Tumahimik ang lahat nang marinig ito. Tumitig sina Luna, Joshua, at Charles kay Rosalyn. Sa huli, si Joshua ang unang bumalik sa sarili. “Paano… nakuha ni Nikki ang gamot na ginawa niyo?” Kung iisipin ng lohikal, hindi alam nila Rosalyn at Charles na buhay si Lucy dati, kaya bakit nila malalaman kung sino si Nikki, at paano pa kaya ang hayaan na makuha ni Nikki ang gamot na ginawa ni Rosalyn? Paano nakuha ni Nikki ang gamot na ito? “May kaibigan ako dati…” Nagbuntong hininga si Rosalyn bago siya nagpaliwanag, “Matagal na itong nangyari, pero isang araw, ang isa sa mga kaibigan kong doctor ay kinausap ako at sinabi sa akin na may pasyente siya na sa sobrang lungkot sa pagkamatay ng asawa nito na nakunan ang pasyente niya.” “Kahit na ang pasyente niya ay may inampon na anak pagkatapos nito, nadepress pa rin ang pasyente niya at gusto nito na magpakamatay.” “Bukod pa dito, may punto na lumala ang kalusugan ng pasyente, kaya mas naging determinado siya na magpakamatay dahil s
Madalas itong nangyayari dati at pati ngayon. Dati, sa sobrang lungkot ni Charles dahil sa ‘pagkamatay’ ni Lucy ay hindi niya na inasikaso ang Landry Group noong nasa kamay niya ang kapalaran nito. Si Rosalyn ang sumuporta sa bigat ng family business sa balikat niya, at habang ginagawa niya ito, napilitan siya na harapin ang galit ni Granny Lynch at ginamit niya pa ang karamihan ng oras niya para makontrol ang mood ni Charles. Habang nasa isang psychotic state si Charles, hindi niya naiintindihan si Rosalyn at sa halip ay naisip niya na isang tanga si Rosalyn na pinapakialaman ang problema ng ibang tao. Gayunpaman, sa oras na kumalma na siya, hindi niya mapigilan ang sarili niya na makonsensya sa kung paano niya trinato si Rosalyn. Kung hindi para kay Rosalyn… hindi mapupunta si Charles at ang pamilya Landry sa kinatatayuan nila ngayon. Malaki ang utang niya kay Rosalyn. Kaya naman, hindi niya matiis na makita na sinisisi ni Rosalyn ang sarili nito sa mga pagkakamali ng
Muling nagbuntong hininga si Rosalyn. Kung hindi niya pinili na magsinungaling kay Jim na pitong araw na lang ang natitira para kay Bonnie, hindi sana tatawagin ni Jim si Christopher pabalik sa Merchant City dahil sa pagiging desperado. Kung hindi bumalik si Christopher, hindi sana siya mababaliw, at hindi sana masasaktan si Sean. Kasalanan niya ang lahat ng ito. Masyado siyang kampante, at iniisip niya na makokontrol niya ang lahat at mapagtatanto ni Jim ang tunay na nararamdaman niya para kay Bonnie. Gayunpaman, hindi niya naisip na may ibang paraan si Jim para harapin ang lahat ng ito. Hindi lang ‘yun, hindi niya pa naisip na hindi susundin ni Christopher ang payo niya at bumalik si Christopher ng hindi sinasabihan ang kahit sino at nagkaroon pa ito ng psychotic episode. “Tumutulong lang po kayo,” Nagbuntong hininga si Joshua para palubagin ang loob ni Rosalyn nang makita niya na nakokonsensya na ito. “Nawalan na tayo ng kontrol sa sitwasyon, at hindi niyo po ito kasal
“Hindi ka sasaktan ni Uncle Christopher, kaya bakit hindi natin siya bisitahin? Hindi ka niya sasaktan ngayon at nandito ako.” “Pero natatakot ako…” Sa sobrang pag iyak ni June, ang isip niya ay hindi maalis ang imahe ni Christopher na sinasakal siya at dinedemanda na malaman kung paano siya nasaktan. Natakot siya sa tatay niya. Hindi ito ang lalaki na tinatawag niya na isang tatay! Parang mata ng isang baliw ang mga mata ni Christopher at hindi mapigilan na isipin ni June na ibang tao na ang tatay niya! Wala siyang lakas ng loob para muling harapin ang lalaking ito, ngunit sinasabi ni Harvey sa kanya na gusto ng Uncle Joshua at Aunt Luna niya na bisitahin nila ang tatay niya. Ayaw niyang pumunta! Hindi niya tatay ang lalaking ito; isa siyang demonyo, isang halimaw! “‘Wag kang makulit, June. Anim na taon ka at matandang babae ka na, kaya hindi pwedeng makulit ka na parang ganito.” Tinapik ni Harvey ang likod ni June na para bang isa siyang matanda na pinapanatag ang isang
Hindi napunta sa isip ni Luna na sasabihin ni Harvey ang lahat ng ito sa harap ni June. Nabigla siya ng ilang sandali, at pagkatapos ay umiling siya. “Harvey, hindi ito ang oras para kumilos ka ng basta basta. Ang sitwasyon ni Uncle Christopher ay mas seryoso pa kaysa sa iniisip mo. Kung pinuntahan mo siya sa halip na si June, baka talunan ka niya.” Pagkatapos sabihin ito, tumingin si Luna sa direksyon kung saan nakatayo si June at nakita niya na nakatingin sa kanya si June, halatang problemado. Pagkatapos, nagbuntong hininga siya. “Ayos lang; hindi niyo kailangan umalis. Dadalhin ko sa kanya ang cauliflower herb soup na ginawa ni Nellie at susubukan ko siyang pakalmahin.” Magiging ayos lang ang lahat kung bumalik sa sarili si Christopher pagkatapos matikman ang soup na niluto ni Nellie. Ngunit, kung nabigo siya… masasayang lang ang lahat kahit na dinala ni Luna si Nellie doon. Umupo siya at tinapik niya ang balikat ni Harvey. “Maghintay ka para sa balita.” Lumingon si Luna a
“Pagkatapos mawala ang mga alaala ni Uncle Jim, akala niya ay isang tuso na babae si Aunt Bonnie kahit na wala siyang ebidensya. Sinabi niya pa na ang lahat ng ginawa ni Aunt Bonnie ay para lokohin siya.” Tinaas ni Nigel ang salamin niya sa ilong niya. “Namana ito ni Harvey mula kay Uncle Jim.” Habang nakatingin sa kalmado at mature na kapatid niya, tumakbo papunta sa itaas si Nellie, kagat niya ang kanyang labi. “Nigel, Nigel! Kung talentado ka talaga, pwede mo ba malaman kung si Aunt Bonnie si Number-9?” Pinasa ni Nigel ang mga dokumento kay Nellie at lumingon siya para tumingin sa malayo. “Kung makumbinsi mo si Neil na gumawa ng mas maraming cake para sa akin, pwede pa akong kumuha ng mas maraming impormasyon para sayo.” Nabigla si Nellie ng ilang sandali bago siya tumawa ng malakas. “Sige. Hahanapin ko siya ngayon!” Gumaling na sa pagluluto si Neil, at may mga panahon na ang pagkain na ginawa niya ay mas masarap pa kaysa sa mga kinakain nila sa mga restaurant. Sina Nellie
Tumibok ang puso ni Luna nang makita niya na masama ang tingin ni Christopher sa kanya. Agad na hinila ni Joshua si Luna. “‘Wag kang matakot.” Ginamit niya ng mga braso niya para protektahan si Luna at lumingon siya para tumingin kay Christopher mula sa mga rehas gamit ang malamig na mga mata. “Bakit hindi ka pwedeng bisitahin ni Luna? Kahit anong mangyari, pinalaki ka ni Rosalyn simula pa noong bata ka. Mahina na ang katawan niya para bisitahin ka, kaya nandito si Luna.” “Anong problema? Mula sa obserbasyon ko, mukhang hindi mo siya gusto dito.” Ngumisi si Christopher at tumingin siya ng masama kay Luna, ang mga mata niya ay puno ng paghamak. “Tama ka; ayaw ko siya dito. Ayaw ko ng mga malas dito!” Kumunot ang noo ni Luna dahil dito. ‘Isa akong malas?’ “Oo, isa kang malas!” Nabasa siguro ni Christopher ang isip ni Luna at galit niyang sinabi, “Isipin mo ang lahat ng ginawa mo. Kailangan mo ba na ilista ko ito lahat para sayo?” “Noong bumalik ka sa Banyan City, ang pamily
Ito ay ang lasa ng cauliflower herb soup na laging ginagawa ni June para sa kanya! Bumalik ng kaunti sa sarili si Christopher dahil sa pamilyar na lasang ito. Kumunot ang noo niya at inubos niya ang soup. Sa huli, ibinaba niya ang container nang maubos niya na ito. “Ito lang ba ang meron ka?” “Meron pa kami dito.” Habang nababawasan ang pagkabaliw sa emosyon ni Christopher, huminga ng malalim si Joshua at idinagdag niya, “May gusto pa akong itanong. Kung gusto mo pa ng soup, kailangan mong sagutin ang mga ito.” “Sige,” Pumayag si Christopher habang tinikom niya ang mga labi niya. Pagkatapos ay tumingin siya ng maingat kay Luna, na halatang maputla. Nag isip siya ng mga tamang salita para humingi ng tawad kay Luna, kahit na wala siyang mabuo na salita. “Wala ka sa sarili mo. Naiintindihan ni Luna na hindi mo sinasadya ang sinabi mo,” Ang sabi ni Joshua habang nakasimangot pagkatapos basahin ang isip ni Christopher base sa ekspresyon nito.Napagtanto na ni Luna kung bakit nakati
Kumunot ang noo ni Luna nang marinig niya ito.Kailangan niyang itago si Gwen kapag bumisita si John sa kanila. Kasabay nito, kailangan niya ng ibang tao para magpanggap na si ‘Andie Larson’.Habang iniisip ito, nagbuntong hininga si Luna at tumingin siya ng makahulugan kay Tara.Naintindihan ito ni Tara at tumango siya, pagkatapos ay naglakad siya pabalik ng elevator kasama si Luna.Nang sumara ang pinto, nagbuntong hininga si Tara at sinabi niya ng pagod na tono, “Salamat sa Diyos at nabigo si Robyn ng memorya niya. Kung hindi, sira na ang lahat ng plano natin.”Tumango si Luna. Pagkatapos, tumingin siya kay Tara at tinanong niya, “Oo nga pala, paano nagkakilala si John at ang tatay ni Gwen?”Kahit na si Andy ay dinala ng mga tauhan ni Tyson sa Sharnwick City. Paano napunta sa parehong kwarto si John at sumalo pa siya ng bala para dito?Kinidnap rin ba si John ng mga taong ito? Kung ganun, bakit nila ito ginawa?Nang mabanggit ito, nagbuntong hininga si Tara at nagpaliwang si
Sumilip si Luna sa crack mula sa pinto.May suot na hospital gown si John, nakaupo ito sa kama at kumakain habang kausap si Robyn. “Sinabi ba talaga ‘yun ni Miss Moore?”Tumango si Robyn. “Nakasalubong ko rin sa elevator ‘yung babae na bumili ng tanghalian na ito kanina. Hindi ka maniniwala, konektado din siya kay Miss Moore! Magpinsan sila sa kasal!”Huminto ang kamay ni John, halata na nabigla siya. Tumawa siya at tinanong niya, “Talaga? Nagkataon nga naman.”“Tama ka! Maliit ang mundo natin!” Tumango si Robyn. “Hindi lang ‘yun, pero dahil magpinsan sila sa kasal, may koneksyon din siya sa lalaking niligtas mo kagabi. Sa tingin ko ay ang pangalan niya ay…”Napatalon ang puso ni Luna sa lalamunan niya nang marinig niya ito.Nagkaroon siya ng isang malaking pagkakamali. Hindi niya sana babanggitin ang pangalan ni Gwen kung alam niya lang na si John ang lalaking nagligtas sa tatay ni Gwen!Malapit na masira ang sikreto nila!Habang iniisip ito, hindi niya mapigilan na tumingin k
Tumaas ang mga kilay ni Luna kay Tara. “Sinasabi mo ba na anim na buwan mo nang alam ang tungkol kay Anne at John?”Tahimik ng ilang sandali si Tara bago siya tumango. “Oo.”Huminga siya ng malalim at tumitig siya ng seryoso kay Luna. “Dati, ang lahat lang ng alam ko tungkol sayo ay pinakasalan mo ang pinsan ko at biniyayaan kayo ng triplets. Nabalitaan ko rin na sa isang punto, naging malapit ka kay Christian, pero wala na akong ibang impormasyon maliban dito. Isang araw, sinabi ng tita ko sa akin na ikaw, ang asawa ng pinsan ko, ay walang iba kundi si Moon, ang paboritong jewelry designer ko.”“Simula nang matuklasan ko ito, napunta ang atensyon ko sayo at naghanap ako ng mga balita tungkol sayo. Dahil dito, alam ko ang tungkol sa murder at trial mo, kaya alam ko ang tungkol kela Anne at John.”Lumaki ang mga mata ni Luna sa gulat.Hindi siya makapaniwala na si Tara ay palihim na isa sa mga fans niya, sa punto na binabantayan nito ang balita tungkol kay Luna kahit na nakatira si
Matagal na natulala si Luna.Sa huli, bumalik siya sa sarili at humawak siya ng sabik sa braso ni Robyn. “Sinasabi mo ba na ang kapatid mo ang nagligtas sa lalaki na hinahanap ng lahat sa buong bayan?”Hindi inaasahan ni Robyn ang reaksyon ni Luna. Napaatras siya sa takot at tumango siya. “O… Oo.”Bakit sabik si Luna na marinig ito?Kumunot ang noo niya at tinanong niya, “Miss, kilala… mo ba ang kapatid ko? O may koneksyon kayo sa matandang lalaki kagabi?”Sasagot sana ng oo si Luna sa mga tanong na ito nang sumingit si Tara. “Syempre may koneksyon siya sa matandang lalaki. Asawa siya ng pinsan ko, kaya may koneksyon siya sa matandang lalaki na niligtas ng kapatid mo. Sabik lang siya na makilala ang lalaki na lumigtas sa buhay ng matandang lalaki.”Pagkatapos, tumingin siya kay Luna. “Hindi ba, Luna?”Napahinto ng ilang sandali si Luna, pagkatapos ay tumango siya. “Oo, masaya lang ako na ligtas siya ngayon.”Pagkatapos, lumingon siya para tumitig ulit kay Robyn. “Kamusta na ang
“Um…”Ngunit, bago pa sumagot si Tara, sumingit si Robyn. “Hindi ba’t sinabi ko sayo na ang kapatid ko ay nabaril? Ito ay dahil pinoprotektahan niya ang isang matandang lalaki kagabi.”“Nakidnap silang pareho, at ang lalaki na ‘yun ay papatayin dapat ng kidnapper. Kung hindi humarang ang kapatid ko para iligtas ang lalaking ‘yun, patay na dapat siya ngayon.”“Si Miss Moore ay ang kamag anak ng lalaki at pumunta siya dito para pasalamatan kami.”Pagkatapos, pinakita niya ang card kay Luna at sinabi niya, “Gusto niya kaming bigyan ng gantimpala kapalit ng kabaitan ng kapatid ko. Desperado kami sa pera, pero ayaw itong tanggapin ng kapatid ko. Ayaw niyang isipin ng iba na may ibang rason ang kabaitan niya.”Napahinto si Luna nang marinig niya ito. Kumunot ang noo niya, tumingin siya kay Tara. “Ang ‘kamag-anak; na ito ay ang tatay ni Gwen, hindi ba?”Alam ni Luna ang tungkol sa nangyari kagabi. Dahil niligtas ng mga tauhan ni Joshua si Andy kagabi at ang kapatid ni Robyn ay nabaril d
“Hindi ko kailangan ng special treatment.” Ngumiti si John kay Tara. “Ang gusto ko lang ay ang isang oportunidad para sumama.”Kumunot ang noo ni Tara dahil dito, ngunit wala siyang sinabi. Sa huli, tumalikod siya at umalis na siya ng kwarto.Sa kanyang ikinagulat, nakasalubong niya si Luna, na siyang kakalabas lang ng elevator.Nabigla din si Luna na makita si Tara.Siguradong si Tara, na siyang obsessed kay Joshua, ay nasa Moore Group dapat kasama si Joshua, nagpapalipas ng oras kasama ang paboritong ‘pinsan’ nito. Bakit pala nasa hospital si Tara?“Hello, Luna.” Ngumiti ng nahihiya si Tara nang makita niya si Luna.Kumunot ang noo ni Luna at tumingin siya ng malamig kay Tara. “Ano ang ginagawa mo dito?”Nandito ba si Tara para makita si Gwen? Hindi niya maintindihan; hindi kilala nila Tara at Gwen ang isa’t isa. Bakit bibisita si Tara kay Gwen?Huminto si Tara, ngunit bago pa siya makagawa ng dahilan, tumunog ang boses ni Robyn sa likod niya. “Miss Moore!”Tumakbo si Robyn
Bumangon si John mula sa kama nang mabanggit ang matandang lalaki. Pagkatapos ay tumitig siya ng nakakunot ang noo kay Tara. “Ayos lang ba siya? Nawalan ako ng malay pagkatapos akong mabaril kagabi, kaya hindi ko alam kung ano ang nangyari sa kanya. Naaalala ko na dumating ang mga tauhan niyo sa oras… Ayos lang ba siya ngayon?”Kahit na ang ginawa ng matandang lalaki ang rason kung bakit nabaril si John, naiintindihan ni John ang pananaw ng lalaking ito. Pagkatapos makulong ng maraming araw, hindi nakakapagtaka na magiging balisa ito na makatakas.Hindi mapigilan ni John na isipin na kung ang lalaking ito ay nakakuha ng sakit mula sa pagkakakulong, lalo na at matanda at mahina na ito.Kumunot ang noo ni Tara nang mapansin niya na nag aalala si John. Mukhang hindi nagpapanggap si John sa pag aalala niya.Ayon kay Joshua, hindi alam ni John na ang lalaking niligtas niya ay ang tatay ni Gwen. Base sa reaksyon ni John, alam na ni Tara na tama si Joshua.Ngumiti si Tara at sumagot siya
Hindi kaya’t sinasabi ni John ang katotohanan?Habang iniisip ito, tumingin ulit si Tara kay Robyn.Medyo kinakabahan si Robyn habang sinusuri ng ganito. Nahihiya siyang tumawa at sinabi niya, “Nice to meet you, Miss Moore. Ako ang kapatid ni John, si Robyn.”Pagkatapos, tinaas niya ang kamay niya kay Tara.Kumunot ang noo ni Tara habang kinamayan niya si Robyn. “Nabalitaan ko na may sakit ka?”Tumigas ang kamay ni Robyn. Nakalimutan niya ang tungkol sa instructions ni John!Ngumiti siya, sinubukan niyang maging kalmado. “Opo. Nagkaroon ako ng kakaibang sakit at humihina ang katawan ko, at kailangan ko ng surgery para mabuhay.”Pagkatapos, lumingon siya para tumingin ng masama kay John. “Sinabi mo ba ito sa lahat? Hindi ba’t sinabi ko sayo na ‘wag mo ipagkalat ang tungkol sa sakit ko?”Tumawa si John. “Malalaman din naman ni Miss Moore ang tungkol dito dahil magkakasama kami sa trabaho.”Medyo naabala si Tara dahil dito. Pinadala siya ni Joshua para bantayan si John at malaman
“Ayos lang. Hindi ko siya niligtas para sa pera.” Ngumiti si John habang tinaas niya ang kamay niya para kunin ang kutsara at tinidor mula kay Robyn.Nagtataka rin siya tungkol sa binanggit ni Robyn, ngunit sa katotohanan, hindi siya nagsisi sa desisyon niya. Kahit na pumunta siya doon para sa pera, hindi ito ang motibasyon niya noong tumalon siya sa harap ng bala.Ginawa niya ito ng hindi nag iisip. Kahit na ibalik niya ang oras, ililigtas niya pa rin ang lalaking ‘yun ng hindi nagdadalawang isip.Nagbuntong hininga si Robyn at tumingin siya kay John. “Pero John… makakapunta ka pa ba sa public bid sa katayuan mo ngayon?”Namutla si John dahil dito. Makalipas ang ilang sandali, ngumiti siya kay Robyn at sinabi niya, “Syempre naman. Ang balikat ko lang ang nasaktan, hindi ang utak ko, kaya makakapag trabaho pa rin ako tulad ng dati at makapag handa ako para sa bid. ‘Wag kang mag alala. Alagaan mo na lang sina Anne at Sammie, at ako na ang bahala sa lahat.”Pagkatapos, tumingin siya