“Ayos lang ako…” Sumandal si Bonnie kay Sean at sinabi niya ng mahina, “Kailangan ko lang magpahinga. Dapat mong alagaan si Nikki…” Pagkatapos, sinubukan niyang tumayo. Gayunpaman, akala niya ay may sapat na lakas siya. Hindi lang sa nabigo siya na tumayo, pero dahil sa gravity, nanginig ang katawan niya ay bumagsak siya pabalik sa yakap ni Sean. Muli siyang nahawakan ni Sean. “‘Wag mong pilitin ang sarili mo. Wala kang malay noong dinala kita sa hospital kanina, kaya’t alam ko ang kondisyon mo ngayon!” Pagkatapos, nagbuntong hininga siya at sinabi niya, “Hindi na dapat kita hinayaan na puntahan siya!” Napuno ng mga emosyon ang puso ni Nikki sa tunog ng nag aalala na boses ni Sean. Kinagat niya ang labi niya, tumitig siya kay Sean habang buhat nito si Bonnie palabas ng pinto, at bigla niyang naramdaman na para bang may kamay na pumiga sa puso niya. Nang parating na si Sean sa pinto, hinabol siya ni Nikki at hinawakan ang kamay niya. “Sean! Bakit si Bonnie lang ang mahalag
Kasalanan ito lahat ni Bonnie! Tumingin si Nikki sa direksyon ni Bonnie. Balang araw, kukunin niya si Sean, kahit ano ang mangyari!… “Ibaba mo ako,” Ang sabi ni Bonnie sa sandali na lumabas ng kwarto si Sean. Kumunot ang noo ni Sean, may sama ng loob sa kanyang mukha. “Sa tingin mo ba ay makakapaglakad ka kapag ibinaba kita?” Ngumiti si Bonnie. “Paano kung kaya ko?” Tinitigan siya ni Sean, pagkatapos ay dinala niya si Bonnie sa isang ward na walang laman at sinabi niya, “Maghintay ka dito; hahanapin ko ang doctor mo.” Nagbuntong hininga si Bonnie. “Dapat mong balikan si Nikki pagkatapos nito. Kailangan… ka niya ngayon.” Muling kumunot ang noo ni Sean nang marinig niya ito. “Sa tingin ko ay ikaw ang mas may kailangan sa akin.” Tumawa ng mapait si Bonnie. “Nandyan si Luna para sa akin…” “Wala na siya.” Nagkibit balikat si Sean at nagpaliwanag siya, “Hindi ko alam kung ano ang nangyari, pero may kausap siya sa phone at umalis siya ng hospital pagkatapos makipagtalo
Itim ang suot ni Jim, nakatayo siya sa tabi ng pinto, nakatitig siya kay Bonnie at tumitig siya ng malamig sa lahat ng tao. Nang makita niya na nakatingin si Bonnie sa kanya, ngumisi siya at lumapit siya ng mabagal. “Ang puso ni Ms. Craig ay para sa ibang tao na, at nagpapanggap lang siya kasama si Mr. Wheeler kanina.” Pagkatapos, tumitig siya kay Bonnie, ang tingin niya ay malamig at hindi niya mapigilan na manginig. “Tama ba ako, Ms. Bonnie Craig, ang magiging tagapagmana ng pamilya Landry?” Kumunot ang noo ni Bonnie nang marinig niya ito, pagkatapos ay sumingkit ang mga mata niya. “Sino ba ang tinutukoy mo na magiging tagapagmana ng pamilya Landry?” Hindi siya pumayag na magpakasal kay Jim, kahit na ito ang gusto nila Charles at Rosalyn. “Ikaw, syempre.” Lumapit si Jim, tinaas niya ang baba ni Bonnie, at pinilit niya ito na tumitig sa mga mata niya. “Hindi ba’t nagpapakipot ka lang sa akin Bonnie? Marami kang ginagawa para makasal sa akin, hindi ba? Hindi ba’t ito ang gust
“Kaya Bonnie, hindi kita pakakasalan, kahit na ano ang gawin mo para mangyari ito. Hindi kita pakakasalan dahil sa responsibilidad, at sa tingin ko ay tama lang ito para sa ating dalawa.” “Sige.” Ngumisi ng mapanglait si Bonnie. “Naiintindihan ko, Mr. Landry, pero kailangan ko pa rin ipaalala sayo—” Huminga siya ng malalim at nagpatuloy siya, “Una sa lahat, ang mga tao na humiling na tuparin mo ang pangako mo ay ang mga magulang mo, hindi ako. Bago pa ito, hindi ko pa sila nakilala, kaya naman, hindi ko magagawa ang plano na ito.” “Pangalawa…” Tumawa siya, ngumiti siya sa gwapong mukha ni Jim, at idinagdag niya, “Magkasintahan na kami ni Sean ngayon, at sa sandali na pumayag ako na maging girlfriend niya, sumuko na ako sayo, Mr. Landry.” “Kaya naman, dapat ka nang tumigil sa pagiging mayabang mo at ‘wag mo nang isipin na mahal pa rin kita.” Pagkatapos, lumingon siya at tumingin siya sa nurse, na siyang gulat sa pag uusap na ito. “Hindi ba’t tinanong mo sa akin kung magaling
Nang makita ni Jim na pinapahalagahan ni Sean si Bonnie na parang kayamanan, dumilim ang ekspresyon niya, may bahid ng inis sa kanyang puso. Kumunot ang noo niya at tumingin siya ng malamig kay Sean na para bang hindi siya sang ayon. “Ano naman ang krimen na ibubunyag mo sa mundo kapag hindi ako lumayo kay Bonnie?” Sumingkit ang mga mata ni Sean at lumingon siya para tumitig kay Jim. “Paano kung sinabi ko na halos patayin mo ang isang tao?” Habang sinasabi ito, tumingin siya kay Bonnie, na siyang malapit sa kanya, at sinabi niya ng malambing, “Paulit ulit siyang humihingi ng tulong habang nakakulong siya sa kotse, at alam ko na hindi ako ang una niyang tinawagan; kundi ikaw.” “Pero, hindi mo pinansin ang mga tawag niya, at sa oras na makarating ako doon, halos mamatay na siya. Sinabi ng doctor na kung lumipas pa ng isang minuto bago ako dumating, hindi na makakaligtas si Bonnie!” Lumingon siya para tumitig kay Jim. “Alam ko na hindi mo siya mahal, kaya’t kahit anong gawin niy
“Bonnie, ayaw kong pakialaman ang kaligayahan mo, pero…” Tumingin siya kay Sean, na sa sandaling ito, ay galit, at sinabi niya, “Hindi responsable na kinuha mo ang isang bata at gwapong lalaki, bilang isang rebound.” Tinikom ni Bonnie ang mga labi niya. Alam niya na ang mga sasabihin ni Jim, kahit na hindi pa ito nabanggit. Gayunpaman, ibang bagay kung naiisip niya ito at ibang bagay kung binanggit ito ni Jim sa harap ni Sean. “Payag ako na maging rebound niya,” Ang sabi ni Sean. Tumitig siya ng malamig kay Jim at nagpatuloy siya, “Hindi lang sa payag ako maging rebound niya, tanggap ko pa ito kumpara sa kahit anong bagay sa mundo. Kahit na ayaw niya sumama ng habang buhay sa akin, aalagaan ko pa rin siya sa panahon na magkasama kami.” Pagkatapos, ngumisi siya. “May gusto ka pa bang sabihin, Mr. Landry?” Nilunok ni Jim ang mga gusto niyang sabihin dahil sa mga sinabi ni Sean. Tumahimik siya ng ilang sandali, pagkatapos ay tumalikod siya at naglakad palabas ng kwarto.
Tumitig ng nalilito si Bonnie sa lalaking nakaluhod sa harap niya. Ang mga mata ni Sean ay puno ng katapatan, na para bang ang bawat salita na lumabas sa bibig niya ay maingat niyang pinag isipan ng mabuti. Baka walang ibang mararamdaman ang ibang babae kundi kaligayahan kapag may isang bata, gwapo, at responsableng lalaki na magsasabi sa kanila ng ganito, ngunit sa sandaling ito, ang nararamdaman lang ni Bonnie ay konsensya, at takot. Nakokonsensya siya dahil alam niya na hindi niya dapat dinamay si Sean sa drama sa pagitan nila ni Jim, at hindi dapat siya nagbigay ng maling impresyon kay Sean. Kahit na gaano kaganda ang pagtrato ni Sean sa kanya, alam niya na hindi siya mahuhulog para sa ibang tao maliban kay Jim. Sa huli, natakot siya. Natatakot siya na hindi na makakamove on si Sean mula sa kanya. Kapag nangyari ‘yun, dadagdag lang ito sa konsensya at pagsisisi niya. “Bonnie.” Ngumiti ng mapait si Sean nang makita niya na nakatitig sa kanya ng tahimik si Bonnie. “Ay
“Kaya mong alagaan ang sarili mo?” Sumunod si Bonnie sa tingin ni Sean, at nakita niya ang tinititigan nito, dumilim ang ekspresyon niya. “Aksidente lang ito.” Tumawa si Sean, may bahid ng panlalait sa tawa niya. Hindi malaman ni Bonnie kung nilalait ni Sean ang pagiging mahina niya o tumatawa ito sa sarili dahil sa mataas na hiling nito. Tumayo siya at sinabi niya, “Sige. Naiintindihan ko, Bonnie. Hindi na kita aabalahin ulit.” Pagkatapos, lumingon siya at naglakad siya palabas ng pinto. “Sean!” Sa sandali na tinulak niya pabukas ang pinto, si Nikki, na naghihintay sa labas, ay yumakap sa kanya, umiiyak. “Sean… Patawad!” “Pinagsisisihan ko na ang pagkakamali ko, at naiintindihan ko na ngayon na hindi ko dapat ginawa ito kay Ms. Bonnie…” “Kasi—masama ang loob ko sa nangyari sa akin ngayong araw kaya…” Hindi mapigilan ni Sean na mainis ng konti nang makita niya na umiiyak si Nikki sa braso niya. Tumingin siya dito at sinagot niya, “Hindi mo dapat siya trinato ng ganit
Kumunot ang noo ni Luna nang marinig niya ito.Kailangan niyang itago si Gwen kapag bumisita si John sa kanila. Kasabay nito, kailangan niya ng ibang tao para magpanggap na si ‘Andie Larson’.Habang iniisip ito, nagbuntong hininga si Luna at tumingin siya ng makahulugan kay Tara.Naintindihan ito ni Tara at tumango siya, pagkatapos ay naglakad siya pabalik ng elevator kasama si Luna.Nang sumara ang pinto, nagbuntong hininga si Tara at sinabi niya ng pagod na tono, “Salamat sa Diyos at nabigo si Robyn ng memorya niya. Kung hindi, sira na ang lahat ng plano natin.”Tumango si Luna. Pagkatapos, tumingin siya kay Tara at tinanong niya, “Oo nga pala, paano nagkakilala si John at ang tatay ni Gwen?”Kahit na si Andy ay dinala ng mga tauhan ni Tyson sa Sharnwick City. Paano napunta sa parehong kwarto si John at sumalo pa siya ng bala para dito?Kinidnap rin ba si John ng mga taong ito? Kung ganun, bakit nila ito ginawa?Nang mabanggit ito, nagbuntong hininga si Tara at nagpaliwang si
Sumilip si Luna sa crack mula sa pinto.May suot na hospital gown si John, nakaupo ito sa kama at kumakain habang kausap si Robyn. “Sinabi ba talaga ‘yun ni Miss Moore?”Tumango si Robyn. “Nakasalubong ko rin sa elevator ‘yung babae na bumili ng tanghalian na ito kanina. Hindi ka maniniwala, konektado din siya kay Miss Moore! Magpinsan sila sa kasal!”Huminto ang kamay ni John, halata na nabigla siya. Tumawa siya at tinanong niya, “Talaga? Nagkataon nga naman.”“Tama ka! Maliit ang mundo natin!” Tumango si Robyn. “Hindi lang ‘yun, pero dahil magpinsan sila sa kasal, may koneksyon din siya sa lalaking niligtas mo kagabi. Sa tingin ko ay ang pangalan niya ay…”Napatalon ang puso ni Luna sa lalamunan niya nang marinig niya ito.Nagkaroon siya ng isang malaking pagkakamali. Hindi niya sana babanggitin ang pangalan ni Gwen kung alam niya lang na si John ang lalaking nagligtas sa tatay ni Gwen!Malapit na masira ang sikreto nila!Habang iniisip ito, hindi niya mapigilan na tumingin k
Tumaas ang mga kilay ni Luna kay Tara. “Sinasabi mo ba na anim na buwan mo nang alam ang tungkol kay Anne at John?”Tahimik ng ilang sandali si Tara bago siya tumango. “Oo.”Huminga siya ng malalim at tumitig siya ng seryoso kay Luna. “Dati, ang lahat lang ng alam ko tungkol sayo ay pinakasalan mo ang pinsan ko at biniyayaan kayo ng triplets. Nabalitaan ko rin na sa isang punto, naging malapit ka kay Christian, pero wala na akong ibang impormasyon maliban dito. Isang araw, sinabi ng tita ko sa akin na ikaw, ang asawa ng pinsan ko, ay walang iba kundi si Moon, ang paboritong jewelry designer ko.”“Simula nang matuklasan ko ito, napunta ang atensyon ko sayo at naghanap ako ng mga balita tungkol sayo. Dahil dito, alam ko ang tungkol sa murder at trial mo, kaya alam ko ang tungkol kela Anne at John.”Lumaki ang mga mata ni Luna sa gulat.Hindi siya makapaniwala na si Tara ay palihim na isa sa mga fans niya, sa punto na binabantayan nito ang balita tungkol kay Luna kahit na nakatira si
Matagal na natulala si Luna.Sa huli, bumalik siya sa sarili at humawak siya ng sabik sa braso ni Robyn. “Sinasabi mo ba na ang kapatid mo ang nagligtas sa lalaki na hinahanap ng lahat sa buong bayan?”Hindi inaasahan ni Robyn ang reaksyon ni Luna. Napaatras siya sa takot at tumango siya. “O… Oo.”Bakit sabik si Luna na marinig ito?Kumunot ang noo niya at tinanong niya, “Miss, kilala… mo ba ang kapatid ko? O may koneksyon kayo sa matandang lalaki kagabi?”Sasagot sana ng oo si Luna sa mga tanong na ito nang sumingit si Tara. “Syempre may koneksyon siya sa matandang lalaki. Asawa siya ng pinsan ko, kaya may koneksyon siya sa matandang lalaki na niligtas ng kapatid mo. Sabik lang siya na makilala ang lalaki na lumigtas sa buhay ng matandang lalaki.”Pagkatapos, tumingin siya kay Luna. “Hindi ba, Luna?”Napahinto ng ilang sandali si Luna, pagkatapos ay tumango siya. “Oo, masaya lang ako na ligtas siya ngayon.”Pagkatapos, lumingon siya para tumitig ulit kay Robyn. “Kamusta na ang
“Um…”Ngunit, bago pa sumagot si Tara, sumingit si Robyn. “Hindi ba’t sinabi ko sayo na ang kapatid ko ay nabaril? Ito ay dahil pinoprotektahan niya ang isang matandang lalaki kagabi.”“Nakidnap silang pareho, at ang lalaki na ‘yun ay papatayin dapat ng kidnapper. Kung hindi humarang ang kapatid ko para iligtas ang lalaking ‘yun, patay na dapat siya ngayon.”“Si Miss Moore ay ang kamag anak ng lalaki at pumunta siya dito para pasalamatan kami.”Pagkatapos, pinakita niya ang card kay Luna at sinabi niya, “Gusto niya kaming bigyan ng gantimpala kapalit ng kabaitan ng kapatid ko. Desperado kami sa pera, pero ayaw itong tanggapin ng kapatid ko. Ayaw niyang isipin ng iba na may ibang rason ang kabaitan niya.”Napahinto si Luna nang marinig niya ito. Kumunot ang noo niya, tumingin siya kay Tara. “Ang ‘kamag-anak; na ito ay ang tatay ni Gwen, hindi ba?”Alam ni Luna ang tungkol sa nangyari kagabi. Dahil niligtas ng mga tauhan ni Joshua si Andy kagabi at ang kapatid ni Robyn ay nabaril d
“Hindi ko kailangan ng special treatment.” Ngumiti si John kay Tara. “Ang gusto ko lang ay ang isang oportunidad para sumama.”Kumunot ang noo ni Tara dahil dito, ngunit wala siyang sinabi. Sa huli, tumalikod siya at umalis na siya ng kwarto.Sa kanyang ikinagulat, nakasalubong niya si Luna, na siyang kakalabas lang ng elevator.Nabigla din si Luna na makita si Tara.Siguradong si Tara, na siyang obsessed kay Joshua, ay nasa Moore Group dapat kasama si Joshua, nagpapalipas ng oras kasama ang paboritong ‘pinsan’ nito. Bakit pala nasa hospital si Tara?“Hello, Luna.” Ngumiti ng nahihiya si Tara nang makita niya si Luna.Kumunot ang noo ni Luna at tumingin siya ng malamig kay Tara. “Ano ang ginagawa mo dito?”Nandito ba si Tara para makita si Gwen? Hindi niya maintindihan; hindi kilala nila Tara at Gwen ang isa’t isa. Bakit bibisita si Tara kay Gwen?Huminto si Tara, ngunit bago pa siya makagawa ng dahilan, tumunog ang boses ni Robyn sa likod niya. “Miss Moore!”Tumakbo si Robyn
Bumangon si John mula sa kama nang mabanggit ang matandang lalaki. Pagkatapos ay tumitig siya ng nakakunot ang noo kay Tara. “Ayos lang ba siya? Nawalan ako ng malay pagkatapos akong mabaril kagabi, kaya hindi ko alam kung ano ang nangyari sa kanya. Naaalala ko na dumating ang mga tauhan niyo sa oras… Ayos lang ba siya ngayon?”Kahit na ang ginawa ng matandang lalaki ang rason kung bakit nabaril si John, naiintindihan ni John ang pananaw ng lalaking ito. Pagkatapos makulong ng maraming araw, hindi nakakapagtaka na magiging balisa ito na makatakas.Hindi mapigilan ni John na isipin na kung ang lalaking ito ay nakakuha ng sakit mula sa pagkakakulong, lalo na at matanda at mahina na ito.Kumunot ang noo ni Tara nang mapansin niya na nag aalala si John. Mukhang hindi nagpapanggap si John sa pag aalala niya.Ayon kay Joshua, hindi alam ni John na ang lalaking niligtas niya ay ang tatay ni Gwen. Base sa reaksyon ni John, alam na ni Tara na tama si Joshua.Ngumiti si Tara at sumagot siya
Hindi kaya’t sinasabi ni John ang katotohanan?Habang iniisip ito, tumingin ulit si Tara kay Robyn.Medyo kinakabahan si Robyn habang sinusuri ng ganito. Nahihiya siyang tumawa at sinabi niya, “Nice to meet you, Miss Moore. Ako ang kapatid ni John, si Robyn.”Pagkatapos, tinaas niya ang kamay niya kay Tara.Kumunot ang noo ni Tara habang kinamayan niya si Robyn. “Nabalitaan ko na may sakit ka?”Tumigas ang kamay ni Robyn. Nakalimutan niya ang tungkol sa instructions ni John!Ngumiti siya, sinubukan niyang maging kalmado. “Opo. Nagkaroon ako ng kakaibang sakit at humihina ang katawan ko, at kailangan ko ng surgery para mabuhay.”Pagkatapos, lumingon siya para tumingin ng masama kay John. “Sinabi mo ba ito sa lahat? Hindi ba’t sinabi ko sayo na ‘wag mo ipagkalat ang tungkol sa sakit ko?”Tumawa si John. “Malalaman din naman ni Miss Moore ang tungkol dito dahil magkakasama kami sa trabaho.”Medyo naabala si Tara dahil dito. Pinadala siya ni Joshua para bantayan si John at malaman
“Ayos lang. Hindi ko siya niligtas para sa pera.” Ngumiti si John habang tinaas niya ang kamay niya para kunin ang kutsara at tinidor mula kay Robyn.Nagtataka rin siya tungkol sa binanggit ni Robyn, ngunit sa katotohanan, hindi siya nagsisi sa desisyon niya. Kahit na pumunta siya doon para sa pera, hindi ito ang motibasyon niya noong tumalon siya sa harap ng bala.Ginawa niya ito ng hindi nag iisip. Kahit na ibalik niya ang oras, ililigtas niya pa rin ang lalaking ‘yun ng hindi nagdadalawang isip.Nagbuntong hininga si Robyn at tumingin siya kay John. “Pero John… makakapunta ka pa ba sa public bid sa katayuan mo ngayon?”Namutla si John dahil dito. Makalipas ang ilang sandali, ngumiti siya kay Robyn at sinabi niya, “Syempre naman. Ang balikat ko lang ang nasaktan, hindi ang utak ko, kaya makakapag trabaho pa rin ako tulad ng dati at makapag handa ako para sa bid. ‘Wag kang mag alala. Alagaan mo na lang sina Anne at Sammie, at ako na ang bahala sa lahat.”Pagkatapos, tumingin siya