Pagkatapos makinig sa plano ni Bonnie, agad na nagpadala ng mga tao si Joshua para mag empake ng gamit nila Bonnie, Harvey, at June para dalhin ito sa Tea Cottage. Nang matapos na si Bonnie sa IV drip niya ng gabi, gumanda na ang pakiramdam niya. Sa tulong ni Joshua at Luna, bumalik na siya sa Tea Cottage. Habang nakatayo sa gate, may mapait na ngiti sa mukha ni Bonnie habang nakatitig siya sa pamilyar na gusaling ito. Naaalala niya pa rin… Ito ang lugar kung saan unang beses silang nagsiping ni Jim, ang lugar kung saan masyadong marami ang alaala nila ni JIm. Ito ang lugar kung saan sila unang nagkakilala at naging magkasintahan, Ang unang beses na nagluto sila ng magkasama. Ang unang beses na magkasama sila sa shower… Napunta ang lahat ng mga alaalang ito sa isip niya habang pumikit. Ang imahe ng malamig na pag uugali ni Jim kaninang hapon ay dumating sa isip niya. ‘Kalimutan mo na siya,’ Ang inisip ni Bonnie sa sarili niya. Oras na para bumitaw siya. Sa loo
Tumigas ang buong katawan ni Christopher nang marinig niya ang sagot ni Bonnie. Tumitig siya kay Bonnie, hindi siya makapaniwala sa nakikita niya. “Hindi ba’t gusto mo na maalala ka ni Jim? Bakit…” “Nagbago na ang isip ko.” Ngumisi si Bonnie. “Hindi na mahalaga kung naaalala niya ako o hindi; hindi magbabago ang kalalabasan. Kaya’t ‘wag ka nang mag aksaya ng lakas o oras.” Pagkatapos, nagbuntong hininga siya at nagpatuloy siya, “Tanggap ko na ang paghingi mo ng tawad, Christopher. Dahil hindi ka pa gumagaling ng tuluyan sa sakit mo, dapat kang magpokus sa pagpapahinga mo kaysa sa pag aalala mo sa amin ni Jim.” “Kapag… Kapag maayos na ang kondisyon mo, dadalhin ko na si June sa tabi mo. Tutal, tatay at guardian ka niya, kaya’t dapat hindi siya magtagal sa tabi ko.” Bukod pa dito, ang sanggol sa tiyan niya ay isisilang din, at hindi lang niya ibabalik si June kay Christopher, susubukan niya ring hanapin ang mga magulang ni Shelly. Sa tingin ni Bonnie ay wala siyang kakayahan
Pagkatapos, ibinaba ni Christopher ang phone niya ng hindi niya man lang hinayaan si Jim na mag isip, paano pa ang sumagot. Habang nakaupo sa study room, hindi mapigilan ni Jim na ngumisi habang nakatitig siya sa phone. Hindi pa rin nagbabago si Christopher; lagi siyang gumaganti tuwing pakiramdam niya ay mali ang pagtrato sa kanya. Ibinaba ni Jim ang phone niya kay Christopher dahil bad mood siya, at sa loob ng ilang minuto, tumawag si Christopher at ginawa din ito sa kanya para maghiganti. Gayunpaman, ibig sabihin nito ay gumaling na si Christopher at bumalik na siya sa sarili niya. Habang nakaupo sa upuan, pinag isipan niya pa ito, bago siya tumayo. Wala pa siyang nahahanap na clue tungkol kay Number-9 mula sa impormasyon na nakuha niya sa assistant niya, at alam niya na hindi magiging madali para hanapin si Number-9. Dahil ganito ang sitwasyon, hindi masama kung makikipagkita siya kay Christopher para uminom. Bukod pa dito, nakumbinsi siya na pinadala ni Bonnie si C
Sa bar, may suot na berdeng shirt si Christopher, nakaupo siya sa sulok ng kwarto habang umiinom siya ng beer at nakatingin sa oras. Naglabas siya ng elegante at malamig na Aura na mag papalapit sa mga babae sa kanya, ngunit kahit na maraming babae ang lumagpas sa kanya, hindi niya tiningnan ang mga babaeng ito at sa halip ay hinintay niyang dumating ang kaibigan niya. “Ano ang ginagawa niya dito?” Sa malayo, kinuha ni Laura ang baso niya at uminom siya dito at tumingin siya kay Christopher. Pumunta siya sa bar na ito para lunurin ang kalungkutan niya. Noong una, akala niya na kapag nanatili siya sa tabi ni Joshua, mapagtatanto ni Joshua na isang matagumpay at nakakaakit na babae siya at mas mabuting babae pa siya kaysa kay Luna. Hindi niya inaasahan na ang isang tao na kasing gwapo at matagumpay na tulad ni Joshua ay sunod sunuran sa isang babae! Sa sobrang mahal niya kay Luna ay hindi magbabago ang isip niya tungkol kay Luna, kahit ano man ang sabihin ni Laura. Sa is
Isang bata na may lima o anim na taong gulang na may malaki at magandang mga mata, mala-rosas na balat, at mahilig magsuot ng mga traditional na dress… Si June ito, sigurado siya. Sa sandali na maisip niya ito, hindi na malamig ang tingin ni Christopher kay Laura at tinanong niya, “Sinasabi mo na naging pasyente mo siya? Anong problema sa kanya? Saan mo siya nakita?” Nagbuntong hininga si Laura. “Nakita ko siya sa bahay ni Mr. Joshua Lynch.” “Kawawang bata siya. Wala siyang nanay, at umalis ang tatay niya. Wala siyang magawa kundi alagaan siya ng kaibigan ng tatay niya, kung saan kailangan niyang magmakaawa para kumain…” “Kung hindi siya trinato ng masama ng kaibigan ng tatay niya, hindi sana siya magkakasakit ng basta basta.” “Nabalitaan ko na galing pa ang kaibigan ng tatay niya mula sa Banyan City. Kawawang bata…” Pagkatapos, tumingin siya kay Christopher, sinubukan niyang obserbahan ang ekspresyon nito. “Hindi ba, Dr. Roberts?” Sumingkit ang mga mata ni Christopher
“Ako?” Ngumisi si Jim at tumingin siya kay Christopher. “Hindi ko alam na mahalaga pala sayo ang ibang tao maliban kay Bonnie.” Pagkatapos, umupo siya ng mas komportable, sumandal siya sa mesa, at dinagdag niya, “Noong binanggit mo siya noong tinawagan mo ako, akala ko ay kakausapin mo ako para sa kanya.” “Hindi. Hindi niya kailangan ng kaibigan na tulad ko na sinaktan siya dati, paano pa kaya… ang kausapin ka para sa kanya.” Ngumiti si Christopher na para bang tinatawanan niya ang sarili niya, pagkatapos ay lumingon siya para tumitig kay Jim. “Jim, may importante akong ginagawa ngayon, at sa sandali na tapos na ako, baka isama ko si June papunta sa norte.” “Binigyan na ako ni Aunty Rosalyn ng recipe para gumawa ng gamot sa sakit ko, at makakagawa na ako ng sarili kong gamot. Gusto kong…” Huminto siya ng ilang sandali bago siya nagpatuloy, “Gusto kong dalhin sa ibang lugar si June kung saan walang nakakakilala sa amin para magsimula kami ng bagong buhay.” Tumigas ang buong ka
“Ibig sabihin nito ay… ang anak na ipinagbubuntis niya ay hindi sayo, pero…” “Sayo ‘yun,” Ang sabi ni Christopher, tumitig siya kay Jim. “Ang tao na tanging minahal ni Bonnie ay ikaw. Para naman sa aming dalawa…” “Pangarap ko lang ito sa simula, at wala siyang gusto sa akin.” Sa sobrang higpit ng hawak ni Jim sa baso niya ay namutla ang kamao niya. “Nabuntis… ko siya?” “Oo.” Nagbuntong hininga si Christopher. “Dati, akala ko ay bagay kayo ni Charlotte dahil magkasama kayo simula pa noong bata pa kayo noong unang nagkita kayo sa bahay ampunan.” “Kaya naman, naisip ko na… kahit na nagsinungaling ako kay Bonnie tungkol sayo at pinalaglag niya ang bata, magiging mabuti rin ito para sayo. Tutal, hindi na kayo ulit magkakabalikan, kaya’t ano pa ang punto para mabuhay ang bata?” “Pero, hindi ko inaasahan na…” Pumikit siya at tumawa ng mapait. “Hindi ko inaasahan na nagsisinungaling lang sayo si Charlotte.” Lumingon siya at tumingin siya kay Jim. “Hahanapin mo pa ba si Number-9
Sa Tea Cottage? Napahinto ang driver nang marinig niya ang lugar na ito na matagal nang hindi nabanggit. “Sir, sisiguraduhin ko lang po… gusto niyo pong pumunta sa Tea Cottage?” Naalala niya na ang tanging panahon na pumunta si Jim sa Tea Cottage noong nawala ang mga alaala nito ay para harapin si Bonnie, kaya’t bakit biglang gusto pumunta ngayon ni Jim doon?” Bukod pa dito… lumipat na ba paalis ng Tea Cottage si Bonnie? Kung ganun, isang abandonadong mansion na lang ang Tea Cottage. “Ano ang pakialam mo dito?” Kumunot ang noo ni Jim nang marinig niya ito. Humiga siya sa backseat, nakapikit pa rin, at sinabi niya na may bahid ng pagka irita sa boses niya, “Sundin mo na lang ang sinasabi ko. Ikaw ba ang driver, o ako?” Agad na tumahimik ang driver at binuksan niya ang makina nang marinig niya ang galit na tono ni Jim. Umalis na ng main road ang kotse. Kahit na nakapikit si Jim, hindi niya mapigilan na banggitin ang pangalan ni Bonnie ng pabulong. Nagbuntong hininga ang
Kumunot ang noo ni Luna nang marinig niya ito.Kailangan niyang itago si Gwen kapag bumisita si John sa kanila. Kasabay nito, kailangan niya ng ibang tao para magpanggap na si ‘Andie Larson’.Habang iniisip ito, nagbuntong hininga si Luna at tumingin siya ng makahulugan kay Tara.Naintindihan ito ni Tara at tumango siya, pagkatapos ay naglakad siya pabalik ng elevator kasama si Luna.Nang sumara ang pinto, nagbuntong hininga si Tara at sinabi niya ng pagod na tono, “Salamat sa Diyos at nabigo si Robyn ng memorya niya. Kung hindi, sira na ang lahat ng plano natin.”Tumango si Luna. Pagkatapos, tumingin siya kay Tara at tinanong niya, “Oo nga pala, paano nagkakilala si John at ang tatay ni Gwen?”Kahit na si Andy ay dinala ng mga tauhan ni Tyson sa Sharnwick City. Paano napunta sa parehong kwarto si John at sumalo pa siya ng bala para dito?Kinidnap rin ba si John ng mga taong ito? Kung ganun, bakit nila ito ginawa?Nang mabanggit ito, nagbuntong hininga si Tara at nagpaliwang si
Sumilip si Luna sa crack mula sa pinto.May suot na hospital gown si John, nakaupo ito sa kama at kumakain habang kausap si Robyn. “Sinabi ba talaga ‘yun ni Miss Moore?”Tumango si Robyn. “Nakasalubong ko rin sa elevator ‘yung babae na bumili ng tanghalian na ito kanina. Hindi ka maniniwala, konektado din siya kay Miss Moore! Magpinsan sila sa kasal!”Huminto ang kamay ni John, halata na nabigla siya. Tumawa siya at tinanong niya, “Talaga? Nagkataon nga naman.”“Tama ka! Maliit ang mundo natin!” Tumango si Robyn. “Hindi lang ‘yun, pero dahil magpinsan sila sa kasal, may koneksyon din siya sa lalaking niligtas mo kagabi. Sa tingin ko ay ang pangalan niya ay…”Napatalon ang puso ni Luna sa lalamunan niya nang marinig niya ito.Nagkaroon siya ng isang malaking pagkakamali. Hindi niya sana babanggitin ang pangalan ni Gwen kung alam niya lang na si John ang lalaking nagligtas sa tatay ni Gwen!Malapit na masira ang sikreto nila!Habang iniisip ito, hindi niya mapigilan na tumingin k
Tumaas ang mga kilay ni Luna kay Tara. “Sinasabi mo ba na anim na buwan mo nang alam ang tungkol kay Anne at John?”Tahimik ng ilang sandali si Tara bago siya tumango. “Oo.”Huminga siya ng malalim at tumitig siya ng seryoso kay Luna. “Dati, ang lahat lang ng alam ko tungkol sayo ay pinakasalan mo ang pinsan ko at biniyayaan kayo ng triplets. Nabalitaan ko rin na sa isang punto, naging malapit ka kay Christian, pero wala na akong ibang impormasyon maliban dito. Isang araw, sinabi ng tita ko sa akin na ikaw, ang asawa ng pinsan ko, ay walang iba kundi si Moon, ang paboritong jewelry designer ko.”“Simula nang matuklasan ko ito, napunta ang atensyon ko sayo at naghanap ako ng mga balita tungkol sayo. Dahil dito, alam ko ang tungkol sa murder at trial mo, kaya alam ko ang tungkol kela Anne at John.”Lumaki ang mga mata ni Luna sa gulat.Hindi siya makapaniwala na si Tara ay palihim na isa sa mga fans niya, sa punto na binabantayan nito ang balita tungkol kay Luna kahit na nakatira si
Matagal na natulala si Luna.Sa huli, bumalik siya sa sarili at humawak siya ng sabik sa braso ni Robyn. “Sinasabi mo ba na ang kapatid mo ang nagligtas sa lalaki na hinahanap ng lahat sa buong bayan?”Hindi inaasahan ni Robyn ang reaksyon ni Luna. Napaatras siya sa takot at tumango siya. “O… Oo.”Bakit sabik si Luna na marinig ito?Kumunot ang noo niya at tinanong niya, “Miss, kilala… mo ba ang kapatid ko? O may koneksyon kayo sa matandang lalaki kagabi?”Sasagot sana ng oo si Luna sa mga tanong na ito nang sumingit si Tara. “Syempre may koneksyon siya sa matandang lalaki. Asawa siya ng pinsan ko, kaya may koneksyon siya sa matandang lalaki na niligtas ng kapatid mo. Sabik lang siya na makilala ang lalaki na lumigtas sa buhay ng matandang lalaki.”Pagkatapos, tumingin siya kay Luna. “Hindi ba, Luna?”Napahinto ng ilang sandali si Luna, pagkatapos ay tumango siya. “Oo, masaya lang ako na ligtas siya ngayon.”Pagkatapos, lumingon siya para tumitig ulit kay Robyn. “Kamusta na ang
“Um…”Ngunit, bago pa sumagot si Tara, sumingit si Robyn. “Hindi ba’t sinabi ko sayo na ang kapatid ko ay nabaril? Ito ay dahil pinoprotektahan niya ang isang matandang lalaki kagabi.”“Nakidnap silang pareho, at ang lalaki na ‘yun ay papatayin dapat ng kidnapper. Kung hindi humarang ang kapatid ko para iligtas ang lalaking ‘yun, patay na dapat siya ngayon.”“Si Miss Moore ay ang kamag anak ng lalaki at pumunta siya dito para pasalamatan kami.”Pagkatapos, pinakita niya ang card kay Luna at sinabi niya, “Gusto niya kaming bigyan ng gantimpala kapalit ng kabaitan ng kapatid ko. Desperado kami sa pera, pero ayaw itong tanggapin ng kapatid ko. Ayaw niyang isipin ng iba na may ibang rason ang kabaitan niya.”Napahinto si Luna nang marinig niya ito. Kumunot ang noo niya, tumingin siya kay Tara. “Ang ‘kamag-anak; na ito ay ang tatay ni Gwen, hindi ba?”Alam ni Luna ang tungkol sa nangyari kagabi. Dahil niligtas ng mga tauhan ni Joshua si Andy kagabi at ang kapatid ni Robyn ay nabaril d
“Hindi ko kailangan ng special treatment.” Ngumiti si John kay Tara. “Ang gusto ko lang ay ang isang oportunidad para sumama.”Kumunot ang noo ni Tara dahil dito, ngunit wala siyang sinabi. Sa huli, tumalikod siya at umalis na siya ng kwarto.Sa kanyang ikinagulat, nakasalubong niya si Luna, na siyang kakalabas lang ng elevator.Nabigla din si Luna na makita si Tara.Siguradong si Tara, na siyang obsessed kay Joshua, ay nasa Moore Group dapat kasama si Joshua, nagpapalipas ng oras kasama ang paboritong ‘pinsan’ nito. Bakit pala nasa hospital si Tara?“Hello, Luna.” Ngumiti ng nahihiya si Tara nang makita niya si Luna.Kumunot ang noo ni Luna at tumingin siya ng malamig kay Tara. “Ano ang ginagawa mo dito?”Nandito ba si Tara para makita si Gwen? Hindi niya maintindihan; hindi kilala nila Tara at Gwen ang isa’t isa. Bakit bibisita si Tara kay Gwen?Huminto si Tara, ngunit bago pa siya makagawa ng dahilan, tumunog ang boses ni Robyn sa likod niya. “Miss Moore!”Tumakbo si Robyn
Bumangon si John mula sa kama nang mabanggit ang matandang lalaki. Pagkatapos ay tumitig siya ng nakakunot ang noo kay Tara. “Ayos lang ba siya? Nawalan ako ng malay pagkatapos akong mabaril kagabi, kaya hindi ko alam kung ano ang nangyari sa kanya. Naaalala ko na dumating ang mga tauhan niyo sa oras… Ayos lang ba siya ngayon?”Kahit na ang ginawa ng matandang lalaki ang rason kung bakit nabaril si John, naiintindihan ni John ang pananaw ng lalaking ito. Pagkatapos makulong ng maraming araw, hindi nakakapagtaka na magiging balisa ito na makatakas.Hindi mapigilan ni John na isipin na kung ang lalaking ito ay nakakuha ng sakit mula sa pagkakakulong, lalo na at matanda at mahina na ito.Kumunot ang noo ni Tara nang mapansin niya na nag aalala si John. Mukhang hindi nagpapanggap si John sa pag aalala niya.Ayon kay Joshua, hindi alam ni John na ang lalaking niligtas niya ay ang tatay ni Gwen. Base sa reaksyon ni John, alam na ni Tara na tama si Joshua.Ngumiti si Tara at sumagot siya
Hindi kaya’t sinasabi ni John ang katotohanan?Habang iniisip ito, tumingin ulit si Tara kay Robyn.Medyo kinakabahan si Robyn habang sinusuri ng ganito. Nahihiya siyang tumawa at sinabi niya, “Nice to meet you, Miss Moore. Ako ang kapatid ni John, si Robyn.”Pagkatapos, tinaas niya ang kamay niya kay Tara.Kumunot ang noo ni Tara habang kinamayan niya si Robyn. “Nabalitaan ko na may sakit ka?”Tumigas ang kamay ni Robyn. Nakalimutan niya ang tungkol sa instructions ni John!Ngumiti siya, sinubukan niyang maging kalmado. “Opo. Nagkaroon ako ng kakaibang sakit at humihina ang katawan ko, at kailangan ko ng surgery para mabuhay.”Pagkatapos, lumingon siya para tumingin ng masama kay John. “Sinabi mo ba ito sa lahat? Hindi ba’t sinabi ko sayo na ‘wag mo ipagkalat ang tungkol sa sakit ko?”Tumawa si John. “Malalaman din naman ni Miss Moore ang tungkol dito dahil magkakasama kami sa trabaho.”Medyo naabala si Tara dahil dito. Pinadala siya ni Joshua para bantayan si John at malaman
“Ayos lang. Hindi ko siya niligtas para sa pera.” Ngumiti si John habang tinaas niya ang kamay niya para kunin ang kutsara at tinidor mula kay Robyn.Nagtataka rin siya tungkol sa binanggit ni Robyn, ngunit sa katotohanan, hindi siya nagsisi sa desisyon niya. Kahit na pumunta siya doon para sa pera, hindi ito ang motibasyon niya noong tumalon siya sa harap ng bala.Ginawa niya ito ng hindi nag iisip. Kahit na ibalik niya ang oras, ililigtas niya pa rin ang lalaking ‘yun ng hindi nagdadalawang isip.Nagbuntong hininga si Robyn at tumingin siya kay John. “Pero John… makakapunta ka pa ba sa public bid sa katayuan mo ngayon?”Namutla si John dahil dito. Makalipas ang ilang sandali, ngumiti siya kay Robyn at sinabi niya, “Syempre naman. Ang balikat ko lang ang nasaktan, hindi ang utak ko, kaya makakapag trabaho pa rin ako tulad ng dati at makapag handa ako para sa bid. ‘Wag kang mag alala. Alagaan mo na lang sina Anne at Sammie, at ako na ang bahala sa lahat.”Pagkatapos, tumingin siya