"Bitiwan mo ako..." Kahit na lasing na si Thomas, masasabi niyang hindi si Yannie ang babaeng nasa harapan niya. Tinulak niya si Wendy at pasuray na bumalik sa upuan niya. "Gusto kong uminom ng higit pa... hindi ako lasing! Hindi ko kailangan magpahinga!"Pagkatapos noon, kumuha siya ng pera at hinampas ito sa bar. "Ihain mo sa akin ang aking inumin!"Hindi nangahas ang bartender na kunin ang kanyang pera habang tinitingnan kung gaano kalasing si Thomas. Tiningnan niya ng masama si Wendy bago niya sinulyapan si Thomas. "Mr. Howard," mahina niyang sagot, "hindi ka na pwedeng uminom."Ngumisi si Thomas, "Bakit hindi? May pera ako!"Inilabas niya ang isang itim na kard mula sa kanyang bulsa at ibinagsak iyon sa mesa, na labis na ikinagulat ni Wendy na lumuwa ang mga mata nito.Nakilala niya ang itim na card na iyon. Ito ay isang limitadong itim na card na inisyu ng pinakamalaking bangko sa mundo 30 taon na ang nakakaraan!Dalawa lang ang kard na ganito sa mundong ito. Ang isa ay nas
Hindi alam ng maraming tao na nakakulong si Wendy. Kung magpasya si Joshua na sabihin sa lahat na siya ay nakakulong dahil inilantad niya ang privacy ng ibang tao sa isang live stream…hindi na siya magkakaroon ng pagkakataong magtrabaho sa industriya ng entertainment!Huminga ng malalim si Wendy at ibinalik ang tingin sa mga assistant niya. "Tara na."Sa sandaling ito, wala siyang lakas at tapang na labanan si Joshua. Kailangan niyang makapagtrabaho sa entertainment industry.Pagkatapos ng ilang hakbang, na bitter pa rin, lumingon siya at tumingin kay Joshua. "Kung tama ang pagkakaalala ko, ang negosyo mo sa Merchant City ay nagambala at pinakialaman ng isang tao mahigit isang buwan na ang nakalipas. Bakit ka lumabas ngayon?"Kitang-kita ang totoong tanong ni Wendy. Nakikialam si Thomas sa negosyo ni Joshua, kaya bakit paulit-ulit na gustong tulungan ni Joshua si Thomas?Alam ni Joshua ang itinatanong niya. Kinagat ni Joshua ang labi niya at ngumiti. "Kasi may pinsan ako. Howard a
Umuwi si Joshua at tumuloy sa study room. Nang itulak niya ang pinto para pumasok, nakita niya si Luna na nagbabasa ng impormasyong hinanap para sa kanya ni Nigel.Sinabi na ni Yannie kay Luna ang lahat ng sinabi ni Thomas sa kanya, kasama na ang katotohanan tungkol sa pagkamatay ng ina ni Joshua. Ang unang ginawa ni Luna pagkatapos makinig ay sabihin ito kay Joshua. Pangalawa, tinulungan niya si Nigel sa paghahanap ng anumang mga rekord.Masyado niyang naiintindihan si Joshua. Kung hindi niya hiningi kay Nigel na tumulong sa imbestigasyon, ipapagawa niya ito kay Lucas. Sa halip ay ginawa niya ito nang mag-isa at nagpatulong kay Nigel kaysa hintayin si Lucas mag-imbestiga o walang gawin tungkol dito.Nag-summer break na rin si Nigel. Hindi na niya kailangang pumasok sa paaralan at may maraming oras sa kanyang mga kamay."Anong binabasa mo?"Pagkapasok sa study room, hinubad ni Joshua ang kanyang kurbata at naglakad. Ipinatong niya ang isang kamay sa mesa at isa pa sa baywang ni Lu
Hindi alam ni Luna kung matatawa o maiiyak.Agad siyang kumawala sa yakap ni Joshua. "Nigel...""Magpatuloy kayong dalawa." Binuksan niya ang pinto ng study room. "Aalagaan ako ng mga kapatid ko."Nag-isip siya saglit bago sinabing, "Aalagaan din ako ni Tita Yannie."Pagkatapos, isinara niya ang pinto at umalis.Medyo namula si Luna. Bago pa siya makapagsalita ay yumakap si Joshua sa bewang niya mula sa likod. "Napakamaunawain ng bata. Hindi naman natin siya mabibigo ngayon diba?"Pagkatapos, marahan niyang hinalikan ang mga pisngi nito.Ramdam ang init ng kanyang puso, sumikip ang puso ni Luna. Lumingon siya para tingnan ang angular na mukha nito. "Joshua.""Hmm?""Nahanap na namin ang mga magulang ni Riley." Ngumuso si Luna. Sa huli, hindi pa rin niya maiwasang ilabas ang paksang ito. "Kailan... Kailan natin mahahanap ang anak natin?"Nangahas lang siyang ilabas ang paksang ito ngayong sila lang ni Joshua sa sandaling iyon..Noong araw na iyon, nang makita niyang magkasama
Natigilan si Luna habang hindi makapaniwalang nakatingin kay Joshua. "I—ikaw...ibinalik mo si Thomas?""Mhm. Lasing siya sa isang bar, at nabangga ko siya."Mas hinigpitan ni Joshua ang pagkakahawak kay Luna habang ipinatong ang baba sa ulo nito at marahang hinahalikan ang mabangong buhok nito. "Nasa baba siya ngayon. Si Yannie ang nag-aalaga sa kanya."Huminto sandali si Luna bago maalala na sa una ay gustong umalis ni Yannie ngunit pinipigilan siya ni Nellie, gusto niyang tingnan nito ang kanyang mga disenyo.Ibig sabihin...Nalaman ni Yannie na ibinalik ni Joshua si Thomas? Masyadong nagkataon iyon."Hindi ito nagkataon." Mukhang nahulaan na ni Joshua ang iniisip ni Luna at hindi niya maiwasang mapangiti. Marahan niyang inabot ang kamay at ginulo ang buhok ni Luna. "Nakuha ko si Nellie na mapanatili si Yannie."Mula sa taas ng ulo ni Luna ang malalim na boses ni Joshua. "Kung totoo nga ang sinasabi sa iyo ni Yannie, baka higit pa sa inaakala ko ang hindi pagkakaunawaan ni Thoma
Hanggang sa nagsara ang pinto ng study room ay tuluyang nagpakawala ng buntong-hininga si Joshua. Napasubsob siya sa upuan sa gilid na para bang nauubos ang lakas niya.Pumikit siya. Paulit-ulit sa kanyang tenga ang mga sinabi ni Luna sa kanya.'Si Thomas ay palaging may pagtatangi sa iyo. Ang totoo, dahil sa nanay mo.''Joshua, hindi namatay ang nanay mo sa panganganak. Pinatay siya ng iyong ama.''Tungkol sa mga bagay na nangyari noong ikaw ay limang taong gulang...hindi mo kasalanan. Hindi mo kailangang sisihin ang iyong sarili.'Napangiti si Joshua ng masama sa sarili.Paanong hindi niya kasalanan iyon? Paanong hindi siya masisisi?Bagaman hindi niya malinaw na matandaan ang kanyang mga alaala noong siya ay limang taong gulang, naalala niya ang isang baliw na babae na sumugod sa kanya, na humiling sa kanya na tawagin siyang kanyang ina.Noon, mature na siya para sa isang limang taong gulang. Alam din niyang pumanaw na ang kanyang ina at hindi na babalik. Gayunpaman, ang lah
"Joshua, alam kong hindi mo ako gusto. Naiinis ka pa nga sa akin, pero kung may pagpipilian pa ako, hindi na kita hahanapin."Nagsimulang magreklamo si Adrian, "Noong nakaraan, isang grupo na tinatawag na Orming Tech ang pumunta sa Banyan City para magnegosyo. Naghanap sila ng makakasama at nakita nila ako.”"Alam mo kung gaano ako kaingat. Nung una, hindi ko naisip na magtrabaho sa kanila, pero wala akong choice. Ang galing nilang mag-brainwash ng tao. Pagkatapos ma-brainwash ang tita mo, pinilit niya akong mag-invest sa kanya.”"Nagkaroon ako ng panandaliang paglipas ng paghuhusga, kaya pumayag ako at inilagay ko pa ang lahat ng pera ko dito.”"Akala ko noong una ay kikita ako diyan at magkaroon ng magandang buhay kasama ang tiyahin mo, ngunit..."Nang marinig ang sinabi ni Adrian, naningkit ang tingin ni Joshua. Mabilis siyang nag-type sa kanyang computer para hanapin ang kamakailang balita ng Banyan City.Matagal na niyang hindi pinapansin ang mga bagay-bagay sa Banyan City,
Kaya naman sa sandaling iyon, kahit na pumanaw na si Rianna ng halos 30 taon, halos hindi na maalala ni Adrian ang kanyang hitsura. Halos nakalimutan na rin ni Adrian ang lahat tungkol sa kanya.Kaya, pagkatapos ng ilang sandali na tumahimik, sa huli, isang beses na lang niyang nasabi, "Siya ay tunay na isang dakilang tao. Nakakalungkot lang na nagkaroon siya ng ganoong kaikling buhay."Umismid si Joshua na nakikinig sa nagsasalitang si Adrian. Naging malamig ang kanyang puso. "May iba pa akong gagawin, kaya tatapusin ko na ang tawag na ito."Huminga ng malalim si Joshua at kalmadong idinagdag, "Kukunin ko si Lucas na maglipat ng labinlimang libo sa iyo.""Labinlimang libo?" Biglang nagalit si Adrian. "Paano naging sapat ang labinlimang libo para sa sinuman? Nagbibiro ka ba Joshua? Mayroon kang mga ari-arian na nagkakahalaga ng bilyon, ngunit labinlimang libo lamang ang ibinibigay mo sa iyong ama? Hindi mo ba inisip na pagtatawanan ka ng ibang tao kapag narinig nila iyon?"Ngumisi
Kumunot ang noo ni Luna nang marinig niya ito.Kailangan niyang itago si Gwen kapag bumisita si John sa kanila. Kasabay nito, kailangan niya ng ibang tao para magpanggap na si ‘Andie Larson’.Habang iniisip ito, nagbuntong hininga si Luna at tumingin siya ng makahulugan kay Tara.Naintindihan ito ni Tara at tumango siya, pagkatapos ay naglakad siya pabalik ng elevator kasama si Luna.Nang sumara ang pinto, nagbuntong hininga si Tara at sinabi niya ng pagod na tono, “Salamat sa Diyos at nabigo si Robyn ng memorya niya. Kung hindi, sira na ang lahat ng plano natin.”Tumango si Luna. Pagkatapos, tumingin siya kay Tara at tinanong niya, “Oo nga pala, paano nagkakilala si John at ang tatay ni Gwen?”Kahit na si Andy ay dinala ng mga tauhan ni Tyson sa Sharnwick City. Paano napunta sa parehong kwarto si John at sumalo pa siya ng bala para dito?Kinidnap rin ba si John ng mga taong ito? Kung ganun, bakit nila ito ginawa?Nang mabanggit ito, nagbuntong hininga si Tara at nagpaliwang si
Sumilip si Luna sa crack mula sa pinto.May suot na hospital gown si John, nakaupo ito sa kama at kumakain habang kausap si Robyn. “Sinabi ba talaga ‘yun ni Miss Moore?”Tumango si Robyn. “Nakasalubong ko rin sa elevator ‘yung babae na bumili ng tanghalian na ito kanina. Hindi ka maniniwala, konektado din siya kay Miss Moore! Magpinsan sila sa kasal!”Huminto ang kamay ni John, halata na nabigla siya. Tumawa siya at tinanong niya, “Talaga? Nagkataon nga naman.”“Tama ka! Maliit ang mundo natin!” Tumango si Robyn. “Hindi lang ‘yun, pero dahil magpinsan sila sa kasal, may koneksyon din siya sa lalaking niligtas mo kagabi. Sa tingin ko ay ang pangalan niya ay…”Napatalon ang puso ni Luna sa lalamunan niya nang marinig niya ito.Nagkaroon siya ng isang malaking pagkakamali. Hindi niya sana babanggitin ang pangalan ni Gwen kung alam niya lang na si John ang lalaking nagligtas sa tatay ni Gwen!Malapit na masira ang sikreto nila!Habang iniisip ito, hindi niya mapigilan na tumingin k
Tumaas ang mga kilay ni Luna kay Tara. “Sinasabi mo ba na anim na buwan mo nang alam ang tungkol kay Anne at John?”Tahimik ng ilang sandali si Tara bago siya tumango. “Oo.”Huminga siya ng malalim at tumitig siya ng seryoso kay Luna. “Dati, ang lahat lang ng alam ko tungkol sayo ay pinakasalan mo ang pinsan ko at biniyayaan kayo ng triplets. Nabalitaan ko rin na sa isang punto, naging malapit ka kay Christian, pero wala na akong ibang impormasyon maliban dito. Isang araw, sinabi ng tita ko sa akin na ikaw, ang asawa ng pinsan ko, ay walang iba kundi si Moon, ang paboritong jewelry designer ko.”“Simula nang matuklasan ko ito, napunta ang atensyon ko sayo at naghanap ako ng mga balita tungkol sayo. Dahil dito, alam ko ang tungkol sa murder at trial mo, kaya alam ko ang tungkol kela Anne at John.”Lumaki ang mga mata ni Luna sa gulat.Hindi siya makapaniwala na si Tara ay palihim na isa sa mga fans niya, sa punto na binabantayan nito ang balita tungkol kay Luna kahit na nakatira si
Matagal na natulala si Luna.Sa huli, bumalik siya sa sarili at humawak siya ng sabik sa braso ni Robyn. “Sinasabi mo ba na ang kapatid mo ang nagligtas sa lalaki na hinahanap ng lahat sa buong bayan?”Hindi inaasahan ni Robyn ang reaksyon ni Luna. Napaatras siya sa takot at tumango siya. “O… Oo.”Bakit sabik si Luna na marinig ito?Kumunot ang noo niya at tinanong niya, “Miss, kilala… mo ba ang kapatid ko? O may koneksyon kayo sa matandang lalaki kagabi?”Sasagot sana ng oo si Luna sa mga tanong na ito nang sumingit si Tara. “Syempre may koneksyon siya sa matandang lalaki. Asawa siya ng pinsan ko, kaya may koneksyon siya sa matandang lalaki na niligtas ng kapatid mo. Sabik lang siya na makilala ang lalaki na lumigtas sa buhay ng matandang lalaki.”Pagkatapos, tumingin siya kay Luna. “Hindi ba, Luna?”Napahinto ng ilang sandali si Luna, pagkatapos ay tumango siya. “Oo, masaya lang ako na ligtas siya ngayon.”Pagkatapos, lumingon siya para tumitig ulit kay Robyn. “Kamusta na ang
“Um…”Ngunit, bago pa sumagot si Tara, sumingit si Robyn. “Hindi ba’t sinabi ko sayo na ang kapatid ko ay nabaril? Ito ay dahil pinoprotektahan niya ang isang matandang lalaki kagabi.”“Nakidnap silang pareho, at ang lalaki na ‘yun ay papatayin dapat ng kidnapper. Kung hindi humarang ang kapatid ko para iligtas ang lalaking ‘yun, patay na dapat siya ngayon.”“Si Miss Moore ay ang kamag anak ng lalaki at pumunta siya dito para pasalamatan kami.”Pagkatapos, pinakita niya ang card kay Luna at sinabi niya, “Gusto niya kaming bigyan ng gantimpala kapalit ng kabaitan ng kapatid ko. Desperado kami sa pera, pero ayaw itong tanggapin ng kapatid ko. Ayaw niyang isipin ng iba na may ibang rason ang kabaitan niya.”Napahinto si Luna nang marinig niya ito. Kumunot ang noo niya, tumingin siya kay Tara. “Ang ‘kamag-anak; na ito ay ang tatay ni Gwen, hindi ba?”Alam ni Luna ang tungkol sa nangyari kagabi. Dahil niligtas ng mga tauhan ni Joshua si Andy kagabi at ang kapatid ni Robyn ay nabaril d
“Hindi ko kailangan ng special treatment.” Ngumiti si John kay Tara. “Ang gusto ko lang ay ang isang oportunidad para sumama.”Kumunot ang noo ni Tara dahil dito, ngunit wala siyang sinabi. Sa huli, tumalikod siya at umalis na siya ng kwarto.Sa kanyang ikinagulat, nakasalubong niya si Luna, na siyang kakalabas lang ng elevator.Nabigla din si Luna na makita si Tara.Siguradong si Tara, na siyang obsessed kay Joshua, ay nasa Moore Group dapat kasama si Joshua, nagpapalipas ng oras kasama ang paboritong ‘pinsan’ nito. Bakit pala nasa hospital si Tara?“Hello, Luna.” Ngumiti ng nahihiya si Tara nang makita niya si Luna.Kumunot ang noo ni Luna at tumingin siya ng malamig kay Tara. “Ano ang ginagawa mo dito?”Nandito ba si Tara para makita si Gwen? Hindi niya maintindihan; hindi kilala nila Tara at Gwen ang isa’t isa. Bakit bibisita si Tara kay Gwen?Huminto si Tara, ngunit bago pa siya makagawa ng dahilan, tumunog ang boses ni Robyn sa likod niya. “Miss Moore!”Tumakbo si Robyn
Bumangon si John mula sa kama nang mabanggit ang matandang lalaki. Pagkatapos ay tumitig siya ng nakakunot ang noo kay Tara. “Ayos lang ba siya? Nawalan ako ng malay pagkatapos akong mabaril kagabi, kaya hindi ko alam kung ano ang nangyari sa kanya. Naaalala ko na dumating ang mga tauhan niyo sa oras… Ayos lang ba siya ngayon?”Kahit na ang ginawa ng matandang lalaki ang rason kung bakit nabaril si John, naiintindihan ni John ang pananaw ng lalaking ito. Pagkatapos makulong ng maraming araw, hindi nakakapagtaka na magiging balisa ito na makatakas.Hindi mapigilan ni John na isipin na kung ang lalaking ito ay nakakuha ng sakit mula sa pagkakakulong, lalo na at matanda at mahina na ito.Kumunot ang noo ni Tara nang mapansin niya na nag aalala si John. Mukhang hindi nagpapanggap si John sa pag aalala niya.Ayon kay Joshua, hindi alam ni John na ang lalaking niligtas niya ay ang tatay ni Gwen. Base sa reaksyon ni John, alam na ni Tara na tama si Joshua.Ngumiti si Tara at sumagot siya
Hindi kaya’t sinasabi ni John ang katotohanan?Habang iniisip ito, tumingin ulit si Tara kay Robyn.Medyo kinakabahan si Robyn habang sinusuri ng ganito. Nahihiya siyang tumawa at sinabi niya, “Nice to meet you, Miss Moore. Ako ang kapatid ni John, si Robyn.”Pagkatapos, tinaas niya ang kamay niya kay Tara.Kumunot ang noo ni Tara habang kinamayan niya si Robyn. “Nabalitaan ko na may sakit ka?”Tumigas ang kamay ni Robyn. Nakalimutan niya ang tungkol sa instructions ni John!Ngumiti siya, sinubukan niyang maging kalmado. “Opo. Nagkaroon ako ng kakaibang sakit at humihina ang katawan ko, at kailangan ko ng surgery para mabuhay.”Pagkatapos, lumingon siya para tumingin ng masama kay John. “Sinabi mo ba ito sa lahat? Hindi ba’t sinabi ko sayo na ‘wag mo ipagkalat ang tungkol sa sakit ko?”Tumawa si John. “Malalaman din naman ni Miss Moore ang tungkol dito dahil magkakasama kami sa trabaho.”Medyo naabala si Tara dahil dito. Pinadala siya ni Joshua para bantayan si John at malaman
“Ayos lang. Hindi ko siya niligtas para sa pera.” Ngumiti si John habang tinaas niya ang kamay niya para kunin ang kutsara at tinidor mula kay Robyn.Nagtataka rin siya tungkol sa binanggit ni Robyn, ngunit sa katotohanan, hindi siya nagsisi sa desisyon niya. Kahit na pumunta siya doon para sa pera, hindi ito ang motibasyon niya noong tumalon siya sa harap ng bala.Ginawa niya ito ng hindi nag iisip. Kahit na ibalik niya ang oras, ililigtas niya pa rin ang lalaking ‘yun ng hindi nagdadalawang isip.Nagbuntong hininga si Robyn at tumingin siya kay John. “Pero John… makakapunta ka pa ba sa public bid sa katayuan mo ngayon?”Namutla si John dahil dito. Makalipas ang ilang sandali, ngumiti siya kay Robyn at sinabi niya, “Syempre naman. Ang balikat ko lang ang nasaktan, hindi ang utak ko, kaya makakapag trabaho pa rin ako tulad ng dati at makapag handa ako para sa bid. ‘Wag kang mag alala. Alagaan mo na lang sina Anne at Sammie, at ako na ang bahala sa lahat.”Pagkatapos, tumingin siya