"Syempre ikaw, Mr. Lynch." Bago pa man makasagot si Luna, napangiti si Bonnie sa mga labi. Napaupo siya sa isang upuan at nagpatuloy, isang malamig na pagngisi ang naglalaro sa kanyang mga labi, "Sa tingin mo ba dahil tinulungan mo lang si Luna na iligtas ang sarili mong anak at inalagaan siya ng ilang araw pagkatapos ka niyang iligtas mula sa pagkahulog sa bangin ay nangangahulugan na siya ay may utang na sayo?" Kinuha ni Bonnie ang isang baso ng alak at tumikim ng kaunti bago idinagdag, "Bakit hindi natin nakikita kung sino ang naging bastos nitong mga nakaraang buwan? Sino ang nagdala ng bagong babae—isang minsan lang niyang nakilala—sa bahay ilang araw lang pagkamatay ng kanyang anak? Sino kaya ang umuwi para bisitahin si Fiona pagkagising niya, kahit tatlong araw siyang inalagaan ni Luna habang wala itong malay? "Sino ang hindi nag-abalang bisitahin si Nigel pagkatapos sumailalim sa pinakamahalagang operasyon sa kanyang buhay at sa halip ay nanatili kay Fiona sa buong panaho
"Wala pong anuman." Ang batang babae ay inosenteng kumurap at itinuro ang bakanteng upuan ng magkapareha sa di kalayuan. “Daddy, sa iyo po at kay Tita Shannon ang upuan na iyon. Ang upuan po na inuupuan mo ngayon ay kay Tita Bonnie." Nag-angat ng tingin si Joshua at napatingin sa upuan na kasya lang ng isa't kalahating tao, bahagyang nagdilim ang tingin. Ang mga upuang ito para sa dalawa na sadyang idinisenyo upang maging masyadong malaki para sa isang tao at masyadong maliit para sa dalawa...ay mga upuan ng magkapareha, tama ba? Lalong lumungkot ang ekspresyon niya. Inangat niya ang kanyang mga mata at malamig na sinulyapan si Luna. "Ms. Luna, nag-ayos ka ng itinerary ng magkapareha para sa amin ni Shannon?" Kinagat ni Luna ang labi, huminga ng malalim, at bumaling at tiningnan si Christian. "Hindi ba sinabi mo na dadalhin ni Shannon ang boyfriend niya?" Napahinto si Christian; saka niya lang naalala... Noon nang tanungin siya ni Luna kung dadalhin ni Shannon ang boyfriend ni
Sa pagtingin sa card sa kanyang mga kamay, agad na naramdaman ni Luna ang lamig sa kanyang gulugod. Hindi siya maaaring hindi maging pamilyar sa sulat-kamay sa card. Si Aura ay dating isang walang kulturang babae na may kahila-hilakbot na sulat-kamay. Nang maglaon, pinayuhan siya ni Luna na kailangan niyang sanayin ang sarili na magsulat nang maganda upang tumugma sa kanyang hitsura. Kaya, binilhan siya ni Luna ng tracing paper, na pinangangasiwaan siya habang nagsasanay siya sa pagsusulat araw-araw. Nakuha ang maganda at maayos na sulat-kamay ni Aura sa tulong ni Luna. At ngayon, ang eleganteng cursive na ito na bunga ng pagsusumikap at pagsisipag ni Luna ay muling lumitaw sa kanyang mga mata sa ganoong paraan. “Anong mali?” Habang nakatingin si Luna sa card na hindi tumitinag, hindi gumagalaw na parang estatwa, sumimangot si Joshua at naglakad papunta sa kanya. Kaagad, nakita niya ang mga salita sa card. Lalong lumalim ang lukot sa pagitan ng kanyang mga kilay. Nilabas ang pho
Sakto namang pinutol ni Luna si Joshua. "Mr. Lynch." Tumingin siya sa kanya na may pag-iinis sa mukha. “Nakalimutan mo bang muntik nang patayin ni Fiona ang anak ko ilang araw na ang nakalipas? Ang hapunan ngayong gabi ay upang ipagdiwang ang katotohanan na ang aking anak at ako ay nakaligtas at nakatakas mula sa kanyang mga kamay. Sa tingin mo ba gusto kong makinig…tungkol sa nakaraan ninyo ni Fiona?” Sa kanyang mga salita, ang pag-amin ni Joshua na 'talagang si Fiona ang donor ng bone marrow ni Nigel' ay natigil sa kanyang lalamunan, na hindi na nasilayan ang liwanag ng araw. Nanatili siyang tahimik ng isang minuto, saka tumawa ng mapait. "Tama ka, hindi ito ang tamang oras. Sa hinaharap, sa tamang panahon, sasabihin ko sa iyo ang totoo." Dahil doon, tumalikod siya at kinuha si Nellie, na natutulog sa bench, sa kanyang mga bisig, at naglakad patungo sa direksyon ng villa. "Huwag mag-alala, sa guest room ako matutulog ngayong gabi." Siya ay huminto. "Mag-i-stay ako dito...dahil na-m
Natahimik si Luna nang marinig niya ang mga salita ni Nigel. Ilang sandali pa, kinagat niya ang kanyang labi at tumingin kay Nigel. "May iba pa ba bukod kay Neil?" Saglit na pinag-isipan ng batang lalaki ang kanyang tanong, pagkatapos ay tahimik na umiling. "Wala po . Si Neil lang po." Mas gusto niya ang kapayapaan at katahimikan, at medyo matagal na siyang may malubhang karamdaman, bukod sa kanyang mga kapatid, wala siyang ibang kaibigan. Itinakda ni Nellie ang kanyang puso sa disenyo ng alahas tulad ng kanyang ina, hindi siya interesado sa pangha-hack at iba pa. Kaya naman sa tuwing magde-design siya ng bagong code, ibabahagi niya ito kay Neil. Para sabihin ang totoo, alam ni Nigel na hindi talaga interesado si Neil sa ganoong tuyo at mapurol na mga paksa, ngunit napakaamo niya at maunawain, alam niyang kailangan ng kapatid niya ng taong makikibahagi ng kanyang kagalakan, kaya palaging binibigyan niya ng buong atensyon ang pag-aaral ng ganoong mga kasanayan. Dahil dito, kahit na
Kung tapat ang mga bodyguard, dapat ay si Neil ang batang nakita nila noong araw na iyon. Pumikit si Luna, nakahiga sa kama at paikot-ikot, hindi makatulog. Hindi pa rin niya matanggap ang katotohanang tinutulungan ni Neil si Aura. Dahil sinabi sa kanya ni Theo na nawala lang ang alaala ni Neil, sa esensya, siya pa rin ang parehong batang lalaki. At saka, nang makita siya ni Neil na naglalakad sa buhos ng ulan, pinauwi pa niya ito sa sarili niyang pagkukusa. Nang makulong siya sa asylum, nakipag-ugnayan din ito sa kanya. Kung talagang na-brainwash siya ni Fiona at naging masama, bakit niya ginawa ang lahat ng ito? Kung hindi siya na-brainwash... ang hacker na kinalaban ni Nigel at ang katotohanang sinabi ng mga bodyguard na nakita nila si Nigel ay maipapaliwanag . Kahit anong pilit niya, hindi kayang alamin ni Luna. Sa huli, maaari lamang niyang kumbinsihin ang sarili na pansamantalang ang hacker na nakilala ni Nigel ay maaaring nagtatrabaho lang kay Aura, o maaaring nagkataon l
Sa sinabi ni Nellie, biglang natahimik si Joshua. Maya-maya pa ay seryoso itong tumingin sa kanya. "Umaasa ka ba talaga na mapapanatili ni Daddy si Mommy?" "Oo naman po!" Napaawang ang labi ni Nellie. "Paano pong magkakaroon ng mga bata na ayaw magsama ang kanilang mga magulang habang buhay? Tsaka," ngumuso ang batang babae, "kahit may ginawa ka pong napakasama...pero nang umuwi po si Nigel sa bahay mula sa Yellowstone Village, sinabi niya sa akin na mahal pa rin ninyo ni Mommy ang isa't isa. Para mailigtas sina Nigel at Mommy, muntik ka na pong mahulog sa bangin at mamatay. Para hindi ka po mahulog sa bangin, hinawakan ni Mommy ng mahigpit ang kamay mo, ayaw niyang bitawan. Sa huli, pagod na pagod po siya kaya nahimatay siya…” Inangat ni Nellie ang kanyang ulo, ang kanyang pares ng matingkad na mala-hiyas na mga mata ay nakatitig sa kanyang ama. "Hindi po ba ito ay tulad ng isang fairy tale kung saan ang prinsipe at prinsesa ay umibig sa isa't isa?" Natawa si Joshua sa seryosong
Kasabay noon, itinaas niya ang kanyang mga paa, naglakad patungo sa hapag kainan, at umupo. "Matagal na rin mula noong nakapag-almusal ako ng maayos." Lalo na…ang almusal na inihanda niya. Awkward na ngumiti si Luna at tumungo na rin sa hapag kainan. "Kung gayon dapat kang kumain ng marami." "May isang bagay na kailangan mo ng tulong ko?" Ibinaba niya ang kanyang ulo, hinalukay ang kanyang pagkain habang kaswal na nagtatanong. Kilalang-kilala niya ito. Ang malamig niyang ugali sa kanya kagabi ang tunay niyang nararamdaman. Kagabi ay tinutuya at kinukutya niya pa rin siya, at ngayon ang mainit at masigasig na pakikitungo na ito ay nangangahulugan na tiyak na mayroon siyang pabor na hihilingin sa kanya. Nang makitang nalantad ang kanyang tunay na motibo, bahagya siyang umubo at umupo sa tapat nito. "Tama ka, kailangan ko ng tulong mo." Dahil nahulaan na niya, wala nang saysay na itago pa. “Gusto kong makilala ang ilang bodyguard na nagbabantay kay Fiona noong araw na siya ay pin
Kumunot ang noo ni Luna nang marinig niya ito.Kailangan niyang itago si Gwen kapag bumisita si John sa kanila. Kasabay nito, kailangan niya ng ibang tao para magpanggap na si ‘Andie Larson’.Habang iniisip ito, nagbuntong hininga si Luna at tumingin siya ng makahulugan kay Tara.Naintindihan ito ni Tara at tumango siya, pagkatapos ay naglakad siya pabalik ng elevator kasama si Luna.Nang sumara ang pinto, nagbuntong hininga si Tara at sinabi niya ng pagod na tono, “Salamat sa Diyos at nabigo si Robyn ng memorya niya. Kung hindi, sira na ang lahat ng plano natin.”Tumango si Luna. Pagkatapos, tumingin siya kay Tara at tinanong niya, “Oo nga pala, paano nagkakilala si John at ang tatay ni Gwen?”Kahit na si Andy ay dinala ng mga tauhan ni Tyson sa Sharnwick City. Paano napunta sa parehong kwarto si John at sumalo pa siya ng bala para dito?Kinidnap rin ba si John ng mga taong ito? Kung ganun, bakit nila ito ginawa?Nang mabanggit ito, nagbuntong hininga si Tara at nagpaliwang si
Sumilip si Luna sa crack mula sa pinto.May suot na hospital gown si John, nakaupo ito sa kama at kumakain habang kausap si Robyn. “Sinabi ba talaga ‘yun ni Miss Moore?”Tumango si Robyn. “Nakasalubong ko rin sa elevator ‘yung babae na bumili ng tanghalian na ito kanina. Hindi ka maniniwala, konektado din siya kay Miss Moore! Magpinsan sila sa kasal!”Huminto ang kamay ni John, halata na nabigla siya. Tumawa siya at tinanong niya, “Talaga? Nagkataon nga naman.”“Tama ka! Maliit ang mundo natin!” Tumango si Robyn. “Hindi lang ‘yun, pero dahil magpinsan sila sa kasal, may koneksyon din siya sa lalaking niligtas mo kagabi. Sa tingin ko ay ang pangalan niya ay…”Napatalon ang puso ni Luna sa lalamunan niya nang marinig niya ito.Nagkaroon siya ng isang malaking pagkakamali. Hindi niya sana babanggitin ang pangalan ni Gwen kung alam niya lang na si John ang lalaking nagligtas sa tatay ni Gwen!Malapit na masira ang sikreto nila!Habang iniisip ito, hindi niya mapigilan na tumingin k
Tumaas ang mga kilay ni Luna kay Tara. “Sinasabi mo ba na anim na buwan mo nang alam ang tungkol kay Anne at John?”Tahimik ng ilang sandali si Tara bago siya tumango. “Oo.”Huminga siya ng malalim at tumitig siya ng seryoso kay Luna. “Dati, ang lahat lang ng alam ko tungkol sayo ay pinakasalan mo ang pinsan ko at biniyayaan kayo ng triplets. Nabalitaan ko rin na sa isang punto, naging malapit ka kay Christian, pero wala na akong ibang impormasyon maliban dito. Isang araw, sinabi ng tita ko sa akin na ikaw, ang asawa ng pinsan ko, ay walang iba kundi si Moon, ang paboritong jewelry designer ko.”“Simula nang matuklasan ko ito, napunta ang atensyon ko sayo at naghanap ako ng mga balita tungkol sayo. Dahil dito, alam ko ang tungkol sa murder at trial mo, kaya alam ko ang tungkol kela Anne at John.”Lumaki ang mga mata ni Luna sa gulat.Hindi siya makapaniwala na si Tara ay palihim na isa sa mga fans niya, sa punto na binabantayan nito ang balita tungkol kay Luna kahit na nakatira si
Matagal na natulala si Luna.Sa huli, bumalik siya sa sarili at humawak siya ng sabik sa braso ni Robyn. “Sinasabi mo ba na ang kapatid mo ang nagligtas sa lalaki na hinahanap ng lahat sa buong bayan?”Hindi inaasahan ni Robyn ang reaksyon ni Luna. Napaatras siya sa takot at tumango siya. “O… Oo.”Bakit sabik si Luna na marinig ito?Kumunot ang noo niya at tinanong niya, “Miss, kilala… mo ba ang kapatid ko? O may koneksyon kayo sa matandang lalaki kagabi?”Sasagot sana ng oo si Luna sa mga tanong na ito nang sumingit si Tara. “Syempre may koneksyon siya sa matandang lalaki. Asawa siya ng pinsan ko, kaya may koneksyon siya sa matandang lalaki na niligtas ng kapatid mo. Sabik lang siya na makilala ang lalaki na lumigtas sa buhay ng matandang lalaki.”Pagkatapos, tumingin siya kay Luna. “Hindi ba, Luna?”Napahinto ng ilang sandali si Luna, pagkatapos ay tumango siya. “Oo, masaya lang ako na ligtas siya ngayon.”Pagkatapos, lumingon siya para tumitig ulit kay Robyn. “Kamusta na ang
“Um…”Ngunit, bago pa sumagot si Tara, sumingit si Robyn. “Hindi ba’t sinabi ko sayo na ang kapatid ko ay nabaril? Ito ay dahil pinoprotektahan niya ang isang matandang lalaki kagabi.”“Nakidnap silang pareho, at ang lalaki na ‘yun ay papatayin dapat ng kidnapper. Kung hindi humarang ang kapatid ko para iligtas ang lalaking ‘yun, patay na dapat siya ngayon.”“Si Miss Moore ay ang kamag anak ng lalaki at pumunta siya dito para pasalamatan kami.”Pagkatapos, pinakita niya ang card kay Luna at sinabi niya, “Gusto niya kaming bigyan ng gantimpala kapalit ng kabaitan ng kapatid ko. Desperado kami sa pera, pero ayaw itong tanggapin ng kapatid ko. Ayaw niyang isipin ng iba na may ibang rason ang kabaitan niya.”Napahinto si Luna nang marinig niya ito. Kumunot ang noo niya, tumingin siya kay Tara. “Ang ‘kamag-anak; na ito ay ang tatay ni Gwen, hindi ba?”Alam ni Luna ang tungkol sa nangyari kagabi. Dahil niligtas ng mga tauhan ni Joshua si Andy kagabi at ang kapatid ni Robyn ay nabaril d
“Hindi ko kailangan ng special treatment.” Ngumiti si John kay Tara. “Ang gusto ko lang ay ang isang oportunidad para sumama.”Kumunot ang noo ni Tara dahil dito, ngunit wala siyang sinabi. Sa huli, tumalikod siya at umalis na siya ng kwarto.Sa kanyang ikinagulat, nakasalubong niya si Luna, na siyang kakalabas lang ng elevator.Nabigla din si Luna na makita si Tara.Siguradong si Tara, na siyang obsessed kay Joshua, ay nasa Moore Group dapat kasama si Joshua, nagpapalipas ng oras kasama ang paboritong ‘pinsan’ nito. Bakit pala nasa hospital si Tara?“Hello, Luna.” Ngumiti ng nahihiya si Tara nang makita niya si Luna.Kumunot ang noo ni Luna at tumingin siya ng malamig kay Tara. “Ano ang ginagawa mo dito?”Nandito ba si Tara para makita si Gwen? Hindi niya maintindihan; hindi kilala nila Tara at Gwen ang isa’t isa. Bakit bibisita si Tara kay Gwen?Huminto si Tara, ngunit bago pa siya makagawa ng dahilan, tumunog ang boses ni Robyn sa likod niya. “Miss Moore!”Tumakbo si Robyn
Bumangon si John mula sa kama nang mabanggit ang matandang lalaki. Pagkatapos ay tumitig siya ng nakakunot ang noo kay Tara. “Ayos lang ba siya? Nawalan ako ng malay pagkatapos akong mabaril kagabi, kaya hindi ko alam kung ano ang nangyari sa kanya. Naaalala ko na dumating ang mga tauhan niyo sa oras… Ayos lang ba siya ngayon?”Kahit na ang ginawa ng matandang lalaki ang rason kung bakit nabaril si John, naiintindihan ni John ang pananaw ng lalaking ito. Pagkatapos makulong ng maraming araw, hindi nakakapagtaka na magiging balisa ito na makatakas.Hindi mapigilan ni John na isipin na kung ang lalaking ito ay nakakuha ng sakit mula sa pagkakakulong, lalo na at matanda at mahina na ito.Kumunot ang noo ni Tara nang mapansin niya na nag aalala si John. Mukhang hindi nagpapanggap si John sa pag aalala niya.Ayon kay Joshua, hindi alam ni John na ang lalaking niligtas niya ay ang tatay ni Gwen. Base sa reaksyon ni John, alam na ni Tara na tama si Joshua.Ngumiti si Tara at sumagot siya
Hindi kaya’t sinasabi ni John ang katotohanan?Habang iniisip ito, tumingin ulit si Tara kay Robyn.Medyo kinakabahan si Robyn habang sinusuri ng ganito. Nahihiya siyang tumawa at sinabi niya, “Nice to meet you, Miss Moore. Ako ang kapatid ni John, si Robyn.”Pagkatapos, tinaas niya ang kamay niya kay Tara.Kumunot ang noo ni Tara habang kinamayan niya si Robyn. “Nabalitaan ko na may sakit ka?”Tumigas ang kamay ni Robyn. Nakalimutan niya ang tungkol sa instructions ni John!Ngumiti siya, sinubukan niyang maging kalmado. “Opo. Nagkaroon ako ng kakaibang sakit at humihina ang katawan ko, at kailangan ko ng surgery para mabuhay.”Pagkatapos, lumingon siya para tumingin ng masama kay John. “Sinabi mo ba ito sa lahat? Hindi ba’t sinabi ko sayo na ‘wag mo ipagkalat ang tungkol sa sakit ko?”Tumawa si John. “Malalaman din naman ni Miss Moore ang tungkol dito dahil magkakasama kami sa trabaho.”Medyo naabala si Tara dahil dito. Pinadala siya ni Joshua para bantayan si John at malaman
“Ayos lang. Hindi ko siya niligtas para sa pera.” Ngumiti si John habang tinaas niya ang kamay niya para kunin ang kutsara at tinidor mula kay Robyn.Nagtataka rin siya tungkol sa binanggit ni Robyn, ngunit sa katotohanan, hindi siya nagsisi sa desisyon niya. Kahit na pumunta siya doon para sa pera, hindi ito ang motibasyon niya noong tumalon siya sa harap ng bala.Ginawa niya ito ng hindi nag iisip. Kahit na ibalik niya ang oras, ililigtas niya pa rin ang lalaking ‘yun ng hindi nagdadalawang isip.Nagbuntong hininga si Robyn at tumingin siya kay John. “Pero John… makakapunta ka pa ba sa public bid sa katayuan mo ngayon?”Namutla si John dahil dito. Makalipas ang ilang sandali, ngumiti siya kay Robyn at sinabi niya, “Syempre naman. Ang balikat ko lang ang nasaktan, hindi ang utak ko, kaya makakapag trabaho pa rin ako tulad ng dati at makapag handa ako para sa bid. ‘Wag kang mag alala. Alagaan mo na lang sina Anne at Sammie, at ako na ang bahala sa lahat.”Pagkatapos, tumingin siya