Walang masabing salita si Jim para ilarawan siya. Napabuntong-hininga siya at biglang naalala ang hitsura ni Bonnie nang maluha-luhang sinabi nito sa kanya na kanya ang sanggol. Hindi niya maiwasang malungkot nang marinig kung gaano kasaya si Christopher. Makalipas ang ilang segundo, nagpakawala siya ng hininga at nagtanong, "Christopher, sigurado ka bang si Bonnie ang gusto mong makasama habang buhay? Ako ay—" “Sigurado ako," hindi napigilan ni Christopher ang sarili na sumabad kay Jim bago pa man niya matapos ang kanyang pangungusap. "Wala nang iba sa mundong ito na mas gugustuhin kong pakasalan kundi si Bonnie. Kung may magtangkang agawin siya sa akin, kailangan mo akong tulungan, Jim.” "Hindi ko kayang mawala siya…” "Alam mo sa katunayan na ang mga sakit sa utak ay tumatakbo sa aking pamilya, at ang aking ama ay ipinasok sa isang mental asylum dahil dito.” “Sinabi pa nga niya sa akin noon na hindi ako dapat mag-asawa at magkaanak para hindi maipasa ang gene, pero Jim,
Kumunot ang noo ni Jim at mas hinigpitan ang pagkakahawak sa kanyang telepono nang marinig niya ang nagmamakaawang tono sa boses ni Christopher."Jim?" Nang makitang hindi sumagot si Jim ng mahabang sandali, napakunot ang noo ni Christopher at nagtanong, "Ayaw mo ba akong tulungan? O... ayaw mo ba akong tulungan dahil gusto mo rin si Bonnie...""Christopher," nagpakawala si Jim ng isang buntong-hininga at pinutol si Christopher. "Ayoko kay Bonnie. Alam na alam mo na ang taong minahal ko noon pa man ay si Charlotte. May..."Natahimik siya saglit bago tuluyang nagsalita, "May iba pa akong plano bukas ng umaga.”"Huwag kang mag-alala, pupunta ako sa Swan Lake Chalet para sunduin ka bukas ng umaga, at pupunta tayo sa kinaroroonan ni Joshua bukas."Kahit labag sa loob ay pumayag pa rin si Jim sa hiling ni Christopher sa huli.Dahil ginawa na ni Christopher ang kahilingang ito, nag-aalala si Jim na baka magalit siya kapag tinanggihan niya ito.Isa pa, sina Joshua at Luna ay dalawa sa
"Gayunpaman, Jim, may kailangan tayong gawin bago tayo ikasal..."Pinikit niya ang kanyang mga mata. "Si Harvey at Shelly ay nasa Banyan City pa rin."Anak mo si Harvey, at anak mo si Shelly...kaya kailangan natin silang dalhin dito para saksihan ang kasal natin."Isang silakbo ng init ang kumalat sa puso ni Jim nang marinig niya ito, ngunit sinamahan pa ito ng pagkataranta. "May anak ako?"Bakit wala siyang maalala noon?Ang tanging naalala niya ay nagkaroon siya ng anak na lalaki na nagngangalang Harvey, ngunit ang mga alaala niya kay Harvey ay anim na taon na ang nakalilipas.Anim na taon na ang nakalilipas, nang si Jim ay nasa isang business trip sa Banyan City, napadpad siya sa maling silid matapos malasing at hindi sinasadyang nakatulog sa isang babaeng pipi.Pagkaraan ng sampung buwan, ipinanganak ng babae ang kanyang anak at ibinigay ang bata kay Ms. Jennifer, isang babae sa Banyan City na kumukupkop sa mga ulila.Nang marinig ni Jim ang balita tungkol dito, lumipad kaa
Kinaumagahan, nagising si Bonnie sa pagsikat ng araw.Buong gabi siyang binabangungot.Sa una, ang panaginip ay nagsimula kay Christopher na binali ang lahat ng kanyang mga daliri, isa-isa.Pagkatapos noon, nanaginip siya na siya ay nakunan, at sina Jim at Christopher ay nakatayo sa kanyang harapan, tumatawa sa kanya habang siya ay nakahiga sa isang lusak ng kanyang dugo.Sinabi sa kanya ni Christopher na siya ay isang hangal na babae na tumangging makinig sa kanyang payo, samantalang si Jim ay nanunuya sa kanya at sinabing hindi siya maiinlove sa kanya.Nang magising si Bonnie mula sa kanyang bangungot, ang kanyang unan ay nabahiran ng luha.Bumangon siya sa kama at pumasok sa banyo, kung saan tinitigan niya ang kanyang haggard na sarili sa salamin.Ilang araw na ang nakalipas, puno ng pag-asa at kagalakan ang kanyang puso nang umalis siya sa Banyan City upang hanapin si Jim.Bago siya umalis, pinaalalahanan pa siya ni Harvey na huwag ipakita ang kanyang kaligayahan sa panlaba
"Sasagutin ko ang tawag!"Kasabay nito, inilabas ni Bonnie ang kanyang telepono, nagpakawala ng isang buntong-hininga upang mabawi ang kanyang katinuan, at kinuha ang telepono."Binabati kita!," umalingawngaw ang excited na boses ni Harvey sa kabilang linya. "Sa wakas nakuha mo na ang gusto mo!”"Sa wakas ay matatawag na kitang Mommy gaya ng dati kong gusto!"Napakunot ang noo ni Bonnie nang marinig iyon. "Ano ang sinasabi mo?""Huwag mo na akong paglaruan." Kinagat ni Harvey ang kanyang labi at sinabing may halong mapaglarong pang-aalipusta, "Sige, sige, huwag kang magyabang. Hindi mo kailangang magsinungaling sa akin; sinabi sa akin ni Mr. Jim Landry ang lahat."Lalong lumalim ang pagkunot ng noo ni Bonnie nang marinig ito. "Sinabi ang... ano?""Syempre tungkol sa kasal mo!" Napahagikgik si Harvey habang sinasabi ito. "Kaninang umaga, tinawagan ako ni Mr. Jim at sinabi sa akin na ikakasal na siya ngayong buwan, pero bago iyon, gusto niyang bumalik kami ni Shelly sa Merchant Ci
"Iyakin." Sinimulan ni Harvey na turuan si Bonnie na para bang siya ang nasa hustong gulang sa halip na siya. “Kung masyado mong pinapakita ang iyong emosyon, malalaman ni Mr. Jim kung gaano mo siya kamahal.”"Iisipin niya na hindi mo kayang mabuhay ng wala siya, at baka i-take for granted ka niya sa hinaharap!"Hawak ang telepono sa kanyang tainga, naramdaman ni Bonnie na ang mga emosyon na matagal niyang pinipigilan ay sa wakas ay nakahanap na ng paglaya. "Tama ka... Mahal ko siya ng sobra, at hindi ko kayang mabuhay ng wala siya."Ang nakakalungkot lang, hindi sila para sa isa’t-isa..Ayaw ni Bonnie na humawak sa isang relasyon na walang hahantungan.Hindi siya kasing bait ni Luna; isa lang siyang ordinaryong babae na masasaktan kapag inalis ang pag-asa sa kanya.Mawawalan siya ng ganang kumain at matulog sa tuwing makikita niyang may kasamang ibang babae ang taong mahal niya.Kung hindi niya aalisin si Jim sa kanyang buhay, sigurado siyang hindi niya matitiis ang emosyonal n
"Gusto ko lang siyang ibalik siya sa Swan Lake Chalet kung saan ko siya maaalagaan."Ang unang narinig ni Bonnie nang buksan niya ang pinto ay ang boses ni Christopher, na puno ng disgusto. "Nakalimutan mo na ba, Mr. Lynch, na nagtagal ka sa Swan Lake Chalet noong nakaraan, inaalagaan ang iyong sugat? Alam mo nang lubusan kung gaano katahimik at mapayapang Swan Lake Chalet; perpekto para sa isang buntis.”"Walang masama kung dalhin ko si Bonnie doon kung saan ko siya maaalagaan, kaya bakit ka tutol dito?"Walang bahid ng emosyon ang mababa at malamig na boses ni Joshua nang sumagot siya, "Alam ko na ang Swan Lake Chalet ay isang magandang lugar, at hindi ako tutol sa kanyang pananatili doon."Kasama niyon, inangat niya ang ulo niya para titigan si Christopher. "Wala lang akong tiwala na aalagaan mo siya."Nagdilim ang ekspresyon ni Christopher sa narinig.Sa tabi niya, kumunot ang noo ni Jim at sinubukang tumayo para sa kaibigan. "Wala kang tiwala kay Christopher? Siya ang nag-ii
Galit na galit si Luna sa matapang na pag-aangkin ni Christopher kaya nawalan siya ng imik.Makalipas ang ilang segundo, kinagat niya ang kanyang labi at pinandilatan ang mukha ni Christopher. "Akala ko noon ay mabait at matuwid kang tao, kung iisipin mo na anak ka ng matalik na kaibigan ng aking ina.”“Minsan, sinabi pa sa akin ni Nanay na mabuti kang tao at sinubukang itama ang mga hindi ko pagkakaunawa sa iyo.”"Pareho pala kaming mali!"Sa unang pagbabalik ni Luna sa pamilya Landry, hindi niya nagustuhan si Christopher noong una niya itong nakilala at naisip niyang isa itong mapanlinlang at tusong tao.Sa oras na iyon, nakita ni Rosalyn ang kanyang mga iniisip, at nakausap niya si Luna tungkol dito nang walang tao at sinabi sa kanya na si Christopher, sa katunayan, ay isang mabuting tao.Sinabi sa kanya ni Rosalyn na mahirap ang buhay ni Christopher. Ang kanyang ama ay dumanas ng sakit na psychiatric at ipinadala sa isang mental asylum bago pa man si Christopher ay 18 at hind
Kumunot ang noo ni Luna nang marinig niya ito.Kailangan niyang itago si Gwen kapag bumisita si John sa kanila. Kasabay nito, kailangan niya ng ibang tao para magpanggap na si ‘Andie Larson’.Habang iniisip ito, nagbuntong hininga si Luna at tumingin siya ng makahulugan kay Tara.Naintindihan ito ni Tara at tumango siya, pagkatapos ay naglakad siya pabalik ng elevator kasama si Luna.Nang sumara ang pinto, nagbuntong hininga si Tara at sinabi niya ng pagod na tono, “Salamat sa Diyos at nabigo si Robyn ng memorya niya. Kung hindi, sira na ang lahat ng plano natin.”Tumango si Luna. Pagkatapos, tumingin siya kay Tara at tinanong niya, “Oo nga pala, paano nagkakilala si John at ang tatay ni Gwen?”Kahit na si Andy ay dinala ng mga tauhan ni Tyson sa Sharnwick City. Paano napunta sa parehong kwarto si John at sumalo pa siya ng bala para dito?Kinidnap rin ba si John ng mga taong ito? Kung ganun, bakit nila ito ginawa?Nang mabanggit ito, nagbuntong hininga si Tara at nagpaliwang si
Sumilip si Luna sa crack mula sa pinto.May suot na hospital gown si John, nakaupo ito sa kama at kumakain habang kausap si Robyn. “Sinabi ba talaga ‘yun ni Miss Moore?”Tumango si Robyn. “Nakasalubong ko rin sa elevator ‘yung babae na bumili ng tanghalian na ito kanina. Hindi ka maniniwala, konektado din siya kay Miss Moore! Magpinsan sila sa kasal!”Huminto ang kamay ni John, halata na nabigla siya. Tumawa siya at tinanong niya, “Talaga? Nagkataon nga naman.”“Tama ka! Maliit ang mundo natin!” Tumango si Robyn. “Hindi lang ‘yun, pero dahil magpinsan sila sa kasal, may koneksyon din siya sa lalaking niligtas mo kagabi. Sa tingin ko ay ang pangalan niya ay…”Napatalon ang puso ni Luna sa lalamunan niya nang marinig niya ito.Nagkaroon siya ng isang malaking pagkakamali. Hindi niya sana babanggitin ang pangalan ni Gwen kung alam niya lang na si John ang lalaking nagligtas sa tatay ni Gwen!Malapit na masira ang sikreto nila!Habang iniisip ito, hindi niya mapigilan na tumingin k
Tumaas ang mga kilay ni Luna kay Tara. “Sinasabi mo ba na anim na buwan mo nang alam ang tungkol kay Anne at John?”Tahimik ng ilang sandali si Tara bago siya tumango. “Oo.”Huminga siya ng malalim at tumitig siya ng seryoso kay Luna. “Dati, ang lahat lang ng alam ko tungkol sayo ay pinakasalan mo ang pinsan ko at biniyayaan kayo ng triplets. Nabalitaan ko rin na sa isang punto, naging malapit ka kay Christian, pero wala na akong ibang impormasyon maliban dito. Isang araw, sinabi ng tita ko sa akin na ikaw, ang asawa ng pinsan ko, ay walang iba kundi si Moon, ang paboritong jewelry designer ko.”“Simula nang matuklasan ko ito, napunta ang atensyon ko sayo at naghanap ako ng mga balita tungkol sayo. Dahil dito, alam ko ang tungkol sa murder at trial mo, kaya alam ko ang tungkol kela Anne at John.”Lumaki ang mga mata ni Luna sa gulat.Hindi siya makapaniwala na si Tara ay palihim na isa sa mga fans niya, sa punto na binabantayan nito ang balita tungkol kay Luna kahit na nakatira si
Matagal na natulala si Luna.Sa huli, bumalik siya sa sarili at humawak siya ng sabik sa braso ni Robyn. “Sinasabi mo ba na ang kapatid mo ang nagligtas sa lalaki na hinahanap ng lahat sa buong bayan?”Hindi inaasahan ni Robyn ang reaksyon ni Luna. Napaatras siya sa takot at tumango siya. “O… Oo.”Bakit sabik si Luna na marinig ito?Kumunot ang noo niya at tinanong niya, “Miss, kilala… mo ba ang kapatid ko? O may koneksyon kayo sa matandang lalaki kagabi?”Sasagot sana ng oo si Luna sa mga tanong na ito nang sumingit si Tara. “Syempre may koneksyon siya sa matandang lalaki. Asawa siya ng pinsan ko, kaya may koneksyon siya sa matandang lalaki na niligtas ng kapatid mo. Sabik lang siya na makilala ang lalaki na lumigtas sa buhay ng matandang lalaki.”Pagkatapos, tumingin siya kay Luna. “Hindi ba, Luna?”Napahinto ng ilang sandali si Luna, pagkatapos ay tumango siya. “Oo, masaya lang ako na ligtas siya ngayon.”Pagkatapos, lumingon siya para tumitig ulit kay Robyn. “Kamusta na ang
“Um…”Ngunit, bago pa sumagot si Tara, sumingit si Robyn. “Hindi ba’t sinabi ko sayo na ang kapatid ko ay nabaril? Ito ay dahil pinoprotektahan niya ang isang matandang lalaki kagabi.”“Nakidnap silang pareho, at ang lalaki na ‘yun ay papatayin dapat ng kidnapper. Kung hindi humarang ang kapatid ko para iligtas ang lalaking ‘yun, patay na dapat siya ngayon.”“Si Miss Moore ay ang kamag anak ng lalaki at pumunta siya dito para pasalamatan kami.”Pagkatapos, pinakita niya ang card kay Luna at sinabi niya, “Gusto niya kaming bigyan ng gantimpala kapalit ng kabaitan ng kapatid ko. Desperado kami sa pera, pero ayaw itong tanggapin ng kapatid ko. Ayaw niyang isipin ng iba na may ibang rason ang kabaitan niya.”Napahinto si Luna nang marinig niya ito. Kumunot ang noo niya, tumingin siya kay Tara. “Ang ‘kamag-anak; na ito ay ang tatay ni Gwen, hindi ba?”Alam ni Luna ang tungkol sa nangyari kagabi. Dahil niligtas ng mga tauhan ni Joshua si Andy kagabi at ang kapatid ni Robyn ay nabaril d
“Hindi ko kailangan ng special treatment.” Ngumiti si John kay Tara. “Ang gusto ko lang ay ang isang oportunidad para sumama.”Kumunot ang noo ni Tara dahil dito, ngunit wala siyang sinabi. Sa huli, tumalikod siya at umalis na siya ng kwarto.Sa kanyang ikinagulat, nakasalubong niya si Luna, na siyang kakalabas lang ng elevator.Nabigla din si Luna na makita si Tara.Siguradong si Tara, na siyang obsessed kay Joshua, ay nasa Moore Group dapat kasama si Joshua, nagpapalipas ng oras kasama ang paboritong ‘pinsan’ nito. Bakit pala nasa hospital si Tara?“Hello, Luna.” Ngumiti ng nahihiya si Tara nang makita niya si Luna.Kumunot ang noo ni Luna at tumingin siya ng malamig kay Tara. “Ano ang ginagawa mo dito?”Nandito ba si Tara para makita si Gwen? Hindi niya maintindihan; hindi kilala nila Tara at Gwen ang isa’t isa. Bakit bibisita si Tara kay Gwen?Huminto si Tara, ngunit bago pa siya makagawa ng dahilan, tumunog ang boses ni Robyn sa likod niya. “Miss Moore!”Tumakbo si Robyn
Bumangon si John mula sa kama nang mabanggit ang matandang lalaki. Pagkatapos ay tumitig siya ng nakakunot ang noo kay Tara. “Ayos lang ba siya? Nawalan ako ng malay pagkatapos akong mabaril kagabi, kaya hindi ko alam kung ano ang nangyari sa kanya. Naaalala ko na dumating ang mga tauhan niyo sa oras… Ayos lang ba siya ngayon?”Kahit na ang ginawa ng matandang lalaki ang rason kung bakit nabaril si John, naiintindihan ni John ang pananaw ng lalaking ito. Pagkatapos makulong ng maraming araw, hindi nakakapagtaka na magiging balisa ito na makatakas.Hindi mapigilan ni John na isipin na kung ang lalaking ito ay nakakuha ng sakit mula sa pagkakakulong, lalo na at matanda at mahina na ito.Kumunot ang noo ni Tara nang mapansin niya na nag aalala si John. Mukhang hindi nagpapanggap si John sa pag aalala niya.Ayon kay Joshua, hindi alam ni John na ang lalaking niligtas niya ay ang tatay ni Gwen. Base sa reaksyon ni John, alam na ni Tara na tama si Joshua.Ngumiti si Tara at sumagot siya
Hindi kaya’t sinasabi ni John ang katotohanan?Habang iniisip ito, tumingin ulit si Tara kay Robyn.Medyo kinakabahan si Robyn habang sinusuri ng ganito. Nahihiya siyang tumawa at sinabi niya, “Nice to meet you, Miss Moore. Ako ang kapatid ni John, si Robyn.”Pagkatapos, tinaas niya ang kamay niya kay Tara.Kumunot ang noo ni Tara habang kinamayan niya si Robyn. “Nabalitaan ko na may sakit ka?”Tumigas ang kamay ni Robyn. Nakalimutan niya ang tungkol sa instructions ni John!Ngumiti siya, sinubukan niyang maging kalmado. “Opo. Nagkaroon ako ng kakaibang sakit at humihina ang katawan ko, at kailangan ko ng surgery para mabuhay.”Pagkatapos, lumingon siya para tumingin ng masama kay John. “Sinabi mo ba ito sa lahat? Hindi ba’t sinabi ko sayo na ‘wag mo ipagkalat ang tungkol sa sakit ko?”Tumawa si John. “Malalaman din naman ni Miss Moore ang tungkol dito dahil magkakasama kami sa trabaho.”Medyo naabala si Tara dahil dito. Pinadala siya ni Joshua para bantayan si John at malaman
“Ayos lang. Hindi ko siya niligtas para sa pera.” Ngumiti si John habang tinaas niya ang kamay niya para kunin ang kutsara at tinidor mula kay Robyn.Nagtataka rin siya tungkol sa binanggit ni Robyn, ngunit sa katotohanan, hindi siya nagsisi sa desisyon niya. Kahit na pumunta siya doon para sa pera, hindi ito ang motibasyon niya noong tumalon siya sa harap ng bala.Ginawa niya ito ng hindi nag iisip. Kahit na ibalik niya ang oras, ililigtas niya pa rin ang lalaking ‘yun ng hindi nagdadalawang isip.Nagbuntong hininga si Robyn at tumingin siya kay John. “Pero John… makakapunta ka pa ba sa public bid sa katayuan mo ngayon?”Namutla si John dahil dito. Makalipas ang ilang sandali, ngumiti siya kay Robyn at sinabi niya, “Syempre naman. Ang balikat ko lang ang nasaktan, hindi ang utak ko, kaya makakapag trabaho pa rin ako tulad ng dati at makapag handa ako para sa bid. ‘Wag kang mag alala. Alagaan mo na lang sina Anne at Sammie, at ako na ang bahala sa lahat.”Pagkatapos, tumingin siya