"Lucas, babalik ako sa Banyan City bukas." Natigilan si Lucas nang marinig iyon. "Sir...sigurado po ba kayo dito? “Kakatapos lang nating makabangon dito sa Merchant City. Higit pa rito, nakuha na ni Luke ang otsenta porsiyento ng mga gang dito. "Magtatagumpay tayo sa lalong madaling panahon, kaya sigurado ka bang gusto mong umalis sa Merchant City sa oras na tulad nito?" Napabuntong-hininga si Joshua at sumagot, “Babalik ako mag-isa. Maaari kayong manatili dito ni Luke at patuloy na bantayan ang mga bagay-bagay. "Ngunit maaari mong ipahayag sa publiko na umalis ka kasama ko para isipin ng mga tao na sumuko na ang Lynch Group sa pagsisikap na sakupin ang Merchant City, okay?" Saglit na natahimik si Lucas, saka tumango. "Tulungan mo akong mag-book ng flight para bukas." Kasama noon, binaba na ni Joshua ang phone. Hinding-hindi magsisinungaling si Christopher sa kanya. Wala siyang pakialam kung ang Clinging Root na ito ay makakapagpagaling kay Rosalyn, ni wala siyang
Nang mapansin niya ang maputlang mukha ni Luna, napakunot ang noo ni Bonnie at nagtanong sa mahinang boses, “Kailan umalis si Joshua?” Pinag-isipan ito ni Harvey saglit, pagkatapos ay sumagot, "Inimpake niya ang kanyang mga bag at umalis kagabi. Kung anong oras, hindi rin ako sigurado—wala na siya pagkagising ko kaninang umaga. “Sinabi sa akin ni Uncle Christopher na umuwi si Uncle Joshua para maghanap ng isang bagay na napakahalaga sa kanya.” Nagdilim ang ekspresyon ni Bonnie nang marinig niya ito. Kinagat ni Luna ang labi at bumalik sa taas. Bigla niyang naramdaman na tila isang biro ang kanyang pag-asam at paghihintay sa buong araw. Noong nahaharap sa pagpili sa pagitan ng pamilya Landry at ni Joshua, pinag-isipan niya ito dahil ayaw niyang maging estranghero sa lalaking ito. Higit pa rito, pinakinggan niya ang mungkahi ni Bonnie na mangako kay Joshua na babalik ito sa tabi nito at magpapakasal pagkatapos mamatay si Rosalyn. Anong nangyari sa huli? Sinabi sa kanya
May napagtanto si Luna sa sandaling iyon. Para kay Joshua, hindi rin mahalaga ang mga bata. Ibinaba ni Luna ang kanyang ulo at inilagay ang kanyang kamay sa kanyang tiyan. May isa pang bata sa loob, isang buwan pa lang ay mayroon nang hindi mapigilang instinct na mabuhay. Handa ba siyang…ipanganak ang batang ito at hayaan itong magdusa? Ito ay isang bata na hindi magiging prayoridad ng kanyang ama. Biglang naalala ni Luna ang sarili. Maraming taon na ang nakalilipas, siya rin, ay itinuring na hindi mahalaga ng kanyang tunay na ama, si Charles, at iniwan sa ampunan. Sa huli, siya ay ipinagpalit sa ibang anak, na humantong sa kanyang miserableng buhay pagkatapos noon. Magdurusa ba ang kanyang anak sa parehong kapalaran? Sa sandaling naisip niya ito, ipinikit ni Luna ang kanyang mga mata at idinial ang numero ni Bonnie. "Tulungan mo akong bumili ng ilang abortion pills." Sina Nigel, Neil, at Nellie ay anim na taong gulang na, at siya lang ang nakakaalam kung gaano kahi
Nagsimulang kumalas ang suspension rope na mahigit sampung oras nang nakalawit. Nakadikit ang buong katawan ni Joshua sa gilid ng bangin habang pilit niyang pinipigilan ang pagkahulog. Gayunpaman, dahil sa kanyang marahas na paggalaw, nagsimulang tumibok ang sugat na natamo niya sa pakikipagsagupaan niya sa mga tauhan ni Malcolm. Sa wakas, ang kanyang sugat ay bumuka, at si Joshua, na naubos ang lahat ng kanyang lakas, ay bumagsak sa gilid ng bangin.“Mr. Lynch!”…Pagdating ni Jude sa ospital, halos sampung oras na sa operating room si Joshua. Nakaupo sina Nigel, Neil, at Nellie sa isang bench sa labas ng operation theater, tahimik na nakatingin sa pinto. Pulang pula ang mukha nilang tatlo na parang umiiyak. Maging si Nigel, na noon pa man ang pinaka-level-headed sa kanilang tatlo, ay may mga mantsa ng luha sa kanyang mukha. Sa kabila nito, nang makita niya si Jude ay tahimik na umalis si Nigel sa kanyang kinauupuan at inangat ang ulo para titigan si Jude. "Tito Jude."
Sa loob ng ward, maputla ng mukha ni Joshua na halos walang kulay. Nang makitang dumating na si Jude, nagpakawala ng malalim na buntong-hininga si Joshua at nagsabi, “Bigyan mo ako ng pabor." Nagsalubong ang kilay ni Jude. “Ano ito?” "May isang tao sa aking mga contact na tinatawag na Christopher Roberts. Gusto kong pumunta ka sa Merchant City at iabot sa kanya ang mga halamang gamot na nakuha ko... "Sabihin din sa kanya na magpasa ng mensahe kay Luna at hilingin sa kanya na hintayin ako... "Huwag mong sabihin sa kanya na nasaktan ko ang sarili ko. Sabihin mo lang na…” Dahil doon, umubo siya ng isang subo ng dugo at nagpatuloy, "Sabihin mo lang sa kanya na abala ako sa isang bagay at hahanapin ko siya sa sandaling matapos ko itong tapusin." Dahil doon, nawalan siya ng malay sa kanyang kama nang hindi man lang nahintay ang sagot ni Jude. Kumunot ang noo ni Jude at sumulyap kay Joshua na walang magawa. Hindi kailanman nagbago ang lalaking ito. Kung tama ang hula niya,
Gabi na. Nagsimulang magmaneho si Christopher papunta sa ospital sa itinakdang oras. Sa ilang kadahilanan, ang kalsada malapit sa ospital ay hindi karaniwang masikip. Ibinaba ni Christopher ang kanyang ulo upang sumulyap sa oras na walang pasensya. Nang makitang palapit na ito ng palapit sa nakatakdang oras ng pagkikita nila ni Jude, mabilis na kinuha ni Christopher ang kanyang telepono at dinial ang numero ni Jude. "Mr. Smith, na-stuck ako sa traffic ngayon. Mangyaring hintayin ako sa East 2 gate, at darating ako sa loob ng halos sampung minuto." “Sige.” Pagkatapos ibaba ang telepono, nagpakawala ng hininga si Jude at naglakad patungo sa East 2 Gate, hawak-hawak ang bag ng mga damo sa kanyang mga braso. Laking gulat niya nang dumating siya, nakita niya ang isang lalaking nakatayo doon na nagsasabing siya si Christopher. “Hello, ikaw ba si Mr. Jude Smith?” Ang lalaki ay nakasuot ng marangyang tuxedo at naka-istilong gupit. Ngumisi siya at naglakad nang makitang papalapi
Naramdaman ni Hunter na parang may bumagsak sa likod ng kanyang ulo. Kung magkaibigan sina Jude Smith at Luke Jones... Nangangahulugan ito na sina Joshua at Luke— Nanlamig ang gulugod ni Hunter habang sinusubukan niyang itatag ang koneksyon na ito sa kanyang isipan. Matagal siyang hindi kumikibo bago tuluyang dumating. "Hindi bale. Mas mabuting umalis na ako dito!"… Ang kotse ni Christopher ay naipit sa trapiko nang mahabang panahon. Bukod pa riyan, sa hindi malamang dahilan, naubusan ng baterya ang kanyang telepono bago pa man siya makarating sa airport. Sa oras na dumating siya sa East 2 gate, dalawampung minuto na ang lumipas mula nang oras para magkita sila ni Jude. Natanaw ni Christopher ang isang lalaking nakatayo sa harap ng East 2 gate at may hawak na backpack mula sa malayo. Nang makita siya ng lalaki ay saglit siyang nag-alinlangan saka mabilis na lumapit sa kanya. “Ikaw ba si Mr. Christopher Roberts? Ako si Jude Smith." Tumango si Christopher at sumagot
Nanigas ang buong katawan ni Jude nang marinig niya ito. Naikuyom niya ang kanyang mga kamao sa galit. Ano ang ibig sabihin ni Luna nang tanungin niya kung ano ang ginawa ni Joshua para sa kanya? Kung hindi siya pinagbawalan ni Joshua na sabihin kay Luna ang tungkol sa kanyang pinsala, ibabalik niya ito sa Banyan City sa sandaling ito! Gusto niyang pumasok ito sa ward at makita mismo kung ano ang ginawa ng lalaking ito para sa kanya. Handa siyang isantabi ang kanyang paghihiganti laban sa pamilya Landry at sumiksik sa gilid ng bangin upang makahanap ng halamang gamot na magliligtas sa ina ni Luna! Hindi siya makapaniwala na ang pagsakripisyo ni Joshua ay walang natanggap kundi pamumuna mula kay Luna, na nagsasabing wala siyang ginawa para sa kanya! Bumuntong hininga si Jude at tinitigan ang mukha ni Luna. "Alam ko na nakipag-ugnayan ka sa pamilya Landry. Bakit hindi mo tanungin ang doktor na nagngangalang Christopher tungkol dito? “Pagbaba ko ng eroplano ngayon, may bin
Kumunot ang noo ni Luna nang marinig niya ito.Kailangan niyang itago si Gwen kapag bumisita si John sa kanila. Kasabay nito, kailangan niya ng ibang tao para magpanggap na si ‘Andie Larson’.Habang iniisip ito, nagbuntong hininga si Luna at tumingin siya ng makahulugan kay Tara.Naintindihan ito ni Tara at tumango siya, pagkatapos ay naglakad siya pabalik ng elevator kasama si Luna.Nang sumara ang pinto, nagbuntong hininga si Tara at sinabi niya ng pagod na tono, “Salamat sa Diyos at nabigo si Robyn ng memorya niya. Kung hindi, sira na ang lahat ng plano natin.”Tumango si Luna. Pagkatapos, tumingin siya kay Tara at tinanong niya, “Oo nga pala, paano nagkakilala si John at ang tatay ni Gwen?”Kahit na si Andy ay dinala ng mga tauhan ni Tyson sa Sharnwick City. Paano napunta sa parehong kwarto si John at sumalo pa siya ng bala para dito?Kinidnap rin ba si John ng mga taong ito? Kung ganun, bakit nila ito ginawa?Nang mabanggit ito, nagbuntong hininga si Tara at nagpaliwang si
Sumilip si Luna sa crack mula sa pinto.May suot na hospital gown si John, nakaupo ito sa kama at kumakain habang kausap si Robyn. “Sinabi ba talaga ‘yun ni Miss Moore?”Tumango si Robyn. “Nakasalubong ko rin sa elevator ‘yung babae na bumili ng tanghalian na ito kanina. Hindi ka maniniwala, konektado din siya kay Miss Moore! Magpinsan sila sa kasal!”Huminto ang kamay ni John, halata na nabigla siya. Tumawa siya at tinanong niya, “Talaga? Nagkataon nga naman.”“Tama ka! Maliit ang mundo natin!” Tumango si Robyn. “Hindi lang ‘yun, pero dahil magpinsan sila sa kasal, may koneksyon din siya sa lalaking niligtas mo kagabi. Sa tingin ko ay ang pangalan niya ay…”Napatalon ang puso ni Luna sa lalamunan niya nang marinig niya ito.Nagkaroon siya ng isang malaking pagkakamali. Hindi niya sana babanggitin ang pangalan ni Gwen kung alam niya lang na si John ang lalaking nagligtas sa tatay ni Gwen!Malapit na masira ang sikreto nila!Habang iniisip ito, hindi niya mapigilan na tumingin k
Tumaas ang mga kilay ni Luna kay Tara. “Sinasabi mo ba na anim na buwan mo nang alam ang tungkol kay Anne at John?”Tahimik ng ilang sandali si Tara bago siya tumango. “Oo.”Huminga siya ng malalim at tumitig siya ng seryoso kay Luna. “Dati, ang lahat lang ng alam ko tungkol sayo ay pinakasalan mo ang pinsan ko at biniyayaan kayo ng triplets. Nabalitaan ko rin na sa isang punto, naging malapit ka kay Christian, pero wala na akong ibang impormasyon maliban dito. Isang araw, sinabi ng tita ko sa akin na ikaw, ang asawa ng pinsan ko, ay walang iba kundi si Moon, ang paboritong jewelry designer ko.”“Simula nang matuklasan ko ito, napunta ang atensyon ko sayo at naghanap ako ng mga balita tungkol sayo. Dahil dito, alam ko ang tungkol sa murder at trial mo, kaya alam ko ang tungkol kela Anne at John.”Lumaki ang mga mata ni Luna sa gulat.Hindi siya makapaniwala na si Tara ay palihim na isa sa mga fans niya, sa punto na binabantayan nito ang balita tungkol kay Luna kahit na nakatira si
Matagal na natulala si Luna.Sa huli, bumalik siya sa sarili at humawak siya ng sabik sa braso ni Robyn. “Sinasabi mo ba na ang kapatid mo ang nagligtas sa lalaki na hinahanap ng lahat sa buong bayan?”Hindi inaasahan ni Robyn ang reaksyon ni Luna. Napaatras siya sa takot at tumango siya. “O… Oo.”Bakit sabik si Luna na marinig ito?Kumunot ang noo niya at tinanong niya, “Miss, kilala… mo ba ang kapatid ko? O may koneksyon kayo sa matandang lalaki kagabi?”Sasagot sana ng oo si Luna sa mga tanong na ito nang sumingit si Tara. “Syempre may koneksyon siya sa matandang lalaki. Asawa siya ng pinsan ko, kaya may koneksyon siya sa matandang lalaki na niligtas ng kapatid mo. Sabik lang siya na makilala ang lalaki na lumigtas sa buhay ng matandang lalaki.”Pagkatapos, tumingin siya kay Luna. “Hindi ba, Luna?”Napahinto ng ilang sandali si Luna, pagkatapos ay tumango siya. “Oo, masaya lang ako na ligtas siya ngayon.”Pagkatapos, lumingon siya para tumitig ulit kay Robyn. “Kamusta na ang
“Um…”Ngunit, bago pa sumagot si Tara, sumingit si Robyn. “Hindi ba’t sinabi ko sayo na ang kapatid ko ay nabaril? Ito ay dahil pinoprotektahan niya ang isang matandang lalaki kagabi.”“Nakidnap silang pareho, at ang lalaki na ‘yun ay papatayin dapat ng kidnapper. Kung hindi humarang ang kapatid ko para iligtas ang lalaking ‘yun, patay na dapat siya ngayon.”“Si Miss Moore ay ang kamag anak ng lalaki at pumunta siya dito para pasalamatan kami.”Pagkatapos, pinakita niya ang card kay Luna at sinabi niya, “Gusto niya kaming bigyan ng gantimpala kapalit ng kabaitan ng kapatid ko. Desperado kami sa pera, pero ayaw itong tanggapin ng kapatid ko. Ayaw niyang isipin ng iba na may ibang rason ang kabaitan niya.”Napahinto si Luna nang marinig niya ito. Kumunot ang noo niya, tumingin siya kay Tara. “Ang ‘kamag-anak; na ito ay ang tatay ni Gwen, hindi ba?”Alam ni Luna ang tungkol sa nangyari kagabi. Dahil niligtas ng mga tauhan ni Joshua si Andy kagabi at ang kapatid ni Robyn ay nabaril d
“Hindi ko kailangan ng special treatment.” Ngumiti si John kay Tara. “Ang gusto ko lang ay ang isang oportunidad para sumama.”Kumunot ang noo ni Tara dahil dito, ngunit wala siyang sinabi. Sa huli, tumalikod siya at umalis na siya ng kwarto.Sa kanyang ikinagulat, nakasalubong niya si Luna, na siyang kakalabas lang ng elevator.Nabigla din si Luna na makita si Tara.Siguradong si Tara, na siyang obsessed kay Joshua, ay nasa Moore Group dapat kasama si Joshua, nagpapalipas ng oras kasama ang paboritong ‘pinsan’ nito. Bakit pala nasa hospital si Tara?“Hello, Luna.” Ngumiti ng nahihiya si Tara nang makita niya si Luna.Kumunot ang noo ni Luna at tumingin siya ng malamig kay Tara. “Ano ang ginagawa mo dito?”Nandito ba si Tara para makita si Gwen? Hindi niya maintindihan; hindi kilala nila Tara at Gwen ang isa’t isa. Bakit bibisita si Tara kay Gwen?Huminto si Tara, ngunit bago pa siya makagawa ng dahilan, tumunog ang boses ni Robyn sa likod niya. “Miss Moore!”Tumakbo si Robyn
Bumangon si John mula sa kama nang mabanggit ang matandang lalaki. Pagkatapos ay tumitig siya ng nakakunot ang noo kay Tara. “Ayos lang ba siya? Nawalan ako ng malay pagkatapos akong mabaril kagabi, kaya hindi ko alam kung ano ang nangyari sa kanya. Naaalala ko na dumating ang mga tauhan niyo sa oras… Ayos lang ba siya ngayon?”Kahit na ang ginawa ng matandang lalaki ang rason kung bakit nabaril si John, naiintindihan ni John ang pananaw ng lalaking ito. Pagkatapos makulong ng maraming araw, hindi nakakapagtaka na magiging balisa ito na makatakas.Hindi mapigilan ni John na isipin na kung ang lalaking ito ay nakakuha ng sakit mula sa pagkakakulong, lalo na at matanda at mahina na ito.Kumunot ang noo ni Tara nang mapansin niya na nag aalala si John. Mukhang hindi nagpapanggap si John sa pag aalala niya.Ayon kay Joshua, hindi alam ni John na ang lalaking niligtas niya ay ang tatay ni Gwen. Base sa reaksyon ni John, alam na ni Tara na tama si Joshua.Ngumiti si Tara at sumagot siya
Hindi kaya’t sinasabi ni John ang katotohanan?Habang iniisip ito, tumingin ulit si Tara kay Robyn.Medyo kinakabahan si Robyn habang sinusuri ng ganito. Nahihiya siyang tumawa at sinabi niya, “Nice to meet you, Miss Moore. Ako ang kapatid ni John, si Robyn.”Pagkatapos, tinaas niya ang kamay niya kay Tara.Kumunot ang noo ni Tara habang kinamayan niya si Robyn. “Nabalitaan ko na may sakit ka?”Tumigas ang kamay ni Robyn. Nakalimutan niya ang tungkol sa instructions ni John!Ngumiti siya, sinubukan niyang maging kalmado. “Opo. Nagkaroon ako ng kakaibang sakit at humihina ang katawan ko, at kailangan ko ng surgery para mabuhay.”Pagkatapos, lumingon siya para tumingin ng masama kay John. “Sinabi mo ba ito sa lahat? Hindi ba’t sinabi ko sayo na ‘wag mo ipagkalat ang tungkol sa sakit ko?”Tumawa si John. “Malalaman din naman ni Miss Moore ang tungkol dito dahil magkakasama kami sa trabaho.”Medyo naabala si Tara dahil dito. Pinadala siya ni Joshua para bantayan si John at malaman
“Ayos lang. Hindi ko siya niligtas para sa pera.” Ngumiti si John habang tinaas niya ang kamay niya para kunin ang kutsara at tinidor mula kay Robyn.Nagtataka rin siya tungkol sa binanggit ni Robyn, ngunit sa katotohanan, hindi siya nagsisi sa desisyon niya. Kahit na pumunta siya doon para sa pera, hindi ito ang motibasyon niya noong tumalon siya sa harap ng bala.Ginawa niya ito ng hindi nag iisip. Kahit na ibalik niya ang oras, ililigtas niya pa rin ang lalaking ‘yun ng hindi nagdadalawang isip.Nagbuntong hininga si Robyn at tumingin siya kay John. “Pero John… makakapunta ka pa ba sa public bid sa katayuan mo ngayon?”Namutla si John dahil dito. Makalipas ang ilang sandali, ngumiti siya kay Robyn at sinabi niya, “Syempre naman. Ang balikat ko lang ang nasaktan, hindi ang utak ko, kaya makakapag trabaho pa rin ako tulad ng dati at makapag handa ako para sa bid. ‘Wag kang mag alala. Alagaan mo na lang sina Anne at Sammie, at ako na ang bahala sa lahat.”Pagkatapos, tumingin siya