“Bonnie…” Pumasok ang amoy ng alak sa bahay nang bumukas ang pinto. Pumasok ng kwarto si Jim, halatang lasing siya, at lumapit siya sa tabi ni Bonnie. “Miss na kita.” Ngumiti siya kay Bonnie, pagkatapos ay sumandal siya dito ng nanghihina. Hindi ito inaasahan ni Bonnie, at nabitawan niya ang baso, tumapon ang tubig sa kanilang dalawa ni Jim. Gayunpaman, patuloy si Jim sa pagyakap Bonnie ng mahigpit na para bang hindi niya maramdaman ang tubig na nasa damit niya. “Matagal na kitang hindi nakikita… miss na talaga kita…” Kumunot ang noo ni Bonnie at tinulak niya palayo si Jim, pagkatapos ay tumingin siya sa mukha nito. “Gaano karami ang nainom mo?” Ang ilong ni Bonnie ay napuno ng amoy ng alak na mula sa katawan ni Jim. Tumawa si Jim, pagkatapos ay nilapit niya ang hintuturo niya kay Bonnie. “Konti… Konti lang.” Pagkatapos, nilabas niya ang mga kamay niya at niyakap niya muli si Bonnie at sinabi niya ng may paglalambing sa boses niya, “Miss na talaga kita…” Kahit ano a
Sa sandali na matapos magsalita si Jim, tumahimik ang buong kwarto. Katahimikan. Pinigilan ni Bonnie ang paghinga niya habang nakatitig siya kay Jim, na para bang tumigas ang buong katawan niya. Tumigil ang isip niya, at hindi siya makaimik, naramdaman niya na para bang huminto ang puso niya. Kinagat niya ang labi niya at tumitig siya ng tulala sa painting sa pader sa harap niya. Ito ang painting na binili nilang dalawa ni Jim mula sa isang street painter na nakita nila sa biyahe nila noong anim na taon na ang nakalipas. Ito ay isang drawing nilang dalawa ni Jim, nakatayo ng magkatabi sa isang tulay sa tabi ng dagat, pinapanood ang paglubog ng araw. Hindi nila alam na pinipinta sila ng artist, at nang matapos na sila manood ng paglubog ng araw, lumapit ang artist sa kanila at pinakita ang painting sa kanila, sinabi ng artist na hindi niya matiis na ipinta ang mahika na sandali na ito sa artwork niya. Sa mga oras na ‘yun, gustong iregalo ng artist na ito ang painting sa
Gayunpaman, hindi pa rin buo ang malay ni Jim. Kung matino nga talaga siya ngayon, hindi niya sasabihin sa driver niya na dalhin siya sa Tea Cottage, o hindi niya rin sasabihin ang mga sinabi niya kay Bonnie. Sa katotohanan, nagulat niya ang sarili niya nang hinila niya palapit si Bonnie. Ito ay para bang… may signal sa isip at katawan niya na nagkumbinsi sa kanya na gawin ito. Hindi niya rin alam kung bakit niya ito ginawa. Nararamdaman niya na para bang may ibang bersyon ng sarili niya na nakakulong sa loob niya, inuutusan siya na hanapin si Bonnie at magpropose dito. Sa sandali na maisip niya ito, pumikit si Jim at huminga siya ng malalim, pagkatapos ay kumatok siya sa ulo niya. Hindi kaya’t katotothanan ang sinasabi ni Christopher? In love na ba siya kay Bonnie bago pa nawala ang mga alaala niya? Nakalimutan niya ba si Bonnie dahil mahalaga masyado si Bonnie para sa kanya? Kumunot ang noo ni Jim at nag isip siya ng malalim nang mapagtanto niya ito. Makalipas an
Lumingon si Jim at tumitig siya sa direksyon ng hagdan at tinawag niya, “Ano ang idinagdag mo sa soup?” Tumigil sa paglalakad si Bonnie, pagkatapos ay bumaba siya ng hagdan. Tumingin siya ng kakaiba kay Jim at sumagot siya. “Oat milk.” Pagkatapos, lumingon siya at idinagdag niya, “Lactose intolerant ako, kaya’t hindi ako pwede uminom ng gatas, at bukod pa dito, kakabalik ko lang ngayong araw, kaya’t sa kasamaang palad, wala akong gatas sa ref.” “Base sa orihinal na recipe, dapat akong maglagay ng gatas sa soup, pero dahil wala akong gatas, nilagay ko na lang ang oat milk ko.” Huminto siya ng ilang sandali bago niya sinabi, “Kahit na magkaiba ang gatas ng baka at oat milk, pareho silang sagana sa protina, at hindi rin masama ang lasa ng brand ng oat milk na ito.” Tinikom niya ang mga labi niya. “Bukod pa dito, hindi rin ito ang unang beses na nalasahan mo ito. Ininom mo rin ito bago mawala ang mga alaala mo, at sinabi mo pa na masarap ito. Anong problema? Hindi mo na ba ito gu
"Nasubukan ko ang partikular na tatak na ito noong bata pa ako at nagustuhan ko ito mula pa noon dahil sa masaganang lasa nito, ngunit hindi ko na ito muling natikman mula nang dalhin ako upang manirahan sa kanayunan."Gayunpaman, kahit na pagkatapos kong subukang subaybayan muli ang partikular na tatak ng oat milk sa hinaharap, hindi ko na ito nahanap." Kinulot ni Bonnie ang kanyang mga labi sa isang nakakababa na ngiti. "Pagkatapos kong mamana ang kayamanan ng pamilya Craig, gumugol ako ng maraming oras at pagsisikap sa pagsubok na subaybayan ang tatak na gumawa ng oat milk na ito, at sa wakas, nakuha ko ang mga karapatan sa recipe at nagsimula akong gumawa nito mismo."Nagkibit-balikat siya at idinagdag, "Gayunpaman, ang kumpanya ay nalulugi sa produktong ito mula nang ilunsad ito, at sa palagay ko ito ay dahil wala nang may gusto sa lasa na ito.”"Ang pinakamalaking bumibili ng partikular na produktong ito ay ang may-ari mismo: ako."Pagkatapos, tumalikod siya at naglakad papun
Nanlamig ang buong katawan ni Harvey nang marinig ang sinabi ni Jim. Sumulyap muna siya kay Jim, pagkatapos ay kay Bonnie, puno ng pagdududa ang tingin nito. "Nagbibiro ka ba, Daddy?"Kahit bata pa siya ay anim na taong gulang na siya kaya marami na siyang naiintindihan na nangyayari sa kanyang paligid lalo na sa mga matatanda.Kaya naman, alam na alam niya na kahit na pinutol na ni Jim ang kaugnayan nila ni Charlotte, hindi ito nangangahulugan na magkakabalikan sila kaagad ni Bonnie. Naunawaan ni Harvey na maraming hamon at hadlang bago magkasama uli ang kanyang ama at ina.Ito ang dahilan kung bakit sinabihan niya si Jim na magsumikap pa upang makuha muli ang puso ng kanyang asawa, ngunit bigla na lang…ipinahayag ni Jim na sila ni Bonnie ay magpapakasal sa isang linggo.Ayon sa tono at ekspresyon niya, hindi siya nagbibiro.Bukod dito, bago man ito o pagkatapos na mawala ang kanyang mga alaala, hindi kailanman naging isang tao si Jim na magbibiro tungkol sa isang bagay na kasing
Kung tutuusin, walang ibang kandidatong mas nababagay na maging asawa niya kaysa sa kanya.Sa sandaling naisip niya ito, napangiti si Bonnie at sumagot, "May nakakalimutan ka ba, Mr. Landry?”“Nang hilingin sa akin ng iyong mga magulang na maging manugang nila, tinanggihan ko sila, at kahit na ipinaliwanag mo na ito sa akin, tinanggihan pa rin kita.”"Tumatanggi akong pakasalan ka. Tumatanggi akong maging kapalit ni Charlotte, at kung gusto mo akong pakasalan para lang maligtas ang mukha mo at hindi masayang lahat ng perang inilagay mo sa paghahanda sa kasal...Tumatanggi ako."Pagkatapos, humakbang siya pababa sa mga huling hakbang, tumapak patungo sa pintuan sa harapan, at binuksan ito. "Hindi ka welcome sa aking tahanan, Mr. Landry, at nagbukas-palad na ako na tanggapin ka kagabi, ngunit mangyaring huwag lumampas sa pagtanggap sa iyo. Mangyaring umalis ka na." Napakunot ang noo ni Jim sa narinig.Ito ang unang pagkakataon na may nagpalayas sa kanya sa kanilang bahay sa kanyang
Isang silakbo ng init ang kumalat sa puso ni Bonnie habang nakatitig sa dilat ang mata at mala-batang tingin ni Harvey.Makalipas ang ilang segundo, inabot niya at niyakap si Harvey palapit sa kanya. "Salamat, Harvey."Siya ay anim na taong gulang pa lamang, at alam ni Bonnie kung gaano niya hinangad na magkaroon ng buong pamilya.Kung tutuusin...lumaki siya bilang isang ulila, at noong bata pa siya, wala na siyang ibang hinangad kundi ang makasamang muli ang kanyang mga tunay na magulang.Sa kabila ng mabigat nilang suliranin, mahinahong tiniyak sa kanya ni Harvey na kahit na ayaw niyang pakasalan si Jim, maiintindihan at igagalang nito ang desisyon niya.Paanong hindi siya maaantig sa pagkakaroon ng gayong maunawaing anak?Matagal silang magkayakap hanggang sa tuluyang tumunog ang phone ni Bonnie.Ito ay isang tawag mula kay Luna. "Bonnie, pwede mo ba akong tulungan? Si Theo..."Kumunot ang noo ni Bonnie nang marinig ang pag-aalangan ni Luna. "Anong problema?"Napabuntong-h