Nang mapagtanto niya na basta basta niya lang siguro ito sinabi, tumahimik si Lucas.Muling kumunot ang noo ni Luna. “Lucas.” Lumingon siya para tumingin ng seryoso kaya Lucas. “Tinatanong kita.”Huminga ng malalim at nagbuntong hininga si Lucas. Tumingin siya sa harap habang nagmamaneho ng hirap sa malakas na ulan, sumagot siya ng seryoso, “Opo. Noong naaksidente po kayo noon sa malakas na ulan, kasama ko po si Mr. Lynch sa Sea City. Iniisip niya po noong una na binibiro niyo lang siya nang mabalitaan niya na naaksidente po kayo.“Nang mabalitaan niya po na totoo lahat, agad… niya pong kinansela ang pinakamahalagang meeting ng Lynch Group. Inabandona niya po ang mga collaborator na mula pa po sa Sea City at agad po siyang pumunta sa Banyan City kasama namin.“Dahil iniwan po ni Mr. Lynch ang mga collaborator noon, nahinto po ang paglago ng Lynch Group sa business ng ibang bansa.”Nagbuntong hininga si Lucas.Noon, kakagraduate lang ni Lucas ng college. Isang bagong assistant lan
“Hindi bilang ang mga sinasabi mo.”Nagbuntong hininga si Joshua at tumingin siya sa malakas na ulan sa harap niya at sa dagat.“Matagal ko nang gusto malaman kung masakit bang mahulog sa dagat mula dito. Mabubuhay ba ako? Kung tulad niya, maranasan ko rin ang sakit na naranasan niya nang araw na ‘yun, pagbibigyan niya ba ako?”“Hindi,” May malamig na boses na sumingit kay Joshua.Nabigla si Joshua. Makalipas ang ilang sandali, tumingin siya sa likod habang gulat. Sa likod niya, sa ilalim ng payong ni Lucas, ay si Luna, nakatayo at nakatingin sa kanya ng malamig at mayabang.May bahid ng pagkabalisa sa mukha ni Joshua, ngunit makalipas ang ilang sandali, nawala agad ito.Kumunot ang noo niya at tumingin siya kay Luna. “Bakit ka nandito?”“Pinapunta ako ni Nellie.” Tumingin si Luna kay Joshua ng walang ekspresyon sa kanyang mukha. “Natatakot si Nellie na magaya sa akin ang tatay niya, tumalon mula sa Bay Bridge tulad ng dati, kaya’t tinawagan niya ako para puntahan kita.”Malami
Tumingin si Luna sa mukha ni Joshua at naguluhan ang mga emosyon niya.Huminga siya ng malalim at tumingin siya palayo. Hindi niya kayang tingnan si Joshua.“Kung wala talagang kinalaman sayo ang aksidente noong anim na taon na ang lumipas…”“At, kung natulungan mo akong ibalik ang mga alaala ni Neil, magtitiwala ako sayo bago ka pa makakuha ng matibay na ebidensya. Pagbibigyan din kita.”Tumingin ng malapit si Joshua kay Luna.“Totoo ito. Mhm.” Suminghot si Luna at sinabi niya, “Ayaw kong magsinungaling sayo.”Kung kaya talagang tulungan ni Joshua na bumalik ang mga alaala ni Neil, hindi lang maniniwala si Luna kay Joshua, kahit na…”“Sige.” Habang nakatingin sa gilid ng mukha ni Luna, pumikit si Joshua at sinabi niya ng may mahina at namamaos na boses, “Kahit na hindi mo sabihin sa akin, tutulungan ko pa rin si Neil na bumalik ang mga alaala niya.”Para naman sa paghahanap ng ebidensya sa nangyari noong nakalipas na anim na taon…Sinimulan na ito ni Joshua. Sa sandali na mak
“Daddy, Mommy, tingnan niyo po! Namumula ang mukha ni Nigel! Nahihiya po siya dahil sinabi ko po ang iniisip niya!”Agad na sumagot si Nigel, “Hindi, mali ka!”Lumapit si Nellie kay Nigel. “Tama ako, tama ako, tama ako!”Masayang nag asaran ang dalawang bata. Hindi mapigilang ngumiti nila Luna at Joshua.Ngunit, habang nasa isang sulok si Neil at pinapanood sila, bahagyang kumunot ang kilay niya.Sa sumunod na sandali, tinabi niya ang Rubik’s cube, tumayo siya, at tahimik siyang umakyat. Napansin ni Luna ang bawat kilos ni Neil. Nawala ang ngiti sa mukha niya.Makalipas ang ilang sandali, huminga siya ng malalim, yumuko siya, at tumingin siya sa lalaking nasa wheelchair. Nakatingin din si Joshua kay Neil habang paalis ito, napansin niya ang mga kilos ni Neil.“Pupuntahan ko siya,” Ang sabi ni Luna. Huminga siya ng malalim at sumunod kay Neil sa itaas.Tahimik na umakyat si Neil at pumunta sa kwarto ng mga bata. Tahimik siyang umakyat sa itaas na kama ng bunk bed at humiga siya,
Pagkukunwari. Mapagpanggap. Hindi mapigilan ni Luna na mapaatras nang marinig niya ang mga salitang ito. Kinagat niya ang mga labi niya at tumingin siya ng malapit sa batang nasa harap niya.Ito ang anak niya, si Neil.Ito ay si Neil, na kapag nalaman ang mga nangyari, ay aalagaan ang kanyang mga kapatid.Nagaalala lang si Luna para sa anak niya, ang nakuha niya lang pabalik ay tawagin siyang mapagpanggap. Alam niya na hindi ito ang intensyon ni Neil. Sinasabi niya ang mga salitang ito dahil nawala ang mga alaala niya.Kumirot pa rin ang puso ni Luna.Pinigilan ni Luna ang pagluha niya, pinilit niyang ngumiti.“Jake, nagaalala lang ako para sayo. Ayos lang kung ayaw mo. Bakit mo kailangan sabihin ang masakit sa salitang ‘yun?”Medyo nanginig ang puso ni Neil dahil sa kirot sa puso ni Luna. Nakaramdam siya ng emosyon na para bang nabasag ang puso niya, kaya’t medyo nairita siya.Huminga ng malalim si Neil. “Luna, sinabi ko na po sa inyo na nandito kami ng nanay ko para maghi
Gayunpaman, dumating sa isip ni Neil ang mukha ni Joshua.Ang nangyari ay…Sa gabi ng birthday ni Luna, noong hinanap ni Neil si Joshua, tila hindi nagulat si Joshua. Ito ay para bang matagal niya nang inaasahan na darating si Neil.Hindi nag abala masyado si Neil sa pakikipagusap kay Joshua. Agad niyang kinuha ang kutsilyo at tinutok niya ito sa tiyan ni Joshua. Gayunpaman, hindi niya ito magawa.Alam niya na basta’t ginawa niya ang inutos sa kanya ng nanay niya, hindi na magdurusa si Uncle Theo niya.Alam din ni Neil na si Joshua, ang lalaking nasa harap niya, ay isang tao na hindi pa gumawa ng masama sa kanya. Ang masamang tao na gumawa ng masama sa nanay niya.Hindi siya maaawa kung namatay si Joshua. Nararapat lang ito para sa kanya.Gayunpaman, sa mga sandali na kinuha ni Neil ang kutsilyo, pinigilan siya ng bawat parte ng katawan niya.Sa huli, hindi niya sinaksak si Joshua.Habang nagdadalawang isip, tumawa si Joshua. “Bakit? Hindi mo kayang gawin?”Ngumiti si Joshua
Pinigilan ni Luna ang pagkasuklam sa puso niya. “Michael Lynch, sa tingin ko ay dapat kong iklaro na ang tinatawag nating engagement kagabi ay dahil lamang sa isang emergency. Wala akong intensyon na pakasalan ka, at ayaw ko rin na pag usapan natin ang petsa ng kasal.”“Ganun ba?” Tumawa si Michael sa kabilang linya ng phone. “Pero, Luna, kumalat na sa balita ang engagement natin at ng mga litrato na sinusubukan mo akong halikan sa entablado kagabi. Kung titignan mo ang kahit anong news channel sa Banyan City, matatanggap mo ang mga notification.”Tumawa ng malakas si Michael. “Ipapayo ko sayo na magkita agad tayo ngayon. Kung hindi, baka sabihin ko sa press na nakatira sa iisang bahay ang nobya ko at ang kapatid ng nobyo niya…“Isipin mo kung ano ang magagawa nito sa reputasyon niyo.”Sumingkit ng malamig si Luna dahil sa mga sinabi ni Michael.Makalipas ang ilang sandali, kinagat niya ang labi niya. “Address.”Sa kabilang linya ng phone, muling tumawa ng mayabang si Michael. “M
Kakaupo lang ni Luna sa harap ni Michael nang tumawa ito. Uminom si Michael ng tsaa habang kumindat siya kay Luna.“Matagal nang naghihintay ang mga reporter!”Sandaling tumigil i Luna bago niya napagtanto na sa labas ng bintana ng Bamboo Palace ay may ilang paparazzi na nagtatago sa dilim, kumukuha ng mga litrato.Kumunot ang noo ni Luna. “Tumawag ka ng paparazzi?”“Syempre.” Ngumiti si Michael. “Ikaw ang nagpalabas kagabi ng katayuan ko bilang Second Young Master ng pamilya Lynch, mahal kong nobya. Ang bait mo sa akin, pati ikaw ang nobya ko. Natural lang na gusto ko malaman ng buong mundo na nasa isang date tayo!”Sumingkit ang mga mata ni Luna. Agad niyang sinara ang mga kurtina.“Ang sama mo!”Tumawa si Michael. “Salamat sa papuri.”Sumandal siya at tumingin siya kay Luna. “Pero, ipapaalala ko lang sayo na nobyo mo na ako ngayon. Pwede mo akong insultohin, pero ang makikita lang ng iba ay nag aasaran lang tayo.”“Ako naman, dahil nakikipag asaran ka sa akin, itatrato kita
Kumunot ang noo ni Luna nang marinig niya ito.Kailangan niyang itago si Gwen kapag bumisita si John sa kanila. Kasabay nito, kailangan niya ng ibang tao para magpanggap na si ‘Andie Larson’.Habang iniisip ito, nagbuntong hininga si Luna at tumingin siya ng makahulugan kay Tara.Naintindihan ito ni Tara at tumango siya, pagkatapos ay naglakad siya pabalik ng elevator kasama si Luna.Nang sumara ang pinto, nagbuntong hininga si Tara at sinabi niya ng pagod na tono, “Salamat sa Diyos at nabigo si Robyn ng memorya niya. Kung hindi, sira na ang lahat ng plano natin.”Tumango si Luna. Pagkatapos, tumingin siya kay Tara at tinanong niya, “Oo nga pala, paano nagkakilala si John at ang tatay ni Gwen?”Kahit na si Andy ay dinala ng mga tauhan ni Tyson sa Sharnwick City. Paano napunta sa parehong kwarto si John at sumalo pa siya ng bala para dito?Kinidnap rin ba si John ng mga taong ito? Kung ganun, bakit nila ito ginawa?Nang mabanggit ito, nagbuntong hininga si Tara at nagpaliwang si
Sumilip si Luna sa crack mula sa pinto.May suot na hospital gown si John, nakaupo ito sa kama at kumakain habang kausap si Robyn. “Sinabi ba talaga ‘yun ni Miss Moore?”Tumango si Robyn. “Nakasalubong ko rin sa elevator ‘yung babae na bumili ng tanghalian na ito kanina. Hindi ka maniniwala, konektado din siya kay Miss Moore! Magpinsan sila sa kasal!”Huminto ang kamay ni John, halata na nabigla siya. Tumawa siya at tinanong niya, “Talaga? Nagkataon nga naman.”“Tama ka! Maliit ang mundo natin!” Tumango si Robyn. “Hindi lang ‘yun, pero dahil magpinsan sila sa kasal, may koneksyon din siya sa lalaking niligtas mo kagabi. Sa tingin ko ay ang pangalan niya ay…”Napatalon ang puso ni Luna sa lalamunan niya nang marinig niya ito.Nagkaroon siya ng isang malaking pagkakamali. Hindi niya sana babanggitin ang pangalan ni Gwen kung alam niya lang na si John ang lalaking nagligtas sa tatay ni Gwen!Malapit na masira ang sikreto nila!Habang iniisip ito, hindi niya mapigilan na tumingin k
Tumaas ang mga kilay ni Luna kay Tara. “Sinasabi mo ba na anim na buwan mo nang alam ang tungkol kay Anne at John?”Tahimik ng ilang sandali si Tara bago siya tumango. “Oo.”Huminga siya ng malalim at tumitig siya ng seryoso kay Luna. “Dati, ang lahat lang ng alam ko tungkol sayo ay pinakasalan mo ang pinsan ko at biniyayaan kayo ng triplets. Nabalitaan ko rin na sa isang punto, naging malapit ka kay Christian, pero wala na akong ibang impormasyon maliban dito. Isang araw, sinabi ng tita ko sa akin na ikaw, ang asawa ng pinsan ko, ay walang iba kundi si Moon, ang paboritong jewelry designer ko.”“Simula nang matuklasan ko ito, napunta ang atensyon ko sayo at naghanap ako ng mga balita tungkol sayo. Dahil dito, alam ko ang tungkol sa murder at trial mo, kaya alam ko ang tungkol kela Anne at John.”Lumaki ang mga mata ni Luna sa gulat.Hindi siya makapaniwala na si Tara ay palihim na isa sa mga fans niya, sa punto na binabantayan nito ang balita tungkol kay Luna kahit na nakatira si
Matagal na natulala si Luna.Sa huli, bumalik siya sa sarili at humawak siya ng sabik sa braso ni Robyn. “Sinasabi mo ba na ang kapatid mo ang nagligtas sa lalaki na hinahanap ng lahat sa buong bayan?”Hindi inaasahan ni Robyn ang reaksyon ni Luna. Napaatras siya sa takot at tumango siya. “O… Oo.”Bakit sabik si Luna na marinig ito?Kumunot ang noo niya at tinanong niya, “Miss, kilala… mo ba ang kapatid ko? O may koneksyon kayo sa matandang lalaki kagabi?”Sasagot sana ng oo si Luna sa mga tanong na ito nang sumingit si Tara. “Syempre may koneksyon siya sa matandang lalaki. Asawa siya ng pinsan ko, kaya may koneksyon siya sa matandang lalaki na niligtas ng kapatid mo. Sabik lang siya na makilala ang lalaki na lumigtas sa buhay ng matandang lalaki.”Pagkatapos, tumingin siya kay Luna. “Hindi ba, Luna?”Napahinto ng ilang sandali si Luna, pagkatapos ay tumango siya. “Oo, masaya lang ako na ligtas siya ngayon.”Pagkatapos, lumingon siya para tumitig ulit kay Robyn. “Kamusta na ang
“Um…”Ngunit, bago pa sumagot si Tara, sumingit si Robyn. “Hindi ba’t sinabi ko sayo na ang kapatid ko ay nabaril? Ito ay dahil pinoprotektahan niya ang isang matandang lalaki kagabi.”“Nakidnap silang pareho, at ang lalaki na ‘yun ay papatayin dapat ng kidnapper. Kung hindi humarang ang kapatid ko para iligtas ang lalaking ‘yun, patay na dapat siya ngayon.”“Si Miss Moore ay ang kamag anak ng lalaki at pumunta siya dito para pasalamatan kami.”Pagkatapos, pinakita niya ang card kay Luna at sinabi niya, “Gusto niya kaming bigyan ng gantimpala kapalit ng kabaitan ng kapatid ko. Desperado kami sa pera, pero ayaw itong tanggapin ng kapatid ko. Ayaw niyang isipin ng iba na may ibang rason ang kabaitan niya.”Napahinto si Luna nang marinig niya ito. Kumunot ang noo niya, tumingin siya kay Tara. “Ang ‘kamag-anak; na ito ay ang tatay ni Gwen, hindi ba?”Alam ni Luna ang tungkol sa nangyari kagabi. Dahil niligtas ng mga tauhan ni Joshua si Andy kagabi at ang kapatid ni Robyn ay nabaril d
“Hindi ko kailangan ng special treatment.” Ngumiti si John kay Tara. “Ang gusto ko lang ay ang isang oportunidad para sumama.”Kumunot ang noo ni Tara dahil dito, ngunit wala siyang sinabi. Sa huli, tumalikod siya at umalis na siya ng kwarto.Sa kanyang ikinagulat, nakasalubong niya si Luna, na siyang kakalabas lang ng elevator.Nabigla din si Luna na makita si Tara.Siguradong si Tara, na siyang obsessed kay Joshua, ay nasa Moore Group dapat kasama si Joshua, nagpapalipas ng oras kasama ang paboritong ‘pinsan’ nito. Bakit pala nasa hospital si Tara?“Hello, Luna.” Ngumiti ng nahihiya si Tara nang makita niya si Luna.Kumunot ang noo ni Luna at tumingin siya ng malamig kay Tara. “Ano ang ginagawa mo dito?”Nandito ba si Tara para makita si Gwen? Hindi niya maintindihan; hindi kilala nila Tara at Gwen ang isa’t isa. Bakit bibisita si Tara kay Gwen?Huminto si Tara, ngunit bago pa siya makagawa ng dahilan, tumunog ang boses ni Robyn sa likod niya. “Miss Moore!”Tumakbo si Robyn
Bumangon si John mula sa kama nang mabanggit ang matandang lalaki. Pagkatapos ay tumitig siya ng nakakunot ang noo kay Tara. “Ayos lang ba siya? Nawalan ako ng malay pagkatapos akong mabaril kagabi, kaya hindi ko alam kung ano ang nangyari sa kanya. Naaalala ko na dumating ang mga tauhan niyo sa oras… Ayos lang ba siya ngayon?”Kahit na ang ginawa ng matandang lalaki ang rason kung bakit nabaril si John, naiintindihan ni John ang pananaw ng lalaking ito. Pagkatapos makulong ng maraming araw, hindi nakakapagtaka na magiging balisa ito na makatakas.Hindi mapigilan ni John na isipin na kung ang lalaking ito ay nakakuha ng sakit mula sa pagkakakulong, lalo na at matanda at mahina na ito.Kumunot ang noo ni Tara nang mapansin niya na nag aalala si John. Mukhang hindi nagpapanggap si John sa pag aalala niya.Ayon kay Joshua, hindi alam ni John na ang lalaking niligtas niya ay ang tatay ni Gwen. Base sa reaksyon ni John, alam na ni Tara na tama si Joshua.Ngumiti si Tara at sumagot siya
Hindi kaya’t sinasabi ni John ang katotohanan?Habang iniisip ito, tumingin ulit si Tara kay Robyn.Medyo kinakabahan si Robyn habang sinusuri ng ganito. Nahihiya siyang tumawa at sinabi niya, “Nice to meet you, Miss Moore. Ako ang kapatid ni John, si Robyn.”Pagkatapos, tinaas niya ang kamay niya kay Tara.Kumunot ang noo ni Tara habang kinamayan niya si Robyn. “Nabalitaan ko na may sakit ka?”Tumigas ang kamay ni Robyn. Nakalimutan niya ang tungkol sa instructions ni John!Ngumiti siya, sinubukan niyang maging kalmado. “Opo. Nagkaroon ako ng kakaibang sakit at humihina ang katawan ko, at kailangan ko ng surgery para mabuhay.”Pagkatapos, lumingon siya para tumingin ng masama kay John. “Sinabi mo ba ito sa lahat? Hindi ba’t sinabi ko sayo na ‘wag mo ipagkalat ang tungkol sa sakit ko?”Tumawa si John. “Malalaman din naman ni Miss Moore ang tungkol dito dahil magkakasama kami sa trabaho.”Medyo naabala si Tara dahil dito. Pinadala siya ni Joshua para bantayan si John at malaman
“Ayos lang. Hindi ko siya niligtas para sa pera.” Ngumiti si John habang tinaas niya ang kamay niya para kunin ang kutsara at tinidor mula kay Robyn.Nagtataka rin siya tungkol sa binanggit ni Robyn, ngunit sa katotohanan, hindi siya nagsisi sa desisyon niya. Kahit na pumunta siya doon para sa pera, hindi ito ang motibasyon niya noong tumalon siya sa harap ng bala.Ginawa niya ito ng hindi nag iisip. Kahit na ibalik niya ang oras, ililigtas niya pa rin ang lalaking ‘yun ng hindi nagdadalawang isip.Nagbuntong hininga si Robyn at tumingin siya kay John. “Pero John… makakapunta ka pa ba sa public bid sa katayuan mo ngayon?”Namutla si John dahil dito. Makalipas ang ilang sandali, ngumiti siya kay Robyn at sinabi niya, “Syempre naman. Ang balikat ko lang ang nasaktan, hindi ang utak ko, kaya makakapag trabaho pa rin ako tulad ng dati at makapag handa ako para sa bid. ‘Wag kang mag alala. Alagaan mo na lang sina Anne at Sammie, at ako na ang bahala sa lahat.”Pagkatapos, tumingin siya