa balkonahe at sumingkit ang mga mata niya at tumitig siya sa bayan na puno ng niyebe sa ibaba. “Sige, nakikinig ako.” Gusto niyang marinig kung ano ang sasabihin ni Joshua tungkol dito. Nagbuntong hininga si Joshua nang mapansin niya ang galit ni Luna at sinabi niya ng mabagal, “Alam ko na galit ka sa akin ngayon, pero pag isipan mo ito: Ano ang reaksyon ni Steven noong nakasalubong mo siya sa airport kanina? Umamin ba siya na siya si Luke, o nakinig siya sa pagbanggit mo ng mga alaala mo kay Luke?” “Tandaan mo kung ano ang reaksyon ni Gwen nang makita niya si Steven kanina at kung ano ang kinikilos niya sa mga nakalipas na araw… Kung ikaw ang nasa lugar ko, lalapit ka ba para sabihin ang katotohanan pagkatapos makita na masama ang kilos ni Gwen sa mga nakalipas na araw tuwing nababanggit si Luke?” Tumahi
Bago pa matapos magsalita si Luna, bumukas ang pinto sa kwarto ni Gwen. Lumabas ng kwarto si Gwen at desperado niyang hinawakan ang mga kamay ni Rachel. “Ano ang nangyari, Dr. Liddell? Si Steven ba ay…” Namuo ang mga luha sa kanyang mga mata at tumitig siya kay Rachel. “Siya… Siya ba ay si Luke?” Nang makita ni Rachel ang mga mata ni Gwen, kinagat niya ang labi niya at nagbuntong hininga siya. Pagkatapos, hinawakan niya ang kamay ni Gwen. “Gwen, bakit hindi mo muna sabihin sa akin kung kamusta ka na?” Kakatanggap lang ni Gwen ng heart transplant noong nakalipas na dalawang buwan, at nag aalala si Rachel na ang puso ni Gwen ay hindi kakayanin ang mga balita na ibabahagi niya. “Mabuti naman ang kalagayan ko.” Kinagat ni Gwen ang labi niya at tumulo ang luha sa kanyang mukha. “Pakiusap, sabihin mo sa akin ang totoo, Dr. Liddell. Pangako, kakayanin ko ito.” Kumirot ang puso ni Luna nang makita niya ito. Naglakad siya patungo sa kanila at kinuha niya ang tissue at pinunasan niya
Biglang tumahimik ang buong kwarto. Kumunot ang noo ni Rachel at lumingon siya para tumitig kay Gwen na para bang hindi siya makapaniwala. Si Rachel ay isang doctor na dalubhasa sa pag gamot ng mga pasyente na comatose, kaya’t marami na siyang nakita na ganito at kalmado siya sa mga nakakastress na sitwasyon. Sa totoo lang, ang unang impresyon ni Rachel kay Gwen ay hindi maganda. Naalala ni Rachel ang maraming beses na sinubukan ni Gwen na tumakas mula kay Luke habang nasa Merchant City. Hindi lang ‘yun, nasaksihan niya pa na sinubukan ni Gwen na kumbinsihin si Kate na tulungan si Gwen para alagaan si Luke kapag wala na si Gwen. Kaya naman, naisip ni Rachel na si Gwen isang emosyonal na taong mabilis magbago ang isip. Gayunpaman, ang babaeng ito ay kalmadong tinatanong siya tungkol sa pagkamatay ni Luke na kalmado at nagulat si Rachel. Tumingin ulit siya kay Gwen ng nakakunot ang noo. “Akala ko ay pagkatapos makausap si Steven, ang utak mo ay puno lang ng pag iisip kay L
Kung ito nga ang nangyari… maipapaliwanag nito kung bakit malamig ang ugali ni Steven. Kinagat ni Gwen ang labi niya at naramdaman niya na tila umiikot ang ulo niya. Kumirot ang kanyang puso, at napaatras siya. Mabilis na lumapit si Luna para saluhin siya at niyakap siya nito. Pagkatapos umupo sa sofa, lumingon si Luna para tumitig kay Rachel. “Dahil sinabi mo na ang utak ni Steven ay nasa katawan ni Luke ngayon… paano naman si Luke?” Kinagat niya ang labi niya dahil sa kaba at tumingin siya kay Rachel na parang humihingi ng sagot. “Paano pala ang utak ni Luke? Ano ang nangyari sa lahat ng isipan, nakaraan, at kabuuan niya?” Ito rin ang tanong ni Gwen, gusto niyang malaman ang sagot. Kinagat niya ang labi niya at tumitig siya ng puno ng pag asa kay Rachel, umaasa siya na marinig ang sagot na gusto niya, ngunit… Pumikit si Rachel at nagbuntong hininga siya. “Inalis siguro nila ito at inilibing nila ito kasama ang katawan ni Steven.” Pagkatapos, tumahimik siya ng matagal
Tumahimik ang buong kwarto. Kumunot ang noo ni Rachel at tumingin muna siya kay Gwen, pagkatapos ay tumingin siya kay Luna. Sa huli, tumikhim siya at sumagot siya, “Alam ko na pareho kayong ayaw itong tanggapin, pero kailangan ko pa rin itong banggitin sa inyo.” “Si Gwen ay ang girlfriend ni Luke, hindi ang asawa niya. Kaya naman, sa legal na salita, wala siyang karapatan para magsalita para sa organ transplant na ito. Bukod pa dito, hindi obligado si Luke o ang pamilya niya na sabihin ang impormasyon sayo, kaya baka siya o ang kamag anak niya ang pumirma sa kasunduan na ito ng hindi mo nalalaman.” Kinagat ni Luna ang labi niya. “Si Luke ay isang ulila at wala siyang pamilya.” Napahinto si Rachel. “Edi ang tanging tao na kayang makapag desisyon para dito ay si Luke.” “Pero, ayon sa orihinal na plano niya, balak ni Luke na idonate ang puso niya kay Gwen pagkatapos niyang mamatay. Kaya naman, hindi posible na pumirma siya sa kasunduan nito sa pamilya Hughes o pamilya Miller p
Hindi inaasahan ni Rachel na biglang yuyuko si Gwen sa kanya, kaya huminto siya ng ilang sandali dahil sa gulat bago kumunot ang kanyang noo. “Gwen, kaibigan ka ni Luna, kaya kaibigan rin kita.” “Kahit hindi ako mabait sa ibang mga tao, hindi rin gawa sa bato ang puso ko, kaya hindi mo kailangan maging masyadong mabait sa akin.” Nagbuntong hininga siya at idinagdag niya, “Maghintay muna tayo hanggang sa lumabas ang DNA report bukas bago tayo magdesisyon sa dapat natin gawin, ayos lang ba?” Tumango si Gwen. Lumingon siya para tumingin kay Rachel ng huling beses bago siya bumalik sa kanyang kwarto. Pagkatapos isara ni Gwen ang pinto sa likod niya, nagbuntong hininga si Luna at tinapik niya ang balikat ni Rachel. “Nabigla ako dito.” Hindi niya inaasahan na si Rachel, na siyang laging kamado at malamig, ay kakausapin si Gwen ng maamo pagdating sa pasasalamat nito. Hindi lang ‘yun… Sa sobrang paninibago ni Luna ay hindi niya mapigilan na isipin na hindi ito si Rachel, kundi
Naaliw si Luna sa nanginginig na boses ni Theo. Nagbuntong hininga siya at muli siyang tumingin sa banyo, pagkatapos ay bumulong siya, “Nakita ko si Rachel na tumanggi sa phone call mo kanina.” Kinurot niya ang noo niya sa pagkayamot. “Sa tingin ko ay hindi siya papayag na sumama sa akin sa airport para sunduin ka.” Nagbuntong hininga si Theo nang marinig niya ito. “‘Yun ang rason kung bakit tumawag ako sayo; umaasa ako na makukumbinsi mo siya na makita ako…” Napuno ng pagkadismaya ang boses ni Theo. “Tutal, pumunta ako dito para lang makita siya, at gusto kong malaman niya kung gaano siya kahalaga para sa akin—mas higit pa sa pagpapahalaga ng fiance niya.” Hindi alam ni Luna kung ano ang isasagot niya dito. Malapit siya kay Caleb. Kaya naman, alam niya na ang engagement nila Rachel at Caleb ay peke—silang dalawa ay magkaibigan lamang. Kailangan ni Caleb ang engagement na ito para itago ang katotohanan na hindi siya mahilig sa babae, at gusto lang ni Rachel na pigilan si
Naghintay si Theo sa entrance ng airport sa kanyang manipis na damit ng halos kalahating oras. Nang isipin niya na baka mamatay na siya sa lamig, may isang kotse na huminto sa harap niya. Lumabas si Thomas sa kotse, tumingin siya sa lalaking may suot na manipis na trench coat sa klima na ito, at hindi niya mapigilan na ngumisi. “Diyos ko, isa kang sikat na sikat na artist. Bakit ang laki mong tanga?” Tumingin si Theo sa kanya, nakakunot ang noo. Naaalala niya ang taong ito; isa itong celebrity na sabi-sabi ay kasintahan ang isang katulong na nagtatrabaho para kay Luna. Hindi lang ‘yun, nabunyag noong magtagal na isa siyang pinsan ni Joshua. Dumilim ang ekspresyon ni Theo nang mapagtanto niya ito. Dahil si Thomas ang pumunta, ibig sabihin ay nandito rin si Joshua, ngunit hindi naman siya tumawag kay Joshua para sa tulong. Ibig sabihin ay si Luna ang nagpadala sa kanya. Ang rason kung bakit humingi ng tulong si Luna sa kanila ay… hindi niya nabago ang isip ni Rachel tungk
Kumunot ang noo ni Luna nang marinig niya ito.Kailangan niyang itago si Gwen kapag bumisita si John sa kanila. Kasabay nito, kailangan niya ng ibang tao para magpanggap na si ‘Andie Larson’.Habang iniisip ito, nagbuntong hininga si Luna at tumingin siya ng makahulugan kay Tara.Naintindihan ito ni Tara at tumango siya, pagkatapos ay naglakad siya pabalik ng elevator kasama si Luna.Nang sumara ang pinto, nagbuntong hininga si Tara at sinabi niya ng pagod na tono, “Salamat sa Diyos at nabigo si Robyn ng memorya niya. Kung hindi, sira na ang lahat ng plano natin.”Tumango si Luna. Pagkatapos, tumingin siya kay Tara at tinanong niya, “Oo nga pala, paano nagkakilala si John at ang tatay ni Gwen?”Kahit na si Andy ay dinala ng mga tauhan ni Tyson sa Sharnwick City. Paano napunta sa parehong kwarto si John at sumalo pa siya ng bala para dito?Kinidnap rin ba si John ng mga taong ito? Kung ganun, bakit nila ito ginawa?Nang mabanggit ito, nagbuntong hininga si Tara at nagpaliwang si
Sumilip si Luna sa crack mula sa pinto.May suot na hospital gown si John, nakaupo ito sa kama at kumakain habang kausap si Robyn. “Sinabi ba talaga ‘yun ni Miss Moore?”Tumango si Robyn. “Nakasalubong ko rin sa elevator ‘yung babae na bumili ng tanghalian na ito kanina. Hindi ka maniniwala, konektado din siya kay Miss Moore! Magpinsan sila sa kasal!”Huminto ang kamay ni John, halata na nabigla siya. Tumawa siya at tinanong niya, “Talaga? Nagkataon nga naman.”“Tama ka! Maliit ang mundo natin!” Tumango si Robyn. “Hindi lang ‘yun, pero dahil magpinsan sila sa kasal, may koneksyon din siya sa lalaking niligtas mo kagabi. Sa tingin ko ay ang pangalan niya ay…”Napatalon ang puso ni Luna sa lalamunan niya nang marinig niya ito.Nagkaroon siya ng isang malaking pagkakamali. Hindi niya sana babanggitin ang pangalan ni Gwen kung alam niya lang na si John ang lalaking nagligtas sa tatay ni Gwen!Malapit na masira ang sikreto nila!Habang iniisip ito, hindi niya mapigilan na tumingin k
Tumaas ang mga kilay ni Luna kay Tara. “Sinasabi mo ba na anim na buwan mo nang alam ang tungkol kay Anne at John?”Tahimik ng ilang sandali si Tara bago siya tumango. “Oo.”Huminga siya ng malalim at tumitig siya ng seryoso kay Luna. “Dati, ang lahat lang ng alam ko tungkol sayo ay pinakasalan mo ang pinsan ko at biniyayaan kayo ng triplets. Nabalitaan ko rin na sa isang punto, naging malapit ka kay Christian, pero wala na akong ibang impormasyon maliban dito. Isang araw, sinabi ng tita ko sa akin na ikaw, ang asawa ng pinsan ko, ay walang iba kundi si Moon, ang paboritong jewelry designer ko.”“Simula nang matuklasan ko ito, napunta ang atensyon ko sayo at naghanap ako ng mga balita tungkol sayo. Dahil dito, alam ko ang tungkol sa murder at trial mo, kaya alam ko ang tungkol kela Anne at John.”Lumaki ang mga mata ni Luna sa gulat.Hindi siya makapaniwala na si Tara ay palihim na isa sa mga fans niya, sa punto na binabantayan nito ang balita tungkol kay Luna kahit na nakatira si
Matagal na natulala si Luna.Sa huli, bumalik siya sa sarili at humawak siya ng sabik sa braso ni Robyn. “Sinasabi mo ba na ang kapatid mo ang nagligtas sa lalaki na hinahanap ng lahat sa buong bayan?”Hindi inaasahan ni Robyn ang reaksyon ni Luna. Napaatras siya sa takot at tumango siya. “O… Oo.”Bakit sabik si Luna na marinig ito?Kumunot ang noo niya at tinanong niya, “Miss, kilala… mo ba ang kapatid ko? O may koneksyon kayo sa matandang lalaki kagabi?”Sasagot sana ng oo si Luna sa mga tanong na ito nang sumingit si Tara. “Syempre may koneksyon siya sa matandang lalaki. Asawa siya ng pinsan ko, kaya may koneksyon siya sa matandang lalaki na niligtas ng kapatid mo. Sabik lang siya na makilala ang lalaki na lumigtas sa buhay ng matandang lalaki.”Pagkatapos, tumingin siya kay Luna. “Hindi ba, Luna?”Napahinto ng ilang sandali si Luna, pagkatapos ay tumango siya. “Oo, masaya lang ako na ligtas siya ngayon.”Pagkatapos, lumingon siya para tumitig ulit kay Robyn. “Kamusta na ang
“Um…”Ngunit, bago pa sumagot si Tara, sumingit si Robyn. “Hindi ba’t sinabi ko sayo na ang kapatid ko ay nabaril? Ito ay dahil pinoprotektahan niya ang isang matandang lalaki kagabi.”“Nakidnap silang pareho, at ang lalaki na ‘yun ay papatayin dapat ng kidnapper. Kung hindi humarang ang kapatid ko para iligtas ang lalaking ‘yun, patay na dapat siya ngayon.”“Si Miss Moore ay ang kamag anak ng lalaki at pumunta siya dito para pasalamatan kami.”Pagkatapos, pinakita niya ang card kay Luna at sinabi niya, “Gusto niya kaming bigyan ng gantimpala kapalit ng kabaitan ng kapatid ko. Desperado kami sa pera, pero ayaw itong tanggapin ng kapatid ko. Ayaw niyang isipin ng iba na may ibang rason ang kabaitan niya.”Napahinto si Luna nang marinig niya ito. Kumunot ang noo niya, tumingin siya kay Tara. “Ang ‘kamag-anak; na ito ay ang tatay ni Gwen, hindi ba?”Alam ni Luna ang tungkol sa nangyari kagabi. Dahil niligtas ng mga tauhan ni Joshua si Andy kagabi at ang kapatid ni Robyn ay nabaril d
“Hindi ko kailangan ng special treatment.” Ngumiti si John kay Tara. “Ang gusto ko lang ay ang isang oportunidad para sumama.”Kumunot ang noo ni Tara dahil dito, ngunit wala siyang sinabi. Sa huli, tumalikod siya at umalis na siya ng kwarto.Sa kanyang ikinagulat, nakasalubong niya si Luna, na siyang kakalabas lang ng elevator.Nabigla din si Luna na makita si Tara.Siguradong si Tara, na siyang obsessed kay Joshua, ay nasa Moore Group dapat kasama si Joshua, nagpapalipas ng oras kasama ang paboritong ‘pinsan’ nito. Bakit pala nasa hospital si Tara?“Hello, Luna.” Ngumiti ng nahihiya si Tara nang makita niya si Luna.Kumunot ang noo ni Luna at tumingin siya ng malamig kay Tara. “Ano ang ginagawa mo dito?”Nandito ba si Tara para makita si Gwen? Hindi niya maintindihan; hindi kilala nila Tara at Gwen ang isa’t isa. Bakit bibisita si Tara kay Gwen?Huminto si Tara, ngunit bago pa siya makagawa ng dahilan, tumunog ang boses ni Robyn sa likod niya. “Miss Moore!”Tumakbo si Robyn
Bumangon si John mula sa kama nang mabanggit ang matandang lalaki. Pagkatapos ay tumitig siya ng nakakunot ang noo kay Tara. “Ayos lang ba siya? Nawalan ako ng malay pagkatapos akong mabaril kagabi, kaya hindi ko alam kung ano ang nangyari sa kanya. Naaalala ko na dumating ang mga tauhan niyo sa oras… Ayos lang ba siya ngayon?”Kahit na ang ginawa ng matandang lalaki ang rason kung bakit nabaril si John, naiintindihan ni John ang pananaw ng lalaking ito. Pagkatapos makulong ng maraming araw, hindi nakakapagtaka na magiging balisa ito na makatakas.Hindi mapigilan ni John na isipin na kung ang lalaking ito ay nakakuha ng sakit mula sa pagkakakulong, lalo na at matanda at mahina na ito.Kumunot ang noo ni Tara nang mapansin niya na nag aalala si John. Mukhang hindi nagpapanggap si John sa pag aalala niya.Ayon kay Joshua, hindi alam ni John na ang lalaking niligtas niya ay ang tatay ni Gwen. Base sa reaksyon ni John, alam na ni Tara na tama si Joshua.Ngumiti si Tara at sumagot siya
Hindi kaya’t sinasabi ni John ang katotohanan?Habang iniisip ito, tumingin ulit si Tara kay Robyn.Medyo kinakabahan si Robyn habang sinusuri ng ganito. Nahihiya siyang tumawa at sinabi niya, “Nice to meet you, Miss Moore. Ako ang kapatid ni John, si Robyn.”Pagkatapos, tinaas niya ang kamay niya kay Tara.Kumunot ang noo ni Tara habang kinamayan niya si Robyn. “Nabalitaan ko na may sakit ka?”Tumigas ang kamay ni Robyn. Nakalimutan niya ang tungkol sa instructions ni John!Ngumiti siya, sinubukan niyang maging kalmado. “Opo. Nagkaroon ako ng kakaibang sakit at humihina ang katawan ko, at kailangan ko ng surgery para mabuhay.”Pagkatapos, lumingon siya para tumingin ng masama kay John. “Sinabi mo ba ito sa lahat? Hindi ba’t sinabi ko sayo na ‘wag mo ipagkalat ang tungkol sa sakit ko?”Tumawa si John. “Malalaman din naman ni Miss Moore ang tungkol dito dahil magkakasama kami sa trabaho.”Medyo naabala si Tara dahil dito. Pinadala siya ni Joshua para bantayan si John at malaman
“Ayos lang. Hindi ko siya niligtas para sa pera.” Ngumiti si John habang tinaas niya ang kamay niya para kunin ang kutsara at tinidor mula kay Robyn.Nagtataka rin siya tungkol sa binanggit ni Robyn, ngunit sa katotohanan, hindi siya nagsisi sa desisyon niya. Kahit na pumunta siya doon para sa pera, hindi ito ang motibasyon niya noong tumalon siya sa harap ng bala.Ginawa niya ito ng hindi nag iisip. Kahit na ibalik niya ang oras, ililigtas niya pa rin ang lalaking ‘yun ng hindi nagdadalawang isip.Nagbuntong hininga si Robyn at tumingin siya kay John. “Pero John… makakapunta ka pa ba sa public bid sa katayuan mo ngayon?”Namutla si John dahil dito. Makalipas ang ilang sandali, ngumiti siya kay Robyn at sinabi niya, “Syempre naman. Ang balikat ko lang ang nasaktan, hindi ang utak ko, kaya makakapag trabaho pa rin ako tulad ng dati at makapag handa ako para sa bid. ‘Wag kang mag alala. Alagaan mo na lang sina Anne at Sammie, at ako na ang bahala sa lahat.”Pagkatapos, tumingin siya