"Sa Samayan hospital, Amirah." Napahinto ako nang mapagtanto kong nasa hospital na kinatatayuan ko ngayon isinugod si Papo. Hindi na ako tumuloy sa elevator sa halip ay lakad-takbo akong pumunta sa information desk dito sa 5th floor. Pinatay ko na rin ang tawag. "Nurse, Sa ang room si Mr. Apollo Laurel?" hinihingal kong tanong sa nurse. Naghintay pa ako ng ilang segundo sa sagot niya dahil tinitingnan pa niya sa isang computer. Nakita ko kung paano kumunot ang noo niya habang nakaharap sa computer. Tumingin siya sa akin at nagsalita nang mahinahon, " I'm sorry, ma'am. Pero, mahigpit po kasing ipinagbabawal sa amin na huwag ibigay kahit kanino ang room # ni Mr. Laurel, since he is one of our VVIP patients at pinoprotektahan po namin ang safety niya." "N-no. I think you got me wrong. We've known each other for quite long. I-I'm one of his friend," pagsisinungaling ko sa kaniya. Nakatago pa rin ang pagkatao ko kaya hindi ko pwedeng sabihin sa kaniya ang totoong relasyon ko kay Papo.
Amirah P.O.VHabang tinatahak ko ang daan papalabas ng hospital gulong-gulo ang isip ko kung saan ko ba dapat siya hahanapin o pupuntahan man lang. I don't know him. Hindi na nga ako sigurado kung siya ba talaga 'yong taong nagligtas sa akin noon.Ang laki kasi ng pinagbago niya at parang hindi niya na ako kilala. He became more emotionless and colder, or maybe hindi ko lang talaga siya kilala dahil sa isang pagkakataon ko lang naman siya nakita noon."Kapapasok lamang na balita. Hindi mahanap ng kapulisan ang 42 years old entrepreneur na si Mr. Christian Alvarez matapos masangkot ang kaniyang pangalan sa pinakamalaking drug buy bust operation na naganap sa bansa noong isang linggo. Kabilang dito ang mga naglalakihang pangalan ng mga entrepreneur sa bansa. Hindi rin nagbigay ng pahayag ang pamilya nito kabilang sa nangyari."Napatigil ako sa paglalakad at tumingin sa gawi kung saan ko narinig ang balita. Ang lalaking nagtangkang gumahasa sa akin ay pinaghahanap ngayon ng mga police?
Third Person P.O.V"That's ridiculous! Why would I step down?!"Na puno ng mga samo't saring bulungon ang loob ng silid. Everyone are expressing their own opinion and they started arguing nonstop inside the room.A loud bang coming from slamming the table echoed all over the place causing everybody to froze and their expressions become solemn.The person who slammed the table become the center of everyone's gaze."Have you forgotten who's in front of you, or do I have to let my gun speak instead?" malamig niyang tanong at kasabay nito ay ang pagkasa niya ng baril na nakapatong sa lamesa. Castiel seemed to have finally run out of patience.The room filled with silence. They didn't even dare to let out a single breath."Mr. Sandoval, you're way too comfortable in your position, isn't it?" simula niya. Sumandal siya sa swevil chair habang nilalaro ng kanang kamay niya ang nakakasang baril. Tinapunan niya nang malalim na tingin si Mr. Sandoval."Sa sobrang komportable mo sa puwesto nakal
"Don't kill him yet. I'll be there in a minute. I'll just finish this business." Isang baritado at pamilyar na boses ang narinig ko. Iminulat ko ang mga mata ko para tingnan ang lalaking nagsalita. Dahil kagigising ko lang ay masyadong malabo pa ang paningin ko. Inaninagan ko nang mabuti ang mukha niya pero hindi ko makita dahil nakatalikod ito sa gawi ko at nakaharap siya sa salamin na bintana at nakatanaw sa labas. Sinuri ko ang likuran niya at nanlaki bigla ang singkit kong mga mata na agad ko ring ikinatayao sa pagkakahiga sa sofa nang namumukhaan ko ang likod niya."You're awake."Tumaas ang mga balahibo ko sa katawan nang marinig ko ang paraan niya ng pagsasalita. Ang malamig niyang boses ang nagdulot ng sobrang kaba sa buo kong katawan. Pigil hininga ako habang hindi ko inaalis ang pagkatitig ko sa likod niya.Nakalimutan ko saglit kung bakit ko siya gustong makita o makausap. Inipon ko ang lahat ng lakas ko at nagpakawala nang malalim na hininga bago ako nagsalita."M...Mr. E
CHAPTER 13THIRD PERSON P.O.VBuntong hininga palagi ang ginagawa ni Amirah sa tuwing naaalala niya ang usapan nila ni Castiel kanina habang naghihintay siya ng elevator sa loob ng companya ni Castiel. Hindi niya alam pero pabigat nang pabigat ang pakiramdam niya sa tuwing sumasagi sa isip niya ang naging desisyon niya. Sa sobrang bigat ay pakiramdam niya ay pinapasan niya na ang buong mundo.She declined his offer kaya wala ng pag-asa na masasalba pa ang companya ng kaniyang lolo. Napasambunot na lang si Amirah sa buhok niya dahil sa inis sa sarili at napaupo ito sa sahig. She really want to save the company, but she don't want to enter a marriage contract.She gives herself a pep talk that entering in a marriage contract is a sacrifice for her grandfather's company. She can just walk away from all of this after the baby is born.*Ting*Tumayo siya at nagdadalawang isip na pumasok sa loob ng elevator. Something was pulling her from entering the elevator. Her mind was telling her to g
Amirah P.O.VIsang linggo na ang nakakalipas simula noong nangyari sa hospital at simula rin ng araw na ‘yon ay hindi pa nagigising si Papo pero sabi naman ng mga Doctor ay gumaganda na ang kondisyon niya and anytime ay magigising na siya. Hindi ako nakakadalaw sa hospital dahil bantay sarado na ni Tita Loraine si Papo simula noong mabalitaan niyang pumupuslit ako kapag wala siya sa Hospital.I am 7 weeks pregnant at nagsisimula na talagang lumubo ang tiyan ko. Naninibago na rin ako sa mga morning sickness ko at habang patagal nang patagal lumalala ang mga cravings ko pati ang mood swings ko ay naaapektuhan na rin.Hindi ko na rin pinoproblema si Mr. Engraver dahil simula noong una at huling punta ko sa companya niya ay hindi niya naman ako ginugulo. My life was complete at peace for the past weeks. Siguro na pa-paranoid lang talaga ako noon kaya naiisip ko na lang bigla na may hindi magandang gagawin siya sa pamilya ko. Well, he can’t blame me for that dahil may karapatan akong mag d
Chapter 15Nagising na si Don Apollo makaraan ang isang linggong pagka-comatose. Hinanap niya agad si Amirah sa loob ng silid, ngunit tanging ang mga magulang lang ni Amirah at si Kristine ang nakabantay sa kaniya. Hindi mapagkakaila ang lungkot na namumuo sa kaniyang mga mata dahil umaasa siyang si Amirah ang una niyang masisilayan.“Hindi pa ba siya dumadating?” tanong ni Don Apollo habang pabalik-balik ang tingin nito sa pintuan. Hindi na mabilang kung ilang ulit na itong tinanong ni Don Apollo sa kanila. Naririndi na nga ang mag-ina dahil simula ng magising ito ay palagi na lang niyang bukambibig ang pangalan ng dalaga.“Dad, she’s busy right now, okay? Nag-iimpake siya ngayon ng mga gamit dahil ipinagbili ko na ang mansion mo dahil walang-wala na tayo. You can see her tomorrow. Hindi naman tatakbo itong hospital,” iritadong sabi ni Loraine bago ibinalik sa phone niya ang atensyon. Itinakwil man nila noon si Amirah noong unang dumalaw ito sa hospital, ngayon ay wala silang magaga
Amirah P.O.VKinuha ko lahat ng mga gamit ko at inilagay ito sa Taxi na na booked ko. Babalik ako sa California. Doon ako magsisimulang mamuhay ng tahimik at doon ko rin ipapanganak ang batang nasa sinapupunan ko. Hindi ko masikmura na tumira kasama nila matapos kung matuklasan ang lahat. Besides, hindi rin naman nila ako kadugo kaya okay lang na lumayas ako.At ‘yong chip na puno’t-dulo ng lahat ng ito ay hahanapin ko. Hahagilapin ko ‘yon kahit saang sulok pa ‘yan itinago ni Don Apollo pero hindi pa sa ngayon. Hindi ko narin masikimurang tawagin siyang Papo dahil ‘yong kilala kong papo ay hindi pala totoo.“Amirah hindi ka ba magpapaalam muna sa lolo mo?” tanong sa akin ni Manang Lucy.Kanina pa niya ako pinipigilan sa pag-alis ko pero kahit anong gawin niya ay buo na ang desisyon ko. Hindi nila alam ang nangyari kaya pinipilit nila akong magpaalam kay Don Apollo.“Hindi na manang Lucy. Mas mabuting ng ganito,” sabi ko sa kaniya.“Mag-iingat ka.”Hindi ko na siya binalingan ng tingin
Amirah P.O.VKinuha ko lahat ng mga gamit ko at inilagay ito sa Taxi na na booked ko. Babalik ako sa California. Doon ako magsisimulang mamuhay ng tahimik at doon ko rin ipapanganak ang batang nasa sinapupunan ko. Hindi ko masikmura na tumira kasama nila matapos kung matuklasan ang lahat. Besides, hindi rin naman nila ako kadugo kaya okay lang na lumayas ako.At ‘yong chip na puno’t-dulo ng lahat ng ito ay hahanapin ko. Hahagilapin ko ‘yon kahit saang sulok pa ‘yan itinago ni Don Apollo pero hindi pa sa ngayon. Hindi ko narin masikimurang tawagin siyang Papo dahil ‘yong kilala kong papo ay hindi pala totoo.“Amirah hindi ka ba magpapaalam muna sa lolo mo?” tanong sa akin ni Manang Lucy.Kanina pa niya ako pinipigilan sa pag-alis ko pero kahit anong gawin niya ay buo na ang desisyon ko. Hindi nila alam ang nangyari kaya pinipilit nila akong magpaalam kay Don Apollo.“Hindi na manang Lucy. Mas mabuting ng ganito,” sabi ko sa kaniya.“Mag-iingat ka.”Hindi ko na siya binalingan ng tingin
Chapter 15Nagising na si Don Apollo makaraan ang isang linggong pagka-comatose. Hinanap niya agad si Amirah sa loob ng silid, ngunit tanging ang mga magulang lang ni Amirah at si Kristine ang nakabantay sa kaniya. Hindi mapagkakaila ang lungkot na namumuo sa kaniyang mga mata dahil umaasa siyang si Amirah ang una niyang masisilayan.“Hindi pa ba siya dumadating?” tanong ni Don Apollo habang pabalik-balik ang tingin nito sa pintuan. Hindi na mabilang kung ilang ulit na itong tinanong ni Don Apollo sa kanila. Naririndi na nga ang mag-ina dahil simula ng magising ito ay palagi na lang niyang bukambibig ang pangalan ng dalaga.“Dad, she’s busy right now, okay? Nag-iimpake siya ngayon ng mga gamit dahil ipinagbili ko na ang mansion mo dahil walang-wala na tayo. You can see her tomorrow. Hindi naman tatakbo itong hospital,” iritadong sabi ni Loraine bago ibinalik sa phone niya ang atensyon. Itinakwil man nila noon si Amirah noong unang dumalaw ito sa hospital, ngayon ay wala silang magaga
Amirah P.O.VIsang linggo na ang nakakalipas simula noong nangyari sa hospital at simula rin ng araw na ‘yon ay hindi pa nagigising si Papo pero sabi naman ng mga Doctor ay gumaganda na ang kondisyon niya and anytime ay magigising na siya. Hindi ako nakakadalaw sa hospital dahil bantay sarado na ni Tita Loraine si Papo simula noong mabalitaan niyang pumupuslit ako kapag wala siya sa Hospital.I am 7 weeks pregnant at nagsisimula na talagang lumubo ang tiyan ko. Naninibago na rin ako sa mga morning sickness ko at habang patagal nang patagal lumalala ang mga cravings ko pati ang mood swings ko ay naaapektuhan na rin.Hindi ko na rin pinoproblema si Mr. Engraver dahil simula noong una at huling punta ko sa companya niya ay hindi niya naman ako ginugulo. My life was complete at peace for the past weeks. Siguro na pa-paranoid lang talaga ako noon kaya naiisip ko na lang bigla na may hindi magandang gagawin siya sa pamilya ko. Well, he can’t blame me for that dahil may karapatan akong mag d
CHAPTER 13THIRD PERSON P.O.VBuntong hininga palagi ang ginagawa ni Amirah sa tuwing naaalala niya ang usapan nila ni Castiel kanina habang naghihintay siya ng elevator sa loob ng companya ni Castiel. Hindi niya alam pero pabigat nang pabigat ang pakiramdam niya sa tuwing sumasagi sa isip niya ang naging desisyon niya. Sa sobrang bigat ay pakiramdam niya ay pinapasan niya na ang buong mundo.She declined his offer kaya wala ng pag-asa na masasalba pa ang companya ng kaniyang lolo. Napasambunot na lang si Amirah sa buhok niya dahil sa inis sa sarili at napaupo ito sa sahig. She really want to save the company, but she don't want to enter a marriage contract.She gives herself a pep talk that entering in a marriage contract is a sacrifice for her grandfather's company. She can just walk away from all of this after the baby is born.*Ting*Tumayo siya at nagdadalawang isip na pumasok sa loob ng elevator. Something was pulling her from entering the elevator. Her mind was telling her to g
"Don't kill him yet. I'll be there in a minute. I'll just finish this business." Isang baritado at pamilyar na boses ang narinig ko. Iminulat ko ang mga mata ko para tingnan ang lalaking nagsalita. Dahil kagigising ko lang ay masyadong malabo pa ang paningin ko. Inaninagan ko nang mabuti ang mukha niya pero hindi ko makita dahil nakatalikod ito sa gawi ko at nakaharap siya sa salamin na bintana at nakatanaw sa labas. Sinuri ko ang likuran niya at nanlaki bigla ang singkit kong mga mata na agad ko ring ikinatayao sa pagkakahiga sa sofa nang namumukhaan ko ang likod niya."You're awake."Tumaas ang mga balahibo ko sa katawan nang marinig ko ang paraan niya ng pagsasalita. Ang malamig niyang boses ang nagdulot ng sobrang kaba sa buo kong katawan. Pigil hininga ako habang hindi ko inaalis ang pagkatitig ko sa likod niya.Nakalimutan ko saglit kung bakit ko siya gustong makita o makausap. Inipon ko ang lahat ng lakas ko at nagpakawala nang malalim na hininga bago ako nagsalita."M...Mr. E
Third Person P.O.V"That's ridiculous! Why would I step down?!"Na puno ng mga samo't saring bulungon ang loob ng silid. Everyone are expressing their own opinion and they started arguing nonstop inside the room.A loud bang coming from slamming the table echoed all over the place causing everybody to froze and their expressions become solemn.The person who slammed the table become the center of everyone's gaze."Have you forgotten who's in front of you, or do I have to let my gun speak instead?" malamig niyang tanong at kasabay nito ay ang pagkasa niya ng baril na nakapatong sa lamesa. Castiel seemed to have finally run out of patience.The room filled with silence. They didn't even dare to let out a single breath."Mr. Sandoval, you're way too comfortable in your position, isn't it?" simula niya. Sumandal siya sa swevil chair habang nilalaro ng kanang kamay niya ang nakakasang baril. Tinapunan niya nang malalim na tingin si Mr. Sandoval."Sa sobrang komportable mo sa puwesto nakal
Amirah P.O.VHabang tinatahak ko ang daan papalabas ng hospital gulong-gulo ang isip ko kung saan ko ba dapat siya hahanapin o pupuntahan man lang. I don't know him. Hindi na nga ako sigurado kung siya ba talaga 'yong taong nagligtas sa akin noon.Ang laki kasi ng pinagbago niya at parang hindi niya na ako kilala. He became more emotionless and colder, or maybe hindi ko lang talaga siya kilala dahil sa isang pagkakataon ko lang naman siya nakita noon."Kapapasok lamang na balita. Hindi mahanap ng kapulisan ang 42 years old entrepreneur na si Mr. Christian Alvarez matapos masangkot ang kaniyang pangalan sa pinakamalaking drug buy bust operation na naganap sa bansa noong isang linggo. Kabilang dito ang mga naglalakihang pangalan ng mga entrepreneur sa bansa. Hindi rin nagbigay ng pahayag ang pamilya nito kabilang sa nangyari."Napatigil ako sa paglalakad at tumingin sa gawi kung saan ko narinig ang balita. Ang lalaking nagtangkang gumahasa sa akin ay pinaghahanap ngayon ng mga police?
"Sa Samayan hospital, Amirah." Napahinto ako nang mapagtanto kong nasa hospital na kinatatayuan ko ngayon isinugod si Papo. Hindi na ako tumuloy sa elevator sa halip ay lakad-takbo akong pumunta sa information desk dito sa 5th floor. Pinatay ko na rin ang tawag. "Nurse, Sa ang room si Mr. Apollo Laurel?" hinihingal kong tanong sa nurse. Naghintay pa ako ng ilang segundo sa sagot niya dahil tinitingnan pa niya sa isang computer. Nakita ko kung paano kumunot ang noo niya habang nakaharap sa computer. Tumingin siya sa akin at nagsalita nang mahinahon, " I'm sorry, ma'am. Pero, mahigpit po kasing ipinagbabawal sa amin na huwag ibigay kahit kanino ang room # ni Mr. Laurel, since he is one of our VVIP patients at pinoprotektahan po namin ang safety niya." "N-no. I think you got me wrong. We've known each other for quite long. I-I'm one of his friend," pagsisinungaling ko sa kaniya. Nakatago pa rin ang pagkatao ko kaya hindi ko pwedeng sabihin sa kaniya ang totoong relasyon ko kay Papo.
Amirah P.O.V"Amirah can we talk? Isang linggo ka ng hindi lumalabas sa kuwarto mo simula noong na discharge ka. Please don't make it hard for the both of us. Madalang ka na rin kumain at baka mapano pa 'yong baby mo. I can't afford to lose you both. You can cry, you can be sad all the time, but make sure you eat a lot. Kumain ka para may lakas ka pang umiyak."Malumanay na boses ni Papo ang narinig ko sa labas ng kuwarto. Simula noong nakalabas ako ng hospital walang araw na hindi niya ako kinakatok at kinakamusta. Hinahatiran niya rin ako ng mga prutas at pagkain kahit kaunti lang ang nababawas ko doon. Palagi siyang nakaabang sa labas ng kuwarto at hinihintay niya ako na lumabas kahit alam kong sobrang busy niyang tao. Kahit hawak niya ang susi ng kuwarto ko ay mas pinili niya paring huwag buksan dahil alam niyang mabigat ang pinagdadaanan ko at kailangan ko munang mapag-isa ngayon.A person who understand you in every situation more than the others is the one who truly love you to