“Para sa ilan sa inyo, si Charlotte ay isang sinuman na pumatay kay Roanne. Gusto niyong isuko siya sa mga otoridad para mabawasan ang pagsisisi ni Theo…” “Pero higit pa ito sa ganun para sa akin.” Tumingin si Bonnie kila Joshua at Luna ng may seryosong ekspresyon. “Sa tingin ko ay naiintindihan niyo pareho ang balak kong sabihin.” Nagbuntong hininga si Luna; syempre alam niya ang ibig sabihin ni Bonnie. Inagaw ni Charlotte ang pagkakakilanlan ni Bonnie noong maraming taon na ang nakalipas, at siya ang naging kasintahan ni Jim sa pagkakakilanlan na ito. Higit pa dito, niloko niya si Bonnie na gumawa ng anak para kay Jim nang utusan niya si Jason at plano niyang patayin ito! Makalipas ang anim na taon nang bumalik si Charlotte sa Merchant City, muli niyang pinakialaman ang relasyon nila Bonnie at Jim, kaya’t napunta ang dalawa sa mapait na sitwasyon ngayon. Kinamumuhian ni Bonnie si Charlotte sa kahit sinong nasa sala ngayon. Pagkatapos itong pag isipan, tumango si Luna. “
Nabigla siya na ang babaeng nakaupo sa kulungan ay hindi si Charlotte. Kahit na ang hugis at buhok nito ay pareho kay Charlotte… ito ay hindi si Charlotte. Lumingon ang babaeng may magulong itsura ay lumingon sa mga taong nakatayo at tumingin ito kay Joshua, tumulo ang mga luha niya pagkatapos nito. Bumukas ang bibig niya, ngunit walang tunog na lumabas. Ito ay para bang… hindi siya makapagsalita. Sa paraan ng pagbukas ng bibig ng babae, nagtaka si Luna kung bakit pamilyar ang mukha ng babaeng ito. Pagkatapos obserbahan ng mabuti, nilagay ni Luna ang kamay niya sa bibig dahil sa gulat. Ang babaeng ito… ay si… Kinagat ni Luna ang labi niya, at tinanong niya ng may nanginginig na boses, “Ikaw ba si Laura Suess? Dr. Suess?” Tumango ng mabilis ang babae habang nakaturo siya sa bibig niya para ipakita ka Luna na hindi na siya makapagsalita. Mas nagulat si Luna nang matanggap niya ang sagot na ito mula sa babae. Napatingin siya kay Bonnie, na siyang nakatayo sa tabi niya. Pareho
Si Quentin, sa halip na sagutin niya ang mga tanong ni Luna, lumingon siya para tumingin kay Joshua. “Nakita mo na; isa itong kulungan, at isa lang ang taong nakakulong dito. Isa ba itong magandang kulungan sa litrato na tinutukoy mo?” Sumingkit ang mga mata ni Joshua at sinuri niya ng mabuti ang kulungan. Ang istraktura ng kulungan ay pareho sa litrato… ngunit ang lahat ng bagay sa kulungan ay nilipat. Ito ay para bang nagpapanggap si Quentin na wala siyang alam tungkol sa tauhan na nakatanim sa bahay nila. Hindi lang sa alam niya ang tungkol sa espiya, alam niya pa kung sino ang espiya at kung kailan kinuha ang litrato. Hindi maitatanggi na ang lalaking ito ay metikuloso. Tumingin si Joshua kay Quentin, at nagkataon, nakatingin din sa kanya si Quentin. Ang pagkakaiba ay ang mga mata ni Joshua ay malamig, habang ang mga mata ni Quentin ay nakangiti. “Marami ka pa bang tanong, Mr. Lynch?” Sumingkit ang mga mata ni Joshua. “Walang problema sa kulungan na ito.” Naniniwala siy
Nakasalubong ang mga kilay ni Luke. Paano nawala ang isang tao sa loob ng mansion? Sa mga sandaling ito, tumakbo palapit si Lucas kay Joshua, binulong niya sa tainga nito, “Sir, hindi po namin mahanap si June. Hinanap na po namin kahit saan, hindi pa rin po namin mahanap sina Charlotte o June.” Bahagyang sumingkit ang mga mata ni Joshua. Gusto niyang halughugin ang mansyon hindi lang dahil gusto niyang mahanap si Charlotte, higit sa lahat, gusto niyang mahanap si June. Alam niya kung ano ang binabalak ng pamilya Quinn. Si June ang kahinaan ni Christopher, at kapag kontrolado na ng pamilya Quinn si June, ibig sabihin nito ay pwede nilang utusan si Christopher na gawin ang kahit anong gusto nila. Tutal, nasa proseso si Christopher ng paggawa ng antidote para bumalik ang mga alaala ni Jim. Higit sa lahat, hawak ni Christopher ang prescription ng lason na ginawa ni Rosalyn. Ito ang lason na ginamit para mawala ang mga alaala ni Jim at ang rason kung bakit kayang ibrainwash si Jim.
Gayunpaman, hindi apektado si Quentin. “Nakikipag usap ako kay Ms. Craig, Mr. Landry, at sa tingin ko ay wala ka sa lugar para sumingit.” Pagkatapos, tumingin siya kay Bonnie at sinabi niya, “Kinakausap kita, Ms. Craig.” Medyo nalito si Bonnie sa mga kilos ni JIm. Sinabi ng lalaking ito na wala siyang pakialam kay Bonnie, ngunit hindi ito ang pinapakita ng kilos niya. Kahit na tinatawag niya na manloloko at magaling mag manipula si Bonnie, pinipilit niya na pakasalan ito kahit ayaw, at sa mga sandaling ito, biglang parang nag aalala siya tungkol sa 30% ng shares ng Craig Group na sinusugal nila. Kahit na mas ayaw ni Bonnie kay Quentin, at least ay hindi tinatago ni Quentin ang intensyon niya. Ni hindi na magkasama sila ni Jim! Tumigil ng ilang sandali ni Bonnie, nilagpasan niya si Jim, at naglakad siya papunta sa tabi ni Luna. “Mr. Simms, isa akong babae na tumutupad sa salita niya, pero hindi pa tapos ang mga tauhan ko sa paghahanap sa bahay. “Hayaan mo kami na halughugi
Tumigas ang buong katawan ni Luna nang mabasa niya ang pulang mga salita sa papel. Mabilis na lumapit si Bonnie sa tabi niya nang makita niya ang gulat na tingin ni Luna at tumingin siya sa mensahe na nakasulat gamit ang dugo. [May lihim na pinto sa bedroom ni Granny Quinn.] Biglang naramdaman ni Bonnie na umakyat ang dugo sa kanyang ulo. May lihim na pinto sa bedroom ni Granny Quinn! Ang kwarto lang ni Granny Quinn ang lugar sa Quinn Mansion na hindi pwedeng puntahan ng kahit sino. Halos 80 taong gulang na siya at may dalawang anak siya—ang isa ay patay na, at ang isa ay isang pari na. Hindi rin maganda ang lugar ng mga apo niya. Si Hunter Quinn ay nasa kulungan, at tumakas si Malcolm, isang kriminal na pinalayas ng pamilya Quinn. Bilang resulta ng mga emosyonal na pangyayaring ito, nagkasakit si Granny Quinn at hindi niya man lang kayang bumaba ng kama. Gayunpaman, may respeto sa kanya ang lahat ng kilala niya. Hindi lang sa hindi inabala ng mga tauhan nila Joshua at
“Natatakot ka ba na masaktan namin siya, o nag aalala ka na matuklasan namin ang lihim na pinto sa kwarto niya? ‘Wag kang mag alala, Mr. Simss, aayusin natin ito kapag nahalughog na namin ang kwarto.” Pagkatapos, muli niyang hinawakan ang kamay ni Bonnie at naglakad siya palayo. Angy grupo ng mga lalaking nakasuot ng itim ay sumunod sa kanila. Nang kumalat ang init ng palad ni Jim sa kanya, tumitig si Bonnie sa mga hibla ng buhok ni Jim at bigla niyang naramdaman na para bang bumalik siya sa panahon noong isang taon na ang nakalipas noong unang beses niyang nakita si Jim. Sa mga oras na ‘yun, nakatayo silang dalawa ni Jim sa gumuhong bahay ng Blue Bay Villa, na nasunog dahil sa kagagawan ni Aura. Ang matangkad na katawan ni Jim ay nakaupo kasama si Harvey sa tabi ng gumuhong bahay. Hinangin ang ilang hibla ng buhok niya, umihip ito sa mukha niya at salungat ito sa matulis at mayabang na itsura niya. Lumingon siya para tumingin kay Bonnie, may bahid ng gulat sa kanyang tin
Ang pag uugali ni Granny Quinn ay kumpirmasyon para sa paghihinala ni Jim, at sumingkit ang mga mata niya. “Ang gusto ko lang ay tingnan ang kama mo, Granny Quinn. Bakit ka nagagalit?” Tumawa siya at lumapit siya kay Granny Quinn. Mas naging istrikto ang boses niya at sinabi niya, “Ano ang tinatago mo sa ilalim ng kama mo?” Dumilim ang ekspresyon ni Granny Quinn nang marinig niya ito. Umubo siya ng mahina, pagkatapos ay ngumiti siya ng awkward. “Pasensya na—overacting lang ako siguro kanina.” Patuloy siya sa pag ubo sa kamao niya, nagpanggap siya na nanghihina, at sinabi niya, “Nabigla lang ako, ‘yun lang… Ito ang unang beses na pumasok kayo ng girlfriend mo sa kwarto ko, Mr. Landry, at dinemanda mo pa na tingnan ang kama ko!” “Sa totoo lang, isang matandang babae na ako ngayon, at natural… nabigla ako sa hiling mo na ito.” “Tutal, ano pa ang kailangan mong tingnan sa isang madumi at magulong kama ng isang matanda at mahinang babae?” Pagkatapos, tumingin siya na parang nagm