Galit na galit si Luna sa matapang na pag-aangkin ni Christopher kaya nawalan siya ng imik.Makalipas ang ilang segundo, kinagat niya ang kanyang labi at pinandilatan ang mukha ni Christopher. "Akala ko noon ay mabait at matuwid kang tao, kung iisipin mo na anak ka ng matalik na kaibigan ng aking ina.”“Minsan, sinabi pa sa akin ni Nanay na mabuti kang tao at sinubukang itama ang mga hindi ko pagkakaunawa sa iyo.”"Pareho pala kaming mali!"Sa unang pagbabalik ni Luna sa pamilya Landry, hindi niya nagustuhan si Christopher noong una niya itong nakilala at naisip niyang isa itong mapanlinlang at tusong tao.Sa oras na iyon, nakita ni Rosalyn ang kanyang mga iniisip, at nakausap niya si Luna tungkol dito nang walang tao at sinabi sa kanya na si Christopher, sa katunayan, ay isang mabuting tao.Sinabi sa kanya ni Rosalyn na mahirap ang buhay ni Christopher. Ang kanyang ama ay dumanas ng sakit na psychiatric at ipinadala sa isang mental asylum bago pa man si Christopher ay 18 at hind
Hindi makapaniwala si Jim sa katapangan ni Bonnie.Hindi ba niya sinabing buntis siya? Kung gayon, bakit siya naka-makeup?Ang mga buntis na kababaihan ay hindi dapat magsuot ng pampaganda, at kahit na kailanganin nila, gagamit sila ng pampaganda na partikular na ginawa para sa mga buntis na kababaihan.Hindi maintindihan ni Jim kung masyadong tanga si Bonnie para malaman ito o kung hindi niya naisip ang kahihinatnan ng kanyang mga aksyon sa kanyang hindi pa isinisilang na sanggol.Sa sandaling naisip niya ito, ang tingin sa kanyang mga mata ay napalitan ng matinding pagtutol."Bonnie."Sa kaibahan, bakas sa mukha ni Christopher ang pag-aalala at pagkabalisa.Alam niyang nagme-makeup si Bonnie para itago ang kanyang dark circles at itago ang haggard na hitsura sa kanyang mukha.Kaya naman, hindi niya maiwasang lalong mag-alala sa kanya.Kailangan niyang ilayo si Bonnie sa lugar na ito anuman ang mangyari at ibalik siya sa Swan Lake Chalet kasama niya!Napangisi si Bonnie nang
Hindi napigilan ni Bonnie ang mapangisi nang marinig niya ito.Inangat niya ang kanyang ulo upang titigan si Jim at sinabi sa isang mapanuksong tono, "Hindi ko alam kung tatawagin kitang walang muwang o tanga; sa tingin mo ba ang pag-aalaga ni Christopher sa isang bata noon ay patunay ng kanyang pagmamahal sa mga bata?"Ngumisi si Jim. "Hindi ba?""Kung gayon, ibig sabihin ba nito ay isang santo ako dahil tinulungan kitang alagaan ang dalawa mong anak? Hindi mo ba ako gagantihan para dito?" Malamig na tinitigan ni Bonnie si Jim at nagpatuloy sa boses na may halong pagkapagal at pagod. “Jim, hindi ko alam kung ano ang intensyon mong pumunta dito kasama si Christopher.”“Hinimok na ako ni Christopher na magpa-abort, pero tumanggi ako.”"Sa pagkakataong ito, isinama ka niya para alam ng Diyos kung bakit, ngunit muli ko lang itong sasabihin."Nagpakawala siya ng hininga, tinitigan ang nasugatan niyang kanang kalingkingan, at sinabi sa malamig at walang emosyong boses, "Ang sanggol sa
Kapag nalaman ni Christopher na pineke niya ang consent form, hindi siya titigil para pilitin si Bonnie na tanggalin ang sanggol!Sa sandaling naisip niya ito, nakagat ni Bonnie ang kanyang labi at napabulalas, "Nawala ko ang form!"Dahil doon, tinapunan niya sina Jim at Christopher ng hindi nasisiyahang tingin. "Sino bang nasa tamang pag-iisip ang mag-iingat nito?"Humagalpak ng tawa si Christopher. "Nawala?"Pinagkrus niya ang kanyang mga braso sa harap ng kanyang dibdib at itinuon ang kanyang tingin sa patag na tiyan ni Bonnie. "Kung sumailalim ka sa operasyon, sasabihin sa iyo ng siruhano na itago ang iyong consent form sa isang ligtas na lugar, hindi lamang para ideklara ito sa kumpanya ng segurong medikal kundi para magsilbing patunay din kapag tinawag ka ng ospital para sa isang follow-up na appointment sa hinaharap.”"Kine-claim mo na nawala mo ang form, kaya ito ay alinman sa dahil hindi mo alam o nagsisinungaling ka."Habang sinasabi niya ito, inilagay ni Christopher an
Natahimik ang buong kwarto.Nakagat ni Bonnie ang kanyang labi at pinagmasdan ng mabuti si Christopher, tumatakbo ang kanyang isip.Siya ay nagpaplano na upang sabihin ang totoo kung hindi lumabas si Sean sa huling minuto.Nangangahulugan ba ito na maliligtas ang kanyang anak?Hindi... Si Christopher ay isang doktor, kaya tiyak na masasabi niyang hindi pa siya naoperahan.Gayunpaman, hindi maiwasan ni Bonnie na mag-isip kung posible pa rin.Paano kung hindi mapansin ni Christopher at nabasa nang mali ang isang maliit na detalye... Maniniwala ba siya na totoo ang form na ito?Kung gayon, maliligtas ang kanyang sanggol!Pakiramdam ni Bonnie ay parang lumalalim ang kanyang puso sa kailaliman ng emosyonal na bangin habang pinagmamasdan si Christopher.Hindi, hindi ito posible.Paanong mapapalampas ni Christopher ang anuman, sa paghusga sa detalyadong paraan ng pag-usisa niya sa papel?Kahit na ang pagtuklas ng isang maliit na detalye ay maglalantad sa kanya.Ipinikit ni Bonnie
"Dahil naipalaglag mo na ang bata, sa tingin ko wala nang dahilan para manatili pa kami dito."Habang sinasabi niya ito, sumulyap si Christopher kay Jim, na nakaupo sa tabi niya. "Tara na, Jim."Pinikit ni Jim ang kanyang mga mata. "Nang ganoon kabilis? Hindi ba natin isasama si Bonnie?"Napangiti si Christopher sa kanyang mga labi. "Hindi na kailangan iyon."Kasama niyo, sinulyapan niya si Bonnie na may medyo panatag na tingin. "Dahil naalis na niya ang anak namin, sa tingin ko ay hindi ko na kailangan pang alagaan siya."Nagsalubong ang kilay ni Jim at nagtataka siyang tumitig kay Christopher.Ang batang ipinalaglag ni Bonnie ay anak ni Christopher, ngunit bakit parang hindi man lang siya nabalisa at sa halip ay gumaan ang loob?Nang tawagan ni Christopher si Bonnie sa telepono noong nakaraang gabi, naiyak siya at sinabing hindi siya titigil para maiuwi si Bonnie sa kanya, kung saan maaalagaan niya ito.Siya ay tila nasasabik na maging isang ama, ngunit sa sandaling ito…Kum
Tinutuya ni Bonnie si Jim tungkol sa pagkalinlang ni Charlotte, ngunit para kay Jim, parang tinutuya niya ito tungkol sa pagkahulog sa kanya at sa mga panlilinlang ni Luna noon.Nagdilim ang kanyang ekspresyon sa sandaling napagtanto niya ito.Malamig niyang tinitigan ang nakatawang mukha ni Bonnie at napaismid siya. "Sa tingin mo ba ito ay nakakatawa?"Sa wakas ay tumigil si Bonnie sa pagtawa at sumagot, na may bahagyang nakakaawang hitsura sa kanyang mukha, "Hindi mo ba iniisip na ito ay malungkot, Jim?""Mas naaawa ako sayo." Malamig na sumulyap sa kanya si Jim at walang emosyong idinagdag, "Hindi mo pinahahalagahan ang pagkakaroon ng isang taong nagmamahal sa iyo tulad ng ginagawa ni Christopher, at sa halip, hinayaan mo ang iyong sarili sa maruming supling ng ibang lalaki."Maruming supling.Ang dalawang salitang ito ay parang mga tinik na tumutusok sa puso ni Bonnie.Kinagat niya ang kanyang labi at ibinaon ang kanyang mga kuko sa kanyang mga palad na nagsimulang sumakit a
Bilang kasalukuyang CEO ng Landry Group, hindi pinapayagan ni Jim ang kanyang mga empleyado na magdusa sa mga kahihinatnan ng kanyang pagiging pabigla-bigla.Kaya naman, nagpakawala ng hininga si Jim, pinigilan ang galit sa kanyang puso, at ngumiti kay Joshua. "Siguradong nagbibiro ka, Mr. Lynch. Bakit ko gugustuhing guluhin ang isang babaeng nasugatan na katatapos lang magpalaglag?"Kasama niyon, nagpakawala siya ng buntong hininga at lumingon kay Christopher. “Christopher, naiintindihan ko na gusto mo ang tulong ko sa pagpilit kay Bonnie na ipalaglag ang isang sanggol na hindi sa iyo, ngunit tulad ng sinabi ko, wala akong higit na kinaiinisan sa mundong ito kundi ang lokohin at gamitin ng isang tao.”"Kung alam ko lang ang totoong intensyon mo na pumunta dito, hindi na sana ako pumayag na sumama sayo."Dahil doon, tumalikod si Jim at lumakad palayo, iniwan ang maputlang mukha, hindi gumagalaw na si Christopher.Nang makitang aalis na si Jim, mabilis siyang tumayo, ngunit bago pa
Kumunot ang noo ni Luna nang marinig niya ito.Kailangan niyang itago si Gwen kapag bumisita si John sa kanila. Kasabay nito, kailangan niya ng ibang tao para magpanggap na si ‘Andie Larson’.Habang iniisip ito, nagbuntong hininga si Luna at tumingin siya ng makahulugan kay Tara.Naintindihan ito ni Tara at tumango siya, pagkatapos ay naglakad siya pabalik ng elevator kasama si Luna.Nang sumara ang pinto, nagbuntong hininga si Tara at sinabi niya ng pagod na tono, “Salamat sa Diyos at nabigo si Robyn ng memorya niya. Kung hindi, sira na ang lahat ng plano natin.”Tumango si Luna. Pagkatapos, tumingin siya kay Tara at tinanong niya, “Oo nga pala, paano nagkakilala si John at ang tatay ni Gwen?”Kahit na si Andy ay dinala ng mga tauhan ni Tyson sa Sharnwick City. Paano napunta sa parehong kwarto si John at sumalo pa siya ng bala para dito?Kinidnap rin ba si John ng mga taong ito? Kung ganun, bakit nila ito ginawa?Nang mabanggit ito, nagbuntong hininga si Tara at nagpaliwang si
Sumilip si Luna sa crack mula sa pinto.May suot na hospital gown si John, nakaupo ito sa kama at kumakain habang kausap si Robyn. “Sinabi ba talaga ‘yun ni Miss Moore?”Tumango si Robyn. “Nakasalubong ko rin sa elevator ‘yung babae na bumili ng tanghalian na ito kanina. Hindi ka maniniwala, konektado din siya kay Miss Moore! Magpinsan sila sa kasal!”Huminto ang kamay ni John, halata na nabigla siya. Tumawa siya at tinanong niya, “Talaga? Nagkataon nga naman.”“Tama ka! Maliit ang mundo natin!” Tumango si Robyn. “Hindi lang ‘yun, pero dahil magpinsan sila sa kasal, may koneksyon din siya sa lalaking niligtas mo kagabi. Sa tingin ko ay ang pangalan niya ay…”Napatalon ang puso ni Luna sa lalamunan niya nang marinig niya ito.Nagkaroon siya ng isang malaking pagkakamali. Hindi niya sana babanggitin ang pangalan ni Gwen kung alam niya lang na si John ang lalaking nagligtas sa tatay ni Gwen!Malapit na masira ang sikreto nila!Habang iniisip ito, hindi niya mapigilan na tumingin k
Tumaas ang mga kilay ni Luna kay Tara. “Sinasabi mo ba na anim na buwan mo nang alam ang tungkol kay Anne at John?”Tahimik ng ilang sandali si Tara bago siya tumango. “Oo.”Huminga siya ng malalim at tumitig siya ng seryoso kay Luna. “Dati, ang lahat lang ng alam ko tungkol sayo ay pinakasalan mo ang pinsan ko at biniyayaan kayo ng triplets. Nabalitaan ko rin na sa isang punto, naging malapit ka kay Christian, pero wala na akong ibang impormasyon maliban dito. Isang araw, sinabi ng tita ko sa akin na ikaw, ang asawa ng pinsan ko, ay walang iba kundi si Moon, ang paboritong jewelry designer ko.”“Simula nang matuklasan ko ito, napunta ang atensyon ko sayo at naghanap ako ng mga balita tungkol sayo. Dahil dito, alam ko ang tungkol sa murder at trial mo, kaya alam ko ang tungkol kela Anne at John.”Lumaki ang mga mata ni Luna sa gulat.Hindi siya makapaniwala na si Tara ay palihim na isa sa mga fans niya, sa punto na binabantayan nito ang balita tungkol kay Luna kahit na nakatira si
Matagal na natulala si Luna.Sa huli, bumalik siya sa sarili at humawak siya ng sabik sa braso ni Robyn. “Sinasabi mo ba na ang kapatid mo ang nagligtas sa lalaki na hinahanap ng lahat sa buong bayan?”Hindi inaasahan ni Robyn ang reaksyon ni Luna. Napaatras siya sa takot at tumango siya. “O… Oo.”Bakit sabik si Luna na marinig ito?Kumunot ang noo niya at tinanong niya, “Miss, kilala… mo ba ang kapatid ko? O may koneksyon kayo sa matandang lalaki kagabi?”Sasagot sana ng oo si Luna sa mga tanong na ito nang sumingit si Tara. “Syempre may koneksyon siya sa matandang lalaki. Asawa siya ng pinsan ko, kaya may koneksyon siya sa matandang lalaki na niligtas ng kapatid mo. Sabik lang siya na makilala ang lalaki na lumigtas sa buhay ng matandang lalaki.”Pagkatapos, tumingin siya kay Luna. “Hindi ba, Luna?”Napahinto ng ilang sandali si Luna, pagkatapos ay tumango siya. “Oo, masaya lang ako na ligtas siya ngayon.”Pagkatapos, lumingon siya para tumitig ulit kay Robyn. “Kamusta na ang
“Um…”Ngunit, bago pa sumagot si Tara, sumingit si Robyn. “Hindi ba’t sinabi ko sayo na ang kapatid ko ay nabaril? Ito ay dahil pinoprotektahan niya ang isang matandang lalaki kagabi.”“Nakidnap silang pareho, at ang lalaki na ‘yun ay papatayin dapat ng kidnapper. Kung hindi humarang ang kapatid ko para iligtas ang lalaking ‘yun, patay na dapat siya ngayon.”“Si Miss Moore ay ang kamag anak ng lalaki at pumunta siya dito para pasalamatan kami.”Pagkatapos, pinakita niya ang card kay Luna at sinabi niya, “Gusto niya kaming bigyan ng gantimpala kapalit ng kabaitan ng kapatid ko. Desperado kami sa pera, pero ayaw itong tanggapin ng kapatid ko. Ayaw niyang isipin ng iba na may ibang rason ang kabaitan niya.”Napahinto si Luna nang marinig niya ito. Kumunot ang noo niya, tumingin siya kay Tara. “Ang ‘kamag-anak; na ito ay ang tatay ni Gwen, hindi ba?”Alam ni Luna ang tungkol sa nangyari kagabi. Dahil niligtas ng mga tauhan ni Joshua si Andy kagabi at ang kapatid ni Robyn ay nabaril d
“Hindi ko kailangan ng special treatment.” Ngumiti si John kay Tara. “Ang gusto ko lang ay ang isang oportunidad para sumama.”Kumunot ang noo ni Tara dahil dito, ngunit wala siyang sinabi. Sa huli, tumalikod siya at umalis na siya ng kwarto.Sa kanyang ikinagulat, nakasalubong niya si Luna, na siyang kakalabas lang ng elevator.Nabigla din si Luna na makita si Tara.Siguradong si Tara, na siyang obsessed kay Joshua, ay nasa Moore Group dapat kasama si Joshua, nagpapalipas ng oras kasama ang paboritong ‘pinsan’ nito. Bakit pala nasa hospital si Tara?“Hello, Luna.” Ngumiti ng nahihiya si Tara nang makita niya si Luna.Kumunot ang noo ni Luna at tumingin siya ng malamig kay Tara. “Ano ang ginagawa mo dito?”Nandito ba si Tara para makita si Gwen? Hindi niya maintindihan; hindi kilala nila Tara at Gwen ang isa’t isa. Bakit bibisita si Tara kay Gwen?Huminto si Tara, ngunit bago pa siya makagawa ng dahilan, tumunog ang boses ni Robyn sa likod niya. “Miss Moore!”Tumakbo si Robyn
Bumangon si John mula sa kama nang mabanggit ang matandang lalaki. Pagkatapos ay tumitig siya ng nakakunot ang noo kay Tara. “Ayos lang ba siya? Nawalan ako ng malay pagkatapos akong mabaril kagabi, kaya hindi ko alam kung ano ang nangyari sa kanya. Naaalala ko na dumating ang mga tauhan niyo sa oras… Ayos lang ba siya ngayon?”Kahit na ang ginawa ng matandang lalaki ang rason kung bakit nabaril si John, naiintindihan ni John ang pananaw ng lalaking ito. Pagkatapos makulong ng maraming araw, hindi nakakapagtaka na magiging balisa ito na makatakas.Hindi mapigilan ni John na isipin na kung ang lalaking ito ay nakakuha ng sakit mula sa pagkakakulong, lalo na at matanda at mahina na ito.Kumunot ang noo ni Tara nang mapansin niya na nag aalala si John. Mukhang hindi nagpapanggap si John sa pag aalala niya.Ayon kay Joshua, hindi alam ni John na ang lalaking niligtas niya ay ang tatay ni Gwen. Base sa reaksyon ni John, alam na ni Tara na tama si Joshua.Ngumiti si Tara at sumagot siya
Hindi kaya’t sinasabi ni John ang katotohanan?Habang iniisip ito, tumingin ulit si Tara kay Robyn.Medyo kinakabahan si Robyn habang sinusuri ng ganito. Nahihiya siyang tumawa at sinabi niya, “Nice to meet you, Miss Moore. Ako ang kapatid ni John, si Robyn.”Pagkatapos, tinaas niya ang kamay niya kay Tara.Kumunot ang noo ni Tara habang kinamayan niya si Robyn. “Nabalitaan ko na may sakit ka?”Tumigas ang kamay ni Robyn. Nakalimutan niya ang tungkol sa instructions ni John!Ngumiti siya, sinubukan niyang maging kalmado. “Opo. Nagkaroon ako ng kakaibang sakit at humihina ang katawan ko, at kailangan ko ng surgery para mabuhay.”Pagkatapos, lumingon siya para tumingin ng masama kay John. “Sinabi mo ba ito sa lahat? Hindi ba’t sinabi ko sayo na ‘wag mo ipagkalat ang tungkol sa sakit ko?”Tumawa si John. “Malalaman din naman ni Miss Moore ang tungkol dito dahil magkakasama kami sa trabaho.”Medyo naabala si Tara dahil dito. Pinadala siya ni Joshua para bantayan si John at malaman
“Ayos lang. Hindi ko siya niligtas para sa pera.” Ngumiti si John habang tinaas niya ang kamay niya para kunin ang kutsara at tinidor mula kay Robyn.Nagtataka rin siya tungkol sa binanggit ni Robyn, ngunit sa katotohanan, hindi siya nagsisi sa desisyon niya. Kahit na pumunta siya doon para sa pera, hindi ito ang motibasyon niya noong tumalon siya sa harap ng bala.Ginawa niya ito ng hindi nag iisip. Kahit na ibalik niya ang oras, ililigtas niya pa rin ang lalaking ‘yun ng hindi nagdadalawang isip.Nagbuntong hininga si Robyn at tumingin siya kay John. “Pero John… makakapunta ka pa ba sa public bid sa katayuan mo ngayon?”Namutla si John dahil dito. Makalipas ang ilang sandali, ngumiti siya kay Robyn at sinabi niya, “Syempre naman. Ang balikat ko lang ang nasaktan, hindi ang utak ko, kaya makakapag trabaho pa rin ako tulad ng dati at makapag handa ako para sa bid. ‘Wag kang mag alala. Alagaan mo na lang sina Anne at Sammie, at ako na ang bahala sa lahat.”Pagkatapos, tumingin siya