6 ปลายฟ้า - ดูอาการ

“ไม่ถอดไม่ได้เหรอ?” เขาถอนหายใจ แล้วยกนาฬิกาข้อมือดู

            “เธอรู้ไหม ฉันต้องตรวจคนไข้อีกกี่คน อย่าทำให้ฉันและคนอื่นเสียเวลา”

            ก็คนมันเขินนี่หว่า! ก้นนะเว้ยไม่ใช้ข้อศอก!

            ฉันจำใจค่อย ๆ ปลดกระดุมกางเกงขาสั้นตัวเอง จนเขาหันหน้าไปอีกทาง ฉันถึงดันมันลงไปช้า ๆ แล้วรีบหาผ้ามาคลุมไว้

            “นอนคว่ำด้วย” ลำบากฉิบ! พอถอดได้ ฉันก็ค่อย ๆ พลิกตัวนอนคว่ำ ก่อนจะรีบเอามือไขว้หลัง ไปจัดแจงเอาผ้าปิดไว้ โอ้โห... กูเย็นมากค่ะตอนนี้

            ก่อนที่เขาจะหันหน้ากลับมา แล้วเดินมาชิดเตียงตรวจ และ... และ กำลังจะเปิดผ้าออก!

            “นาวา! ไม่เปิดไม่ได้เหรอ”

            “อะไรอีก ไม่เปิด ฉันจะรู้ได้ไงว่ามันช้ำไหม?” ฉันหลับตาปี๋ ไม่กล้าถามอะไรเขาต่อ เพราะยังไง เขาก็ต้องเห็นก้นฉัน! จนเขาค่อย ๆ ดึงผ้าออกช้า ๆ ทำฉันขนลุกซู่ขึ้นมาทันที

            กูอยากเอาหน้าซุกหมอน ให้ใจขาดตายตรงนี้เลย!

            พอเปิดผ้าออก เขาเหมือนนิ่งไปสักพัก คงมองก้นฉันอยู่มั้ง... จนฉันสัมผัสได้ถึง มือเย็น ๆ ที่แตะลงเบา ๆ ตามผิว

            ฮือ... สัมผัสแรกจากมือชาย!

            “โอ๊ะ โอ้ย... เจ็บอ่ะ” ฉันร้องเสียงหลงขึ้นมาทันที เมื่อเขาใช้นิ้วกดลงเบา ๆ

            “ต้องกด เนื้อเยื่ออ่อนช้ำ ถ้าแบบนี้ล่ะ เธอเจ็บไหม?” ทำไมเสียงเซ็กซี่จังคุณหมอ ขนลุกหมดแล้ว ถ้าได้เห็นหน้าด้วย ใจฉันได้ขาดตายตรงนี้แน่!

            “โอ้ย!”

            “อืม คงต้อง x-ray ดูกระดูกสันหลังและก้นกบ” พูดจบเขาก็ดึงผ้ามาคลุมให้ ก่อนที่ฉันจะนอนทำใจอยู่สักพัก ไม่กล้าพลิกตัวกลับไปมองหน้าเขา

            “ใส่กางเกงซะ ฉันจะส่งตัวเธอไปห้องเอกซเรย์”

            ทำไงดี จะยกก้นดึงกางเกงใส่ก็ไม่ไหว...

            “พลิกตัวกลับมาได้แล้ว ฉันมีตรวจต่อ” เขาเริ่มเสียงเข้มใส่ฉัน ก่อนที่ฉันจะทนแรงกดดันจากเสียงถอนหายใจเขาไม่ไหว ค่อย ๆ พลิกตัวกลับมา แล้วพยายามดึงกางเกงตัวเองขึ้น

            โอ้ย ทำไมดึงขึ้นยากแบบนี้วะ!

            ฉันยึกยักอยู่นาน เพราะยกก้นที่ทรมานไม่ไหวจริง ๆ จนเขายืนเอามือกอดอกมองฉันนิ่ง ๆ

            “อะไร ดึงไม่ไหว?”

            “อะ… อื้อ ระ… เรียกน้องให้หน่อยได้ไหม” เขาไม่ตอบ แต่เดินมาใกล้ ๆ ฉันแทน ก่อนที่จะจับแขนฉันแล้วเปิดผ้า พรึบ! แล้วดึงกางเกงขึ้นเลย!

            ฮือ! เขาเห็นทั้งหน้าทั้งหลังเลย แม่จ๋า!

            “ติดกระดุมเอง แค่นี้ก็เกินหน้าที่ฉันแล้ว” เขารีบเดินกลับไปที่โต๊ะทำงาน แล้วนั่งเขียนอะไรบางอย่าง อย่างรวดเร็ว จนฉันเริ่มเห็นแก้มขาว ๆ ของเขาแดงขึ้น แดงขึ้น

            ตาไม่ได้ฝาด! หน้าเขาแดงจริง ๆ ฉันนอนมองเขาสักพักเพื่อความแน่ใจ จนเขาเงยหน้าขึ้นมาสบตาพอดี!

            “แหะ ๆ”

            “ยิ้มทำไม”

            “เอ่อ ก็ยิ้มขอบคุณที่นายตรวจให้”

            “ฉันทำตามหน้าที่” พูดจบก็ถือแฟ้มเดินมาหาฉัน ก่อนที่จะพยุงฉันที่ร้องโอดโอยทรมาน ลงไปนั่งรถเข็นเหมือนเดิม

            และเขาก็ส่งแฟ้มให้ฉันถือ ก่อนที่จะเปิดประตู แล้วเข็นฉันออกมาจากห้อง จนใบไม้ที่นั่งรอรีบลุกจากเก้าอี้ทันที

            “หมอ พี่สาวหนูจะเป็นอัมพาตไหม” ปาก!

            “เวอร์น่าใบไม้”

            “ไม่หรอก เอ็กซเรย์ก่อน” เขาหันไปตอบใบไม้แล้วเข็นรถฉันไปต่อ จนพยาบาลวิ่งเข้ามาหา

            “คุณหมอคะ ยังมีคนไข้อีกหกคนค่ะ” ขายาว ๆ ของเขาหยุดชะงักทันที ก่อนที่เขาจะยืนนิ่งแล้วมองไปที่แฟ้มประวัติฉัน

            “อืม งั้นผมฝากด้วย” และเขาก็หันไปบอกพยาบาล แล้วเดินกลับห้องตรวจไป

            แล้วพยาบาลคนนั้น ก็เดินมาเข็นรถฉันไปห้องเอกซเรย์แทน พอฉันเอกซเรย์เสร็จก็ถูกส่งต่อไปหาหมออีกคน ที่ตรวจฟิล์มเอกซเรย์ แล้ววินิจฉัยให้

            สรุปว่าก้นกบหรือกระดูกสันหลังฉันไม่หักหรือร้าวอะไร แต่ช้ำหนักมาก! จนได้ยามากินหลายตัว และหมอยังบอกอีกว่า แค่นอนพักและประคบก็หายแล้ว เฮ้อ! โชคดีของฉันจริง ๆ ที่ไม่เป็นอะไรมาก

            กลับมาจากโรงพยาบาลคนดูแลฉันก็ไม่ใช่ใคร ใบไม้นั่นล่ะ! ทั้งประคบ ทั้งเตรียมน้ำเตรียมยา ทำฉันเห็น แล้วอดซึ้งใจไม่ได้จริง ๆ

            “ใบไม้ ถ้าเจ๊ไม่มีผัวไม่มีลูก ขอลูกแกมาเลี้ยงได้ป่าว ตอนแก่กลัวไม่มีคนดูแล”

            “เจ๊จะไปคิดมากทำไม บ้านพักคนชรายังมี”

            เนี่ย น้องกูเป็นแบบเนี้ย!

            ฉันนั่ง ๆ นอน ๆ ทั้งวัน ใบไม้ก็ประคบก้นฉันทั้งวัน งานการไม่ต้องทำมันแล้ว ฉันไม่ให้มันไปไหนทั้งนั้นล่ะ ถ้าไม่ดูแลฉัน ฉันฟ้องพ่อจริง ๆ ด้วย

            อารมณ์คนป่วยออดแอดมันอยากมีคนดูแลเข้าใจไหม! ถ้าไม่มีใบไม้อยู่ด้วย ฉันได้นอนร้องไห้แน่ ๆ

            “เจ๊หนูกลับก่อนนะ พ่อเรียก” พ่อเรียก?

            “อย่าเพิ่ง ให้ฉันเดินไหวก่อนสิ”

            “โหย เจ๊ต้องบอกพ่อแล้วล่ะ ว่าเป็นอะไร พ่อเร่งหนูเนี่ย!” ฉันฟุบหน้าลงหมอนทันที ถ้าบอกพ่อบอสพ่อต้องเฝ้าฉันจนหายอีกดิ ไม่เป็นอันทำอะไรพอดี!

            แต่ทำไงได้ เหมือนใบไม้ มันไม่อยากอยู่กับฉันแล้ว!

            “อืม แกบอกเถอะ” แล้วใบไม้ก็ลุกขึ้นออกไปโทรหาพ่อบอส ฉันไม่รู้หรอก ว่านางโทรบอกพ่อว่าไง เพราะเดินไปไกลเหลือเกิน

            จนใบไม้เดินกลับมา แล้วหยิบกระเป๋าขึ้นไปสะพาย

            ไปไหนวะ!

            “ไปไหน!”

            “เดี๋ยวพ่อกับแม่มา หนูไปหาผู้ชายแป๊บ” ผู้ชาย! ไหนว่าพ่อเรียก? อะไรวะ ขนาดใบไม้ยังมีชายให้ไปหาเลย แล้วกูล่ะ ฮือ...

            ฉันยังสตั๊นกับใบไม้ไม่หาย จนนางเดินออกไปจากห้อง ทิ้งฉันให้นอนเฉาคนเดียว ช่างเถอะ ไม่มีใบไม้ฉันยังมีทิชา ไม่ง้อก็ได้! แต่พึ่งทิชาแล้วฉันจะรอดไหม นี่ล่ะคือปัญหา เฮ้อ... น้องกูแต่ละคน

            ฉันไม่ได้มีแค่น้องสาวหรอก ฉันมีน้องชายแฝดลูกพ่อบอสแม่กิ่งด้วย ชื่อต้นไม้ กับต้นกล้า ต้นไม้เป็นนักบิน ตอนนี้คงไปบินกับเพื่อนชื่อไคล์ ซึ่งไคล์ก็เป็นลูกชายเพื่อนพ่อบอสแม่กิ่งนี่ล่ะ

            ส่วนต้นกล้านั้นไปเรียนวิศวะซอฟต์แวร์ที่อเมริกา ฉันไม่ได้เจอนานแล้ว แต่ยังติดต่อในไลน์อยู่บ้างเป็นครั้งคราว

            คิดไปคิดมา ฉันก็เผลอหลับไปตอนไหนไม่รู้ หลับทั้งที่นอนคว่ำหน้าอยู่ จน...

            “ปลายฟ้า... เป็นไงบ้างลูก ไหวไหมเนี่ย ทำไมไม่บอกพ่อล่ะ” อยู่ ๆ พ่อบอสก็เดินมานั่งยอง ๆ ข้างฉัน ก่อนจะเอื้อมมือมาลูบหัวฉันเบา ๆ ไปด้วย

            “นิดหน่อยเองค่ะ กินยาประคบก็หายแล้ว หนูไม่อยากให้พ่อคิดมาก”

            “ยิ้มอีกแล้ว ปลายฟ้าเอ้ย นิดหน่อยก็ต้องบอกแม่กิ่งนะคะลูก ไหนแม่ดูหน่อย... นี่ นายออกไปก่อนฉันจะดูก้นลูก” อยู่ ๆ แม่กิ่งก็ถือผ้าประคบเดินมา ก่อนที่จะส่งสายตา ไล่พ่อบอสออกไปจากห้องด้วย

            จนพ่อบอสยีผมฉันเบา ๆ แล้วเปิดประตูออกไป แม่กิ่งก็ประคบก้นให้ฉันพักใหญ่ ก่อนจะป้อนข้าว ป้อนยาอีกรอบ จนฉันค่อย ๆ พลิกตัวนอนปกติได้

            “แม่ว่า ไม่กี่วันก็หายแล้ว ดูรอยช้ำ ๆ จางลง ทำอะไรก็ค่อย ๆ นะลูก”

            “งั้นก็ดีเลยค่ะ แม่กิ่งกลับเถอะ หนูเริ่มขยับตัวได้แล้ว น่าจะไหว เดี๋ยวจะลองทำอะไรเองดูบ้าง”

            ฉันหันไปยิ้มกว้างให้ท่านจนพ่อบอสเคาะประตูห้อง แล้วเปิดเข้ามา

            “ลุกเดินได้รึยังล่ะ ให้พ่อกับแม่กลับอ่ะ” เห็นป่ะ พ่อบอสไม่เคยยอมอะไรง่าย ๆ ต้องฉันไหวจริง ๆ ถึงจะกลับ ฉันจึงค่อย ๆ ดันตัวลุกขึ้นนั่ง ก่อนที่จะประคับประคองตัวเองลุกขึ้นจากเตียง แล้ว เดิน เดิน เดิน

            โอ้ย... เจ็บแต่ฝืนทุกฝีก้าว!

            จนพ่อบอสยิ้มกว้าง และปรบมือให้ฉันรัว

            ‘แปะ แปะ แปะ แปะ’

            “ฮ่า ๆ เหมือนดูปลายฟ้าหัดเดินตอนเด็ก ๆ” นั่นไง

            “เห็นไหมคะหนูบอกแล้ว ว่าไหว พ่อบอสกับแม่กิ่งไม่ต้องเป็นห่วงค่ะ หนูโอเค๊” ฉันทำนิ้วโอเคให้ท่านทั้งสองจนแม่กิ่งลุกขึ้น เดินมาหา

            “โอเค งั้นกลับกันเถอะ มีอะไรโทรมาเลยนะ เข้าใจไหม” แม่กิ่งเอาผมทัดหูแล้วยิ้มให้ฉัน ก่อนที่ท่านจะเดินจับมือกับพ่อบอสเปิดประตูออกไป

            เฮ้อ! ฉันรีบคว้าพนักเก้าอี้ไว้ทันที หลังจากที่ฝืนยืนนานหลายนาทีอย่างทรมาน บ้าเอ้ย!

            ‘กริ่ง กริ่ง’

            ใครมาอีกวะ! ฉันค่อย ๆ จับผนัง จับโต๊ะ จับเก้าอี้เดินไปส่องตาแมวดู แต่กลับไม่เห็นใคร

            ใครแกล้ง เฮ้ย! ไม่เห็นใครแบบนี้ เหมือนเมื่อคืนเด๊ะ หรือว่า...

            บ้า เขาจะมาทำไม?

            ฉันตัดสินใจเปิดประตูดูทันที ไม่ใช่ ยังไงก็ไม่ใช่!

            ซะที่ไหน! พอหันไปทางซ้ายเท่านั้นล่ะ ฉันก็เห็นเขายืนอยู่จริง ๆ ท่าเดิมเหมือนเมื่อคืนเป๊ะ ๆ

            “นาวา มะ… มาทำอะไรเหรอ”

            “ดูอาการเธอ”

            ห้ะ! หมอโรงพยาบาลนี้ดีอ่ะ ตามดูอาการคนไข้ถึงคอนโดเลย