Kinagat-kagat ni Luna ang kanyang labi nang maramdaman niyang hindi niya maisip ang mga tamang salita na sasabihin nang ilang sandali. Sa huli, tumango siya bilang pagsang-ayon habang iniangat niya ang ulo niya para tignan si Luke. Biglang bumalot ang lungkot sa puso niya."Pero hindi ka ba malulungkot, Luke?"Ngumiti ng mahina si Luke. "Lilipas din yun. Ipangako mo lang na aalagaan mong mabuti si Gwen para sa akin."Napatingin siya sa emergency room na nasa harapan niya. "Wala na ako sa buhay niya sa hinaharap. Sana makalimutan na niya ako at mamuhay nang masaya. Pakiusap, huwag mong ipaalam sa kanya na may sakit siya, at huwag mong ipaalam sa kanya na siya ay may sakit at huwag mong ipaalam sa kanya na ako ang tumulong sa paggamot sa kanya."Napakagat labi si Luna, hindi alam kung ano ang isasagot. Tumingin siya sa gilid at umubo. "Sinabi ni Dr. Liddell na dahil sa kondisyon ni Gwen ay kailangan siyang sumailalim sa serye ng mga organ transplant. Paano..."Tumingin si Luke sa ma
"Alam mo bang sumuka ka ng dugo?" Ibinalita ni Luna ang pangyayari kay Gwen, na pilit na ngumiti sa kanyang maputlang mukha."Ayos lang ako," bulong ni Gwen. "Hindi ito ang unang pagkakataon na nangyari ito sa loob ng isang taon. Hindi ba't nalampasan ko ito sa bawat pagkakataon?"Nawalan ng kibo si Luna sa sagot ni Gwen. Dati, lagi siyang naloloko sa mga sinasabi ni Gwen at akala niya ay ayos lang ang kaibigan. Habang iniisip ito sa sandaling ito, paano magiging maayos ang isang tao kung paminsan-minsan ay nagsusuka sila ng dugo? Akala niya ay maayos na siya dahil laging may mga blood donor si Luke para sa kanya.Sa puntong ito, mas lalong kumirot ang puso ni Luna dahil masama ng loob niya para kay Luke. Sa loob ng isang taon at higit pa, marami siyang nagawa para kay Gwen nang walang nakakaalam nito.Bumuntong-hininga si Luna at hinawakan ng bahagya ang kamay ni Gwen. "Alam kong sinabi mo na okay ka lang, pero kailangan mo pa ring alagaan ang sarili mo. Wag mong hayaan si Luke...
Sobrang katahimikan ang bumalot sa hallway nang nagtanong si Rachel. Pinikit ni Luke ang kanyang mga mata at tumingin sa kanya. Ang lamig ng mga mata niya ay tila ba nakakapagpalamig ng hangin sa lugar na iyon.Habang nakatingin kay Rachel, malamig siyang nagsalita, "Paano kung sabihin kong hindi sila kasinghalaga ni Gwen?"Kilala niya si Gwen bago ang mga kapatid niya. Marahil ay hindi naalala ni Gwen ang nangyari sa unang pagkikita nila, ngunit naalala ni Luke. Naalala niya ang lahat ng iyon.Ang ngiti sa mukha ni Gwen, ang lumuluha niyang mga mata, at ang buhok niyang nililipad ng simoy ng hangin; naalala niya ang bawat detalye.…Noong panahong iyon, kararating lang niya sa Sea City na walang pinag-aralan at background. Nagtrabaho siya sa isang restaurant bilang part-timer. Naisip niya na hangga't handa siyang magsumikap, sa huli ay magkakaroon siya ng magandang kinabukasan.Gayunpaman, hindi nangyari ang mga bagay sa paraang inaakala niya. Ginugol niya ang kanyang araw sa pa
"Wala na kaming kinalaman ni Theo sa isa't isa. Fiance ko si Caleb Crawford, ang tagapagmana ng pinakamayamang pamilya sa Lincoln City."Napangiti si Luke nang marinig iyon. "Since kailan naging straight si Caleb?"Nawala ang kulay sa mukha ni Rachel. Bahagya niyang kinagat ang kanyang labi at tumayo na may pasikat. "Sinadya kong kausapin ka tungkol sa kalagayan ni Ms. Larson, Mr. Jones, ngunit kung pipilitin mong makipag-usap tungkol sa mga hindi nauugnay na paksa tulad nito ... aalis na ako ngayon."Kasama niyon, tumalikod siya at naglakad palayo.Bumuntong hininga si Luke at lumabas na rin ng ospital.Mabuti naman si Gwen hanggang ngayon, ngunit ayon kay Rachel, sumuka na naman siya ng dugo...Nangangahulugan ito na marahil ay wala na siyang kahit isang linggong natitira.Kailangan niyang isulong ang operasyon.…Nang gabing iyon, huminto ang isang van sa harap ng mga tarangkahan patungo sa Swan Lake Chalet.Bumaba ang grocer sa van at inutusan ang driver na tulungan siyan
Inilagay ni Malcolm ang walang laman na baso sa kalapit na mesa at sumagot, "Ang sarap."Matagal na mula noong huli siyang nakatikim ng ganoon kasarap na limonada.Ang huling beses na nasiyahan siya sa karangyaan ay bago siya pinaalis sa Merchant City at kinailangan niyang umasa sa tulong ni Thomas.Kinuha siya ni Thomas bilang isang subordinate, ngunit hindi maganda ang pakikitungo nito sa kanyang mga empleyado. Kinailangan ni Malcolm na pilitin ang sarili na kainin at inumin ang kasuklam-suklam na pagkain na ibinibigay araw-araw, kung hindi ay magugutom siya!Hindi napigilan ni Malcolm na maawa sa sarili sa pag-iisip nito.Kahit na ipinangako ni Thomas na isasama siya, hindi siya nito pinakitunguhan ng mabuti at sa halip ay pinilit siyang magtrabaho bilang isang alipin.Ayon kay Thomas, ang pagiging mababa ay ang pinakamagandang opsyon na mayroon sila. Kinailangan ni Malcolm na magtrabaho at magdusa bilang isang subordinate sa katahimikan hanggang, sa kalaunan, kapag ang lahat
"Nandito na po tayo, Tito Malcolm!" Dinala siya ni Nellie sa isang pinewood na pinto at itinuro ang doorknob, nakangiti. "Kailangan mong pumasok mag-isa, Tito Malcolm. Mayroon po akong ilang mga sketch na kailangan kong ihabol, kaya hindi na ako sasama sa iyo.”"Nasa kalagitnaan po ako ng pagdidisenyo ng isang magandang bracelet para sa iyo, at sasamahan kita sa sandaling matapos na ako!"Kinulot ni Malcolm ang kanyang mga labi sa isang matagumpay na ngiti at marahang hinaplos ang buhok ni Nellie. "Lalaki ako, bakit kailangan ko ng bracelet?""Espesyal po ang bracelet na ito!" Makahulugang kinindatan siya ni Nellie. "Malalaman mo po pagkatapos kong gawin ang sketch!"Kasabay niyon, tumalikod siya at mabilis na umalis.Napangiti si Malcolm habang pinapanood siyang umalis.Napakagandang bata.Hindi niya maiwasang mag-isip kung matutuwa pa ba ito pagkatapos nitong malaman na ang tanging dahilan ng pagpunta niya rito ay para kidnapin sila at putulin ang isang daliri nito para takuti
Nanlamig ang buong katawan ni Malcolm sa gulat na para bang tinamaan ng kidlat nang humarap sa malamig na tingin ni Joshua.Ang kanyang isip ay tumatakbo sa mga iniisip kung paano makakatakas sa silid na ito.Makalipas ang ilang segundo, maamo siyang ngumiti kay Joshua at sinabing, "M—Mr. Lynch, paano ako maglalakas-loob na gamitin ang iyong mga anak nang ganito?”"Sinabi nila sa akin na hindi sila masaya sa inyo ni Luna...kaya itinaya ko ang buhay ko para makalusot dito para tingnan sila. Tutal, anim na taon ko nang kasama sina Nigel, Neil, at Nellie, kaya syempre may pakialam ako sa kanila.”"Paano ako hindi lalapit para tingnan sila pagkatapos nilang sabihin sa akin na hindi sila masaya sa kanilang sitwasyon?"Nagsimula siyang gumawa ng maliliit na hakbang paatras habang nagpatuloy siya, “ Ang dahilan kung bakit ako pumunta dito ay para kausapin sila tungkol sa pagbibigay sa inyo ni Luna. Kung tutuusin, mga bata sila kaya hindi nila maintindihan ang sitwasyon ninyo ni Luna, per
Sa sandaling ito, inabot ni Jim upang hawakan muli ang kanyang kwelyo, itinaas siya sa lupa, at muling sinuntok.Whumph! Whumph! Whumph!Hindi siya tumigil pagkatapos ng unang suntok.Sa bawat oras na namilipit si Malcolm sa lupa, dadamputin siya muli ni Jim sa pamamagitan ng kanyang kwelyo at uuliting suntukin.Matapos ang halos dalawampung suntok, natatakpan na ngayon ng pula at kulay-ubeng mga pasa ang mukha ni Malcolm.Sa sobrang sakit ay hindi na siya makagalaw at sa halip ay bumagsak siya sa lupa nang mahina, sinusubukang makatakas mula kay Jim ngunit di magawa."Ikaw... Pakiusap tumigil ka na... Pakiusap tumigil ka na sa pagsuntok sa akin! Sasabihin ko na sa iyo kung sino ang gustong pumatay kay Bonnie! Sasabihin ko sayo basta tigilan mo ako sa pananakit mo!”Sa huli, lumuhod si Malcolm at yumuko nang napakababa na ang kanyang noo ay nakadikit sa lupa. "Sasabihin ko sa iyo ang anumang gusto mo! Sumusunod lang ako sa utos, kaya huwag mo na akong suntukin. Pakiusap huwag mo