THIRD PERSON P.O.V
Sa pagpasok mo sa madilim na silid na ito. Hindi mo maipagkakaila ang nakakatakot at nakakakilabot na presensyang nakapaloob dito. Madilim ang silid at walang sinag ng araw ang nakakapuslit sa mahaba at makapal na kurtina. Tanging ilaw lang ng iilang mamahaling kandila ang nagbibigay ng kaunting liwanag sa loob.
"Did you find the chip?"
Isang napakalamig na boses ang biglaang nagsalita na nakakapagdagdag ng kakaibang presensya sa loob. Nakaupo at nakasandal ito sa kaniyang swivel chair nang nakatalikod sa lamesa. May hawak itong baso ng alak na pinapaikot at nilalaro niya sa kaliwang kamay niya. May nakapatong ding isang calibre 45 na baril sa kanang kamay niya na mahigpit niyang hinawakan.
Parang may bumuhos namang isang balde ng malamig na tubig sa kanyang ulo nang marinig ang boses na iyon.
"W-we....t-tried-."
Isang malakas na putok ng baril ang umalingawngaw sa loob ng silid. Humandusay ang duguang lalaki na may tama ng baril sa mismong noo nito. Kahit madilim sa loob ay nagawa niya pa ring tamaan sa noo ang tauhan niya nang hindi tumitingin at nakatalikod pang bumaril. Hindi maipagkakaila na bihasa siya sa paggamit ng baril at sa pag-asinta ng target.
Bihira lang ang nakakalabas ng buhay sa silid na ito. Your life depends on the words you choose to let go. But, you can't keep quiet either. Everyone knows his personality and the more you tried to explain, the more he wants to pull the trigger. Just hearing his deep cold voice could make one shiver in fear.
May pumasok na dalawang lalaki na may dala-dalang panlinis at kinuha ang bangkay nang hindi gumagawa ng kahit na anong ingay. Para sa kanila normal lang ang pangyayaring ito. Nakasanayan na nilang makarinig ng putok ng baril araw-araw at kumuha ng mga bangkay. Ang hindi lang nila nakasanayan ay ang presensyang hatid ng kanilang supremo na sa tuwing pumapasok sila dito ay hindi nila maiwasang manginig sa takot.
Biglang tumunog ang cellphone na nakapatong sa office table. He didn't answer it. Ni hindi nga niya magawang tingnan kung sino ang tumawag. Sa halip na sagutin ay nilagok niya na lamang ang kaunting alak na naiwan sa basong hawak niya. He is emotionless. Walang kahit na anong bakas ng emosyon ang makikita mo sa mga mata niya. Wala nga ba?
Buong araw hindi siya lumalabas ng silid at matagal na ring hindi nasisinagan ng araw ang balat niya. He is like a prisoner, but the different is he is the boss of his own prison. Madalang din siyang lumabas at lalabas lang siya kapag may kinakailangan.
The phone rang again for the second time. He close his eyes and took a deep breath. The sound of his ringing phone is irritating him to the point he wanted to smash it into pieces. Pagalit niya itong kinuha at tiningnan ang caller bago sinagot ang tawag.
"Why the fu*k are you calling me?" he ask coldy. Nilagyan niya ng alak ang basong hawak niya at walang pag-alinlangan itong ininom habang hinihintay ang sasabihin ng kabilang linya. He is not a socially friendy at ayaw na ayaw niyang may kumakausap sa kaniya when he is having his free time.
"Your daughter," isang malungkot na boses ang nagsalita sa kabilang linya. You can clearly predict na hindi maganda ang sasabihin niya dahil sa tono pa lang ng pananalita nito.
Napaayos siya ng upo. Matagal-tagal niya na ring hindi nakikita ang anak niya. He is been away for almost a month. He love her and he already missed her. Ang tanging kaibigan lang niya ang nag-aalaga sa anak niya. He can't trust anyone pati ang pamilya niya ay hindi niya kayang pagkatiwalaan. Ayaw niyang madamay ang kaisa-isang anak niya sa gulo ng kanilang pamilya at sa Organisasyon. He don't want to involve his daughter around mafia. He wants her to live a normal life, away from the mafia world and away from him.
"What happened?" he asked in a cold voice.
"Kailangan mong pumunta dito. She needs you. She needs a father," bakas sa tono ng boses niya ang sobrang pag-aalala.
"I'm busy." Kung maaari ay ayaw niya munang dalawin ang kaniyang anak. Ayaw niya rin itong makita dahil sa tuwing nakikita niya ito ay naaalala niya ang yumaong asawa niya na naging dahilan kung bakit siya nagkaganito.
Bumuntong hininga ang kaniyang kaibigan sa kabilang linya. "Castiel, your daughter is very sick. Malala ito kumpara sa mga sakit niya noon. She's...f*ck, Castiel! Just come here if you want to see your daughter still alive, idiot!"
Bigla niyang naibaba ang tawag at lumabas nang headquarters. Pinatakbo niya nang mabilis ang kotse niya, ignoring all the traffic lights at palaging nag-o-over take sa mga nasaunahan na mga sasakyan. Ericka is his only daughter and she was a 6 month old premature baby when she was forced to come out inside in her mom's womb bago ito mamatay. Nilagay siya sa incubator for 3 months until she was fully developed and Castiel was in a coma that time.
Dahil maagang lumabas si Ericka, she suffered from a poor health growth kaya madalas itong nagkakasakit at kailangang pagtuonan ng pansin. Doctors are trying to keep her alive since Castiel's family is so much powerful that they can take someone's life in a second. They had a feeding tube in her and she was so fragile that they coudn't even touch her for so long.
Bumaba siya sa kotse at agad pumasok sa bahay ng kaibigan. Nadatnan niya ang mga Doctors na galing pa sa iba't-ibang klaseng hospital na seryosong nag-uusap sa living room. Hindi nila napansin ang pagpasok niya sa loob dahil sa lalim ng kanilang pinag-usapan.
"What the hell is happening here?" ang malamig niyang boses ang nakapagpatigil sa pinag-uusapan nila. They become muted for a second. Nobody dared to speak, nor answer his question. They all become voiceless.
Naging madilim ang kaniyang mukha dahil walang gustong sumagot sa tanong niya.
"LUIS!" sigaw niya sa pangalan ng kaibigan na umalingawngaw pa sa loob ng malaking bahay.
Wala pang isang minuto at may lalaki nang nagmamadaling bumaba sa hagdan. Habol hininga niyang pinuntahan si Castiel.
"I-I'm glad that....that you are here," sabi niya sa gitna ng paghahabol niya ng hininga.
"Cut the crap! Tell me what the hell is happening here? Bakit ang daming mga Doktor ang nagsisipuntahan dito?" Seryoso ngunit mababakas sa madilim niyang mukha ang pag-aalala. When it comes to his daughter, nalalabas lahat ng emosyong pinipilit niyang itago.
Hindi sumagot si Luis sa halip ay hinila niya ang kaibigan papunta sa silid na kung saan nandoon ang kaniyang anak. Hindi siya makapagsalita nang makita niya ang kalagayan ni Ericka. Nakahiga ito sa puting kama at sa tabi niya ay may machine na mino-monitor ang takbo ng kaniyang puso. May mga tubo ring nakakabit sa kaniya. Dahan-dahan niyang nilapitan ang anak. Malaki ang ipinayat nito kumpara noong huling dalaw niya. Maputla ang balat at may mga pasa rin ito sa buong katawan.
Castiel shot a sharp glance at him with the assumption that there must be some terrible act behind her bruises. "Are you digging your own grave? I shouldn't trusted you in the first place."
Kinwelyuhan niya si Luis at inambahan ito ng suntok. Unknown flames seemed to dance within his eyes the more he thought about it. His pupil were filled with fear and betrayal. He entrusted his daughter to his care at hindi niya aakaling mapupuno ang katawan nito ng mga pasa."Tell me!? Ano pa ang ginawa mo sa kaniya? You think you can get away from me?" galit niyang tanong sa kaibigan habang nasa ere pa rin ang nakakuyom nitong kamao na ano mang oras ay tatama ito sa mukha ni Luis. His expression didn't change at all. Not even a single trace of mercy had fallen over his face.
Luis couldn't hold himself back any longer and pushed Castiel away from him. "The h*ck, Castiel! Mag-isip ka nga!" he spoke one word at a time, emphasizing every word he spoke.
"You have to listen to me first before jumping into conclusions. 'Yan kasi ang napapala mo kapag hindi mo binibisita nang matagal ang anak mo," he added in a harsh tone.
Lumapit si Luis kay Ericka at hinaplos ang maamong mukha nito. Her face was paler than snow, as if someone drained all his blood. Her body was too thin and full of bruises.
After a moment of silence, Luis told him everything, "Ericka is sick. She has this rare condition where her body stops producing enough new blood cells. The condition leaves her fatigued and more prone to infections and uncontrolled bleeding. And...she's in a coma right now."
Luis glanced at Castiel, who stood beside him with a straight face. " I know you won't believe me, no matter what I say. Pero anak ko rin siya Castiel, sa akin siya lumaki. I didn't know that I am that sort of person to you after all the years we've been good friends? You really don't know me, do you?"
He's been Ericka's godfather simula no'ng nawala sa sarili si Castiel dahil sa pagkawala ng asawa niya. Ilang taon din iyon at napamahal na sa kaniya ang inaanak niya at siya na rin ang kinikilalang ama ni Ericka.
Castiel responded in an indifferent tone, causing Luis to be annoyed at once. " Why didn't you tell me sooner about her condition? I am his father. I suppose to know everything that happened to her."
Hindi nakapagpigil si Lusi at hinila palabas ang kaibigan para doon mag-usap nang masinsinan.
"Castiel, I called you many times. Hindi ko magawang puntahan ka dahil hindi ko puwedeng iwanan ang inaanak ko and besides hindi ko alam kung saang lupalop ka ng mundo inilagay ng Diyos. You are so eager to find that piece of chip just to protect your throne and avenge her mother's death. Tapos ano? Anong mangyayari sa 'yo kapag nakuha mo na ang gusto mo? You will kill yourself? Iiwanan mo si Ericka sa akin? 'Yon naman talaga 'yong plano mo 'di ba, umpisa pa lang?" sumbat niya sa kaibigan na seryosong nakikinig sa kaniya.
Hindi nakaimik si Castiel dahil lahat ng mga salitang lumalabas sa bibig ni Luis ay totoo. He decided to kill himself after he avenge his wife's death.
Luis's expression changed. Naging maamo ang mukha nito. "Bro, I can't raise her alone. Hindi ko alam kung tama o mali ba ang maituturo ko sa kaniya dahil ibang buhay ang kinagisnan ko kung saan ang mali sa tingin ng ibang tao ay tama para sa akin," dagdag niya at tinuturo pa ang silid kung saan si Ericka.
"Now, she is in her room. Fighting for her life to survive, while her father is being a selfish dumbass who only cares about his own feelings." He keep his straight face as he said those hurtful words. He slowly shook his head at Castiel's selfishness bago padabog na bumaba ng hagdan at iniwan ang kaibigan na nandidilim ang mukha dahil din sa galit.
Ilang minuto pa ang pinalipas ni Castiel para pakalmahin ang sarili niya bago siya pumasok ulit sa kuwarto ng anak. He caress her chubby checks and kiss her forehead many times for no reason. Gusto niya lang iparamdam sa anak niya na nandito na siya sa tabi niya. Isang butil ng luha ang kumawala sa kaliwang mata niya habang nakatingin ito sa kaniyang anak. She exactly looks like her. Her soft hair, chubby checks and kissable lips.
He stared at her, memorizing every inch of her face. He choose to pushed her away than seeing her living with pain with him everyday.
"Mr. Engraver." Umayos siya ng tayo nang may pumasok sa silid. He glanced with the corner of his eyes and saw a figure of a man wearing a white coat and a stethoscope around his neck. Walang kaemo-emosyon niyang nilingon ito.
"Can you spare me some time? I just wanted to discuss about her condition." Hindi niya sinagot ang Doctor sa halip ay umupo siya sa couch nang naka-dekwatro at hinintay ang sasabihin nito. Siya ang family doctor nila Luis at ang nag-alaga kay Ericka simula premature pa lang itong ipinangak, hanggang sa lumaki si Ericka nang masakitin.
Umupo ang doctor sa harap niya at nagsimulang magsalita, "She has a severe aplastic anemia and we can still save her if you are qualified to be her cell donor pero ngayon pa lang ay aaminin ko na sa 'yo na maliit lang ang chance na magka-match kayo ng cell. Mas madali sana nating gawin ang procedure kung may kapatid lang siya dahil doon ako sigurado na magiging match silang magkapatid. But If you are willing to have a test, then we can do it as soon as possible," mahabang litanya nito.
Castiel stared directly at him in silence, looking as cold as ever. The Doctor seemed to realized he was truly unable to expect what would come out of his mouth, despite of being an expert in reading someone's mind and behavior. However, the situation was already quite uncomfortable for him, but he still manage to hold his proffesionalism.
"Let's do it," malamig ngunit maawtoridad niyang sabi. Simula no'ng nagising siya mula sa pagka-comatose ay nakadikit na sa kan'ya ang responsonsibilidad na kailangan niyang gampanan, hindi lang bilang ama kung hindi bilang isang ina na rin ni Ericka.
Ericka is 34 weeks old premature baby when he woke up from coma and saw her inside the incubator, helpless. He suffered from emotionally and mentally breakdown when he realized that his wife was dead and already buried 2 months ago. His life was completely ruined and even took the wrong path to get what he think is right. He became what he is right now, Cold as ice and his heart is hard as a stone. But, despite of his personality, no one can change the fact that he is miserable every single day.
The Doctor responded after hearing those words, "Okay, Let's have a test tomorrow. Titingnan natin if you are qualify to be her cell donor. Please, meet me in my office."
"And what if he is not qualified?" tanong ni Luis na bigla-bigla na lang pumasok sa kuwarto at hindi tinapunan ng tingin ang kaibigan at dumeretso sa higaan ni Ericka.
"Kung hindi sila magka-match..." He paused and looked at Castiel, "We need to find another donor pero napakaliit lang ng chance na makahanap tayo," he continued.
Luis looked at them and asked again, "At paano kapag hindi tayo makahanap?"
Tumayo si Castiel at humarap sa salaming bintana at tinanaw ang harden ng bahay ni Luis na punong-puno ng iba't-ibang klaseng mga bulaklak na alam niyang ang kaniyang anak ang nagtanim nito dahil halos lahat ng mga bulaklak na nandoon ay paborito ni Ericka.
"IVF," simpleng sagot ni Castiel sa tanong ni Luis.
Luis looked at him with a puzzled look." W-what?"
Humarap si Castiel at tinapunan ang kaibigan ng malamig na tingin.
"We need to do an In Vitro fetilization para mabigyan ng kapatid si Ericka," aniya.
Castiel and his wife decided to hire a surrogate mother before para gawin ang IVF noong hirap na hirap pang magbuntis ang asawa niya. Pero hindi natuloy dahil dumating si Ericka, 1 week before the IVF. They preserve their sperm and egg cell, sakaling gustuhin nila ng isa pang anak or hindi na kayang magbuntis ng asawa niya.
Hearing this, The doctor stood up in surprise. "T-that's good to hear. Hindi na tayo mahihirapan kapag hindi kayo magka-match ni Ericka. We need to give her a sibling," masayang sabi ng doctor at napatayo pa ito sa kinauupuan niya.
Luis suddenly smirk, revealing his clean set of teeth. "A sibling? Really?"
Castiel glared at him with a cold eyes that silently cursed him to death. "Do you have any suggestion, Luis Sagrado?"
Luis shooked his head and replied in a tepid tone, "I am not against anything, as long as it will help Ericka I will go for it. But Castiel, I am against of you becoming a father again. You can't even take good care of Ericka, how much more sa darating mo pang anak?"
Castiel was too stunned to speak. Walang lumalabas na boses sa bibig niya kahit gusto niyang magsalita. Hindi niya alam kung paano sasagutin ang tanong ng kaibigan dahil kahit mismong sariling tanong niya ay hindi niya kayang sagutin.
He become silent for a second, not knowing what to say. He never expected that the question hold so much power to keep him silent. After a while of a silence, Castiel responded, "Do you know what a good father is? It's not just about the presence of a father. It's not just about how we took good care of them or what we can give to them." He paused and turned around at them.
He later spoke in a low voice, "It's about how we can give them a better place for growing and to protect their innocent mind from the environment we used to lived in."
THIRD PERSON P.O.V"I'm sorry Mr. Engraver but you can't be her donor. Hindi kayo magka-match ng anak mo."Simula pa lang ay alam na ni Castiel ang magiging resulta ng test. Parents have 5 percent possibility na magka-match sa anak nila. But siblings have 100 percent possibility na maging cell donor sa kapatid nila because they share the same genetic from both parents.Halos isang linggo ng nakabantay si Castiel sa anak niya. Hindi siya umaalis ng bahay ni Luis at isinasantabi muna niya ang paghahanap sa chip kahit nakasalalay ang posisyon niya rito. He wanted to spend more time to his daughter. Ayaw na ayaw niyang nawawala sa paningin niya ang anak."Mmm," simpleng sagot niya sa Doctor habang nakaupo sa gilid ng kama ni Ericka at hawak-hawak ang kamay nito."IVF is our last opti..."Before the Doctor even finished his sentence, Castiel cut him off because he already knew what he was about to say."I already told Dr. Smith about that before you got the result," aniya nang hindi tumiti
THIRD PERSON P.O.VLabis ang tuwa na nararamdaman ni Amirah habang bumababa siya ng eroplano . Kakauwi lamang niya galing sa California upang ipagdiriwang ang 62nd birthday ng pinakamamahal niyang lolo na hindi na dapat niya palalampasin pa dahil limang taon na rin ang nakalipas simula no'ng huli nilang pagkikita.Nang makalabas siya ay laking ngiti ang nakapaskil sa kaniyang labi nang makita niya si Don Apollo na matiyagang nakatayo habang naghihintay sa kaniya sa waiting area ng airport. She shouted happily as she wave her hands, "Hey old man!" Hindi naman maitago ang sobrang kasiyahan na nararamdaman ng matanda nang makita niya ang kaniyang paboritong apo na nakangiting papalapit sa kaniya."Amirah!" They both hugged so tight that it seemed as if they don't want to let go each other. Amirah had never been hugged by this for 5 years and she miss it so bad. But, most of all, the warm feeling of hugging someone is what she miss the most."It's really you, Amirah," masayang sabi ni
THIRD PERSON POVThe dining area was filled of silence. No one dared to talk after what happened a while ago.Ninanamnam din ni Amirah ang bawat pagkain na nalalasahan niya. I miss this so much.Walang pagkain ang nakalagpas sa bibig niya. Lahat ng nakikita niyang putahe ay tinitikman niya at hindi niya alam kung bakit hindi niya kayang pigilan na hindi kumain ngayon kahit may diet siyang kailangang sundin.A moment of silence was interupt when Kristine suddenly spoke, "By the way Amirah, I heard you lost someone 5 years ago kaya ka pumunta sa California at hindi para mag-aaral. Who is that again mommy? Ahhh...right! I remember, It's Laui."Nang marinig niya iyon ay napatigil siya sa pagsubo dahil sa biglaang pag-ungkat ni Kristine sa nakaraan niya. She slowly raised her head and stared at her, as if it was a dagger ready to pierce into her body.Kristine provoked her again, asking something she shouldn't have, "I heard nag-away daw kayo bago siya namatay? Aww! so sad. I think you d
AMIRAH POV"Amirah are you there?" Kumatok si Papo sa pintuan ko. Hindi pa kasi ako tapos magbihis tapos minamadali pa niya ako.This is his day kaya siguro masyado siyang excited dahil mag bi-birthday party siya ngayon na kasama ako."Papo, please wait. I'm almost done," sabi ko kahit ang totoo ay kailangan ko pa ng malaking oras. Tulog mantika ako kanina and I'm really tired kahit buong araw akong natulog kahapon. There is a weird feeling sa katawan ko na hindi ko alam kung ano. Maybe, I was just a little paranoid.Minadali ko na lang 'yong make-up ko at lumabas ng kuwarto. Nadatnan ko si Papo na naghihintay sa akin. Nakasuot siya ng gray suit na bagay na bagay naman sa kaniya.Nakasuot din ako ng red tube na gown na may slit sa kaliwang paa ko na binili ko talaga para rito. Natagalan nga akong suotin kasi ang sikip-sikip sa 'kin. Eh, hindi naman ganito ka sikip noong sinukat ko pa. Light make up lang ang ginawa ko para bumagay sa damit ko. Bumagay din naman 'yong silver high heels
Amirah P.O.VAs though somebody dumped a bucket of cold water over my head, as I looked at the man in front of me. I know for sure that he's the man I wanted to meet again for so long."Amirah meet Mr. Engraver, one of my company's investor and the owner of this hotel," nakangiting sabi ni Papo sa akin.I immediately returned to myself before I cleared my throat at inilahad sa kaniya ang kamay ko para makipagkamay. My hand was slighty shaking while waiting him to hold it for shakehand, but it didn't turn out the way I expected to be.He never spared me a single glance, for go*da* sake. Ni hindi nga niya tiningnan man lang ang kamay ko. He was just directly looking at my Granpa and leave without saying anything, as if he didn't see me standing in front of him. Nilagpasan niya lang ako para umupo sa bakanteng upuan sa table namin na kung saan kami nakaupo ni Papo.All of my blood in the body started to boil. Dinalaw ako ng kunting hiya para sa sarili ko dahil sa ginawa niya sa akin sa h
Third Person P.O.V"Dad, look what mess you both did! Alam na ng lahat na apo ninyo si Amirah at hindi magtatagal malalaman na rin nila ang totoo. If that time will come, I'm sure pag pipyestahan tayo ng mga press," galit na tugon ni Loraine sa kaniyang ama na ngayon ay hindi inaalis ang tingin sa natutulog niyang apo."I've told you already na huwag na ninyong dadalhin si Amirah sa party, but you insisted and brought her over. Dahil sa ginawa niya buong pamilya natin ang napapahiya. She's all over the news! 'Yong mga investors natin nag sisipag-atrasan dahil sa kahihiyan na ginawa niya." Namumula na sa galit si Loraine habang kinakausap ang ama niya na alam niya namang hindi nakikinig sa mga sinasabi nito.Matapos mawalan ng malay si Amirah ay agad siyang dinala sa malapit na hospital kahit hindi pa tapos ang party. Ngayon ay hinihintay na lamang nila ang resulta ng pagkakahimatay at ang paggising nito.Nang makita ni Loraine na tahimik lang ang kaniyang ama at walang balak na saguti
Amirah P.O.V"Amirah can we talk? Isang linggo ka ng hindi lumalabas sa kuwarto mo simula noong na discharge ka. Please don't make it hard for the both of us. Madalang ka na rin kumain at baka mapano pa 'yong baby mo. I can't afford to lose you both. You can cry, you can be sad all the time, but make sure you eat a lot. Kumain ka para may lakas ka pang umiyak."Malumanay na boses ni Papo ang narinig ko sa labas ng kuwarto. Simula noong nakalabas ako ng hospital walang araw na hindi niya ako kinakatok at kinakamusta. Hinahatiran niya rin ako ng mga prutas at pagkain kahit kaunti lang ang nababawas ko doon. Palagi siyang nakaabang sa labas ng kuwarto at hinihintay niya ako na lumabas kahit alam kong sobrang busy niyang tao. Kahit hawak niya ang susi ng kuwarto ko ay mas pinili niya paring huwag buksan dahil alam niyang mabigat ang pinagdadaanan ko at kailangan ko munang mapag-isa ngayon.A person who understand you in every situation more than the others is the one who truly love you to
"Sa Samayan hospital, Amirah." Napahinto ako nang mapagtanto kong nasa hospital na kinatatayuan ko ngayon isinugod si Papo. Hindi na ako tumuloy sa elevator sa halip ay lakad-takbo akong pumunta sa information desk dito sa 5th floor. Pinatay ko na rin ang tawag. "Nurse, Sa ang room si Mr. Apollo Laurel?" hinihingal kong tanong sa nurse. Naghintay pa ako ng ilang segundo sa sagot niya dahil tinitingnan pa niya sa isang computer. Nakita ko kung paano kumunot ang noo niya habang nakaharap sa computer. Tumingin siya sa akin at nagsalita nang mahinahon, " I'm sorry, ma'am. Pero, mahigpit po kasing ipinagbabawal sa amin na huwag ibigay kahit kanino ang room # ni Mr. Laurel, since he is one of our VVIP patients at pinoprotektahan po namin ang safety niya." "N-no. I think you got me wrong. We've known each other for quite long. I-I'm one of his friend," pagsisinungaling ko sa kaniya. Nakatago pa rin ang pagkatao ko kaya hindi ko pwedeng sabihin sa kaniya ang totoong relasyon ko kay Papo.
Amirah P.O.VKinuha ko lahat ng mga gamit ko at inilagay ito sa Taxi na na booked ko. Babalik ako sa California. Doon ako magsisimulang mamuhay ng tahimik at doon ko rin ipapanganak ang batang nasa sinapupunan ko. Hindi ko masikmura na tumira kasama nila matapos kung matuklasan ang lahat. Besides, hindi rin naman nila ako kadugo kaya okay lang na lumayas ako.At ‘yong chip na puno’t-dulo ng lahat ng ito ay hahanapin ko. Hahagilapin ko ‘yon kahit saang sulok pa ‘yan itinago ni Don Apollo pero hindi pa sa ngayon. Hindi ko narin masikimurang tawagin siyang Papo dahil ‘yong kilala kong papo ay hindi pala totoo.“Amirah hindi ka ba magpapaalam muna sa lolo mo?” tanong sa akin ni Manang Lucy.Kanina pa niya ako pinipigilan sa pag-alis ko pero kahit anong gawin niya ay buo na ang desisyon ko. Hindi nila alam ang nangyari kaya pinipilit nila akong magpaalam kay Don Apollo.“Hindi na manang Lucy. Mas mabuting ng ganito,” sabi ko sa kaniya.“Mag-iingat ka.”Hindi ko na siya binalingan ng tingin
Chapter 15Nagising na si Don Apollo makaraan ang isang linggong pagka-comatose. Hinanap niya agad si Amirah sa loob ng silid, ngunit tanging ang mga magulang lang ni Amirah at si Kristine ang nakabantay sa kaniya. Hindi mapagkakaila ang lungkot na namumuo sa kaniyang mga mata dahil umaasa siyang si Amirah ang una niyang masisilayan.“Hindi pa ba siya dumadating?” tanong ni Don Apollo habang pabalik-balik ang tingin nito sa pintuan. Hindi na mabilang kung ilang ulit na itong tinanong ni Don Apollo sa kanila. Naririndi na nga ang mag-ina dahil simula ng magising ito ay palagi na lang niyang bukambibig ang pangalan ng dalaga.“Dad, she’s busy right now, okay? Nag-iimpake siya ngayon ng mga gamit dahil ipinagbili ko na ang mansion mo dahil walang-wala na tayo. You can see her tomorrow. Hindi naman tatakbo itong hospital,” iritadong sabi ni Loraine bago ibinalik sa phone niya ang atensyon. Itinakwil man nila noon si Amirah noong unang dumalaw ito sa hospital, ngayon ay wala silang magaga
Amirah P.O.VIsang linggo na ang nakakalipas simula noong nangyari sa hospital at simula rin ng araw na ‘yon ay hindi pa nagigising si Papo pero sabi naman ng mga Doctor ay gumaganda na ang kondisyon niya and anytime ay magigising na siya. Hindi ako nakakadalaw sa hospital dahil bantay sarado na ni Tita Loraine si Papo simula noong mabalitaan niyang pumupuslit ako kapag wala siya sa Hospital.I am 7 weeks pregnant at nagsisimula na talagang lumubo ang tiyan ko. Naninibago na rin ako sa mga morning sickness ko at habang patagal nang patagal lumalala ang mga cravings ko pati ang mood swings ko ay naaapektuhan na rin.Hindi ko na rin pinoproblema si Mr. Engraver dahil simula noong una at huling punta ko sa companya niya ay hindi niya naman ako ginugulo. My life was complete at peace for the past weeks. Siguro na pa-paranoid lang talaga ako noon kaya naiisip ko na lang bigla na may hindi magandang gagawin siya sa pamilya ko. Well, he can’t blame me for that dahil may karapatan akong mag d
CHAPTER 13THIRD PERSON P.O.VBuntong hininga palagi ang ginagawa ni Amirah sa tuwing naaalala niya ang usapan nila ni Castiel kanina habang naghihintay siya ng elevator sa loob ng companya ni Castiel. Hindi niya alam pero pabigat nang pabigat ang pakiramdam niya sa tuwing sumasagi sa isip niya ang naging desisyon niya. Sa sobrang bigat ay pakiramdam niya ay pinapasan niya na ang buong mundo.She declined his offer kaya wala ng pag-asa na masasalba pa ang companya ng kaniyang lolo. Napasambunot na lang si Amirah sa buhok niya dahil sa inis sa sarili at napaupo ito sa sahig. She really want to save the company, but she don't want to enter a marriage contract.She gives herself a pep talk that entering in a marriage contract is a sacrifice for her grandfather's company. She can just walk away from all of this after the baby is born.*Ting*Tumayo siya at nagdadalawang isip na pumasok sa loob ng elevator. Something was pulling her from entering the elevator. Her mind was telling her to g
"Don't kill him yet. I'll be there in a minute. I'll just finish this business." Isang baritado at pamilyar na boses ang narinig ko. Iminulat ko ang mga mata ko para tingnan ang lalaking nagsalita. Dahil kagigising ko lang ay masyadong malabo pa ang paningin ko. Inaninagan ko nang mabuti ang mukha niya pero hindi ko makita dahil nakatalikod ito sa gawi ko at nakaharap siya sa salamin na bintana at nakatanaw sa labas. Sinuri ko ang likuran niya at nanlaki bigla ang singkit kong mga mata na agad ko ring ikinatayao sa pagkakahiga sa sofa nang namumukhaan ko ang likod niya."You're awake."Tumaas ang mga balahibo ko sa katawan nang marinig ko ang paraan niya ng pagsasalita. Ang malamig niyang boses ang nagdulot ng sobrang kaba sa buo kong katawan. Pigil hininga ako habang hindi ko inaalis ang pagkatitig ko sa likod niya.Nakalimutan ko saglit kung bakit ko siya gustong makita o makausap. Inipon ko ang lahat ng lakas ko at nagpakawala nang malalim na hininga bago ako nagsalita."M...Mr. E
Third Person P.O.V"That's ridiculous! Why would I step down?!"Na puno ng mga samo't saring bulungon ang loob ng silid. Everyone are expressing their own opinion and they started arguing nonstop inside the room.A loud bang coming from slamming the table echoed all over the place causing everybody to froze and their expressions become solemn.The person who slammed the table become the center of everyone's gaze."Have you forgotten who's in front of you, or do I have to let my gun speak instead?" malamig niyang tanong at kasabay nito ay ang pagkasa niya ng baril na nakapatong sa lamesa. Castiel seemed to have finally run out of patience.The room filled with silence. They didn't even dare to let out a single breath."Mr. Sandoval, you're way too comfortable in your position, isn't it?" simula niya. Sumandal siya sa swevil chair habang nilalaro ng kanang kamay niya ang nakakasang baril. Tinapunan niya nang malalim na tingin si Mr. Sandoval."Sa sobrang komportable mo sa puwesto nakal
Amirah P.O.VHabang tinatahak ko ang daan papalabas ng hospital gulong-gulo ang isip ko kung saan ko ba dapat siya hahanapin o pupuntahan man lang. I don't know him. Hindi na nga ako sigurado kung siya ba talaga 'yong taong nagligtas sa akin noon.Ang laki kasi ng pinagbago niya at parang hindi niya na ako kilala. He became more emotionless and colder, or maybe hindi ko lang talaga siya kilala dahil sa isang pagkakataon ko lang naman siya nakita noon."Kapapasok lamang na balita. Hindi mahanap ng kapulisan ang 42 years old entrepreneur na si Mr. Christian Alvarez matapos masangkot ang kaniyang pangalan sa pinakamalaking drug buy bust operation na naganap sa bansa noong isang linggo. Kabilang dito ang mga naglalakihang pangalan ng mga entrepreneur sa bansa. Hindi rin nagbigay ng pahayag ang pamilya nito kabilang sa nangyari."Napatigil ako sa paglalakad at tumingin sa gawi kung saan ko narinig ang balita. Ang lalaking nagtangkang gumahasa sa akin ay pinaghahanap ngayon ng mga police?
"Sa Samayan hospital, Amirah." Napahinto ako nang mapagtanto kong nasa hospital na kinatatayuan ko ngayon isinugod si Papo. Hindi na ako tumuloy sa elevator sa halip ay lakad-takbo akong pumunta sa information desk dito sa 5th floor. Pinatay ko na rin ang tawag. "Nurse, Sa ang room si Mr. Apollo Laurel?" hinihingal kong tanong sa nurse. Naghintay pa ako ng ilang segundo sa sagot niya dahil tinitingnan pa niya sa isang computer. Nakita ko kung paano kumunot ang noo niya habang nakaharap sa computer. Tumingin siya sa akin at nagsalita nang mahinahon, " I'm sorry, ma'am. Pero, mahigpit po kasing ipinagbabawal sa amin na huwag ibigay kahit kanino ang room # ni Mr. Laurel, since he is one of our VVIP patients at pinoprotektahan po namin ang safety niya." "N-no. I think you got me wrong. We've known each other for quite long. I-I'm one of his friend," pagsisinungaling ko sa kaniya. Nakatago pa rin ang pagkatao ko kaya hindi ko pwedeng sabihin sa kaniya ang totoong relasyon ko kay Papo.
Amirah P.O.V"Amirah can we talk? Isang linggo ka ng hindi lumalabas sa kuwarto mo simula noong na discharge ka. Please don't make it hard for the both of us. Madalang ka na rin kumain at baka mapano pa 'yong baby mo. I can't afford to lose you both. You can cry, you can be sad all the time, but make sure you eat a lot. Kumain ka para may lakas ka pang umiyak."Malumanay na boses ni Papo ang narinig ko sa labas ng kuwarto. Simula noong nakalabas ako ng hospital walang araw na hindi niya ako kinakatok at kinakamusta. Hinahatiran niya rin ako ng mga prutas at pagkain kahit kaunti lang ang nababawas ko doon. Palagi siyang nakaabang sa labas ng kuwarto at hinihintay niya ako na lumabas kahit alam kong sobrang busy niyang tao. Kahit hawak niya ang susi ng kuwarto ko ay mas pinili niya paring huwag buksan dahil alam niyang mabigat ang pinagdadaanan ko at kailangan ko munang mapag-isa ngayon.A person who understand you in every situation more than the others is the one who truly love you to