Abay loko to si Jameson, nakikipagshowdown ahhahaha
Hindi nagtagal, natuklasan ni Secretary Kenneth na si Jameson ay palihim na nakikipag-ugnayan sa taong namamahala sa kumpanyang nais makipagkasundo sa PharmaNova sa susunod na buwan. Agad niyang ipinaalam ito kay Devon."Boss Devon, ipinatawag ni Jameson si CEO Laurell para magkita sila sa restaurant ngayong tanghali."Nanlamig ang mga mata ni Devon. “Reserve me a seat.""Sige."***Pagsapit ng tanghali, kakarating lang ni Jameson sa pinto ng Laurell nang makita niya si Devon. Bahagya siyang nagulat."Devon, anong ginagawa mo rito?"Tumaas ang kilay ni Devon at ngumiti nang bahagya. "Bakit? Ikaw puwedeng pumunta, pero ako hindi?"Sumilay ang bahagyang lamig sa mga mata ni Jameson, ngunit ngumiti siya. "Hindi naman, nagkataon lang na hindi ko inasahan na magkikita pa tayo dito kahit sa tanghalian.""Talagang nagkataon."Sabay silang pumasok sa restaurant, at nang makita ni Jameson na patungo si Devon sa kabilang mesa na malapit lang sa kanila, dumilim ang kanyang tingin.Bago pa makaupo
Hindi nangahas tumingin kay Devon si Jameson at ibinaba ang kanyang ulo. "Devon, alam kong nagkamali ako..." Natawa si Devon sa inis. "Alam mong nagkamali ka? Alam mo bang isang krimen ang ginawa mo? Ginamit mo ang pangalan ng PharmaNova para linlangin ang ibang kumpanya at pirmahan ang mga kontrata para sa sarili mong kumpanya. Kapag lumaki ang isyung ito, siguradong kakasuhan ka sa korte!" Hindi niya inakalang ganito kapangahas si Jameson. Sa sandaling ito, tuluyang kinabahan si Jameson. Takot niyang tiningnan si Devon. "Devon naman, alam kong nagkamali ako. Noong ipinasa sa akin ni Lolo ang kumpanya, halos wala nang laman ang account. Kung hindi ako makakahanap ng ilang malalaking kumpanya na makakatrabaho, siguradong mababangkarote ito. Please, patawarin mo ako sa pagkakataong ito. Hindi ko na uulitin!" Tinitigan ni Devon ang mukhang puno ng pagsisisi at takot ni Jameson. Napuno ng galit ang kanyang mga mata. "Alam mong mali, pero ginawa mo pa rin?" Nababalot ng katahimikan
Pagkababa niya ng sasakyan, isang pigura ang lumitaw sa pintuan ng gusali ng apartment. Huminto ang kanyang mga hakbang, at ang kanyang mga mata ay biglang naging malamig. Tumigil si Miles kay Roxanne at tumingin ito pababa sa kanya. Bahagyang kumunot ang noo ni Roxanne. Ang maliit niyang mukha na kasinlaki lang ng palad ay walang kahit anong makeup, ngunit napakaganda nito na parang nakakagulat, at hindi niya namalayang nagkaroon ng kakaibang sensasyon sa kanyang puso. "May problema ba?" Napansin ni Miles ang malamig niyang tono, kaya sumilay ang lungkot sa kanyang mga mata, ngunit pilit siyang ngumiti. "Roxanne, kakagaling ko lang sa pagbisita kay Tito Emman. Miss na miss ka na niya. Kung libre ka bukas ng gabi, puntahan natin siya nang magkasama." Pinagdikit ni Roxanne ang kanyang mga labi. "Alam ko na, pupunta ako kapag may oras ako." Ayaw niyang magkaroon ng masyadong maraming koneksyon kay Miles, kaya agad siyang tumalikod upang umalis. Susubukan pa sanang pigilan ni Mile
Roxanne tiningnan ang oras. Alas-siyete pa lang ng umaga, at magsisimula pa lang ang seminar ng alas-nwebe. "Ang aga mo naman dumating." Inaantok pa siya, kaya medyo garalgal ang kanyang boses. Masiglang sagot ni Frizza, "Hindi ako makatulog kaya maaga akong bumangon. Dinalhan kita ng almusal. Huwag kang mag-alala, maglalakad-lakad muna ako sa baba." Wala nang nagawa si Roxanne. Sinabi niya kung anong palapag siya nakatira at pinapunta si Frizza sa taas para doon maghintay. Alas-otso na nang matapos maghanda si Roxanne at umalis sila. Dumating sila sa seminar bago mag-alas-otso y medya. Pagkarating nila sa pintuan, may dumating na dalawang mamahaling sasakyan—isang itim na Maybach at isang Rolls-Royce. Bumukas ang pinto ng Maybach, at bumaba sina Daphne at Devon, habang si Vincent naman ang lumabas mula sa Rolls-Royce sa likuran. Pagkababa pa lang ng tatlo, agad silang sinalubong ng mga tauhan ng seminar. "Mr. Devon, Mr. Vincent, Miss Daphne, maligayang pagdating sa seminar na
"Oh."Ibinaba ni Roxanne ang tingin at kalmadong nagsabi, "Tara na."Habang palabas sila ng venue, hindi pa rin mapakali si Frizza. "Ate Roxanne, salamat sayo ngayong araw. Matapos kong mapakinggan ang seminar na ito, mas lalo kong gustong tahakin ang landas ng research at pag-develop ng mga gamot."Nakita ni Roxanne ang pamumula ng pisngi nito at ang kumikislap nitong mga mata kaya hindi niya napigilang ngumiti. "Bakit bigla mo namang naisip 'yan?"Noong panahong sila ni Frizza ay palaging nabibigo sa mga eksperimento nila, ilang araw itong matamlay at parang gusto nang sumuko. Akala niya, titigil na ito, pero hindi niya inasahang magpapatuloy pa rin ito hanggang ngayon—at mas determinado pa."Nabanggit sa akin ni Kuya Zach na ilang libong beses nang nabigo ang mga eksperimento nila, pero hindi sila sumuko. Ang galing nila, kaya gusto ko ring maging tulad nila—isang araw, gusto kong tumayo sa harapan ng marami at ibahagi ang sarili kong karanasan."Habang sinasabi ito, tila bahagyang
Ngumiti nang mapait si Daphne. "May tatlong buwan na lang ako. Wala nang saysay ang makipagtalo tungkol dito. Ibabalik ko si Devon sa kanya sa loob ng tatlong buwan." Pagkasabi niya nito, agad na hinawakan ni Vincent ang kanyang kamay at sinabing may bigat sa tinig, "Daphne, huwag mong sabihin 'yan. Si Devon ay namuhunan na sa research institute ni Zach, at malapit nang mabuo ang gamot. Siguradong gagaling ka!" Nagliwanag ang lungkot sa mata ni Daphne. "Nasa trial stage pa lang ang gamot. Walang kasiguraduhan kung epektibo ito, at maaaring may masamang epekto." Nang makita siyang ganoon ka-negatibo, tila bumigat ang dibdib si Vincent, at agad siyang napuno ng matinding pag-aalala. "Daphne, dati ang saya-saya mo, pero ngayon sobrang lungkot mo na. Hindi ka ganyan noon. Dapat malaya ka at matatag, hindi nagpapatalo sa kahit ano. At naniniwala akong gagana ang gamot!" Ibinaling ni Daphne ang kanyang tingin sa sahig at mabagal na nagsalita, "Gusto ko rin maging matatag, pero hindi ko
Nakita ni Roxanne ang pagsusumamo sa mukha ni Jameson, pero hindi niya maintindihan kung saan siya kumukuha ng kapal ng mukha para lumapit sa kanya. At ngayon, hinihiling nitong tulungan siya alang-alang sa kanilang nakaraan? Kung maibabalik lang ang panahon, noong inamin nito ang nararamdaman, itinapon na sana niya ang bulaklak sa ulo nito at BINASTED. "Hindi kita matutulungan. Ginawa mo ‘yan, kaya dapat mong harapin ang kapalit ng mga ginawa mo." Matapos niyang sabihin iyon, dumaan siya sa harapan nito at dumiretso sa elevator. Ngunit bago pa siya makalayo, hinawakan ni Jameson ang kanyang kamay. "Roxanne, ganyan ka na ba kalupit? Noong naghiwalay tayo, kinuha mo sa akin ang mahigit limang milyon. Ngayon, hinihiling ko lang na pakiusapan mo si Devon, pero ayaw mo! Tatanungin kita ulit, pupunta ka ba o hindi?!" Bumigat ang pakiramdam ni Roxanne. Masyadong emosyonal si Jameson ngayon. Kung tatanggihan niya ito, hindi niya alam kung ano ang maaaring gawin nito. "Sige... pupun
Napailing si Jameson, "Paano mangyayari 'yon? Gusto ko lang na maintindihan ng kapatid ko na kahit isang taong walang-wala ay maaaring maging matapang." Pagkasabi niya nito, tumalikod si Jameson at umalis. Pagbalik niya sa sasakyan, niyugyog niya ang kanyang manggas, at isang patalim ang nahulog mula rito. Pinulot niya agad ang patalim at mapait na napangiti. Kung hindi pumayag si Devon kanina, maaaring nasa leeg na ni Roxanne ang patalim na ito. Pero hindi niya gagawin iyon maliban na lang kung talagang kinakailangan.Sa opisina, naiwan sina Roxanne at Devon. Tahimik ang paligid, walang kahit sinong nagsalita. Huminga nang malalim si Roxanne, itinaas ang kanyang tingin at tumingin kay Devon. "Devon, pasensya na sa nangyari kaninang umaga. Hindi ko inaasahan na bigla siyang darating at gagamitin ako para takutin ka." Kumunot ang noo ni Devon at malamig na sinabi, "Si Jameson ang may kasalanan, bakit ka humihingi ng paumanhin?" Nakikita niyang maputla ang mukha nito, siguradong nat
"Isa ‘yon sa mga dahilan, pero ang pangunahing dahilan ay may mas mahalaga akong kailangang gawin." Medyo nadismaya si Frizza. "Hindi ko alam kung mabait ang bagong papalit sayo kapag umalis ka na, Ate Roxy." Ngumiti si Roxanne at marahang pinakalma ito. "Magkasundo man kayo o hindi, gawin mo lang nang maayos ang trabaho mo." "Iyon na lang ang magagawa ko." Sa hapon, pumunta si Roxanne sa PharmaNova upang mag-impake. Hindi pa dumarating ang bagong tagapag-develop ng gamot, kaya't itinigil muna ni Frizza ang eksperimento at nagbasa ng mga pananaliksik sa opisina. Nang matapos mag-impake at handa nang umalis si Roxanne, hindi napigilan ni Frizza na yakapin siya. "Ate Roxanne, kahit nag-resign ka na, dapat manatili tayong magkausap!" Nakita ni Roxanne ang pag-aatubili ni Frizza kaya tumango siya. "Sige, pero sa tingin ko hindi kita matutulungan sa paghahabol kay Miles, kaya gawin mo na lang ang lahat ng makakaya mo." "Sige." Matapos magpaalam kay Frizza, patungo na si Roxanne sa p
Kung hindi lang siya na-in love kay Roxanne, malamang ay sinamahan pa niya si Daphne sa loob ng tatlong buwan. Pero ngayon, hindi na makapaghintay si Roxanne, at ayaw na rin niyang biguin ito. "Hindi ko masyadong pinag-isipan nang ipangako kong sasamahan kita sa huling tatlong buwan bilang nobyo mo. Maliban dito, maaari kang humiling ng ibang bagay. Hangga’t kaya kong gawin, gagawin ko." "Ano pa ang maibibigay mo sa akin maliban sa pera at bahay?? Devon, baka nakakalimutan mo, iniligtas kita noon. Ngayon, pagkatapos ng lahat ng iyon, tatlong buwan lang ang hinihingi ko, at hindi mo pa magawa? Gusto mo ba talagang mapahiya ako nang ganito?" Sandaling natahimik si Devon at saka tumango sa harap ng hindi makapaniwalang tingin ni Daphne. "Oo. Alam kong iniligtas mo ako, at hindi ko kailanman kinalimutan iyon, pero hindi kita kayang suklian ng pagmamahal. Patawad." Ang patuloy na pananatili niya kay Daphne ay magdudulot lang ng mas matinding sakit kay Roxanne at lalo nitong itutulak p
Humarap siya sa malamig na titig ni Roxanne, at anumang paliwanag ay tila walang halaga. Ibinaba ni Devon ang kanyang tingin at mahina ngunit seryosong sinabi, "Hindi mo na kailangang mag-alala sa bagay na ito, ako na ang bahala." "Wala akong pakialam kung paano mo ito haharapin, magre-resign na ako." Sumilay ang lamig sa mga mata ni Devon. "Roxanne, sinabi ko na noon na hindi kita papayagang magbitiw." "Hindi mo ako pag-aari, at wala kang karapatang pakialaman ang mga desisyon ko. Sinasabi ko lang ito para bigyan ka ng sapat na oras na maghanap ng papalit sa akin, hindi para hingin ang opinyon mo." Nababalot ng katahimikan ang silid, isang nakakapasong katahimikan sa pagitan nilang dalawa. Matapos ang hindi malamang haba ng panahon, muling nagsalita si Devon, mababa at paos ang boses, "Ganyan mo na ba ako kinasusuklaman ngayon? Hanggang sa punto na mas pipiliin mong umalis kaysa manatili sa kumpanya?" Bahagyang kumunot ang noo ni Roxanne. Balak talaga niyang magbitiw, hindi lan
"Oo! Minahal ko siya sa loob ng maraming taon, at tatlong buwan na lang ang natitira sa buhay ko. Hindi ko kayang sumuko!" Napangiti si Vincent nang mapait. "Paano naman ako? Minahal din kita sa loob ng maraming taon. Bakit hindi mo man lang ako tignan?" Akala niya noon, basta't masaya si Daphne, sapat na iyon. Pero ngayong nakikita niya itong nasasaktan para kay Devon, parang may humigpit na kamay sa kanyang dibdib, pinipigilan siyang huminga. Kung tatlong buwan na lang ang natitira sa buhay nito... bakit hindi siya lumaban para sa sarili niya? Natigilan si Daphne at tila hindi agad naka-react. Makalipas ang ilang sandali, mahina siyang nagsalita. "Vincent, itinuring lang kitang kaibigan." "Pero ayaw kong maging kaibigan mo lang." Kinagat ni Daphne ang kanyang ibabang labi, halatang naiinis. "Ako ang kasintahan ng matalik mong kaibigan, hindi puwede—" Bago pa niya matapos ang sasabihin, biglang may lumapit na anino mula sa itaas. Bago pa siya makaiwas, bumaba ang labi ni Vinc
Dahil sa ginawa ni Devon, lahat ng tao sa paligid ay napatingin sa kanilang dalawa. Si Daphne ay mariing kinagat ang kanyang ibabang labi, puno ng panghihinayang at galit ang kanyang mga mata. Ipinakita ni Devon sa harap ng lahat na ibinigay niya ang Hope Diamond kay Roxanne. Ngayon pa lang ay naiisip na niya kung paano siya pagtatawanan ng mga tao sa paligid. Habang iniisip niya ito, lalong lumalim ang galit niya kay Roxanne. Sandaling nanahimik ang paligid bago nagsimula ang usapan ng mga tao. "Ano'ng nangyayari? Bakit ibinigay ni Devon ang Hope Diamond kay Roxanne? Hindi ba sila nagkabalikan ni Daphne?" "At kung tama ang pagkakaalala ko, si Roxanne ay dating manugang niya, hindi ba? Napakawalanghiya ng pamilya ni Devon!" "Kasuka-suka! Hindi pa ba kakakahiwalay lang nina Roxanne at Jameson? Malamang may namamagitan na sa kanila bago pa ang diborsyo!" Sa narinig na panlalait at pangungutya, namutla si Grace sa sobrang galit at matalim na sumagot. "Ano'ng pinagsasasabi niyo?! Nagh
Lahat ng tao sa paligid ay nagulat sa nagsalita. At napatingin sa lalaking iyon. Nagkaroon ng bulungan sa loob ng lugar.Si Frizza, na nasa tabi ni Miles, ay nagulat nang husto kaya nalaglag ang kanyang cellphone sa sahig. Binabaan niya ang kanyang boses at sinabing, "Kuya Miles, nasisiraan ka na ba ng bait? Paano mo mababayaran ang ganyang kalaking halaga?" "Huwag kang mag-alala. Kung kaya kong magbid, kaya ko ring bayaran." Tumingin si Devon kay Miles at bahagyang naningkit ang kanyang mga mata, may bahagyang nagbabantang kislap sa kanyang tingin. Napanganga rin si Grace at agad na lumingon kay Roxanne. "Roxanne, ilang taon lang namang nasa ibang bansa ang pinsan mo, paano siya biglang naging mayaman? Kung alam ko lang, sana nag-abroad na rin ako." Hindi nakaimik si Roxanne. Maging siya ay nagulat sa biglaang bid ni Miles. Posible kayang ginagawa niya ito para gumanti kay Devon dahil iniwan siya nito? Pero paano kung hindi na nagpatuloy sa pag-bid si Devon? Siguradong siya ang k
Si Devon ay mukhang walang pakialam at hindi tumugon sa kanya. Hindi malinaw kung hindi niya ito narinig o sadyang hindi niya gustong sumagot. Ang ngiti sa mukha ni Daphne ay bahagyang nanigas, at bumaon ang kanyang mga kuko sa kanyang palad. Ilang segundo pa ang lumipas bago siya tumingin sa ibang direksyon na parang walang nangyari. Sunod, bumili pa si Devon ng ilang piraso ng alahas, at ang mga tao sa paligid ay mas lalong nainggit kay Daphne. Si Grace, na nakaupo sa likuran, ay nakaramdam ng pagkasuklam. Hindi niya inakala na bibilhan ni Devon ng napakaraming alahas si Daphne. Noong kasama pa niya si Roxanne, parang hindi naman siya binigyan ng anuman, hindi ba? Sa pag-iisip nito, naramdaman ni Grace na hindi sulit ang nangyari kay Roxanne. Si Roxanne, na nakaupo sa tabi niya, ay may kalmadong ekspresyon at hindi ipinapakita ang anumang emosyon. Makalipas ang mahigit kalahating oras, dumating na sa pinakahuling alahas ng gabi—ang "The Hope Diamond." Nang tanggalin ang takip ni
Iniwasan ni Roxanne ang tingin nang walang pakialam, ibinaba ang mga mata, at hindi nagsalita. Medyo naiinis ang boses ni Grace. "Hindi ko talaga maintindihan kung ano ang meron sa kanilang dalawa, kung naging sila ba talaga??” Naaalala ni Grace kung paano hiniwalayan ni Devon si Roxanne para kay Daphne, kaya't lalong uminit ang kanyang ulo. "Sige na, huwag na nating pag-usapan iyan. Malapit nang magsimula ang auction. Huwag mong palampasin ang alahas na gusto mo mamaya." "Hindi, ang gusto kong set ng alahas ay ang pinakahuling ilalabas." Habang nag-uusap sila, malamig na tinitigan sila ni Savannah mula sa likuran, may bakas ng hinanakit sa kanyang mga mata. Hinawakan niya ang kanyang tiyan at bahagyang napasimangot. "Jameson, parang sumasakit ang tiyan ko. Pupunta lang ako sa banyo." Nagpakita ng bahagyang pagkainis si Jameson. "Ano na naman iyan? Malapit nang magsimula ang auction." Hindi pa nasasaksihan ni Savannah ang ganitong klaseng okasyon noon, at karamihan sa mga dumal
Kinuha ni Miles ang kanyang phone at kinontak ang manager ng department ng kumpetisyon ng PharmaNova. “Manager, mayroon akong ilang detalye tungkol sa experimental ng PharmaNova. Interesado ka ba?" Kinabukasan ng umaga, pagkarating pa lang ni Roxanne sa kumpanya, agad siyang sinalubong ni Frizza at ikinuwento ang tungkol sa hapunan nila ni Miles kagabi. "Ate Roxanne, sobrang bait at gwapo niya talaga. Pagkatapos ng gabing iyon, pakiramdam ko mas gusto ko siya!” Nakita ni Roxanne ang pamumula ng pisngi ni Frizza at ang tila nahuhulog na ekspresyon nito, kaya napangiti siya. "Hinay-hinay lang, isang beses pa lang kayong nagkasamang kumain, sobrang saya mo na agad." "Tama ka, pero magsusumikap pa rin ako para mas mapalapit sa kanya at maging hipag mo balang araw!" Lalong lumiwanag ang ngiti ni Roxanne. "Sige, susuportahan kita!" Bumukas bigla ang pinto ng opisina at pumasok si Miles na may nakangiting mukha. "Ano ang pinag-uusapan niyo? Ang saya niyo yata." Pagkakita kay Miles, mul